บทที่ 21: เจ้าห้าปลดทุกข์

เช้าวันรุ่งขึ้น

 

สงฮวาที่ตื่นเต้นมาตลอดทั้งคืนรีบลุกขึ้นมาปลุกให้สงจวงออกไปล่าสัตว์ ส่วนตัวนางจะไปที่บ้านของท่านผู้เฒ่าคนเดียว

 

ก่อนจะออกเดินทาง นางหันไปกำชับกับสงชิวว่า “วันนี้เจ้าต้องอยู่เฝ้าบ้าน ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

 

เมื่อแม่หมีนึกถึงหูเจียวเจียว ยัยจิ้งจอกน้อยตัวนั้นมีความแค้นกับนางมาตลอด นางกลัวว่าอีกฝ่ายจะมาขโมยของที่บ้านไปในตอนที่ตนไม่อยู่

 

อาจเป็นเพราะเจ้าลูกหมีสงชิวที่เคยกินอิ่มหน่ำสำราญไม่เคยอดข้าวเช่นนี้มาก่อน เขาเลยรู้สึกหมดเรี่ยวแรงที่จะทำอะไร ดังนั้นเขาจึงพยักหน้ารับคำของผู้เป็นแม่อย่างอ่อนแรง

 

“เข้าใจแล้ว”

 

แม่ไม่จำเป็นต้องบอกเขาหรอก เพราะถึงอย่างไรวันนี้เด็กหนุ่มก็ไม่อยากขยับตัวออกไปไหนอยู่แล้ว

 

ไม่นานหลังจากที่สงฮวาออกจากบ้าน สงชิวก็ได้กลิ่นเนื้อโชยมาตามสายลม

 

โครกคราก~~

 

แล้วท้องของเขาก็ประท้วงร้องหาอาหารทันที 

 

นั่นทำให้ลูกหมีตัวอ้วนทนไม่ไหวอีกต่อไป เขารีบเดินตรงไปที่หน้าประตูเพื่อตามหาต้นตอของกลิ่นที่แสนยั่วยวนใจนั้น 

 

“อื้อหือ เนื้ออร่อยมากจริง ๆ น่าสงสารที่บางคนต้องมานั่งทนหิวอยู่แถวนี้เนอะ...”

 

“วะฮ่าฮ่าฮ่า~”

 

ที่นอกบ้านของสงชิว หลงหลิงเอ๋อกำลังถือเนื้อย่างชิ้นหนึ่งอยู่ในมือ นางพูดจบแล้วก็กัดเนื้อกินอย่างเอร็ดอร่อยพร้อมกับหลงเหยา 

 

เมื่อลูกหมีน้อยเห็นเนื้อตรงหน้า ดวงตาของเขาก็จ้องเขม็งไปที่เนื้อในมือเด็กสาวในสภาพน้ำลายไหลลงมาที่มุมปาก

 

“หลงหลิงเอ๋อ เอาเนื้อนั่นมาให้ข้านะ! มันคือเนื้อของครอบครัวข้า!”

 

พอสงชิวเห็นว่าคนที่มานั่งกินเนื้อล่อหน้าล่อตาเขาเป็นเพียงเด็กผู้หญิงกับเด็กไม่สมประกอบ เขาก็ก้าวเข้าไปตั้งท่าจะแย่งเนื้อมาจากมือของอีกฝ่าย

 

ทั้ง ๆ ที่เขาต้องมานั่งทนหิวอยู่อย่างนี้ ทำไมไอ้ตัวเล็กพวกนั้นถึงได้กินเนื้อกันล่ะ!?

 

แต่เหมือนว่าหลงหลิงเอ๋อจะรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า ก่อนที่ลูกหมีอ้วนจะทันได้เข้าใกล้นาง ๆ ก็ขยับตัวหลบอย่างรวดเร็ว

 

จากนั้นสาวน้อยก็ทำหน้าเยาะเย้ยอีกฝ่ายพลางพูดว่า “ถ้าเจ้าอยากได้ก็เข้ามาแย่งเองสิ!”

 

ยามนี้สงชิวที่หิวโหยจนหน้ามืดตามัวไม่สนใจอะไรอีก เขาฝ่าฝืนคำพูดของแม่หมีทันทีโดยที่ดวงตาสีดำสนิท 2 ข้างกำลังจ้องเขม็งไปที่เนื้อ ในมือของหลงหลิงเอ๋อไม่วางตา

 

“เจ้าท้าทายข้าเองนะ! นังสวะ เอาเนื้อมาให้ข้า!”

 

“น้องห้า วิ่ง!”

