ยักษ์ผู้รักความสงบ

          เช้ามืดวันจันทร์   ในขณะที่ทุกคนกำลังหลับฝันหวาน   มีอยู่ส่วนน้อยที่ตื่นอยู่และรับรู้กับความจริงที่น่าประหลาด   รถม้าหยุดวิ่งไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้   “ลงมาได้แล้วครับ!”   เสียงตะโกนของนิโคลัสปลุกซาคาเรียสก่อนเป็นคนแรก   ก่อนที่ตัวเขาจะกลายเป็นระเบิดลูกโซ่ที่ไหลไปหาสมาชิกอีก   2   คนที่ยังคงหลับใหลอยู่   ประตูรถม้าที่เปิดออกแต่กลับไม่อยากจะเชื่อว่าภายนอกชั่งดำมืด   มองเห็นเพียงการเคลื่อนไหวภายนอกที่มืดสนิทกับกลิ่นหญ้า   น้ำและไอหนาวทั่วบริเวณ  

          แสงจากเปลวไฟอันริบหรี่และเป็นหย่อมๆ ทั่วบริเวณไม่อาจสาดแสงพอให้เห็นสิ่งรอบข้างอันหม่นหมอง   เสียงตะโกนที่ดังขึ้นเพียงชั่วขณะทำให้เปลวไฟทั้งหมดดับหายไปในทันใด   เหมือนกับว่านิโคลัสไม่อยากให้มีแสงโดยรอบยังไงยังงั้นและมันน่าสงสัยสำหรับโทมัสก่อนที่ไม่นานจะได้ยินคำสั่งใหม่จากตัวอาจารย์พลันทุกคนต่างนั่งลงโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังนั่งทับอะไรหรือใคร  

          ไม่มีคำสั่งใดเพิ่มเติมจนเวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้แต่ที่ทราบคือเปลือกตาที่คุ้มกันดวงตาของโทมัสเริ่มสัมผัสเข้ากับแสงสว่างที่กระทบขอบตา   เมื่อลืมตาขึ้น   แสบตากับแสงที่กระทบเข้าใส่อย่างฉับพลันจนต้องปิดตาลงอีกครั้ง   เสียงโดยรอบดังอย่างชัดเจนว่าตกใจ   ประหลาดใจและสงสัย   โทมัสลืมตาขึ้นบ้าง   วินาทีนั้นเขาเกือบจะอุทานออกมากับความกว้างใหญ่ไพศาลของผืนหญ้าที่ครอบคลุมทุกสิ่งโดยรอบ   แสงจากดวงอาทิตย์ที่เริ่มส่งพลังมากขึ้นยิ่งทำให้มันชัดเจนขึ้น   สถาปัตยกรรมขนาดใหญ่   ตั้งอยู่เด่นสะดุดตา

          “โอ้-มิคา-เอล”   เสียงอุทานของวิลเลี่ยมเสมือนระเบิดลูกโซ่ที่ทำให้คนอื่นต้องเบนมองตาม   “สุภาพบุรุษและสุภาพสตรี   ผมขอแนะนำให้พวกคุณรู้จักกับความภาคภูมิใจของประเทศที่พวกเราอาศัย   วอลล์ ออฟ พีซ   พระคุณของพระเจ้า”   นิโคลัสประกาศเสียงดังก่อนจะพานักเรียนเดินชมกำแพงที่ยาวสุดลูกหูลูกตา   ความประณีตของผนังทำให้รู้ว่าเป็นศิลปะการสร้างชั้นสูง   ความสูงของมันเมื่อมองจากด้านล่าง   ให้ความรู้สึกยิ่งใหญ่และน่าเกรงขาม  

          “กำแพงแห่งความยุติธรรม   สัญลักษณ์แห่งสันติภาพ   จ้าวแห่งการปกป้อง   ผู้คุ้มครองแห่งอินเพอริโอ   พระคุณของพระเจ้า”   นัยน์ตาของรูบี้จ้องผิวกำแพงราวกับมันคือของรัก   มือเรียวเล็กเอื้อมไปสัมผัสและลูบไล้ไปมาราวกับถูกสะกด  

