บทที่ 87: หลงโม่หนีออกจากบ้าน

ยามนี้เป็นเวลาที่ท้องฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว

 

เด็กตระกูลหลงทั้ง 5 คนกำลังนั่งล้อมกองไฟย่างเนื้อกินกันโดยที่ไม่มีใครหันไปมองพ่อมังกรที่อยู่ข้าง ๆ เลยแม้แต่น้อย

 

ระหว่างนั้นหลงโม่พยายามที่จะเข้าไปช่วยลูกน้อยทำอาหาร แต่เด็กทุกคนกลับเพิกเฉยทำเป็นมองไม่เห็นเขา 

 

ขณะที่ชายหนุ่มเฝ้ามองเจ้าตัวเล็กทั้งหลายปฏิเสธตนเอง ใบหน้าของเขาก็เศร้าหมอง ก่อนที่เขาจะหันหลังเดินออกไปพร้อมกับออร่าเย็นชา

 

ณ ถ้ำอันมืดมิดในเวลาเดียวกัน

 

หูเจียวเจียวเดินส่งลู่เมี่ยนเอ๋อออกไปที่ปากถ้ำ หลังจากกินดื่มจนอิ่มหนำสำราญแล้ว เธอก็นั่งอยู่ท่ามกลางความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุด

 

แม้ว่าจะมีไฟดวงเล็กเต้นรำอยู่ในถ้ำ แต่ในมุมมืดที่ไฟส่องไปไม่ถึง หญิงสาวยังคงรู้สึกราวกับว่ามีดวงตาสีดำจำนวนนับไม่ถ้วนจ้องมองมาที่ตน ซึ่งมันให้ความรู้สึกน่าขนลุกมาก

 

ปกติเธอไม่กลัวความมืดและไม่กลัวการอยู่คนเดียว แต่ในถ้ำที่มืดสนิทนี้ ความมืดดูเหมือนจะแผ่ขยายออกไปไกลสุดลูกหูลูกตา คล้ายกับเหวลึกที่สุดจะหยั่งถึงก้นเหว แล้วเธอก็จินตนาการไปไกลว่ามันจะดูดเธอลงไปได้ทุกเมื่อ

 

แล้วจู่ ๆ หูเจียวเจียวก็เกิดสงสัยขึ้นมาว่าหลงโม่อาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ตอนที่ถูกขับออกไปอยู่นอกเผ่าเช่นเดียวกันหรือไม่?

 

ทั้ง ๆ ที่เขามีบ้านให้กลับ แต่เขาก็ถูกบังคับให้ไปอาศัยอยู่ในป่าที่อันตรายนั้น

 

ชายหนุ่มต้องเผชิญภัยอันตรายถึงชีวิตตลอดเวลา แม้แต่เวลานอนก็ไม่กล้าคลายความระมัดระวังลง เพราะถ้าผ่อนคลายลงแม้เพียงเสี้ยววินาที เขาก็มีโอกาสเสียชีวิตสูงมากยิ่งขึ้น

 

เมื่อจิ้งจอกสาวนึกถึงสิ่งนี้ เธอก็ถอนหายใจออกมา

 

ถูกต้อง เจ้าของร่างเดิมทำร้ายหลงโม่ขนาดนี้ ถ้าเขาไม่โกรธเคืองเธอมันคงจะแปลกมาก โชคดีแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ฆ่าเธอทิ้งทันทีที่เห็นหน้ากัน แล้วเธอจะคาดหวังให้เขาเชื่อในตัวเธอได้อย่างไร

 

เฮ้อ~

 

มังกรหนุ่มสามารถกลายเป็นจอมวายร้ายที่แข็งแกร่งได้ ซึ่งมันบ่งบอกว่าเขาไม่ใช่คนอ่อนแอ ตรงกันข้าม หลังจากที่หูเจียวเจียวทำความรู้จักเขาในช่วงเวลานี้ เธอก็พบว่าการลงทุนฝากชีวิตไว้กับเขามันก็ถือว่าคุ้มค่าอยู่

 

