บทที่ 5 โอกาสสุดท้ายแล้วนะครับ ถ้าทิวไม่ห้ามผม

รัตติกาลแตะปากเขากับปากเธออีกครั้ง แต่คราวนี้เนิ่นนาน บดเบียดสลับกับขบเม้ม จากนั้นเรียวลิ้นร้อนก็สอดแทรกเข้ามาในโพรงปากแล้วควานไปทั่ว มือทั้งสองข้างลูบไล้เค้นคลึงเรือนกายหญิงสาว ทำเอาสมองของพรทิวาขาวโพลนคิดอะไรไม่ออก นอกจากเคิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัสจากชายหนุ่ม หัวใจเธอเต้นแรงเสียจนคิดว่ามือที่กอบกุมเค้นคลึงทรวงอกอยู่คงรู้สึกได้ 

พรทิวาสูดลมหายใจเมื่อรัตติกาลผละจากริมฝีปาก แต่เขายังคงพรมจูบเธอทั่วใบหน้าแล้วค่อยๆ เคลื่อนลงไปยังลำคอ สูดดมซุกไซ้เสียจนหญิงสาวปั่นป่วนส่งเสียงคราง

เสื้อเชิ้ตตัวบางถูกปลดกระดุมจนเผยเนินอกสวย เขาพรมจูบเรื่อยลงไปขณะรูดทั้งเสื้อชั้นในและชั้นนอกออกจากกายหญิงสาว เธอผวาเฮือกเมื่อยอดปทุมถูกเขาครอบครอง ลิ้นร้อนไล้วนและดูดเม้มอย่างหิวกระหาย กลิ่นกายสาวหอมรัญจวนปลุกเร้าความเป็นชายของเขาจนแทบคลั่ง

รัตติกาลผละจากทรวงอกได้รูปงดงามชวนคลั่งไคล้ เขาสูดหายใจลึกแล้วเงยขึ้นมองเธอ

“โอกาสสุดท้ายแล้วนะครับ ถ้าทิวไม่ห้ามผม” 

แต่เธอยังคงเงียบ เรียวปากสวยเผยอน้อยๆ หอบหายใจ ดวงตาหวานฉ่ำเป็นประกายหยาดเยิ้ม ไร้วี่แววแห่งการเดียดฉันท์แม้เพียงสักนิดเดียว

เขาและเธอไม่อาจถอยหลังกลับไปเป็นพี่สาวและน้องชายข้างบ้านได้อีกแล้ว