บทที่ 1พบกันอีกครั้งที่คาเฟ่

เช้านี้เธอตั้งใจไปเจอใครบางคนที่สวนสาธารณะ ด้วยความหวังเต็มเปี่ยม แต่ก็ไม่เห็นคนที่อยากเจอเลย ทำให้เฟย์รู้สึกผิดหวัง

 

เธอหาคาเฟ่สักแห่งที่สามารถเยียวยาความรู้สึกเธอได้ตอนนี้

 

เฟย์เลือกคาเฟ่แห่งหนึ่ที่อยู่กลางเมือง

 

เสียงเปียโนที่ไหลลื่นออกมาจากในร้านขณะที่เฟย์เดินมาใกล้ทำให้เธอหยุดชะงัก 

 

 เสียงดนตรีที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์และจังหวะอันนุ่มนวลที่ดึงดูด เธอรู้สึกสะดุดใจ ทำให้เฟย์ค่อยๆ ผักประตูกระจกเข้าไป  

 

ภาพแรกที่เธอเห็น ทำให้เฟย์ยืนตัวแข็งไปชั่วขณะ มันไม่ใช่เรื่องน่าตกใจนัก แต่เธอก็รู้สึกเหมือนหัวใจเธอเต้นผิดจังหวะ 

 

นักเปียโนสาวตัวเล็กในชุดสีครีม นั่งหลังตรงอยู่หน้าแกรนด์เปียโน

 

ใบหน้าที่เล่นเปียโนมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด ราวกับพาเธอเข้าสู่โลกอีกใบ

 

หลังเพลงจบ เสียงปรบมือดังขึ้น น้ำลุกขึ้นและกล่าวขอบคุณผู้ฟังทุกคนด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความอบอุ่น เฟย์จ้องมองเธอ

 

เฟย์อยากเข้าไปทัก แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง

 

ในครั้งนี้  เฟย์รู้ว่าตัวเองจะไม่ปล่อยให้ภาพนี้เป็นแค่ความทรงจำอย่างแน่นอน

 

หลังจากน้ำเล่นเพลงจบ เธอก็มานั่งอยู่ที่โต๊ะประจำของเธอ

 

เฟย์เดินเข้ามาหาน้ำที่โต๊ะ

 

“เพลงที่คุณเล่น  เพราะมากเลยค่ะ คุณแต่งเองหรือเปล่า?”

 

น้ำยิ้มบางๆ

 

 “ไม่หรอกค่ะ เป็นเพลงของนักแต่งเพลงที่ฉันชอบ ฉันแค่ใส่ความรู้สึกของตัวเองลงไปเท่านั้น อีกอย่างฉันยังไม่เก่งขนาดนั้นหรอกค่ะ”

 

น้ำตอบด้วยความนุ่มนวล

 

"บังเอินจังเลยนะคะ นอกจากเจอกันที่สวนสาธารณะแล้วยังเจอกันที่คาเฟ่อีก"

 

 เฟย์พูดยิ้มๆ

 

ทั้งที่เธอไปหดักเจอน้ำที่สวนสาธารณะหลายวันติดกันแต่ไม่เจอ  เฟย์ได้แต่คิดในใจ

 

“คุณชื่ออะไรคะ?”

 

 เฟย์ถาม

 

"ฉันจำได้ว่าเคยบอกแล้วนะคะ" 

 

 น้ำตอบด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี

 

"หือคุณจะได้ด้วยหรือคะ"

 

 เฟย์นึกทึงและดีใจไปพร้อมกัน

 

"คงงั้นมั้งคะ เมื่อกี้คุณก็เพิ่งบอกเองว่าเคยเจอกัน

 

"  น้ำตอบกวนๆ"

 

เฟย์ได้แต่หัวเราะเบาๆ

 

"ไม่คิดเลยนะคะว่าคุณน้ำจะเล่นเปียโนได้เพาะขนาดนี้ "

 

 "คุณเฟย์ก็เว่อไปค่ะ ไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้นก็พอจะออกงานที่ไม่ใหญ่มากได้บ้าง"

