ตอนที่ 1 .. “ เปิดตำรารัก ตอน รักฉบับทะเล้น ”

รวมเรื่องสั้น นิยายรัก นักศึกษา (Romance Fiction - นิยายรัก)

ตอนที่ 1 .. “ เปิดตำรารัก ตอน รักฉบับทะเล้น ”

       รุ่งเช้า รุ่งอรุณของวันใหม่ โผล่ขึ้นมาอีกแล้ว ชีวิตทุกชีวิต ก็ต้องเริ่มดำเนินต่อไป ป้อมพี่ชายที่แสนดี ตะโกนปลุกน้องชายแต่เช้า

“ตื่นๆ ตื่นได้แล้วไอ้ป๊อบ จะแปดโมงอยู่แล้ว เดี๋ยวก็ไปวิลัยสายหรอก”

       ป้อมตะโกนเรียกน้องชายตัวดีแต่เช้าตรู่ และเดินเข้ามาในห้อง

“วันนี้วันจันทร์ด้วย รถติด ไป เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“ขออีกนิดเดียวนะพี่นะ” ป๊อบมีต่อรอง เพราะเมื่อคืน ดูซีรีย์กำลังภายในจีนดึกไปหน่อย มันส์ จนติดพัน นอนก็เกือบตี 2

“ไม่ได้ <ป้อม ตะโกนเสียงแข็ง> ถ้าไม่ตื่น เงินไม่ต้องเอา ย้ำ เงินไม่ต้องเอา” ป้อมไม่สน

“หา” ป๊อบอุทานเสียงลั่นบ้าน แล้วตัวก็เด้งผึงขึ้นมาอย่างอัตโนมัติเลย “มันนี่”

“ใช่! จะเอาไหมน้องมันนี่ สะ-ระ-เอ-งอ-อิ-นอ-เงิน หนะ” ป้อมลอยหน้าเข้ามาหาป๊อบ

“เอา” ป๊อบรีบแบบมือ และยื่นไปข้างหน้า ขอทันที

“ถ้าเอา ก็ไป” ป้อมชี้ไปที่ห้องน้ำ “พี่ไปหละ เอ้า แล้วอย่าใช้ให้มันเปลืองนักหละ”

       พอป้อมวางเงินไว้ให้ ป๊อบก็รับ แล้วนอนต่อ ป้อมหันมา ตะโกนใส่ทันที

“ไอ้ป๊อบ” ไม่ทันขาดคำ เจ้าป๊อบก็ถึงห้องน้ำได้ และใช้เวลาอาบน้ำรวมถึงแต่งตัวไม่นานนัก ทั้งสองคนก็ออกจากบ้าน

      ส่วนเรื่องอาหาร เจ้าป๊อบคาบขนมปังพร้อมนมสด 1 กล่องไปจัดการต่อบนรถ ป้อมรักน้องชายคนนี้มาก ดูแลเป็นอย่างดี ตั้งแต่ปี 1 จนมาถึง ปี 3 จะจบอยู่แล้วปีหน้า รับปากพ่อกับแม่ไว้ ว่าจะส่งน้องเรียนให้จบให้ได้ อย่างน้อยก็ ป.ตรี ส่วนจะต่อ ป.โท นั้นไม่บังคับ จึงเอามือลูบหัวป๊อบเบาๆ ถึงป๊อบจะดูกวนๆบ้าง แต่มันก็รักป้อมมาก วันไหนไม่ได้แหย่พี่ชายตัวเอง เหมือนว่าจะขาดอะไรไปสักอย่าง จึงทำให้ป้อมโกรธน้องชายจอมกวนคนนี้ไม่ลงสักที

%%%%% ----- %%%%%

       กว่ามันจะแกว่งสะโพกถึงมหาลัย ดูท่าเดิน ก็กวนซะเหลือเกิน มือนึงเกาก้น อีกมือแคะรูจมูก มาถึงก็ไม่ได้เข้าเรียนหรอก โน่น ไปนั่งสะเออะคอยหลีสาวๆรุ่นน้องรุ่นพี่แถวๆโรงอาหาร สักครู่ก็มีมือมาตบไหล่ดังผลั่ก ไอ้ป๊อบทรุดฮวบลงไปเลย พอตั้งตัวได้ ก็หันไป

“ว่าไงวะไอ้ป๊อบ หาตัวยากนักนะมึง” ป๋องเพื่อนรักต่างสถาบัน คิดถึงเพื่อนมาก จึงมาหา

“พ่อมึงเสียรึไงวะไอ้ป๋อง ไหล่กูแทบหลุด” ป๊อบชี้หน้าเพื่อน

“ล้อเล่นน่าเพื่อนฝูง” ป๊อบเจ็บจริง เพราะไม่มีสแตนอิน

“ล้อแม่มึงซิ” แถมด่าอีกชุด “ไอ้ห่า ครบบุพการีทั้งคู่กูเลยนะมึง ไอ้พ่อแม่ไม่สั่งสอน”

“ว่าไงนะ?” ป๊อบไม่ได้ยิน เพราะกำลังนวดไหล่

“เฮ้ย! สอนแล้วไม่จำ” ป๋องรีบแก้ตัว ดีนะที่ไอ้ป๊อบหูกำลังอื้อ

“แล้วไป เออ แล้วมีอะไร มึงถึงแรดจากจุฬามาหากูถึงที่นี่ได้ (ม.กรุงเทพ) แต่เช้า”

“นี่เช้าของมึงเหรอวะไอ้ป๊อบ จะ 10 โมงอยู่แล้วไอ้เวร”

“เออน่าๆ มีอะไรก็รีบว่ามา กูไม่มีเวลามากนัก”

“พรุ่งนี้มึงแวะไปหากูที่คณะหน่อยดิ มีเรื่องจะให้ช่วย”

“เรื่องอะไรวะ บอกวันนี้ไม่ได้เหรอ” ป๊อบถอดรองเท้าผ้าใบ และนั่งเกาอยู่

“เออน่า เอาไว้พรุ่งนี้แล้วกัน เดี๋ยวกูจะต้องไปธุระที่อื่นต่ออีก” ป๋องหันหน้าหนีเลย เพราะ ซ่งตีง กลิ่นไม่น่าพิสมัยเลย

