บทที่ 16 เจอ

สิ้นเสียงประกาศกล้าของกลุ่มชายในเครื่องแบบสี่สหายพลันหันไปมองอย่างพร้อมเพียงกันโดยที่ไม่ได้นัดหมาย  สี่เกลล้วนคิดอย่างพร้อมเพียงกันว่า ‘ช่างเป็นเจ้าหน้าที่ที่รู้งานดีจริง ๆ รอให้เหตุการณ์สงบแล้วถึงค่อยมา’

ตำรวจแห่งเมืองหลวงพลันทะยานร่างมายังชายฉกรรจ์ที่นอนทอดร่างไม่ได้สติอย่างรวดเร็วราวกับแมวตะปบเหยื่อ พวกเขาใช้เวลาราว ๆ หนึ่งนาทีก็สามารถจับกุมตัวผู้ร้ายที่มิมีอาวุธและไม่สามารถขัดขืนอันใดได้สำเร็จอย่างง่ายดาย ผู้ที่เป็นหัวหน้าของเจ้าหน้าที่มองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพลางยิ้มกับความสำเร็จของตนเอง เขาหันมามองเด็กทั้งสามที่เป็นนักเรียนของโรงเรียนเวทมนตร์ที่มีชื่อเสียงที่สุดในอาณาจักแห่งนี้ก่อนที่จะขมวดคิ้วเมื่อพบว่าตอนนี้จำนวนเด็กที่เหลืออยู่นั้นมันช่างน้อยนิดกว่าตอนแรก

หัวหน้าของตำรวจมองสองสาวน้อยที่ยืนทำหน้างงไม่ต่างกับตนเองนัก ก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้าไปหา

“นี่เพื่อน ๆ ของพวกเธอไปไหนกัน”

“เออ คือว่า เออ พวกเขาไปตามล่าโจรต่อขะ” 

คนที่ตอบคำถามคือสาวที่มีอายุประมาณสิบสามขวบปีเพียงเท่านั้น ทำให้นายตำรวจหันม่ามองยังอาสึนะด้วยสายตาที่จะกินเลือดกินเนื้อ

“พวกหนูติดต่อกับเพื่อน ๆ ได้ไหม ให้ไปตามล่าพวกโจรแบบนี้ได้ยังไงมันอันตราย ว่าแต่ใครเป็นคนจัดการพวกโจร”

“ก็พวกที่ไปตามล่าโจรนั่นแหละค่ะ พวกนั้นบอกว่าพวกนั้นจะไปอัดพวกโจรเพื่อไม่ให้เสียชื่อเสียงของนักเรียนโรงเรยนเวทมนตร์ค่ะ แล้วพวกเขาก็บอกอีกว่าให้พวกคุณตำรวจรออยู่นี่ได้เลยค่ะ เดี๋ยวจะเอาโจร มาให้เองค่ะ”สิ้นคำกล่าวของคาเสะ สายตาอันดุดดันพลันกวาดมองมายังเธอ

คาเสะยิ้มรับ ก่อนที่จะผายมือออก “เรื่องนี้พวกเราไม่รู้นี่ ถ้าพวกคุณตำรวจจะว่าอะไรก็ไปว่าพวกที่หนีไม่สิ ว่าแต่เรื่องนี้พวกคุณตำรวจก็ทำงานช้ามากเลยนะหนูว่า เหตุการณ์มันเกิดไปประมาณสิบนาทีแล้วพวกคุณยังไม่สังเกตอีก”

“พวกเราจะไปรู้ได้ไงล่ะหนู ถ้าไม่มีเจ้าหนุ่มผมแดงมาแจ้งความพวกเราก้ไม่รู้หรอก แล้วอีกอย่างการปล้นมันไม่ควรที่จะเกิดในเมืองแห่งการศึกษา” ชายในเครื่องแบบว่า

“ใช่แล้ว เรื่องนี้มันไม่น่าจะเกิดขึ้นจริง ๆ” อาสึนะกล่าวเสริมทำให้คาเสะหันไปมอง

“ในยุคนี้น่ะ โดยเฉพาะในเมืองแห่งการศึกษาที่มีระบบการป้องกันแน่หนามาก ๆ การจี้ปล้นมันได้สูญหายไปไหลายปีแล้ว”

