บทที่ 10: ฆ่านางเสียตอนนี้

หลังจากนั้นไม่นาน หูเจียวเจียวก็ยกฝาหม้อขึ้น ส่งผลให้ไอน้ำพวยพุ่งออกมา ตามด้วยกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของโจ๊ก

 

ยามที่ใช้ทัพพีคนเบา ๆ กลิ่นหอมของโจ๊กผสมกับเนื้อหมูนั้นมีเสน่ห์เย้ายวนชวนน้ำลายสอมาก

 

ในขณะเดียวกัน เด็ก ๆ ที่รอทานอาหารก็กลืนน้ำลายลงคอพร้อมกันพลางจ้องมองโจ๊กในหม้อด้วยดวงตาเป็นประกาย แต่ไม่มีใครกล้าก้าวเข้าไปใกล้อยู่ดี

 

หญิงชั่วคนนี้ไม่ได้บอกว่าจะให้พวกเขากิน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีสิทธิ์กินมัน 

 

ปกติถ้าเหล่าเด็กน้อยแตะอาหารของนางก็จะถูกเฆี่ยนตีอย่างทารุณ

 

ระหว่างทำอาหารหูเจียวเจียวเห็นท่าทางของลูกแต่ละคนทุกอย่าง เธอเม้มปากแอบหัวเราะเบา ๆ และกำลังจะหยิบถ้วยมาตักโจ๊ก

 

ก่อนที่หญิงสาวจะตักอาหารใส่ถ้วย จู่ ๆ เธอก็รู้สึกอ่อนแรง

 

ทันทีที่ดวงตาทั้ง 2 ข้างมืดลง เธอก็หมดสติไปในที่สุด

 

ตุ้บ!

 

หลงหลิงเอ๋อเห็นหูเจียวเจียวล้มลงกับพื้น แล้วช้อนยาวในมือของอีกฝ่ายก็เปื้อนฝุ่น ภาพนี้ทำให้นางตกใจมาก

 

หลงอวี้รีบพุ่งเข้าไปหาแม่จิ้งจอกพร้อมกับเด็ก 3 คนในเสี้ยวอึดใจ

 

“พี่ใหญ่ เกิดอะไรขึ้นกับนาง นางตายแล้วหรือ?”

 

สาวน้อยมองผู้เป็นแม่ที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าเป็นกังวล

 

ที่ผ่านมานางมักจะหวังว่าผู้หญิงชั่วร้ายคนนี้จะหายไปสักวันหนึ่ง แต่พออีกฝ่ายมาสิ้นชีพอยู่ตรงหน้าจริง ๆ นางกลับไม่มีความสุขเท่าที่ตนคิดไว้

 

“ตาย ๆ ไปเสียก็ดี จะได้ไม่มีใครรังแกเราอีก” หลงจงพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา ดวงตาสีเข้มของเขาเต็มไปด้วยความเฉยเมย

 

ทางด้านพี่ชายคนโต ในดวงตาของเขามีเพียงความรู้สึกที่ซับซ้อนเท่านั้น 

 

เมื่อนึกถึงความผิดปกติของหูเจียวเจียวในช่วง 2 วันที่ผ่านมา เขายังคงย่อตัวลงก่อนจะยกมือขึ้นอังจมูกแม่เพื่อตรวจสอบลมหายใจของนาง

 

“นางยังไม่ตาย นางแค่หมดสติ”

 

“แล้วเราจะทำยังไงดี? เราจะไปเรียกหมอมารักษานางดีไหม?”

 

หลงหลิงเอ๋อเอียงศีรษะถามพี่ใหญ่

 

“ไม่!” หลงอวี้ปฏิเสธอย่างเฉียบขาด ใบหน้าอ่อนเยาว์ของเขายังคงนิ่งเฉยเช่นเคย “เราต้องใช้เนื้อและหนังสัตว์ไปแลกกับการรักษา แต่ตอนนี้เราไม่มีอะไรเลย”

 

ในตอนที่พวกเขาถูกทุบตีจนปางตาย แม่ใจยักษ์ไม่เคยพาพวกเขาไปหาหมอเลยสักครั้ง 

 

ทันใดนั้นหลงจงก็ก้าวไปหยิบมีดทำครัวที่หูเจียวเจียวเพิ่งหั่นเนื้อขึ้นมา

 

“ข้าว่าฆ่านางตอนนี้เลยดีกว่า!”

