ตอนที่ 26 .. “ ทะเล้นรัก ตอน พริกหวาน น้ำตาลเปรี้ยว 5 ”

รวมเรื่องสั้น นิยายรัก นักศึกษา (Romance Fiction - นิยายรัก)

ตอนที่ 26 .. “ ทะเล้นรัก ตอน พริกหวาน น้ำตาลเปรี้ยว 5 ”

“ค่อยยังชั่วแล้ว ป้อพาแม่ไปโฮงยามาแล้ว ฉันคิดถึงแกเลยมาหา และจะมาตามงานด้วย เพราะขาดไปหลายวัน”

“ดีเลย ฉันกำลังคิดถึงแกอยู่พอดี เรื่องการบ้านไม่ต้องห่วง แต่ตอนนี้มาช่วยฉันขายของก่อนก็แล้วกันเนาะ”

“ได้เลยเพื่อน ไปไป ดูซิหนะลูกค้ามากันเพียบ” สองสาวกอดคอกันเดินเข้าไปในร้าน แบบอารมณ์ดีกันเลย

>>>>> @@@@@ <<<<<

     ไม่นานป๋องก็เดินทางมาถึงบริเวณบ้านของปอย มองเข้าไปที่บ้าน มันช่างดูเงียบซะเหลือเกิน

“ทำไมมันเงียบจังวะ”

     อ๋อมลงจากรถ แล้วยืนมองไปรอบๆบ้านของปอยอีกครั้ง

“อยู่ในสวนหรือหลังบ้านหรือเปล่าวะ”

     สิ้นคำของโก้ อ๋อมเลยตัดสินใจเดินไปเรื่อยๆไม่ได้ขึ้นบนบ้าน

..... +++++ .....

     เวลาผ่านไปจน 10 โมงกว่า ป๋องย้อนกลับมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้มาคนเดียว ตัดสินใจเดินเข้าไปในร้าน หนิงทำงานทำการบ้านอยู่ด้านบนไม่ได้ลงมาช่วยยี่หวาขายของ เนื่องจากช่วงสายๆคนไม่เยอะเท่าใดนัก ป๋องสังเกตุเห็นว่ายี่หวากำลังนั่งก้มหน้าก้มตาทำอะไรอยู่ไม่รู้ จึงเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ สักครู่ป๋องก็เดินมาหยุดตรงหน้ายี่หวาพอดี ยี่หวาจะหนีแต่ก็หนีไม่ทันซะแล้ว เพราะป๋องคว้าแขนไว้ก่อนเลย

“จะไปไหน คราวนี้จะลูกไม้อะไรอีกหละ มาเลยมานั่งคุยกันข้างนอกเลย อย่าทำอะไรให้เีป็นพิรุธ ผมเอาจริงนะคราวนี้เนี่ย ถ้าไม่อยากให้ลูกจ้างและทุกๆคนหันมามองคุณเป็นตาเดียวกัน ก็มากับผมดีๆ เร็ว”

     ป๋องทำหน้าขึงขัง ยี่หวามองหน้าป๋อง แล้วทำท่าหงุดหงิดนิดหน่อย ก็จริงอย่างที่ป๋องบอก เธอไม่อยากที่จะให้ใครสงสัย จึงยอมออกไปกับป๋องแต่โดยดี เลยตะโกนเรียกลูกจ้างผู้ชายคนนึงให้มาอยู่ที่เครื่องคิดเงิน แล้วก็ออกไปกับป๋อง

“อ้ายๆ ดูแลร้านโตยเน้อ เดี๋ยวหนูมา ขอไปธุระแป๊บนึง”

