ชิเอโกะ [Yaoi] บทที่ 21

ความเงียบเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง เคนตะพยายามห้ามหัวใจไม่ให้เต้นแรงแต่ก็ไม่อาจบังคับได้ ใบหน้าสวยค่อยๆ ลอบหันมามองร่างสูงข้างกาย หัวใจที่สั่นไหวของร่างบางทำให้คนตัวเล็กตัดสินใจซบแก้มนุ่มลงกับบ่าแกร่งอย่างอ้อยอิ่ง เคนตะตัวแข็งทื่อ ลมหายใจร้อนผะผ่าวของร่างเล็กรดเป็นจังหวะอยู่ที่ต้นแขนของเขา ใบหน้าคมคายหันไปมองร่างบอบบาง อ้อมแขนแข็งแรงยกขึ้นมาโอบกอดคนตัวเล็กเอาไว้ดั่งใจปรารถนา นิ้วหยาบลูบค่อยๆ ผิวกายอ่อนนุ่มที่เปียกชื้นอย่างแผ่วเบาราวกับต้องการจะทะนุถนอมคนตรงหน้าอย่างดีที่สุด

ร่างเล็กที่ไม่ขัดขืนต่อต้านทำให้ความต้องการเริ่มสุมขึ้นมาภายในอกแกร่งอีกครั้ง มืออ่อนนุ่มค่อยๆ ไล้สัมผัสแผงอกกำยำตอบกลับด้วยหัวใจที่เต้นรัว คางมนถูกเชยขึ้นอย่างแผ่วเบา ดวงตากลมโตที่สั่นระริกสบเข้ากับสายตาคมที่มองเขาอยู่ด้วยความรู้สึกรักและเทิดทูนยิ่งกว่าสิ่งใดทั้งหมด สติสัมปชัญญะทุกอย่างชัดเจนไม่เหมือนดั่งเช่นเมื่อคืนที่เมามาย ร่างสูงลูบแก้มขาวอย่างอ่อนโยนแล้วเอ่ยกระซิบถามด้วยแววตาที่โหยหาเพียงแค่คนตรงหน้าเท่านั้น

"หายโกรธข้าแล้วหรือขอรับ" ใบหน้าหวานแดงซ่าน เอ่ยตอบกลับเสียงอ้อมแอ้ม

"ข้าเคยโกรธท่านพี่ที่ไหนกันเล่า" ก้มหน้างุดซบเข้ากับแผงอกแกร่งเรียกรอยยิ้มให้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าคม คางมนถูกเชยขึ้นอีกครั้ง ยังไม่ทันจะได้เตรียมตัว ริมฝีปากร้อนก็ทาบทับลงมาในทันที ลิ้นชื้นแทรกเข้าไปในโพรงปากอุ่นไล้เลียหยอกล้อลิ้นเล็กอย่างอ้อยอิ่งอย่างช่ำชอง

โลมเลียเอาความหวานหอมจากคนตรงหน้าอย่างไม่มีเบื่อ มือหยาบไล้สัมผัสร่างเล็กไปทุกสัดส่วนราวกับต้องการจดจำทุกสิ่งเอาไว้ในใจให้เนิ่นนานที่สุด ร่างสูงผละริมฝีปากออกแล้วไล้ลิ้นร้อนขึ้นไปยังลำคอระหง

"อือ…" เสียงหวานครางออกมาแผ่วเบา ดวงตากลมโตหลับลงรับสัมผัสที่คนตรงหน้ากำลังมอบให้ จมูกโด่งสูดเอากลิ่นกายหอมอุ่นเข้าไปจนเต็มปอดพลางเอ่ยกระซิบแผ่ว