 

บัดนี้มีดทำครัวสะท้อนแสงเย็นเยียบท่ามกลางดวงอาทิตย์แล้วตกกระทบใบหน้าที่มืดมนของเขา

 

เด็กหนุ่มผู้มีแผลเป็นบนใบหน้าปรารถนาให้แม่ของตัวเองตายมานานแล้ว

 

ส่วนเด็กอีก 2 คนก็ตั้งท่าพร้อมที่จะเคลื่อนไหว

 

ฆ่าคนที่ทำร้ายพี่น้องของตนทิ้งซะ แล้วอาหารจะเป็นของพวกเขาทั้งหมด นอกจากนี้พวกเขาจะไม่ต้องทุกข์ทรมานจากการถูกทุบตีอีกต่อไป

 

ก่อนที่หลงจงจะทันได้ลงมือ หลงอวี้ผู้เป็นพี่ชายคนโตก็เข้ามาขวางเขาไว้

 

“ไม่ ถ้าเจ้าฆ่านาง ครอบครัวของท่านยายคงจะไม่ปล่อยเราไป”

 

เขาไม่ได้สนใจเลยว่าหญิงเลวทรามคนนี้จะตายหรือไม่ เขากังวลเพียงว่าครอบครัวของท่านยายจะโกรธพวกเขาและโยนเขากับน้อง ๆ ทิ้งเป็นอาหารสัตว์ในป่ามากกว่า

 

ครอบครัวนั้นจะทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้นแทนหญิงชั่วผู้นี้

 

ยามนี้หลงเหยาที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น พอเขาได้กลิ่นอาหารก็คลานไปพันรอบมือหูเจียวเจียวแล้วพยายามดึงให้นางลุกขึ้นไปหาอาหารมาให้กิน

 

“เปล่าประโยชน์น่า!” หลงจงดึงมังกรน้อยออกไปด้วยความโกรธ แล้วกันเขาให้ออกห่างจากหูเจียวเจียว

 

น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นแสดงถึงความกังวลเพราะตอนนี้เด็กหนุ่มไม่สามารถฆ่าหูเจียวเจียวได้

 

“แล้วพี่ใหญ่คิดว่าไง?”

 

“ย้ายนางเข้าไปในบ้านก่อน ถ้านางตายจริง ๆ ก็ไม่ใช่ความผิดของเราแล้ว”

 

หลงอวี้เป็นคนที่คิดรอบคอบที่สุด หลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน เขาจึงตัดสินใจปล่อยให้หูเจียวเจียวฟื้นขึ้นมาเอง

 

“ข้าเห็นด้วยกับที่พี่ใหญ่พูด” หลงเซียวที่เงียบมาตลอดจู่ ๆ ก็พูดทะลุกลางปล้องขึ้นมา

 

ไม่สำคัญว่านางจะตายหรือมีชีวิตอยู่ ตราบเท่าที่พวกเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง แค่นั้นก็เพียงพอแล้วจริง ๆ

 

หลังจากที่พี่น้องทั้ง 5 ตัดสินใจแล้ว พวกเขาก็ช่วยกันพยุงแม่จิ้งจอกเข้าไปในบ้านก่อนจะวางนางไว้บนเตียงที่ทำด้วยกองฟาง 

 

เนื่องจากหลงเซียวมองไม่เห็น เขาจึงเดินแตะกำแพงตามหลังทุกคนเข้ามา

 

“พี่ใหญ่ นางมีแผลที่หัว” หลงหลิงเอ๋อที่ยกส่วนศีรษะของหูเจียวเจียวมาตลอด พอนางปล่อยมือก็พบว่ามีเลือดเปื้อนมือของตน

 

เมื่อสาวน้อยสังเกตดูอีกครั้ง ปรากฎว่าแม่ที่หมดสติมีเลือดไหลออกจากหัวของนางอยู่

 