     หนิงเดินลงมาจากชั้นบนพอดี เห็นป๋องเดินจูงมือยี่หวาออกไป จึงย่องออกจากทางหลังร้าน และตามไปดูแบบเงียบๆไม่ให้ใครรู้ เพราะสงสัยว่าสองคนนั้นมีความลับอะไรกัน และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ป๋องมาที่ร้านของยี่หวาถูกได้ยังไง เธอพลาดข่าวสำคัญอะไรไปรึเปล่า

$$$$$ ----- $$$$$

    ทางด้านอ๋อมหลังจากที่เดินหาปอยในไร่ในสวนอยู่พักใหญ่ เมื่อไม่พบจึงตัดสินใจเดินกลับมาที่บ้านพร้อมโก้ เมื่อมาถึงบันไดบ้านก็ตัดสินใจตะโกนเรียกเลยคราวนี้ เสียงดังเอามากๆแบบไม่เกรงใจใครเลย

“ปอยๆๆ ปอยอยู่ไหม” เสียงดุๆดังออกมา

“ไม่อยู่โว๊ย” อ๋อมกับโก้ตกใจมาก ถึงกับผงะ

“ใครวะ” อ๋อมตะโกนกลับแบบใจดีสู้เสือ ไม่ยอมคนเช่นกัน

##### ^^^^^ #####

     ป๋องจูงยี่หวามานั่งที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง หนิงแอบตามมาเพราะอยากจะรู้ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างป๋องกับยี่หวา เนื่องจากธรรมดาแล้ว ยี่หวาไม่เคยให้ใครถูกเนื้อต้องตัวแบบชิดใกล้ขนาดนี้ จึงตั้งใจแอบฟัง

“ผมขอโทษในทุกๆเรื่อง และทุกๆอย่างที่ผ่านมา พอใจหรือยัง” ป๋องจ้องไปที่หน้าของยี่หวา

“ไม่” ยี่หวารีบแกะมือของป๋องที่จับอยู่ออก

“คุณพูดง่ายดีนี่”

     ยี่หวาเดินออกมาห่างจากป๋องพอประมาณ

“นี่ฉันเป็นผู้หญิงนะไม่ใช่หุ่นยนตร์ ที่พอเกิดอยากและมีอารมณ์ขึ้นมา ก็มาหา มาทำนั่นทำนี่ เสร็จแล้วก็หายไป”

     ยี่หวาโกรธสุดขีดเมื่อป๋องบังอาจขุดเอาเรื่องเก่าๆมาพูด มาทำเพื่อให้ดูดี หวังว่าจะให้หายโกรธ

“ก็ผมบอกแล้วไง ว่าผมขอโทษ”

     ป๋องก็ไม่ยอมเหมือนกันทั้งๆที่ได้ขอโทษไปแล้ว

“แต่ฉันเป็นผู้หญิงนะ”

     ยี่หวาตอกกลับอย่างแรง

“ก็แค่จูบ”

     หนิงเอามือปิดปากตัวเองทันที เมื่อได้ยินเช่นนั้น

“ยังไม่ทันได้ทำอย่างอื่นเลย คุณจะไม่ให้อภัยผมเลยเหรอ”

“เห็นแก่ตัว พูดง่ายนะ”

     ยี่หวาผลักป๋องออกไปอย่างแรงจนป๋องเซ

“คุณก็ลองกลับมาเป็นฉันบ้างซิ ว่าถ้าถูกใครที่ไหนไม่รู้มาล่วงเกิน มาข่มขืน”

     หนิงเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว เพราะฟังไม่ค่อยถนัด เนื่องจากมันไกลพอประมาณ ชัดบ้างไม่ชัดบ้าง

“ข่มขืน นี่อย่าบอกนะว่า ไอ้หวาเสียตัวให้กับอีตานี่ไปแล้ว มายก๊อด เป็นไปบ่ได้ ข่อย บ่อยากเชื่อเลยเด้”

“คุณจะทำยังไง ไหนช่วยตอบฉันทีซิ ตอบซิ”

     ยี่หวาเอานิ้วชี้ขวา จิ้มไปที่หน้าอกซ้ายของป๋อง แล้วก็นั่งลงที่ม้านั่ง

“เออ..” ป๋องพูดไม่ออก

“พูดไม่ออก ตอบไม่ได้ เห็นไหม แล้วแบบนี้ คุณจะไม่ให้ฉันโกรธคุณได้ยังไง”

“คือว่า..”

