[1] เส้นด้ายที่ขาดสะบั้น

"เราเลิกกันเถอะ"

วาจาที่เปล่งเสียงออกมาทำให้โลกทั้งใบของเขาแตกสลาย เมื่อเขารับรู้ว่าเธอกำลังก้าวออกไปจากชีวิตเขา เสียงฝีเท้าค่อยๆ เคลื่อนออกไปทีละก้าวสองก้าวจนห่างหายไปเรื่อยๆ เวลานั้นเขาอยากรั้งเธอไว้แต่เมื่อรู้ตัวอีกทีปราศจากวี่แววเธอแล้ว เสียงฝีเท้าที่ได้ยินก่อนหน้านั้น เวลานี้ช่างเงียบสงบเหลือเกิน

ฟิ้ว

เสียงสายลมพัดผ่านไปมาพร้อมเสียงฟ้าร้องคำรามดังสนั่นเพียงเวลาไม่กี่นาที สายฝนเริ่มโปรยปรายแต่ร่างหนาใหญ่ยังคงอยู่ตำแหน่งเดิม

"ทำไม"วาจาที่เปล่งเสียงออกมาด้วยความสงสัยยิ่งสร้างความปวดร้าวให้กับเขามากขึ้น

"ทำไม้...."

เสียงโห่ร้องสนั่นแผ่ออกไปกว้างทั่วบริเวณแห่งนั้น สร้างความตกอกตกใจให้ผู้ที่เดินผ่านไปมา

เวลาล่วงเลยไปไม่รู้นานเพียงใด เขาค่อยๆลุกขึ้นย่างก้าวเท้าไปทีละก้าวสองก้าวโดยไร้จุดหมายปลายทาง ร่างนั้นเพ่งสายตาไปข้างหน้าเห็นต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งซึ่งมีเพียงต้นเดียวรอบบริเวณนั้น ด้วยร่างที่เปียกโชกไปหมดราวกับไม่รับรู้ถึงความเหน็บหนาว

"แกเองก็เหมือนฉันงั้นหรอ"สิ้นเสียงเขาล้มตัวนอนลงอยู่บนพื้นทรายใต้ต้นไม้ใหญ่ เพ่งสายตามองใบไม้ที่พัดผ่านไปมาจนภาพตรงหน้าค่อยๆ เลือนหายไปจนมืดมิดไปหมด

3ปีต่อมา

ยามเช้าที่สดใสผู้คนมากมายเริ่มพลุกพล่าน ร่างบางถือกระถางออกมาวางประดับหน้าร้านเธอ ช่วงนี้เป็นช่วงหากำไร ซึ่งเป็นช่วงเทศกาลงานดอกไม้งามที่จัดขึ้นปีละหน

"อรุณสวัสดิ์...ริน"รินหรือรินรดาหันไปจ้องตามเสียงที่ทักทายเธอ

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ"เธอทักทายบุคคลตรงหน้าเธอไปตามมารยาทซึ่งคุณสุวรรค์เป็นผู้ชายอายุมากกว่าเธอเพียงไม่กี่ปี รูปร่างหน้าตาหล่อเหลา คิ้วดก จมูกโด่งเป็นสันสวยงามเข้ากับใบหน้า สูง185 เขาเป็นคนอัธยาศัยดีมาก เป็นคนสุภาพเรียบร้อยและช่วยเหลือเธอมาตลอด งานกิจกรรมเล็กๆ แห่งนี้เขาเป็นคนคิดออกแบบให้เธอ เขาเพอร์เฟคทุกอย่างก็ว่าได้

"ช่วงนี้ขายดีไหมครับ"เขายังคงกล่าวสุภาพตลอดตั้งแต่สมัยเรียนหาวิทยาลัยและคอยเป็นห่วงเป็นใยเธอเสมอมา

"ค่ะและใกล้ถึงวันวาเลนไทน์ด้วย"

"ที่จริงไม่ต้องมาช่วยฉันทุกวันก็ได้"รินรดาที่ถือช่องดอกไม้อยู่กล่าวขึ้นเพราะเธอรู้สึกเกรงใจเขาที่ต้องมากช่วยเธอแทบทุกวัน จนไม่มีเวลาได้ทำงาน

"วันนี้ผมว่างครับ"สุววรค์รีบตอบกลับขนาดที่จัดดอกไม้ให้เข้าที่เข้าทาง จัดให้มีสีสันสวยงาม

"จริงสิครับผมแนะเพื่อนผมให้มาช่วยอุดหนุนร้านดอกไม้รินแล้วนะครับ"สุววรค์ยังคงพึ่งพาได้เสมอจนเธอรู้สึกว่าเขาคือแสงสว่างที่ทอประกายแสงออกมาตลอดเวลา มันช่างดุจเจิดจรัส

"ขอบคุณ"รินรดากล่าวเพียงคำสั้นๆ พร้อมยกน้ำชามารินใส่แก้วพร้อมยกไปให้เขาดื่ม

"ชาร้อนๆ ค่ะ"ดวงตาคู่สวยยกน้ำชาวางบนโต๊ะเพื่อให้เขาได้ชิมรสชาติใหม่ที่เธอปรุงขึ้นกับมือ

