STARCIN ภาคที่ 2 GAMES START ตอนที่ 32 หนึ่งสองสาม

เส้นทางที่ราบเตียนกว้างและยาวไปยันสุดสายตา ที่ปลายทางมีแหล่งน้ำขนาดใหญ่แค่มองจากตรงนี้ก็รู้ถึงความใหญ่ได้

" เราต้องวิ่งไปอีกไกลแค่ไหนล่ะเนี่ย อุตส่าห์ " สเตล่ามองซ้ายขวาสอดส่องเหล่ามอนสเตอร์ทั้งหลายที่แอบอยู่ในป่า

" ฉันก็ไม่รู้ " พวกเธอแค่วิ่งต่อไปผลาญมานาไปทีละนิดกับเวทเสริมกำลัง

ทะเลสาบขนาดใหญ่ที่มองลงไปก็จะได้เห็นฝูงปลาตัวน้อยใหญ่แหวกว่ายไปมา 

" โหย...น่าลงไปว่ายมากเลย " สเตล่าเดินตรงไปที่ริมทะเลสาบมองน้ำใส ๆ และฝูงปลา

" ฉันไม่เอาดีกว่า ยิ่งไม่ค่อยชอบน้ำลึก ๆ แบบนี้อยู่ " 

" เธอใช้เวทน้ำได้แท้ ๆ แต่กลัวน้ำเนี่ยนะ ฮ่าฮ่า " เธอยิ้มเยาะหัวเราะคิกคักแต่ภายในน้ำที่มีฝูงปลาก็ได้หายไป 

" กรี๊ด ! " สเตล่าตกใจร้องลั่นก่อนจะกระโดดถอยออกมาพร้อม ๆ กับปลาที่มีขนาดตัวใหญ่โผล่ขึ้นหวังกัดเธอ

" มอนสเตอร์เหรอ ? " ด้วยขนาดที่ใหญ่โตของมัน เมื่อตกลงไปในน้ำอีกครั้งทั้งเสียงที่ดังและน้ำที่กระจายออกเหมือนกับโดนระเบิด ขณะเดียวกันก็มีแรงสั่นสะเทือนอย่างกับแผ่นดินไหวไม่ไกลจากที่ที่พวกเธอยืนอยู่

" เกิดอะไรขึ้น ? " แรงสั่นที่เกิดขึ้นทำเอาพวกมอนสเตอร์ในป่าแตกตื่นกันหมด 

" นั่นใคร ? " เงาคนภายในป่าที่กำลังเดินตรงมาหาพวกเธอ คานะตะโกนเสียงดังออกไปพร้อมทั้งเตรียมตัวรับมือ

" ก-กิ นั่นนายเหรอ ? " ชายหนุ่มที่เดินออกมาจากป่าข้างทางเขาคือซึฮากิ พวกเธอยืนอึ้งมองตาไม่กะพริบก่อนจะวิ่งเข้าสวมกอด

" ไม่น่าเชื่อเลยว่าเราจะมาเจอนายที่นี่ " เมื่อกอดจนพอใจแล้วพวกเธอก็ถอยออกมา 

" เฮ้ ทำไมนายไม่พูดอะไรเลยล่ะ " สเตล่าเอามือโบกผ่านตาของเขา แต่ซึฮากิที่สายตาเลื่อนลอยเหมือนไม่รู้สึกตัว

" ฉันว่าเขาดูแปลก ๆ นะ " พวกเธอเดินวนไปรอบตัวซึฮากิมองดูตั้งแต่บนลงล่างด้วยความสงสัย

" นั่นนายจะไปไหน ? " ซึฮากิเดินต่อไปผ่านตัวพวกเธอโดยไม่สนใจ คานะได้แต่ตะโกนเรียกสุดเสียง

" ยังไงก็ตามเขาไปก่อน " พวกเธอสองคนเดินตามหลังซึฮากินานหลายสิบนาที 

" เขาจะไปยันไหนเนี่ย ? " จู่ ๆ ซึฮากิก็วิ่งเร็วขึ้นทำให้พวกเธอต้องเร่งฝีเท้าตามหลังให้ทัน

" กิ ! หยุดสักที " พวกเธอวิ่งตามกันนานเป็นชั่วโมงผ่านป่าที่มีมอนสเตอร์มากมาย

พวกเธอได้พบเห็นสิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าเมื่อซึฮากิหยุดวิ่งและเผชิญหน้ากับซึฮากิอีกคน

