ตอนที่ 1 โรคประหลาด

ตอนที่ 1 โรคประหลาด

ณ แคว้นฉู่ เสียงร้องโอดควญของสตรีนางหนึ่ง ดังออกมาจากเรือนฝั่งตะวันออกของจวนเสนาบดีฝ่ายซ้ายทุกค่ำคืน

“อ้า เจ็บ ข้าปวดเหลือเกิน” จางอวินอวี้ ร้องโอดครวญออกมาอย่างทุกทรมาน เมื่ออาการปวดร้าว และร้อนรุ่มแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายของนาง

“คุณหนูเจ้าคะ อดทนอีกนิดเจ้าค่ะ”

“เร็วสิ ไปเอามา” สาวใช้คนสนิทสั่งการบ่าวรับใช้ที่อยู่ข้างกายของตนอีกที เมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายเริ่มดิ้นทุรนทุรายด้วยความทรมาน

ร่างกายของจางอวินอวี้มีความผิดปกติอย่างหนึ่ง คือทุกค่ำคืนนางจะต้องได้รับพลังหยางจากบุรุษ หรือการได้รับน้ำวิสุทธิ์ของบุรุษเข้าร่างกาย หากคืนใดที่ไม่ได้รับ นางก็จะรู้สึกกระสับกระส่าย ร่างกายร้อนรุ่ม ก่อนจะรู้สึกปวดร้าวระบมไปทั่วทั้งร่าง

อาการเหล่านี้นางเริ่มเป็นตั้งแต่ได้อายุสิบสอง และเริ่มทวีคูณเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่นางอายุครบสิบหกปี แม้จะถึงวัยปักปิ่นแล้ว แต่นางก็ยังไม่ได้ออกเรือนเสียที เพราะเหตุที่ว่าคู่หมั้นคู่หมายของนาง ที่เป็นถึงท่านอ๋องสาม แม่ทัพไร้พ่าย ตอนนี้กำลังกรำศึกอยู่ชายแดน ในระหว่างที่นางเฝ้าคอยคู่หมั้นคู่หมายของนางให้กลับมาเข้าพิธีแต่งงานนั้น อาการผิดปกติที่มี ก็กำเริบมากขึ้นทุกวัน

แม้ว่าทางมารดาจะคอยรีดเค้นน้ำวิสุทธิ์จากบรรดาบ่าวไพร่ในจวนมาให้นางดื่มด่ำ มากมายเท่าไหร่ นางก็ยังไม่ดีขึ้น อาการปวดร้าวระบม แล่นเข้ามาเล่นงานตัวนางอย่างหนัก หากไม่มีการเสพสมและดูดซับน้ำวิสุทธิ์จากภายใน อาการที่มีก็จะไม่ทุเราลง

“คุณหนู บ่าวจะไปเรียก” บ่าวใช้ข้างกายของนางยังเอ่ยปากไม่ทันจบ จางอวินอวี้ก็รีบตัดบทเสียก่อน บิดามารดาของนางได้ตระเตรียมบ่าวรับใช้ที่คอยบรรเทาความปวดให้นางมากมายหลายคน แต่นางกลับไม่สนใจ นางไม่เคยเรียกใช้ใครเลยสักคน เหตุเพราะ นางไม่ต้องการให้ใครมาพรากความบริสุทธิ์ของนางไป ถึงแม้ในแคว้นฉู่นั่น ความบริสุทธิ์ของสตรีไม่ได้สำคัญมากเท่าไหร่นัก ยิ่งมีประสบการณ์มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งถือว่าเป็นสตรีที่ดี เพราะสตรีวัยปักปิ่นแบบนาง ล้วนแล้วแต่ต้องผ่านบุรุษก่อนเข้างานวิวาห์เพื่อฝึกปรนนิบัติสามีของตนอยู่แล้ว

