แรกพบเจอ

เช้าวันหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิ
แสงแดดอ่อนโยนลอดผ่านกิ่งไม้ที่พลิ้วไหวในสายลมอ่อนๆ บริเวณสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่และเสียงนกร้อง

บนม้านั่งยาวมีคนตัวเล็กนั่งอยู่ ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ ข้างตัวมีไม้เท้าขาวที่พับเก็บอย่างเรียบร้อยและมีขวดน้ำวางไว้ข้างกระเป๋าเป้ เธอใส่หูฟังที่เชื่อมต่อกับโทรศัพท์ที่อยู่ในมือเล็ก พร้อมรอยยิ้มบางๆ ที่แต่งแต้มใบหน้า

สักพักเธอก็เก็บของใส่กระเป๋าแล้วสะพายหลัง ลุกขึ้นเดินกับไม้เท้าขาวไปจุดหาเพื่อนที่จะพาออกกำลังกายในสวนแห่งนี้ สำหรับผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือ

หญิงสาวรูปร่างสูงระหงกำลังวิ่งจ๊อกกิ้งผ่านมา เธอแต่งตัวเรียบง่ายแต่ดูดีในชุดออกกำลังกายสบายๆ เธอหยุดวิ่งห่างจากน้ำประมาณ 3 เมตร เธอสะดุดตากับหญิงสาวตัวเล็กที่อยู่ไม่ห่างกันนัก

เธอเดินเข้ามาถาม ด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
"ต้องการเพื่อนออกกำลังกายไหมคะ"

"ถ้าได้จะดีมากเลยค่ะ"
น้ำตอบด้วยเสียงสดใส

"คุณอยากทำอะไรคะ เดินเล่นดีไหม"
หญิงสาวคนนั้นถาม

"ก็ดีค่ะ อากาศดี น่าจะช่วยให้รู้สึกสดชื่น"
น้ำตอบรับคำยิ้มๆ

การสนทนาเริ่มต้นขึ้นง่ายๆ แบบนั้น ผ่านไปสักพักหญิงสาวคนนั้นก็ถามขึ้นว่า
"คุณชื่ออะไรคะ"

"น้ำค่ะ"
"ฉันชื่อเฟย์นะคะ"
"ยินดีที่คุณพาเดินเล่นนะคะ คุณเฟย์"
น้ำตอบด้วยท่าทางสดใส

"ยินดีค่ะ ว่าแต่ คุณน้ำมาที่สวนนี้บ่อยไหมคะ?"
เฟย์ตอบด้วยน้ำเสียงยินดีแล้วถาม

"ก็แล้วแต่ช่วงค่ะ บางครั้งถ้ามาก็มาทุกวัน บางครั้งมาบ้างไม่มาบ้าง แต่บางครั้งก็หายไปเลย จะมาอีกทีก็ไม่รู้ผ่านไปเท่าไรแล้ว แล้วคุณละคะ"
น้ำตอบด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี

"แล้วแต่ช่วงเหมือนกันค่ะ"
เฟย์ตอบยิ้มๆ

"ถ้าอย่างนั้น...ครั้งหน้าที่คุณน้ำมา ฉันขอมาเจอด้วยได้ไหม"
น้ำอึ้งไปนิดหน่อย ก่อนจะยิ้มออกมา
"ถ้าคุณเฟย์ว่างก็มาสิคะ สวนที่นี่ไม่ใช่ของฉันซะหน่อย"
น้ำตอบกวนๆ
เฟย์ยิ้มขำกับคำพูดของน้ำ

อากาศในสวนตอนนี้กำลังเย็นสบาย ทั้ง 2 เดินไปกับสายลมที่พัดเบาๆ ปล่อยใจไปกับธรรมชาติรอบตัว

ในขณะที่แสงแดดอ่อนๆ ยังคงสาดส่อง และลมพัดเอื่อยๆ กิจกรรมธรรมดาในสวนกลับกลายเป็นช่วงเวลาพิเศษที่เชื่อมโยงคนสองคนให้เริ่มรู้จักกัน

"คุณน้ำจะกลับหรือยังคะ"
"นี่ก็สายแล้ว กลับเลยก็ดีนะคะ"
"แล้วจะกลับยังไงคะ"
"ไปรถไฟฟ้าค่ะ คุณเฟย์ช่วยไปส่งฉันที่สถานีหน่อยได้ไหมคะ"
น้ำตอบพร้อมกับขอให้เฟย์ไปส่งเธอที่สถานีรถไฟฟ้า

"ได้ค่ะ"
เฟย์พาน้ำไปสถานีรถไฟฟ้า

"ต้องไปซื้อตั๋วรถไฟฟ้าไหมคะ"
"ไม่ต้องค่ะ นี่เป็นสวัสดิการจากรัฐ คนพิการขึ้นฟรีค่ะ คุณไปส่งฉันตรงหน้าเคาน์เตอร์นะคะ"
น้ำหันไปพูดกับเฟย์

