บอกความในใจ 2

"เฟ..." น้ำเริ่มพูดด้วยเสียงที่อ่อนลง เมื่อทั้งสองนั่งอยู่ในคาเฟ่เดิม "ทำแบบนี้ทำไมคะ?"  

 

เฟยิ้มอ่อนฉันเคยบอกคุณหลายครั้งแล้วนะคะ แต่ฉันก็จะบอกอีกค่ะ  "เพราะฉัน...ชอบคุณค่ะ"  

 

น้ำมองเฟด้วยสายตาเงียบๆ "ชอบเหรอคะ?" เธอถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงความสับสน "เฟคิดยังไงกับฉันกันแน่ ถึงต้องทำแบบนี้?"  

 

เฟถอนหายใจเล็กน้อย เธอรู้ว่าคำตอบของเธออาจทำให้สถานการณ์ยิ่งซับซ้อนขึ้น แต่เธอก็รู้ว่าถ้าไม่พูดออกมา น้ำก็จะไม่มีวันรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเธอ  

 

"ฉันคิดว่า...ฉันอยากให้น้ำรู้สึกพิเศษค่ะ" เฟเริ่มพูดด้วยความจริงใจ "ฉันไม่อยากให้น้ำรู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยว หรือรู้สึกไม่สำคัญ ฉันรู้ดีว่าเรามีความแตกต่างกัน แต่ฉันก็ยังอยากดูแลคุณค่ะ...อย่างจริงใจ"  

 

น้ำเงียบไปสักพัก ก่อนจะตอบด้วยเสียงเบา "ฉัน...ยังไม่เข้าใจค่ะ เฟ...คิดว่าฉันจะรู้สึกยังไงกับคุณ?"  

 

เฟยิ้มหวาน "ฉันไม่คาดหวังให้น้ำตอบรับทันทีค่ะ แต่ฉันแค่อยากให้คุณรู้ว่า...คุณสำคัญกับฉันจริงๆ"  

 

น้ำมองเฟด้วยแววตาที่เจือปนทั้งความอบอุ่นและความลังเล "ฉันเข้าใจค่ะ..." เธอหยุดไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ "แต่มันยังเร็วเกินไปสำหรับฉัน ฉันต้องการเวลา"  

 

เฟยิ้มอ่อนโยน "ฉันเข้าใจค่ะ จะให้เวลาเท่าไหร่ก็ได้ ฉันจะรอ"  

 

น้ำรู้สึกถึงความจริงใจในคำพูดของเฟ และรู้สึกว่าความสัมพันธ์นี้อาจจะต้องการเวลาและการปรับตัวอีกมาก แต่บางสิ่งในใจของเธอก็เริ่มเปิดกว้างขึ้น...

วันเวลาผ่านไป น้ำยังคงคอยหลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเองเข้าใกล้เฟเกินไป แม้ว่าในใจของเธอจะเริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งที่ค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไป แต่เธอก็พยายามรักษาระยะห่างอย่างมิดชิด เพราะยังคงรู้สึกไม่พร้อมที่จะยอมรับความรู้สึกที่เฟมีให้  

 

แต่เฟก็ไม่ยอมแพ้ เธอแสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่นและความตั้งใจที่ไม่หยุดยั้ง เธอยังคงแสดงออกถึงความห่วงใยและการดูแลอย่างอบอุ่นทุกครั้งที่มีโอกาส ไม่ว่าจะเป็นการถามสารทุกข์สุขดิบ ส่งข้อความเช็คความสบายของน้ำ หรือแม้แต่ทำอาหารเล็กๆ น้อยๆ ให้เพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอจริงจังและใส่ใจ  

 

“น้ำ...คุณเป็นยังไงบ้างคะ? ฉันอยากให้คุณสบายใจ” เฟถามในขณะที่ทั้งสองนั่งกันในสวนสาธารณะ น้ำเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ  

 

"ก็...ดีค่ะ แค่ยัง...ยังไม่รู้สึกว่า...พร้อม" น้ำพูดพลางหันไปมองเฟ ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ  

 

เฟยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะพูดต่อ "ฉันเข้าใจค่ะ ถ้าน้ำไม่พร้อม ฉันก็จะเคารพการตัดสินใจของคุณ แต่ฉันก็ยังอยากอยู่ข้างๆ น้ำเสมอค่ะ"  

