บทนำ

ร่างบางในอ้อมกอดของแขนใหญ่ที่โอบประคองไว้ขยับเบาๆ เมื่อรู้สึกได้ถึงความโคลงเคลงของบางอย่างบนที่นอนของตัวเอง แต่เธอรู้สึกเพลียและเหนื่อยจนรู้สึกไม่อยากลุกจากเตียงนอนในเช้าวันนี้เอาเสียเลย  มือบางเย็นๆ ปัดป่ายหาหมอนข้าง แต่กลับลูบคลำเข้ากับบางอย่างที่แข็งระคนนุ่มและอุ่นมือ ทำไมหมอนข้างถึงได้แปลกไปแบบนี้นะ ที่นอนก็นิ่มและเหมือนจะถูกไกวราวกับอยู่บนเปล แม้จะไม่เวียนหัว แต่ก็ไม่เหมือนเตียงนอนที่เธอนอนในทุกๆ วัน

หญิงสาวลืมตาพลางถอนใจเพราะไม่อยากตื่นเลย แต่ว่านี้เธอยังมีงานต้องไปตามถ่ายรูปในเกาะของปรานต์หรือเปล่านะ แม้จะรู้สึกเมื่อยล้าและไม่ค่อยสบายตัวสักเท่าไหร่ แต่เธอต้องรีบตื่นแล้วอาบน้ำ เพื่อที่จะได้ทำงานให้เสร็จ หลังจากเสร็จงานจะได้ขึ้นเรือออกไปจากที่นี่

ความพร่ามัวในวินาทีแรกที่สายตาของเธอได้เห็นเป็นใบหน้ารางของๆ ชายที่เธอคิดว่าตาฝาดแน่ๆ เขาจะมานอนใกล้เธอขนาดนี้ได้อย่างไร แต่พอกะพริบตาแล้วมองซ้ำ ชายคนที่เธอเห็นยังคงเป็นปรานต์กับอกหนาที่เปลือยเปล่าของเขา แต่มันไม่น่าตกใจเท่าเธอเองก็ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว ซ้ำยังตระกองกอดอยู่ในอ้อมแขนของปรานต์อีกด้วย

มันเกิดอะไรขึ้น?

อย่างไม่ต้องคิดหญิงสาวคว้าผ้าห่มทั้งผืนมาห่อตัวเองจนมิดคอ เหลือแต่หน้าที่โผล่พ้นออกมา แต่พอมองปรานต์เธอกลับหน้าแดงซ่านเพราะเขาไม่เขินอายบางเลยหรือไง เขาไม่แม้จะเอียงหลบเร้นกายหรือหาผ้าห่มสักผืนมาปกปิดร่างกาย

เขาบ้าไปแล้วหรือไง?

หญิงสาวเอียงหน้าหันไปมองทางอื่นพลางถาม แม้จะอยากเข้าไปชกปรานต์ให้คว่ำ แต่ในสภาพแบบนี้ เธอเสียเปรียบมากเกินไป

“คุณกับฉัน เราสองคน...”

ปรานต์คิดไว้อยู่แล้วว่าเมื่อตื่นขึ้นมาเพื่อพบกับความจริง หญิงสาวจะมองเขาด้วยสายตาที่พร้อมจะกระโจนเข้าใส่ ไม่ใช่เพื่อจูบหรอก แต่คงชกให้มือแตกจนกว่าจะหายโกรธ หายโมโหกระมัง

“จำอะไรไม่ได้เลยหรือ ลองนึกดูดีๆ เรื่องที่เกิดขึ้น ก่อนจะมองผมแบบนั้น”

หญิงสาวกำลังโกรธปรานต์ แต่ก็โกรธตัวเองด้วยเพราะการที่ตื่นมาในสภาพที่นอนกอดเขาอยู่มันหมายความว่ายังไง เธอเต็มใจงั้นหรือ ได้ยังไงกัน ภาพพร่ามัวในสมองทำให้เธอเห็นตัวเองในสิ่งที่ทำ เธอคว้าเขามาจูบ เป็นฝ่ายกอดไม่ให้เขาไป ทำไมเธอทำเรื่องน่าละอายแบบนั้น มันไม่ใช่แค่ความฝันงั้นหรือ

มาลงบทนำก่อนนะคะ แล้วจะมาลงให้อ่านเรื่อยๆ ค่ะ

ขอบคุณสำหรับการเข้ามาอ่าน

อัมราน_บรรพตี