     ป๋องไม่รู้จะตอบยังไงจริงๆ เพราะมันเป็นคำถามที่ยากมากจริงๆสำหรับเขา

“คุณก็ตอบไม่ได้”

     ยี่หวาลุกขึ้นจากม้านั่ง

“โธ่เอ้ย..ถุย”

     ยี่หวาขอใช้นิสัยนักเลงเพื่อแสดงให้ป๋องเห็นว่า เธอไม่แคร์เลยสักนิด กับเรื่องที่ผ่านมา แมนพอ โดยที่ไม่เคยร้องขอให้ใครมาเห็นใจกับสิ่งที่ป๋องได้กระทำลงไป

!!!!! &&&&& !!!!!

“กูเอง” สักพักเจ้าของเสียงก็ถือปืนลูกซองอันโตเดินออกมา

“ปืน กลับเถอะไอ้อ๋อม ฮาว่าคิงกลับเต๊อะ ฮาว่า บ่คุ้มหละงานอี้”

 “มีปัญหาอะไรมะ ไอ้หนุ่ม”

     อ๋อมกับโก้ เผลอหันไปกอดกันโดยอัตโนมัติเมื่อเห็นปืนที่ชายชราถืออยู่ อ๋อมใจดีสู้เสือ เหงื่อออกผลักๆไหลมาโดยไม่รู้ตัว ใจก็อยากจะกลับ แต่มันก้าวขาไม่ออกเอง จะให้ทำไง

“พวกแกมาตะโกนโหวกเวกอะไรที่หน้าบ้านฉัน คนจะหลับจะนอน ฉันยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่ด้วย”

     ชายชราหันปืนไปที่สองหนุ่มและยิงคำถามลงมาจากชานบ้านด้านบน

“ตอบให้ดีนะ ถ้าไม่ดี เดี๋ยวจะยิงให้ไส้แตกเลย เอาซะดีไหมเนี่ย”

     พูดจบชายชราก็ยกปืนประทับไหล่ขึ้นนกจะยิง อ๋อมรีบยกมือไหว้และพูดออกไปทันที

“ขอโทษครับ ผมขอโทษที่มาส่งเสียงดังที่นี่ อย่าพึ่งยิงเน้อ ว่าแต่คุณลุงเป็นอะไรกับปอยเหรอครับ เพราะเท่าที่ผมรู้ ปอยมีญาติเยอะมาก ผมจะได้เรียกถูกหนะครับ”

     ชายชรานิ่งเงียบและส่งเสียงออกไปอย่างช้าๆ

“พ่อ” อ๋อมกับโก้เจอตอเข้าให้แล้วไง จังเบ้อเร้อเลยทีนี้

“ห๊า..พ่อ” ทั้งสองคนได้ยินอย่างชัดเจน แค่เห็นปืนไอ้โก้ก็แทบฉี่จะแตกอยู่แล้ว

     นี่มาเจอพ่อเข้าให้อีก โก้เลยรีบชวนเพื่อนกลับทันที อ๋อมเองก็กลัวเหมือนกัน แต่ทำไงได้ มาแล้วนี่

“พวกเอ็งสองคนมีอะไรกับยัยปอยลูกสาวข้าเรอะ”

     พ่อยิงคำถามแบบดุๆ ไอ้อ๋อมยังคงทำใจดีสู้เสือ

“เออ..ผมกับปอย เข้าใจผิดกันนิดหน่อย”

     อ๋อมท่าทางไม่ค่อยจะดีเอาซะเลย กล้าๆกลัวๆ เพราะว่าที่พ่อตาจ้องและเล็งปืนมาที่อ๋อมตลอดเวลา จนทำให้อ๋อมเหมือนจะเกร็งๆ ไอ้โก้ไม่ต้องพูดถึง หันหลังให้กับพ่อไปนานแล้ว

“แล้วเอ็งหละชื่ออะไร ข้าจะได้บอกนังปอยมันถูก ว่ามีคนมาหา ตอนนี้มันไม่อยู่ ไปมหาลัย มีงานด่วน”

