บทที่ 16...2/3

ลมเย็นๆ พัดผ่านเข้ามาในห้อง ทำให้ผ้าม่านพะเยิบเปิดเป็นลูกคลื่นเบาๆ ธามิณีได้กลิ่นหอมจางๆ ของดอกกุหลาบเหมือนหลายวันที่ผ่านมา ช่างเป็นเช้าที่แสนสดใสจนเธอไม่อยากลืมตาตื่นแล้วมองไปที่กุหลาบแดงในแจกันที่ไม่โรยรามา 18 วันแล้ว

แต่วันนี้กลับไม่เหมือนเดิม!

กลีบกุหลาบหล่นลงมาที่พื้นแบบนั้นหมายความว่าอย่างไร วันที่เธอกลัวว่ามันจะมาถึงได้มาถึงแล้วใช่ไหม ความทรงจำของเธอราวกับได้ย้อนกลับไปถึงวันที่ได้กุหลาบแดงดอกนี้มา ผู้หญิงคนนั้นบอกเธอหลายอย่างและมอบกุหลาบแดงดอกนี้ไว้

“คุณเป็นใครทำไมถึงรู้จักศนิคะ แล้วทำไมรู้เรื่องที่ฉันรู้ว่าตัวเองจะตายยังไง” ธามิณีถามเมื่อเดินตามผู้หญิงคนนั้นมายังดาดฟ้า น่าแปลกที่บนนี้ร่มไม่ร้อนอย่างเคย พอมองขึ้นไปเธอเห็นเมฆก้อนใหญ่ลอยเหนือหัวขึ้นไปพอดิบพอดี

“เรื่องนั้นเธอไม่จำเป็นรู้หรอกนะธามิณี ตอนนี้สิ่งที่สำคัญกว่าคือทำยังไงศนิจะไม่ทำผิดกฎสวรรค์ แล้วถูกลงโทษมากกว่าเดิม”

แม้น้ำเสียงผู้หญิงคนนั้นจะอ่อนหวานเยียบเย็น ทว่าการที่มีใครอื่นล่วงรู้ว่าศนิเป็นใครไม่ใช่เรื่องที่ควรกังวลงั้นหรือ

“คุณเป็นใครกันแน่” ธามิณีก้าวถอยหลังไปพลางมองอีกฝ่าย หากผู้หญิงคนนั้นเป็นอันตราย กำไลที่พระเสาร์ให้เธอไว้จะสกัดอีกฝ่ายไว้ แต่น่าแปลก กำไลไม่แสดงให้เธอรู้เลยว่าอีกฝ่ายกำลังปองร้าย

พระนางศรัณยามองธามิณีอย่างสงสารและเห็นใจ แต่มันคือชะตากรรมที่กำหนดเอาไว้แล้ว การที่ธามิณีกับศนิเข้ามาเกี่ยวข้องและผูกพันกันก็เพราะครั้งหนึ่งทั้งสองเคยผูกวาสนาต่อกัน แม้ว่าวาสนานั้นจะขาดจากกันไปแล้ว ทว่ายังเหลือสายใยแม้จะบางเบา ช่างน่าเสียดาย แต่พระนางหรือใครก็ไม่อาจแก้ไขได้ 

“ที่ผ่านมาเธอเป็นเด็กดีมาตลอด แต่เพราะความผิดพลาดในคราวนั้น เธอถึงต้องลงมาชดใช้ในชีวิตนี้ ฉันไม่ได้มีเรื่องแค้นเคืองกับเธอเลย เพราะอายุขัยของเธอกำลังจะหมดลงแล้ว แต่การจากไปของเธออาจทำให้ศนิลงมือทำบางอย่างที่ส่งผลร้ายต่อตัวเขาเอง”

ความรักมีอานุภาพที่แม้แต่สามโลกก็ไม่อาจคาดเดาผู้มีรักที่ไม่อาจเสียคนรักไป หากเวลานั้นมาถึงจริงๆ แล้วศนิได้ผลึกกาลอีกครึ่งจากธามิณี เมื่อถึงเวลานั้นพระนางก็ยากจะคาดเดาว่าลูกชายจะทำอะไรลงไปบ้าง

“ฉันเคยเป็นใครมาก่อนหรือคะ” การได้รู้ว่าชาติที่แล้วตัวเองเป็นใคร บางทีเธอคงเข้าใจได้ว่าทำไมในชาตินี้ถึงพบกับความสูญเสียอยู่ร่ำไป

“คู่หมายของศนิ เทพธิดาที่ศนิปฏิเสธจะพบหน้า แต่ตอนนี้การหมั้นหมายได้จบลงแล้ว” หากวันนั้นศนิเลือกไปพบธามิณี แล้วหากธามิณีไม่เป็นคนเปิดประตูบานนั้น เรื่องราวในตอนนี้คงไม่เกิดขึ้น

อย่างนี้เองสินะ ธามิณีเพิ่งเข้าใจว่าทำไมถึงชอบศนิก่อน เราสองคนเกือบได้พบกัน แต่สุดท้ายกลับมาพบกันในโลกมนุษย์ 