 

 น้ำตอบเสียงใส

 

"ถ้าฉันจะให้คุณไปเล่นที่บ้านฉันคุณไปไหม"

 

 "เป็นงานอะไรหรอคะ"

 

"เอ่อก็ไม่ใช่งานอะไรหรอกค่ะ แค่อยากฟังคุณน้ำเล่นเปียโน" 

 

 เฟย์ตอบแก้เก้อ

 

น้ำได้ฟังคำพูดของเฟย์ก็นิ่งไป 

 

"ถ้าไม่ใช่งานอะไรคุณเฟย์มาฟังที่คาเฟ่ก็ได้นะคะ ไม่ต้องเสียตังค์ด้วย"

 

"แน่นอนค่ะ"

 

 เฟย์รับคำเขินๆ

 

"ฉันขอเป็นเจ้ามือนะคะ คุณน้ำ"

 

 เฟย์พูดกับน้ำ หลังจากเธอนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

 

"ในโอกาสอะไรคะ"

 

 น้ำถาม

 

"โอกาสที่เราเจอกันอีกครั้งมั้งคะ ถือว่าฉันเลี้ยงด้วยความยินดีที่ได้พบคุณอีกครั้ง"

 

 เฟย์ตอบด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง

 

น้ำหัวเราะ

 

"ได้เลยค่ะถือว่าเป็นการพบกันอีกครั้ง"

 

น้ำตอบด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี

 

"ช่วงนี้คุณน้ำ ไม่ได้ไปออกกำลังกายที่สวนสาธารณะที่เดิมแล้วหรอคะหรือว่าไปออกที่อื่นแล้ว"

 

 เฟย์ชวนคุย

 

"ไม่หรอกค่ะ ยังออกอยู่ที่เดิม แต่วันนี้ไม่ได้ไป  พรุ่งนี้ก็ว่าจะไปรับอากาศหน่อย"

 

 น้ำตอบ

 

"คุณน้ำจะไปกี่โมงคะ ฉันว่าก็จะไปเหมือนกัน เราจะได้ออกกำลังกายด้วยกันอีก"

 

 เฟย์ถามด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น

 

"ก็เวลาเดิมแหละค่ะ อากาศกำลังดี ถ้าอย่างงั้นก็เจอกันที่เดิมนะคะ 6 โมงเช้าคุณเฟย์โอเคไหมคะ"

 

 น้ำก็ตอบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นที่จะมีเพื่อนออกกำลังกายด้วยกัน แต่เธอก็ต้องถามก่อนว่าจะนัดกันกี่โมงดี

 

"โอเคค่ะ"

 

 เฟย์ตอบตกลง

 

วันต่อมาที่สวนสาธารณะ

 

สาวสวยร่างระหง ใครเห็นก็ต้องมองนานๆ อยู่ในชุดออกกำลังกายดูดีแต่เรียบง่าย เธอมีรอยยิ้มที่ตราตรึงผู้คน

 

มีทีท่าเหมือนกำลังรอใครอยู่ เธอคนนี้ก็คือเฟย์นั่นเอง

 

ไม่นานนัก น้ำก็เดิมมากับผู้หญิงคน 1 ลักษณะเหมือนมาออกกำลังกายด้วยกัน

 

เฟย์เดินเข้าไปหาน้ำทันที

 

"คุณน้ำมากับใครหรอคะ"

 

 เฟย์เอ่อยถามหลังจากเธอเดินมาหยุดตรงหน้าของน้ำ

 

"อ้อ เจอเพื่อนแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ ที่มาส่ง พอดีเขามาส่งนะ"

 

น้ำยกมือไหว้ คนที่มาส่ง แล้วหันมาตอบเฟย์

 

เฟย์จับมือน้ำเดินเล่นลอบๆ สวน

 

เฟย์ระวังทุกก้าวที่เดินด้วยกัน จนน้ำบอกว่า ไม่ต้องระวังขนาดนั้นให้เธอพาเดินตามปกติ

