Element King (My Hero Academia-Realm of Tales AU) บทที่ 3 รู้จักกับออลไมท์เป็นครั้งแรก

            ก่อนที่ผมจะไปพูดถึงเรื่องนั้น ผมจะขอตอบคำถามกับคุณผู้อ่านก่อนว่าพ่อกับแม่ของผมไม่ว่าอะไรเลยเหรอที่ผมได้อัตลักษณ์เพิ่ม ผมกำลังจะบอกอยู่นี่แหละครับ

            หลังจากที่ผมกลับมาบ้านพร้อมกับอัตลักษณ์ใหม่ที่ผมได้มา ผมก็ได้บอกพ่อกับแม่ของผมว่า “พ่อครับ แม่ครับ ผมมีข่าวมาบอก ผมได้รับอัตลักษณ์เอเลเมนท์คิงมาแล้วครับ

            ผมพูดจบ แม่ของผมก็แทบจะเป็นลม แถมพ่อก็รีบเข้าไปประคองแม่อย่างรวดเร็ว ซึ่งนั่นทำให้ผมหน้าถอดสีมาก นี่ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่าวะ ผมคิดในใจด้วยความกลัว

            แต่เมื่อผมมองอีกที พ่อกับแม่ยิ้มให้ผมทั้งน้ำตาด้วยความตื้นตัน แล้วเขาไปกอดผมทันที

            “แม่ดีใจนะที่ลูกได้เป็นราชาแห่งธาตุกับเขาบ้าง” แม่ของผมพูดทั้งน้ำตา

            “ยินดีด้วยนะลูก ในที่สุดลูกก็เป็นอย่างที่ลูกต้องการแล้ว” พ่อบอก

            โอ้ พอถึงตรงนี้ผมก็ทำอะไรไม่ถูกแล้วครับ ใจหนึ่งผมก็ดีใจนะที่ผมได้เป็นราชาแห่งธาตุแล้ว แต่อีกใจหนึ่งผมก็กังวลว่าแล้วต่อจากนี้จะเอายังไงต่อล่ะ กับชีวิตสองอัตลักษณ์ ทั้งราชาแห่งธาตุและนักมายากลในคนคนเดียวกัน

            เอาล่ะ ผมพอกับพ่อแม่ของผมแล้วล่ะ ต่อจากนี้ไปผมจะขอเล่าในตอนที่ผมได้พบกับออลไมท์ หรือ ยากิ โทชิโนริ เป็นครั้งแรกเลยดีกว่านะ มีอยู่ครั้งหนึ่งผมเคยเจอเขาที่โอซาก้าเป็นครั้งแรก หน้าตาของเขาไม่ได้เป็นร่างกล้ามหรอกนะ เขามาในร่างผอมแบบปกติ ไม่ได้ผอมแห้งและชอบกระอักเลือดเหมือนช่วงหลัง ๆ หรอก ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า

            เฮ้ ๆ! ผมแค่แซวเล่นน่า คุณผู้อ่านอย่าไปฟ้องโทชิโนรินะ ผมไม่อยากโดนเขาเอ็ดตะโรเมื่อได้อ่านถึงย่อหน้านี้ ผมนึกไม่ออกเสียงจริงว่าถ้าเกิดเขามาเจอย่อหน้านี้เขาจะรู้สึกยังไง ก็ ฉันขอโทษนะโทชิโนริ ฉันแค่แซวนายเล่นน่า ยกโทษให้ฉันด้วยนะ

            เอาเถอะ กลับเข้าเรื่องดีกว่า อย่างที่ผมบอกตั้งแต่ต้น ผมเจอโทชิโนริเป็นครั้งแรกที่โอซาก้า ตอนนั้นมันหลังจากที่ผมได้เจอกับพวกแบรนโดเรี่ยนประมาณสองหรือสามสัปดาห์กระมังถ้าผมจำไม่ผิด แต่ตอนนั้นผมไม่รู้จักชื่อของเขา (แต่ผมพอจะรู้จักวันฟอร์ออลอยู่บ้าง) ผมเจอเขาที่ป้ายรถเมล์ และเมื่อผมเห็นหน้าแล้วผมก็เข้าไปหาโทชิโนริและโบกมือทักทายให้กับเขา พร้อมกับกล่าวว่า “เฮ้ สวัสดี”

            “สวัสดีเพื่อน” โทชิโนริตอบกลับมา “ยูเอเหมือนกันเหรอ?”

            “ใช่แล้ว” ผมตอบ “นายมีอัตลักษณ์อะไร?”