"ข้าคิดถึงแต่ท่าน ทั้งวันทั้งคืน" ริ้วแดงแล่นขึ้นมายังแก้มขาวอย่างเห็นได้ชัด ปุ่มสีชมพูถูกลูบคลึงเบาๆ ทำเอาร่างบางกระตุกด้วยความเสียวแปลบ ร่างสูงเลื่อนต่ำลงมา ริมฝีปากร้อนครอบเอาปุ่มน่ารักนั้นแล้วใช้ลิ้นดูดดุนมันจนแข็งขึ้นเป็นไต ปลายลิ้นชื้นไล้วนล้อเล่นกับร่างกายขาวที่สั่นสะท้านน้อยๆ ด้วยแรงอารมณ์ที่โหมกระพือหนัก แก่นกายน่ารักใต้น้ำแร่ถูกสัมสัมเบาๆ ด้วยฝ่ามือหยาบ คิโยชิเกร็งตัวขึ้นเล็กน้อย ทันใดนั้นร่างทั้งร่างก็ถูกอุ้มขึ้นไปนั่งบนขอบของบ่อออนเซ็น สายลมเย็นพัดกระทบเข้ากับร่างกายที่ร้อนระอุจนควันสีจางลอยออกมาจากผิวกายเล็กน้อย เคนตะที่ยังคงอยู่ในบ่อค่อยๆ จับต้นขาเล็กก่อนจะแยกมันออกเผยให้เห็นแก่นกายที่แข็งขืนของคนตัวเล็กกำลังร่ำร้องโหยหา คิโยชิหน้าแดงซ่าน มือบางปิดส่วนอ่อนไหวเอาไว้อย่างหมิ่นๆ

"ท่านพี่… เดี๋ยวก่อน" เอ่ยห้ามไปก็เท่านั้นเมื่อบัดนี้ริมฝีปากอุ่นหายใจรดเข้ากับส่วนปลายของแก่นเล็กสีชมพูสด ลิ้นร้อนไล้เลียมันเบาๆ ทำเอาร่างบางกระตุกเกร็ง เขาเอ่ยห้ามพร้อมกับดันบ่าเกร็งออกแต่ดูเหมือนแขนเล็กนั้นจะอ่อนแรงเหลือเกิน

"อย่า… ฮึก…" ฝ่ามือใหญ่จับเอามือเล็กออกไปให้พ้นทาง แก่นกายที่ถูกโลมเลียกระตุกเบาๆ ร่างบอบบางเชิดหน้าขึ้นสูงพยายามกลั้นเสียงครางพร้อมกับหายใจหอบถี่

"อ๊า…" ลิ้นร้อนไล้วนเป็นจังหวะอย่างรู้ใจ ร่างบอบบางบิดไปมาน้อยๆ ดวงตาสวยรื้นขึ้นด้วยหยาดน้ำตาใส รู้สึกดีจนแทบจะขาดใจลงตรงนี้ เส้นผมสีเข้มของร่างสูงถูกมือเล็กขยำเบาๆ ราวกับต้องการระบายอารมณ์ ร่างเล็กหอบถี่เมื่อร่างสูงเร่งจังหวะเร็วขึ้น

"อื้อ… อื้อ" ขาเรียวเกร็งขึ้นน้อยๆ สะโพงเล็กเด้งเบาๆ ตามอารมณ์ที่พัดพาไป มือหยาบจัดการกับแก่นกายน่ารักนั้นราวกับรู้จังหวะเป็นอย่างดีทำเอาเสียงหวานครางขึ้นมาอย่างไม่อาจห้าม อารมณ์ร้อนแรงพวยพุ่งขึ้นมาจนถึงขีดสุด ร่างเล็กหวีดร้องออกมาสั้นๆ ก่อนที่น้ำสีขาวขุ่นจะทะลักเปรอะเปื้อนส่วนล่าง คิโยชิหอบเหนื่อยอย่างหมดแรงแต่ก็ต้องเกร็งตัวขึ้นอีกครั้งเมื่อลิ้นร้อนไล้เลียกินน้ำของเขาเข้าไปในปากจนหมด ใบหน้าหวานแดงซ่าน หัวใจสั่นไหวรุนแรงกับภาพตรงหน้า เขาผลักร่างสูงออกเบาๆ ไม่ยอมให้ทำเช่นนั้นด้วยความเขินอายและกลัวว่าจะสกปรก