 

ถัดมา หลงหลิงเอ๋อโยนชิ้นเนื้อที่เหลือเพียงครึ่งเดียวไปข้างหน้า และจังหวะนั้น หลงเหยาก็พุ่งออกไปงับเนื้อราวกับจรวด

 

“เอื๊อก” เขากลืนเนื้อชิ้นนั้นลงท้องไปภายในคำเดียว

 

ไม่นานเด็กทั้ง 2 ก็วิ่งหายเข้าไปในป่าทีละคน

 

“หยุด! ไอ้ตัวเล็ก อย่าหนีนะ!” สงชิวเองก็ไม่ลดละรีบวิ่งไล่ตามทั้งคู่ไปเต็มฝีเท้า

 

หลังจากที่เด็กตัวจ้ำม่ำวิ่งตามอีกฝ่ายเข้าไปในป่าสักพัก เขาก็เห็นว่าคนที่เขาไล่ตามมานั้นหยุดยืนอยู่ข้างหน้าเหมือนกับว่าพวกเขาไม่สามารถวิ่งไปต่อได้อีก 

 

ภาพดังกล่าวทำให้เด็กหนุ่มมีความสุขมาก ก่อนที่เขาจะเร่งฝีเท้าวิ่งต่อไปในสภาพที่เหงื่อท่วมตัว

 

“ไอ้ตัวเล็ก พวกเจ้าไม่รอดแน่!”

 

ถ้าเขาจับเจ้าเด็กกวนประสาทพวกนั้นได้ เขาจะทุบพวกมันให้เละโทษฐานที่อีกฝ่ายกล้าลอยหน้าลอยตากินเนื้อต่อหน้าเขา!

 

แต่ทันใดนั้น ในขณะที่สงชิวกำลังจะเอื้อมมือไปคว้าตัวหลงหลิงเอ๋อ จู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่าพื้นใต้เท้าหายไปก่อนที่เขาจะตกลงไปในหลุมลึก

 

โครม!

 

“พี่ใหญ่ พี่สาม เจ้าอ้วนมันตกลงไปแล้ว!”

 

ในเวลาเดียวกัน มีหัวเล็ก ๆ 3 หัวโผล่ออกมาจากขอบหลุมที่สงชิวตกลงไป พร้อมกับเสียงของสาวน้อยที่พูดอย่างตื่นเต้น ประกอบกับดวงตาที่เปล่งประกายของเด็กน้อยอันใสซื่อ

 

“อูยยย... ไอ้พวกสารเลว พวกเจ้ากล้าวางกับดักข้างั้นรึ!”

 

เด็กหนุ่มรู้สึกถึงความโกรธที่พุ่งขึ้นสูงหลังจากที่ได้ยินคำพูดของหลงหลิงเอ๋อ ในขณะที่เขาตะโกนต่อว่าอีกฝ่าย ก้อนหินขนาดเล็กจำนวนนับไม่ถ้วนก็ลอยลงมาจากด้านบน

 

ปั้ก! ปั้ก! ปั้ก! 

 

“โอ๊ย! พวกเจ้ากล้าทำร้ายข้า—”

 

“เจ้าคนชั่ว คนนิสัยไม่ดี ครอบครัวของเจ้าสารเลวกันทั้งบ้านนั่นแหละ โทษฐานที่พวกเจ้ามารังแกพวกเราทุกวัน แค่นี้มันยังน้อยไป ต่อจากนี้ไปถ้าเจ้ากล้ามารังแกพวกเราอีก เราจะทุบหัวเจ้าให้แหลกคามือเลย!”

 

ในระหว่างที่เด็กทั้ง 3 พูดตอบโต้อีกฝ่าย พวกเขาก็ขว้างปาก้อนหินลงไปเยอะกว่าเดิม แม้แต่ตัวหลงเหยาก็ยังใช้ปากคาบก้อนหินโยนลงไปในหลุมด้วย

 

แต่การเคลื่อนไหวของเจ้ามังกรน้อยช้าเกินไป เขาเอียงศีรษะและใช้เวลาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเขาก็บินตรงไปที่เหนือปากหลุม

 

ภาพที่กำลังเกิดขึ้นนั้นไม่น่ามองสุด ๆ!

 

พรูดดดด!

 

ขณะนี้เสียงบางอย่างดังแหวกอากาศลงไปในหลุม แล้วเด็กอีก 3 คนที่อยู่ใกล้ ๆ ก็ยกมือขึ้นมาบีบจมูกตัวเองอย่างพร้อมเพรียงกัน พลางมองน้องชายคนเล็กด้วยสีหน้าขยะแขยง

 

“เสี่ยวเหยา เจ้ามันบ้าไปแล้ว...”