            “วันฟอร์ออล” โทชิโนริตอบ “เป็นอัตลักษณ์ที่แข็งแกร่งที่สุด ซึ่งจะยกระดับความสามารถในทุกด้าน ไม่ว่าจะเป็นความแข็งแกร่ง ความเร็วย ความอดทน และพละกำลังที่เหนือมนุษย์แบบสุดโต่ง”

            ทันทีที่ผมได้ยินชื่อและสรรพคุณของอัตลักษณ์ของโทชิโนริ ปฏิกิริยาของผมก็คือ...อึ้งกิมกี่! แม่เจ้าโว้ย! มีอัตลักษณ์ที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเอเลเมนท์คิงอีกเหรอวะ! ผมคิดในใจ

            ก่อนที่ผมจะคิดไปไกลมากกว่านี้ ก็ต้องขอขอบคุณโทชิโนริมากที่มาขัดจังหวะด้วยคำถามนี้พอดี “แล้วของนายล่ะ?”

            ผมสูดหายใจเข้าลึก ๆ ครู่หนึ่ง จากนั้นผมก็ตอบโทชิโนริว่า

            “ฉันมีสองอัตลักษณ์ อัตลักษณ์แรกคือ มายากล เป็นอัตลักษณ์ในการใช้ไพ่วิเศษเสกออกมาเป็นอะไรก็ได้ รวมถึงใช้เป็นอาวุธโจมตีศัตรูก็ได้ ขึ้นอยู่กับความต้องการของผู้ใช้อัตลักษณ์ อีกหนึ่งอัตลักษณ์คือ เอเลเมนท์คิง ราชาแห่งธาตุ เป็นอัตลักษณ์ที่เกิดขึ้นตั้งแต่ยุคกลางของยุโรป สามารถควบคุมวิญญาณธาตุทั้งหมดบนโลกใบนี้ได้ ซึ่งเป็นอัตลักษณ์ที่แข็งแกร่งที่สุดก่อนที่จะเป็นรองวันฟอร์ออลเท่านั้นเอง”

            ปรากฏว่าโทชิโนริอึ้งยิ่งกว่าผมเสียอีกเมื่อได้ยินชื่อและสรรพคุณของอัตลักษณ์ของผม คือไอ้อัตลักษณ์มายากลสำหรับเขามันไม่เท่าไหร่หรอก แต่เอเลเมนท์คิงเนี่ยสิ มันเป็นอัตลักษณ์ที่เก่าแก่ยิ่งกว่าวันฟอร์ออลเสียอีก แถมมันต้องมีการสืบทอดกันเป็นรุ่น ๆ ไม่ต่างอะไรไปจากวันฟอร์ออลซึ่งผมก็รู้มาภายหลังว่ามีการสืบทอดอัตลักษณ์ด้วยเหมือนกัน!

            “น...นายได้เอเลเมนท์คิงมาจากใคร?” โทชิโนริถามผม

            “ก่อนที่ฉันจะตอบ ฉันขอถามนายก่อนว่านายได้วันฟอร์ออลจากใคร?” ผมบอก

            “ฉันได้มาจากคุณชิมูระ นานะ” โทชิโนริตอบ “แล้วนายล่ะจะตอบฉันได้หรือยังว่าได้เอเลเมนท์คิงจากใคร”

            “ฉันได้มาจากวิญญาณเอเลเมนท์คิงรัชกาลแรก” ผมตอบ “เพราะฉันเป็นบุคคลที่เหมาะสมที่จะได้อัตลักษณ์นี้ไป”

            “จริงเหรอ?” โทชิโนริถาม “ปกติวิญญาณของกษัตริย์แห่งธาตุรัชกาลแรกจะปรากฏให้เห็นเฉพาะพวกสายเลือดต้นตำรับเท่านั้นนี่ หรือจะเป็นเพราะข่าวที่ว่าคนที่ไม่ใช่สายเลือดต้นตำรับได้รับเอเลเมนท์คิงด้วย นายเลยได้อานิสงส์นี้ตามไป”

            “ใช่แล้ว” ผมตอบ “วิญญาณเอเลเมนท์คิงรัชกาลแรกจะพิจารณาเป็นรายบุคคล คือถ้าใครมีจิตใจที่บริสุทธิ์และสามารถต้านทานความชั่วร้ายทั้งปวงได้ คนคนนั้นแหละที่เหมาะสมที่จะเป็นเอเลเมนท์คิงคนใหม่ รวมไปถึงสามารถมองเห็นวิญญาณและได้ยินเสียงเอเลเมนท์คิงคนแรกของโลก และเราสามารถคุยกับเขาได้ด้วย!”