"อย่า… ท่านพี่" เอ่ยเสียงอ่อนระคนเป็นกังวล ทำเอารอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผิดวิสัยผุดขึ้นมาบนใบหน้าคม

"ทำไมล่ะ" เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบถาม คำว่า 'ขอรับ' ที่ควรจะมีต่อท้ายได้หายไปอีกครั้งทำให้ทราบว่าบัดนี้ร่างสูงเปลี่ยนเป็นผู้ควบคุมอย่างเต็มตัว ร่างบอบบางถูกอุ้มกลับลงมาแช่ในบ่ออีกครั้ง น้ำร้อนสาดกระทบเข้ากับใบหน้าหวานแต่เนื้อตัวที่ร้อนรุ่มยิ่งกว่าทำให้เขาไม่รู้สึกถึงความแตกต่าง ผิวกายแดงขึ้นอย่างฉับพลัน แผ่นหลังถูกดันจนติดกับขอบอ่างพร้อมกับขาเรียวที่ถูกยกขึ้นพาดเข้ากับสะโพกหนาของคนตรงหน้า คิโยชิหายใจหอบหนัก แก่นกายใหญ่โตที่แข็งขืนค่อยๆ รุกล้ำเข้ามาในร่างอย่างช้าๆ

"อือ" ซบใบหน้าสวยลงกับแผงอกแกร่ง เคนตะกอดรัดร่างเล็กเอาไว้ พรมจูบไปทั่วทั้งแก้มขาวนวลก่อนจะค่อยๆ ดันเข้าลึกทำเอาช่องทางสวยตอดรัดเป็นจังหวะอย่างรวดเร็ว เสียงทุ้มครางต่ำราวกับพึงพอใจพร้อมกับความเป็นชายที่ถูกดันเข้าจนสุด น้ำแร่ที่แช่อยู่บวกกับความร้อนที่พอดีทำให้ความเจ็บปวดเจือจางลงไปอย่างรวดเร็ว แก่นกายแข็งขืนที่ดันแนบอยู่กับจุดกระสันทำให้ร่างบางครางออกมาราวกับกำลังทรมาน

"อ๊า… ท่านพี่ อือ.." ขยับตัวไปมาด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจห้าม เคนตะเห็นเช่นนั้นก็เริ่มขยับสะโพก แก่นกายที่ครูดไปกับจุดกระสัน ย้ำเข้าออกอย่างเป็นจังหวะทำให้สติเริ่มเลือนหาย

"อ๊ะ… ฮึก" หายใจหอบหนัก สูดอากาศเข้าทางปากพร้อมกับหลับตาแน่น ความเสียวแปลบแล่นผ่านไปทั่วทั้งร่าง ขาเรียวเกี่ยวรัดร่างสูงเอาไว้แน่น เสียงน้ำกระเพื่อมตามแรงกระทำดังคลอไปกับเสียงหวานที่ครางอย่างสุขสม ริมฝีปากร้อนทาบทับลงมาอีกครา ดูดดุนเอาความหวานหอมของคนตรงหน้าราวกับอยากจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว สะโพกหนากระแทกย้ำเข้าตรงจุดโปรดปรานอย่างรู้ใจ ร่างเล็กหวีดร้องขึ้นเบาๆ โผเข้ากอดร่างสูงตัวสั่นสะท้านในอ้อมอก ช่องทางร้อนตอดรัดหนึบเป็นจังหวะ เคนตะครางเสียงต่ำพลางช้อนโอบอุ้มสะโพกเล็กที่อยู่ใต้น้ำแล้วเคลื่อนตัวกระแทกย้ำอย่างรัวเร็ว ร่างบางครวญครางไม่ได้ศัพท์ ความเสียวซ่านที่แผ่กระจายไปทั่วทั้งร่างทำให้มือเล็กปัดป่ายหาที่ยึดเกาะ