ทั้งหมดเดินมาถึงที่ประตูกำแพงซึ่งเป็นที่ตั้งของอาคารขนาดใหญ่   มุมขวาของบานประตูหินที่เปิดอ้าเป็นจุดเชื่อมต่อโลกภายนอก   แคปิตอล คอปประจำตำแหน่ง   20   กว่านายและมีชาวบ้านแต่งตัวหลากหลายฐานะยืนต่อแถวที่หน้าโต๊ะไม้   5   ตัวซึ่งตั้งอยู่ด้านหน้าอาคารขนาดใหญ่ที่มีสัญลักษณ์แบบเดียวกับที่ปรากฏที่ส่วนบนของประตูประเทศ

          “อาคารแห่งนี้คือสำนักงานแคปิตอล คอป แผนกรักษาความปลอดภัยภายในประเทศ สังกัดทิศใต้ครับ”   นิโคลัสอธิบายก่อนจะมีแคปิตอล คอปจำนวนหนึ่งวิ่งเข้ามา   เรียงแถวตอนลึกพร้อมโค้งตัวทำความเคารพนิโคลัสอย่างพร้อมเพรียง   “ขอต้อนรับสู่แผนกรักษาความปลอดภัยภายในประเทศครับ   ท่านผู้บัญชาการกองกำลังแคปิตอล คอป สังกัดทิศใต้ เซอร์โบนกิน นิโคลัส   ผมรองผู้กำกับการแผนก ลำดับที่ 2  แผนกรักษาความปลอดภัยภายในประเทศ สังกัดทิศใต้   สเวนเซน แพทริคครับ”   แพทริคเดินตรงมา   น้ำเสียงที่ชายคนนี้ใช้กับนิโคลัสแสดงถึงความยำเกรงในตัวอีกฝ่าย   ชุดของเขาไม่ได้ต่างจากแคปิตอล คอปคนอื่นยกเว้นแผ่นทองสลักสัญลักษณ์ดาบหนึ่งเล่มหัวทิ่มพื้นสามเหลี่ยมที่มีพู่งอกออกมา   2   ช่อ   ติดอยู่ที่มุมซ้าย   ที่มุมขวาติดป้ายชื่อ   กระเป๋าเสื้อทั้ง   2   ฝั่งมีสัญลักษณ์คล้ายเป้ายิงปืนซึ่งเป็นสัญลักษณ์เดียวกับที่ปรากฏบนบานประตูหินและโครงสร้างอาคารนั้น   “อรุณสวัสดิ์ครับ   คุณสเวนเซนส์   ผมขออนุญาตให้นักเรียนของผมเดินชมโดยรอบได้ไหมครับ?”   นิโคลัสเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ   “ได้ครับ   คุณโบนกิน!!”   แพทริคตอบรับขันแข็ง

          นักเรียนส่วนใหญ่แตกกลุ่มเดินสำรวจโดยรอบบริเวณเช่นเดียวกับกลุ่มของโทมัสแต่ไม่มีรูบี้ผู้กำลังหลงใหลอยู่กับตัวกำแพงอย่างไม่อาจถอนตัวได้   โต๊ะ   5   ตัวนั้นมีลักษณะธุรกรรมสอดคล้องกับที่ศาลากลางเมืองเดดวอร์ซเช่นโต๊ะตรวจสอบเอกสารของนักเรียน ชาวบ้าน นักเดินทางพเนจรและอื่นๆ ผู้มีความประสงค์จะออกไปนอกกำแพงประเทศจำเป็นต้องมีเอกสารรับรองที่ออกโดยเจ้าหน้าที่ที่ศาลากลางเมืองโดยต้องนำมันมาแสดงให้เจ้าหน้าที่ด้านหน้าทางเข้าออกประเทศตรวจสอบจึงได้รับการอนุญาต

          โทมัสมองดูภาพของผู้คนที่เดินสัญจรออกประตูประเทศ   บ้างก็ลากเกวียนพร้อมสัมภาระ   บ้างก็ถืออาวุธหนัก   คนที่กลับมาถ้าไม่แบกผลไม้มาด้วยก็จะมีพวกซากสิ่งมีชีวิตหรือจับใส่กรงและพวกเขาต้องติดต่อกับโต๊ะทะเบียนเช่นกัน  