 

เนื่องด้วยหลงเหยายังอยู่ในร่างสัตว์ เขาจึงไม่รู้สึกละอายใจเลยที่ทำแบบนี้ 

 

หลังจากที่ได้ปลดปล่อยแล้ว เขาก็สะบัดหางตัวเองอย่างสบายใจ ก่อนจะหันหลังบินไปทางหลงอวี้ด้วยท่าทางภาคภูมิใจในตัวเอง

 

วันนี้เขาได้ช่วยงานแม่ใจร้ายด้วย พอกลับไปที่บ้าน แม่คงจะให้เขากินเนื้อเยอะ ๆ ใช่ไหม?

 

เมื่อเจ้ามังกรตัวน้อยคิดถึงเนื้อแสนอร่อย เขาก็ระงับอาการลิงโลดในใจแล้วพยายามให้หนักขึ้น

 

ที่ใต้หลุม…

 

ลูกหมีตัวอ้วนถูกหินกระแทกเข้าใส่จนเจ็บไปทั้งตัว เขาจึงอ้าปากร้องลั่น แต่ใครจะไปรู้ว่าพออ้าปากแล้วก็มีของลื่น ๆ หล่นเข้ามาในปาก...

 

หลังจากนั้นกลิ่นที่อธิบายไม่ถูกก็โชยเข้ามาในจมูก ทำให้ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นมืดสนิททันทีพร้อมกับตั้งท่าจะพ่นมันออกมา

 

แต่เขาทำไปด้วยความลนลาน ผลก็คือเขาสำลักจนสิ่งนั้นไหลลงไปในคอ

 

“อึก! แค่ก ๆ!”

 

“แอวะ…”

 

สงชิวคุกเข่าลงบนพื้นในหลุมและอาเจียนออกมา ส่วนหลงอวี้, หลงจง และหลงหลิงเอ๋อก็หันหน้าหนีด้วยใบหน้าพะอืดพะอมจนอยากจะอาเจียนตามเช่นกัน

 

ข้าทนดูไม่ไหวแล้วจริง ๆ! 

 

เด็กทั้ง 3 เอามือปิดจมูกแล้วดึงหลงเหยาออกไปจากที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว

 

อีกด้านหนึ่ง

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นสงชิวถูกพาออกมาไกลจากตัวบ้าน เธอก็เดินออกมาจากที่ซ่อนพร้อมกับถังน้ำมัน แล้วสาดน้ำมันลงบนผนังบ้านของพวกสงฮวา 

 

ก่อนจะเริ่มแผนการทั้งหมด เธอพบของสิ่งนี้เมื่อวาน มันถูกวางอยู่บนชั้นวางในมิติที่เพิ่งปลดล็อก

 

ในขณะนั้นพอเธอสาดน้ำมันเบนซินไปจนทั่วบ้านของศัตรูแล้ว เธอก็ทำการจุดไฟเผามัน

 

พรึ่บ!

 

เมื่อน้ำมันปะทะกับไฟมันก็ลุกลามไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เปลวเพลิงสีแดงจะโหมกระหน่ำกลืนกินบ้านไม้ที่มีขนาดไม่ใหญ่นักจนวอดวาย

 

หญิงสาวเฝ้ามองผลงานตรงหน้าพลางปัดฝุ่นออกจากมือ ก่อนจะเก็บถังน้ำมันเข้าไปในมิติ แล้วรีบหนีออกไปจากพื้นที่นั้น 

 

ในเวลาเดียวกัน

 

สงฮวามาถึงบ้านของหัวหน้าเผ่าและเล่าให้ท่านผู้เฒ่าฟังเกี่ยวกับเรื่องที่หูเจียวเจียวสามารถจุดไฟได้เอง

 

“สิ่งที่เจ้าพูดเป็นความจริงหรือ?” เมื่อชายแก่ได้ยินคำพูดของแม่หมี เขาก็แสดงสีหน้าจริงจัง

 

“จริงสิ ข้าเห็นหูเจียวเจียวจุดไฟด้วยตาของข้าเอง นางถึงขั้นจะใช้ไฟนั้นเผาข้าจนตาย คนขี้ขโมยแบบนี้ไม่สมควรจะอยู่ในเผ่าของเรา!”

