รับคำท้า(หัวใจ)ยัยตัวแสบ ตอนที่2 จะให้ไปส่งก็ได้นะ

ตอนที่ 2

 

            ปริมาเซไปชนกับโซฟารับแขก รีบพลิกตัวหลบ ก่อนที่น้ำเหลว ๆ จะพุ่งกระฉูดออกมาจากปากของหนุ่มผมยาวกระฉอกลงบนพื้นกระจายไปทั่ว เธออยากจะบ้าตาย! มันวันซวยอะไรของเธอเนี่ย!หญิงสาวมองซ้ายมองขวารีบคว้าไม้กวาดตรงมุมห้องมาไว้ในมือเพื่อป้องกันตัวเอง เธอพยายามตั้งสติ

 

            แขกไม่ได้รับเชิญเงยหน้าขึ้นมามอง น้ำเหลวๆ ที่พุ่งออกมาไหลยืดอยู่ตามริมฝีปากนั้นเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนสีซีดของเขาเปื้อนอ้วกเต็มไปหมด

 

            “ขะ...ขอโทษ... หะ..ห้อง...น้ำไป...ทางไหน...” หนุ่มแปลกหน้าเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรก พูดอ้อแอ้สลับกับการสะอึก

 

            “ไปทางโน้น!”ปริมาชี้ปลายไม้กวาดไปยังประตูบ้าน

 

            “ออกไป!” หญิงสาวตวาดเขาเสียงดัง สองมือจับไม้กวาดแน่น ถ้ากล้าเข้ามาเธอหวดไม่ยั้งแน่

 

            “ปริม!”ปรามรีบเดินมายังห้องรับแขกว่าเกิดอะไรขึ้น! 

 

            “ใจเย็น!เพื่อนพี่เอง ชื่อปฏิการ” เขารีบยกมือห้ามน้องสาวและบอกสถานะของคนแปลกหน้า

 

            หญิงสาวเบิกตาโตด้วยความงงสุดขีดเมื่อไอ้ขี้เมาคนนี้ดันเป็นเพื่อนพี่ชายของเธอเอง!

 

            “เพื่อนพี่เหรอ!!”เธอโพล่งออกมา ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองทำไมพี่ปรามถึงเป็นเพื่อนกับคนแบบนี้ได้

 

            “พี่ขอโทษนะ ที่วันนี้ไม่ได้ไปรับพี่ไปงานแต่งงานของพ่อปฏิการตอนเช้า กะว่าเสร็จงานแล้วจะแวะไปรับปริม พอดีว่าปฏิการมันเอาแต่กินเหล้าจนเมาโวยวายในงานเลี้ยงพี่เลยต้องพามันมาที่บ้านให้สงบสติอารมณ์ก่อน” เขาแจงสาเหตุที่ผิดนัดกับน้องสาว

 

            “พี่เห็นเพื่อนดีกว่าน้องเหรอคะ” ปริมาพูดน้ำเสียงนั้นน้อยใจพี่ชายอยู่ไม่น้อยหญิงสาวส่ายหัวพลางถอนหายใจ

 

            “ไม่ใช่อย่างนั้น... แล้วพี่โทรหาทำไมติดต่อปริมไม่ได้ เกิดอะไรขึ้น! เป็นอะไรรึเปล่า?”เขามองน้องสาวคนเดียวด้วยสายตาขอโทษที่ต้องผิดคำพูดกับเธอ

 

            “ฝนตกหนักมาก ปริมเลยปิดเครื่อง” น้ำเสียงห้วนนั้นบ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน

 

            “รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วมากินโจ๊กร้อน ๆ นะ” เขารู้ดีว่าทางเข้าบ้านนั้นลำบากขนาดไหนถ้าฝนตกขึ้นมา ที่สำคัญไม่มีรถสองแถวเข้ามาได้ เธอคงต้องเดินตากฝนมาตั้งไกลกว่าจะถึงบ้าน

