หัวใจมายา ตอนที่ 23 ขืนรักไปคงซ้ำใจตาย

“อย่าว่าแต่คุณไนยเลย เธอเองก็กระไร มีผู้ชายหล่อ ๆ รวย ๆ อยู่ตรงหน้ากลับไม่รู้สึกอะไร ไม่เห็นจะเหมือนกับผู้หญิงพวกนั้นเลย เห็นคุณไนยเป็นไม่ได้รีบกระโจนเข้าหา ราวกับไม่เคยเห็นผู้ชายมาก่อนในชีวิต คิดแล้วก็อยากจะตบสั่งสอนสักฉาดสองฉาด”

“ป้านุชอย่าลืมนะคะ ว่าป้าแก่แล้ว เจอสวนกลับมาฝนไม่ช่วยด้วยนะ” หญิงสาวพูด พลางหันไปตักแกงในหม้อลงถ้วยอย่างใจเย็น

“ย่ะ..แม่คนใจเย็น” ป้านุชพูดแกมประชด

“อ่อ..คุณไนยให้ฉันมาบอกเธอ ว่าคุณลิตาจะทานข้าวด้วย และคืนนี้ก็จะนอนค้างด้วย เป็นไงล่ะ ซาบซึ้งใจเธอพอหรือยัง” ปลายฝนได้ยินดังนั้นจึงพยักหน้ารับรู้ แล้วหันมาจัดอาหารต่อ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ถ้างั้นป้านุชช่วยยกอาหารไปพวกนี้ไปวางที่โต๊ะอาหารด้วยละกันค่ะ”

“อ้าว! นี่คิดจะไม่รู้สึกอะไรหน่อยเหรอแม่คุณ” หญิงกลางคนเบิกตากว้าง แล้วมองหญิงสาวอย่างคาดไม่ถึง

“ทำไมป้ามองหน้าฝนแบบนั้น”

“ไม่คิดหึงคุณไนยหน่อยหรือไง เขาพาผู้หญิงมาหยามถึงที่เลยนะ” ปลายฝนได้ยินดังนั้น จึงปล่อยยิ้มออกมาบางเบาเช่นเคย

“ฝนจะหึงคุณไนยทำไมล่ะคะ ฝนมาในฐานะอะไรฝนรู้ดี อีกอย่าง ฝนก็ไม่ได้คิดอะไรกับคุณไนยด้วย คนแบบนั้นฝนไม่คิดจะรักหรอกค่ะ ถ้าขืนรักไปฝนก็คงได้ช้ำใจจนตาย”

“พูดถึงผมอยู่หรือเปล่า” เสียงเข้มพูดลอยเข้ามา ท่ามกลางแม่บ้าน และปลายฝนที่ต่างสะดุ้งตกใจ ด้วยไม่ทันตั้งกันตัวทั้งคู่ พลันหันกลับไปยังต้นเสียงพร้อมกันช้า ๆ พบกับร่างสูงยืนกอดอก จับจ้องมองตรงมาด้วยท่าทางสุขุม

“เอ่อ...งั้นเดี๋ยวป้ายกอาหารไปวางบนโต๊ะนะคะ”

“เอ้า..ป้านุช!” ปลายฝนเรียกหญิงกลางคน ที่รีบชิ่งออกไป ก่อนจะเลื่อนสายตากลับมายังชายหนุ่มร่างสูง ที่ค่อย ๆ ก้าวเท้าเข้ามาหาเธอช้า ๆ หญิงสาวกลืนน้ำลายอึกใหญ่แล้วพยายามก้มหลบตาเขา

“ว่าไงแม่คนเก่ง” น้ำเสียงเข้มเอ่ยถาม พร้อมกับระยะการกะพริบตาของหญิงสาวถี่ขึ้น

“อาหารที่เหลือ เดี๋ยวฉันจะรีบนำออกไปให้ค่ะ” เธอบ่ายเบี่ยง แล้วเตรียมหันกลับไปยังอาหารที่โชยฟุ้งอยู่ ก่อนที่มือหนาจะดึงร่างเล็กกลับมาในระยะประชิด จนเธอได้กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากเขา

“เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ” ธไนยถาม พร้อมสายตาคู่คมเค้นเอาคำตอบ

“ปะ..เปล่านี่คะ” หญิงสาวอ้ำอึ้ง พลางเม้มปากแล้วปฏิเสธดื้อ ๆ ที่หญิงสาวพยายามหลบสายตาของชายหนุ่มอยู่นั้น เสียงกระซิบบางอย่างจากเขาก็ดังขึ้นจนเธอต้องหันมอง

