บทที่ 222: แม่กวางเสียสติ

“อะไรนะ ไม่มีแม้แต่คนเดียวรึ!?” ดวงตาที่หรี่ลงของหลางซัวเบิกกว้างในทันที และเขาก็ผุดลุกขึ้นยืน

 

บัดนี้สีหน้าเกียจคร้านเปลี่ยนไปกลายเป็นสีหน้าที่เหลือเชื่อ

 

“เจ้าแน่ใจหรือว่านั่นคือเผ่าที่เรากำลังหมายตาอยู่?”

 

ภูตหมาป่าผู้มารายงานข่าวตกใจกับเสียงแหลมสูงของคนเป็นหัวหน้า และตอบด้วยเสียงสั่นสะท้าน

 

“ใช่ หัวหน้า ข้าแน่ใจว่าเป็นเผ่านั้น พวกมันไม่มีคนคอยคุ้มกันเลย”

 

แม้ว่ามันจะเป็นเพียงการสำรวจจากระยะไกล แต่เขาก็เห็นทุกอย่างรอบ ๆ เผ่าได้ชัดเจน เขาพบว่าไม่มีภูตเดินลาดตระเวนอยู่รอบเผ่าเลย

 

ไม่มีแม้แต่รอยเท้าบนพื้นด้วยซ้ำ!

 

เขาแน่ใจว่าภูตของเผ่านั้นไม่ออกมาจากที่ซ่อนตั้งแต่หิมะตก

 

“หึ ๆๆ” หลางซัวหัวเราะเบา ๆ หลังจากความประหลาดใจที่ฉายอยู่บนใบหน้าของเขาหายไป จากนั้นเขามองออกไปนอกถ้ำอย่างแน่วแน่

 

“อูหลิว ดูเหมือนว่าเผ่านี้จะไม่ได้แข็งแกร่งอย่างที่เจ้าพูด เป็นเพียงเรื่องบังเอิญที่หลางเมี่ยได้รับบาดเจ็บ” น้ำเสียงที่ชายหนุ่มเปล่งออกมามีแต่ความดูถูกดูแคลน

 

เนื่องจากฤดูหนาวเป็นช่วงเวลาที่เสี่ยงมากที่สุดในการถูกภูตต่างเผ่าปล้น ซึ่งเผ่านี้ไม่มีแม้แต่คนคอยป้องกันเลย 

 

สรุปแล้วพวกมันไม่มีกำลังพอหรือไม่มีสมองกันแน่?

 

ยามนี้อูหลิวยืนเงียบ ๆ อยู่ที่มุมถ้ำราวกับวิญญาณ โดยที่ร่างกายของเขาถูกปกคลุมด้วยเงามืด มีเพียงดวงตาสีเขียวเข้มคู่หนึ่งเท่านั้นที่ยังขยับ

 

เมื่อชายชราได้ยินคำพูดของหลางซัว ริมฝีปากเหี่ยวย่นของเขาก็กระตุก 2 ครั้ง

 

“ท่านหัวหน้า อย่าประมาทศัตรู—”

 

ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบประโยค เขาก็ถูกผู้นำสูงสุดของเผ่าขัดจังหวะ

 

“ที่นั่นเป็นเพียงเผ่าเล็ก ๆ อูหลิว เจ้าคิดมากเกินไป”

 

“ท่านหัวหน้า…” เสียงของชายสูงวัยแหบแห้งพลางหลุบตาลงต่ำ

 

ขณะนี้หลางซัวนิ่งเงียบไป และจู่ ๆ แววตาของเขาก็ว่างเปล่าไปชั่วครู่ แต่ในไม่ช้าเขาก็กลับมาเป็นปกติ

 

ต่อมา ชายหนุ่มโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “เอาล่ะ รอให้พายุหิมะหยุดก่อนค่อยบุกโจมตี เข้าใจไหม?”

