บทที่ 86: หลงโม่ถูกลูก ๆ เมิน

ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้

 

“เมี่ยนเอ๋อ เจ้ามีอะไรในใจหรือเปล่า ทำไมดูเหมือนใจเจ้าไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย?”

 

อิงหยวนพบว่าภรรยาสาวทำตัวแปลก ๆ ตั้งแต่นางกลับมาจากข้างนอก 

 

พอชายหนุ่มเห็นว่าลู่เมี่ยนเอ๋อเกือบจะยื่นมือเข้าไปในกองไฟ ในที่สุดเขาก็ต้องรีบพุ่งเข้าไปจับมือนางไว้และมองอีกฝ่ายอย่างเป็นกังวล

 

หลังจากที่หูเจียวเจียวรักษาบาดแผลให้เขา ประกอบกับความสามารถในการฟื้นฟูจากอาการบาดเจ็บที่สุดยอดของเขา ตอนนี้อินทรีหนุ่มสามารถเดินเหินไปมาได้ตามปกติ แต่บาดแผลบนร่างกายของเขายังเป็นสะเก็ดสีน้ำตาลเข้ม 

 

“อาหยวน... ”

 

จากนั้นกวางสาวก็เล่าให้สามีฟังว่าในวันนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง

 

ไม่นานดวงตาของอิงหยวนก็มืดลงเล็กน้อย “หูเจียวเจียวถูกขังงั้นหรือ?”

 

ตอนแรกเขาหวังว่านางมารร้ายนั่นจะไม่กลับมาอีก แต่เมื่อเขาเห็นว่าลู่เมี่ยนเอ๋อคิดมากจนเหม่อลอยเพราะเรื่องของหญิงชั่วคนนั้น จนถึงขั้นเกือบจะทำให้ตัวเองได้รับอันตราย แววตาของเขาก็หม่นหมองลง

 

ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “เมี่ยนเอ๋อ ถ้าเจ้ากังวล ข้าจะไปดูนางกับเจ้า”

 

ใจจริงเขาไม่อยากให้คนรักเป็นแบบนี้เลย

 

“จริงหรือ เจ้าไม่ได้หลอกข้าใช่ไหม?” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นถามเขาด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย แล้วก็ผุดลุกขึ้นแบบไม่บอกล่าว

 

อิงหยวนที่เห็นปฏิกิริยาของนางถอนหายใจออกมา เขาไปไม่เป็นเลยที่ภรรยาตัวน้อยของเขามีท่าทีแบบนี้ ก่อนจะพยักหน้าด้วยดวงตามีเสน่ห์ “แน่นอน ถ้าเจ้าอยากทำอะไร ข้าจะคอยสนับสนุนเจ้าเสมอ ไม่ให้เจ้าได้ฝืนใจ”

 

เขาจะปกป้องผู้หญิงของเขาไปตลอดชีวิต ให้นางได้มีความสุขที่สุดจนใคร ๆ ต่างก็อิจฉา

 

ถัดมา ลู่เมี่ยนเอ๋อเช็ดมือที่เปื้อนฝุ่นของตัวเองแล้วรีบเดินออกจากบ้านไป “งั้นเราไปกันเถอะ”

 

หลังจากที่นางเดินไปได้ 2 ก้าว นางก็หันหลังกลับวิ่งเข้าไปในบ้านเพื่อหยิบผลไม้กับกระต่ายย่างใหม่ ๆ มาห่อด้วยใบไม้สะอาดพลางกอดไว้ในอ้อมแขน

 

“เอาล่ะ เราไปกันเถอะ”

 

ครู่ต่อมา อิงหยวนกลายร่างเป็นสัตว์เพื่อพาภรรยาสุดที่รักขี่หลังไปส่งยังที่หมาย แต่เนื่องจากอาการบาดเจ็บ ความเร็วในการบินของเขาจึงไม่เร็วเหมือนเมื่อก่อน เลยต้องใช้เวลากว่า 10 นาทีจึงจะไปถึงถ้ำที่หูเจียวเจียวอยู่

 