" นี่มันอะไรเนี่ย ? " เสียงหายใจพะงาบของสเตล่าไม่เหมือนกับคานะที่ยังไม่เหนื่อยนัก พวกเธอจ้องมองซึฮากิสองคนยืนทำอะไรกันสักอย่าง

จากนั้นก็มีซึฮากิอีกสองคนตามมาอีก ตอนนี้ทั้งคานะและสเตล่าต่างก็อ้าปากค้างไปตาม ๆ กันเมื่อเห็นซึฮากิถึงสี่คน

" อย่าบอกนะว่าเราจะโดนพิษหรืออะไรสักอย่างหลอนประสาท " สเตล่าถึงกับกุมขมับส่วนคานะก็ต้องขยี้ตาซ้ำ ๆ 

" ถึงเวลาต้องกลับแล้ว " พวกซึฮากิกำลังคุยกันเสียงเบาเหมือนไม่อยากให้ใครได้ยิน ทันทีที่เงียบพวกเขาก็วิ่งกันไปที่ไหนที่หนึ่ง

" พวกเขาอาจจะเป็นร่างโคลนของกิ ยังไงก็รีบตามไปก่อนเถอะ " พวกเธอยังคงวิ่งไปกันต่อโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน

ภายในถ้ำเล็ก ๆ ที่มีน้ำไหลหยดตลอดเวลา พวกกรีนเดินนำพวกเขาไปเรื่อย ๆ 

" นี่เราก็เดินมานานแล้วนะยังไม่มีวี่แววทางออกเลย ไปทางไหนก็มีแต่ความมืด " 

" ฉันยังมีลูกเมียที่บ้านอีกนะเฮ้ย จะไม่ยอมตายที่นี่แน่ ๆ "

" พวกนายก็เงียบกันก่อนได้ไหม ! " กรีนตะคอกเสียงดังใส่พวกนักสำรวจ พวกเขาต่างก็กังวลและหวาดระแวงไม่แพ้กัน

" ให้ตายสิ ไอ้พวกนี้บ่นได้บ่นดีจริง ๆ " กรีนบ่นพึมพำอยู่กับตัวเองขณะที่พวกเขาเดินตามกันเป็นขบวนแบบอดอะไรตายอยากไม่มีทั้งเรี่ยวแรงและแรงใจ

" พี่...หนูหายใจไม่ค่อยออก " โคลอี้สูดหายใจโดยใช้ปากช่วยเอามือกำหน้าอกไว้ด้วยท่าทางทรมาน

" น้องต้องอดทนไว้ พี่รู้ว่ามันอาจจะยากแต่เราไม่มีทางอื่นแล้ว " ไมเดนอุ้มโคลอี้ขึ้นหลังเพื่อให้เธอพักจากการเดินบ้าง

พวกร่างโคลนไปถึงไหนแล้วนะ ? เราก็อุตส่าห์ส่งพวกมันออกไปสำรวจพื้นที่แต่ก็ดันมาโดนกับดักก่อน ซึฮากิเดินรั้งท้ายคอยระวังหลังให้พวกเขา

เสียงแหลม ๆ ประสานกันจนน่ารำคาญดังมาจากข้างหน้า พวกเขาต่างก็เงียบกันหมดโดยสัญชาตญาณ กรีนค่อย ๆ ชะโงกหน้าออกไปมองดูจึงได้เห็นเหล่าฟ็อกกี้จำนวนมากกับร่างของเหล่านักสำรวจที่ส่งออกไป 

" ดับไฟเร็ว " เสียงกรีนที่เบาเหมือนกระซิบบอกต่อ ๆ กันไปถึงด้านหลัง ไฟทั้งหมดดับลงทำให้เหลือเพียงแสงจากจุดที่ฟ็อกกี้อยู่ คริสทัลน้อยนิดที่ช่วยส่องสว่างเห็นพวกมันกำลังกัดกินเหล่านักสำรวจกันอย่างเอร็ดอร่อย

" พี่...หนูกลัว " โคลอี้พูดเสียงสั่นโดยที่ไม่รู้ว่าข้างหน้าเกิดอะไรขึ้น 

ทำไมถึงดับไฟกันนะ ? หรือจะเจอพวกมอนสเตอร์เข้าให้ ถ้ำแคบ ๆ แถมมีพวกเราอัดกันแน่นแบบนี้ใช้สกิลไม่ได้กันพอดี ไมเดนขมวดคิ้วคิดไม่ตก