 

น้ำยังคงหลบสายตาเฟไปเล็กน้อย ในขณะที่ความรู้สึกในใจของเธอยังคงซับซ้อน

 เธอเริ่มรู้สึกว่าเฟไม่ใช่แค่คนที่ห่วงใยเธอเหมือนเพื่อน หรือคนที่อยากดูแลเธอในฐานะคนที่ชอบ แต่มันเริ่มรู้สึกเหมือนว่าเฟเป็นคนที่ต้องการให้เธอเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธออย่างจริงจัง  

 

แต่ในอีกด้านหนึ่ง น้ำก็ยังรู้สึกไม่มั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง เธอไม่อยากรีบตัดสินใจ เพราะกลัวว่าจะทำให้เกิดความผิดพลาดบางอย่างที่เธอไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขได้  

 

เย็นวันหนึ่ง เฟพาน้ำไปเดินเล่น

สุดท้าย เฟก็ไม่สามารถทนต่อความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในใจได้อีก เธอหันไปมองน้ำที่ยิ้มให้ แต่ก็รู้ว่าในแววตาของน้ำยังคงมีความลังเลอยู่  

 

"น้ำ..." เฟเอ่ยเสียงเบา น้ำหันมามองทันที  

 

"ถ้าน้ำไม่คิดอะไรกับฉัน...ก็ไม่เป็นไรค่ะ ฉันแค่ต้องการให้คุณรู้ว่า...ความรู้สึกของฉันที่มีให้คุณนั้นมันจริงใจมาก" เฟพูดด้วยความจริงจัง น้ำตกใจเล็กน้อย  

 

"เฟ..." น้ำเรียกชื่อของเธอเสียงเบา และจู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น "คุณหมายความว่าอย่างไรคะ?"  

 

เฟยิ้มและหันไปมองน้ำอย่างอ่อนโยน "หมายความว่า ฉันอยากให้น้ำรับรู้ว่า...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะอยู่ข้างๆ คุณ น้ำจะเป็นยังไง ฉันก็จะอยู่ตรงนี้ค่ะ"  

 

น้ำมองเฟเงียบๆ ก่อนที่จะพูดออกไปเสียงเบา "แต่...ฉันยังไม่แน่ใจค่ะว่า...ฉันจะพร้อมเมื่อไหร่"  

 

เฟจับมือของน้ำเบาๆ ด้วยความอบอุ่น "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะรอจนกว่าน้ำจะพร้อม เรามีเวลาค่ะ"  

 

น้ำหลับตาลงสักพัก ก่อนจะตอบออกไปด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน "ฉัน...ขอบคุณค่ะ"  

 

ในขณะนั้น เฟรู้สึกถึงความหวังที่พยายามจะก่อตัวขึ้นในใจ แม้ว่าเส้นทางที่จะทำให้ความรู้สึกของทั้งสองเข้าใจกันนั้นจะยังยาวไกล แต่เฟก็พร้อมที่จะเดินไปกับน้ำ เพราะเธอรู้ดีว่า...บางสิ่งบางอย่างมันคุ้มค่ากับการรอคอย

คืนหนึ่ง หลังจากที่ทั้งสองนั่งอยู่ในห้องเล็กๆ ของน้ำ

 ฟ้ากำลังจะเริ่มมืด น้ำยังคงนั่งเงียบๆ ข้างๆ เฟ โดยทั้งสองเพิ่งเสร็จจากการทำงานของตัวเอง  น้ำรู้สึกถึงความอบอุ่นที่มาจากการอยู่ใกล้ๆ เฟ แต่ในขณะเดียวกันก็ยังรู้สึกกังวลใจไม่เลิก  

 

เฟมองน้ำด้วยความอ่อนโยน เธอรู้ดีว่าผ่านมาหลายวัน น้ำยังคงไม่ตอบรับเธออย่างเต็มที่ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรเช่นกัน เฟคิดว่าตัวเองคงต้องทำให้มันชัดเจนยิ่งขึ้น ถ้าเธออยากจะเข้าใกล้น้ำมากกว่านี้  

 

"น้ำ"