 

            “ปริมไม่หิวค่ะ” เธอรีบเดินออกจากห้องนั้นไปทันที

 

            ปรามมองตามหลังน้องสาวไปด้วยความรู้สึกผิด แล้วหันกลับมามองเพื่อนตัวปัญหาอย่างกลุ้มใจ ปกติปฏิการไม่ใช่คนขี้เหล้าเมายาแบบนี้เลย พอพ่อเลิกกับแม่แล้วแต่งงานใหม่กลับกลายเป็นแบบนี้ไปได้มันจะประชดชีวิตอะไรนักหนาครอบครัวที่หย่าร้างกันมีเยอะแยะไปพลางส่ายหัวกับสภาพของเพื่อนรักเวลานี้

 

 

 

                *********************

 

 

 

            “ก๊อก ๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น

 

            ปริมาละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์มองไปที่ต้นกำเนิดเสียง

 

            “ปริม กินข้าวได้แล้วจ้า” เสียงพี่ชายตะโกนบอกอยู่หน้าประตู

 

            เงียบกริบ...คนที่อยู่ในห้องยังไม่ยอมตอบ

 

            “พี่ขอโทษพี่สำนึกผิดแล้ว” เมื่อยังไม่มีเสียงตอบกลับ ปรามจึงพูดต่อไป

 

            “วันนี้พี่ทำข้าวต้มต้มยำที่ปริมชอบด้วยนะ ไม่สนเหรอ เดี๋ยวเย็นหมดน้า...” คนเป็นพี่ยังพยายามง้อน้องสาวต่อไป

 

            “พี่จะยืนรอตรงนี้ จนกว่าปริมจะออกมากินด้วยกันนะ”

 

            เสียงพี่ชายของเธอเงียบไปแล้ว ปริมามองข้อความบนไลน์พีซีจากหน้าจอคอมพิวเตอร์

 

            “จะส่งของได้เมื่อไหร่ ทำไมโทรไม่ติดครับ” ลูกค้ารายแรกที่เธอขายน้ำหมักชีวภาพได้จากเว็บไซต์ถามเข้ามา

 

            ปริมาเพิ่งนึกขึ้นได้เธอปิดโทรศัพท์เอาไว้ ยังไม่ได้เปิดเลยที่สำคัญยังไม่กล้าเข้าไปตอบ เพราะยังไม่รู้จะส่งของให้ลูกค้าได้อย่างไร น้ำหมักชีวภาพนั้นมีน้ำหนักไม่น้อย อาจจะหกซึมออกมาได้ ยังไม่รู้จะแพ็ควิธีไหนดี เธอไม่มีสมาธิที่จะคิดจะทำอะไร ด้วยใจหนึ่งก็กังวลเป็นห่วงพี่ชาย ถ้าเธอไม่ออกไปกินข้าว เขาก็จะไม่ยอมกินข้าวเช่นกัน เธอจึงได้ตัดสินใจไปเติมอาหารให้สมองก่อน 

 

            เมื่อเปิดประตูออกไป เห็นพี่ชายยืนรออยู่หน้าห้องจริง ๆ

 

            “ดีกันนะ” คนที่ยืนอยู่หน้าห้อง ยกนิ้วก้อยมาตรงหน้าคนขี้น้อยใจ

 

            ปริมามองหน้าพี่ชาย ก่อนจะค่อย ๆ ยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวก้อยกับเขา เธอเหลือพี่ชายแค่คนเดียวแล้ว ถ้าเธอไม่พูดกับเขาแล้วเธอจะพูดกับใครได้

 

            “ไปกินข้าวกัน วันนี้พี่ทำสุดฝีมือเลยนะ” ปรามยกมือกอดคอน้องสาว เขารู้ว่าวิธีนี้จะทำให้คนขี้น้อยใจต้องออกมาแน่นอน เพราะเธอรักและเป็นห่วงเขามาก กำชับให้เขาทานข้าวให้ตรงเวลาเสมอ

 

            “แล้วให้คะแนนพี่ด้วยนะ ว่าอร่อยแค่ไหน เต็มสิบจะได้กี่คะแนนเอ่ย...”