"อือ… ยะ.. อย่า…" เอ่ยขอร้องเสียงแหบแห้งด้วยหัวใจที่แทบจะขาดรอน หัวสมองขาวโพลนไร้ซึ่งสติอยู่กับตัว จุดกระสันถูกเน้นย้ำลงอีกครั้งพร้อมกับร่างบางที่กระตุกเกร็งก่อนจะหวีดร้องออกมา

"อ๊า! ฮึก… ฮือ" ร่างกายทั้งหมดสั่นสะท้านวูบไหว ความเสียวซ่านสุดกำลังแล่นผ่านไปทั่วทั้งร่าง เคนตะโถมตัวเข้าใส่ครั้งสุดท้ายพร้อมกับช่องทางร้อนที่รู้สึกอุ่นวาบ ร่างเล็กหอบหายใจหนักหน่วง ริมฝีปากของร่างสูงทาบทับลงมาอีกครา ลิ้นชื้นดูดเลียหยอกล้อลิ้นเล็กที่จูบตอบกลับอย่างไม่ประสา แก่นกายที่ยังคงค้างอยู่ภายในตัวทำให้ร่างเล็กเกร็งขึ้นเล็กน้อย ช่องทางวาบหวามที่กระตุกเป็นจังหวะกระตุ้นความอยากของร่างสูงตรงหน้าให้โหมลุกขึ้นมาอีกครา แขนเล็กของคิโยชิโอบรอบคอของร่างสูงเอาไว้ มัวเมาในจุมพิตและความรู้สึกทุกสิ่งที่เขากำลังมอบให้ ลิ้นร้อนไล่ไปตามแนวฟันขาวแล้วหยอกล้อกับลิ้นเล็กอีกครั้งอย่างไม่รู้เบื่อ แก่นกายใหญ่โตที่เริ่มแข็งขืนขึ้นมาอีกครั้งทำให้คิโยชิขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย

"อือ…" ส่งเสียงประท้วงซึ่งร่างสูงก็ทราบว่าหมายความว่าเช่นไร สะโพกหนาดันความเป็นชายเข้าลึกอีกครั้งทำเอาร่างเล็กครางเสียงหลง คิโยชิผละริมฝีปากร้อนออกก่อนจะเอ่ยเสียงสั่นเครือ

"เอาออกไปก่อนได้ไหม" เคนตะที่เคยอ่อนโยนบัดนี้สีหน้าเรียบเฉย ดวงตาคมพินิจมองใบหน้าสวยที่ขึ้นริ้วแดง เขาไล้ลิ้นร้อนจากแก้มขาวขึ้นไปยังใบหูเล็ก เอ่ยกระซิบ

"อยากให้เอาออกจริงเหรอ… หืม" ความแข็งขืนดันเข้าตรงจุดที่รู้สึกดีอีกครั้งทำเอาเสียงหวานขาดห้วง ดวงตากลมโตปรือขึ้นมามองร่างสูงตรงหน้า ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันน้อยๆ ขาเล็กที่เกาะเกี่ยวสะโพกหนานั้นกำลังสั่นเบาๆ รอยยิ้มกรุ้มกริ่มผุดขึ้นมาบนใบหน้าคมคาย ร่างสูงถอนเอาแก่นกายออกแล้วอุ้มเอาคนตัวเล็กขึ้นมาจากบ่อในทันที

"หวาา" คิโยชิร้องเหวอเมื่อถูกอุ้มขึ้นจนตัวลอย ประตูห้องนอนถูกเปิดออก ร่างบอบบางถูกวางลงบนฟูกนุ่มอย่างแผ่วเบา แสงไฟสาดส่องเข้ากับร่างเปลือยเปล่าที่มีหยาดน้ำพร่างราวอยู่ทั่วร่างกาย

"อือ… ต้องเช็ดตัวก่อน" เอ่ยทักท้วงเมื่อบัดนี้ร่างสูงใหญ่ขึ้นคร่อมเขาแทบจะในทันที เคนตะลูบเส้นผมที่เปียกชื้นให้ออกไปจากแก้มนุ่ม สายตาคมมองอย่างไม่เข้าใจ เขาโน้มตัวเข้าไปหอมแก้มเนียนแล้วเอ่ยกระซิบ

