ตอนที่ 11 โกรธง่ายหายเร็ว

"อัศวิน" ก้าวขายาวๆ เดินไปข้างหน้าอย่างไม่รู้จักเหน็ด รู้จักเหนื่อย มือหนึ่งก็ฉุดกระชากลากถู "นาริน" ที่ดิ้นรนขัดขืนเขามาตลอดทาง ตอนนี้เธอเหมือนม้าพยศที่บังอาจมาต่อกรกับชายหนุ่มเช่นเขา

พ่อเลี้ยงหนุ่ม ดึงลากสาวน้อยเข้ามาในบ้านอย่างไม่ปรานีปราศรัย ทำให้ "นาริน" รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเป็นที่สุด เธอรู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งแขน จนน้ำตาซึมคลอเคล้าดวงตาคู่หวานที่กลมโตนั้น

ถึงแม้ "นาริน" จะดิ้นรนต่อต้านพ่อเลี้ยงหนุ่มมากสักเพียงใดก็ตาม ชายหนุ่มก็หาได้สนใจเธอไม่ นี่เขาไม่คิดที่จะเห็นใจเธอบ้างเลยหรือยังไงกันนะ

ตลอดทางมีทั้งคนงาน คนสวน คนใช้ที่เห็นพ่อเลี้ยงหนุ่มลากจูงสาวน้อยเข้ามาในบ้านด้วยความไม่เต็มใจ ก็ต่างพากันตกอกตกใจกันไปเสียยกใหญ่ รวมทั้งป้าแจ่มกับจันด้วย ที่ยืนดูแลความเรียบร้อยและทำความสะอาดบริเวณนั้นอยู่

ถึงจะเห็นอย่างนี้แล้ว แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปถาม หรือห้ามปรามการกระทำนั้นของพ่อเลี้ยงหนุ่มได้เลยสักนิด ยิ่งเห็นใบหน้าบูดบึ้งดวงตาดุดันคู่นั้นของเจ้านาย ต่างก็กลัวกันจนหัวหด และกลัวโดนลูกหลงกับพายุลูกใหญ่นี้กันทั้งนั้น

สาวน้อยตกใจจนหน้าซีดที่อยู่ๆ พ่อเลี้ยงหนุ่มก็ลากเธอมาจนถึงหน้าประตูห้องนอนของเขา ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปแล้วปิดประตูตามหลังเสียงดังปัง!! มันก้องจนหูของเธออื้อไปชั่วขณะ

ในตอนนี้เองที่ "นาริน" เหม่อลอยอยู่ในภวังค์ความคิดเพียงชั่วครู่ ก่อนที่จะรู้สึกตัวก็ถูกฝามือหนาผลักร่างบอบบางของเธอลงบนเตียงนอนที่หนานุ่ม 

สาวน้อยมองพ่อเลี้ยงหนุ่มด้วยแววตาตื่นตระหนก "นาริน" รับรู้ถึงอันตรายรีบกระถดกายถอยหนี ร่นไปจนชิดขอบหัวเตียง เธอรีบเอื้อนเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“พี่วิน..จะทำอะไรค่ะ พารินมาที่นี่ทำไม ไหนพี่วินบอกว่ามีเรื่องจะพูดกับรินยังไงล่ะค่ะ รินว่าเราออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่านะค่ะ”

สาวน้อย พูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก และหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด เธอรีบก้าวลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว แต่ถูกมือหนาจับต้นแขนขาวเนียนนุ่มมือดันกลับไปที่เดิม

"นาริน" ไม่รู้จะทำอย่างไรดี สมองเธอตื่อตันไปหมดแล้ว ณ เวลานี้ สายตาจับจ้องไปที่ "อัศวิน" สลับกับบานประตูตลอดเวลา อย่างไม่ไว้วางใจ ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ เธอก็จะได้มีทางหนีออกไปได้ทัน

“หึหึ ทำไม น้องรินกลัวพี่จะทำอะไรงั้นเหรอ”

พ่อเลี้ยงหนุ่ม พูดกดเสียงต่ำขณะที่จ้องมองใบหน้างามของสาวน้อยด้วยสายตาดุดันยิ่งนัก

“ปะ..เปล่าค่ะ รินไม่ได้คิดแบบนั้น คือ...ว่า..”

