[2] ความพยายาม

แต่ไหนแต่ไรชีวิตเธอย่อมพบอุปสรรคมากมายนับไม่ถ้วน แต่เธอมักผ่านมาได้โดยตลอด ครั้งนี้เองเธอไม่ยอมแพ้เช่นกัน เมื่อยายขายที่ดินให้กับเขาเธอต้องแบกหน้าเพื่อไปขออ้อนวอนเขา

"น่าจะอยู่แถวๆนี้นี่นา"รินรดากวาดสายตาไปรอบด้านเพื่อหาบริษัทดังกล่าว สองเท้าค่อยๆ ย่างก้าวสลับมองแผนที่บนมือที่ได้จากยายเจ้าของร้านเดิมไปมา เวลาไปผ่านไปไม่นานดวงตาคู่คมสวยกระโดดโลดเต้นเมื่อพบป้ายใหญ่ปะล่ำประเทิ้นที่กำลังมองหา

"สวัสดีคะพอดีว่าฉันอยากพบท่านประธานบริษัทแห่งนี้คะ"เธอย่างเท้าเข้าไปหารปภ.ที่เฝ้าอยู่หน้าบริษัทยักษ์ใหญ่

"นัดไว้ไหมครับ"รปภ.ถามขึ้นมาทำให้เธอยิ้มเก้อแล้วส่ายหน้าไปมา"คุณต้องนัดก่อนถึงจะเข้าพบได้นะครับ"

"วันนี้ไม่ทราบว่าประธานจะออกมาข้างนอกกี่โมงค่ะพอดีฉันมีเรื่องด่วนจริงคะ"เธอพยายามเกลี้ยกล่อมประจบแจงทุกวิถีทางเพื่อให้เธอได้เข้าพบทว่า เธอต้องจำใจต้องย่างเท้าออกมาด้วยสีหน้าหดเหี่ยวเมื่อไม่เป็นไปตามคาด เธอเลือกมานั่งรอโต๊ะหิมะอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ที่สายลมพัดผ่านไปมา ทำให้จิตใจว้าวุ่นเริ่มกลับมาผ่อนคลายสดใสมากขึ้น

"ช่วงนี้ประธานกำลังวุ่นวายอยู่กับดำเนินงานโครงการใหม่ด้วยสิ"

"ใช่เห็นว่าพรุ่งนี้ประธานจะไปดูโครงการที่ภูเก็ต"

เธอได้ยินเสียงพนักงานที่ซุบซิบกัน ทำให้เธอยิ่งอยากพบเขามากขึ้น เพราะหากเธอพลาดโอกาสครั้งนี้ไปเธอไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอีกเมื่อไร ดีไม่ดีเธออาจต้องโยกย้ายข้าวของเธอออกมาด้วยซ้ำ ซึ่งเธอจะไม่ยอมเป็นอันเด็ดขาด

12.00

เธอย่างก้าวเท้าออกมารอหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งจากการที่เธอสอบถามพนักงานบริษัทนั้นเขาชอบมาทานอาหารฝรั่งเศสกับคู่หมั้นเขา

'เมื่อเข้าไปหาไม่ได้รออยู่ตรงนี่แล้วกัน'เธอคิดก่อนที่จะเข้ามาสั่งอาหารข้างทางระหว่างรอ เพื่อประทานชีวิตให้อยู่รอด วันนี้เธอลงทุนยอมปิดร้านเพื่อตามหาเขาโดยเฉพาะ เมื่อมาถึงจุดนี้เธอจะยอมกลับไปโดยมือเปล่าได้อย่างไร เวลาผ่านไป30นาทีเธอไม่เห็นแม้แต่วี่แววของประธานบริษัทเธอยังคงนั่งรอแล้วรอเล่า

"เขาคงไม่มาแล้วละหนู"เจ้าของร้านอาหารกล่าวขึ้นราวกับว่ารู้ว่าเธอนั่งรอใคร

"ป้ารู้ได้ยังไงคะว่าหนูมารอใคร"เธอถามขึ้นด้วยความสงสัย ป้ายิ้มหวานขึ้นแล้วตอบคำถามเธอ

"คนที่มารอประธานคนนี้ซึ่งชอบมาทานอาหารอยู่ร้านตรงข้ามป้าเป็นประจำ"เธอทำหน้ารับรู้ทันทีไม่นึกเลยว่าจะมีคนมานั่งสังเกตเธอ

"แล้วไม่ใช่มีหนูคนเดียวที่ชอบมานั่งรอแบบนี้...ปกติมีผู้คนต้องการพบประธานคนนี้มากมายแล้วมานั่งรอที่แห่งนี้ประจำ"สีหน้าแววตาป้าคนนี้เธอรู้สึกได้ว่าไม่ได้พูดปด

"แล้วปกติคนที่ต้องการมาพบท่านประธานต้องทำอย่างไรค่ะ"ป้าทำหน้าคุกคิดอยู่สักพักหนึ่ง

"ทุกคนแห้วกลับไปหมดจ๊ะ"รอยยิ้มที่ส่งมานั้นทำให้เธอหมดหวังทันที เธอคุกคิดพยายามหาทางเพื่อที่จะพบ