 

เสียงลมพัดผ่าน ทิ้งให้ความเงียบระหว่างสองคนเต็มไปด้วยความหมายใหม่ๆ ในหัวใจของทั้งเฟย์และน้ำ

 

 สวนสาธารณะในวันนี้ จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของสายใยที่กำลังจะเชื่อมพวกเธอไว้ด้วยกันอย่างไม่รู้ตัว

 

ขณะที่เฟย์กับน้ำเดินคุยกันในสวน เสียงหัวเราะของน้ำที่สดใสดังอยู่ในบรรยากาศ น้ำยกมือแตะที่ดอกไม้ริมทางซึ่งเฟย์คอยบอกเธอว่าดอกไม้แต่ละชนิดคืออะไร  

 

"นี่คือดอกเฟื่องฟ้านะคะ สีชมพูสดใสเลย เหมือนกับ รอยยิ้มของคุณน้ำตอนนี้นั่นแหละ"

 

 เฟย์กล่าวพร้อมรอยยิ้มบางๆ  

 

น้ำหัวเราะเขิน

 

 "คุณเฟย์นี่ชมเก่งจังเลยนะคะ นอกจากสวยแล้วยังปากหวานอีก แบบนี้หนุ่มคงหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแน่ๆ

 

น้ำแซวแก้เขิน

 

"บางครั้ง สิ่งธรรมดาก็มีเสน่ห์ที่สุดค่ะ"

 

 เฟย์ตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงใจ พร้อมกับเสียงหัวเลาะพิ้ว 

 

ทั้งสองเดินไปถึงลานกว้างที่มีสนามหญ้าเขียวขจี เฟย์พาน้ำนั่งลงกับพื้นหญ้านุ่ม

 

"คุณเฟย์เคยเล่นฟังเสียงจากธรรมชาติไหมคะ"  

 

 น้ำถามขึ้น

 

เฟย์หันมาถามอย่างสนใจ

 

"เล่นยังไงเหรอคะ?"  

 

"ง่ายๆ เลยค่ะ เราลองหลับตา แล้วตั้งใจฟังเสียงรอบตัว คุณจะได้ยินอะไรที่อาจไม่เคยสังเกตมาก่อน"  

 

เธอปิดตาตามน้ำ ก่อนจะเงียบลงเพื่อปล่อยให้เสียงธรรมชาติรอบตัวเข้ามาแทนที่  

 

"ได้ยินอะไรบ้างคะ?"

 

 น้ำถามเบาๆ   เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก

 

เฟย์ยิ้ม

 

 "เสียงลมพัด เสียงใบไม้กระทบกัน...เสียงนกร้องอยู่ไกลๆ แล้วก็เสียงหัวใจของตัวเอง"  

 

น้ำหัวเราะเบาๆ

 

 "เสียงหัวใจนี่น่าสนใจนะคะ...ดังมากเลยเหรอ?"  

 

น้ำหันหน้าไปทางเฟย์

 

 "ไม่แน่ใจว่าของใครกันแน่ค่ะ เพราะมันเต้นแรงผิดปกติ"  

 

น้ำนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ

 

 "ถ้าเป็นของฉันก็คงไม่แปลกหรอกค่ะ...ตอนนี้ก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน"  

 

บรรยากาศเริ่มอบอุ่นขึ้นอย่างประหลาด หลังจากช่วงเวลาสงบนิ่งนั้น ทั้งสองลุกขึ้นและเดินต่อ เฟย์พาน้ำไปยังสะพานเล็กๆ ที่ทอดตัวข้ามบ่อน้ำ  

 

"ตรงนี้มีลมเย็นๆ พัดตลอดเลยค่ะ ฉันชอบมาพักตรงนี้"

 

 เฟย์บอกก่อนจะหยุดยืนข้างๆ น้ำ  

 

"ฉันก็ชอบค่ะ..."