สาวน้อย พูดติดอ่างสะอย่างนั้น มองชายหนุ่มอย่างระแวดระวังภัย

“คือว่าอะไร”

พ่อเลี้ยงหนุ่ม ถามออกไปเสียงเข้ม

“คือว่ารินไม่สบายใจเลย ที่เห็นพี่วินเป็นแบบนี้นะค่ะ พี่วินรู้ตัวบ้างไหมว่าพี่วินไม่เหมือน พี่วินคนเดิมคนที่รินเคยรู้จักเลยสักนิด” 

"นาริน" กล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆ อย่างเกรงๆ

“แล้วคนเดิมที่น้องรินว่ามามันเป็นยังไงกันล่ะ”

พ่อเลี้ยงหนุ่ม ตอบกลับไปพร้อมจ้องใบหน้างามของสาวน้อยแรกแย้มตรงหน้าอย่างไม่วางตา

“ก็..เป็นผู้ชายที่น่ารัก สุภาพ อ่อนโยน อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ไม่ต้องคอย เอ่อ..คอย..หวาดระแวงแบบนี้” 

"นาริน" พูดจบก็ก้มหน้าหงุดหลบสายตาแพรวพราวของพ่อเลี้ยงหนุ่มในทันที ทำไมแก้มของเธอต้องแดงปลั่งขึ้นมาด้วยนะ เพียงเพราะเห็นสายตาของเขาที่จ้องมองมาอย่างนี้

“แล้วตอนนี้พี่ไม่สุภาพตรงไหนล่ะ ฮึ” 

ชายหนุ่ม ถามออกไปแล้วนั่งลงข้างๆ เคียงคู่กับเธอ ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ใบหน้าหวาน มองดูเธอด้วยสายตาที่ไม่ปกปิดอาการ ดูไม่น่าไว้วางใจเอาเสียเลย

“ก็..ก็”

"นาริน" เงยหน้าขึ้นมามอง "อัศวิน" แต่ก็ต้องรีบก้มลงไปมองมือตัวเองอีกครา ทำไมหัวใจเธอเต้นแรงแบบนี้นะ

“ก็อะไร ฮึ แม่สาวน้อย”

ชายหนุ่ม พูดออกไปพร้อมกับยื่นปลายจมูกเข้ามาใกล้ๆ แก้มขาวนวลน่าหอมนั้น แต่สาวน้อยก็หดหลบใบหน้างามหนีโดยเร็ว

“มะ..ไม่รู้ค่ะ รินว่ารินกลับห้องก่อนดีกว่านะค่ะ”

ทำไมวันนี้พี่วินของเธอถึงทำตัวแปลกๆนะ ไม่เหมือนพี่วินคนเก่าเลย

"นาริน" พูดจบแล้วก็เตรียมที่จะลุกหนี แต่ชายหนุ่มไวกว่า ก็คว้าร่างบอบบางเอาไว้เสียก่อน พร้อมโอบรัดรอบเอวบางของเธอไว้แล้วดึงกระชับเข้ามาในอ้อมกอดแกร่งนั้นทันที

ลมหายใจของ "อัศวิน" ในตอนนี้มันติดๆ ขัดๆ ไปจนหมด ไม่รู้ทำไมเขาถึงปรารถนาอยากจะค้นหาความหอมหวานจากแม่สาวน้อยของเขานี่นักหนา ยิ่งใกล้ยิ่งมีแรงดึงดูดให้โหยหาอยู่เสมอ

ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาโมโหเธอจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง จะเป็นจะตาย แต่พอได้เห็นดวงหน้าหวานซึ้งตรึงใจนี้ ดวงตากลมโตทอประกายชวนฝันนั้น บวกกับอาการเขินอาย และแก้มแดงๆ ของเธอแล้วกลับทำให้เขาใจอ่อนไปได้โดยง่าย เสียอย่างนั้น

ครั้นเมื่อได้ใกล้ชิดกับร่างบอบบางน่าทนุถนอมนี้ ชายหนุ่มก็ได้ซึมซับกลิ่นหอมละมุนเย้ายวนใจ จากกายของเธอมันช่างหอมหวานราวกับได้สูดดมกลิ่นดอกไม้งาม ช่างน่าหลงใหลยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

