Realm of Tales : Road To Fantasy Warfare (AU) บทที่ 2 เรื่องราวในขวดแก้ว

เรื่องที่ 1 : ขวดแก้ว

 

        ณ โลกแห่งหนึ่ง ที่ดินแดนแต่ละดินแดนอยู่ในขวดแก้วหลากหลายรูปทรง และลีกับแจ้ก็อยู่ในนั้นด้วยเช่นกัน

        “อ๋อคือนายกำลังจะบอกว่านายกับฉันคือคู่หูกัน แล้วเราก็ได้อยู่ในโลกของขวดแก้วอย่างนั้นหรอกเหรอ?” ลีถาม

        “ใช่แล้ว ผมกับเจ้านายอยู่ในนั้น” แจ้พูด “ว่าแต่ทำไมลุงพีไม่มาอยู่ในโลกเดียวกับพวกเราล่ะ?”

        “เอ้า ก็เป็นเรื่องเล่าไม่ใช่เหรอ?” ลีพูด

        “เออใช่” แจ้บอก “อย่างแรกเราต้องทำเครื่องกำเนิดหินก่อน”

        “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” ลีพูด “เอางี้ รอบแรกฉันจะให้นายเล่าเรื่องนี้ก่อน พอจบแล้วเรื่องต่อไปฉันขอเล่าแล้วกันนะ”

        “ได้ งั้นตอนแรก ผมขอเล่า ‘การผจญภัยในโลกขวดแก้ว’”

        “ดีมาก ๆ งั้นก่อนอื่น...ทำอะไรก่อนดี?” ลีถาม

 

        คืนนั้น

        “อย่างแรกเจ้านายต้องสร้างเครื่องกำเนิดหินก่อนน่ะเจ้านาย” แจ้บอก

        “เหรอ?” ลีถาม

        “ใช่” แจ้ตอบ

        “โอเค ก่อนอื่น เมื่อกี๊นายเล่าให้ฉันฟังว่า คู่หูของนายต้องหาของใช่ไหม?” ลีว่า “ถ้าอย่างนั้น เราต้องสร้างเครื่องกำเนิดหิน หรือ สโตนเจนเนอเรเตอร์นั่นเอง (Stone Generator)”

        “เจ้านายนี่เก่งจริง ๆ เลยนะ เก่งเหมือนลุงพีเลย” แจ้บอก

        “แจ้” ลีเรียกระหว่างตัดต้นไม้ “อย่าลืมสิว่าลุงพีไม่ได้อยู่ที่นี่นะ”

        “อ้าวเหรอ เออ ลืมไป” แจ้บอก

        “คืองี้ ฉันว่านะ ยังไงลุงพีเขาก็ยังวิจารณ์นายได้อยู่ดีนะ” ลีบอก

        “เอาน่า ผมก็เข้าใจนะ” แจ้บอก “คนเราสามารถวิจารณ์อะไรก็ได้ ออกความคิดเห็นได้ แต่ก็ควรเคารพความคิดเห็นของคนอื่นด้วยเหมือนกัน”

        “อืม” ลีพูด “ที่นายเล่ามานี่เขาทำยังไงต่อเหรอ?” ลีถาม

        “เขาก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ในโลกของขวดแก้วไปจนกว่าเขาจะจบชีวิตอะนะ” แจ้ตอบ “คู่หูของผมเขาฉลาดมากเลยนะรู้ไหม?”

        “ทำไม?” ลีถาม

        “เขารอบคอบ ทำทุกอย่างด้วยตัวเองหมดเลย” แจ้ตอบ

        “แล้วฉันจะทำสโตนเจนฯ อย่างที่นายว่ายังไงเนี่ย?” ลีถาม

        “เจ้านายต้องใช้ลาวากับน้ำยังไงล่ะถามได้” แจ้ตอบ

        “แล้วฉันจะหาลาวากับน้ำได้ที่ไหน?” ลีถาม

        “เจ้านายลองมองรอบ ๆ สิ” แจ้ตอบ “มีขวดแก้วเต็มไปหมดเลย”

        แจ้พูดถูก เพราะขวดแก้วที่พวกเขาอยู่ไม่ได้มีแค่ใบเดียว มันยังมีขวดแก้วอื่น ๆ รอบตัวพวกเขาอีกด้วย

        “โอเค เดี๋ยวฉันจะขุดตรงนี้ก่อนแล้วกัน เพื่อทดสอบ” ลีพูด จากนั้นเขาก็ขุดพื้นขึ้นมาเพื่อหาทรัพยากรเพิ่ม

