ความพยายามของเฟย์

เวลาผ่านไป แม้น้ำจะยืนยันที่จะรักษาระยะห่างในฐานะเพื่อน แต่สายสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเฟกลับแน่นแฟ้นขึ้นทุกวัน เฟอยู่เคียงข้างในทุกช่วงเวลาของน้ำ ไม่ว่าจะเป็นวันธรรมดาที่ดูเหมือนไม่มีอะไรพิเศษ หรือวันที่น้ำรู้สึกท้อแท้

 

วัน 1 ที่เฟกับน้ำนั่งเล่นที่สวนสาธารณะ

 

 “เฟ...ทำไมคุณต้องทำขนาดนี้เพื่อฉัน?” 

 

เฟมองหน้าของน้ำ ใบหน้าที่เปื้อนด้วยความสงสัยและไม่เข้าใจ เอ่ยถาม

 

“เพราะคุณสำคัญกับฉันค่ะ ไม่ว่าในฐานะอะไร คุณก็ยังสำคัญ” เฟตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

 

น้ำเงียบไป ก่อนจะถอนหายใจ “คุณรู้ไหม เฟ...ฉันกลัวที่จะพึ่งพาคุณมากเกินไป ฉันกลัวว่าวันหนึ่งคุณจะไม่อยู่ตรงนี้ แล้วฉันจะทำยังไง”

 

เฟขยับเข้ามาใกล้และพูดด้วยเสียงนุ่มนวล “น้ำคะ คุณอาจไม่รู้ แต่ฉันไม่ใช่คนที่สมบูรณ์แบบ ฉันเองก็ต้องพึ่งพาคุณเหมือนกัน คุณทำให้ฉันรู้ว่าการรักใครสักคนคืออะไร ฉันอยากให้คุณรู้ว่าเราไม่ได้เดินอยู่คนเดียวในความสัมพันธ์นี้”

 

น้ำกลืนน้ำลาย รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากคำพูดของเฟ

 

“เฟ...” น้ำเรียกชื่อเธอด้วยเสียงแผ่วเบา “ฉันไม่รู้ว่าฉันจะให้สิ่งที่คุณต้องการได้ไหม...แต่ฉันก็ไม่อยากเสียคุณไป”

 

เฟยิ้มพร้อมจับมือของน้ำแน่น “น้ำคะ คุณไม่ต้องรีบให้คำตอบหรอกค่ะ ฉันขอแค่ได้อยู่ตรงนี้ อยู่ในชีวิตของคุณ แบบไหนก็ได้ที่คุณสบายใจ”

 

ในคืนนั้น แม้จะยังไม่มีคำตอบที่แน่ชัด แต่น้ำรู้สึกได้ถึงความมั่นคงของเฟ น้ำไม่สามารถบอกได้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่ในตอนนี้ เฟคือที่พึ่งพิงเดียวที่เธอไม่อยากสูญเสีย

 

น้ำยังคงรู้สึกถึงความสำคัญของเฟในชีวิต เธอพยายามปรับตัวให้มองเฟเป็นเพียงเพื่อนคนหนึ่ง แม้ในใจจะรู้ว่าความรู้สึกที่เธอมีต่อเฟนั้นไม่ธรรมดา

 

เย็นวันหนึ่ง ขณะที่ทั้งสองนั่งเล่นอยู่ใต้ร่มไม้ในสวน น้ำตัดสินใจพูดในสิ่งที่เก็บไว้ในใจ

 

“เฟ...” น้ำเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงลังเล

 

“คะ?” เฟหันมามอง

 

เธอสัมผัสได้ถึงแววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยที่เฟมองมา

 

“ฉัน...ไม่อยากเสียคุณไปเลย” น้ำพูดพร้อมกุมมือของตัวเองแน่น “แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็กลัว...”

 

เฟขมวดคิ้วเล็กน้อย “กลัวอะไรคะ?”

 

น้ำถอนหายใจลึก “กลัวว่าถ้าเราคบกัน แล้วมันไม่เป็นอย่างที่คุณหวัง...คุณอาจเสียใจที่เลือกฉัน”

 

“น้ำ...” เฟพูดเบาๆ พลางขยับเข้ามาใกล้ “คุณรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่เคยคิดว่าคุณเป็นตัวเลือก คุณเป็นความรู้สึกที่หัวใจฉันเลือกเอง”

 

น้ำส่ายหน้าเบาๆ “แต่ฉันไม่ได้มั่นใจในตัวเองเท่าที่คุณมั่นใจในตัวฉัน เฟ คุณสมบูรณ์แบบเกินไปสำหรับคนอย่างฉัน” น้ำพูดเสียงสั่น

 

เฟจับมือของน้ำเบาๆ “ถ้าคุณไม่อยากคบกับฉัน ฉันจะไม่บังคับ แต่ฉันไม่สมบูรณ์แบบหรอกค่ะ น้ำ คุณอาจไม่รู้ แต่การที่ได้อยู่ใกล้คุณ...ทำให้ฉันรู้สึกว่าชีวิตฉันมีความสุขมาก”

 

น้ำเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยเสียงสั่นๆ “ฉันอยากให้คุณอยู่ในชีวิตฉันนะเฟ...แต่ฉันกลัว”

 

เฟยิ้ม ก่อนจะพูดอย่างหนักแน่น “ฉันเข้าใจค่ะ ถ้าคุณยังไม่พร้อม ฉันจะอยู่ตรงนี้ ไม่ใช่ในฐานะคนรักก็ได้...แต่ในฐานะคนที่คุณไว้ใจได้เสมอ”

 

