บทที่ 177: ที่นี่คือจวนฉีอ๋อง

ดูจากนิสัยของอดีตฮ่องเต้ มีเพียงคนเสียชีวิตไปแล้วเท่านั้นจึงจะปล่อยให้ตำหนักหวาชิงทรุดโทรมจนมีสภาพเช่นนี้ได้

“ถ้าอย่างนั้นเรื่องนี้… เราควรจะบอกพี่เซิ่งเสวี่ยหรือไม่?”

หานเสวี่ยหลีรู้สึกสงสารสตรีที่ทั้งอ่อนหวานและเด็ดเดี่ยวคนนั้น ยามนี้ยิ่งรู้ถึงความรักความแค้นของคนรุ่นก่อนก็ยิ่งสงสารนางมากขึ้นไปอีก

“รอจนเราจัดการเรื่องราวทั้งหมดเรียบร้อยแล้วค่อยบอกนางเถอะ” หานอวิ๋นจิ้งเอ่ยปากอย่างจนใจ