“ผมชื่ออ๋อมครับ” อ๋อมพูดเสียงสั่นๆ

“อ๋อ อ๋อม อืม เออ แล้วข้าจะบอกนังหนูมันให้”

     เมื่อได้คำตอบเป็นที่น่าพอใจ พ่อก็ยิ้มๆและลดปืนลง แต่พอสักพักก็นึกถึงชื่อนี้ขึ้นมาได้ จึงยกปืนขึ้นดังเดิม

“เอ้ย เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เอ็งว่าเอ็งชื่ออะไรนะ” อ๋อมตกใจจึงรีบบอก

“อ๋อมจ๊ะพ่อ ผมชื่ออ๋อม” อ๋อมยกมือพนมเอาไว้

“ว่าไงนะ อ๋อมเหรอ” ว่าที่พ่อตา ตาถลนทันที

“อ๋อมอย่างนั้นเหรอ ชัดเลย” ไม่ผิดตัวแน่แล้ว

“จร้า อ๋อมจ๊ะ” เท่านั้นแหละ พ่อขึ้นนกปืนทันที

“มึงนั่นเอง ไม่ผิดตัว ขอถามอีกครั้ง เอ็งชื่ออ๋อมใช่ไหม” พ่อถามย้ำอีกที

“ครับๆคุณพ่อ” อ๋อมเริ่มขาสั่นแล้วครั้งนี้

“ใครเป็นพ่อมึง กูมีลูกสาวคนเดียว” พ่อยกปืนขึ้นประทับบ่าทันที

“อย่าอยู่เลยไอ้อ๋อม” สิ้นเสียงพ่อ พ่อก็ยิงปืนใส่อ๋อมทันที

     ทั้งอ๋อมและโก้วิ่งหลบลูกปืนแบบฉิบหายวายป่วงเลยทีนี้

“ตายซะเถอะ”    

<<<<< $$$$$ >>>>>

“เอาหละ ฉันว่าคุณกลับไปได้แล้ว และอย่าได้มารบกวนฉันอีก”

“หวา แต่ผม..”

     ป๋องพยายามจะให้ยี่หวายกโทษและให้อภัยกับทุกเรื่องที่ผ่านมาสักที

“ฉันกับคุณ เราไม่มีอะไรติดค้างกันอีกแล้ว”

     ป๋องจ้องหน้ายี่หวาแบบเว้าวอนแต่ยี่หวาก็ไม่ใจอ่อน

“เอาเป็นว่า ฉันไม่เอาความคุณในทุกๆเรื่อง ก็แล้วกัน จบนะ”

     ยี่หวากอดอกแล้วชี้นิ้วไปที่ป๋อง

“จำไว้ แต่ถ้ายังมาตามรังควนฉันอีก คราวนี้ฉันจะไม่เกรงใจแล้ว นายได้เข้าไปนอนในกรงขังและคุยกับตำรวจแน่ ไม่เชื่อก็คอยดู ไปซิ กลับไปได้แล้ว ฉันไม่มีเรื่องที่จะคุยกับนายแล้ว”

     พูดจบยี่หวาก็เดินเข้าร้านไปเลย ปล่อยให้ป๋องยืนทำใจอยู่ตรงนั้นคนเดียว ส่วนหนิงหลังจากที่ยี่หวาเดินกลับแล้ว เธอก็รีบกลับเข้าไปที่ร้านเช่นเดิม ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และมาแอบมองว่ายี่หวามีอาการเป็นเช่นไร ยี่หวาพอกลับมาถึงร้านก็ยังไม่เข้าไปข้างใน ได้แต่ยืนพิงข้างฝาและร่ำไห้ออกมา