 

 น้ำตอบด้วยรอยยิ้ม

 

 "รู้สึกเหมือนเราอยู่ในอีกโลกที่เงียบสงบ"  

 

เฟย์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ

 

 "ถ้าฉันได้อยู่ในโลกเดียวกันกับคุณน้ำบ่อยๆ แบบนี้ ก็คงเป็นเรื่องดีมากเลยค่ะ"

 

น้ำหัวเราะพร้อมใบหน้าขึ้นสีเล็กน้อย

 

 "คุณเฟย์นี่ชอบพูดให้คนอื่นใจเต้นแรงอยู่เรื่อยเลยนะคะ"  

 

"ฉันพูดตามที่รู้สึกค่ะ"

 

 เฟย์ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความจริงใจ  

 

ในช่วงเวลานั้น แม้ลมเย็นจะพัดผ่านไป แต่ความอบอุ่นระหว่างทั้งสองกลับค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบงัน ทิ้งให้สวนสาธารณะแห่งนี้กลายเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่กำลังจะเบ่งบาน

 

หลังจากเดินคุยกันต่อ เฟย์เริ่มเล่าถึงตัวเองบ้าง น้ำฟังอย่างตั้งใจ พร้อมพยักหน้าเป็นระยะ มีบ้างที่เล่าเรื่องที่เกี่ยวกับชีวิตตัวเอง

 

"หลังกลับจากสวนคุณน้ำจะไปไหนต่อไหมคะ"

 

"ไม่ได้ไปไหนนะคะน่าจะกลับห้องเลยค่ะ"

 

"วันนี้คุณน้ำว่างไหมคะ"

 

"วันนี้หยุด ก็น่าจะว่างนะคะ ทำไมหรอคะ"

 

น้ำตอบแล้วหันมาถามเฟย์อย่างสงสัย

 

เฟย์ยิ้มกว้าง

 

"ดีเลยค่ะ ถ้าอย่างนั้น วันนี้ไปทานข้าวด้วยกันนะคะ"

 

"จะดีหรอคะ"

 

 น้ำถามอย่างไม่มั่นใจ

 

"ดีสิคะ"

 

 เฟย์ตอบ

 

"แต่ฉันกลัวจะลำบากคุณเฟย์ค่ะ"

 

 น้ำยังตอบเสียงลังเล

 

"ไม่เป็นไรเลยค่ะ ถือว่าเป็นข้อแลกเปลี่ยน คุณน้ำพาฉันเดินเล่นรอบสวนไปครึ่งเช้าแล้ว คราวนี้ฉันขอเลี้ยงข้าวคุณแทน"

 

 เฟย์ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่จริงจัง  

 

"พูดอย่างนี้ไม่ได้นะคะ ใครพาใครเดิน"

 

 น้ำหัวเราะ

 

"ไปด้วยกันนะคะ"

 

 เฟย์บอกกับน้ำเสียงอ่อน

 

"งั้น...ถ้าคุณเฟย์ยืนยันขนาดนี้ ฉันคงต้องตกลงแล้วค่ะ"

 

 น้ำยิ้มอย่างเกรงใจ  

 

"แล้วเราจะไปที่ไหนหรอคะ"

 

"เอ่อ แล้วแต่คุณน้ำเลยค่ะที่ไหนก็ได้"

 

"ถ้าอย่างนั้นเซเว่นไหมคะ"

 

"แหม คุณน้ำนี่ก็พูดเป็นเล่นนะคะ"

 

ทั้ง 2 หัวเราะไปพร้อมกัน

 

"แบบนี้คุณเฟย์ก็นัดสฐานที่ก่อนดีกว่าค่ะแล้วค่อยไปเจอกันที่ร้าน ถ้าจะไปชุดนี้คงไม่เหมาะเท่าไร"

 

เฟย์มองเสื้อผ้าของน้ำ แล้วก็มองของตัวเอง

 

"นั่นสิคะ"

 

"อย่างนั้น ที่พักคุณน้ำอยู่ที่ไหนคะ ฉันจะไปส่ง"

 

"ไม่เป็นไรคะ ไว้เจอกันที่ร้านเลยดีกว่า"