“อย่าเพิ่งไปสิครับ เรายังไม่ได้คุยกันเลย แล้วพี่ก็ยังไม่ได้พูดในสิ่งที่พี่อยากจะพูดเลยนะ”

"อัศวิน" เอ่ยเสียงหวานให้กับเธอ แล้วชายหนุ่มก็ก้มลงไปหอมแก้มใสของ "นาริน" อย่างห้ามใจเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาสูดดมความหอมของสาวแรกรุ่นนิ่งนานจนเต็มปอด ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยแก้มนวลใส ซึ้งตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อให้เป็นอิสระ

"นาริน" ทั้งตกใจ และตกตะลึง สติเลื่อนลอยไปชั่วครู่ เธอมองชายหนุ่มตาโตค้างไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธอได้ แก้มนวลของเธอแดงขึ้นมาราวกับลูกมะเขือเทศสุก หัวใจเต้นแรงเหมือนว่าจะทะลุออกมานอกอกอยู่แล้ว

“อุ๊ย!!..พี่วิน”

“ว่าไงครับ”

ชายหนุ่ม รีบขานรับเสียงหวานทันที เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“พี่วินน่ะ ทำไม ทำแบบนี้กับรินค่ะ” 

"นาริน" พูดออกไปอย่างเอียงอาย

“พี่ทำอะไรครับ ฮึ”

"อัศวิน" พูดออกมาหน้าตาเฉย ก่อนจะหอมแก้มอีกข้างนึงของเธอโดยเร็ว ทำเอาสาวน้อยถึงกับหน้าแดงปลั่งหนักขึ้นไปอีก "นาริน" ดิ้นขลุกขลักไปมาเพื่อให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดแกร่งของคนฉวยโอกาสนี้

“อย่าดิ้นสิครับ น้องรินต้องเป็นเด็กดีนะ รู้รึเปล่า”

ชายหนุ่ม เอ่ยยิ้มๆ นัยน์ตายังคงส่อประกายวิบวับแบบคนเจ้าเล่ห์

“พี่วินอย่าแกล้งรินเลยค่ะ ปล่อยสิค่ะ รินจะกลับห้องแล้ว”

สาวน้อย เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อน ณ เวลานี้รู้สึกว่าหัวใจของเธอ มันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเอาสะเลย

“จะรีบกลับไปทำไมกันล่ะครับ อยู่ด้วยกันนี่แหละ”

ชายหนุ่มพูดจบ ก็กระซับอ้อมกอดแน่นขึ้น ทำเอา "นาริน" ยิ่งแก้มแดงมากขึ้นไปอีก มองชายหนุ่มอย่างเขินอายจนแทบอยากจะมุดเตียงหนีแล้ว

“พี่วินมีอะไรจะพูดกับริน ก็พูดมาสิค่ะ รินจะได้กลับห้องสะที”

“หึ ก็ได้จ้ะ แต่ว่า.."

พ่อเลี้ยงหนุ่ม มองสาวน้อยของเขาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ก่อนที่ชายหนุ่มจะทำในสิ่งที่ "นาริน" คาดไม่ถึงอีกครั้งนึง เมื่อชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงมาหาใบหน้าหวาน ก่อนจะทาบทับริมฝีปากหนาของเขาเข้ากับริมฝีปากบางของเธอ

ตวัดปลายลิ้นเกี่ยวรัดเหมือนว่าจะสำรวจทุกซอกทุกมุมหยอกล้อหยอกเอินกับลิ้นหวานอย่างชอบใจ เขาครางเสียงต่ำอย่างพอใจ "นาริน" เองก็ตัวอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรง เมื่อจู่ๆ เขาก็ดูดซับลมหายใจของเธอไปจนหมดสิ้น..

โปรดติดตามตอนต่อไป รอหน่อยนะค่ะ นักเขียนถุงแป้ง กำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ กดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไป และนิยายเรื่องใหม่ กดถูกใจ ส่ง comment เป็นกำลังใจ ติชมผลงานมาได้นะค่ะ