 

หลังจากพูดจบเขาก็เอนกายลงบนก้อนหินแบบเกียจคร้านประหนึ่งว่าเขากำลังยุ่งแล้วไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวอีก

 

หลางซัวทำตัวปกติเหมือนนี่เป็นแค่การไปกินข้าวบ้านเพื่อนเท่านั้น

 

ในครั้งนี้เขาตัดสินใจบุกจู่โจมเผ่าที่เป็นเป้าหมายเพื่อปล้นสิ่งของเล็ก ๆ ทว่ามีค่า ‘มหาศาล’ 

 

ขณะเดียวกัน อูหลิวไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรอีก เขาทำเพียงแค่ถอนหายใจเบา ๆ

 

...

 

ณ ถ้ำหลังเผ่า

 

ปัจจุบันเหล่าภูตชายใช้หินปิดกั้นทางเข้าถ้ำจนเหลือเพียงช่องไว้ระบายอากาศเล็กน้อยเท่านั้น

 

เนื่องจากข้างนอกมีพายุหิมะตกหนัก เมื่อมองไปรอบ ๆ จะเห็นเพียงเกล็ดหิมะสีขาวพัดกระหน่ำลงมานับไม่ถ้วน แล้วมันก็ปกคลุมช่องระบายอากาศอย่างรวดเร็ว

 

หัวหน้าเผ่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องส่งภูตไปเฝ้าทางเข้าถ้ำเพื่อป้องกันไม่ให้ทางเข้าถูกปิดจนไม่มีรูระบายอากาศ มิฉะนั้นภูตที่อยู่ภายในจะขาดอากาศหายใจตายกันหมด

 

เนื่องจากทุกคนที่อยู่ในถ้ำเป็นผู้ชาย จึงไม่มีใครลำบากกับการที่ต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ ยกเว้นครอบครัวของลู่หลีที่ปลีกตัวไปนั่งอยู่เพียงลำพังในโถงถ้ำแห่งหนึ่ง ส่วนภูตคนอื่น ๆ อาศัยอยู่รวมกันในโถงถ้ำขนาดใหญ่โดยมีคนประมาณสิบกว่าคน 

 

อีกทั้งแต่ละคนนำเสบียงอาหารติดตัวมาด้วย ทำให้พวกเขาสามารถหยิบมันออกมากินได้ทุกเมื่อหากรู้สึกหิว 

 

ผู้อาวุโสของเผ่าเองก็อาศัยอยู่ในถ้ำรวมกับภูตชายคนอื่นเช่นกัน

 

หลังจากผ่านวันที่วุ่นวาย ท้องฟ้าข้างนอกก็เริ่มมืดลง จากนั้นเหล่าภูตทั้งหลายก็หยิบอาหารออกมากินกันทีละคน

 

“ท่านผู้เฒ่า…”

 

เมื่อชายหนุ่มคนหนึ่งเห็นว่าผู้นำสูงสุดของเผ่ายังคงทำตัวนิ่งเฉยอยู่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเอนตัวไปถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

 

“เราไม่จำเป็นต้องลาดตระเวนนอกเผ่าจริง ๆ หรือ? ถ้าจู่ ๆ กลุ่มภูตหมาป่าบุกโจมตี เราจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ”

 

ปัจจุบันยกเว้นหวงเยว่กับเป้าเฟิง เกือบทุกคนในเผ่ารู้เกี่ยวกับการคุกคามของภูตเผ่าหมาป่าแล้ว

 

ยามนี้คนเป็นหัวหน้าเผ่ากัดเนื้อรมควันในมือของเขา ก่อนจะเคี้ยวและกลืนมันอย่างช้า ๆ จากนั้นเขามองไปที่ภูตหนุ่มที่ดูอ่อนเยาว์และมีพลังที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ตน 

 

“กลุ่มภูตหมาป่าสามารถส่งภูตมากกว่าร้อยตัวไปซุ่มโจมตีพวกหูเฉียงได้อย่างง่ายดาย เจ้าคิดว่าการส่งภูต 2-3 คนออกไปลาดตระเวนจะสามารถหยุดพวกมันได้หรือไม่?”