" เราต้องจัดการมันให้ไวที่สุดก่อนที่จะมีมาเพิ่ม " กรีนและนักสำรวจส่วนหนึ่งก้มลงต่ำย่องไปใกล้ ๆ พร้อมกับอาวุธที่อยู่ในมือ 

พวกเขาอาศัยความมืดแยกกันไปประจำตำแหน่งดาบและหอกที่เตรียมสังหารพวกมันเหลือเพียงรอสัญญาณเท่านั้น

" ... " กรีนพยักหน้าภายใต้ความมืดสลัว ๆ พวกเขาพร้อมใจกันจู่โจมอย่างรวดเร็ว คมดาบที่ปาดและแทงเข้าไปที่ร่างของฟ็อกกี้ พวกมันที่เหลือกรูกันเข้ามาพร้อมกับเสียงแหลมประสานกันน่ารำคาญเหมือนกบ 

" ทุกคนระวังไม่ให้โดนพรรคพวกด้วยที่แคบแบบนี้สู้ลำบาก " กรีนและแนวหน้าตะลุมบอนกับฟ็อกกี้หลายสิบตัวทั้งเวทน้ำที่พุ่งกระแทกลำตัวจนจุกลุกไม่ขึ้น ระเบิดน้ำ หรือแม้แต่กรงเล็บสายน้ำที่ฟาดฟันกับของมีคมได้สบาย ๆ 

" อ๊าก ! " ดาบที่ร่วงหล่นลงพื้นเสียงดังพร้อม ๆ กับแขนข้างนั้น วินาทีที่เหล่านักสำรวจได้เห็นก็มือไม้สั่นกัดฟันแน่น

" กลับไปหาหน่วยแพทย์ " กรีนพยายามจะมาช่วยแต่ก็ไม่อาจละสายตาไปจากศัตรูตรงหน้าได้

" มีบางอย่างแปลก ๆ พวกฟ็อกกี้ไม่น่าแข็งแกร่งแบบนี้ " ชายคนหนึ่งที่ถูกซัดกระเด็นออกมา เขาฝืนพูดด้วยท่าทางร่อแร่ลุกยังไม่ขึ้นด้วยซ้ำ

" พวกมันรวมกลุ่มกันอย่างมีรูปแบบ น่าจะมีจ่าฝูงคอยนำอยู่ " ฟ็อกกี้ยืนเรียงกันเป็นแถวเหมือนกับกำแพงซัดทุกคนที่เข้าใกล้ได้ง่าย ๆ ไม่ว่าจะใช้ดาบหรือหอกก็ถูกโต้กลับด้วยเวทน้ำของพวกมัน

" เปลี่ยนไปใช้อาวุธระยะไกล " หน่วยแพทย์ที่อยู่ด้านหลังส่งธนูหลายคันให้แนวหน้า ทันทีที่ง้างลูกศรมานาก็ไข้รวมกันเมื่อปล่อยมือยิงลูกศรออกไปพุ่งเข้าที่หัวของฟ็อกกี้แต่จำนวนลูกศรที่เข้าเป้ามีไม่ถึงสิบตัว

" ยิงใหม่อีกรอบ ! " พวกเขาเตรียมลูกศรอีกครั้งแต่พวกฟ็อกกี้ก็รู้ทันพุ่งเข้าใส่แทนที่จะยืนรวมกันเป็นกำแพงเหมือนเดิม เวทน้ำแรงดันสูงพ่นออกมากระแทกโดนธนูพังไปหลายคันพร้อม ๆ กับผู้ถือที่โดนมันสังหารอย่างรวกเร็ว

" อ๊าก ! อย่าเข้ามานะ " พวกมันบางตัววิ่งลุยไปด้านหลังที่ที่หน่วยแพทย์อยู่ขณะที่โคลอี้และไมเดนยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น

" สร้างโล่กันพวกมันเร็ว " 

" เออ ! อะ- " ทันทีที่ชายหนุ่มยกไม้คทาขึ้นมาก็ถูกกรงเล็บของฟ็อกกี้ตะปบโดนใบหน้าและคอตัดเส้นเลือดใหญ่รวมไปถึงหลอดลมตาย

" เหวอ-ตายแน่ " พวกเขาตื่นตระหนกวิ่งหนีตายกันอย่างเดียวจนเบียดและทับพวกไมเดนกับคนที่ไม่รู้เรื่องไปด้วย