"เช็ดไปทำไม เดี๋ยวเหงื่อก็ออกอีกอยู่ดี" มือแข็งแรงจับขาเรียวงามให้แยกออกอีกครั้งเผยให้เห็นช่องทางสีสวยอ่อนนุ่มที่บวมขึ้นน้อยๆ จากภารกิจเมื่อครู่ ไม่พูดพร่ำทำเพลง แก่นกายที่แข็งขืนก็สอดเข้าไปอีกครั้งเบาๆ ก่อนจะถูกดันเข้าไปจนสุดอย่างง่ายดายกว่าครั้งก่อน

"อ๊า… อื้ออ พอก่อน" มือเล็กที่อ่อนแรงผลักร่างสูงออกแต่ไม่เป็นผล เรียวขาสวยถูกจับแยกออกกว้างขึ้นอีกเผยให้เห็นแก่นกายแข็งขืนที่ทำลังเคลื่อนไหวเข้าออกเป็นจังหวะปลุกอารมณ์ร้อนรุ่มได้อย่างชะงัด เสียงทุ้มครางต่ำ โถมตัวเข้าใส่ร่างเล็กราวกับต้องการตอกย้ำว่าคนตรงหน้าเป็นของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น เสียงเนื้อกระทบกันดังเป็นจังหวะชัดเจนทำเอาแก้มขาวร้อนผ่าวแดงซ่าน มือเล็กยกขึ้นมาปิดหน้าของตนเอาไว้พร้อมกับครางอืออย่างไม่อาจกลั้นเสียงเอาไว้ได้ เคนตะโน้มตัวเข้าไปกอดร่างบางอย่างแนบแน่น อ้อมแขนเล็กโอบรัดเขาตอบกลับเรียกรอยยิ้มร้ายผุดขึ้นมาบนใบหน้าคมคาย เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบถามคนตรงหน้าที่กำลังครางไม่ได้ศัพท์

"อยากทำแบบนี้ทุกวันไหม หืม…" สิ้นสุดคำถาม คำตอบที่ผุดขึ้นมาในใจนั้นช่างน่าละอายทำให้ใบหน้าหวานขึ้นริ้วแดง ร่างเล็กเม้มปากเข้าหากันแน่นก่อนจะเอียงหน้าไปอีกทางปิดซ่อนความเขินอายนั้นไว้ ร่างสูงเห็นเช่นนั้นก็ยืดตัวขึ้น เขายกเอาร่างเล็กขึ้นมานั่งอยู่บนต้นขา แก่นกายใหญ่ตั้งขึ้นเสียบเข้ากับช่องทางร้อนอ่อนนุ่มที่ยังคงเชื่อมต่อกันอยู่ มือแกร่งโอบรับสะโพกเล็กเอาไว้แล้วจับมันโยกหมุนวนเบาๆ จุดกระสันที่ถูกบดขยี้ทำให้ร่างบางกรีดร้องด้วยความเสียวซ่านที่เพิ่มเป็นเท่าทวีคูณ

"อ๊า… ฮือ.." ร่างกายสั่นเทิ้มไปทั้งตัวกับทุกสัมผัสที่ได้รับ ร่างสูงท้าวแขนลงกับพื้นแล้วเอนตัวไปด้านหลังเล็กน้อย มือเล็กยันเข้ากับหน้าท้องแกร่ง สายตาคมมองรูปร่างอันสวยงามนั้นก่อนเสียงทุ้มจะเอ่ยถามซ้ำอย่างเรียบๆ

"ไม่อยากทำกับข้าทุกวันเหรอขอรับ" ยกมือขึ้นไปแตะเข้าที่ปุ่มสีชมพูแล้วกดมันลงเบาๆ ก่อนจะหมุนวนอย่างช้าๆ ร่างบอบบางแอ่นขึ้นรับกับสัมผัสนั้น ช่องทางร้อนตอดรัดยิ่งทำให้ความต้องการพลุ่งพล่านไปทั่วทั้งร่างเล็ก