 

            “ได้ค่ะ” รอยยิ้มค่อย ๆ ปรากฏบนใบหน้านั้น เธอจะโกรธพี่ชายได้อย่างไร น่ารักขนาดนี้

 

                รอยยิ้มบนใบหน้าของปริมาค่อย ๆ เลือนหายไปเมื่อเดินมาถึงโต๊ะอาหารและมองเห็นไอ้หนุ่มขี้เมามานั่งร่วมโต๊ะด้วย เธอมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม ทำไมหมอนี่ยังไม่กลับอีกวะ! รู้สึกข้องใจขึ้นมาทันที

 

                “ปริมนี่ปฏิการเพื่อนพี่เอง” ปรามแนะนำเพื่อนซี้ให้น้องสาวคนเดียวรู้จักอย่างเป็นทางการ

 

                “ขอโทษด้วยนะ ที่เมื่อคืนนี้ ทำให้ตกใจ” หนุ่มผมยาวเอ่ยขึ้นที่เป็นเหตุให้เจ้าของบ้านอกสั่นขวัญหายไม่น้อย ปฏิการมองน้องสาวเพื่อนอย่างนึกไม่ถึงว่าจะมีหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้ แต่ดูจากสีหน้าและแววตาของเธอเวลานี้ คงไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก

 

                “ทำไมยังไม่กลับอีกล่ะ” ปริมาตวัดสายตามองเขาอย่างเบื่อขี้หน้าเต็มที แม้เวลานี้เขาจะดูดีกว่าเมื่อคืนราวกับคนละคนกันก็ตาม ผมยาวถูกรวบไว้ด้านหลังอย่างเรียบร้อยเผยให้เห็นตุ้มหูเงินข้างหนึ่ง บ่งบอกถึงรสนิยมอยู่ในที

 

                คำถามนั้นทำให้ปฏิการต้องวางช้อนข้าวต้มในมือลงอย่างกะทันหัน! เขาจ้องมองฝ่ายตรงข้ามที่ประกาศศึกกับเขาต่อหน้าต่อตา แสดงออกว่าไม่พอใจเขาอย่างมาก หนุ่มผมยาวชันข้อศอกกับพื้นโต๊ะอาหาร ยกมือข้างหนึ่งมาจับที่ปลายคางตนเองทำทีเป็นกำลังครุ่นคิด เมื่ออีกฝ่ายตอบมาแบบนี้ คนอย่างเขามีหรือจะยอม 

 

                “อืม...ที่นี่...บรรยากาศดี...คงต้องอยู่อีกหลายวันแล้วล่ะ ต้องขอพักผ่อนเดินเที่ยวชมเสียหน่อย” ชายหนุ่มตอบลอยหน้าลอยตาอดกวนประสาทเธอไม่ได้ อุตส่าห์ขอโทษ คนอะไร! ไม่รู้จักการให้อภัยซะบ้างเลย ริมฝีปากบางได้รูปสวยนั้นค่อยๆ เหยียดโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่มุมปาก

 

                คำตอบนั้นกับรอยยิ้มกวนโอ๊ยของเขา ทำให้น้องสาวเจ้าของบ้านหัวร้อนขึ้นมาทันควัน

 

                “ไม่มีบ้านจะกลับหรือไง!”