“โดดอีกซิมึง” ป๊อบรู้ทันเพื่อน เอามือที่ถือรองเท้าข้างนึงชี้ไปที่หน้าเพื่อน ป๋องปัดมือเพื่อเอาลงและพ้นหน้า

“ป่าว โดด แค่ไม่อยากเข้าเรียนเท่านั้นเองแหละ ไปหละ” ป๋องรีบชิ่ง

“เฮ้ยเดี๋ยว คณะมึง กูไปไม่ถูก” ไอ้ป๊อบรีบใส่รองเท้ากลับ และเอามือป้ายกางเกงไปมา ป๋องดูสภาพเพื่อนแล้ว ไม่น่าคบกับมันเลย

“โธ่ ไอ้โง่ ไอ้ควาย ไปๆมาๆตั้ง 3 ปีแล้ว มึงยังบอกว่าไปไม่ถูกอีกรึไง ถามจริง วันนึงๆนี่มึงจำอะไรได้บ้าง นอกจากหลีสาว งั้นมึงไปรอกูที่ศาลาพระเกี้ยวแล้วกัน ขี้เกียจทะเลาะกับคนปัญญานิ่มอย่างมึง อย่าบอกนะว่าไปไม่ถูกอีก ไปหละ แปดโมงเช้านะโว๊ย ไอ้ฟาย”

“มึงซิฟาย เฮ้ยเดี๋ยวดิไอ้ป๋อง แม่งโคตรเช้าเลย ขยับเวลาให้กู ตื่น บ้าง” ไม่ทันแล้ว ป๋องเดินลับสายตา หายวับไปแล้ว

xxxxx ===== xxxxx

       ทางฝ่ายป้อม วันนี้มาสายกว่าวันอื่นๆ เพราะมัวแต่อ้อมไปส่งน้องชายสุดที่รัก ประกอบกับรถติดมาก พอมาสายก็รีบเข้าห้องทำงานทันที

“คุณหมอพึ่งมาหรือค่ะ” พยาบาลยิ้มให้ตามปกติ แต่กลับเจอคำตอบที่กวนโอ๊ยซะเหลือเกิน

“อ้าว ไม่เห็นเหรอ ว่าคุณคุยอยู่กับใคร” พยาบาลทำหน้าเอ๋อไปเลย ไม่รู้จะคุยอะไรต่ออีก เพราะไปไม่ถูกแล้ว

“คุณทิพย์ เชิญคนไข้เข้ามาได้เลยครับ” หมอป้อมรีบทำงานทันที โดยไม่รอช้า

       หลังจากที่ใส่ชุดเรียบร้อย เจอคนไข้คนแรก ป้อมก็เวียนกบาลเลย เพราะกวนยิ่งกว่าคุณหมอเสียอีก

“เออ คุณตาเป็นอะไรครับ”

“ผมเป็นปลัดอำเภอครับ”

“ไม่ใช่ครับ ผมถามว่า ลูกตา เป็นอะไร”

“อ๋อ ลูกตาเป็นกำนัน”

“ห๊า ไม่ใช่ ผมถามว่า เนี่ยๆ” ป้อมชี้ไปที่ตาบนใบหน้า

“ลูกนัยน์ตา ไอ้ที่อยู่ตรงนี้หนะ มันเป็นอะไร”

“อ๋อ มันปวดครับ มันเป็นมาตั้งสองสามวันแล้ว

“อ้าวและทำไม พึ่งมาหาหมอหละ ไม่มาซะตั้งแต่วันแรกๆที่เป็น”

“ก็นึกว่ามันหายเอง แบบคราวที่แล้วๆมา” ป้อมเอามือจับหัวตัวเอง แล้วบ่นพึมพำ

“เวร..ทำไมหนอ ฉันถึงต้องเจอ เรื่องแบบนี้แต่เช้า”

+++++ ***** +++++

       เช้าวันใหม่ที่สดใสก็มาถึง ไอ้ป๊อบส่ายสะโพกไปมา หาป๋องแต่เช้าที่จุฬาตามนัด แต่ยังไม่ถึงจุดนัดพบ ก็เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน

“สวัสดีครับน้อง” สาวน้อยคนหนึ่ง ซึ่งนั่งอยู่แถวนั้นงง ไม่รู้ว่าถามใคร แค่หันไปมอง แต่ไม่ตอบ ไม่สนใจ จึงหันกลับไป

“น้องนั่นแหละ” คราวนี้หันมาได้เพราะไอ้ป๊อบยื่นมือไปสะกิด ขณะที่เธอกำลังเพลินอยู่กับการนั่งเล่นโทรศัพท์กับโลกส่วนตัว

“ถามฉันเหรอ” ป๊อบยิ้มให้และพยักหน้า พร้อมกับชี้ไปที่ตัวหญิงสาวผู้นั้น

“ใช่ ก็น้องนั่นแหละ จะมีใคร ก็ตรงนี้ มีน้องนั่งอยู่คนเดียว”

       สาวน้อยผู้นั้น หันหน้าไปมองดูรอบๆ และวกกลับมาพูดกับป๊อบ

“ฉันไปเป็นน้องนายตั้งแต่เมื่อไหร่” เอาหละซิ ป๊อบเจอคู่ปรับซะแล้ววันนี้ สาวน้อยผู้นี้ลุกขึ้นมายิงคำพูดใส่ป๊อบทันที

“เอ! ฉันจำได้นะว่า ตั้งแต่เกิดมา พ่อกับแม่ฉันก็มีฉันแค่คนเดียว ไม่เห็นจะมีพี่ที่ไหนเลย นายคงจำคนผิดแล้วหละมั้ง”

     ไอ้ป๊อบเจอดีแต่เช้าเข้าแล้วทำหน้าไม่ถูกเลย ไม่เคยมีใครมาต่อล้อต่อเถียงกับมันแบบนี้สักทีและยังไม่ทันที่มันจะได้อ้าปากพูดอะไรออกมา ยายนั่นก็เดินหายแว๊บไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ทิ้งให้ไอ้ป๊อบยืนเคว้งอยู่คนเดียว มองซ้ายมองขวาก็หาไม่เจอ หายตัวไปเร็วมาก แต่คนอย่างไอ้ป๊อบซะอย่าง ไม่มีอะไรที่จะมาหยุดยั้งมันได้ ไม่นานนักไอ้ป๊อบก็หาทางมาถึงศาลาพระเกี้ยวจนได้ พอมาถึงก็ได้แต่นั่งรอแบบกระสับกระส่าย กระวนกระวายผุดลุกผุดนั่งได้อยู่พักใหญ่ ไม่นานป๋องก็มาถึง เห็นป๊อบก็กวักมือเรียกแต่ไกลซะดังเลย