 เฟเรียกเสียงเบา น้ำหันมามองตามเสียงเรียก เฟจับมือของน้ำเบาๆ และหันไปมองดวงตาของน้ำที่มีความลังเลอยู่  

 

"น้ำ... ฉันไม่สามารถเก็บความรู้สึกนี้ไว้ได้อีกแล้ว... ถึงแม้ฉันจะเคยบอกคุณแต่ฉันก็จะบอกคุณอีก   ฉันชอบคุณ" เฟพูดเสียงเบา แต่เต็มไปด้วยความมั่นคง น้ำสะท้อนกลับด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสน  

 

"เฟ"

 น้ำเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแอ เธอรู้สึกท่วมท้นไปด้วยความคิดและความรู้สึกที่สับสน

 "ฉัน... ฉันไม่อยากทำอะไรที่ไม่พร้อมค่ะ"  

 

เฟค่อยๆ โน้มตัวเข้าไปใกล้ น้ำรู้สึกถึงการเข้าใกล้ของเฟจนหัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น เธอพยายามหายใจลึกๆ เพื่อลดความตึงเครียดในตัวเอง แต่ทุกอย่างก็เหมือนจะช้าเกินไป เฟค่อยๆ ยกมือขึ้นและเช็ดผมจากหน้าผากของน้ำออกอย่างอ่อนโยน  

 

"ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคุณยังไม่พร้อม ฉันแค่ขอ... ขอแค่โอกาสจะได้แสดงให้คุณเห็นว่าฉันจริงจังกับคุณ"

 เฟพูดเสียงนุ่ม  

 

น้ำยังคงนั่งนิ่ง เธอลองคิดดูว่าเธอพร้อมจะเปิดใจให้กับเฟหรือไม่ หรือยังต้องการเวลามากกว่านี้ แต่ความอ่อนโยนจากเฟทำให้เธอไม่สามารถผลักไสความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจตัวเองได้  

 

เฟเห็นน้ำไม่ได้ตอบอะไร แต่แววตาของน้ำที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนทำให้เธอเข้าใจว่าในใจของน้ำก็มีบางสิ่งที่กำลังค่อยๆ เปิดขึ้น  

 

"น้ำ"

 เฟพูดเสียงอ่อนและค่อยๆ โน้มตัวไปข้างหน้า

 "ฉันขอจูบคุณได้ไหม?"  

 

น้ำนั่งเยียบ  ความลังเลในตัวเธอทำให้เธอรู้สึกเหมือนต้องตัดสินใจในชั่วขณะ

น้ำรู้ว่าเฟ กำลังรอฟังคำตอบจากเธอด้วยความหวัง

 

ในที่สุดเธอพยักหน้าอย่างช้าๆ 

"ได้ค่ะ"

 น้ำตอบเสียงเบา

 

เฟเห็นน้ำพยักหน้า เธอรู้สึกยินดีอย่างไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ เธอเลื่อนใบหน้าของตัวเองเข้าไปใกล้ริมฝีปากของน้ำอย่างช้าๆ ก่อนที่ความอบอุ่นจากริมฝีปากของทั้งสองจะสัมผัสกัน เฟจูบอย่างอ่อนโยน น้ำไม่ขัดขืน แต่กลับรู้สึกอ่อนไหวกับอารมณ์ที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในใจ  

 

เมื่อจูบจบลง น้ำหลับตาลงสักพัก ก่อนที่จะยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองอย่างเบามือ พร้อมกับพูดเสียงเบา "เฟ... ทำไมคุณถึงทำแบบนี้คะ?"  

 

เฟยิ้มอย่างอ่อนโยนและสัมผัสมือของน้ำที่ปิดปากของตัวเอง "เพราะฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถรอให้น้ำรู้สึกอย่างเดียวได้ค่ะ ฉันแค่อยากให้คุณรู้สึกถึงความจริงใจของฉัน"  

 

น้ำมองเฟเงียบๆ ในตอนนั้น เธอรู้สึกถึงความอ่อนโยนที่ลึกซึ้งจากเฟ และในใจของเธอก็กำลังเติบโตไปพร้อมกับความรู้สึกที่ยังคงสับสน แต่มันก็เริ่มจะค่อยๆ คลายลง...