" ใจเย็นไว้น้องพี่ " ไมเดนเอาตัวเข้าบังโคลอี้เพื่อปกป้องเธอจากคนขี้ขลาดที่วิ่งหนีตายโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น

" พี่... " โคลอี้หลับตาปี๋ด้วยความกลัวทั้งสั่นและมีน้ำตาไหลออกมาทีละนิด

" อ๊าก ! " มันข่วนด้วยเวทน้ำจากกรงเล็บโดนหลังของชายหนุ่มที่กำลังวิ่งหนีจนล้มลงไป

" อย่า-อย่านะ " เขาลุกลี้ลุกลนหยิบไม้คทาฉุกเฉินขึ้นมาแต่ด้วยมือที่สั่นเป็นเจ้าเข้าทำให้มันร่วงลงพื้นขณะที่มือของมันกำลังเอื้อมเข้ามาจะคว้าเอาชีวิตของเขาไป

" ช่วยด้วย ! " ชายหนุ่มตะโกนสุดเสียง แต่ก่อนที่กรงเล็บจะปาดคอของเขาก็มีโล่มานาโผล่ออกมาป้องกันได้ทันพอดี

" ถอยออกไปได้แล้วมันเกะกะ " ซึฮากิเข้าเผชิญหน้ากับฟ็อกกี้ที่ตัวสูงกว่านิดหน่อย สายตาที่นิ่งเฉยไม่มีความรู้สึกกลัวจ้องแข่งกับมันอยู่ไม่กะพริบ

" ยากินายจะทำอะไร ! เราต้องหนีกันแล้ว " ไมเดนอุ้มโคลอี้ขึ้นเดินออกห่างทันทีแต่เขาก็ยังเป็นห่วงรอซึฮากิก่อน

" มานาครึ่งหนึ่งที่เหลือฉันจะมาใช้ฟุ่มเฟือยไม่ได้ " ฟ็อกกี้อ้าปากกว้างพร้อมกับเวทน้ำที่เตรียมพุ่งเข้าที่หัวของซึฮากิในระยะประชิด

" ระวัง ! " ไมเดนตกใจตะโกนเรียกไปโดยสัญชาตญาณ ภายใต้ความมืดสลัวเขาได้เห็นหัวของฟ็อกกี้ขาดร่วงลงพื้น

" นายว่าอะไรนะ...ไมเดน " แม้จะไม่ได้เห็นแววตาของซึฮากิแต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ไมเดนไม่กล้ามองหน้า

" ไม่มีอะไร...ว่าแต่พวกเราจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง ? " ไมเดนไม่ทันพูดจบซึฮากิก็มุ่งตรงไปหาพวกกรีนทันที

" อ๊าก ! " ดีน่าโดนเวทน้ำเฉี่ยวเข้าที่แขนขวาจนเลือดออก สภาพสะบักสะบอมที่ได้รับจากตอนตกลงมาก็ยังไม่หายแต่ต้องมาต่อสู้อีก

" ดีน่าเธอถอยออกไปก่อน " กรีนเข้ามาช่วยทำให้เธอเปิดทางให้หนี

" ไม่ได้นะคะหนูยังสู้ไหว " 

" นี่เธอจะบ้าหรือไง แขนก็หักไปข้างหนึ่งแล้วแบบนี้ก็มีแต่ถ่วงเปล่า ๆ " กรีนตะคอกเสียงดังทำให้เธอกวาดสายตามองไปที่นักสำรวจคนอื่น ๆ พวกเขาต่างก็พยักหน้าเป็นการตอบเห็นด้วย

" ขอโทษนะคะ " ดีน่าวิ่งกลับไปยังหน่วยแพทย์ที่ไม่เหลือใครอยู่ตรงนั้น

" ยากิ พวกเขาหายไปไหนกันหมดแล้ว " ซึฮากิไม่ตอบอะไรแต่กลับเดินผ่านตัวเธอตรงไปหาพวกฟ็อกกี้

" สูดลมให้เต็มปอดล่ะ " เพียงประโยคสั้น ๆ ที่ซึฮากิพูดทิ้งท้ายไว้ถึงเธอจะงงแต่ก็ทำตามอย่างไม่ลังเล

" [ Box ] " เหล่านักสำรวจและฟ็อกกี้ต่างก็ดิ้นทุรนทุรายหายใจไม่ออกก่อนที่พวกมันจะถูกเวทปิดกั้นการเคลื่อนไหวเหมือนถูกเชือกรัดไว้ มีดสั้นที่รวบรวมมานาไว้ตวัดเข้าที่คอของพวกมันตายเรียงตัว