 

            “ปริมทานข้าวเถอะ เดี๋ยวเย็นหมด” เสียงพี่ชายปรามเบาๆ พลางยกมือแตะแขนน้องสาว

 

            “ปรามที่นี่สวยมากให้น้องแกพาข้าเที่ยวชมสถานที่หน่อยนะ” เขายังคงยิ้มกวนบาทาและกวนประสาทฝ่ายตรงข้ามไม่เลิก

 

            ปริมาหันขวับไปหาพี่ชายทันที   

 

            “พี่ปรามต้องให้เขากลับวันนี้เลยนะคะ” เธอเน้นเสียงดังลั่นอย่างไม่พอใจที่จะต้องอยู่ร่วมชายคากับคนแปลกหน้าอย่างเขา

 

            “เดี๋ยวข้าพาแกเดินเที่ยวเอง เติมข้าวต้มหน่อยนะ” ปรามหันไปปรามเพื่อนซี้แล้วตักข้าวต้มเติมให้ มันจะได้หุบปากเสียที ปกติเพื่อนของเขาเป็นคนขี้เกรงใจแต่บางทีปากก็ชอบกวนประสาท ถึงได้มีเรื่องไม่ลงรอยกับพ่อเป็นประจำ

 

            หนุ่มผมยาวได้ยินจึงสงบคำลงแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวเงียบ ๆ ไม่อยากทำให้เพื่อนลำบากใจ

 

            ปรามมองน้องสาวกินข้าวต้มต้มยำที่เขาตักให้จนหมดชามแล้ว

 

            “เป็นไง อร่อยมั้ย? ให้กี่คะแนนเอ่ย?”

 

            “ศูนย์ค่ะ” เธอรู้สึกรำคาญหนุ่มผมยาวเอามากๆ จนพาลมาถึงพี่ชายด้วย

 

            “เติมอีกนะ” ปรามตักข้าวต้มให้น้องสาวเพิ่ม

 

            ปรามยื่นซองสีขาวไปตรงหน้าคนหน้างอ

 

            “พ่อฝากมาให้ ช่วยค่าเทอมจ้ะ” 

 

            “ปริมเลี้ยงตัวเองได้แล้ว พี่ช่วยเอาไปคืนด้วยค่ะ” หญิงสาวเลื่อนซองขาวไปตรงหน้าพี่ชาย เธอพูดอย่างชัดเจนหลายครั้งแล้ว ว่าจะไม่รับเงินช่วยเหลือใด ๆ จากบิดาอีก เมื่อพ่อหย่ากับแม่ไปแต่งงานใหม่ เขาก็ไม่ใช่พ่อของเธออีกต่อไป เธอเกลียดคนที่ทำให้แม่ของเธอต้องเสียใจ คนที่เธอจะเรียกว่าพ่อได้ต้องไม่ใช่คนหลายใจแบบนี้

 

            “แล้วเว็บที่ปริมทำไปถึงไหนแล้วล่ะ” ปรามมองหน้าน้องสาวที่เครียดขึ้นมาทันทีเมื่อเอ่ยถึงผู้เป็นบิดา เขาจึงต้องเปลี่ยนเรื่องเพื่อให้บรรยากาศคลี่คลายลง

 

            “ทำเสร็จแล้วค่ะ ลองเอาน้ำหมักชีวภาพไปลงขายตอนนี้ขายได้แล้วตั้งสิบสองขวด ลูกค้าโอนแล้วด้วย ปริมงงมาก ๆ เลยค่ะ มันขายได้” สีหน้าเอาเรื่องเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มตื่นเต้นทันทีทันใด เธออยากจะเล่าให้เขาฟังตั้งแต่เมื่อคืนแล้วถ้าไม่มีคนขี้เมามาวุ่นวายในบ้าน

 

            “ไหนเว็บอะไร ให้พี่ดูหน่อยซิ” ปรามมองน้องสาวอย่างทึ่ง เธอมีหัวการค้ามาตั้งแต่เด็ก ทำโน่นทำนี่ไปขายตลอดจนไม่ต้องขอเงินใครเรียนหนังสืออีกเลย 

 