ในเวลานี้ นกอินทรีดำร่อนลงจอดนอกถ้ำห่างไปมากกว่า 10 เมตร

 

ลู่เมี่ยนเอ๋อกระโดดลงจากหลังของอินทรีหนุ่มแล้ววิ่งเข้าไปในถ้ำ ไม่นานชาย 2 คนที่เฝ้าทางเข้าถ้ำก็เห็นนางจึงถามอย่างสงสัย

 

“ลู่เมี่ยนเอ๋อ เจ้ามาทำอะไรที่นี่? กลับไปซะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เจ้าควรจะมา”

 

“ข้าต้องการเข้าไปพบเจียวเจียว ได้โปรดให้ข้าเข้าไปเถอะ” กวางสาวมองภูตชายทั้ง 2 อย่างอ้อนวอน 

 

ไม่ไกลจากปากถ้ำ อิงหยวนได้ยินเสียงอ้อนวอนของคนรัก ดวงตาของเขาก็พลันเปลี่ยนเป็นเย็นชา ก่อนจะชำเลืองมองชาย 2 คนนั้น

 

จู่ ๆ ฝ่ายที่ถูกจ้องมองก็รู้สึกหนาวบริเวณท้ายทอย

 

“เอาเถอะ เจ้ารีบไปรีบกลับล่ะ ตอนนี้ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าพบหูเจียวเจียว หากเจ้ามีส่วนเกี่ยวข้องด้วย อิงหยวนก็ช่วยเจ้าไว้ไม่ได้หรอกนะ”

 

ถึงกระนั้นพวกเขาก็ยังเอ่ยปากเตือนหญิงสาว

 

ลู่เมี่ยนเอ๋อมีสีหน้าสว่างสดใสทันที นางรีบพยักหน้าขอบคุณอีกฝ่าย “ได้ ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะเข้าไปส่งของ แล้วจะรีบออกมาทันทีเลย”

 

จากนั้นภูตชายทั้ง 2 ก็ขยับเปิดทางให้นางวิ่งเข้าไป

 

ภายในถ้ำแห่งนี้แตกต่างจากภายนอกอย่างสิ้นเชิง มันมืดจนมองไม่เห็นแม้แต่แขนขาตัวเอง ราวกับว่าโลกทั้งโลกถูกปกคลุมด้วยหมอกสีดำ

 

ทันทีที่ลู่เมี่ยนเอ๋อเข้ามา นางรู้สึกเย็นวาบทั่วใบหน้าและตัวสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว แต่นางก็ยังรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปข้างในอย่างกล้าหาญต่อไป

 

ที่นี่มืดมาก… มืดจริง ๆ 

 

หญิงสาวชะงักนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะทำใจเดินเข้าไปต่อ พลางคิดว่าจิ้งจอกสาวต้องกลัวมากแน่ที่ต้องอยู่ที่นี่เพียงลำพัง

 

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ นางก็เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

 

“เจียวเจียว? เจ้าอยู่ที่ไหน?”

 

ทางด้านหูเจียวเจียวที่กำลังเพลิดเพลินกับอาหารระดับมิชลินสตาร์อย่างมีความสุข จู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงดังมาจากปากถ้ำ เธอจึงรีบโยนทุกอย่างลงในมิติ โดยเหลือไว้เพียงไฟดวงเล็ก ๆ

 

จิ้งจอกสาวมองไปที่ทางเข้าถ้ำ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เห็นร่างผอมบางเดินเข้ามาหาตนอย่างระมัดระวัง

 

“ลู่เมี่ยนเอ๋อ?” หญิงสาวรู้สึกประหลาดใจ “ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่?”