 

"ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ"

 

น้ำเยียบไปขู้หนึ่ง

 

"ที่พักฉันอยู่ไกลนะคะ คงไม่สะดวกคุณเฟย์ เจอกันที่ร้านเลยดีกว่าค่ะ"

 

"ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ ไหนคุณน้ำบอกฉันมาก่อนสิค่ะ ว่าอยู่ตรงไหน"

 

เฟย์เปิดประตูรถให้น้ำ พอน้ำขึ้นนั่งบนเบาะแล้วเฟย์ก็ปิดประตูแล้วอ้อมมาขึ้นฝั่งคนขับ

 

เฟย์เอื้อมไปคาดเข็มขัดให้น้ำ

 

น้ำได้กลิ่นน้ำหอมจากตัวเฟย์ที่ทำให้เคลิ้มบวกกับกลิ่นสอาดที่มาจากเหงื่อบางเบา ทำให้เธอประหม่า

 

ความใกล้ชิดที่เฟย์เอื้อมมาใกล้เธอ ทำให้น้ำใจเต้นรัวหน้าขึ้นสี เธอเอามือกุมอกไว้เพราะกลัวเฟย์จะได้ยิน

 

หลังจากเธอคาดเข็มขัดให้น้ำเสร็จแล้ว ก็นั่งหลังตรง เธอหันมาเห็นน้ำหน้าขึ้นสีอ่อนๆ เธอก็ตกใจ

 

"คุณน้ำเป็นอะไรคะ รู้สึกไม่สบายหรือเปล่า"

 

 เฟย์ถามด้วยความเป็นห่วง

 

"ปะ เปล่าค่ะสบายดี"

 

 น้ำตอบทั้งที่ใจยังเต้นแรง

 

"ถ้ารู้สึกไม่ดีบอกฉันได้เลยนะคะ"

 

 เฟย์ถามย้ำ

 

"จริงๆค่ะ"

 

 น้ำตอบยืนยัน

 

น้ำพยายามรวบรวมสติที่แตกกระเจิงให้กับมา

 

เฟย์มองอาการน้ำว่ามั่นใจจริงๆ ว่าน้ำไม่เป็นอะไรเธอค่อยออกรถ

 

เฟย์ขับรถออกมาได้พักหนึ่งน้ำก็ถามขึ้น

 

"ที่พักคุณเฟย์อยู่แถวนั้นจริงหรอคะ"

 

"จริงจิ๊ง"

 

น้ำรู้สึกแปลกๆ ในหางเสียงของเฟย์แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรอีก

 

"นัดกันกี่โมงแล้วเป็นที่ร้านไหนคะคุณเฟย์"

 

"คุณน้ำพร้อมแล้วก็โทรหาฉันได้เลยค่ะ ฉันจะมารับ บอกแล้วไง ว่าอยู่แถวนี้"

 

เฟย์มาส่งน้ำที่พักแล้วก็พูดว่า

 

"ยังไม่ได้ช่องทางติดต่อเลยแบบนี้จะติดต่อได้ไงคะ"

 

น้ำยื่นโทรศัพท์ให้เฟย์

 

เฟย์ส่งน้ำได้แค่หน้าประตูหอ

 

 แล้วเธอก็ค้นหาห้างใกล้ๆบนโทรศัพท์ เพื่อจะไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่เหมือนกัน

 

เฟย์ได้เสื้อผ้าใหม่มาแล้วก็ไปโรงแรมที่อยู่ติดกับห้าง

 

เธอส่งเสื้อผ้าใหม่ให้พนักงานแล้วบอกว่า ขอเร็วที่สุดเพราะเธอมีนัดทานข้าว เธอแค่แวะมาอาบน้ำเอาเสื้อผ้ามาทำความสะอาดเฉยๆ

 

เฟย์ยื่นบัตรเครดิตให้

 

พนักงานคนนั้นเช็กข้อมูลในบัด ก็แตกตื่น

 