            ปริมารีบลุกขึ้นไปหยิบมือถือที่วางผึ่งไว้ที่ห้องรับแขก กดเปิดเครื่องโชว์เว็บไซต์สำเร็จรูปที่เธอทำเองกับมือให้พี่ชายดู

 

            “น้องเราเก่งจัง” เขามองเว็บไซต์โทนสีหวานในมือถือของน้องสาว

 

            “แต่มีปัญหาว่าจะส่งอย่างไรดีน่ะสิคะ ขนส่งส่วนใหญ่ไม่ค่อยรับส่งน้ำหมักและจำกัดกิโล แถมราคาก็แพงด้วยค่ะ”

 

            “เขาอยู่แถวไหนล่ะ ไหนพี่ดูซิ” เมื่อมองเห็นที่อยู่ของลูกค้า ปรามจึงหันไปมองปฏิการ

 

            “แกไปส่งให้หน่อยได้ไหม อยู่ใกล้ ๆ บ้านแกเลยว่ะ” เขารีบโยนงานเพื่อการสมานฉันท์ให้เพื่อนรักทันที

 

            “พี่ปรามไม่ต้องรบกวนเขาหรอกค่ะ” เธอรีบพูดตัดบทเอาดื้อ ๆ

 

            ปฏิการหันมามองหน้าน้องสาวเพื่อน ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอ อายุเพียงแค่นี้พึ่งตัวเองได้โดยไม่ต้องขอเงินพ่อแม่ได้แล้ว? เขาอดทึ่งในตัวเธอไม่ได้เช่นกัน

 

            โทรศัพท์ของปริมาดังขึ้น ลูกค้ารายแรกของเธอโทรเข้ามา

 

            “ส่งของวันนี้ได้รึเปล่าครับ พรุ่งนี้ผมจะไม่อยู่บ้าน”

 

            “ขะ... ค่ะ ได้ค่ะ” ปริมาจำเป็นต้องรับปากลูกค้าไปก่อน แม้ว่าจะยังคิดไม่ตกว่าจะส่งของให้ด้วยวิธีไหน

 

            “ว่าไง จะให้ไปส่งก็ได้นะ” หนุ่มผมยาวหันมาลอยหน้าลอยตาถาม

 

            “ก็ได้” เธอจำใจต้องให้เขาไปส่งให้ ทั้งที่ไม่อยากรับความช่วยเหลือใด ๆ จากผู้ชายคนนี้ เธอไม่อยากเกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีกเลย

 

            “ค่าจ้างล่ะ” ปฏิการแบมือไปข้างหน้า

 

            “นายจะคิดเท่าไหร่ก็ว่ามาเลย” ปริมาตอบด้วยน้ำเสียงแข็งห้วนกลับไป

 

            ปฏิการเลิกคิ้ว ริมฝีปากนั้นเหยียดยิ้มเล็กน้อย ก่อนแกล้งทำท่าคิดหนัก เคาะนิ้วชี้ที่ปลายคางของตัวเองเบาๆ

 

            “อืม...เอาแบบนี้แล้วกัน! จ่ายเป็นค่าที่พักคืนนี้กับค่าอาหารเย็นนะ”

 

            หญิงสาวตวัดสายตาขึ้นมาจ้องหน้าชายหนุ่มทันที นี่มันแกล้งกันชัด ๆ จะยังไม่ยอมกลับใช่ไหม?