"อื้อ…" เสียงหวานที่ยังไม่ตอบคำถามทำให้ร่างสูงลูบไล้ไปทั่วทั้งผิวกายขาว เขาไม่ยอมขยับสะโพกแม้แต่น้อย แช่แก่นกายใหญ่โตไว้ในร่างของคนตรงหน้าอยู่อย่างนั้นราวกับต้องการจะแกล้งคนตัวเล็ก ซึ่งมันก็ได้ผลเมื่อบัดนี้คนตรงหน้าดูเหมือนจะทนได้อีกไม่นานนัก ร่างบางหายใจหอบหนัก ฝ่ามือร้อนผ่าวทาบลงที่แผงอกแกร่ง ช่องทางสีหวานที่ตอดรัดอยู่เป็นจังหวะพร้อมกับจุดรู้สึกดีที่ถูกดุนเอาไว้จนรู้สึกจุกทำให้ร่างบางเริ่มขยับตัวเบาๆ ตามแรงปรารถนาที่กำลังลุกโชน

"อ๊ะ… หะ" สะโพกเล็กค่อยๆ ขยับเองตามจังหวะที่ต้องการ สายตาคมมองภาพนั้นอย่างเพลินตา เขายกมือขึ้นไปปัดเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนที่ปรกลงปิดใบหน้าสวยให้ออกจากแก้มขาว ความเสียวซ่านที่สุขสมถูกส่งมอบให้เป็นจังหวะ ร่างเล็กที่งกๆ เงิ่นๆ พยายามจะทำต่อเองแต่ขาที่ต้องอ้าออกกว้างนั้นเริ่มอ่อนแรงลง

"อือ…" ครางออกมาเสียงสั่นพร่า ดวงตาสีสวยหยาดเยิ้มมองไปยังร่างสูงราวกับต้องการให้เขาเลิกแกล้งเสียที รอยยิ้มร้ายกาจผุดขึ้นมาบนใบหน้าคม เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบทวงถึงคำถามที่ยังไม่ได้รับคำตอบ

"ว่าไงขอรับ" ยกมือขึ้นไปลูบริมฝีปากเล็กที่บวมขึ้นเล็กน้อยจากแรงดูดดุนของจุมพิตอันร้อนแรง คิโยชิที่ไม่อาจทนทานความต้องการไหวก็เอ่ยตอบเสียงสั่นพร่า

"อือ.. ทำ… ทุกวันเลยก็ได้" รอยยิ้มแห่งความพึงพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าคม แขนแข็งแรงโอบคนตัวเล็กเอาไว้แล้วจับสะโพกให้ได้องศาที่พอเหมาะ แก่นกายร้อนเริ่มเคลื่อนตัวอีกครั้ง แน่นหนึบและดุดัน เสียดแนบไปกับจุดกระสันเข้าอย่างจังจนขนทั่วทั้งร่างลุกเกรียว ร่างบางครางเสียงขาดห้วงด้วยความสุขสม ปุ่มสีชมพูน่ารักตั้งชูชัน ร่างสูงโน้มเข้าไปใกล้ ลิ้นร้อนไล้เลียอย่างกระหายราวกับจะกลืนกินคนตรงหน้าเข้าไปทั้งตัว

"อ๊า… อ๊ะ!" อ้อมแขนเล็กโอบกอดร่างสูงเอาไว้แน่น สะโพกบางโยกขึ้นลงกระแทกแก่นกายร้อนผ่าวที่ตั้งรับอย่างดุเดือด เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นตามจังหวะที่เน้นย้ำ จุดกระสันที่ถูกเสียดแน่นกระตุ้นให้ร่างบางเชิดหน้าขึ้นสูงก่อนจะหวีดร้องด้วยความสุขสมถึงที่สุด