“ไอ้ป๊อบ” เสียงตอบกลับออกมา “ว่าไง” พร้อมกับลุกขึ้น

       แต่มิใช่ 1 กลับเป็น 2 พอทั้งสองคนหันมา ก็ต้องตกใจพร้อมกัน

“นาย” สาวป๊อบชี้ก่อน แล้วหนุ่มป๊อบจึงชี้ตาม

“เธอ” สาวป๊อบเอามือลงและรีบต่อว่าหนุ่มป๊อบทันที

“นายอีกแล้วเหรอ ตามฉันมารึไง แล้วลุกขึ้นมาส่งเสียงเอะอะทำไม”

“ป่าว ไม่ได้ตามสักหน่อย ถ้ารู้ว่าเธออยู่ตรงนี้ ฉันไม่มาหรอก จะไปที่อื่น แล้วเธอหละ ส่งเสียงรบกวนฉันทำไม”

“เพื่อนฉันเรียก ฉันก็ตอบรับนะซิ” สาวป๊อบไม่ยอมแพ้ จึงสวนกลับ

“ฉันก็เหมือนกัน” หนุ่มป๊อบก็เช่นกัน ไม่มีใครยอมใคร

       ป๋องเดินเข้ามา เห็นทั้งคู่กำลังทะเลาะกันอย่างแรง จึงเข้าไปห้ามทัพ

“หยุดก่อนไอ้ป๊อบ” เสียงทั้งคู่ตอบกลับมา

“ไม่หยุด” ป๋องยิ่งหัวเสียหนักกว่าเดิม

“นายมาล้อเลียนฉันทำไม” สาวป๊อบชี้หน้าหนุ่มป๊อบ

“แล้วเธอหละ กล้าดียังไง ถึงมาล้อเลียนฉันก่อน” ป๋องรีบห้ามทัพอีกครั้ง

“เฮ้ยหยุด หยุดทั้งสองคนนั่นแหละ” สองป๊อบจึงหยุดและเงียบลงได้ สักครู่ก็มีเสียงยานคางตามมา

“มี อา..ราย..กาน..เหรอ..ค้า” เดือนเพื่อนของสาวป๊อบนั่นเอง เจ้าป๊อบหันไปดูตามเสียงนั้น

“อุ๊ย..ใครอีกหละเนี่ย” หนุ่มป๊อบตกใจ เมื่อเห็นหน้าสาวน้อยอีกคน

“หนู..เปน..เพื่อน..ป๊อบ..ค่ะ” หนุ่มป๊อบสะดุ้งโหยงเลยทันที

“เฮ้ย กูไม่รู้จักยัยคนนี้นะไอ้ป๋อง” สาวป๊อบรีบตะโกนบอก

“เพื่อนฉัน” หนุ่มป๊อบ ทำหน้างองูสองตัวอีกครั้งและจ้องหน้า แยกเขี้ยวใส่สาวป๊อบทันที เพื่อนสาวป๊อบรีบ เดินไปจับแขนเพื่อน

“เอ้า เอากันเข้าไป สนุกหละมึงทีนี้ อย่าพึ่งทะเลาะกัน” ป๋องรีบ Clear กับเพื่อน

“ขอโทษนะโว๊ยมึงทั้งสอง พักรบกันก่อนสักนิดนะ กูขอเวลาสักแป๊บ จะอธิบายให้ฟัง เอ้าพวกมึงนั่งลง นั่งซิ แกด้วย”

       ป๋องหันหน้าไปมองสาวป๊อบซึ่งกำลัง เตรียมกระโจนขย้ำคอหนุ่มป๊อบอยู่ตลอดได้ในทุกวินาที

“จะแนะนำให้รู้จักกันซะที เอ้า บอกว่าให้เลิกกัดกันได้แล้วไอ้นี่” หนุ่มป๊อบยังคงไม่เลิกลา ส่งเสียงแฮ่ๆ ขู่ฟอดๆ

“ยังจะเสือกแยกเขี้ยวอยู่อีก ฉีดยารึยังมึงหนะ ยังอีก..” ป๋องแสนจะเวียนหัวกับไอ้ป๊อบเพื่อนรักคนนี้ซะเหลือเกิน

       ป๋องดึงมือหนุ่มป๊อบนั่งลงข้างขวา และสาวป๊อบนั่งลงทางซ้ายมือเขา

“ฟังนะ” และบ่นพึมพัมกับตัวเองนิดหน่อย

“เสือกทะลึ่งชื่อเหมือนกันอีก” หนุ่มป๊อบเห็นเพื่อนไม่พูดอะไร จึงถาม

“เอ้าว่าไงมึง เงียบเลย กูก็นั่งแล้วนี่ไง มีอะไรพูดมา” หนุ่มป๊อบนั่งมองหน้าสาวป๊อบขณะที่พูดกับเพื่อน

“เออ บอกแล้ว ฟังนะ” ป๋องหันหน้าไปที่สาวป๊อบ

“ป๊อบนี่เพื่อนพี่ชื่อป๊อบ” สาวป๊อบหลุดปากอุทานออกมา

“อ้าว” หนุ่มป๊อบก็เช่นกันทำหน้าอึ้ง เพราะตกใจเล็กน้อย ทั้งสองคนไม่คิดว่าจะมีคนชื่อเหมือนกันและได้โคจรมาเจอกันแบบนี้ได้

“ไม่ต้องอ้าว มันอยู่มหาลัยกรุงเทพ” แล้วก็หันไปหาหนุ่มป๊อบ

“ส่วนมึงไอ้ป๊อบ นี่ยัยป๊อบน้องที่คณะกูเอง เอ้ารู้จักกันไว้”

      ทั้งคู่ไม่จับมือกัน ได้แต่ทำท่าทำทางยียวนกวนบาทาและอารมณ์ซึ่งกันและกัน ไม่นานทั้งหมดก็ย้ายกายจากศาลาพระเกี้ยวไปที่ชมถ่ายภาพ และเริ่มคุยงานกันทันที