 

การลักขโมยถือได้ว่าเป็นเรื่องร้ายแรงสำหรับคนในเผ่าแห่งนี้

 

ยิ่งการขโมยวิธีการจุดไฟของท่านผู้เฒ่ายิ่งเป็นเรื่องใหญ่มากขึ้นไปอีก

 

นั่นทำให้หัวหน้าเผ่ามีสีหน้าเย็นชา จากนั้นเขาเดินเอามือไพล่หลังออกไปนอกประตูทันที “ข้าจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น”

 

แม้ว่าชายชราจะรีบร้อน แต่เขาก็ไม่ได้ตัดสินว่าหูเจียวเจียวผิดเพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำของสงฮวา

 

ในตอนนั้นแม่หมีตัวใหญ่แอบรู้สึกลิงโลดอยู่ในใจและรีบเดินตามท่านผู้เฒ่าไปติด ๆ

 

การขโมยวิธีการจุดไฟของหัวหน้าเผ่าถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง บางทีหูเจียวเจียวอาจถูกขับไล่ออกจากเผ่าไปได้เลย!

 

ไม่นานหลังจากที่ทั้ง 2 คนเดินออกไป  ชายคนหนึ่งก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาพวกเขา

 

“สงฮวา แย่แล้ว บ้านเจ้าไฟไหม้!”

 

“อะไรนะ! ทำไมบ้านข้าไฟไหม้ล่ะ!?”

 

สงฮวาตกตะลึงมากเมื่อได้ยินสิ่งที่ชายคนนั้นพูด 

 

“ไม่รู้ เจ้ากลับไปดูก่อนเร็วเข้า!” เขาเองก็ไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น เขามาที่นี่เพื่อส่งข่าวเท่านั้น 

 

“ตายแล้ว ลูกข้ายังอยู่ในบ้าน!”

 

เมื่อคิดถึงตอนที่ตนบอกให้สงชิวอยู่เฝ้าบ้านแล้วห้ามออกไปไหน นางก็ตื่นตระหนกรีบวิ่งกลับบ้านไปอย่างร้อนรน

 

เวลาผ่านไปไม่นานหลังจากที่สงฮวามาถึงบ้าน นางก็เห็นว่าไฟลุกลามจนท่วมบ้านของนางแล้ว ภาพนั้นมันทำให้หัวอกคนเป็นแม่แทบจะเป็นลมล้มลงกับพื้น 

 

จากนั้นเหล่าภูตที่เฝ้าดูก็รีบเข้ามาช่วยกันพยุงแม่หมีร่างใหญ่ “สงฮวา ทำใจดี ๆ เอาไว้”

 

“ลูก! ลูกข้ายังอยู่ข้างใน ช่วยกันดับไฟเร็วเข้า! ลูกข้ายังอยู่ข้างใน...” สงฮวานึกขึ้นได้ว่าลูกของตนยังอยู่ในบ้าน นางรีบจับมือของคนอื่นแน่นพลางตะโกนเสียงดังอย่างสิ้นหวัง

 

เมื่อชาวบ้านรอบ ๆ ได้ยินว่ามีเด็กติดอยู่ข้างใน พวกเขาก็รีบวิ่งไปตักน้ำที่แม่น้ำมาดับไฟให้เร็วที่สุด 

 

“สงฮวา ไม่ต้องห่วง พวกเขากำลังช่วยกันดับไฟแล้ว”

 

“บางทีลูกของเจ้าอาจจะออกไปเล่นข้างนอกแล้วก็ได้...”

 

เมื่อผู้หญิงหลายคนเห็นว่าสงฮวามีสภาพน่าสงสาร พวกนางก็เข้ามาช่วยปลอบโยนอีกฝ่าย

 

ไม่นานพวกภูตที่วิ่งไปตักน้ำก็กลับมาและสาดน้ำถังแล้วถังเล่าเข้าใส่กองไฟ

 

แต่ความรุนแรงของไฟไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย พอมันเจอกับน้ำ มันกลับยิ่งโหมกระหน่ำขึ้นไม่ต่างจากการเทน้ำมันลงไปเลย

 

“ไฟนี้ใช้น้ำดับไม่ได้เลย เกิดอะไรขึ้น...” หลังจากเทน้ำลงไปหลาย 10 ถัง ภูตบางตัวก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ

 

เมื่อสงฮวาเห็นพวกเขาหยุดนิ่งไป นางก็ผลักผู้หญิงที่พยุงตัวเองออกไป แล้วตะโกนด่าทอคนอื่นที่มาช่วยกันดับไฟ

 

“พวกเจ้าจะหยุดมือทำไม แค่ตักน้ำมาดับไฟยังทำไม่ได้ หลังจากนี้จะทำมาหากินอะไรได้อีก!”

 

“ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลูกของข้า พวกเจ้าจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต!”