" แฮ่ก ๆ " หลังจากที่ซึฮากิยกเลิกเวทมนตร์พวกเขาก็กลับมาหายใจได้ตามปกติอีกครั้ง เสียงสูดลมเข้าออกรุนแรงและดังแสดงให้เห็นถึงความทรมานที่ได้รับ

" รีบไปกันต่อได้แล้ว " เวรเอ๊ยมานายิ่งเหลือน้อยอยู่ ไอ้พวกนี้มันไม่คิดจะใช้เวทมนตร์ให้เกิดประโยชน์เลยหรือกลัวจะโดนพรรคพวก เฮ้อ...หวังว่าพวกร่างโคลนจะตามหาเราได้นะ

เหล่านักสำรวจที่ได้แต่ยืนมองแผ่นหลังของซึฮากิที่เดินนำหน้าพวกเขาไป รู้สึกได้ถึงความอ่อนแอของตัวเองจนไม่กล้าพูดอะไรทั้งสิ้น

" ลืมการจัดแถวไปแล้วหรือไง ทั้งที่ฝึกมาแล้วแท้ ๆ แต่ตอนนี้กลับทิ้งวิธีนั้นไป " ซึฮากิพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

" เป็นความผิดฉันเอง...เป็นผู้นำแท้ ๆ แต่กลับตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูกทำให้พวกเขาต้องมาตายไปแบบนี้ " ท่ามกลางความเงียบขรึม กรีนก้มหน้ายอมรับผิดแก่เหล่านักสำรวจที่เหลือรอดอยู่

" ยังไงมันก็ย้อนกลับไปไม่ได้อยู่แล้ว " ท่ามกลางบรรยากาศตึงเครียดที่มีเสียงน้ำหยดลงเป็นระยะ ๆ พวกเขายังคงเดินหน้าต่อไป หน่วยแพทย์บางคนที่ยังกลับมาอีกครั้งหลังจากวิ่งหนีไปแต่ก็มีส่วนที่ไม่กลับมาเลย

" ซาบซึ้งกันพอหรือยัง ? รีบไปกันได้แล้วมันเสียเวลา " ฟ็อกกี้ตัวหนึ่งพุ่งตรงเข้าใส่ซึฮากิแต่เขาก็หลบกรงเล็บคม ๆ ของมันได้ก่อนจะใช้เวทลมฟันแขนขาดในทันที เลือดที่กระเด็นไปโดนพวกนักสำรวจจนตกใจสะดุ้งแต่ไม่ทันไรฟ็อกกี้ตัวนั้นก็ถูกซึฮากิจัดการไปเรียบร้อยแล้ว

" เฮ้อ...แบบนี้มันช้าเกินไปฉันล่วงหน้าไปก่อนดีกว่า พวกนายค่อยตามมาแล้วกัน " ซึฮากิวิ่งเข้าไปในความมืดทิ้งพวกนักสำรวจไว้ข้างหลังอย่างไม่เหลือเยื่อใยทั้งสั้น

" ยากิไปแล้ว...ดูจากสภาพของพวกเขาคงต้องพักฟื้นซะก่อน " ไมเดนและหน่วยแพทย์มุ่งตรงเข้ามาช่วยเหลือเหล่านักสำรวจที่มีแผลและรอยช้ำเต็มตัว บางคนก็สูญเสียแขนขาไปเวทรักษาก็ทำได้เพียงหยุดเลือดและทำให้แผลปิดไม่ได้ช่วยในการต่อแขนขาพวกเขาได้

ภายในถ้ำที่มืดสนิทไม่เหมือนกับจุดที่พวกเขาต่อสู้กัน ซึฮากิมองเห็นในที่มืดได้ดีกว่าคนอื่นทำให้เรื่องนี้ไม่เป็นปัญหาสำหรับเขาเลย ฟ็อกกี้บางตัวที่เดินไปมาก็ถูกสังหารอย่างรวดเร็วไม่กระทบเวลาของซึฮากิ

มานาเหลือไม่มากแล้วสิ ซึฮากิหยุดวิ่งแล้วหยิบเศษซากของฟ็อกกี้ที่เขาฆ่าไปมากัดกินทั้งเลือดและเนื้อดิบ ๆ 

