บทที่ 16 ฝึกฝน 1

ไบรท์จับจ้องภาพเบื้องหน้าด้วยความสงสัยผสมความตื่นเต้น ที่เบื้องหน้าเขาคือหญิงสาวในชุดขาวซึ่งดูราวกับเทพธิดา เธอยืนอยู่บนแท่นหินที่ดูเหมือนจะเปล่งแสงเรืองรองออกมาจากภายในตัวเอง ดวงตาของเธอเป็นประกายดั่งดวงดารา พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนหวานที่ดูทั้งอบอุ่นและน่าเกรงขามในเวลาเดียวกัน

“นี่คือสถานที่ทดสอบผู้ที่ได้รับระบบแห่งราชัน” หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ทว่ามีอำนาจที่ทำให้ไบรท์รู้สึกเหมือนลมรอบตัวหยุดนิ่ง “แต่ว่าที่แห่งนี้จะต้องรับเฉพาะผู้ที่ได้รับพลังเพียงเท่านั้น ส่วนผู้ที่ไม่ได้รับพลัง...ทางเราคงต้องเชิญให้ออกไป”

ไบรท์เหลือบมองไปยังเพื่อนร่วมทางของเขา เดมอนที่ยืนข้าง ๆ ดูหวาดหวั่นในทันที “ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเผ่าเดมอนหรอกเหรอ” เขาเอ่ยถาม น้ำเสียงหนักแน่นแม้ในใจจะเต็มไปด้วยคำถาม

หญิงสาวในชุดขาวสั่นศีรษะ สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย เป็นความเย็นชาที่แฝงด้วยความเหยียดหยามเล็กน้อยขณะปรายตามองเดมอน “ไม่หรอก” เธอกล่าวเสียงเรียบ “เนื่องจากท่านไบรท์เป็นผู้ที่ได้รับพลังระบบแห่งราชัน การใช้พลังมิติของท่านครั้งแรกจึงถูกอัญเชิญมายังที่แห่งนี้โดยตรง”

เธอสะบัดมือเพียงครั้งเดียว ร่างของเดมอนข้างไบรท์ก็ถูกแสงสีขาวกลืนหายไปในพริบตา ไบรท์ตะลึงมองฉากตรงหน้า แม้เขาจะไม่ค่อยพอใจที่เผ่าเดมอนถูกปฏิเสธอย่างไร้ปราณี แต่เขาก็ยังสงบนิ่ง “ที่แห่งนี้ต้องรับเพียงผู้ที่มีคุณสมบัติเท่านั้น” หญิงสาวกล่าวย้ำ น้ำเสียงไร้ซึ่งการต่อรอง

ไบรท์ยกยิ้มเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้น มีใครบ้างที่ได้รับระบบแห่งราชัน”

หญิงสาวนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับกำลังพยายามระลึกถึงอะไรบางอย่าง “เท่าที่จำได้...ในรอบร้อยปีนี้ ท่านเป็นคนแรก”

“อย่างนี้นี่เอง” ไบรท์พึมพำกับตัวเอง รอยยิ้มบนใบหน้าของเขากว้างขึ้นเล็กน้อย

“ท่านคงได้รับความทรงจำในการใช้เวทมนตร์จากระบบแล้วใช่ไหม” หญิงสาวถามต่อ

ไบรท์พยักหน้ารับ เขาสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างในตัวเขา มันเหมือนคลื่นพลังงานที่คอยเต้นเร่าราวกับรอให้เขาใช้งาน

“ถ้าอย่างนั้น สิ่งที่ท่านต้องทำในตอนนี้ก็คือ...ดูดกลืนพลังธาตุทั้งหมดที่อยู่ที่นี่” หญิงสาวกล่าวพร้อมกับผายมือออกเผยให้เห็นสนามอันกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยออร่าหลากสีลอยฟุ้งในอากาศ พลังงานเหล่านั้นเหมือนหมอกที่กำลังรอให้ใครบางคนเข้ามาครอบครอง

ไบรท์จับจ้องสนามพลังเบื้องหน้าที่เต็มไปด้วยออร่าหลากสี มันช่างงดงามแต่ก็ดูคุกคามในเวลาเดียวกัน เขาสูดลมหายใจลึก พยายามทำใจให้สงบ ก่อนจะเริ่มเดินเข้าสู่สนามที่หญิงสาวชุดขาวกล่าวถึง ความตื่นเต้นในหัวใจของเขายังคงเต้นระรัว แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกถึงแรงกดดันอันยิ่งใหญ่ที่เหมือนจะหนักอึ้งขึ้นเรื่อย ๆ ตามแต่ละก้าวที่เดินเข้าไป