"ขอบคุณครับ"สุวรรค์ค่อยๆยกน้ำชาขึ้นมาจิบพร้อมจับจ้องมาทางเธอเพราะรสชาติครั้งที่ต่างกว่าทุกครั้ง

"ชาอะไรครับทำไมรสชาติหอมหวาน"

"ชาคาโมมายล์ค่ะช่วยทำให้หลับสบาย คลายความเครียดได้"สุววรค์พยักหน้าขึ้นพร้อมค่อยๆ จิกต่อ

"ไม่นึกเลยนะครับว่ารินจะเก่งด้านการปรุงสมุนไพรด้วย"

"ไม่หรอกช่วงนี้แม่สุขภาพร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงฉันเลยปรุงไปให้ท่านดื่มบ่อยเท่านั้นเอง"เสียงพูดคุยยังคงดังต่อไปเรื่อยจนเกิดเสียงหัวเราะมีความสุข

@อีกด้าน

ชายหนุ่มกวาดสายตามองรอบๆ พื้นที่แห่งนั้นโดยสายตาเขานั้นสะดุดไปสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นร้านขายดอกไม้แห่งหนึ่ง เขาจ้องไปดวงตาคู่สวยที่กำลังยิ้มแย้มแจ่มใส

"บอกเจ้าของที่ดินว่าฉันอยากได้ร้านขายดอกไม้นั่น"

"คะ"

ดวงตาคู่คมยังคงจับจ้องแววตาที่เปล่งประกายแสงที่เขานั้นไม่เคยลืมเลือนแม้วันเวลาจะผ่านไปนานแสนนาน

"ขอบคุณมากนะรินไว้ฉันจะมาใหม่"

"ค่ะ"เธอกล่าวลาสุวรรค์พร้อมเดินเข้ามาในร้าน และเริ่มจัดการดอกไม้ตามที่ลูกค้าสั่งจับจองต่อซึ่งช่วงนี้เธอแทบจะไม่ได้พักผ่อนเลย เธอต้องจัดเตรียมดอกไม้มากกว่าวันละร้อยช่อ ถึงแม้จะเหนื่อยเพียงใดเธอคงเลือกที่จะทำงานที่เธอรักต่อไป

กริ้งๆ

เสียงประตูร้านถูกเปิดอ้าออกรับบุคคลที่เข้ามาใหม่เธอรีบหันไปทางประตูเพื่อต้อนรับแขกด้วยสีหน้าแววตาที่สดใส

"เชิญค่ะ"

บุคคลที่เข้ามาร้านเธอคือเจ้าของที่ดินที่เธอเช่าอยู่ ซึ่งจากใบหน้าที่สดใสเปลี่ยนเป็นใบหน้าสงสัยทันทีการที่เจ้าของร้านแห่งนี้มาเหยียบที่แห่งนี้มีเพียงช่วยเก็บค่าเช่าเท่านั้น แต่เวลานี้ยังไม่ถึงเวลาจ่ายค่าเช่าเลย

"มีอะไรหรือเปล่าคะคุณยาย"หญิงวัยชราที่จับจ้องเธออยู่ทำลุกลี้ลุกลนราวกับว่ามีอะไรบางอย่าง

"มีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ...ถ้ามาขอยืมเงินหนูไม่มีให้หรอกค่ะ"เธอตักตอนเขาไว้ก่อนเผื่อกรณีมาขอยืมเงินเธอจะได้ไม่ต้องเสวนาให้มากความ

"มีคนจะซื้อที่ดินของยายในราคาสูง...ยายว่าจะขาย"

"ว่าไงนะ"เธอตกใจสิ่งที่เจ้าของที่ดินกล่าววาจาออกมา เธอไม่รู้ว่าใครที่คิดจะซื้อร้านเล็กแห่งนี้ด้วยราคาสูงจนถึงขนาดเจ้าของที่ดินยอมขายให้กับเขา

"ยายก็แก่แล้วไม่มีลูกไม่มีผัวใครจะมาดูแลยายกัน ยายเองก็ดูแลกิจกรรมไม่ไหวเหมือนกันหนูต้องเข้าใจยายนะ"

"โถ่ยายถ้ายายขายหนูจะไปอยู่ที่ไหนคะ"เธอรีบเข้าไปอ้อนวอนยายไม่ให้ขายเพราะเธอพึ่งขายดอกไม้ได้เอง เธอยังไม่อยากย้ายออกไปจากที่แห่งนี้

"งั้นหนูต้องไปคุยกับเจ้าของคนใหม่แล้วเพราะยายตกลงเซ็นสัญญาไปแล้ว"

"ไม่จริง!!"

เธอแทบจะไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยินหญิงชราค่อยๆหันตัวกลับไปขนาดที่ค่อยๆย่างเท้าออกไปทีละก้าวสองก้าวปล่อยให้เธอจมอยู่กับความสิ้นหวัง