“นางต้องโดนตีหัวมาจากตอนที่นางออกไปสร้างปัญหาเมื่อวานนี้แน่ สมน้ำหน้านางแล้ว” หลงจงตอบด้วยสีหน้าเย็นชา

 

เขาคิดว่านี่เป็นบทลงโทษสำหรับผู้หญิงเลวทรามที่สมควรตายคนนี้

 

“หรือว่านางสมองเสื่อม! ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมนางถึงทำตัวแปลก ๆ ตั้งแต่กลับมาเมื่อวาน นอกจากนางจะทำอาหารให้เรากินแล้วยังให้เรานอนในบ้านด้วย...”

 

หลงหลิงเอ๋อพึมพำเบา ๆ

 

“ถ้าที่ผ่านมานางแค่สติเลอะเลือนล่ะ?”

 

ลูก ๆ คุยกันอยู่สักพัก แต่ไม่มีใครอยากช่วยหูเจียวเจียวทำแผลเลยสักคน

 

ในเวลานั้น หลงเหยาเงยหน้าขึ้นมองพี่น้องอีก 4 คน พอเห็นว่าไม่มีใครสนใจตน เขาก็คลานขึ้นไปบนกองฟางและค่อย ๆ เลียแผลของผู้เป็นแม่

 

“เราไม่รู้ว่าสมองนางได้รับความกระทบกระเทือนหรือเปล่า แต่มีใครรู้บ้างไหมว่าเนื้อที่นางเอามาทำอาหารนางเอามาจากไหน?”

 

ในขณะนี้หลงเซียวซึ่งมักจะเงียบขรึมอยู่เสมอจู่ ๆ ก็ถามคำถามนี้ขึ้น

 

ยกเว้นเจ้ามังกรตัวน้อยที่ไม่ได้สนใจฟัง เด็กอีก 3 คนที่เหลือก็ทำหน้าตกตะลึง

 

“ใช่แล้ว นางไปเอาเนื้อมาจากไหน? เนื้อชิ้นสุดท้ายของเราถูกพวกสงชิวฉกไปไม่ใช่หรือ?”

 

หลงหลิงเอ๋อเองก็รู้สึกสับสนมาก

 

เมื่อวานอาหารที่แม่ทำอร่อยมากจนสาวน้อยไม่คิดสงสัยอะไรเลย

 

“แล้วยังมีของแปลกประหลาดที่นางใช้อีก ข้าไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลยสักครั้ง” สีหน้าของหลงจงหมองมัว ในยามที่เขาพูด รอยแผลเป็นบนใบหน้าครึ่งหนึ่งก็กระตุกเบา ๆ

 

“ของพวกนี้ต้องถูกขโมยมาแน่เลย” จากนั้นเขามองไปทางหูเจียวเจียวที่กำลังหมดสติด้วยดวงตาสีเข้ม

 

“หรือข้าควรจะฆ่านางดี!”

 

...

 

ขณะนี้หูเจียวเจียวกลับมาฝันร้ายอีกครั้ง

 

เธอฝันว่าแขนขาของเธอถูกตัดออก ซึ่งเธอมีสภาพที่ไม่ต่างจากหมูที่ถูกแช่อยู่ในถังน้ำขนาดใหญ่ แล้วลูก ๆ ก็กรีดร่างกายของนางจนเป็นแผลก่อนจะโรยเกลือกับพริกไทยลงในน้ำทุกวัน

 

เท่านั้นไม่พอ พวกเขายังเทฝูงมดลงในถังอีกด้วย

 

เมื่อฝูงมดที่หิวโหยมานานตกลงไปในถังน้ำ พวกมันก็ไต่ไปทั่วร่างของหญิงสาวเพื่อกัดแทะบาดแผลนับไม่ถ้วนบนร่าง บ้างก็มุดเข้าไปในบาดแผลที่ลึก

 

ในที่สุดมันก็คืบคลานเข้ามาในหัวของเธอ!

 

มดนับแสนตัวกัดกินสมองเธอไม่หยุดหย่อน!

