โลกที่เพียงพริบตา

            “ไปซะ!!!!”   เขาเปล่งเสียงสุดท้าย   ดวงตามองจ้องไปด้านหน้า   ใบหน้าของหญิงสาว   คล้ายจะร้องไห้   กับชายอีกคนที่จับแขนของเธอ   พาวิ่งออกไปให้ใกลจากเจ้าอมนุษย์   สูงจนหัวเกือบจะแตะเพดานรถแทรมที่กำลังเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว   เขายกเครื่องยิงจรวดขึ้นทาบบนบ่า   มองไปรอบๆ   หลับตาและผงกหัวเพียงหนึ่งครั้ง   มือที่ติดใบมีดของอมนุยษ์ยกขึ้น   คมจนเห็นเงาวาววับแม้เพียงชั่วครู่   ตู้ม!!!   ความเจ็บปวดแล่นเข้าใส่ร่างกาย   เหมือนตัวเองถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ   ในคราวเดียว   แสบไม่ต่างจากโดนไฟเผาทั้งตัว   แต่ไม่นานก็หายไป   ไม่รู้สึกอะไรอีก   ไม่แม้แต่จะเห็นสีส้มสุดท้ายที่จางหายไป   เต็มไปด้วยความมืด   มีแต่ความมืด   แต่เดี๋ยวก่อนนั่นมัน   มีคนจำนวนหนึ่ง   นั่งบ้างยืนบ้าง

                “อ้าว   หน้าใหม่อีกแล้ว”   เขาหันไปมอง   เป็นชายปริศนาที่นั่งอยู่กลุ่มหนึ่ง   “มาสิๆ   มานั่งตรงนี้สิ”   เป็นเสียงจากชายคนเดิมซึ่งก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงมีอำนาจเชิญชวนให้ทำตามได้มากขนาดนี้   “นายตายเพราะอะไร?   ซอมบี้หรือหิวตาย?”   เขามองหน้าชายคนนั้นงงๆ   “ระเบิดตายครับ”   “ระเบิด?”   ชายคนนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเริ่มมองจดจ่อลงไปที่ลำคอและร่างกายของเขา   “ทหารสินะ”   เขาพยักหน้ารับ   เป็นเสียงสุดท้ายที่ดังอยู่ในความมืด  

                เขาใช้เวลาในความเงียบนี้มองสำรวจไปรอบๆ   เงียบจนขนลุก   ยิ่งมองหน้าแต่ละคนยิ่งรู้สึกหดหู่จนเหมือนกับที่นี่คือ   “ห้องรอคิวยังไงล่ะ”   เขาหันควับไปที่เจ้าของเสียง   คิ้วขมวดแน่น   แววตาเต็มไปด้วยความสงสัยจนเอ่อล้น   “นี่คุณ...”   “ไม่ใช่แค่ฉันนะ   แต่ทุกคนที่นี่ต่างรู้ความคิดของทุกคน   ก็อย่างที่บอก   นี่คือโลกหลังความตายยังไงล่ะ”   ชายคนเดิมกล่าวก่อนจะเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง   ทว่าครั้งนี้มันเงียบเพียงชั่วอึดใจเพราะชายคนนั้นลุกขึ้นจนเขาสังเกตเห็นด้วยหางตาจึงหันไปมองพลันนัยน์ตาเบิกกว้าง   ร่างกายของชายคนนี้กำลังเลือนลอง   “ถึงเวลาของฉันแล้ว”   สิ้นประโยคลอยๆ   ไร้ซึ่งน้ำหนักและน่าพิศวงนั้นมันตามมาด้วยเสียงปรบมือ   “ยินดีด้วยนะ”   ไม่ใช่แค่เสียงเดียว   แต่มาจากทุกคนในนี้  

            “นับไม่ได้หรอกนะ   แต่ละคนมีชะตาไม่เหมือนกัน   แต่ว่านายน่ะ   ดูเหมือนท่านจะถูกใจนายนะ”   ชายคนนั้นยิ้มให้เขา   ไม่ใช่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แต่ยินดี   ครั้นจะถามกลับเขาก็หายไปแล้ว   หายไปในความมืดเหมือนเวลาพาวเวอร์ พ๊อยท์เปลี่ยนสไลด์   แค่ชั่วพริบตาเท่านั้น

                จิตใจเงียบสงบ   มีแต่ความมืดที่ราวล้อมรอบกาย   คนแล้วคนเล่าที่จางหายไปพร้อมกับเสียงปรบมือที่ดับลงจนไม่เหลือใครนอกจากตัวเขา   แต่กระนั้นก็ยังมีสมาธิจดจ่อกับความมืดตรงหน้าราวกับจะมองให้ทะลุฉากสีดำนี้ออกไป   สมมุติว่าถ้ายื่นมือออกไปข้างหน้า   หรือเดินไปเรื่อยๆ   อย่างไม่เขวไปซ้ายทีขวาทีจะเจอจุดสิ้นสุดของฉากไหม?   นี่อาจจะเป็นห้องสี่เหลี่ยมก็ได้   อาจจะมีประตูที่ไหนสักแห่ง   ก็แค่ต้องคลำหาไปเรื่อยๆ   เขาได้แต่คิด   ไม่อยากทำจริงเพราะรู้สึกไร้สาระ   ไม่รู้ว่าปล่อยให้เวลาเดินผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว   จะเริ่มนับแกะตอนนี้ก็คงสายเกินไป แว๊บ!!   แสงขนาดใหญ่   ตกลงมาด้วยความเร็วราวกับดาวตก   แสบจนต้องปิดตา   แต่ก็ไม่วายพยายามหลี่ตามอง   ไม่นานแสงนั้นก็หายไป   แต่กลับปรากฏร่างของใครคนหนึ่ง   นิ่งสงบและเยือกเย็น   น่าเกรงขาม   ชายคนนี้ดูจากใบหน้าก็เหมือนวัยรุ่นทั่วไป   ชุดก็ดูแสนธรรมดาไม่ได้น่าสนใจอะไร   แต่ทำไมถึงดูคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