            “โห! นี่มันวิเศษมากเลยนะเนี่ยที่นายได้อัตลักษณ์ในตำนานมา!” โทชิโนริร้อง

            “ใช่แล้ว!” ผมตอบ “พ่อกับแม่ของฉันยังอึ้งและตื้นตันที่ท้ายที่สุดฉันก็จะได้เป็นเอเลเมนท์คิงตามที่ฉันต้องการแล้ว”

            “นายอยากเป็นมากขนาดนั้นเลยเหรอ?” โทชิโนริถาม

            “เรียกว่าฉันคลั่งไคล้กับอัตลักษณ์นี้เลยมากกว่า” ผมตอบ “ฉันถึงขั้นสืบเสาะหาประวัติของผู้ใช้อัตลักษณ์เหล่านี้อย่างแรงกล้าจริง ๆ และฉันก็จะได้หวังว่าสักวันฉันจะเป็นเอเลเมนท์คิงให้ได้ แต่ฉันก็ไม่นึกมาว่าจะได้เป็นจริง ๆ เสียอีก!”

            โทชิโนริหัวหึ ๆ แล้วบอกว่า “นั่นแหละ ฉันก็เคยเป็นเหมือนกับนาย แต่ต่างกันตรงที่ว่าฉันไร้อัตลักษณ์ ส่วนนายมีอัตลักษณ์มายากล ดูเหมือนว่าพวกเรามีอะไรเหมือนกันบางอย่างนะ ฉันกับนายน่ะ”

            “น่าจะใช่แหละ” ผมบอก “ฉันชื่อ ริชาร์ด ซุเนริ เป็นลูกครึ่งอังกฤษ-ญี่ปุ่น”

            “ฉันยากิ โทชิโนริ ยินดีที่ได้รู้จัก” โทชิโนริตอบ จากนั้นก็ยื่นมือมาให้ผมเชคแฮนด์

            “ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” ผมตอบ และผมก็ได้จับมือโทชิโนริ แต่วินาทีนั้นมันกลับมีพลังงานบางอย่างที่ถ่ายโอนจากเขาไปสู่ร่างกายของผม ตอนนั้นผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ เลยถามไปว่า “เมื่อกี๊วันฟอร์ออลมันเข้ามาในร่างกายฉันเหรอ?”

            “อ้าว งั้นเหรอ เป็นไปได้ยังไงเนี่ย?” โทชิโนริตอบ เขาเองก็งงเหมือนกันว่าทำไมวันฟอร์ออลถึงไหลจากร่างกายของเขาเข้าสู่ร่างกายของผม “แล้วทีนี้จะทำยังไงกันล่ะเนี่ย?”

            “นายลองชาร์จพลังซิ” ผมพูด

            “โอเค” โทชิโนริตอบ จากนั้นเขาก็ทำท่าเบ่งกล้ามเพื่อชาร์จวันฟอร์ออล และประกายสายฟ้าก็ไหลทั่วร่างของเขา ร่างกายของเขาเริ่มขยายกล้ามเนื้อจนใหญ่ขึ้นพร้อมกับรอยหลอดเลือดตามร่างกายส่องประกายสีแดง จากนั้นเขาก็หยุดชาร์จพร้อมกับถอนหายใจและร่างกายของเขากลับมาผอมเหมือนเดิม

            “พลังของนายก็อยู่นี่นา” ผมว่า “ฉันลองชาร์จดูบ้าง”

            ว่าแล้วผมก็กำหมัดข้างหนึ่งและชาร์จวันฟอร์ออลบ้าง มือของผมเริ่มมีรอยหลอดเลือดเรืองแสงสีแดงบ้างเหมือนกัน จากนั้นผมก็รีบหยุดชาร์จพลัง

            “แสดงว่าพลังของฉันส่วนหนึ่งถูกถ่ายโอนไปให้นายแล้วสินะ” โทชิโนริบอก

            “ใช่” ผมตอบ “แต่ก็น่าจะอ่อนแอกว่าของนายมั้ง”

            “อืม น่าสนใจดีแฮะ” โทชิโนริว่า แต่ไม่นานรถเมล์สายที่โทชิโนริต้องการจะขึ้นมาจอดที่ป้ายแล้ว เขาบอกผมว่า “แล้วเจอกันที่ยูเอนะ ซุเนริคุง” ก่อนที่เขาจะขึ้นรถเมล์คันนั้นและมันก็เคลื่อนที่จากไป

            “เช่นกัน ยากิคุง” ผมตอบไล่หลัง