ภูตดังกล่าวอาจกลายเป็นเจ้าเหนือหัวทุกคนหลังจากแบกรับความอัปยศอดสูมาตลอดทั้งชีวิต

 

แต่เพราะความชั่วร้ายของเจ้าของร่างเดิม เขาจึงเสียชีวิตอย่างน่าอนาถด้วยน้ำมือของอิงหยวนผู้เป็นพระเอกของเรื่อง 

 

“เฮ้อ ทำไมนะ…”

 

หญิงสาวพึมพำพลางทอดถอนหายใจอีกครั้ง

 

เธอกับหลงโม่ช่างโชคร้ายจริง ๆ...

 

“แม่นาง ทำไมเจ้าถึงถอนหายใจ? เจ้ากลัวที่จะต้องอยู่ที่นี่คนเดียวหรือ?”

 

จู่ ๆ ก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้นในถ้ำ ทำให้หูเจียวเจียวตัวสั่นและลุกขึ้นจากพื้นอย่างกะทันหัน ก่อนจะหันไปพบดวงตาสีเขียวจาง ๆ คู่หนึ่งปรากฏอยู่ไม่ไกล

 

“ใครน่ะ? เจ้าเป็นใคร?”

 

จิ้งจอกสาวมองไปข้างหน้าพลางยกแขนขึ้นมาตั้งท่าป้องกันตัว

 

หากคำนวณเวลาแล้ว ตอนนี้น่าจะเป็นตอนกลางคืน ดั้งนั้นใครจะมาที่นี่ได้อีก?

 

ครู่ต่อมา เสียงฝีเท้าหนักดังมาจากมุมมืดของถ้ำ และในไม่ช้า เงายาวก็ปรากฏต่อสายตาของหูเจียวเจียว

 

เมื่อเธอเห็นใบหน้าของบุคคลนั้นอย่างชัดเจน เธอก็ขมวดคิ้วด้วยความงุนงง

 

“หลงอู่? เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

 

เธอไม่ได้รู้สึกประทับใจในตัวของภูตมังกรคนนี้เลย เขามันพวกใจแคบไม่น่าไว้วางใจ และที่สำคัญที่สุดก็คือ อีกฝ่ายส่งผลต่อความก้าวหน้าของเธอในการคืนดีกับหลงโม่

 

ขณะนั้นหลงอู่เดินไปที่กองไฟก่อนจะหันไปมองสาวสวยอย่างเป็นห่วงเป็นใย “แม่นาง ข้าแค่เป็นกังวลเกี่ยวกับเจ้า ข้าก็เลยมาหาเจ้า”

 

มาหาเธอ?

 

คำพูดของอีกฝ่ายทำให้มุมปากของหูเจียวเจียวกระตุก เธอมองดูชายบึกบึนที่เดินเข้ามามือเปล่าด้วยความไม่เข้าใจ 

 

นี่เขาคงไม่ได้มาพูดเวิ่นเว้อเพื่อปลอบเธอให้อิ่มท้องหรอกใช่ไหม?

 

“ตอนนี้เจ้าเห็นแล้วว่าข้ายังมีชีวิตอยู่ เจ้ากลับไปได้แล้ว” จิ้งจอกสาวออกคำสั่งไล่แขกไม่ได้รับเชิญทันที

 

“ข้าจะทำแบบนั้นได้ยังไง เจ้าคงต้องกำลังกลัวมากแน่ ๆ ข้าอยากอยู่เป็นเพื่อนกับเจ้าอีกสักหน่อย” หลงอู่ไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางที่แสดงออกมาอย่างจริงจังของหูเจียวเจียวเลย เขาเลิกคิ้วขึ้นและขยิบตาใส่เธอโดยทำเหมือนกับว่าตัวเองหล่อเหลาปานเทพบุตร

 

“...”

 

ไอ้หมอนี่ไม่เข้าใจภาษามนุษย์หรือไง?