“จำไว้ว่า หากท่านล้มเหลว พลังเหล่านี้จะกลืนกินท่าน” หญิงสาวกล่าวเตือนด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ แต่กลับแฝงด้วยความห่วงใยบางอย่าง ไบรท์หยุดชั่วครู่เพื่อรับฟัง ก่อนจะพยักหน้าโดยไม่หันกลับไปมอง เขามุ่งหน้าไปข้างหน้าด้วยความมุ่งมั่น

เมื่อเขาแตะออร่าก้อนแรก มันเหมือนสายฟ้าฟาดลงมาทั่วร่าง พลังงานไหลเวียนเข้าสู่ตัวเขาอย่างบ้าคลั่ง ร่างกายของไบรท์สั่นสะท้าน แต่เขาก็พยายามควบคุมพลังนั้นด้วยจิตใจที่แน่วแน่ เสียงหัวเราะเล็ก ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง หญิงสาวชุดขาวยืนมองด้วยสีหน้าพึงพอใจ

“ดีมาก ท่านเริ่มดูดซับพลังได้แล้ว แต่ระวัง...อย่าปล่อยให้ความโลภครอบงำ มิฉะนั้นท่านจะถูกพลังเหล่านี้ทำลาย”

ในเวลาเดียวกัน บนโลกมนุษย์...

เดมอนพยายามรักษาตัวเอง แต่กลับพบว่าเวทมนตร์ของเขาไม่ได้ผลเหมือนเช่นเคย เลือดที่ไหลรินจากบาดแผลที่แขนขาดสร้างความเจ็บปวดจนแทบยืนไม่ไหว เขาเค้นเสียงออกมาด้วยความคับแค้นใจ “ข้าจะไม่ยอมจบลงแบบนี้…”

ชายหนุ่มคุกเข่าลงพื้น มืออีกข้างที่เหลือจับดาบของตัวเองแน่น พลันความทรงจำของเขาแวบผ่านเข้ามา เด็กชายและเด็กหญิงเผ่าเดมอนที่เขาสาบานว่าจะปกป้อง ชีวิตที่เขาเคยยอมเสี่ยงเพื่อพวกพ้อง และความสูญเสียที่เขาต้องพบเจอ

ในขณะเดียวกัน เมฆาเฝ้ามองเหตุการณ์จากระยะไกลด้วยสายตาที่เย็นชา ราวกับไม่มีความรู้สึกใด ๆ ต่อผู้ที่กำลังดิ้นรนเบื้องล่าง “เผ่าเดมอนพวกนี้…จะต้องชดใช้” เขาพึมพำเบา ๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป แต่ในใจของเขากลับมีคำถามที่ยังไม่ได้คำตอบ

ไอที่เพิ่งฟื้นตัวขึ้นมาในห้องเล็ก ๆ ของบ้านไม้ที่ซ่อนตัวอยู่กลางป่า เธอจำได้เพียงว่าก่อนหมดสติ เธอเห็นเงาของชายหนุ่มผู้หนึ่งที่โอบอุ้มเธอด้วยพลังมหาศาล รอยยิ้มอ่อนโยนของแอนนาที่นั่งอยู่ข้างเตียงทำให้เธอรู้สึกสงบขึ้น แต่คำพูดที่แอนนาพูดถึงน้องชายของเธอกลับสร้างความเจ็บปวดลึกในหัวใจ

“น้องของหลานก็…ไม่ได้อยู่กับเราแล้ว” เสียงของแอนนาเบาหวิวแต่หนักแน่นในเวลาเดียวกัน น้ำตาของไอค่อย ๆ เอ่อขึ้นมาในดวงตา เธอเบือนหน้าหนีเล็กน้อยเพื่อซ่อนความอ่อนแอ

“แต่หนูจะไม่ยอมแพ้” ไอกล่าวออกมาด้วยเสียงที่มั่นคงกว่าที่เธอรู้สึกจริง ๆ เธอกำมือแน่นในขณะที่สมองของเธอคิดถึงสิ่งที่ต้องทำต่อไป