"ได้ค่ะ ไม่เกิน 20 นาที แม่บ้านจะเอาเสื้อผ้าไปให้ที่ห้องนะคะ ส่วนของใช้จะเอาไปให้ไม่เกิน 5 นาทีค่ะ

 

พนักงานพูดอย่างนอบน้อม

 

พนักงานคนนั้น พูดจบก็โทรหาแม่บ้านทันทีให้มาหาที่เค้าเตอร์ให้เร็วที่สุดมีเรื่องด่วน

 

แม่บ้านสาวมาถึง พนักงานก็ยื่นถุกเสื้อผ้าให้แล้วบอก

 

"ขอเร็วที่สุดลูกค้า Super VIP   แล้วเอาของใช้ที่ใหม่และดีที่สุดไปส่งที่ห้อง 987 ย้ำอย่าชักช้า"

 

แม่บ้านสาวได้ยินอย่างนั้นก็ตกใจแต่เธอก็รีดไปทำตามที่พนักงานคนนั้นบอก

 

เฟย์ได้คีย์การ์ดแล้ว

 

เธอกำลังจะเดินไปแต่ก็มีพนักงานของโรงแรมผายมือแล้วบอก

 

"เชินตามมาเลยค่ะ มีของอะไรให้ช่วยถือหรือเปล่าคะ"

 

"ไม่มีค่ะ"

 

เฟย์เข้าห้องไปยังไม่ถึง 5 นาทีก็มีคนมาเคาะห้อง

 

เฟย์ไปเปิดประตู

 

"เอาของใช้มาให้ค่ะ ส่วนเสื้อผ้าไม่เกิน 20 นาทีจะเอามาส่งให้ค่ะ"

 

เฟย์ยื่นมือไปรับของ

 

แม่บ้านทำถ้าอึกอัก

 

"มีอะไรอีกไหมคะ"

 

เฟย์ถาม

 

"คุณสะดวกไหมค่ะ ถ้าเสื้อผ้ามาส่งแล้ว คุณยังทำธุระไม่เสร็จดิฉันจะขอเอาเสื้อผ้าของคุณเข้าไปแขวนไว้ในตู้ให้"

 

"ดีเลยค่ะ"

 

เฟย์ปิดประตู แล้วก็ไปอาบน้ำ

 

เฟย์ออกจากห้องน้ำแล้วไปเปิดตู้เสื้อผ้าก็เห็นเสื้อผ้าของเธอที่ซักรีดอย่างเรียบร้อยแขวนเอาไว้อยู่ เธอยิ้มแล้วแต่งตัวจนเสร็จ

 

เฟย์เช็กความเรียบร้อยของตัวเธอในกระจก เฟย์เห็นหญิงสาวคน 1 อยู่ข้างใน

 

เธอมีรูปร่างระหงใส่เสื้อชุดเรียบง่ายแต่ดูดี ซงผมก็จัดแต่งอย่างง่ายๆ ปล่อยให้เป็นธรรมชาติสลวย ส่วนใบหน้าก็ไม่มีที่ติอยู่แล้ว เฟย์ยิ้มเมื่อเห็นตัวเองในกระจก

 

เฟย์ขับรถออกจากโรงแรมไปรอน้ำอยู่ใกล้ๆ กับที่พัก

 

เธอนั่งรอในรถประมานณ์ 10 นาทีก็มีคนโทรหา

 

"ฉันเสร็จแล้วนะคะ ตอนนี้คุณเฟย์เรียบร้อยหรือยังคะ"

 

"คุณน้ำมายืนรอที่หน้าหอเลย ไม่เกิน 5 นาทีจะไปถึง"

 

 "โอเคค่ะไว้เจอกันนะคะ"

 

น้ำพูดจบก็วางสาย

 

เฟย์ขับรถมาถึงหน้าหอพักก็เห็นน้ำยืนรออยู่ เฟย์ ขับรถไปจอดใกล้ๆ แล้วลงไปพาน้ำขึ้นมาบนรถ

 

ในระหว่างขับรถเฟย์ก็ถามน้ำขึ้น

 

"คุณน้ำ หิวหรือยังคะ?"  