“เรื่องโครงการที่จะทำนิทรรศการภาพถ่าย โดยจะให้ไอ้ป๊อบมาช่วย เพราะ มันถ่ายรูปเก่ง และชำนาญทางนี้”

      ทุกคนนั่งฟังกันอย่างดี แต่ขณะที่ประชุม ตลอดทั้งวัน สองป๊อบไม่ค่อยจะลงรอยกันสักเท่าใด แต่ก็ไม่ได้ทำให้งานเสีย ได้แต่นั่งขู่ นั่งแฮ่กันอยู่แบบนั้นแหละ จนทำให้ทั้งสองฟังงานรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง

>>>>> @@@@@ <<<<<

“ขอทางหน่อยครับ ขอทางหน่อย” เสียงบุรุษพยาบาลขอทาง นำคนไข้อาการสาหัสเข้าห้องผ่าตัดด่วน

       ไม่นาน หมอก็ผ่าตัดเสร็จ แล้วนำคนไข้มาไว้ที่ห้องพัก ผ่านไป 4 ชั่วโมงหลังการผ่าตัด ประมาณ 10.30 น. ช่วงบ่ายประมาณ 15.00 น. ป้อมมาตรวจอาการ

“ห้อง 406 นะคะหมอ กระดูกไหปลาร้าหัก พึ่งผ่าตัดเมื่อช่วงเช้า เข้าเผือกไว้เจ้าค่ะ” ป้อมเดินมาถึงหน้าห้อง พยาบาลทิพย์ก็รายงาน

“ครับ ขอบคุณ เดี๋ยวผมดูเอง” แล้วก็เปิดประตูเข้าไป “เป็นไง ดีขึ้นมากไหมครับ”

“ก็ยังเจ็บอยู่ตรงนี้ค่ะ ตรงนี้” คนไข้สาว พยายามจะชี้ให้ป้อมเห็นถึงจุดที่มีปัญหา

“โอ๊ะๆ อย่าขยับเขยื้อนนะครับ เดี๋ยวที่เข้าเฝือกเอาไว้จะเคลื่อน” หมอป้อมเป็นห่วง

“นอนเฉยๆดีกว่านะครับหมอว่า ครับอย่างนั้นแหละครับ ถึงจะน่ารัก”

“ว่าไงนะคะ” เจี๊ยบคนไข้สาวสวยหน้าตาน่ารัก ทำหน้างง แต่หมอป้อมซิ ยิ้มแบบมีเลสนัย

“ปะเปล่าครับ” และก็รำพึงในใจ “อุ๊ยคนอาราย สวยจังหู้ แบบนี้ ถูกเป็ค”

..... +++++ .....

       เวลาผ่านไป ไวเหมือนโกหก ทั้งสองคู่ดูรู้สึกว่าจะสนิทสนมกันดี หนุ่มป๊อบกับสาวป๊อบ จากที่เคยทะเลาะกันน้อย ก็จะดูรุนแรงขึ้น ผิดกับทางหมอป้อมกับเจี๊ยบ คนไข้สาวคนนั้น รู้สึกว่าจะชอบกันขึ้นมาแล้ว มาดูกันต่อดีกว่า ว่าทั้งสองคู่จะเป็นยังไงกันต่อไป

$$$$$ ----- $$$$$

       ณ.ห้องชมรมถ่ายภาพที่จุฬา “ถอยๆ ถอยไปห่างๆฉันเลย นายด๊อก” สาวป๊อบ เบื่อมากที่หนุ่มป๊อบมานั่งใกล้ซะชิดขนาดนั้น

“ป๊อบไม่ใช่ด๊อก ถ้าด๊อกหนะหมา เธอแล้ว” หนุ่มป๊อบชี้ไปที่ตัวสาวป๊อบ

“ทำไม ตัวเป็นทองรึไง ถึงเข้าใกล้ไม่ได้ หรือถูกไม่ได้หนะ” หนุ่มป๊อบรีบลุกขึ้นและหยิบกระเป๋ากล้องคล้องไหล่ทันที

“จะจีบฉันหละซิท่า ไม่มีทาง ฉันไม่สนคนอย่างนายหรอก” สาวป๊อบเงยหน้าขึ้นมาแล้วชี้หน้า

“ทำไม คนอย่างฉันมันบูด มันเน่าตรงไหน เธอถึงทำมาบอกว่าไม่สน เชอะ” ป๊อบขยับถอยหลังออกมานิดหน่อย

“โอ๊ย! ถึงต่อให้คนหมดโลกและเหลือหล่อนอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ ฉันก็ไม่ขอยุ่งเกี่ยวด้วยหรอกวะ” หนุ่มป๊อบสมประมาทสาวป๊อบซะแล้ว

“อย่าวะซิโว๊ย” สาวป๊อบโวย “หล่อนก็อย่าโว๊ยซิวะ” หนุ่มป๊อบก็ใช่ย่อย

      ต่างคนต่างไม่ยอม แล้วทั้งสองก็ยื่นหน้ามาประจัญกัน ตาต่อตา ฟันต่อฟัน เอาไงเอากัน จะตีกันสักยกก็เอา

“นี่ถ้าพี่ป๋องไม่บอกให้ฉันมา ฉันไม่มาให้โง่หรอกจะบอกให้”

“เออ ไม่อยากมาก็ไม่ต้องมา ไม่ได้ต้องการเลย ทำไมนะไอ้ป๋องมันบ้าหรือเปล่า” ไอ้ป๊อบบ่นเสียงดังลั่น

“คิดยังไงของมันวะ ที่ส่งทอมอย่าหล่อนมาประสานงานกับฉันได้เนี่ย”

“ฉันไม่ใช่ทอมนะ ผู้หญิงทั้งแท่ง ชอบผู้ชายโว๊ย ไม่ได้ชอบผู้สาว กรุณาอย่ามาปากปีจอกับฉันนะ นายตุ๊ดซี่”

      สาวป๊อบเล่นหนุ่มป๊อบซะมากมายเลยวันนี้ หนุ่มป๊อบฉุนขึ้นมาทันที ที่โดนพาดพิงว่าไม่ใช่ผู้ชาย

“นี่เธอ กล้าดียังไงมาว่าฉันเป็นตุ๊ด ฉันแมนเต็มตัว อยากพิสูจน์ไหมหละ น้องทอม” หนุ่มป๊อบยกมือขึ้นมาทำท่าขยำขยี้