 

ทันใดนั้นดวงตาที่แสดงถึงความเกลียดชังของลูก ๆ ก็แผดเผาร่างกายของเธอราวกับไฟ ไม่นานหูเจียวเจียวก็สะดุ้งตื่นทันที

 

จิ้งจอกสาวลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน ก่อนที่สติของเธอจะกลับมาจนครบ เธอก็ได้ยินคำพูดของหลงจง 

 

“หรือข้าควรจะฆ่านางดี!” 

 

รูม่านตาของหูเจียวเจียวพลันขยายออก พลางคิดว่าตัวเองยังอยู่ในความฝัน

 

แต่พอเธอมองให้ชัด ๆ อีกครั้ง พวกเขายังดูเหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ ที่มีร่างกายผ่ายผอม แต่ลูกในฝันนั้นกลายเป็นตัวร้ายไปหมดแล้ว

 

“เฮ้อ…” หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจก่อนจะยกมือสัมผัสใบหน้าที่ถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็นเยียบ

 

นอกจากนี้เธอยังรับรู้ถึงอาการปวดศีรษะ เนื่องจากเมื่อวานนี้กว่าจะจัดการทุกอย่างเสร็จก็เกือบครึ่งค่อนคืน เธอจึงผล็อยหลับไปโดยไม่สนใจแผลที่เลือดแห้งแล้วของตนเอง ใครจะไปรู้ว่าเธอจะหมดสติไปอย่างกะทันหันแบบนี้

 

ดูเหมือนว่าลู่เมี่ยนเอ๋อที่เป็นนางเอกของนิยายจะโหดเหี้ยมอยู่บ้าง

 

ตอนนี้ไม่มีเด็กคนไหนสังเกตเห็นว่าหูเจียวเจียวตื่นขึ้นมาแล้ว

 

ต่อมา เธอพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งพลางพูดเบา ๆ ว่า “จงเอ๋อ เจ้าจะฆ่าใครนะ?”

 

เหล่าเด็กน้อยที่ได้ยินเสียงของแม่ใจมารสะดุ้งโหยง ก่อนที่พวกเขาจะหันไปเห็นหูเจียวเจียวกำลังมองมาด้วยสายตาขุ่นเคือง

 

“...”

 

“ท่านแม่ พี่สามบอกว่าคนที่ทำร้ายท่านน่ารังเกียจมาก เขาจะไปฆ่ามันเพื่อล้างแค้นให้ท่าน”

 

หลงหลิงเอ๋อยิ้มอย่างไร้เดียงสาพลางช่วยแก้ตัวให้หลงจง

 

ไร้สาระจริง ๆ!

 

หูเจียวเจียวบ่นในใจ ไม่มีใครเชื่อคำพูดของเด็กสาวหรอก

 

เจ้าของร่างเดิมนั้นเลวร้ายมากในสายตาของเด็กพวกนี้ มันคงจะดีถ้าพวกเขาออกหน้าช่วยเธอล้างแค้นได้

 

หลังจากที่หญิงสาวบ่นในใจ มุมปากของเธอยังคงกระตุกเป็นพัก ๆ ก่อนจะปั้นหน้ายิ้มแย้ม “อ่อ จงเอ๋อเป็นห่วงแม่นี่เอง แม่มีความสุขจังเลย”

 

เจ้าเด็กพวกนี้อยากให้แม่ของตัวเองตายมาตลอด แต่เธอก็ยังต้องทำเป็นไม่รู้อะไรเลย

 

การเป็น ‘หูเจียวเจียว’ นี่มันช่างยากเย็นเสียจริง 

 

ให้ตายเถอะ! 

 

เหล่าเด็กน้อยที่ได้ยินคำพูดของผู้เป็นแม่ต่างก็เงียบลง

 

หูเจียวเจียวไม่ได้เปิดโปงความจริงที่ว่าเธอรู้ว่าเด็ก ๆ หมายถึงใคร ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงสัมผัสที่เปียกชื้นจากหลังมือ เธอจึงก้มลงมองแล้วเห็นหัวมังกรกำลังเลียมือเธออย่างแข็งขัน