เฟย์กับน้ำยืนรอพักหนึ่งก็มี รปภ. เดินมา น้ำยกมือไหว้เฟย์ก่อนโบกมือลา
"ขอบคุณนะคะ คุณเฟย์ที่พาเดินเล่นแล้วก็มาส่ง ไปก่อนนะคะ"
เฟย์มองตามล่างเล็กที่เดินกับ รปภ. หายไปกับสายตา

"ลืมขอช่องทางติดต่อไว้ไหม"
เฟย์พูดกับตัวเองเซ็งๆ
"ถ้ามีโอกาสต้องได้เจอกันสักวันอีก"
เฟย์บอกกับตัวเอง ก่อนที่จะเดินหันหลังกลับไปหารถที่เธอขับมา

ในเช้าของวันรุ่งขึ้นที่แดดอ่อนๆ ส่องลอดผ่านใบไม้ลงมาสู่พื้นดิน เฟย์เดินเข้ามาในสวนที่เธอเคยพบกับน้ำครั้งแรก สายลมอ่อนพัดผ่าน ทำให้ใบไม้กระซิบกันเบาๆ ราวกับจะเล่าเรื่องราวบางอย่าง แต่สำหรับเฟย์ วันนี้สวนดูเงียบเหงาและว่างเปล่ากว่าครั้งไหนๆ

เธอเดินไปยังม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ สายตาของเธอกวาดมองไปรอบๆ ราวกับค้นหาบางสิ่งที่ขาดหาย น้ำไม่อยู่ที่นี่ ไม่มีเสียงหัวเราะเบาๆ ไม่มีเสียงพูดคุยที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา เฟย์ถอนหายใจช้าๆ ความผิดหวังแผ่ซ่านในใจ

แต่ถึงอย่างนั้น เฟย์ก็ยังนั่งลงที่ม้านั่ง เธอหยิบหนังสือเล่มเล็กจากกระเป๋า แล้วเปิดอ่านอย่างไม่จริงจัง ใจเธอยังคงพะวงถึงน้ำ
จนถึงม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ที่เคยนั่งพูดคุยกับน้ำ เธอหยุดมองไปรอบๆ อย่างเงียบงัน หัวใจของเธอยังคงเต็มไปด้วยความหวังที่จะได้เจอน้ำอีกครั้ง แม้ว่าจะเพียงแค่วันเดียวที่ได้รู้จักกัน แต่รู้สึกเหมือนว่าเวลานั้นมีความหมายมากมายในใจของเฟย์
เนื้อหาที่อยู่ในหนังสือเล่มเล็กในมือไม่ได้อยู่ในหัวเลย
ความคิดของเธอยังอยู่ที่น้ำ น้ำที่มีรอยยิ้มสดใส น้ำที่ดูเหมือนจะเป็นแสงสว่างในวันที่เงียบเหงาของเธอ

เฟย์เงยหน้ามองท้องฟ้าที่มีเมฆบางๆ ลอยเคลื่อนไปอย่างช้าๆ สายลมที่พัดผ่านยังคงทำให้บรรยากาศในสวนแห่งนี้รู้สึกสงบและเย็นสบาย แต่ในใจของเธอ กลับเต็มไปด้วยคำถามว่า "น้ำหายไปไหน" หรือ "เมื่อไหร่เราจะได้เจอกันอีก"

วันต่อมา เฟย์กลับมาที่สวนอีกครั้ง ครั้งนี้เธอเลือกที่จะเดินรอบๆ สวนเพื่อดูทุกมุม เธอเดินช้าๆ หยุดดูดอกไม้ที่เบ่งบาน แม้เธอจะไม่ได้มองหาอะไรเป็นพิเศษ แต่ใจเธอก็ยังคาดหวังอยู่ลึกๆ ว่าบางทีเธออาจจะเจอน้ำตรงมุมใดมุมหนึ่ง

ในใจของเฟย์ มีเสียงกระซิบอยู่เสมอว่า "สักวันหนึ่ง ฉันจะได้เจอเธออีกครั้ง" และเสียงนั้นก็ดังพอที่จะทำให้เธอไม่ละทิ้งความพยายาม
เวลาผ่านไป สายตาของเฟย์จับไปที่มุมหนึ่งของสวน ที่ซึ่งน้ำเคยนั่งพักใต้ต้นไม้ เฟย์คิดในใจว่า "สักวันหนึ่ง ฉันจะได้พบเธออีก" และนั่นเป็นความหวังที่เธอยังคงเก็บไว้ในใจจนถึงตอนนี้