        “ระวังด้วยแล้วกัน เป็นห่วง” แจ้บอก

 

        สักพัก

        “เหมือนฉันเห็นอะไรบางอย่างนะข้างล่างนี้” ลีพูด เพราะเขาเริ่มขุดเจอหินแตกและหินมอสแล้ว

        “ระวังตัวด้วยนะเจ้านาย จะให้ผมไปด้วยไหม?” แจ้ถาม

        “ไม่อ่ะ อยู่อย่างนี้แหละ ฉันเป็นห่วงนายด้วย” ลีตอบ

        “โห อย่างนี้สิที่เรียกว่าเจ้านายของฉัน” แจ้พึมพำ

 

        “ฉันเห็นแมงมุมอยู่ข้างล่าง” ลีพูด เพราะเขาขุดเพดานช่องหนึ่งลงมาและเห็นเป็นดันเจียนแมงมุม

        “อ๋อ ที่เป็นฮีโร่ของมาร์เวลใช่ไหม?” แจ้ถาม

        “นั่นมันสไปเดอร์แมนน่ะแจ้” ลีตอบ

 

        ลีขุดทางเข้าอีกทางเป็นทางระนาบเพื่อให้เขาเข้าไปโจมตีได้ง่าย ๆ

        “ดีนะเนี่ยที่แมงมุมมันเข้าทางแนวนอน” ลีพูด ระหว่างที่เขาไล่ตีแมงมุมจนตายไปทีละตัว ซึ่งดันเจียนนั้นจะเป็นห้องเล็ก ๆ และมีตัวเกิดใหม่ที่ทำให้เกิดเป็นฮอสไตล์ม็อบได้ และนอกจากนี้ยังมีหีบไม้ที่จะเก็บของอยู่ข้างในด้วย

        ในกรณีนี้มีหีบสองใบ หนึ่งในนั้นบรรจุเส้นใย 9 ชิ้น ขนนก 9 ชิ้น ทองคำ 2 ก้อน เมล็ดฟักทอง 2 เม็ด เมล็ดแตงโม 5 เม็ด รวงข้าว 4 แพ็ก

        ลีเก็บทุกอย่างในหีบให้หมดแล้วออกมา หวังจะทำให้ดันเจียนนี้เป็นที่ปั๊มค่าประสบการณ์

        พอถึงเช้ามืดลีก็ได้เห็นว่ามันมีหลายทิศทางอย่างมากเลย แต่เขาก็พยายามเก็บของใส่หีบเอ็นเดอร์เชสต์ก่อน (Ender Chest)

        “น้ำอยู่นี่สินะ” ลีพูดเพราะเขารู้ว่าบ่อน้ำอยู่ในขวดบ้านเกิด “แล้วลาวาอยู่ไหนกัน?”

        “ผมไม่บอกหรอก เจ้านายต้องหาเอาเอง” แจ้ตอบ

        “อ้าว ทิ้งภาระเฉยเลย” ลีบอก

        แต่หาไปหามา มันมีขวดแก้วที่เป็นไบโอมเนเธอร์เวสต์อยู่ทางทิศตะวันออก (Nether Waste Biome)

        “ฉันเจอลาวาละ” ลีพูด “แจ้ มันมีสิ่งเดียวที่จะนำวัตถุดิบมาทำสโตนเจนฯ ได้ เราต้องการเหล็กแจ้”

        “ผมเข้าใจนะ” แจ้ว่า “แต่ไม่รู้นะว่าที่นี่จะมีเหล็กหรือเปล่า”

 

        ลีขุดลงไปข้างล่างเรื่อย ๆ เขาก็ได้เจอถ่าน และเมื่อเขาขึ้นมา ลีก็ได้บอกให้แจ้มองหน้าเขา ก่อนที่จะบอกว่า “ไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น เราก็จะอยู่ด้วยกัน”

        “อ๋อ เราก็อยู่ด้วยกันอยู่แล้วนี่นา” แจ้บอก

        “หืม?” ลีถาม

        “ไม่มีอะไร” แจ้ตอบ

 

        และเมื่อกลับเข้าไปขุดข้างล่างอีกครั้ง และบ่นว่าขาดแคลนไม้ ปรากฏว่าดันเจอเพชรก่อนที่จะได้เจอเหล็กอีก