    ป๋องเดินตามกลับมาในเวลาที่ไม่ห่างกันซะเท่าใด แต่ไม่ได้เข้าไปหา คงยืนเซ่อมองดูยี่หวาอยู่ภายนอกห่างๆคนเดียว ไม่นานก็เปิดประตูรถและขับกลับออกไปจากร้านของยี่หวาทันที จึงทำให้หนิงเกิดความสงสัยเป็นอย่างมาก จะถามหรือไม่ถามเพื่อนดี เมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ทำให้หนิงสงสารเพื่อนตัวเองมาก ถ้าเกิดขึ้นกับตัวเองแล้วจะทำยังไงดีหละทีนี้

“หวาเอ้ย ทำไมเรื่องร้ายๆ ถึงได้มาเกิดขึ้นกับแกได้วะ เห้อ แล้วนี่ฉันจะช่วยแกได้ยังไงหละเนี่ย สงสารแกจัง”

((((( ----- )))))

“เดี๋ยวซิครับพ่อ คุยกันก่อนซิ”

     อ๋อมกับโก้วิ่งแตกกระเจิงกันไปหลบที่หลังต้นไม้ใหญ่คนละต้น

“ว่าไงนะ เมื่อกี้แกเรียกฉันว่าไงนะ”

     พ่อย้อนถามอ๋อมอีกครั้ง เพื่อความแน่ใจ

“คุณลุงครับ คุณลุง” อ๋อมเลยเปลี่ยนสรรพนามใหม่ทันที

“เออ แล้วไป ค่อยยังชั่ว ลุง งั้นไม่ว่ากัน”

     สักพักพ่อก็พูดออกไปอีก

“ใครก็ตาม ที่ทำให้ลูกสาวข้าเจ็บและเสียใจ มันผู้นั้นต้องตายสถานเดียว”

“ฟังผมก่อนได้ไหมครับคุณลุง”

     อ๋อมยังคงมีข้อต่อรองกับมัจจุราชผมสีดอกเลา

“ว่าไป ถ้าพูดไม่ดีข้าส่องดับแน่”

     พ่อให้โอกาส อ๋อมกับโก้ก็ค่อยๆเดินออกมาจากหลังต้นไม้

“ไอ้ตะกวด ไอ้ตัวแสบ”

     ยังไม่ทันที่อ๋อมจะได้พูดอะไร พ่อก็ยิงอีกทันที อ๋อมกับโก้หลบแทบไม่ทัน พ่อแกล้งยิงขู่ไปเล่นๆเท่านั้น เพราะยังหงุดหงิดที่ทำให้ลูกสาวตัวเองเสียใจ แต่ไม่ถึงกะใจดำ ฆ่าใครได้

“ข้า..เออ ขอโทษ ที่ปืนลั่น เพราะ นิ้วข้ามันเกร็ง หวังว่าคงไม่ว่ากันนะ ไอ้สองแฉก”

     ว่าที่พ่อตาแกล้งลองใจ อ๋อมซะอย่างนั้น เพราะดูๆแล้วท่าทางจะขวัญอ่อนเอาเรื่อง

“เสียงปืนนี่ พ่อ..”

     เสียงปืนที่พ่อยิงไปมันดังก้องไปทั่วไร่และทั่วบริเวณนั้น ขณะที่ปอยกำลังเดินทางใกล้ถึงบ้าน ปอยจึงรีบบิดมอเตอร์ไซด์กลับบ้านอย่างเร็วในทันที เพราะคิดว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ

“ว่าแต่ มาถึงบ้านข้าแล้ว จะขึ้นมาบนบ้านกันก่อนไหมหละ” พ่อส่งเสียงถามลงไปลองเชิง

“ปอยไปกาด” พ่อโกหก เพื่อต้องการจะแก้เผ็ดว่าที่ลูกเขยให้ถึงที่สุด

“หรือว่าสูจะปิ๊ก ว่าได๋” อ๋อมกับโก้งง จนทำอะไรไม่ถูกแล้ว

“เอ้ย เอาไงดีวะ พ่อเฒ่าจะมาไม้ไหนอีกวะ” อ๋อมหันไปถามโก้

“บ่ฮู้ เหมือนกั๋น ถ้าเฮาออกไปแล้วแกเกิดยิงขึ้นมา เฮาสองคนมิตายฟรีเหรอวะ”