                “ชีวิตของเจ้าจบลงที่โลกนี้แล้ว   มิคาเอล   แต่อย่างไรผมมีงานให้คุณไปสานต่อ   อยากทำไหมครับ?”   ชายปริศนาเอ่ยขึ้น   เขาใช้ภาษาอังกฤษที่มีสำเนียงบริติช   รอยยิ้มของชายคนนี้ปรากฏลักยิ้มที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก   “คุณเป็นใครแล้วรู้ชื่อผมได้ยังไง?”   มิคาเอลเอ่ยถามด้วยโทนเสียงขรึม   “ผมชื่อจอร์จ แมกเกิร์ก   ผมคือผู้สร้างและผู้จบ”   มิคาเอลขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่งแต่ใบหน้าที่กำลังสับสนได้ที่อยู่ๆ   ก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าสุขุมอีกครั้ง   “ถูกต้องอย่างที่คุณเข้าใจครับ   คุณมิคาเอล   ผมคือพระเจ้าของคุณครับ”   “ทุกการกระทำของคุณในโลกที่จากมาล้วนแต่เป็นความประสงค์ของผม   คุณพอจะนึกภาพออกไหมครับ?”   มิคาเอลขมวดคิ้วอีกครั้ง   มือที่ปล่อยข้างลำตัวกำลังกำหมัดแน่น   “อย่ามาล้อเล่นแบบนี้สิครับ.... ผมน่ะ   ทำทุกอย่างด้วยอารมณ์และความรู้สึกของผม   ไม่ได้ถูกบงการโดยใครแน่นอนครับ!!”   มิคาเอลเปล่งเสียงของโทสะ   แต่อีกฝ่ายกลับโต้ตอบด้วยรอยยิ้มที่เย็นยะเยือก   “นั่นแหละครับที่ผมอยากได้ยิน   แรงปราถนาอันแรงกล้าที่อยากจะเชื่อว่าตัวเองเป็นผู้กำหนดชะตาชีวิต   อยากไหมครับ?   อยากไปในโลกที่คุณจะเป็นผู้กำหนดชะตาชีวิตตัวเองไหมครับ?   โลกที่ปราศจากผม?”   รอยยิ้มบนใบหน้าเลือนลางพร้อมประโยคเชื้อเชิญสุดท้าย

                “.....”   มิคาเอลทิ้งระยะห่างก่อนจะกล่าวออกมา   “ถ้าผมตอบว่าไม่จะเกิดอะไรกับผมครับ?”   ใบหน้ามองจ้องไปที่แววตาของอีกฝ่าย   เป็นแววตาที่แข็งทื่อแต่มีชีวิต   จอร์จยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน   “การตายของคุณคือการเสียสละเพื่อส่วนรวมแน่นอนว่าคุณจะได้ขึ้นสวรรค์พร้อมกับผมครับ   คุณมิคาเอล”   ไม่พูดเท่านั้นแต่ยังปรบมือให้   แต่เพียงสามครั้งเท่านั้นที่เสียงดังออกมา   “ยังอยากจะไปอยู่กับผมและรอการเวียนว่ายตายเกิดเพื่อให้ผมใช้เป็นตัวหมากอยู่หรือครับ?”   ไม่รู้ทำไมแต่เวลาที่ได้ยินแบบนี้มันทำให้เขาคุมสติไม่อยู่ทุกทีจนอารมณ์ที่มักเยือกเย็นเริ่มจางหายไปอย่างรวดเร็ว   เหลือแต่เพียงแววตาดุดันคู่นั้นที่กำลังจ้องเขม็งไปที่อีกฝ่าย   “อยากต่อยผมหรือครับ?   แค่นั้นมันจะพอกับความโกรธในจิตใจหรือครับ?”   จอร์จยิ้ม   “ตัดสินใจแล้ว!!”   จอร์จกล่าวต่อ   “ผมจะให้คุณไปที่นั่น   คุณมิคาเอล   ไม่ใช่แค่คุณมีโอกาสต่อยผมได้   ถ้าคิดจะฆ่าผมก็ทำได้เหมือนกันครับ   ว่ายังไง?   สนใจไหมครับ?”   รอยยิ้มยังคงอบอุ่น   ขัดกับข้อเสนอโดยสิ้นเชิง   พระเจ้าจอร์จยังงั้นหรือ   ทำไมถึงได้กวนประสาทแบบนี้   มิคาเอลคิดในใจ   รู้ทั้งรู้ว่าเสียงความคิดของตัวเองยังไงก็ดังไปถึงอีกฝ่าย   “ถือว่าตกลงแล้วนะครับ”   สิ้นเสียงกล่าว   เขารู้สึกเหมือนร่วงหล่นจากที่ยืน   ไม่มีที่เกาะ   ไม่มีแม้กระทั่งร่มชูชีพ   แม้แต่เสื้อผ้าก็ขาดวิ่นด้วยแรงลมกระโชกอันแรงกล้า   ร่างกายกำยำและหนากำลังซูบผอมลง   สีผิวเริ่มคล้ำและเส้นผมหยักศกจนน่าสงสัย   ดิ่งลงไป   ลึกลงไปอีก   ลึงลงไปเรื่อยอย่างไร้ที่สิ้นสุด