 

            “ทำไม! ระยะทางไม่ใช่ใกล้ ๆ นะ จากนี่ไปถึงโน่นกี่กิโล แล้วสินค้าของเธอน้ำหนักเท่าไหร่?” ปฏิการรีบสวนกลับทันควัน

 

            “ก็ได้ ตามนั้น” เธอยอมจำนนอย่างขอไปที

 

            “ของอยู่ไหนล่ะ จะได้รีบไป เดี๋ยวจะกลับมืด”

 

            ปฏิการเดินตามน้องสาวเจ้าของบ้านออกไปจัดของน้ำหมักชีวภาพบรรจุอยู่ในขวดหนึ่งลิตรครึ่งวางอยู่บนชั้นยาวขนาดสี่ชั้นเต็ม โรงเรือนนั้นมุงหลังคาจากยกสูง ด้านในมีแต่ถังพลาสติกขนาดสามสิบลิตรวางเรียงรายพรึ่บไปหมด

 

            “มีลังใส่หรือเปล่า ลังเบียร์ลังแม่โขงน่าจะใส่ได้นะ” หนุ่มผมยาวคะเนขนาดของลังใส่สินค้า

 

            “รู้ดีจริงนะ” ปริมาอดค่อนแคะเขาไม่ได้

 

            หนุ่มผมยาวถอยรถมอเตอร์ไซค์มาจอดใกล้ ๆ มองเห็นน้องสาวเพื่อนกำลังจัดของใส่ลังกระดาษอยู่

 

            “เดี๋ยวฉันช่วยยกเอง” หนุ่มผมยาวรีบเข้าไปช่วยยกลังที่บรรจุน้ำหมักครบจำนวนแล้วมาไว้ที่เบาะซ้อนท้ายแต่ทว่ายังยกไปไม่ถึงรถ เขาเดินสะดุดก้อนหิน ทำให้ขวดน้ำหมักในมือหล่นลงกระแทกพื้นแตกไปสามขวด

 

            “ฉันหวังว่า นายคงจะไม่เทกระจาดระหว่างทางหรอกนะ” เธอมองเพื่อนพี่ชายด้วยสายตาตำหนิและไม่เชื่อมั่นในตัวเขาเอาเสียเลย พ่อมาดดีทีเหลว

 

            “ฉันจะชดใช้ให้ที่ทำของของเธอแตกไปสามขวด” ปฏิการจ้องหน้านายจ้างจำเป็น

 

            “ไว้หักกับค่าจ้างละกันนะ” หนุ่มผมยาวอมยิ้มน้อย ๆ

 

            ปฏิการสตาร์ทรถ แล้วสวมหมวกกันน็อก

 

            “รีบทำกับข้าวล่ะ เดี๋ยวจะรีบกลับมารับค่าจ้างนะจ๊ะ” เขาหันมาบอกก่อนขับรถออกไป

 

            หญิงสาวทำจมูกย่นใส่อย่างหมั่นไส้ ไอ้หมอนี่กล้าดีอย่างไรมาสั่งเธอ

 

 

 

                ===========

 

 

 

            ปริมาเดินไปปิดแก๊ส มองต้มมะระผักกาดดองที่อยู่ในหม้อควันฉุย แล้วหยิบฝาหม้อมาปิด พี่ชายของเธอชอบทานต้มมะระผักกาดดองที่สุด มีรอยยิ้มระบายอยู่บนใบหน้านั้น ก่อนหันมาหั่นส้มที่ล้างเรียบร้อยแล้ว กลิ่นหอมของน้ำส้มคั้นลอยคลุ้งไปทั่ว ทำให้บรรยากาศของห้องครัวสดชื่นขึ้นมาทันที น้ำส้มถูกเทใส่เหยือกใสสี่เหลี่ยมทรงสูง มีฝาปิดอย่างดี แล้วจึงนำเหยือกเข้าไปแช่ในตู้เย็น ถ้าพี่ชายเธอได้ดื่มจะต้องถูกใจหายเหนื่อยแน่นอน 

 

            ปฏิการดับเครื่องยนต์ ถอดหมวกกันน็อกออก แล้ววางไว้บนมอเตอร์ไซค์ เหงื่อไหลจนปอยผมด้านหน้าเปียกโชก เขายกแขนเสื้อเช็ดเหงื่อที่หยดอยู่ที่ปลายคาง ภารกิจส่งของให้ยัยตัวแสบเสร็จสิ้นลงแล้ว เขารู้สึกเหนื่อยไม่น้อย ทั้งไกลทั้งร้อน ไปกลับไม่ต่ำกว่าหกชั่วโมง ตอนนี้อยากจะทานน้ำอะไรเย็น ๆ ให้ชื่นใจ