     โก้ชักเริ่มฉลาด อ๋อมเลยตัดสินใจเอง เมื่อเพื่อนช่วยอะไรไม่ได้

“รอ รอดีกว่าครับ” อ๋อมตะโกนออกไป

“ไหนๆ ก็มาแล้ว”

     อ๋อมชูมือทั้งสองขึ้นเหนือหัวและค่อยๆเดินออกมา

“เอ้า งั้นก็ขึ้นมากินน้ำกินท่าข้างบนกันก่อนซิ”

     ว่าที่พ่อตาเอาปลายกระบอกปืนตวัดเชื้อเชิญ ว่าที่พ่อตาเมริ่มีแผนอะไรอีกแล้วแน่เลย แต่อ๋อมไม่หลงกล เพราะความรู้สึกมันบอกว่า ไม่ปลอดภัยแน่

“ตรงนี้ก็ได้ครับ ลมเย็นดี”

     เมื่ออ๋อมไม่เล่นด้วย ว่าที่พ่อตาจึงแอบขึ้นนกปืน

“เย็นมากใช่ไหม ตรงนั้นหนะ”

     ไม่รอช้าที่นิ้วมือจะทำงาน อ๋อมตาไว จึงบอกให้โก้หลบ พ่อยิงรัวไปสามนัดซ้อน ปอยขับมอเตอร์ไซด์มาถึงบริเวณบ้านพอดี

“ว๊าย / ว๊าก”

     อ๋อมกับโก้กระโดดหลบไปคนละทาง

“พี่อ๋อม”

     ปอยตะโกนเรียกเสียงดังลั่น จึงเป็นการย้ำเตือนว่า ไม่ผิดตัวแน่

“มึงนี่เอง ไม่ผิดตัว ที่ทำให้ลูกสาวกูขี้มูกโป่ง แทบจะเป็นจะตาย เมื่อวันก่อน อย่าอยู่เลยมึง”

     ว่าที่พ่อตาจัดไปอีก 3-4 นัด

“ฟังผมอธิบายก่อนซิครับ”

     อ๋อมขอร้อง ขออุธรณ์ฎีกา

“นั่น นังหนูมาโน่นแล้ว” พ่อตะโกนบอก

“พ่อ” ปอยส่งเสียงตะโกนออกมาก่อนทันที

“อย่าทำอะไรพี่อ๋อมนะ หนูขอร้อง” ปอยขอความเห็นใจ

“อะไรของเอ็งวะนังหนู”

     ปอยลงจากรถวิ่งมาถึงบันไดบ้านรีบขึ้นไปและเอามือดันปืนพ่อไปทางอื่น 

“วันก่อนข้าเห็นเอ็งร้องไห้ฟูมฟายจะเป็นจะตายเอา บ่นว่าเกลียด บ่นว่ามันไม่ดีอยู่หยกๆ แล้วไหงวันนี้ พอเห็นหน้ามันเข้าเท่านั้นแหละ เกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาเลยรึ อะไร นี่มันอะไรของเจ้า ปอย จะเอายังไงอีก”

     พ่อไม่เข้าใจลูกสาวสุดที่รัก ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ค่อยสบาย ร่างกายก็ไม่สมบูรณ์ ฝืนสังขารมาจับปืนเพื่อลูก

“พ่ออุตส่าห์จะแก้แค้นให้ สั่งสอนให้ ยังไม่ดีอีกเหรอ ห๊ะ” พ่อทำหน้าไม่เข้าใจเอามากๆ

“พ่อ หนูขอขอบใจในความหวังดีของพ่อนะ แต่หนู..ขอให้หนูตกลงกับเขาเองก่อน ก็แล้วกันนะพ่อนะ”

     ปอยมองหน้าพ่อด้วยน้ำตานองหน้า เพราะกลัวพ่อจะฆ่าคนที่เธอรัก เนื่องจากเธอรู้นิสัยของพ่อดีว่าเป็นเช่นไร พ่อมองหน้าลูกสาวและหันไปมองหน้าอ๋อม พ่อเมื่อเห็นน้ำตาของลูกสาว จึงเริ่มใจอ่อนทันที โกรธก็โกรธ