 

“แม่นาง เจ้าควรจะมาอยู่กับข้า เจ้าก็เห็นแล้วว่าหลงโม่ไม่สามารถปกป้องเจ้าได้เลย ดูสิ เจ้ายังต้องปกป้องเขาเหมือนเดิม ทั้ง ๆ ที่เขาทำได้เพียงเฝ้าดูเจ้าถูกขัง แล้วพอมีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าจริง ๆ เขาก็ไม่แม้แต่จะมาดูเจ้าสักนิด เจ้าลองคิดทบทวนดูใหม่ดีไหม?”

 

หลงอู่มองแม่จิ้งจอกคนงามอย่างหลงใหลและหรี่ตาขณะที่เขาพูด

 

“ใครบอกว่าหลงโม่ไม่มาหาข้า!” หูเจียวเจียวเชิดคางขึ้นเถียง

 

“หึ... วันนี้ข้าเฝ้าอยู่ข้างนอกทั้งวัน แต่ข้าไม่เคยเห็นหลงโม่โผล่มาที่นี่สักครั้ง” มังกรหนุ่มยิ้มราวกับว่าเขารู้ว่าอีกฝ่ายต้องการพูดอะไร

 

นั่นทำให้จิ้งจอกสาวพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

 

เธอไม่แปลกใจเลยที่หลงโม่จะไม่มา!

 

ในใจเขาคงอยากให้เธอตายอยู่ที่นี่โดยไม่ต้องกลับไปให้เขาเห็นหน้าอีก ตอนนั้นบางทีเขาอาจยังมีโอกาสได้พบรักแท้กับผู้หญิงคนอื่น!

 

เมื่อหูเจียวเจียวนึกถึงสิ่งนี้ก็หลุบตาลงต่ำ และดวงตาของเธอก็ฉายแววบางอย่าง

 

เดิมทีหลงโม่กับลูกทั้ง 5 เกลียดชังเธอมาก ตอนนี้พวกเด็กน้อยต้องพูดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับเธออยู่ที่บ้านแน่นอน ถ้าชายหนุ่มรู้ว่าเธอนั้นเลวทรามและเกลียดชังลูก ๆ ของตนเพียงใด เขาคงจะเข้าสู่ด้านมืดเร็วกว่านี้

 

หนทางสู่การเปลี่ยนชะตากรรมของเธอครั้งนี้ยากเย็นยิ่งนัก

 

ทำไมฉันคิดไม่ถึงมาก่อนนะ!

 

เมื่อหลงอู่เห็นจิ้งจอกสาวก้มหน้าลง เขาก็คิดว่าเธอกำลังหลงทางเพราะสิ่งนี้ ดังนั้นเขาจึงยิ้มอย่างมั่นใจแล้วแสร้งทำเป็นปลอบเธอ

 

“ข้าจะไม่ปฏิบัติต่อคู่ของข้าอย่างไร้ความปรานีเหมือนหลงโม่ ไม่ต้องกังวล ในอนาคตข้าจะปกป้องเจ้าเอง”

 

หลังจากที่เขาพูดแบบนี้ออกไป อีกฝ่ายจะต้องสะเทือนใจจนอยากจะร้องไห้ออกมาแน่นอน!

 

ชายหนุ่มคิดว่าผู้หญิงเผ่าเล็ก ๆ ที่ไม่เคยเห็นโลกกว้างจัดการได้ไม่ยากนักหรอก

 

“...”

 

ยามนี้หูเจียวเจียวมีสีหน้าเศร้าสร้อย เธอไม่ฟังคำพูดของหลงอู่เลยแม้แต่น้อย จิตใจของเธอเต็มไปด้วยความสับสนว่าจุดจบของตนเองนั้นจะเป็นอย่างไร

 

...