 

            โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของหนุ่มผมยาวดังขึ้น เมื่อหยิบออกมาดู เห็นเบอร์ที่โทรเข้ามา กลับปล่อยให้เสียงโทรศัพท์ดังอยู่อย่างนั้นยังไม่ยอมรับสาย

 

            “รับสิวะ!” ปรามเดินมาเจอเพื่อนยืนมองโทรศัพท์ที่มีสายเรียกเข้าอยู่หน้าบ้าน 

 

            นิ้วยาวเรียวเลื่อนหน้าจอเพื่อรับโทรศัพท์ เขากดเปิดลำโพง

 

            “ปฏิการ! แกไปอยู่ไหน ทำไมไม่กลับบ้าน!” เสียงบิดาถามอย่างไม่ค่อยพอใจนัก

 

            หนุ่มผมยาวยืนนิ่งมองโทรศัพท์ในมือ ภาพที่พ่อพูดจาหวานหูกับแฟนใหม่ช่างแตกต่างกับเวลาที่พูดกับเขาเหลือเกิน

 

            “ได้ยินหรือเปล่า! พ่อถามแกอยู่นะ” ปลายสายพูดเสียงดังขึ้นกว่าเดิม เมื่อลูกชายคนเดียวยังไม่ตอบ

 

            “พ่อน่าจะดีใจที่ผมไม่อยู่เป็นก้างขวางคอพ่อนะ”

 

            “ถ้าคืนนี้แกไม่กลับมา พ่อจะไม่โอนเงินเข้าบัญชีให้ ถ้าคิดว่าตัวเองปีกกล้าขาแข็งก็ลองดู!” ปลายสายวางหูไปทันทีอย่างหัวเสีย

 

            “คืนนี้ แกควรจะกลับบ้านนะ พ่อเป็นห่วง...ถึงได้โทรมา...” ปรามตบบ่าเพื่อนเบา ๆ

 

            “หิวมั้ย ไปในครัวหาอะไรกินก่อน ให้ใจเย็น ๆ ตามสบายเลยนะ อยากกินอะไรบอกปริมเขาทำให้ได้เลย เดี๋ยวข้าเดินไปดูบัญชีที่ร้านอาหารก่อน เดี๋ยวกลับมากินข้าวด้วยกัน” 

 

            หนุ่มผมยาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ เดินเข้ามาในบ้าน ตรงไปที่ห้องครัวเพื่อหาน้ำดื่ม มองเห็นปริมากำลังสาละวนจัดของในตู้เย็นอยู่ รอยยิ้มน้อย ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก เขาค่อย ๆ เดินย่องอย่างเบาที่สุด ไปหยุดอยู่ด้านหลังน้องสาวเจ้าของบ้าน อยากจะแกล้งแม่ครัวให้ตกใจเล่นนิดหน่อย แต่ทว่ายังไม่ทันส่งเสียงให้เธอตกใจ ร่างเล็กก็ดันถอยหลังมาชนเขาเสียก่อนและสะดุดเท้าของเขาจนเซเสียหลัก

 

            “ว้าย!” เสียงปริมาโพล่งออกมาด้วยความตกใจ ไม่นึกว่าจะมีใครมายืนอยู่ข้างหลังแบบนี้

 

            หนุ่มผมยาวช่วยประคองร่างที่กำลังเซเสียหลักไว้ในอ้อมแขน

 

               

            ***************

 

            สวัสดีค่า...ส่งเสียงทักทายกันหน่อยจ้า... ว่าอ่านแล้วเป็นยังไงย้าง  นินดีที่รู้จักทุกคนค่า ..