ตราบใดที่มีพวกมอนสเตอร์อยู่มานาเราก็จะมีใช้ได้เรื่อย ๆ ดูจากตอนที่สู้แล้วพวกเขาคงจะไม่รู้วิธีนี้เพราะฉะนั้นเราจะทำต่อหน้าไม่ได้

ใจกลางป่าดิบชื้นอากาศเย็นสบายอย่างกับมีฝนตกแตกต่างกับจุดอื่นที่ร้อนระอุ พวกซึฮากิทั้งสี่คนยังคงวิ่งไปที่ไหนสักแห่งโดยที่คานะและสเตล่าตามมาติด ๆ 

" กิ ! นายจะไปไหนกันแน่เนี่ย ? " คานะตะโกนถามด้วยความหงุดหงิดเธอขว้างหินก้อนเล็ก ๆ สะกิดหลังของเขา

" ตามมาก็พอแล้ว " ซึฮากิหันกลับมาพูดประโยคสั้น ๆ ไม่นานพวกเขาก็หยุดอยู่ที่หลุมขนาดใหญ่และลึกหลายสิบเมตร

" หลุมพวกนี้มันอะไรกันข้างล่างมีรอยเลือดด้วย " พวกเขามองลงไปในหลุมแห่งนั้นที่ที่เหล่านักสำรวจได้หล่นลงไป

" ลงไปกันเถอะ " หนึ่งในซึฮากิเอ่ยออกมาทำให้พวกคานะตกใจตาโต

" หา...นายจะบ้าหรือไง " สเตล่าตกใจอุทานออกมาเสียงดังเหลือบตามองหน้าซึฮากิคนที่พูด

" เฮ้ ! นั่นนายไม่ได้ฟังเลยใช่ไหม ? " ซึฮากิกระโดดลงไปทันทีโดยไม่สนใจคำพูดของเธอ เวทลมที่ใช้ลดแรงตกทำให้เขาลงถึงพื้นได้ปลอดภัย

" ร่างต้นน่าจะตกลงมาที่นี่ ดูจากร่องรอยของรอยเท้าแล้วน่าจะเดินไปทางโน้น " ซึฮากิร่างอื่นกระโดดตามลงไปทิ้งพวกคานะไว้ข้างบน

" เราควรตามไปไหม ? " คานะและสเตล่ายืนงงไม่รู้จะไปต่อยังไง ได้แต่มองพวกซึฮากิวิ่งเข้าไปในถ้ำเล็ก ๆ 

" อย่างน้อยก็เจอคนรู้จักแล้วกัน รีบตามลงไปเถอะก่อนจะคาดกัน " 

" แล้วเราจะลงไปยังไงล่ะ ? " สเตล่าพยายามนึกถึงวิธีที่พวกซึฮากิใช้ลงไปข้างล่าง 

" งั้นฉันลองดูนะ " คานะสร้างบอลน้ำขนาดใหญ่เคลือบด้วยมานาทำให้มันเหมือนกับอ่างน้ำโยนลงไปข้างล่าง

" [ เสริมกำลังระดับสาม ] " คานะกระโดดลงไปที่อ่างน้ำเสียงดังสนั่นพร้อมทั้งน้ำที่กระเด็นออก

" โห ! จุกเหมือนกันนะเนี่ย " คานะคลานออกมาจากอ่างน้ำเอามือกุมท้อง

" ไม่เป็นไรนะคานะ ! " สเตล่าตะโกนลงมาจากข้างบนด้วยความเป็นห่วง 

" สบาย ๆ ! " คานะยิ้มเห็นฟันตะโกนตอบกลับมา

กิกระโดดลงไปทันทีโดยไม่ร่ายเวทอะไรไว้ก่อน ก่อนที่เท้าของเขาจะลงพื้นมันถูกต้านไว้ด้วยแรงบางอย่าง สเตล่าสร้างเวทลมที่พัดไว้ที่ปลายมีดเหมือนดาบลมใช้ฆ่าฟัน

เวทเดียวที่ใช้ได้ก็คือลม ทำยังไงลมถึงจะพาเราลงไปข้างล่างได้ ? เธอปล่อยลมขึ้นและลงสลับกันมองดูความเป็นไปได้

งั้นลองแบบนี้ดู เธอชี้มีดลงพื้นและปล่อยลมแรงออกมาดันตัวเองขึ้นได้นิดหน่อย

" [ เสริมกำลังระดับสาม ] " เผื่อพลาดเราจะได้ไม่เจ็บหนัก เธอกระโดดลงมาจากข้างบนและใช้เวทลมแรงดันสูงทำให้แรงตกหักล้างกับแรงลม