“ทำไมหรอ ในทวีปมืดการปล้นมันเป็นเรื่องปกฏินะ แล้วอีกอย่างในทวีปของฉัน ไม่สิในเมืองที่ฉันอยู่พวกคนที่รักษาความปลอดภัยก็มักจะเป็นแบบนี้”

“มักเป็นแบบไหนหรอค่ะพี่คาเสะ” 

คำถามของเด็กสาวทีมีอายุน้อยที่สุดในกลุมทำให้หญิงสาวผมเขียวหันมาให้ความกระจ่าง

“ก็พวกนี่มักจะรอให้เหตุการณ์จบแล้วค่อยมานะสิ มีบางคดนะที่ผู้ก่อการร้ายบุกไปปล้นธนาคารจนพวกมันสามารถเอาเงินออกไปได้หมดพวกเจ้าหน้าที่ถึงมา”

คาเสะมองท่าทางของผู้คนที่ไม่ค่อย ๆ เชื่อเรื่องที่เธอกล่าว สำหรับเธอเรื่องนี้มันเป็นเรื่องปกฏิมาก นั่นก็เป็นเพราะว่าในอาณาจักรของเธอการรักษาความปลอดภัยก็มเหมือนกับอาณาจักรแห่งนี้

“สิ่งที่หนูพูดมามันไม่มีทางเกิดขึ้นได้หรอก สำหรับที่แห่งนี้พวกเราเจ้าหน้าที่จะรักษาความปลอดพัยให้กับผู้คนอย่างเต็มความสามารถ แล้วอีกอย่างถ้าหนูลองดูนาฬิกาดีดีจะรู้ว่าตอนนี้มันไม่กี่นาทีเองถ้าจะนับจากต่อนที่เหตุ พวกเรารับรองได้ว่าสิ่งที่พวกเราทำนั้น” ก่อนที่เจ้าหน้าที่คนนั้นจะได้กล่าวจบหัวหน้าของเจ้าหน้าที่พลันโบกมือห้าม

“ช่างมันเถอะ พวกเรายอมรับผิดที่พวกเรามายังที่เกิดเหตุช้า แต่ว่าเรื่องที่สำคัญในตอนนี้ก็คือเพื่อนของพวกเธอ ถ้าเพื่อน ๆ ของพวกเธอตามหัวหน้าโจรไปจริงพวกเราก็ต้องรีบไปตามหา ฉันรู้ดีว่าพวกเพื่อนของเธอนั้นเก่ง แต่ว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นภายใต้ความดูแลของครูในโรงเรียนเวทมนตร์ ดังนั้นพวกเราจะไปช่วยเพื่อนของพวกเธอก่อน แล้วระหว่างนี้พวกเราจะให้พวกเธอไปอยู่ที่สน. ก่อน หลังจากที่พวกเราสามาสรถช่วยเหลือพวกเพื่อนของเธอมาได้แล้ว พวกเราจึงจะเริ่มสอบปากคำ”

ทั้งสองสาวพยักห้ารับ ก่อนที่อาสึนะจะตัดสินในจส่งข้อความไปหาไอยรา ระหว่างที่ตำรวจกับสองสาวกำลังเจรจากันอยันั้น พวกเขากับไม่รู้เลยว่าการตามล่าครั้งนี้ พวกเนกิจะไปเจอกับบางสิ่งที่นำพาความวุ่นวายมาให้

ทางฝั่งของพวกสี่สหายของเราอันได้แก่ เนกิ ไบรท์ จอน รูรุ ตอนนี้นั้นกำลังตามไล่ล่าชายคนหนึ่งที่สามารถหลุดรอดจากเงื้อมือของพวกเขาทั้งสี่ได้ พวกไบรท์ต่างมองซ้ายมองขวาเพื่อหาตัวของหัวหน้าโจรที่หายลับไปกลับตา ชายคนนั้นราวกับว่าเหมือนผู้ที่มิมีตัวตน