น้ำยิ้มบางๆ พร้อมน้ำตาที่คลอเบ้า “ขอบคุณนะเฟ... ขอบคุณที่ไม่ทิ้งฉันไป”

 

เฟตอบด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน “เต็มใจมากค่ะ"

 

ทั้งสองคนเลือกที่จะเก็บความสัมพันธ์แบบนี้เอาไว้ แม้จะมีความรู้สึกมากมายในใจ แต่สำหรับน้ำ การที่เฟยังคงอยู่เคียงข้างโดยไม่กดดันทำให้หัวใจที่ปิดแน่นค่อยๆ เปิดออกมาไม่รู้ตัว

 

 

 

หลังจากคืนนั้น น้ำยอมให้เฟเข้ามาในชีวิตมากขึ้น

 

เฟเองก็พยายาม แสดงความรู้สึกที่จริงใจออกมาให้น้ำเห็น

 

 เช่น การยืนเคียงข้างในวันที่น้ำล้มเหลวดีใจกับน้ำในวันที่น้ำมีความสุข

 

วันเวลาเหล่านี้ผ่านไปอย่างมีความสุขสำหรับเฟ

 

และวัน 1 น้ำก็กลับมาถามคำถามคล้ายๆ แบบเดิม

 

“เฟ คุณเคยคิดไหมว่าความรักของคุณอาจเป็นภาระสำหรับฉัน?”

 

เฟหยุดนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ไม่เคยค่ะ เพราะฉันไม่เคยเห็นว่าการรักใครเป็นภาระ ความรักคือสิ่งที่ทำให้ฉันมีความสุข ฉันแค่อยากให้คุณรู้ว่าคุณไม่ต้องรับผิดชอบความสุขของฉัน เพราะมันเกิดขึ้นจากการที่ได้อยู่ใกล้คุณ”

 

น้ำยิ้มบางๆ แม้ในใจจะยังสับสน แต่คำพูดของเฟกลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้แบกโลกไว้เพียงคนเดียว

 

 

 

ผ่านมาหลายอาทิตย์เฟก็ยังปฏิบัติตัวกับน้ำสม่อมเสมอ

 

จนน้ำเปิดความสัมพันธ์ที่มากกว่าเพื่อนกับเฟ ทั้งสองดูเหมือนจะเดินหน้าสู่ความสัมพันธ์ที่อบอุ่น แต่ความจริงที่น้ำเก็บไว้ในใจยังคงทำให้เธอกังวล ความกลัวว่าจะเป็นภาระและความไม่มั่นใจในตัวเองทำให้เธอเริ่มตั้งคำถามกับเฟอีกครั้ง

 

เย็นวันหนึ่ง หลังจากการซ้อมเปียโน น้ำและเฟมีนัดทานข้าวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง น้ำดูสงบเงียบกว่าปกติ เฟสังเกตได้ทันที

 

“น้ำ...คุณโอเคไหมคะ?”

 

น้ำยิ้มบางๆ “ฉันโอเคค่ะ แค่เหนื่อยนิดหน่อย”

 

เฟมองน้ำด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง “ถ้ามีอะไร คุณบอกฉันได้นะคะ”

 

น้ำเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆ “เฟ...คุณเคยคิดไหมว่า...วันหนึ่งคุณอาจเสียใจที่เลือกฉัน?”

 

เฟหยุดมือจากการตักอาหารทันที เธอวางช้อนลงและมองน้ำตรงๆ

 

“น้ำ คุณกำลังคิดอะไรอยู่คะ?”

 

น้ำเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะพูดต่อ “ฉันรู้สึกเหมือน...ฉันพยายามแต่ยังไม่พอ คุณเสียสละให้ฉันมากเกินไป แต่ฉัน...กลับรู้สึกว่าฉันทำอะไรเพื่อคุณได้น้อยเหลือเกิน”

 

เฟยื่นมือไปจับมือของน้ำแน่น น้ำรู้สึกได้ถึงความมั่นคงในสัมผัสนั้น

 

“น้ำ คุณเคยถามฉันไหมว่าอะไรคือสิ่งที่ฉันต้องการจริงๆ?” เฟพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอารมณ์

 

น้ำส่ายหน้าเล็กน้อย “ฉันกลัวคำตอบ...”

 

เฟยิ้มเศร้าๆ “สิ่งที่ฉันต้องการจริงๆ มีแค่คุณอยู่ในชีวิตฉันค่ะ ฉันไม่สนใจว่าโลกจะมองคุณยังไง หรือว่าคุณจะมองตัวเองยังไง เพราะสำหรับฉัน คุณคือคนที่เติมเต็มหัวใจของฉัน”

 

น้ำหายใจสั่นๆ และพยายามเก็บน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้น “เฟ...แต่ฉันกลัว... ฉันกลัวว่าเราจะไปไม่ถึงจุดที่คุณหวัง ฉันไม่อยากทำให้คุณเจ็บปวดและฉันต้องเสียใจ”

 

เฟดึงมือน้ำขึ้นมาจับไว้แนบแก้ม 

 

“ฉันจะไม่เจ็บปวด และคุณจะไม่ต้องเสียใจ ถ้าเราเชื่อใจกัน"

 

คำพูดของเฟทำให้น้ำเหมือนถูกปลดปล่อย เธอปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา และพูดสิ่งที่เธอเก็บไว้ในใจลึกๆ

 

“เฟ...ฉันรักคุณ แต่ฉันไม่รู้ว่าความรักของฉันจะดีพอสำหรับคุณหรือเปล่า”

 

เฟยิ้มด้วยความทราบซึ้ง

 

“น้ำ ความรักไม่ใช่เรื่องของความดีพอหรือไม่พอ มันคือเรื่องของคนสองคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างกันในทุกสิ่ง