" ฮ่าฮ่า สำเร็จ " 

" ลงได้สวย " คานะยิ้มต้อนรับพร้อมทั้งยกนิ้วโป้งให้

" อะ-ตัวเธอเปียกหมดแล้วให้ฉันช่วยเป่าให้แห้งไหม ? "

" เอาสิ " สเตล่าร่ายเวทลมเบา ๆ พัดใส่คานะขณะที่เธอกางแขนรับลมเต็มที่ 

" เป็นไงแห้งดีหรือยัง ? " สเตล่าเดินไปรอบ ๆ เป่าลมไปทั่วทั้งร่างของคานะช้า ๆ 

" อืม...ฉันว่ามันแห้งพอสมควรแล้วนะ พวกชั้นในก็คงต้องทนไปก่อน " 

แรงสั่นสะเทือนแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นเหมือนแผ่นดินไหวเบา ๆ 

" รีบตามไปกันเร็ว " พวกเธอสะดุ้งตกใจตื่นตัวเร่งฝีเท้าตามเข้าไปยังถ้ำแห่งนั้นทันที

เมื่อเข้ามาลึกจนแสงสว่างส่องไม่ถึงพวกเธอก็มองอะไรไม่เห็นเลย

" กิ ! นายอยู่ไหน ? " คานะกับสเตล่ากอดกันแน่นเดินไปอย่างช้า ๆ เสียงฝีเท้าของใครบางคนที่ย่างกายเข้ามาใกล้จนทำให้พวกเธอสั่นกลัว

" ใครน่ะ ! " มีดสั้นในมือที่สั่นเพราะกลัวความมืดพวกเธอ เดาไม่ได้เลยว่าจะเจอศัตรูแบบไหน

" [ เสริมกำลังระดับสอง ] " พวกเธอใช้เวทเสริมกำลังพร้อมทั้งเตรียมมานาในการตอบโต้

" ฉันเอง " เสียงของซึฮากิทำให้พวกเธอสบายใจขึ้นก่อนที่เขาจะเอื้อมมือมาจับแขนของคานะและสเตล่า

" ด-เดี๋ยว "

" ต้องรีบไปแล้วที่นี่มันทั้งแคบทั้งมืดทำอะไรก็ลำบาก " ซึฮากิพาพวกเธอเดินฝ่าความมืด สักพักเขาก็หยุดอยู่จุดจุดหนึ่ง

" ตรงนี้ต้องกระโดด "

" หะ ? " ไม่ทันไรซึฮากิก็ปล่อยแขนและกระโดดข้ามไปเสียก่อนแล้วทิ้งพวกเธอไว้ฝั่งนี้

" โดดข้ามมาเลย " เสียงซึฮากิจากด้านหน้าไม่ไกลนัก พวกเธอก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวแล้วกระโดดสุดแรงหัวโขกกับเพดานถ้ำเต็ม ๆ แต่ก็ข้ามมาอีกฝั่งได้

" โอ๊ย ! เจ็บ " ไม่ทันไรซึฮากิก็จับแขนของพวกเธอพาเดินต่อไปอีกไม่หยุด

" กิเราจะไปที่ไหนกัน ? " คานะเอ่ยปากถามขณะที่สเตล่าเดินตามเงียบ ๆ 

" อะ- " เธอสะดุดกับอะไรบางอย่างแต่ก็เดินต่อไป จนพวกเธอได้เห็นแสงสลัว ๆ จากด้านหน้า

" ที่นี่มันเกิดอะไรขึ้น ? " รอยเลือดและเศษซากมอนสเตอร์รวมถึงมนุษย์ก็มี

" เลือดยังใหม่ ๆ อยู่ พวกเขาคงจะไปได้ไม่ไกล " คานะก้มลงเอานิ้วปาดรอยเลือดที่กระเซ็นไปทั่ว ข้างหน้าก็ยังมีพวกร่างโคลนซึฮากิยืนอยู่ครบทุกคน

" พวกเธอมาช้ามากเลยนะรู้ตัวไหม " ใบหน้าอันเฉยชาของร่างโคลนที่เหมือนกับตัวจริงเป๊ะ 

" เราใกล้ถึงแล้ว " 

" ถึงอะไร ? " สเตล่าถามขณะที่เธอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ 