“แล้วนายหละกล้าดียังไง มาว่าฉันเป็นทอม จะพิสูจน์ไหมหละว่าฉันเป็นทอมหรือไม่”

      เอาหละซิ สาวป๊อบหลุดปากออกไปอย่างนั้น แล้วก็เดินตรงเข้าไปหาหนุ่มป๊อบ และเอานิ้วชี้จี้ไปที่หน้าอกอยู่ตลอดเวลา

“รู้ไหม นายตุ๊ดซี่ ว่าหุ่นอย่างนาย ตายไป ยมบาลก็ยังไม่อยากจะได้เลย กรุณารู้ไว้เสียด้วยไอ้ตุ๊ดซี่” หนุ่มป๊อบถอยหลังจนหลังไปติดข้างฝา

“ก็ดีซิ แสดงว่าฉันไม่เข้าตากรรมการอย่างยมบาล แต่เธอ แสดงว่าหุ่นอย่างเธอ ท่านยมเค้าคงชอบหละซิ” หนุ่มป๊อบเล่นกลับ

“นายๆ ไอ้ๆ ไอ้ตุ๊ด ไปให้พ้นฉันเลยนะ” สาวป๊อบโมโหมาก เมื่อเจอดอกนี้เข้าไป ตวัดมือผลักหนุ่มป๊อบ

“อ้าว ใจเสาะซะแล้วน้องทอม ไหนเมื่อกี่บอกว่าจะให้พี่พิสูจน์ไง” ไอ้ป๊อบทวงสัญญาซะแล้ว

“ว่าไม่ใช่ทอมหนะ มาดิ ตอนนี้พี่ชายคนนี้พร้อมแล้วที่จะพิสูจน์”

“ไอ้บ้า ไอ้หมาบ้า ถอยออกไปนะ อย่าเข้ามาใกล้ อย่าเขามาถูกเนื้อต้องตัวฉันนะ”

       หนุ่มป๊อบทำหน้าตาเหมือนหื่นกามเดินเข้าไปหา สาวป๊อบรีบหยิบหนังสือแถวนั้นขวาง หนุ่มป๊อบหลบได้ ส่วนหนังสือลอยละลิ่วไปโดนหัวไอ้ป๋องที่อยู่ข้างนอกพอดี

“โอ๊ย..ใครลอบทำร้ายกูวะ” ยัยป๊อบรีบนั่งก้มหน้าเงียบเชียว ป๋องถือหนังสือโทรศัพท์หน้าเหลืองเล่มใหญ่นั้นเดินเข้ามา

“ไอ้ป๊อบ ฝีมือมึงอีกหละซิ ไอ้สันดาน แสบอีกแล้วนะ” แล้วก็โยนหนังสือโทรศัพท์หน้าเหลืองเล่มใหญ่นั้นลงบนโต๊ะข้างๆยัยป๊อบ

“ไม่ใช่กู” แล้วก็ชี้ไปที่ยัยป๊อบที่กำลังนั่งก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อยู่

“โน่น ยัยทอมนั่น” ป๋องก้มลงไปมองยัยป๊อบและเอามือสะกิด ยัยป๊อบค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา แล้วยิ้มแหยๆ

“ขอโทษค่ะพี่ หนูไม่ได้เจตนาปาใส่พี่ แต่จะปาใส่มัน ไอ้นั่น” ชี้ไปที่ไอ้ป๊อบ

“แล้วมีเรื่องอะไรกัน ถึงกับต้องทำร้ายกันถึงขนาดนี้ แกไปเกลียดอะไรมันนักหนา ห๊ะยัยป๊อบ” ป๋องสงสัย

“ก็ๆ” สาวป๊อบรำพึงในใจ “เกลียดคนรู้ทัน ทะเล้น เจ้าเล่ห์” ที่เกลียดก็เพราะว่า ยัยป๊อบไม่เคยชนะเจ้าป๊อบเลยสักครั้ง

“ไหนหละเหตุผล ก็ไม่มี แบบนี้พี่ไม่ชอบ ไร้เหตุผลสิ้นดี” ยัยป๊อบจ๋อย นั่งก้มหน้าต่อทันที

“ค่ะ หนูขอโทษ” และพูดเบาๆ “มานี่ ไอ้ป๊อบ”

       ป๋องกวักมือเรียกเพื่อนที่ยืนอยู่จะไกลห่าง เดือนสาวยานคางเพื่อนยัยป๊อบเดินเข้ามาดูป๋อง หลังจากที่เก็บของจนหมด

“เปน..ยาง..งาย..บ้าง..ค้า..พี่..ป๋อง..เจ็บ..โตง..หนาย..บ้าง..ค้า” คนฟังก็เหนื่อยแทน

“โอ๊ย! รำคาญยัยนี่จริงๆ ไม่น่าเกิดมาเสียชาติเกิดเลย” ป๋องหงุดหงิด จึงไปลงที่เดือน

“กว่าจะพูดจบแต่ละประโยคแต่ละคำ เค้าไปกันถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้”

“อ้าว พี่ป๋อง อย่ามาพาลใส่เพื่อนหนูนะ” ยัยป๊อบรีบออกตัวและดึงเพื่อนมากอดเอาไว้

“โอ๋ๆ อย่าร้องนะเดือน พี่ป๋องไม่ได้ตั้งใจว่าแกหรอก เงียบซะนะ”

       หนุ่มป๊อบพึ่งเห็นมุมน่ารักๆของยัยป๊อบก็วันนี้แหละ “เออๆ ฉันขอโทษ” แล้วก็หาที่นั่ง

“ไม่เอาน่าพี่ป๋องก็ ดูซิมันงอนตุ๊บป๋องแล้ว ร้องไห้อีกต่างหาก” ยัยป๊อบต่อว่าป๋อง แล้วก็ถามต่อ

“เอ้า มีอะไรก็ว่ามา หนูจะได้รีบไป ไม่อยากอยู่นาน บรรยากาศแถวนี้มันไม่ดี”

       ยัยป๊อบนั่งทำหน้าลอยตาไปมา ไม่สนใจไอ้ป๊อบที่นั่งอยู่ตรงหน้า

“เหมือนกันโว๊ยไอ้ป๋อง รีบๆหน่อย กูก็รู้สึกว่า ได้กลิ่นเหม็นๆแถวๆนี้เหมือนกันหวะ”