 

“ไม่ต้องพูดถึงการส่งคนออกไปไม่กี่คนเลย ต่อให้ข้าส่งพวกเจ้าไปทั้งหมด พวกเจ้าก็ไม่สามารถเอาชนะศัตรูกลุ่มเล็ก ๆ ได้อยู่ดี”

 

น้ำเสียงของชายสูงวัยนั้นราบเรียบ แต่สิ่งที่เขาพูดกลับเสียดแทงหัวใจของทุกคน

 

ชายหนุ่มเจ้าของคำถามชะงักไปครู่หนึ่ง

 

ดูเหมือนว่าจะเป็นดังที่อีกฝ่ายกล่าว...

 

“แต่เราจะรอให้พวกมันโจมตีเผ่าของเราก่อนหรือ?” ภูตชายคนเดิมเกาหัวเพราะเขายังคงไม่เข้าใจ

 

หัวหน้าเผ่าหรี่ตามองคนถามพลางตอบว่า “อืม รอก่อน”

 

“ท่านผู้เฒ่า หากกับดักที่หูเจียวเจียวตั้งไว้ใช้ไม่ได้ผล เราก็ถึงฆาต” เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มผู้นี้ยังไม่เลิกกังวล

 

จากนั้นเขากวาดตาไปรอบ ๆ เพื่อมองดูภูตที่กำลังกินเนื้อรมควันอย่างใจเย็น และเห็นว่าไม่มีคนไหนเป็นห่วงเกี่ยวกับสถานการณ์ของเผ่าเลย

 

ทุกคนเลิกดิ้นรนเอาชีวิตรอดกันแล้วหรือไง?

 

“ข้างนอกมันหนาวเย็นมาก ก่อนที่ภูตหมาป่าจะมาถึง ภูตที่ลาดตระเวนจะแข็งเป็นน้ำแข็งตายไปเสียก่อน หรือจะให้ข้าส่งเจ้าไป?”

 

“ข้า…” พอภูตหนุ่มได้ฟังอย่างนี้ เขาก็คิดว่าหัวหน้าเผ่ากำลังทดสอบตนเอง ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นพร้อมตอบตกลงทันที

 

ทว่าก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรเพิ่มเติม เขาก็ถูกใครบางคนตบไหล่และบังคับให้นั่งลง

 

แล้วคนคนนั้นก็ฉวยโอกาสนี้ยัดเนื้อรมควันชิ้นหนึ่งใส่มือชายหนุ่มปากมากด้วย

 

“เจ้าเด็กโง่ ทำตัวสบาย ๆ กินอะไรสักหน่อยเถอะ ถ้าอิ่มแล้วเจ้าจะได้มีแรงต่อสู้กับฝูงภูตหมาป่า”

 

ขณะที่ผู้เป็นหัวหน้าเผ่าพูด เขาก็ใส่เนื้อรมควันเข้าไปในปากของเขา พร้อมกับส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายกินมัน

 

ภูตหนุ่มที่ถูกห้ามปรามไว้จึงกัดเนื้อกินเหมือนคนโดนสะกดจิต

 

ไม่นานผมบนศีรษะของเขาก็ลุกชันขึ้นอย่างรวดเร็ว ซึ่งมันแสดงให้เห็นว่าเขาอยู่ในสภาวะตึงเครียดทางจิตใจอย่างมาก

 

ในตอนนั้นเอง หูชิงเกาที่เดินผ่านมาเห็นฉากนี้ก็หัวเราะพลางตบไหล่เขา “ไอ้หนู อย่ากังวลไปเลย ไม่อย่างนั้นเจ้าจะทำให้ตัวเองตกใจตายก่อนที่ภูตหมาป่าจะมาถึง”

 

ถ้าจิ้งจอกหนุ่มจำไม่ผิด เด็กคนนี้น่าจะเป็นภูตแมว

 

เมื่อชายหนุ่มเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาและรอยยิ้มมีเสน่ห์ของหูชิงเกา หูของเขาก็แดงระเรื่อ ก่อนที่เขาจะพยักหน้าเหมือนถูกอีกคนสะกดจิตซ้ำ ๆ

 