 

ในที่สุดกวางสาวก็พบหูเจียวเจียว ทำให้นางเผยรอยยิ้มบนใบหน้าและรีบจ้ำเท้าวิ่งไปอย่างรวดเร็ว

 

พอเข้ามาหาคนที่ถูกกักขัง นางก็รีบยัดห่ออาหารใส่มือของอีกคนพลางพูดด้วยสีหน้าทุกข์ใจ

 

“ข้าเอาของกินมาให้เจ้า นี่ ข้ากลัวว่าเจ้าอยู่ที่นี่จะลำบาก ข้าผิดเองที่ช่วยอะไรไม่ได้ ทำให้เจ้าต้องมาทุกข์ทนอยู่ที่นี่”

 

หูเจียวเจียวส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ข้าอยู่ที่นี่ก็คิดว่ามันสบายดี”

 

มันสบายจริง ๆ… ถ้าเธอไม่เข้ามาปุบปับแบบนี้ ฉันคงได้เพลิดเพลินกับอาหารเลิศรสไปแล้ว!

 

เมื่อลู่เมี่ยนเอ๋อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูด นางก็รู้สึกว่าจิ้งจอกสาวคงพยายามแสร้งทำเป็นเข้มแข็ง นางจึงกล่าวโทษตัวเองมากยิ่งขึ้น

 

“เจียวเจียว ข้าขอโทษ เจ้าเกือบได้รับบาดเจ็บตอนที่พยายามช่วยข้า แต่สุดท้ายเจ้าก็ถูกลู่ซุยซุยใส่ร้ายเพราะเรื่องนี้ ข้าเป็นต้นเหตุให้เจ้าต้องเป็นแบบนี้” กวางสาวพูดจบแล้วก็ก้มศีรษะขอโทษ

 

หูเจียวเจียวที่เห็นนางทำแบบนั้นรีบส่ายหัวปฏิเสธ

 

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า อย่าพูดแบบนั้นสิ”

 

ในตอนนั้นเอง เธอรู้สึกปลื้มปีติและมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในใจ เนื่องจากความประทับใจที่ลู่เมี่ยนเอ๋อมีต่อตัวเองเปลี่ยนไป นั่นหมายความว่าลูกทั้ง 5 ของเธอและหลงโม่อาจไม่ถูกอิงหยวนฆ่าแล้วใช่ไหม?

 

ถัดมา หญิงสาวเปิดห่อใบไม้ดูแล้วพบว่ามีผลไม้กับกระต่ายย่างอยู่ข้างใน นี่คือเนื้อซึ่งเป็นอาหารที่มีค่าที่สุดในสายตาของภูต เธอจึงรู้สึกขอบคุณนางเอกสาวมากที่ใส่ใจเธอถึงขนาดนี้

 

ปัจจุบันทุกคนในเผ่าต่างก็รังเกียจเธอ อยากจะอยู่ให้ห่างจากเธอมากที่สุด อีกทั้งพวกเขาหวังในใจว่าอยากให้เธอรีบตาย ๆ ไปซะ แต่ ‘ศัตรู’ ที่มีปัญหากันมานานกลับเข้ามาที่นี่เพื่อเอาอาหารมาให้ตน

 

มันคงจะเป็นการโกหกที่จะบอกว่าตัวเองไม่หวั่นไหว 

 

“ขอบใจเจ้ามากนะลู่เมี่ยนเอ๋อ ข้าจะกินอาหารพวกนี้ให้หมดเลย”

 

หูเจียวเจียวกล่าวขอบคุณกวางสาวอย่างจริงใจ

 

ฝ่ายที่นำอาหารมาส่งหน้าแดงพลางโบกมือปัด “เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้ ข้ายังไม่ได้ตอบแทนเจ้าเลย นี่คือสิ่งที่ข้าควรทำ ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้ข้าจะเอาอาหารมาให้เจ้าอีก เจ้าไม่ต้องกลัวนะ ข้าเชื่อว่าพวกเขาจะสามารถค้นหาความจริงได้ แล้วปล่อยเจ้าออกมา”

 

จิ้งจอกสาวยิ้มโดยไม่รู้จะอธิบายให้กวางสาวฟังอย่างไรว่าเธอมีมิติที่มีเสบียงอยู่ข้างในมากมายมหาศาล เธอจึงไม่ได้ขาดแคลนอาหารเลย

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นสีหน้ากังวลของลู่เมี่ยนเอ๋อ เธอก็คิดถึงเรื่องนี้ แต่ก็ยังไม่ปฏิเสธความใจดีของอีกฝ่าย

 

...