ดอกกุหลาบแดงในมือของผู้หญิงคนนั้นถูกยื่นมาให้ธามิณี หญิงสาวรับมาราวกับถูกมนต์สะกด

“เธอจะตายในวันที่กุหลาบแดงดอกนี้โรยรา แต่เพราะอะไร ฉันคงบอกเธอไม่ได้”

ธามิณีมองกุหลาบแดงในมือแล้วยิ้มขื่นขมกับตัวเอง เธอกำลังตาย แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แม้จะรู้ว่าตัวเองต้องตายอย่างไร นี่เธอเองก็กำลังถูกลงโทษเพราะทำผิดบางอย่างจนต้องมาเกิดเป็นมนุษย์สินะ

“ขอบคุณนะคะที่บอกฉัน อย่างน้อยฉันก็แน่ใจว่าไม่ได้บ้าจนเห็นว่าตัวเองจะตายอย่างไร”

“แล้วเรื่องศนิ เธอตัดสินใจอย่างไร” พระนางศรัณยาเป็นกังวลในเรื่องนี้จึงเสี่ยงลงมาจากสวรรค์เพื่อมาหาธามิณี แต่การกะเกณฑ์ให้มนุษย์ทำสิ่งใดไม่ใช่สิ่งที่พระนางสมควรออกปาก

“ขอเวลาฉันคิดก่อนนะคะ แต่ฉันมั่นใจอย่างหนึ่งว่าทุกการตัดสินใจของฉันจะไม่ทำให้ศนิต้องเดือดร้อนเด็ดขาด ขอบคุณนะคะที่มาบอกฉัน”

ผู้หญิงคนนั้นเข้ามากอดธามิณีแล้วถอนใจเบาๆ ก่อนจะคลายกอดแล้วมองมาที่เธออีกครั้ง

“เมื่อเราพบกันอีกครั้ง แม้เธอจะจำเรื่องราวในวันนี้ไม่ได้ แต่ฉันจะบอกเธอว่าได้ลงมาโลกมนุษย์เพื่ออะไร”

แล้วเพียงธามิณีกะพริบตาผู้หญิงคนนั้นก็หายไปแล้ว มีเพียงกุหลาบแดงในมือที่ยืนยันว่าเธอไม่ได้ฝัน ชีวิตของเธอกำลังจะเดินไปจนสุดทางแล้ว

ธามิณีเห็นกลีบกุหลาบกำลังร่วงอีกกลีบราวกับกำลังยืนยันว่าคำพูดของผู้หญิงคนนั้นเป็นความจริง กุหลาบกำลังโรยราแล้ว สุดท้ายเขากับเธอต้องจากกัน แม้ว่าเราจะรักกัน หญิงสาวกอดตัวเองเมื่อทุกความรู้สึกเอ่อท้นจนต้องกุมหน้าอกตัวเองไว้

“วันนี้เองสินะ”

แม้จะเตรียมใจไว้ตลอด แต่พอถึงเวลาจริงๆ น้ำตาที่ธามิณีเก็บกลั้นไว้ก็ไหลลงมาอาบแก้ม ความตายน่ากลัวไหมนะ ก่อนตายจะเจ็บขนาดไหน ลมหายใจสุดท้ายจะทำให้ทรมานมากหรือเปล่า  หลังจากเธอตายไปแล้ว ศนิจะร้องไห้ไหม เขาจะเสียใจมากหรือเปล่า เขาจะทำตามที่เคยพูดไว้เมื่อนานมาแล้วไหมว่าหากเธอตาย เขาจะไม่รู้สึกอะไร เขาควรทำตามที่พูดไว้ เธออยากให้เขาทำแบบนั้น

หญิงสาวยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองพยายามกลั้นเสียงสะอื้น เขาต้องไม่รู้ว่าเธอร้องไห้ แม้สุดท้ายจะต้องจากกัน เธอเข้าใจเหตุผลทุกอย่างของโลกใบนี้ แต่การต้องจากเขาไปทั้งที่รัก ไม่ได้พบกันอีกแล้ว เธอรู้ในวินาทีนี้เองว่าสิ่งที่ทรมานกว่าการต้องตายคือการกลัวคนที่รักเสียใจแล้วมีชีวิตต่อไปไม่ได้  หากย้อนเวลากลับไป เธอจะบอกไม่ให้เขารักเธอ เพื่อที่การจากลาจะมีเพียงเธอคนเดียวที่เสียใจ

ขอเพียงรักนี้นิรันดร จำหน่ายในรูปแบบ E-Book แล้วนะคะที่เว็บ MEB หมวด นิยายรัก โบว์จะลงนิยายให้อ่านประมาณ 65% ของเรื่องราวทั้งหมด หรือประมาณบทที่ 16 แล้วสิ้นสุดการลงนิยายนะคะ

        ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะคะ

        อัมราน_บรรพตี