 

น้ำยิ้มบางๆ พลางลูบท้องตัวเองเบาๆ

 

 "ก็นิดหน่อยค่ะ "

 

"อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ"

 

 เฟย์ถามอย่างใส่ใจ

 

"อะไรก็ได้ค่ะแล้วแต่คุณเฟย์จะพาไปทานเลยค่ะ"

 

เฟย์ทำท่าคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น

 

 "จริงๆ แล้วแถวนี้มีร้านอาหารร้านนึงที่ฉันเพิ่งเจอเมื่อวันก่อน อาหารอร่อยมาก คุณน้ำอยากลองไหมคะ ถือว่าเป็นคำแนะนำจากคนที่พยายามสำรวจหาของอร่อย"

 

น้ำหัวเราะเบาๆ

 

 "ถ้าคุณเฟย์ว่าอร่อยก็โอเคเลยค่ะ"

 

เฟย์หัวเราะ

 

 "เยี่ยมเลยค่ะ เดี๋ยวฉันจะบอกคุณน้ำว่ามีเมนูอะไรน่าสนใจบ้าง เผื่อคุณอยากลองเลือกไว้ก่อน"  

 

ระหว่างไปที่ร้านอาหาร เฟย์ตั้งใจบรรยายถึงอาหารในร้านอย่างละเอียด ทั้งชื่อเมนู กลิ่น และรสชาติในแบบที่น้ำสามารถจินตนาการได้  

 

"คุณน้ำชอบอาหารไทยไหมคะ? หรืออยากลองอะไรใหม่ๆ ที่อาจจะต่างออกไปหน่อย?"  

 

"ฉันชอบอาหารไทยค่ะ แต่ถ้าเป็นเมนูใหม่ๆ ที่คุณเฟย์แนะนำ ฉันก็ยินดีลองนะคะ"  

 

"ถ้าอย่างนั้น...ฉันมีเมนูหนึ่งในใจค่ะ แต่ยังไม่บอก รอให้คุณน้ำลองเดาจากกลิ่นตอนเสิร์ฟดีกว่า"

 

 เฟย์พูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนวางแผนบางอย่าง  

 

น้ำหัวเราะ

 

 "คุณเฟย์นี่แปลกดีนะคะ ชอบทำให้คนอื่นสงสัยอยู่เรื่อย"  

 

"ก็แค่เพิ่มความสนุกนิดหน่อยค่ะ"  

 

เมื่อถึงร้าน เฟย์เลือกที่นั่งริมหน้าต่างที่มีลมพัดเบาๆ น้ำฟังเสียงบรรยากาศรอบตัวอย่างเพลิดเพลินในขณะที่เฟย์ดูแลเรื่องการสั่งอาหาร  

 

"คุณน้ำ นั่งสบายไหมคะ?"

 

 เฟย์ถามด้วยน้ำเสียงนุ่ม  

 

"สบายค่ะ ที่นี่บรรยากาศดีมากเลย"

 

 น้ำตอบด้วยรอยยิ้ม  

 

เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ เฟย์บอกให้น้ำลองทายเมนูที่เธอเลือก

 

 "ลองเดาดูค่ะว่าจานนี้คืออะไร"  

 

น้ำสูดกลิ่นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

 

 "หอมเหมือนต้มยำเลยค่ะ...ใช่ไหมคะ?"  

 

เฟย์หัวเราะเบาๆ

 

 "ถูกต้องค่ะ ต้มยำกุ้ง เมนูขึ้นชื่อของไทย ฉันคิดว่าคุณน้ำต้องชอบแน่ๆ"  

 

น้ำหัวเราะพร้อมเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะเริ่มลิ้มรสอาหาร เฟย์คอยบอกตำแหน่งของจานและช้อนอย่างเอาใจใส่  

 

เฟย์ชวนคุย

 

"จริงๆ แล้ว ฉันเพิ่งกลับมาอยู่ไทยได้ไม่ถึงปีค่ะ ก่อนหน้านี้ใช้ชีวิตอยู่เมืองนอกมาตลอดเลย ก็มีบ้างที่มาที่ไทยแต่ก็เหมือนมาพักร้อนมากกว่า"

 

 เฟย์เล่าด้วยน้ำเสียงสบายๆ

 

"จริงเหรอคะ?"