       ไอ้ป๊อบก็ใช่ย่อย มวยเริ่มอีกยกแล้ว หยุดได้ไม่กี่นาที

“นายว่าใคร นายตุ๊ดซี่ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ กลิ่นอะไรเหม็นๆ” ยัยป๊อบชี้หน้าไอ้ป๊อบ

       จากนั้นรีบจับคอเสื้อไอ้ป๊อบดึงขึ้นมาจากเก้าอี้ทันที แล้วเธอก็ต้องตกใจ เมื่อเจ้าป๊อบก็จับเสื้อของเธออยู่ด้วยเช่นกัน ใต้แขนที่ยกขึ้น

“ไอ้ตุ๊ด นี่นายกำลังทำอะไร นายจะลวนลามฉันเหรอ” ยัยป๊อบโกรธมาก

“ไอ้ตุ๊ดซี่ นายบังอาจมากนะ ที่กล้าจับหน้าอกฉัน”

      พูดไม่ทันขาดคำ ยัยป๊อบปล่อยมือที่คอเสื้อไอ้ป๊อบ แล้วหยิบหนังสือโทรศัพท์หน้าเหลืองเล่มใหญ่ที่วางอยู่ใกล้ๆนั้นแหละ ฟาดไปที่หน้าของไอ้ป๊อบอย่างแรง จนกระเด็นไปโดนเสาที่อยู่กลางห้อง ทำให้กรอบรูปขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่ กับกระถางที่ห้อยอยู่ ล่วงหล่นลงมาใส่หัวของเจ้าป๊อบอย่างจัง ยัยป๊อบตกใจมาก ร้องลั่นออกมาเลยทันทีอย่างลืมตัว “ว๊าย”      

“ไอ้ป๊อบ” ป๋องรีบวิ่งเข้าไปประคองเพื่อนเพราะอยู่ใกล้ที่สุด

“เป็นไงบ้างมึง” ป๋องพยายามเรียกสติเพื่อน แต่ก็หมดสิทธิ์ ไม่มีอะไรตอบกลับมา เพราะไอ้ป๊อบโดนของทั้งสองสิ่งหล่นมาใส่อย่างแรง จนหมดสติไปในบัดนั้น

       ยัยป๊อบรู้สึกผิดขึ้นมาทันที เมื่อเหตุการณ์ มันกลับตาลปัตรไป

##### ^^^^^ #####

       ไม่นานเสียงหวอของรถพยาบาล ก็ดังมาแต่ไกล ถึงโรงพยาบาลจุฬาที่ใกล้ที่สุด ป้อมพี่ชายรู้ข่าว จึงรีบวิ่งมาดูอาการน้องชาย

“ป๊อบ ป๊อบ เป็นยังไงบ้าง นี่มันเกิดอะไรขึ้นป๋อง” เมื่อมาถึง ป้อมรีบถามป๋องทันที

“ยังไม่ฟื้นเลยพี่ เดี๋ยวรายละเอียด ผมจะเล่าให้ฟังภายหลังแล้วกัน ตอนนี้ผมว่า พี่ช่วยมันก่อนแล้วกัน”

“เออๆ พี่รอไม่ได้นะ มีนัดฝากด้วย” ยังไม่ทันขาดคำ ป้อมก็วิ่งแน่บหายไปเลยต่อหน้าต่อตา จนทำให้ป๋องงง

“อะไรวะ มีอะไรสำคัญกว่าชีวิตน้องตัวเองวะพี่ป้อม” บุรุษพยาบาลรีบเข็นรถเข้าห้องฉุกเฉินทันที

       ยัยป๊อบกับเดือนนั่ง Taxi ตามมา “เป็นไงบ้างพี่” ป๋องส่ายหัว

“ไม่รู้ตอนนี้อยู่ในห้องฉุกเฉิน คงต้อรอให้หมอออกมาบอก”

     ยัยป๊อบรู้สึกเป็นห่วงไอ้ป๊อบมากเลยทีเดียว กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ มันเหมือนกับสิ่งผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่กับอารมณ์ใจร้อนของเธอ ยัยป๊อบได้แต่นั่งภาวนาให้ไอ้ป๊อบไม่เป็นอะไรมาก ไม่งั้นเธอซวยแน่เลย

!!!!! &&&&& !!!!!

       ยัยเจี๊ยบแฟนสาวของป้องกำลังโกรธจัด ถึงเรื่องเมื่อคืนก่อน

“หนอยแน่ โกหกเราได้ รู้จักเราน้อยไปเสียแล้ว”

       พอป้อมมาถึงยังค่ายมวยของพ่อเธอ ยังไม่ทันตั้งตัวเลย

“พี่ป้อม” เสียงพิฆาตก็ล่องลอยมาแต่ไกล “จ๋า”

“ไปไหนมา ผิดนัด 2 หนแล้วนะ เมื่อคืนไปกับใครมา ตอบ! ไม่ตอบเดี๋ยวรู้ผล”

       พูดจบก็ใช้เท้าเตะกระสอบทรายที่ห้อยอยู่ตรงหน้า ดังตั๊บๆ สองสามที ขู่ป้อมทันที “ว่าไง ตอบ”

“เมื่อคืนเข้าเวรจ๊ะ” เจี๊ยบยืนท้าวสะเอว เหนื่อยเล็กน้อย เหงื่อไหลผ่านลงมาจากตามาสู้แก้มและปาก

“เข้าเวรหรือใช้เวรกันแน่” แล้วตรงรี่เดินเข้าไปดึงหูทันที

“ตาย” ยังไม่ทันที่ป้อมจะได้พูดอะไร ยัยเจี๊ยบก็จับเจ้าป้อม เหวี่ยงไปเหวี่ยงมาบนเบาะยางที่วางอยู่ด้านล่าง มีแฟนเป็นนักกีฬา นักคาราเต้ ยูโดสายดำ ก็อย่างนี้แหละ

       ไม่นาน 2 ชั่วโมงต่อมา หวอก็ดังเข้ามาที่โรงพยาบาลอีกแล้ว คราวนี้เจ้าป๋องงง ว่าคนที่นอนอยู่ในเปลเป็นใครกัน พอบุรุษพยาบาลเข็นรถผ่านเข้าห้องฉุกเฉินไป ก็เห็นทันที

