ชิเอโกะ [Yaoi] บทที่ 22

ช่วงเวลากลางคืนได้มาถึงอีกครั้ง คิโยชิที่บัดนี้กำลังเริ่มรู้สึกเหนื่อยหน่ายกับตำราเรียนเล่มหนาตรงหน้าของเขานั้นก็หันไปเอ่ยขัดจังหวะมาซาโตะที่กำลังเอ่ยตามตำราด้วยน้ำเสียงแกมขอร้อง

"มาซาโตะ ข้าขอไปเข้าห้องน้ำครู่หนึ่งได้ไหม" มาซาโตะชะงักไปเล็กน้อยและพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต คิโยชิลุกขึ้นแล้วรีบเดินออกไปจากห้องในทันที ประตูบานเลื่อนถูกเปิดออก เคนตะที่มีสีหน้างุนงงว่าทำไมคิโยชิถึงออกมาเร็วเช่นนี้ก็ไม่ทันจะได้เอ่ยถามสิ่งใดเพราะคิโยชิเดินนำเขาออกไปก่อน ร่างเล็กเดินผ่านห้องน้ำไปจนสุดทางเดินแล้วเลี้ยวอีกครั้ง มุ่งไปทางปราสาทฝั่งตะวันตกที่ไม่ค่อยมีคนนัก เขาก้าวเข้าไปในห้องน้ำแล้วเอี้ยวตัวหันมาหาร่างสูง เสียงหวานเอ่ยกระซิบแผ่วเบา

"ท่านพี่" สายตาเชิญชวนให้เข้าไปด้วยกันทำให้เคนตะทราบดีว่าคนตัวเล็กต้องการสิ่งใด มือบอบบางจับเข้าที่มือแกร่งแล้วค่อยๆ ดึงคนตัวโตกว่าให้เข้าไปด้านในด้วยกัน ร่างสองร่างบดเบียดกันในโถงห้องน้ำขนาดกว้างที่ไร้ซึ่งผู้คนพลันเสียงหวานก็เอ่ยขึ้นมาอีก

"ข้าไม่มีสมาธิเรียนเลย เป็นเพราะท่านนั่นแหละ" เคนตะสายตาสั่นคลอนเล็กน้อย หัวใจของเขากระตุกวาบขึ้นอีกครั้งเมื่อทราบว่าคนตัวเล็กกำลังต้องการเขาอย่างที่ใจปรารถนา มือขาวโอบรอบคอของร่างสูงก่อนจะดึงเขาให้โน้มตัวเข้ามาหา ริมฝีปากอุ่นทาบทับ ลิ้นร้อนไล้เลียหยอกล้อกันไปมาดูดดื่มความหวานหอมที่ใจอยากลิ้มรสมาเนิ่นนาน

[ฉาก NC สามารถอ่านได้ใน E-book ค่ะ]

"ท่านคงต้องกลับไปเรียนแล้วล่ะ เดี๋ยวท่านมาซาโตะสงสัย" เอ่ยกระซิบบอกพลางลูบแก้มนุ่มที่แดงก่ำ คิโยชิพยักหน้าเบาๆ มือเล็กที่อ่อนแรงลงเล็กน้อยจัดเสื้อผ้าของตนให้เข้าที่แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ ประตูห้องเรียนถูกเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับมาซาโตะที่กำลังนั่งรออยู่ก็เอ่ยถามด้วยความสงสัย

"ทำไมถึงนานนักล่ะขอรับ" คิโยชิทำหน้าตาไม่ยี่หระต่อสิ่งใด เขาเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"ความจริงแล้วท้องไส้ของข้าไม่ค่อยสู้ดีนัก คงเพราะอาหารเมื่อกลางวันเป็นแน่" เมื่อได้ยินเช่นนั้น มาซาโตะก็ไม่ได้ติดใจเอ่ยถามอะไรต่อ เขาเปิดหนังสือขึ้นอีกครั้งพร้อมกับร่างเล็กที่เตรียมตัวเรียนต่อเช่นเดียวกัน

เวลาล่วงเลยผ่านมาจนถึงช่วงกลางดึก เคนตะที่นั่งเฝ้ายามอยู่หน้าห้องนอนของคิโยชิกำลังเหม่อมองไปยังพระจันทร์ดวงสวยที่ลอยเด่นอยู่บนท้องนภา