“มะ…ไม่ต้อง…ข้าทนได้” จางอวินอวี้ปฏิเสธสาวใช้ออกไป นางไม่อยากจะเสียความบริสุทธิ์ ให้ผู้อื่นก่อน นางอยากเก็บความบริสุทธิ์นี้เอาไว้ให้คู่หมั้นของนาง ลู่อินหยาง

“แต่คุณหนู”

“ไม่เป็นระ…อึก” ยังพูดไม่ทันจบประโยค อาการปวดร้าวก็แล่นเข้ามาเล่นงานนางอีกครั้งทันที ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาเป็นระลอกๆ นางปวดร้าวจนแทบจะขาดใจ

“ไปเอาน้ำวิสุทธิ์มาให้คุณหนู” เมื่อเห็นผู้เป็นนายส่งเสียงร้องโอดครวญด้วยความทรมานออกมา บ่าวทั้งหลายก็ไม่รีรอ รีบวิ่งไปเอาสิ่งที่สามารถบรรเทาอาการของคุณหนูของตนได้

“พี่สื่อเหยียนรีบชักเข้าสักทีสิ คุณหนูจะไม่ไหวแล้ว”เสียงของแม่นางน้อยนางหนึ่ง ที่เอ่ยพูดขึ้น เพื่อเร่งเร้าพ่อบ้านหนุ่มประจำจวนที่กำลังใช้มือจับแท่งทวนของตนรูดขึ้นลง เพื่อที่จะรีดเค้นหยาดน้ำธารสวรรค์ของตนให้หลั่งไหลออกมาใส่ภาชนะใบเล็กที่แม่นางน้อยตรงหน้าของเขาถืออยู่

“อื้อ...อีกนิด...ถิงถิง...อ้า” ถิงถิงคือชื่อของแม่นางน้อยที่กำลังถือถ้วยชาขนาดเล็ก จ่ออยู่ตรงปลายแท่งทวนของหวังสือเหยียน

“อื้อ...ออกมาแล้ว พี่ทำดีๆสิมันหกหมดแล้ว” แม่นางน้อยตรงหน้า เอ่ยปากตำหนิบุรุษร่างใหญ่ที่พึ่งปลดปล่อยน้ำกามใส่ถ้วยชาใบเล็กที่นางอยู่ เมื่อของเหลวที่ถูกปล่อยออกมาจากปลายแท่งแทบจะพุ่งออกนอกถ้วยชาไป

“อย่าพึ่งพูดมาก รีบเอาไปให้คุณหนูเถอะ คุณหนูรอนานแล้ว” หวังสื่อเหยียนรีบเอ่ยเตือนสาวใช้ของคุณหนูตรงหน้า ว่าให้รีบเอาน้ำวิสุทธิ์ที่เขาปลดปล่อยออกมาไปให้คุณหนูเสียที อย่ามัวแต่มาพิรี้พิไรกับเขา

ไม่นานเกินรอถิงถิงก็วิ่งเข้ามาภายในห้อง พร้อมกับถือถ้วยชาใบน้อยที่ด้านใน บรรจุน้ำวิสุทิ์สีขาวขุ่นจำนวนหนึ่ง นางต้องดื่มน้ำวิสุทธิ์ ที่ถูกรีดเคล้นออกมาใหม่ๆเท่านั้น ไม่สามารถรีดเคล้นมันออกมาเตรียมเอาไว้ได้

“คุณหนูรีบดื่มเถอะเจ้าค่ะ ถิงถิงไปรีดมาจากพี่สื่อเหยียนสดๆร้อนๆเลยเจ้าค่ะ”

นางรับจอกชาที่ด้านในบรรจุน้ำวิสุทธิ์เอาไว้ แล้วนำมากรอกใส่ปากของตนเองรวดเดียวจนหมด อาการร้อนรุ้มที่อยู่ภายในตัวเริ่มบรรเทาลงเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงปวดร้าวระบมไปทั่วตัวอยู่ดี