“ฉิบหายเอ้ย มันหายไปไหนกันวะ” เสียงของชายหนุ่มที่ถือดาบบ่นอย่างไม่ค่อยพอใจนัก

“ใช่ มีวิธีตามตัวไหม” ไบรท์เสริม

ชายทั้งสองอันได้แก่เนกิและรูรุพยักหน้ารับ “พวกเรามีวิธีตามอยู่แล้ว ว่าแต่พวกนายไม่รู้วิธีตามหาคนร้ายแล้วยังตามพวกเรามาอีกหรอ” 

ไบรท์หันไปมองยังรูรุก่อนที่จะกล่าว “ฉันรู้อยู่แล้วว่านายต้องมีวิธีตามล่ามัน ฉันเลยตามมายังไงล่ะ ถ้าไม่รูฉันก็คงอยู่กับตำรวจกับพวกอาสึนะไปแล้ว ว่าแต่รู้แล้วก็รีบพาไปหน่อยสิฉันจะไปอัดมันสักหน่อย หนอยแน่มันกล้ามาขโมยโทรศัทพ์ต่อหน้าฉัน ถ้าฉันไม่ได้มือถือกลับไปพี่ไอบ่นฉันอีกแน่”

“ฉันก็เจ็บเหมือนกัน มันกล้ามาขโมย hsd สะได้ ถ้าไม่ได้จัดการมันฉันคงบ้าตายแน่” รูรุกล่าวก่อนที่จะหันไปมองยังจอนที่ไม่ได้กล่าวอะไร

“ว่าแต่นายทำไมตามล่าพวกโจร”

จอนเกาหัวก่อนที่จะกล่าว “ฉันว่างพอดี”

สิ้นเสียงของจอนเนกิพลันวาดวงเวทชขึ้นมาเพื่ออัญเชิญสัตว์อสูรบางอย่าง เปลวไฟสีแดงชาติพลันปรากฏขึ้นรอบ ๆ หลังจากนั้นพลันบังเกิดนกสีแดงตัวใหญ่เท่ากับบ้านหลังงาม มันปรากฏก่อนที่จะกู่ร้องเสีงดังประดุจฟ้าผ่า เนกิทะยานร่างก่อนที่จะหันมากล่าว

“รีบขึ้นมา ถ้าตามตอนนี้ยังทัน”

สามสหายได้ยินคำสั่งดังนั้นจึงพากันทะยานร่างไปในทันที หลังจากที่สี่สหายขึ้นหลังเจ้านกยักษ์ตจนเสร็จสิ้นนกตัวนั้นพลันบินออกจากที่อย่างรวดเร็ว เพียงไม่กีนาทีชายหนุ่มพลันพบเจอกับหัวหน้าโจร ชายผู้นั้นกำลังใช้วิชาเคลื่อนร่างลัดเลาะไปกับต้นไม้ เนกิรีบออกคำสั่งกับนกตัวโปรดให้รีบทะยานร่างไปอยู่บนหัวของชายผู้นั้น 

ชายฉกรรจ์พลันสัมผัสถึงบางสิ่งที่อยู่เหนือหัว เขามองนกยักษ์ตัวสีแดงที่บนนั้นมีบางสิ่งกำลังพุ่งทะยานลงมาหาเขา ก่อนที่จะมีเสียงของเด็กคนหนึ่งที่อยู่ในกลุ่มกล่าวกับชายผู้นั้นว่า “เอาโทรศัพท์คืนมานะเว้ย”

สิ้นคำกล่าวบอลไฟลูกเล็ก ๆ พลันพุ่งมาตรงหน้าทำให้ชายคนนั้นต้องทะยานร่างหลบหลีก หัวหน้าโจรเตียมที่จะตอบโต้

“พวกเด็กเวณ ทำไมไม่ยอมปล่อยข้าสักทีวะ”

“พี่ชายปล่อยของในมือลงก่อนสิครับ ผมจึงจะปล่อยพี่” เสียงของไบรท์กล่าวตอบ เด็กหนุ่มทะยานร่างไปเพียงเสี้ยววิร่างกายของไบรท์พลันโผล่ขึ้นตรงหน้า ไบรท์ต่อย ชายหนุ่มยกหมัดขึ้นมาปัดป้อง