'ก๊อกๆ' เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ จากด้านในของห้องทำให้ร่างสูงหันขวับไปมองอย่างรวดเร็ว ประตูห้องนอนค่อยๆ ถูกเลื่อนให้เปิดออกเผยให้เห็นใบหน้ามนที่ยื่นออกมาเล็กน้อย แววตาคู่สวยฉายความเขินอายออกมาแดงระเรื่อพลันเสียงหวานก็เอ่ยอ้อมแอ้ม

"ท่านพี่… เข้ามาในนี้สิ" เคนตะกะพริบตาปริบแต่ก็ยอมเข้าไปในห้องอย่างว่าง่าย กลิ่นหอมอ่อนรวยรินเป็นเอกลักษณ์คละคลุ้งไปทั่วทั้งห้องนอนขนาดกว้างช่างเป็นยาปลุกกำหนัดชั้นดีให้แก่ชายชาตรีที่กำลังหลงใหลในเรือนร่างของคนที่ตนรักจนหมดหัวใจ สายตาคมเสมองไปยังร่างบอบบางที่กำลังยืนอยู่ ดวงตากลมโตมองมายังเขา มือเล็กค่อยๆ ปลดชุดนอนของตนออกทีละน้อยด้วยความแดงซ่านที่แล่นผ่านไปทั่วทั้งดวงแก้มขาวนวล ผิวกายขาวเนียนละเอียดดุจหิมะแรกกระทบเข้ากับแสงจันทร์นวลผ่องในยามค่ำคืน ความสวยงามเปี่ยมล้นไปด้วยเสน่ห์มัดใจชายไม่ให้ไหวติงทำให้หัวใจของร่างสูงเต้นเร่าราวกับสัตว์ป่าที่พร้อมจะตะครุบเหยื่ออันโอชะ ร่างสูงก้าวย่างเข้าไปหาคนตรงหน้าอย่างช้าๆ

[ฉาก NC สามารถอ่านได้ใน E-book ค่ะ]

วันเวลาผันเปลี่ยนไปตามฤดูกาล แต่จิตใจของใครบางคนนั้นกลับยากแท้หยั่งถึง มาซาโตะที่บัดนี้เริ่มไม่อาจหักห้ามหัวใจของตนเองที่มีต่อคิโยชิได้นั้น ความหวังดี ความรักและความคิดถึงก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความทรมานที่กัดกินหัวใจเขาไปทีละน้อย ยิ่งคิโยชิได้เติบโตขึ้นมากเท่าไหร่ เขาก็ไม่อาจละสายตาไปจากคนตรงหน้าได้เลยแม้เพียงเสี้ยววินาที ความฉลาดร่าเริงและรอยยิ้มที่สวยงามราวกับทูตสวรรค์ช่วยปลอบประโลมจิตใจอันด้านชาของเขาได้อย่างน่าประหลาด

แต่ดอกรักที่เติบโตขึ้นในใจนั้นกลับมีหนามแหลมคมถือกำเนิดขึ้นมาพร้อมกัน หนามแหลมที่เมื่อแตะต้องแล้ว เลือดสีสดก็ไหลซิบจนเกิดรอยแผลเล็กที่เจ็บปวดได้ไม่ยาก 'เคนตะ' คือหนามแหลมคมเหล่านั้น มาซาโตะคิดสงสัยถึงความสัมพันธ์ระหว่างนายและบ่าวที่เหมือนจะสนิทชิดเชื้อกันมากเกินกว่าปกติ หรือเพราะดวงใจของเขาคือคิโยชิ ความหึงหวงต่อชายหนุ่มอื่นที่รายล้อมร่างบอบบางอยู่ย่อมมีแรงดึงดูดเป็นเป้าสายตาสำหรับเขามากกว่าที่ใครอื่นจะสังเกตเห็น มาซาโตะเฝ้าภาวนาให้เขาคิดไปเอง พยายามปลอบใจให้ตนไม่คิดมาก แต่ในขณะเดียวกันก็เฝ้าจับตามองทั้งคู่อยู่ตลอด

นิยายอัพเป็นประจำทุกวันพุธ เสาร์ อาทิตย์ค่ะ

**นิยายของไรท์ทุกเรื่องจะอัพให้อ่านฟรีจนจบ ไม่ติดเหรียญ แต่จะปิดตอนหรือลบตอนออกจากระบบเร็ว เหลือเพียง 50-70% ของเนื้อเรื่องนะคะ

ส่วนฉาก NC จะเปิดให้อ่านฟรีในช่วงแรก ส่วนช่วงหลังขอสงวนให้อ่านแบบจุใจใน E-Book เท่านั้นค่ะ