“พ่อ หนูไหว้หละนะ”

     ปอยปล่อยปืนและมาพนมมือแทน ปอยอยากให้พูดด้วยเหตุผลกัน พ่อลดปืนลงทันที

“ตามใจ พูดกันเอาเองก็แล้วกัน”

     พ่อก้มหน้าเหมือนรู้สึกเหนื่อย ตัวเซนิดๆ จนปอยเห็นอาการ จึงต้องประคอง

“พ่อ เป็นยังไงบ้าง ยังไม่หายดีเลย ไม่เอานะ ถ้าพ่อเป็นอะไรไป แล้วหนูจะอยู่ยังไง พ่อไม่รักหนูแล้วเหรอ”

“พ่อ..เออ” พ่อเอามือมาลูบหัวลูกสาว

“ข้าไม่เป็นอะไร ไปหละ”

     แล้วพ่อก็หันหน้าไปทางอ๋อมและเอามือที่ถือปืนยกขึ้นชี้ไปที่หน้าของอ๋อม

“แล้วอย่าให้มีปัญหาก็แล้วกัน กูยิงไส้มึงแตกแน่ ไอ้ตะกวด”

     พูดเสร็จก็หันหลังเดินเข้าบ้านไปเลย

“เดินดีๆนะพ่อ” ปอยเป็นห่วงพ่อมาก พ่อยกมือขึ้นมาบอกไม่เป็นไร

“ปอย”

     อ๋อมตะโกนขึ้นไป ปอยเดินสวนลงมา หลังจากที่พาพ่อไปนั่งในบ้าน แต่ไม่พูดด้วย เดินผ่านไปเลย

“ไปซิวะ ไอ้ทึ่ม ไป”

     โก้ผลักเพื่อนให้ตามไปปรับความเข้าใจ ไม่งั้นไม่จบแน่ ไหนๆก็มาแล้ว อ๋อมวิ่งตามปอยเข้าไปในสวน/ไร่ของเธอ สักพักอ๋อมก็ตามปอยเจอตรงลำธารแถวนั้น

“พี่มาทำไม ก็รู้ทั้งรู้ว่าพ่อกำลังโกรธ”

     ปอยยืนกอดอกหันหน้าไปทางลำธาร

“ก็ปอยไม่ยอมรับโทรศัพท์พี่ตั้งหลายวัน พี่ถึงต้องมานี่ไง”

     อ๋อมเดินมาหยุดอยู่ที่ด้านหลังของปอย

“แล้วถ้าพ่อยิงพี่ตายไป พี่คิดเหรอว่าหนูจะอยู่ได้ ถ้าพี่เป็นอะไรไป แล้วหนูจะเป็นยังไง หนูหนู”

“ปอย นี่แสดงว่า..”

     อ๋อมคิดว่ายังคงพอมีความหวัง จึงขยับไปกอดเอวปอยจากทางด้านหลัง

“อย่ามาหลงตัวเอง อย่าทำแบบนี้นะ”

     ปอยรีบแกะมือของอ๋อมออกทันที และหันหน้ามา

“ที่หนูพูด ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ถ้าพี่ตายไป พ่อหนูก็เดือดร้อน ต้องเข้าคุก อีกอย่าง ถึงพี่จะชั่ว จะเลวยังไง การที่พี่มีชีวิตอยู่ ก็ยังดีกว่าไม่มีลมหายใจ อย่างน้อยมันก็ยังดีกว่า ทำให้คนอื่นเดือดร้อน โดยเฉพาะหนู”

     ปอยผลักอ๋อมออกไปอย่างแรงจนเซ อ๋อมก็ยังไม่เข้าใจ

“พี่ไม่เข้าใจว่าหนูหมายความว่าอะไร”