“ทำปากเก่งไปเถอะ ไม่มีผู้หญิงไหนไม่หลงรักผม และถ้าวันหนึ่งคุณหลงรักผมขึ้นมาจริง ๆ หวังว่าผมจะไม่ได้ยินคำอ้อนวอนจากปากของคุณอีกคนล่ะ” เมื่อได้ยินคำหลงตัวเอง ปลายฝนถึงกับขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ไม่คิดว่าจะหลงตัวเองไปหน่อยเหรอคะ”

“ไม่” เขาตอบด้วยความมั่นใจ พลางยกมือขึ้นจับไรผมของเธอทัดหู

“แต่ฉันเชื่อ ว่าจะไม่มีวันนั้นแน่นอน” หลังจากปลายฝนพูดจบ ธไนยก็ดันร่างเล็กเข้ามาแล้วโอบรัดเธอไว้แน่นกว่าเก่า โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว

“ปล่อยนะคะ” ปลายฝนอึดอัดและเริ่มดิ้นไปมาในอ้อมแขนของเขา

“ทำไมต้องปล่อย” เขาทำหน้าท้าทาย

“ไม่กลัวผู้หญิงของคุณเห็นแล้วเข้าใจผิดหรือไงคะ” ร่างเล็กหวังให้เขาเปลี่ยนใจ ทว่าแรงกระชับกลับมายิ่งขึ้น เขาเตรียมจะทำโทษเด็กดื้อที่กล้าโอหังไม่เชื่อฟัง

“คุณไนยคะ” อยู่ ๆ เสียงแหลมของลิตาดังขึ้น ก่อนที่ชายหนุ่มจะค่อย ๆ ละจากเอวของปลายฝน แล้วหันกลับไปยังลิตาที่ยืนอึ้งอยู่หน้าห้องครัว

“ทำอะไรเหรอคะ” ดวงตากลมของลิตายังเบิกกว้างด้วยความตกใจ ก่อนที่ชายหนุ่มจะยกยิ้มแล้วเดินกลับไปหาผู้หญิงของเขาอย่างไม่สะท้านกับสิ่งที่ทำ

“ลิตา นี่ปลายฝนเป็น....” เขาทำท่าอึกอักที่จะแนะนำ

“ฝนเป็นแม่บ้านของคุณไนยค่ะ เชิญคุณลิตากับคุณไนยไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารนะคะ เดี๋ยวฝนยกอาหารที่เหลือไปให้ค่ะ” หญิงสาวพูดด้วยรอยยิ้ม ทำให้ธไนยพยักหน้าแล้วพาลิตาเดินออกไป ทว่ารอยยิ้มยินดีของปลายฝนทำให้ธไนยรู้สึกผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก ชายหนุ่มเก็บความประหลาดใจนั้นไว้ แล้วฝืนยิ้มอยู่กับลิตาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“แม่บ้านจำเป็นต้องสวยขนาดนี้เลยเหรอคะ คุณไนยไปหามาจากที่ไหนคะ” ลิตานิ่วหน้าด้วยนึกหึงเขา

“อย่ามุ่ยหน้าอย่างนี้สิครับ อีกปีเดียวเดี๋ยวปลายฝนเธอก็ออกไปแล้วล่ะ” ป้านุชที่กำลังบรรจงวางอาหารลงบนโต๊ะได้ยินดังนั้น จึงขมวดคิ้วแปลกใจ ก่อนจะตั้งใจฟังอย่างเงียบ ๆ

“สวยแบบนี้ใคร ๆ ก็อยากอยู่ใกล้ ฉันกลัวว่าคุณจะตกหลุมรักเธอ ทำไมต้องหาแม่บ้านสวย ๆ แบบนี้มาไว้ใกล้ตัวด้วยล่ะคะ”

“ไม่หรอก ผมไม่เคยตกหลุมรักผู้หญิงคนไหน” เขาตอบสั้น ๆ ก่อนที่ลิตาจะชะงักนิ่งไป

“มาแล้วค่ะ” ปลายฝนยกอาหารจานสุดท้ายมาวาง แล้วส่งยิ้มให้กับลิตาอย่างเป็นมิตร

“มานั่งทานด้วยกันสิ” ธไนยเอ่ยชวน

“ฉันไม่หิวค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธด้วยวาจาราบเรียบ แล้วเบี่ยงตัวเดินกลับเข้าครัวไป เมื่อป้านุชเห็นดังนั้นจึงรีบเดินตามปลายฝนไปติด ๆ

“เธอจะมาอยู่ที่นี่แค่ปีเดียวเหรอ ทำไมอยู่แค่นั้น ไม่เห็นเหรอ ว่าแม่นั่นรุกคุณไนยหนักขนาดไหน เธอจะยอมได้ยังไง”