ขณะเดียวกัน ข้างนอกถ้ำก็มีเสียงวุ่นวายดังขึ้น

 

“เกิดอะไรขึ้น?” หัวหน้าเผ่าขมวดคิ้ว พลางหันไปถามพวกภูตที่อยู่ด้านนอก

 

“ท่านผู้เฒ่า เป็นแม่ของลู่หลี นางก่อกวนทุกคนเพื่อหาอาหารกินข้างนอก” ภูตชายคนหนึ่งอธิบายอย่างรวดเร็ว

 

เมื่อหูชิงเกาได้ยินว่ามันเป็นแม่กวางเฒ่า ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ

 

“ผู้หญิงคนนี้ นางยังกล้ามาสร้างปัญหาในถ้ำอีก ท่านผู้เฒ่า ข้าจะโยนนางออกไปให้อยู่ท่ามกลางหิมะสัก 2-3 วัน แล้วดูว่านางจะยังกล้าสร้างปัญหาอีกหรือไม่”

 

ชายสูงวัยยกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้จิ้งจอกหนุ่มไม่ต้องกังวล

 

“ข้าจะไปดูเอง”

 

เขาพูดจบแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกจากถ้ำ

 

ภายในถ้ำแห่งนี้มีทางเชื่อมอยู่มากมาย แล้วเส้นทางนั้นก็พาไปยังโถงถ้ำน้อยใหญ่จำนวนนับไม่ถ้วน

 

ส่วนหูชิงเกาเดินติดตามประมุขของเผ่าไปอย่างรวดเร็ว หลังจากเดินในทางคดเคี้ยวสักพักหนึ่ง ในที่สุดพวกเขาก็เห็นหญิงชรากำลังนอนกลิ้งไปมาอยู่บนพื้น

 

ก่อนหน้านี้ลู่หลีของนางกินเนื้อชิ้นสุดท้ายของครอบครัวไปหมดแล้ว เสบียงของนางที่เหลืออยู่จึงมีเพียงส้มโอที่ทางหัวหน้าเผ่ามอบให้กับพวกภูตหญิงโดยเฉพาะ ดังนั้นพวกนางจึงยังพอมีเสบียงหลงเหลือให้กินในฤดูหนาวได้ชั่วขณะหนึ่ง

 

แต่ภูตในถ้ำกำลังกินเนื้อรมควันกันอย่างเอร็ดอร่อย แล้วนางที่มีเพียงส้มโออย่างเดียวจะกินอร่อยได้อย่างไร?

 

ปัจจุบันนางกำลังหิวโหยมาก

 

ยามนี้ลู่หลีกินอิ่มแล้วจึงหลับอยู่ในถ้ำ ส่วนพ่อกว่างเฒ่าก็คอยเฝ้าส้มโอไว้ไม่ยอมห่าง ซึ่งผู้ชายในบ้านทั้ง 2 คนพึ่งพาไม่ได้ ลู่มู่จึงตัดสินใจออกมาขออาหารคนอื่นกิน

 

“ข้าไม่สน! เจ้ามีเนื้อตั้งเยอะแยะ เจ้าควรแบ่งมันให้ข้าบ้าง…” หญิงชราตะโกนลั่นขณะกลิ้งไปมา 

 

“ถ้าเจ้าไม่ให้เนื้อข้า ข้าก็จะไม่ยอมไปไหน ถ้าเจ้ายังใจจืดใจดำได้อีก ก็รอดูจนกว่าข้าจะอดตายไปเลย!”

 

แน่นอนว่าภูตที่อยู่ด้านข้างไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนาง

 

เนื่องจากภูตชายไม่สามารถทำอะไรกับภูตหญิงได้มากนัก ตอนนี้ผู้ชายคนหนึ่งถูกดึงชายกระโปรงหนังสัตว์จนไม่สามารถหนีไปได้

 

“อะแฮ่ม!”

 

จังหวะนั้นเอง หัวหน้าเผ่าจงใจกระแอมเสียงดัง และภูตทั้งหมดก็หันไปมองเขาเป็นตาเดียว