“ทีแบบนี้ทำมาโง่ ซื่อบื้อ ถ้าพ่อหนูติดคุก แล้วหนูจะทำยังไง หนูมีพ่อแค่ 2 คนเท่านั้น ถ้าพ่อติดคุก ก็เท่ากับว่าหนูต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียวไง ฉลาดขึ้นมาบ้างรึยัง คาราบาว”

     เจอคำนี้เข้าไปอ๋อมคิดได้ขึ้นมาทันที

“แรงหงะ”

     โก้แอบฟังอยู่เลยอุทานออกมาทันที อ๋อมเอื้อมมือไปจับมือทั้งสองข้างของปอย ปอยสะบัดหนีทันที

“พี่กลับไปซะเถอะ ที่หนูพูดออกมา และอธิบายออกมาจนหมด หวังว่าพี่คงจะเข้าใจ เมียพี่รออยู่ ก็กลับไปหาเขาซะ หนูไม่อยากจะได้ชื่อว่า เป็นมือที่สาม มาทำลายความสุขครอบครัวใคร”

“ปอย ปอยฟังพี่ก่อนซิ พี่มีความจริงที่ต้องการจะบอกให้ปอยรู้นะ ส่วนเรื่องที่พ่อน้องจะยิงพี่ให้ตาย พี่ก็ไม่กลัว”

“พี่ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ หนูอุตส่าห์พูดออกมาชัดเจนขนาดนี้ นี่พี่ฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่องเหรอ พี่ยังไม่เข้าใจความหวังดีของหนูอีกเหรอ พ่อหนูเอาจริงนะคราวนี้ พ่อเอาตายเลยนะ หนูจะบอกพี่อีกครั้งให้ตาสว่างนะ”

“ปอยๆ ปอยฟังพี่”

     อ๋อมพยายามจะให้ปอยใจเย็นลง แต่เธอไม่ฟังใครทั้งสิ้นในตอนนี้ ชี้หน้าอ๋อมด้วยความโกรธ

“พี่ฟังหนูให้ดีนะ ถ้าพ่อยิงพี่ตาย พ่อก็ต้องติดคุก เมื่อพ่อติดคุก หนูก็ต้องอยู่คนเดียว แล้วพี่ไม่นึกถึงจิตใจของหนูบ้างเหรอ ว่าจะเป็นยังไง ที่ต้องเสียพ่อ เพราะต้องเข้าไปอยู่ในตารางและเสียพี่ ซึ่งเป็นคนที่หนูรักหนะ พี่เข้าใจหนูบ้างไหม ว่าหนูไม่ต้องการให้เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น ถึงหนูกับพี่จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน มันก็ยังดีกว่าที่พี่ตาย พี่เข้าใจไหม เข้าใจไหม หนูไม่อยากให้พี่ตาย ไม่อยากให้พี่ตาย”

     ปอยโผเข้าทุบอกของอ๋อมแล้วร้องไห้ อ๋อมเข้าใจทันทีว่าปอยรักเขาแค่ไหน

“ปอยพี่ขอโทษ พี่เข้าใจแล้ว พี่เข้าใจแล้ว”

     อ๋อมเอามือลูบหัวของปอย

“สำหรับเรื่องของเราสองคนที่ผ่านมา ก็คิดซะว่า มันไม่เคยเกิดขึ้น นะพี่นะ หนูขอแค่นี้ หนูขอเก็บพี่เอาไว้ในใจก็พอ แต่ถ้าพี่ตายไป หนูคงจะทนไม่ได้ แค่พี่มีลมหายใจ ก็ทำให้หนูมีความสุขแล้ว หนูขอเท่านี้จริงๆ”

<<<<<<<<< ---------- >>>>>>>>>

โปรดติดตามตอนต่อไปใน ตอนที่ 27 .. “ ทะเล้นรัก ตอน พริกหวาน น้ำตาลเปรี้ยว 6 ”

ตอนที่ 26 .. “ ทะเล้นรัก ตอน พริกหวาน น้ำตาลเปรี้ยว 5 ”

รวมเรื่องสั้น นิยายรัก นักศึกษา (Romance Fiction - นิยายรัก)