"อ๊า!!" ร่างเล็กกระตุกบิดเกร็งผวาเข้ากอดร่างสูงใหญ่ จุมพิตหนักๆ ถูกแนบเข้าที่กลีบปากบาง ร่างสูงถอนจุมพิตออกก่อนจะประคองเอาร่างเล็กให้นอนลงบนฟูกนุ่มตามเดิม ขาเรียวที่สั่นสะท้านถูกจับแยกออกพร้อมกับร่างสูงที่ดันแก่นกายเข้ามาจนสุด ความจุกและความเสียวซ่านถูกส่งมอบในคราวเดียว

"อึก… อ๊ะ" ความแข็งขืนถูกถอนออกแล้วดันกลับเข้ามาใหม่อย่างรวดเร็ว มือแข็งแรงจับเอวคอดกิ่วแล้วโถมตัวเข้าอย่างหนัก ร่างเล็กเริ่มครางไม่ได้ศัพท์ ร่างกายขาวกระเพื่อมไปตามแรงที่ถูกส่งผ่าน ร่างสูงครางต่ำ แรงตอดรับของช่องทางสีหวานที่ขมิบรัดเอาแก่นกายไว้จนแน่นทำให้อารมณ์ทั้งหมดโหมกระหน่ำราวกับคลื่นพายุในท้องทะเลที่ปั่นป่วน

เสียงหวานแหบพร่าครางเรียกชื่อของเขาเบาๆ ด้วยสติที่เลอะเลือนทำให้แก่นกายกระแทกเข้าลึก ร่างสูงโน้มตัวเข้าไปโอบกอดคนตรงหน้าของเขาก่อนจะโถมตัวเข้าใส่เป็นครั้งสุดท้ายพร้อมกับช่องทางร้อนที่อุ่บวาบ ร่างเล็กหายใจหอบหนัก ริมฝีปากร้อนทาบทับลงมาอีกครา จุมพิตที่ถ่ายทอดทุกความรู้สึกส่งต่อให้กับร่างเล็กที่น้ำตาใสจากความสุขสมเอ่อล้นขึ้นมาบนดวงตาคู่สวย เคนตะล้มตัวลงนอนข้างกายแล้วกอดร่างเล็กเอาไว้ในอ้อมกอดราวกับหวงแหนยิ่งกว่าชีวิต หน้าผากมนถูกจุมพิตลงอย่างแผ่วเบา เหนื่อยเกินกว่าที่จะเอื้อนเอ่ยคำใด คิโยชิค่อยๆ ซุกใบหน้าหวานลงกับอกแกร่งก่อนจะผลอยหลับไปในที่สุด

รถม้าเคลื่อนตัวเข้ามาในเขตของปราสาทอิชิฮาระในช่วงสายของวัน เสียงทุ้มขององครักษ์ซามูไรที่เอ่ยรายงานว่า 'ท่านคิโยชิกลับมาแล้วขอรับ' ทำให้มาซาโตะที่กำลังนั่งอยู่ในห้องทำงานนั้นหัวใจกระตุกวาบขึ้นอย่างแรงราวกับว่าเขาเฝ้าจดจ่อถึงช่วงเวลานี้มานานหลายวัน มาซาโตะเก็บกลั้นอารมณ์ความรู้สึกดีใจเอาไว้ เขาแค่พยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงรับรู้แล้วลุกขึ้นเดินตรงไปยังลานกว้างบริเวณปราสาทชั้นต้น สัมภาระค่อยๆ ถูกขนลงมาอย่างเบามือซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่มาซาโตะเดินมาหยุดลงตรงส่วนต้อนรับพอดี คิโยชิรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามาซาโตะมารับถึงที่ แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยทักทาย เสียงทุ้มของคนตรงหน้าก็เอ่ยถามด้วยแววตาที่เป็นประกายเล็กน้อย