“พี่ป้อม เฮ้ย นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมหน้าตาถึงได้ปูดบวมแบบนี้”

       ยัยป๊อบกับยัยเดือนถือขนมปังและน้ำเข้ามาพอดี เดือนจึงเดินเข้ามาถาม ขณะที่ป๋องกำลังยืนงงกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า

“อารายวะ..ไม่เข้าใจ..ตอนเช้าน้องเข้า นี่พอตกบ่ายพี่เข้า..งงฉิบ” ป๋องเอามือเกากบาลตัวเอง เพราะไม่รู้จะตอบเดือนยังไง

“เกิดอะไรขึ้นเหรอพี่ หรือว่านายนั่น..ทำไมหมอวิ่งกันพล่านอีกแล้ว” ป๋องกำลังคิดอะไรเพลินๆจึงหันไปดุยัยป๊อบกับเดือน

“รำคาญจริง สองคนนี้ถามอยู่ได้ หรือว่าอยากจะเข้าไปนอนกับเขาด้วยอีกคน” ทั้งสองคนจ๋อยไปเลย

<<<<< $$$$$ >>>>>

       รุ่งเช้าวันใหม่ที่สดใสมาถึง ก็คงจะต้องมีสิ่งดีๆนะ

“ก๊อก” ช่อดอกไม้ช่อโตจากยัยป๊อบ ที่เธอลงทุนหอบมาให้เองกับมือ และเดินเอาไปให้ป๊อบเองถึงเตียงเลย พร้อมกับยิ้มหวานที่ส่งให้

“ฉันขอโทษนะ เออๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ไอ้ป๊อบยิ้มให้ ขณะที่คอใส่เผือกค้ำอยู่ แล้วเอื้อมมือมารับดอกไม้จากมือสาวป๊อบ และขยับมาจับมือเธออีกด้วย และพูดออกมาช้าๆ

“ฉันซิที่ต้องขอโทษเธอ ที่จริงวันนั้น ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะจับหน้าอกเธอเลย แค่จะจับคอเสื้อ แต่มันดันพลาดไปโดนตรงนั้นเข้าได้ยังไงก็ไม่รู้ ยกโทษให้ฉันนะ”

       ยัยป๊อบหน้าแดงขึ้นมาทันทีเลย เมื่อเจอลูกหวานของเจ้าป๊อบเข้าไป แถมกุมมือซะแน่นขนาดนั้น ต่อให้เป็นคนที่แข็งกระด้างหรือหยาบสักเท่าใด ก็ต้องอ่อนระทวยกันบ้างหละงานนี้ ยัยป๊อบพยักหน้าตอบรับโดยปริยาย เอ! แต่แปลกนะ ไม่ยักกะบอกให้เจ้าป๊อบปล่อยมือ ท่าทางสองคนนี้ จะมีอะไรกันอยู่ในใจเป้นแน่แท้เสียแล้ว แต่ยังไม่กล้าบอกใครให้รับรู้ ก็เท่านั้นเอง

>>>>> ##### <<<<<

       มาดูทางหมอป้อมกันบ้าง “พี่ป้อมหนูขอโทษนะ” เจี๊ยบขอโทษป้อมที่เข้าใจผิด ป้อมไม่รู้จะตอบยังไง เพราะทั้งขาและขามีเชือกห้อยระโยงระยางเต็มไปหมด

“เจ็บไหมพี่” แล้วป้อมจะตอบยังไงหละ ผ้าพันแผลพันรอบหัวและคอก็ยังแถมใส่เผือกอยู่อีกต่างหาก

“อารมณ์มันร้อนไปหน่อย ตาหนูฝาดไป สืบมาแล้วผิดตัว”

       ป้อมทำท่าตกใจ ลูกกะตาเหลือกไปมา ขณะที่แขนทั้งสองและขาทั้งสองข้างกางออกและห้อยอยู่

“ขอโทษนะพี่นะ” ป้อมค่อยๆเปล่งเสียงออกมาอย่างช้าๆและเบาๆ จนเจี๊ยบต้องขยับตัวเข้าไปฟังใกล้ๆ

“นี่ ถ้าพี่ตายไป ด้วยความประมาทของหนู แล้วใคร ครายจะรับผิดชอบ”

       เจี๊ยบกำลังอินและรู้สึกผิด พอเจอประโยคนี้เข้าไป อารมณ์เปลี่ยนทันที

“อ๋อ ขอโทษแล้ว ไม่ยกโทษให้ใช่ไหม ดี ถ้าอย่างนั้น ก็อย่าอยู่มันเลย ตายโหงตายห่าไปเลยแล้วกัน ชิ”

“อะจ๊าก” เจอแฟนสาวเอามือทั้งสองข้างประกบที่แก้มทั้งสองอย่างแรง จนหน้าชาไปเลย พูดจนได้ดีไอ้ป้อมเอ้ย

((((( ----- )))))

       หลายวันผ่านไป ทั้งสามคนก็มาเยี่ยมเจ้าป๊อบอีกหลังจากที่อาการเริ่มดีขึ้น วันนี้ยัยป๊อบนั่งปอกส้มและกำลังป้อนใส่ปากเจ้าป๊อบ

“เฮ้ยไอ้ป๋อง กูเห็นมึงบ่นรำคาญยัยเดือนไม่ใช่เหรอ” ไอ้ป๊อบแซว

“แต่กูก็เห็นมึงไม่ห่างจากยัยเดือนเลย ทำไมวะ ตอบหน่อยดิ กูอยากรู้”

“ไม่รู้ซิ สงสัยชินแล้วมั้ง” ไอ้ป๊อบสังเกตุมาได้สักพัก

“กูว่ามึงไม่ได้ชินแล้วหละ ชอบซะมากกว่า ใช่ไหมไอ้เวร อย่าปากแข็ง กูดูออก”

“มึงก็พูดเกินไปไอ้ป๊อบ ว่าแต่กู ของมึงก็เหมือนกัน” ป๋องก็ใช่ย่อย เอาคืนเพื่อนเหมือนกัน

“ดูซิหนะ แหม ป้อนเอา ป้อนเอา ต่างจากเมื่อก่อนลิบลับที่เจอกัน กัดกันยังกะหมา”