" กรรรร ! " เสียงคำรามลั่นดังก้องไปทั่วถ้ำแห่งนั้น พวกเธอจ้องทางตรงเข้าสู่ความมืดตรงหน้า

ภายในถ้ำที่มืดสนิทในที่สุดซึฮากิก็พบแสงสว่าง ห้องโถงกว้างขวางเพดานสูงขึ้นไปหลายสิบเมตร บ่อน้ำขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางขนาดของมันใหญ่พอที่จะเอาวาฬใส่ของไปได้

" โห สวยงามมาก " เหล่านักสำรวจที่ตามหลังมาเมื่อได้เห็นแสงคริสทัลหลากสีและอัญมณีมากมายประดับไปทั่วก็ตาแววกันไปหมด

" ที่นี่มันอย่างกับห้องของราชาอะไรแบบนั้นเลย อัญมณีพวกนี้ถ้าเราเอาไปขายคงมีเงินใช้ไปเป็นปีแน่ ๆ " พวกเขาพยายามแกะแงะดึงสิ่งเหล่านั้นออกมา

" ฉันว่าเราน่าจะกลับไปทางเดิมแล้วค่อยปีนขึ้นไปก็ได้นะ " แม้คนอื่นจะพยายามกอบโกยโอกาสที่หาได้ยากแต่ดีน่ากลับเดินถอยออกไปด้วยความสั่นกลัว

" กรี๊ด ! " ดีน่าตกใจร้องลั่น ทั้งลิงน้ำและฟ็อกกี้ยืนประกบด้านหลังทางกลับเต็มไปหมด

" เตรียมรับมือ " เหล่านักสำรวจหยิบอาวุธของตัวเองขึ้นมาแล้วเข้าปะทะกับพวกมันอีกครั้ง แนวตั้งรับที่มีหอกยื่นยาวออกมากับโล่ไม่กี่อันที่เหลืออยู่ พวกเขาใช้เวทโจมตีระยะไกลเปิดฉากการต่อสู้

ดูเหมือนพวกมันจะขึ้นมาจากบ่อน้ำระหว่างทาง " พวกเธออยู่ข้างหลังฉันไว้ " ซึฮากิยืนคุ้มกันไมเดนและโคลอี้ไม่ห่างคอยใช้เวทกระสุนลมสนับสนุนจากระยะไกล

" บุกเข้าไป " กรีนตะโกนด้วยความฮึกเหิมแถวแนวนอนวิ่งกรูกันเข้าปะทะกับลิงน้ำที่ร่างกายกำยำแข็งแรงไม่เหมือนกับพวกฟ็อกกี้ หมัดที่ปล่อยออกมาแต่ละครั้งสร้างแรงกระแทกได้มากกว่าเวทระเบิดน้ำของฟ็อกกี้เสียอีก

" [ เสริมกำลังระดับสอง ] คราวนี้พวกเราจะไม่ประมาทอีก " ทันใดนั้นก็มีเสียงน้ำกระเพื่อมอย่างแรงจนเอ่อล้นขึ้นมา ร่างของปลาประหลาดที่มีขนาดใหญ่มากกว่ารถบรรทุกเสียอีก

" กรี๊ด ! " โคลอี้กรีดร้องด้วยความตกใจกลัวจนตัวสั่น ปลาที่มีมือทั้งสองข้างยันขึ้นบนพื้นจ้องมองมาที่เหล่านักสำรวจตัวน้อย ๆ ปากที่มีฟันอันแหลมคมและจำนวนฟันที่มากกว่าฉลาม

" ซวยแล้วไง ! เราโดนล้อม " พวกเขาตื่นตระหนกจนความกล้าที่มีกระเจิงหายไปทันที มันคลานขึ้นมาครึ่งตัวจากบ่อน้ำยักษ์ตรงหน้า

" กรรรร ! " ปากที่อ้ากว้างพร้อมส่งเสียงร้องคำรามดังจนแสบแก้วหูทำเอาพวกเขายืนตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า ทั้งลิงน้ำและฟ็อกกี้ต่างก็หยุดโจมตีพวกเขาแต่ยืนล้อมเหมือนต้อนให้พวกเขายอมจำนน

แบบนี้แย่แน่ ๆ ซึฮากิจ้องมองขึ้นไปยังดวงตากลมโต เขาขบฟันคิดหาวิธีต่อสู้ตนแทบบ้าเมื่อได้เห็นมอนสเตอร์ปลาที่มีเลเวลมากถึงหก