 

ในบ้านหลังเล็ก

 

เด็กทั้ง 5 คนมองดูท้องฟ้าที่มืดมิดข้างนอก โดยที่พวกเขาไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิด

 

“พี่ใหญ่ ท่านพ่อยังไม่กลับมาเลยทั้ง ๆ ที่ออกไปนานแล้ว เขาโกรธเราหรือเปล่าเลยไม่กลับมา...” หลงหลิงเอ๋อรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ตนพูดกับพ่อในวันนี้

 

แม้ว่านางจะโกรธที่พ่อไม่สนใจแม่จิ้งจอก แต่นางก็ยังคงเสียใจถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเขาเช่นกัน นางไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่อยู่บ้านกันทั้งคู่ 

 

“ข้าไม่คิดว่าท่านพ่อจะกลับมา เขาอารมณ์ร้ายมาก ตอนนี้เขาคงจะเป็นบ้าไปแล้ว” หลงจงกอดอกพิงผนังและพูดด้วยเสียงเย็นเยียบออกมา พร้อมกับเสริมเติมแต่งสถานการณ์ให้เลวร้ายขึ้น

 

“ฮือ...มันเป็นความผิดของข้าเอง ถ้าคำพูดของข้าไม่ทำให้ท่านพ่อโกรธ ท่านพ่อก็คงไม่ออกไปไหน”

 

เด็กสาวตัวน้อยก้มหน้าลงด้วยความเสียใจ

 

“ข้าไม่โทษเจ้า หลิงเอ๋อ ท่านพ่อเป็นผู้ชายที่โตแล้ว เจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเขาหรอก” หลงอวี้ลูบหัวของน้องสาวอย่างอ่อนโยน เสียงที่เล็กแหลมของเขาให้ความรู้สึกถึงความมั่นคงปลอดภัย

 

เนื่องจากหลงโม่สอนพวกเขาว่า ‘พวกเจ้าต้องปกป้องตัวเอง’ มาตั้งแต่เด็ก ลูกผู้ชายจึงไม่กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของพ่อมังกรมากนัก

 

แม้แต่หลงเซียวผู้เงียบขรึมไม่ค่อยพูดก็ยังปลอบโยนน้องสาวของเขา

 

“อย่ากังวลไปเลย ท่านพ่อแค่อารมณ์ไม่ดี ถึงเขาจะเป็นอย่างนั้น เขาก็ไม่ใช่คนโง่ เขาจะไม่เอาตัวเองไปเสี่ยงอันตรายหรอก”

 

ส่วนหลงเหยาเงยหน้าขึ้นมองไปที่พี่น้องของเขาด้วยความงุนงง แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจสิ่งที่ทุกคนกำลังพูดถึง แต่เขาก็ยังเบียดตัวเข้าไปในหมู่พี่ ๆ แล้วคอยส่ายหัวหรือไม่ก็พยักหน้ารับคำพูดของพวกเขา

 

หลังจากที่หลงหลิงเอ๋อได้ฟังคำพูดของพี่ชายแล้ว นางก็รู้สึกดีขึ้นมาก นางจึงพยักหน้าพร้อมพูดอย่างจริงจัง “นั่นสินะ ท่านพ่อเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว ข้าควรกังวลเกี่ยวกับท่านแม่ของข้ามากกว่า”

 

...

 

ขณะนี้หลงโม่กำลังเดินอยู่ท่ามกลางความมืด

 

วูบ!

 

หลังจากที่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว เงาของสัตว์สีดำขนาดใหญ่ก็บินลงมาที่หน้าบ้านไม้หลังหนึ่ง ก่อนจะกลายร่างเป็นมนุษย์แล้วเตะเปิดประตู

 

ตูม!

 

ประตูไม้พังลงกับพื้นในพริบตาเพราะบานพับแตกกระจายออกจากกัน

 

ลู่ซุยซุยที่กำลังหลับสบายอยู่ในบ้านหลังนี้ก็ต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงดังกะทันหัน นางรีบลุกขึ้นแล้วเห็นดวงตาที่น่าสยดสยองคู่หนึ่งจ้องมองมา

 

“เจ้า...อั่ก!”

 

ขณะที่หญิงสาวกำลังจะพูด จู่ ๆ ลำคอของนางก็ถูกรัดแน่น ก่อนที่ตัวนางจะถูกยกขึ้นจากที่นอน และสองเท้าเรียวก็เตะไปมาอยู่กลางอากาศเพื่อดิ้นรนเอาชีวิตรอด...