ไบรท์ปะทะร่างกายกับหัวหน้าโจรอยู่เช่นนั้นอยู่สองสามกระบวนท่า ทั้งสองเริ่มมีอาการเหนื่อยหอบ ก่อนที่ไบรท์จะพุ่งร้างไปหัวหน้าโจรพลันกล่าวขึ้น

“ไอ้หนู แกนี่มีความสามารถไม่เล็วจริง ๆ หากเทียบกับคนในรุ่นราวคลาวเดียวกันฝีมือระดับนี้นี่นับว่าหายาก แต่ว่าแกก็ไม่ได้เก่งขึ้นด้วยความสามารถของแกเพียงคนเดียว ฝีมือระดับนี้คงมีคนฝึกฝนให้ไม่น้อย ไม่เหมือนกับข้าที่ต้องฝึกฝนอยู่เพียงลำพัง”

ไบรท์หยุดชะงักกับคำกล่าวการโจมตีที่เคยกระทำอยู่พลันหยุดลง “นี่แกหมายความว่าไงกัน”

“เด็กเอ๋ย เจ้ายังคงไม่เข้าใจคำกล่าวของข้า โลกนี้ยังมีอะไรที่เจ้า ไม่สิพวกเจ้าที่ยืนอยู่ที่แห่งนี้ยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ ทั้งความไม่เท่าเทียมของสังคมจอมปอมแห่งน ทั้งความยากลำบากของผู้คนที่อยู่นอกมหานคร”

รูรุมองท่าทางของไบรท์ที่มีความสนใจกับคำกล่าวของหัวหน้าโจร ก่อนที่ชายหนุ่มจะรีบกล่าว “ต่อให้จะมีเหตุผลอะไร แต่ว่าสิ่งที่พวกแกทำมันผิด”

“มันผิดอย่างงั้นหรือ สำหรับข้าที่มีลูกน้อยที่กำลังจะอดตายรออยู่ที่บ้าน มันไม่มีเรื่องที่จะผิดหรือถูกหรอกนะตอนนี้ สิ่งที่ข้าจะทำได้ก็แค่หา“

ทว่าก่อนที่หัวหน้าโจรจะกล่าวจบข้างหลังของโจรพลันก่อเกิดเวทมิติขึ้น มือสีดำขนาดใหญ่โผล่ขึ้นมา มันพุ่งแล้วใช้เล็บอันแหลมคมเสียบทะลุร่างของโจรร้าย หลังจากนั้นก็ฉวยนำสิ่งของของชายฉกรรจ์ไปในทันที

ไบรท์เห็นดังนั้นจึงเตียมทะยานร่างไปขัดขวาง ทว่าก่อนที่จะพุ่งร่างไปรูรุพยันรีบเคลื่อนร่างมาขวาง

ไบรท์มองรูรุอย่างไม่พอใจ “นายจะมาขวางฉันทำไม”

ชายหนุ่มผมฟ้าสั่นศีรษะ “เวทเวทนี้เป็นเวทเคลื่อนย้ายระยะไกล ต่อให้นายจะตามไปยังไงก็ไม่มีทางตามทัน”

ร่างของชายฉกรรจ์ค่อย ๆ ล้มลงกับพื้น การโจมตีนี้มันได้ปิดชีพของเขา ไบรท์กำมือด้วยความโกรธ ก่อนท่จะได้กล่าอันใด เนกิพลันกล่าวขึ้น

“ไม่ต้องตาม  จอนใช้ดาบผ่ามิติ”

สิ้นเสียงชายหนุ่มผมดำพลันดาบเข้าไปในรอยแยกมิติที่กำลังจะปิดลง  มิติที่ค่อย ๆ ปิดตัวกลับแตกออกก่อนที่จะเห็นร่างของหญิงคนหนึ่ง เส้นผมของหล่อนเป็นสีแดงฉานราวกับเปลวเพลิง 

เนกิยิ้มก่อนทที่จะกล่าว “ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอกันเร็วขนาดนี้ นี่แค้นครั้งก่อนฉันจะคืนให้สาสม”

“เหมือนกัน ไม่คิดเลยว่าจะหาแกเจอ” จอนกล่าวเสริม