 

 น้ำถามอย่างสนใจ

 

 "ไปอยู่ที่ไหนมาคะ แล้วทำไมถึงกลับมา?"  

 

"ฉันไปเรียนแล้วทำงานที่อเมริกามาหลายปีค่ะ พอถึงจุดหนึ่งก็รู้สึกว่าควรกลับมา เพราะครอบครัวอยู่ที่นี่ แล้วก็คิดถึงบ้านเหมือนกัน"  

 

"ฟังดูเป็นการตัดสินใจครั้งใหญ่เลยนะคะ"

 

 น้ำพูดพร้อมยิ้มบางๆ

 

 "ปรับตัวกลับมาใช้ชีวิตที่นี่เป็นยังไงบ้างคะ?"  

 

เฟย์หัวเราะเบาๆ

 

 "ก็มีช่วงเวลาที่แปลกๆ บ้างค่ะ ทุกอย่างดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ฉันกลับมา แต่อยู่ที่ประเทศบ้านเกิดก็อบอุ่นกว่าอยู่ต่างแดนนะคะ"

 

"ฉันดีใจนะคะที่คุณเฟย์รู้สึกแบบนั้น อยู่ที่ประเทศบ้านเกิดอบอุ่นที่สุดแล้วค่ะ"

 

"อบอุ่นจริงๆ ค่ะ"

 

"เพราะแดดอุ่น หรือเพราะฉันคะ?"

 

 น้ำพูดแหย่ด้วยน้ำเสียงขี้เล่น  

 

เฟย์หัวเราะในลำคอ

 

"ท่าเป็นตอนนี้ก็น่าจะเป็นคุณน้ำมั้งคะ" 

 

น้ำที่กำลังซดต้มยำกุ้งถึงกับสำลัก

 

เฟย์รีบยื่นกระดาษชิดชู่ให้น้ำ

 

"เป็นอะไรมากไหมคะ"

 

 เฟย์ถามด้วยน้ำเสียงตกใจ

 

น้ำหัวเราะแก้เก้อ

 

"ไม่เป็นไรค่ะ 

 

น้ำรับชิดชู่จากเฟย์แล้วเช็ดที่ปากแล้วยกน้ำขึ้นดื่น

 

น้ำรู้สึกได้ถึงความเป็นห่วงและความเป็นกันเอง  ในตัวของเฟย์ แม้ว่าอีกฝ่ายจะดูสุขุมและมีระเบียบ แต่ก็แฝงด้วยความอบอุ่นที่ทำให้น้ำสบายใจ  

 

"ว่าแต่ คุณน้ำทานข้าวนอกบ้านบ่อยไหมคะ" 

 

"ไม่ค่อยบ่อยค่ะ ไม่รู้จะไปกับใคร"

 

"มากับฉันก็ได้นะคะ ถ้าหากคุณน้ำอยากทานข้าวนอกบ้านโทรหาฉันได้เลยค่ะ"

 

น้ำได้แต่ยิ้มเขินๆ แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร

 

ตลอดมื้ออาหาร ทั้งคู่พูดคุยกันอย่างเพลิดเพลิน เฟย์เล่าเรื่องชีวิตในต่างประเทศ น้ำก็เล่าถึงสิ่งที่เธอเจอ มื้ออาหารครั้งนี้จึงกลายเป็นจุดเริ่มต้นของมิตรภาพ

 

 หรือบางทีอาจจะมากกว่านั้น

 

สายสำพันธ์ที่เริ่มก่อตัวขึ้นระหว่างพวกเธอทำให้ทุกอย่างดูอบอุ่มไปด้วย

 

เหมือนเริ่มได้กลิ่นอะไรหอมๆโชยมา.....