"ท่องเที่ยวสนุกไหมขอรับท่านคิโยชิ" ร่างบางยิ้มรับ

"ครับ… ต้องขอขอบคุณท่านพี่เคนตะที่ดูแลข้าเป็นอย่างดี" ราวกับโดนสายฟ้าฟาดลงมากลางใจ 'ท่านพี่… งั้นรึ' คิ้วเข้มหมวดเข้าหากันเล็กน้อยกับสรรพนามสนิทสนมที่เอ่ยถึงเคนตะ อีกทั้งน้ำเสียงที่ดูชื่นชมอย่างไม่ปิดบังทำให้ความสงสัยก่อตัวขึ้นมาในดวงใจของพ่อบ้านหนุ่ม คิโยชิเองที่เหมือนจะรู้ตัวว่าได้ลืมตัวเผลอพูดออกไป ใบหน้าหวานก็ดูตกใจเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามกลบเกลื่อน

"มาซาโตะก็งานเรียบร้อยดีใช่ไหม ปกติยุ่งมากจนไม่ค่อยมีเวลาว่างเลย น่าแปลกใจที่มาต้อนรับข้าได้" มาซาโตะฝืนยิ้มบางด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเป็นปกติราวกับไม่สงสัยอะไรเกี่ยวกับสรรพนามเมื่อครู่

"เพิ่งสะสางงานเสร็จพอดีขอรับ จะว่าไปแล้วท่านหญิงอากาเนะคงจะคิดถึงท่านแย่ รีบไปหาท่านเถอะขอรับ" คิโยชิพยักหน้าเห็นด้วย เขาส่งเสียง 'อืม' เบาๆ ในลำคอก่อนจะก้าวเดินขึ้นสู่ตัวปราสาทที่ทำจากไม้งามชั้นดี มาซาโตะค้อมศีรษะลงเบาๆ ยามที่คิโยชิเดินผ่าน แต่เมื่อเคนตะเดินผ่านเขานั้น สายตาคมกลับเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง แววตาดุร้ายสาดเข้าใส่ใบหน้าหล่อเหลาที่บัดนี้เรียบเฉยเป็นปกติ เคนตะเองที่รู้สึกถึงแววตาอันไม่เป็นมิตรก็ได้แต่หลบสายตาและค้อมศีรษะลงเบาๆ ให้กับมาซาโตะด้วยยศที่ต่ำต้อยกว่า

"ท่านแม่~ ข้ากลับมาแล้ว" เสียงหวานเอ่ยอย่างร่าเริงพร้อมกับวิ่งเข้าไปหาแม่ของตนที่กำลังนั่งถักผ้าอยู่ในห้องนั่งเล่นขนาดกว้างบริเวณชั้นแรกของปราสาทส่วนกลาง ผนังห้องฝั่งหนึ่งถูกเปิดออกกว้างเผยให้เห็นทิวทัศน์สวนสวยของปราสาท เสียงสายน้ำในลำธารไหลเอื่อยเบาๆ ฟังดูแล้วทำให้รู้สึกสงบใจอย่างน่าประหลาด รอยยิ้มของอากาเนะผุดขึ้นบนใบหน้าสวยเมื่อคิโยชิกระโดดเข้ามากอดด้วยความรักตามประสา อากาเนะวางผ้าถักในมือลงแล้วยกขึ้นไปลูบศีรษะของคิโยชิอย่างแผ่วเบา เสียงหวานเอ่ยถามเรื่องงานเทศกาลว่าเป็นอย่างไรบ้างเรียกรอยยิ้มกว้างจากลูกชาย คิโยชิเล่าให้ฟังอย่างมีความสุขว่าไปเจออะไรบ้างและเขาซื้ออะไรมาฝาก กล่าวพลางหยิบของออกมาจากกล่องเล็กๆ ที่ตนหอบหิ้วเข้ามาด้วย เสียงสนทนาเจื้อยแจ้วดังไปทั่วห้องขนาดกว้าง เคนตะที่ยืนอยู่หน้าห้องก็เผลอยิ้มตามออกมาบางๆ อย่างไม่อาจห้าม