"แต่ได้ข่าวว่าท่านประธานช่วงนี้พักอยู่คอนโดใกล้บริษัทป้าเองก็ไม่แน่ใจเท่าไร"แววตาคู่สวยเริ่มเปล่งประกายขึ้นมาเมื่อเธอมีหวังขึ้นมาอีกครั้ง

"ขอบคุณค่ะป้า"เธอจ่ายเงินแล้วรีบออกจากร้านอาหารทันที

@อีกด้าน

วันนี้เป็นวันที่แสนวุ่นวายอีกวันเมื่อดวงตาคู่คมล้มตัวมานั่งบนเก้าอี้ทำงาน เมื่อการประชุมครั้งนี้นานกว่าปกติ

"ประธานค่ะของว่างค่ะ"ดวงตาคู่คมจ้องของหวานที่เลขายกมาเสิร์ฟเพราะเขายังไม่ได้ทานอะไรทั้งวัน เขาหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบ

"ประธานค่ะวันนี้มีคนพยายามเข้ามาขอพบท่านประธานคะ"ดวงตาคู่คมยังคงไม่สนใจคำพูดของเลขา เขาหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านก่อนเซ็นแล้วมอบให้เลขา"เป็นผู้หญิงที่เช่าอยู่ร้านดอกไม้ที่ท่านประธานไปที่ซื้อที่ดินมาค่ะ"ดวงตาคู่คมหยุดชะงักพร้อมมองเลขาขึ้นมา

"ร้านดอกไม้? "

"คะที่ท่านประธานสนใจซื้อเมื่อวานไงค่ะ"ดวงตาคู่คมหวนคิดกลับไปอยู่สักพักก่อนที่จะนึกออก

"เธอไปไหนแล้ว"

"ออกไปแล้วคะ"เลขารายงานพร้อมหยิบเอกสารแล้วเดินออกจากห้อง

"ถ้าเธอมาอีกรายงานฉันด้วย"

"ได้คะ"เสียงปิดประตูดังขึ้นพร้อมดวงตาคู่คมที่กำลังคิดบางอย่างอยู่

@หน้าคอนโดM

เธอมารอเขาอยู่หน้าฟรอนท์ตามเวลานัดหมายแต่ยังไม่เห็นวี่แววเขาเลย หลังจากที่เธอย้อนกลับไปที่บริษัทเธอได้พบเลขาพอดี เลขาจึงทิ้งนามบัตรของประธานไว้ให้เธอเพราะประธานพึ่งออกไปได้ไม่นาน ในนามบัตรนั้นมีทั้งชื่อที่อยู่และเบอร์โทรในเวลานั้นเธอรีบโทรหาเขาทันที

'สวัสดีคะ ใช่ประธานวินไบร์เกอร์ไหมค่ะ"เธอรีบถามไถ่บุคคลในสายทันทีที่รับสาย

'ครับไม่ทราบว่าคุณเป็นใครครับ'เสียงนั้นช่างคุ้นเคยเหลือเกินแต่เธออาจคิดไปเองก็ได้

'ฉันชื่อรินรดาคะพอดีดิฉันมีธุระอยากคุยกับคุณคะ'ดวงตาคู่สวยรีบรายงานเหตุผลของเธอให้เขาทราบทันที

'เย็นนี้ว่างไหมครับมาหาผมที่คอนโด'

'คะ...ได้คะ'เธอรีบตอบรับโดยไม่คิดอะไรแล้วกระโดดโลดเต้นทันที แต่หลังจากที่มาถึงเธอถึงได้ตระหนักว่าเธอคิดถูกไหมที่มาห้องผู้ชายเพียงผู้เดียว

"ไม่ทราบว่าใช่คุณรินรดาไหมค่ะ"

"ใช่ค่ะ"

"คุณวินไบร์เกอร์ให้มาตามคะ...เชิญทางนี้คะ"พนักงานนำทางเธอมาทางลิฟต์ เธอกดไปชั้น40ซึ่งเป็นชั้นสูงสุดและเป็นคอนโดส่วนตัวซึ่งมีอยู่เพียงห้องเดียว ซึ่งผู้ที่ถือครองคอนโดแห่งนี้ทั้งหมดคือวินไบร์เกอร์

"ถึงแล้วค่ะ"พนักงานกล่าวขึ้นเธอจ้องพนักงานที่ส่งยิ้มหวานให้เธอก่อนที่เธอค่อยๆ ย่างเท้าออกมาจากลิฟต์เธอรู้สึกตระหนกเมื่อย่างเท้ามาถึงหน้าห้องพร้อมทำใจก่อนที่จะเคาะประตู

เคาะๆๆๆ

"เข้ามา"หัวใจเธอเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะขนาดที่ค่อยๆ ยื่นมือไปจับประตูด้วยความหวาดกลัว เธอค่อยๆ ย่างเท้าเข้าไปในห้องกวาดสายตาไปรอบๆ ห้องก่อนเห็นบุคคลที่ไม่คาดคิด

"นาย"