          เมื่อเสร็จสิ้นการเยี่ยมชมวอลล์ ออฟ พีซก็ถึงเวลาเดินทางต่อไปยังเมืองถัดไปซึ่งเวลาในขณะนั้นก็ปาไปช่วงบ่ายแล้วและกว่าจะเข้าสู่เขตเมืองถัดไปก็เป็นช่วงหัวค่ำของวันเดียวกันแล้ว   ที่นี่เป็นเมืองที่มีความใหญ่เป็นลำดับ   3   ของเขตโนซาล์บ   สถานที่สำคัญของเมืองคือโรงตีเหล็กขนาดยักษ์อันเป็นอุตสาหกรรมที่มีความสำคัญต่อเขตโนซาล์บเพราะมันคือสถานที่สร้างอาวุธ   ชุดเกราะและสิ่งของที่จำเป็นในชีวิตประจำวัน   ตระกูลโฮเวิร์ดเป็นผู้ดูแลกิจการ

          รถม้าเคลื่อนมาจอดด้านหน้ารั้วสีน้ำตาล   โอบอุ้มด้วยผืนป่าขนาดใหญ่   ลู่ลมอยู่เบื้องหลังอันดำมืดของอาคารขนาดใหญ่   2   แห่ง   แสงสว่างท่ามกลางรัตติกาลเบิกเส้นทางข้างหน้าที่รถม้าเคลื่อนผ่านบนถนนหินเรืองแสง   “วันนี้พวกคุณจะได้เข้าร่วมงานเลี้ยงต้อนรับของเอิร์ล โฮเวิร์ด บาร์เกนซีนะครับ!!”   นักเรียนส่วนใหญ่ที่ได้ยินต่างแสดงอาการตื่นเต้นและเตรียมตัวอย่างชุลมุนทว่า   ในขณะที่คนอื่นรู้สึกยินดีกับการต้อนรับอันแสนยิ่งใหญ่ของตระกูลมหาอำนาจผู้มีบทบาททางการเมืองเสมือนเส้นเลือดใหญ่   เป็นโทมัสและมือที่กุมกำปั้นเท่านั้นที่กำลังสั่นไหวอยู่ภายใต้ผ้าคลุม   ‘กลัว?’   มันเป็นสิ่งแรกที่เขาคิดอยู่ในใจ

          ณ   ห้องโถงขนาดใหญ่ที่ถูกเนรมิตให้เป็นห้องรับประทานอาหารที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์สำหรับการนั้น   พวกมันล้วนแต่ทำมาจากทองคำ   ด้านหลังของนักเรียนที่นั่งรอรับประทานอาหารแต่ละโต๊ะมีข้ารับใช้ชายหรือหญิงรอการถูกเรียกใช้งาน   ตัวสถานที่ประดับด้วยกระถางต้นไม้หลากสี   คบเพลิง   ธงประจำตระกูลและโคมไฟระย้าที่เกิดจากการแต่งเติมของอัญมณีขาวบริสุทธิ์   ด้านหน้าห้องโถงตั้งโพเดียมไม้กับสัญลักษณ์ประจำตระกูล   เบื้องหลังของมันคือกลุ่มข้ารับใช้

          “หรูหรามากเลยนะครับ”   วิลเลี่ยมกล่าว   “ยิ่งใหญ่ไม่แพ้ในพระราชวังเลยล่ะครับ”   ซาคาเรียสแสดงสีหน้าตกตะลึง   ไม่บ่อยนักที่เขาจะได้เห็นความยิ่งใหญ่ของสถานที่ที่อยู่นอกเหนือจากอาณาเขตที่เขาคุ้นเคย   โทมัสมองสำรวจความเคลื่อนไหวของสมาชิกร่วมโต๊ะ   เห็นว่ารูบี้กำลังอ่านหนังสืออย่างใจจดใจจ่อ   เขาชำเลืองมองไปที่ผ้าคลุมตัวเองที่กำลังสั่นจากภายใน   ‘แขนของเรายังสั่นไม่หยุด’   โทมัสกุมแขนแต่ก็ไม่ยอมหยุดสั่นสักที