 

ณ บ้านไม้ในยามเย็น

 

เด็กตระกูลหลง 5 คนอยู่บ้านทั้งวันโดยไม่ได้ออกไปไหน และไม่ยอมพูดคุยอะไรกับหลงโม่สักคำ

 

จนกระทั่งท้องของหลงเหยาร้องด้วยความหิวโหย เขาก็ทนไม่ได้อีกต่อไปจึงกัดชายเสื้อของหลงหลิงเอ๋อและดึงมันเพื่อชวนนางออกไปหาอะไรกิน จากนั้นเด็ก ๆ ก็พากันเดินออกจากบ้าน

 

ทันทีที่ทุกคนออกไป พวกเขาก็พบว่าพ่อมังกรกำลังพยายามจุดไฟ

 

เมื่อหลงโม่เห็นลูกทั้ง 5 เดินออกมา เขาก็ชำเลืองมองเหล่าเด็กน้อย ก่อนจะกลอกตาหันกลับไปจดจ่อกับการเตรียมทำอาหารเหมือนหูเจียวเจียว แต่พอเขาเดินหาไฟรอบ ๆ แล้ว เขาก็ไม่พบไฟในบ้านเลย เขาจึงไม่รู้ว่าหญิงสาวใช้อะไรจุดไฟทำอาหารเองทุกวัน

 

“พวกเจ้าหิวไหม รอก่อนนะ พ่อจะไปยืมไฟแล้วจะกลับมาทำอาหารให้พวกเจ้า”

 

ถัดมา หลงโม่ลุกขึ้นตั้งท่าจะเดินออกไป

 

แต่เขาไม่คาดคิดว่าทันทีที่หันกลับมา เขาก็ได้ยินเสียงโกรธของหลงหลิงเอ๋อ

 

“ข้าไม่อยากกินอาหารที่ท่านทำ ข้าอยากให้ท่านแม่กลับมา”

 

เมื่อชายหนุ่มหันกลับไปมอง เขาก็เห็นดวงตาของลูกสาวเปลี่ยนเป็นสีแดงโดยจ้องมองมาที่เขาด้วยความโกรธ ซึ่งภาพนั้นมันคล้ายกับลูกแมวกำลังพองขนขู่

 

จากนั้นผู้เป็นพ่อก็เลื่อนสายตามองไปที่หลงเหยาซึ่งเป็นคนที่ล่อลวงง่ายที่สุด

 

เจ้ามังกรน้อยเป็นเด็กตะกละ เขาจะต้องอยากกินเนื้อแล้วแน่ ๆ และในขณะที่เขากำลังจะบินไป เขาก็ถูกพี่ชายคนโตคว้าไปกอดไว้

 

หลงอวี้ลดศีรษะลงพลางเกลี้ยกล่อมอีกคน “น้องห้า เจ้ารอแปบนึงนะ เดี๋ยวพี่ใหญ่จะย่างเนื้อให้เจ้ากินเอง”

 

เมื่อหลงเหยาได้ยินเช่นนี้ก็สงบลงพร้อมกับพยักหน้าอย่างตื่นเต้น จากนั้นเขาก็ไม่สนใจพ่อมังกรเลยแม้แต่น้อย

 

ต่อมา ลูก ๆ 5 คนเดินไปที่ลานบ้านโดยพร้อมเพรียงกัน ไม่นานพวกเขาก็จัดการก่อไฟย่างเนื้อด้วยตัวเอง ในขณะที่ทุกคนทำราวกับว่าหลงโม่ไม่มีตัวตน

 

พอมังกรหนุ่มถูกลูกทุกคนเมิน ใบหน้าของเขาก็ดำมืดจนเหมือนก้นหม้อ

 

เจ้าเด็กแสบพวกนี้เมินเขาเพราะหูเจียวเจียวจริงหรือ? ผู้หญิงคนนั้นเอาอะไรให้พวกเขากินกันแน่ ทุกคนถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้?