        “โอ้โห!!” ลีร้อง

        “อะไรเจ้านาย ได้ยินเสียงเจ้านายร้องลั่นเลย” แจ้ถามจากข้างบน

        “เจอเพชร” ลีตอบ “สงสัยฉันต้องขุดรอบ ๆ ดันเจียนเลยล่ะ อาจจะเจอของที่ดีกว่านี้อีก”

        “งั้นเจ้านายก็ทำเลย” แจ้ตอบ

 

        ขุดไปสักพักก็เจอแร่อีกหลายชนิด เขาก็คิดว่านี่มันต้องไม่ธรรมดาแน่เลย

        “อยู่กับเจ้านายนี่มีความสุขมากเลยนะ” แจ้พูดจากข้างบน

        “แจ้ ถ้าเกิดว่าเราไม่เบียดเบียนใครเราก็อยู่อย่างมีความสุขได้นะแจ้” ลีบอก

        “คำคมอีกแล้ว อย่างนี้นี่ได้แผลเลย” แจ้บอก

        “ทำไมอะ?” ลีถาม

        “ก็มันคมจนบาดนี่” แจ้ตอบ

        “อืม...” ลีพูด “แปลกนะแจ้นะ”

        “ทำไมอะ?” แจ้ถาม

        “ขนาดฉันอยู่ใต้ดินฉันยังคุยกับนายได้” ลีพูด

        “อ๋อ ก็ใจเรามันถึงกันไงเจ้านาย” แจ้บอก

        “แจ้ ทำไมฉันเจอเพชรเยอะขนาดนี้เนี่ย” ลีถาม

        “อ๋อ มันเป็นสัญญาณที่จะบ่งบอกว่าเจ้านายต้องสู้ต่อไป” แจ้บอก “เพราะว่าเดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟังอีกทีตอนเจ้านายได้เพชรมาแล้วกันนะ”

 

        ในที่สุดลีก็ขึ้นมาได้สำเร็จ จากนั้นก็ได้เก็บของอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อนที่เขาจะจัดการสร้างเครื่องมือต่อ โดยคราวนี้เขาจะทำเป็นเครื่องมือหินแล้วด้วย รวมถึงเผาเหล็กที่ปนมากับหินให้เป็นเหล็กบริสุทธิ์

        “สงสัยฉันต้องทำเคียวแล้วล่ะ ไม่งั้นฉันหิวตายแน่เลย” ลีพูด “ทำยังไงดีเราขาดแคลนไม้มากเลย เราต้องหาขวดอื่น ๆ เพราะว่าเราขาดแคลนไม้มาก ๆ นะ ต่อให้มีเพชรหรือเนเธอไรต์ (Netherite) แต่ถ้าขาดไม้ไปมันก็เปล่าประโยชน์”

        และเรื่องแปลกคือ ปกติแล้วเมื่อต้นไม้ถูกตัดหมด กองใบไม้จะต้องย่อยสลายไปจนหมด และบางส่วนกลายเป็นต้นขนาดเล็ก ๆ ไว้ปลูกให้โตขึ้น แต่ในโลกนี้กองใบไม้ยังคาอยู่อย่างนั้น (ไรต์ขอเรียกมันว่า กองใบไม้ลอยฟ้าอมตะแล้วกัน เพราะมันยังลอยค้างเติ่งอยู่อย่างนั้นไม่หายไปเสียที)

        หลังจากที่ลีสร้างถังเสร็จแล้ว เขาก็พร้อมที่จะเก็บเกี่ยวน้ำและลาวาแล้ว ก่อนที่เขาจะไป เขาจะลองตักน้ำดูเพื่อให้แน่ใจว่าน้ำจากแอ่งน้ำนั้นจะไม่มีวันหมด (น้ำอมตะนี่เอง) ปรากฏว่ามันไม่มีวันหมดจริง ๆ เพราะมันจะถูกเติมให้เต็มนั่นเอง

        “โอเค ฉันจะออกเดินทางไปละ” ลีพูด จากนั้นเขาก็ทุบกระจกส่วนหนึ่งให้เป็นทางออกแล้วต่อบล็อกให้เป็นสะพานไป แต่พอถึงครึ่งทางแรก ลีก็บอกว่า “ฉันว่าทำสองถังเลยดีกว่า”

        “เห็นด้วยเจ้านาย เป็นความคิดที่ดี” แจ้บอก

 

        หลังจากสร้างถังเหล็กเพิ่มอีกใบ ลีก็ต่อสะพานไปจนถึงขวดเนเธอร์ ซึ่งอยู่ใต้เท้าเขาสักประมาณยี่สิบฟุต ดังนั้น ลีจึงเทน้ำลงไปเสมือนเป็นลิฟต์ของเหลวที่จะขึ้นลงได้ และมันไหลลงบนขวดเนเธอร์เวสต์นั่นเอง