          เสียงเป่าแตรที่ดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงดึงความสนใจของนักเรียนที่มีต่ออาหารเบื้องหน้า   ประตูห้องโถงเมื่อถูกเปิดออก   ปรากฏบุรุษปริศนา   เดินไปหยุดที่ด้านหลังโพเดียม   เขาเป็นชายวัยกลางคนในชุดหนังสัตว์สีน้ำตาลหรู   ส่วนสูงน่าจะไม่ถึง   160   แต่ไม่ได้ทำให้แผ่นไหล่กว้างหมดราศีและความน่าเกรงขามแต่อย่างใด

          “สวัสดียามดึก   นักเรียนโรงเรียนมัธยมฟรานซิสโก้ทุกท่าน   ผมเอิร์ล โฮเวิร์ด บาร์เกนซีครับ”   บาร์เกนซีเผยรอยยิ้ม   “ผมรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้ต้อนรับพวกคุณในฐานะแขกของผมและถือเป็นเกียรติอันสูงสุดของวงศ์ตระกูลที่ได้ต้อนรับเจ้าชายฟรานซิสโก้ ไวเวิร์น อเล็กซิน โทมัสขอรับฝ่าบาท!!”   บาร์เกนซีเน้นเสียงด้วยความภาคภูมิใจ   ชื่อที่ถูกขานขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัวเรียกเสียงปรบมือด้วยความยินดีของนักเรียนเป็นหย่อมๆ   ซึ่งเป็นสิ่งที่น่าสนใจและฉงนใจกับความยิ่งใหญ่ที่ควรถูกสรรเสริญของเจ้าชายแห่งเงา   “วันนี้!!   พวกเรามาร่วมรับประทานอาหารกันให้เต็มที่เลยนะครับ!!   ส่วนพรุ่งนี้   พวกคุณคนไหนที่สนใจจะเดินชมโรงตีเหล็กของตระกูลโฮเวิร์ด   ผมจะเป็นผู้นำทางด้วยตัวเองครับ!!”   เสียงปรบมือครั้งนี้ดังกว่าครั้งแรกอย่างชัดเจน         

          “หากต้องการสิ่งใดเพิ่มเติมให้บอกข้ารับใช้ประจำโต๊ะได้เลยนะครับ”   ตั้งแต่ที่บาร์เกนซีเดินลงจากเวทีพร้อมขบวนข้ารับใช้ที่เดินตามเป็นกระพรวน   เขาไล่ทักทายนักเรียนตามโต๊ะไปเรื่อยๆ ซึ่งรูปแบบการเดินของเขามันชัดเจนว่ากำลังตรงมาที่โต๊ะที่พวกโทมัสนั่งอยู่เป็นแน่   ที่สุดแล้ว   “ฝ่าบาท”   ซาคาเรียสหันมองตามเสียงเรียก   เส้นผมสีส้มสว่าง   ดวงตาสีน้ำผึ้งเรียบนิ่งจ้องเข้ามาในตาของซาคาเรียส   มองเห็นกลุ่มก้อนอคติและความหวาดระแวงที่ก่อตัวแน่น   “สวัสดีครับคุณ....”   บาร์เกนซีคุกเข่าลงกับพื้น   หน้าผากแนบชิดติดกับพื้นห้องโถง   ซาคาเรียสรู้สึกตกใจกับการกระทำอันแสนไร้เหตุผลและเริ่มได้ยินเสียงกระซิบกระซาบจากนักเรียนผู้กำลังชะเง้อมองโต๊ะของเขา   “ฝ่าบาท!!   ได้โปรดพระราชทานอภัยโทษแก่บุตรชายของกระผมผู้บังอาจจาบจ้วงพระองค์ครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยเถิดขอรับฝ่าบาท!!!”   น้ำเสียงของบาร์เกนซีเหมือนจะร้องไห้แต่ซาคาเรียสกลับเพียงแค่มองด้วยแววตาที่กำลังฉายประกายแห่งความสงสัย