        ลีค่อย ๆ ทุบกระจกขวดเนเธอร์เวสต์เข้ามา ปรากฏว่าข้างในนั้นคือบ่อลาวาและเศษประตูเนเธอร์ที่แตกหัก พร้อมกับเหล่าซอมบิไฟด์พิกลิน (Zombified Piglins) อยู่ข้างในด้วย ซึ่งปกติแล้ว ซอมบิไฟด์พิกลินมักจะไม่ทำอะไรหรอก ตราบใดที่ไม่มีใครไปตีมันก่อน ไม่อย่างนั้นฝูงของซอมบิไฟด์พิกลินจะมารุมกินโต๊ะทันที แน่นอนรวมถึงพิกลินธรรมดา (Piglins) และพิกลินบรูต (Piglin Brutes) ด้วย

        “ไง” ลีพูดกับซอมบิไฟด์พิกลิน

        “ไง” หนึ่งใบซอมบิไฟด์พิกลินตอบลี

        “เฮ้ย!” ลีร้องที่ได้เห็นซอมบิไฟด์พิกลินวัยเด็ก “นั่นลูกเหรอ โห เหมือนพ่อแม่ไม่มีผิดเลย”

        “นั่นใครอ่ะพ่อ” ซอมบิไฟด์พิกลินเด็กน้อยถามพ่อ

        “อ๋อ คนเขามาเยี่ยมน่ะลูก” ซอมบิไฟด์พิกลินผู้เป็นพ่อตอบ “เขาไม่ทำอะไรเราหรอก ไม่ต้องไปสนใจหรอกนะ”

        “แต่เขาน่าโดนถีบลงบ่อจังเลยพ่อ” ลูกซอมบิไฟด์พิกลินบอกพ่อ

        “อ๋อ เดี๋ยวไว้คราวหน้านะลูก ถ้าเขามาอีกพ่อถีบให้” พ่อซอมบิไฟด์พิกลินบอกลูก

        “เฮอะ ไม่ได้แอ้มเราหรอก” ลีพูดหลังจากตักลาวาเสร็จแล้ว เขาก็ต่อตัวออกไปจากขวดเนเธอร์เวสต์ทันที “เราจะไปทำสโตนเจนฯ แล้ว ไม่ได้ถีบเราอีกต่อไปแล้ว วะฮ่ะฮ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!”

        เมื่อกลับมาถึงแล้ว

        “เจ้านายเป็นอะไรหัวเราะลั่นเลย” แจ้ถาม

        “คนเขามีความสุข มายุ่งอะไรด้วย?” ลีสวนกลับ

        “โห พูดมาได้ ถ้าเจ้านายไม่มีผมเจ้านายจะอยู่ได้ไหม?” แจ้ถาม

        “ขอตอบเลย อยู่ไม่ได้...” ลีตอบเขิน ๆ “แต่ในเมื่อฉันมีสโตนเจนฯ แล้ว ฉันไม่ต้องการนายก็ได้แจ้!!!”

        “เจ้านายใจร้าย!!! เจ้านายมันปีศาจ!!”

        “อะไรนะ?” ลีถามเสียงเลือดเย็น

        “เจ้านายร้ายกว่าปีศาจอีก” แจ้ตอบ

        “แสดงว่าปีศาจยังต้องชิดซ้ายเลยใช่ไหม?” ลีถาม

        “จะว่างั้นก็ได้” แจ้ตอบ

        ไม่นาน ลีก็เริ่มลงมือที่จะต่อบล็อกเพื่อทำสโตนเจนฯ แต่เขาก็ลืมไปแล้วว่าเขาจะสร้างยังไง

        “ฉันลืมไปละว่าฉันจะสร้างยังไง” ลีบอก

        “ใช้สัญชาตญาณเจ้านายล้วน ๆ เลย” แจ้ตอบ “เชื่อผม”

 

ยี่สิบนาทีผ่านไป...

 

        ในที่สุด เวอร์ชั่น (ใกล้จะ) สมบูรณ์แบบของเครื่องกำเนิดหินก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้ว โดยลีทำทางน้ำให้เป็นเหมือนกระดานลื่นไหลลงมาทบกับลาวา ซึ่งลีได้กลบโพรงใดโพรงหนึ่งไว้เพื่อจะได้ปูพื้นเวลาทำเครื่องกำเนิดหิน

        “เจ้านายสร้างอะไรยิ่งใหญ่จัง” แจ้ถาม

        “ดูเอาเองละกัน” ลีตอบ “ฉันดัดแปลงฉบับของฉันให้เป็นฉบับที่...โหดมาก สรุป การทำสโตนเจนฯ ของฉันมันประสบความสำเร็จไหม? มันก็ประสบความสำเร็จอยู่นะ แต่ฉันอยากให้มันพัฒนาไปอีกระดับหนึ่ง”

 

        แต่การสร้างสโตนเจนฯ มันก็ต้องแลกกับพลังงานที่เขาต้องทุ่มกับมันจนหมด ดังนั้น ผลที่จะตามมาก็คือ อาการปวดท้องนั่นเอง และที่แย่ยิ่งกว่าคือ เขาไม่ได้เตรียมอาหารซะด้วย ดังนั้นสิ่งที่พอจะประทังชีวิตไปได้นั่นก็คือ ขนมปังก้อนเดียวจากรวงข้าวสามห่อ

 

        เช้าวันต่อมา

        “รู้ไหมฉันเหนื่อยมากเลยกับการทำสโตนเจนฯ เนี่ย” ลีพูด

        “ผมเห็นเจ้านายเคร่งเครียดมากเลย เงียบไปหลายเพลา” แจ้บอก “แล้วเจ้านายทำได้หรือยัง?”

        “ฉันทำได้แล้ว” ลีตอบ “เดี๋ยวฉันจะลงไปขุดหาของต่อนะ เดี๋ยวขึ้นมา ระหว่างนี้ก็ดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน”

        “รับทราบ” แจ้ตอบ

 

        พอขุดเสร็จแล้ว ลีก็คิดว่าจะทำเตียง เพราะเขาได้เส้นใยที่เขาเก็บได้จากดันเจียนแมงมุมด้วย ดังนั้นเขาจึงรีบขึ้นมาสร้างเตียง เพราะถ้าเขาไม่สร้างเตียงตั้งแต่ตอนนี้เขาแย่แน่ ๆ เลย

        และในที่สุด เขาก็แปรรูปเส้นใยให้เป็นขนแกะ จากนั้นก็ทำเป็นเตียง ซึ่งมันก็เพียงพอในการจะทำเตียงด้วย สุดท้ายเขาก็ได้เตียงนอนแล้ว

        “ต่อไปเราคงต้องไปที่อื่นเยอะแยะเลย ดูสิ ฝั่งนู้นที่เรียงเป็นตับนี่มีเยอะแยะเลย” ลีพูด

        “แล้วในใจผมเข้ามาหรือยังล่ะ?” แจ้ถาม

        “เลิกเล่นแบบนี้สักทีได้ไหม คนอ่านเขากลัว” ลีตอบ

        “กลัวผมทำไม ผมน่ารักออก” แจ้ว่า

        “นายเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวงละ” ลีพูด

        “ผมทำอะไรให้เขาหรือยังละ ผมยังไม่ได้ทำอะไรให้เขากลัวเลยนะ” แจ้บอก

 

นอกเรื่องเล่า...

 

        “ตอนสร้างสโตนเจนฯ เนี่ย ทำไมต้องทำให้มันดูซับซ้อนยุ่งยากเกินไปเนี่ย” ลุงพีว่า “แค่ขุดเป็นร่องแล้วจุดที่น้ำกับลาวาจะชนกันให้ขุดเป็นหลุมลึกไปอีกบล็อกก็พอแล้วมั้ง”

        “โถ ลุงพีไม่รู้อะไร” แจ้บอก “ก็เจ้านายของผมไม่รู้ไงว่ามันมีวิธีที่ง่ายกว่านี้ เลยสร้างแบบมั่ว ๆ ไปก่อนไง”

        “แล้วยังไงต่อหลังจากที่สร้างเตียงเสร็จแล้ว” ลีถาม “คือเขาก็ต้องไปยังขวดแก้วอื่นใช่ไหม?”

        “ใช่แล้วเจ้านาย” แจ้ตอบ “กว่าที่เขาจะไปถึงขวดแก้วนี่ก็ใช้เวลาอยู่นะ แถมกว่าที่เขาจะสร้างสโตนเจนฯ ได้นี่กินเวลาตั้งเยอะเหมือนกัน อ้อ รู้ไหมว่าบทต่อไปเขาจะเจออะไร?”

        “แล้วเจออะไร?” ลีถาม

        “บอกทำไม?” แจ้ตอบ