“นี่พี่ป๋องพูดให้ดีนะ หนูไม่ใช่หมานะพี่” ยัยป๊อบร้อนตัว เลยสั่งสอนกลับซะเลย

“ของตัวเองหนะดูแลให้ดีก็แล้วกัน อย่ามาลงที่หนู ของใครของมัน จัดการกันเอาเอง”

“ถามจริงๆเถอะไอ้เวร มึงชองน้องเค้าตรงไหนวะ”

       ไอ้ป๊อบยิงคำถามตรงๆกันไปเลย จนยัยเดือนอายม้วนหน้าแดงปั๊ดขึ้นมาทันที

“ก็อีตรงเสียงยานๆนี่หละมั้ง เวลากูกอด กูหอม กูก็ได้เปรียบหวะ” ยัยป๊อบยิ้มและหัวเราะเข้าให้

“บ้าพี่ป๋องเนี่ย เอาเปรียบเพื่อนหนูชัดๆเลยนี่ เจ้าเล่ห์ชะมัด” ป๋องทำหน้าตาย แล้วหันไปจับมือเดือน

“แหม ก็จริงไหมหละ กว่าที่ยัยเดือนจะร้องให้คนช่วยได้ พี่ว่า พี่ได้กำไรจมหูเลยหวะ” ยัยเดือนเปลี่ยนจากจับมือมาดึงหูทันที

“อ๋อ..บะ..แบบ..นี้..ช่าย..ไหม..พะ..พี่..ป๋อง” ป๋องพูดอะไรไม่ออกเลย

“โอ๊ยๆๆ เดือน พี่ยอมแล้ว ยอมแล้ว” ไอ้ป๋องกลับกลายเป็นคนที่กลัวแฟนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ได้

       ไอ้ป๊อบหัวเราะและยิ้มออกมาได้ หันมาจับมือยัยป๊อบ กำไว้แน่นเลย ส่วนสองคนนั้น ก็ให้ไป Clear กันเอาเอง ไม่สน

“ป๊อบครับ” ยัยป๊อบตอบซะหวานหยดเลย

“ขา” เจ้าป๊อบส่งตาหวานและยิ้มให้สาวป๊อบ

“สัญญานะ ว่าต่อไปนี้ เราสองคนจะไม่ทะเลาะกัน เลิกเด็ดขาดกับการกระทำแบบที่ผ่านมาก่อนนั้น”

“สัญญาค่ะ” ว่าแล้วทั้งสองก็เอานิ้วก้อยเกี่ยวกัน พร้อมกับนิ้วโป้งมาชนกันอีกด้วย

“พี่ขออะไรอย่างซิ” เจ้าป๊อบเริ่มอ้อนแฟน

“อะไร” สาวป๊อบหันมามองหน้าแฟนหนุ่ม

“ขอหอมที” เท่านั้นแหละ ยัยป๊อบหน้าเริ่มเปลี่ยนสีขึ้นมาทันที ยกมือขึ้นหมายจะประหารชีวิตเจ้าป๊อบ

       แต่ช้าไป เจ้าป๊อบมือไวกว่า จับมือทั้งสองของยัยป๊อบดึงเข้ามาซบอกของมันอย่างเร็ว แล้วก็หอมไปที่แก้มทั้งสองข้าง 2 ฟอด อย่างเร็วและนิ่มนวล ยัยป๊อบทำอะไรไม่ถูก พูดอยู่ได้เพียงประโยคเดียวเท่านั้น

“ขี้โกง พี่ป๊อบเนี่ย” จากนั้นก็สิ้นฤทธิ์ อยู่ในอ้อมกอดของเจ้าป๊อบแต่โดยดี ส่วนเจ้าป๋องก็ได้แต่วิ่งหนียัยเดือนรอบห้อง มีความสุขไปคนละแบบ

{{{{{ ===== }}}}}

       ไม่นาน ทั้งสองหนุ่ม ป้อมกับป๊อบก็ออกจากโรงพยาบาล มารักษาตัวต่อที่บ้าน เจี๊ยบมาดูแลหัวใจตนเองถึงบ้านไม่ห่าง ยัยป๊อบก็เช่นกัน ตั้งแต่เปลี่ยนสถานะจากคู่กัดมาเป็นแฟน อะไรๆก็เปลี่ยนไปเยอะ จากหน้ามือเป็นหลังมือจริงๆ ค่ำแล้วสองสาวว่าที่ของสะใภ้บ้านนี้ออกมานั่งคุยกันที่ท่าน้ำหลังบ้าน

“พี่เจี๊ยบ พี่รักพี่ป้อมตรงไหน” เจี๊ยบมองออกไปที่แม่น้ำ

“ไม่รู้ซิ อาจเป็นเพราะความเปิ่นและซื่อตรง บวกกับความมุ่งมั่นของเค้ามั้ง” เจี๊ยบแปลกใจ จึงถามกลับ

“ถามพี่ทำไม และป๊อบหละ ทำไมถึงรักเจ้าป๊อบมัน”

“ไม่รู้ซิพี่ มันก็คงจะคล้ายๆพี่หละมั้ง” ยัยป๊อบตอบแบบอายๆ

“ของหนูมันเกิดมาจากความเข้าใจผิดมากกว่า แต่พอได้ศึกษากันจริงๆ จึงได้รู้ว่า ที่จริงแล้ว พี่ป๊อบ ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร กะล่อนและขี้เกียจบ้าง ในบ้างเวลาและโอกาส” พูดไป ตาก็ส่องประกายความสุข

“แต่เวลาทำงาน พี่เค้าก็ทำจริงจัง เต็มที่นะ ดูจากงานที่ชมรมถ่ายภาพ ออกมาดีเลยทีเดียว” ยัยป๊อบดูมีความสุข

“หนูถึงได้รู้ไงพี่ ว่าเวลาที่เราได้เจอใครสักคน อย่าพึ่งตัดสินเขาจากที่เราเห็นครั้งแรก ลองคบลองศึกษาสักระยะ แล้วเราก็จะรู้เองว่า คนๆนั้น จริงแล้วเป็นเช่นไร”

       ป๊อบพูดได้ดี จนทำให้เจี๊ยบต้องหันมามองหน้ายัยป๊อบ

“นี่เด็กอายุ 17 เหรอ” เจี๊ยบบ่นในใจ

“ว่าไงสาวๆ กำลังทำอะไรกันอยู่จ๊ะ” ป้อมถือผลไม้ออกมาวางไว้ที่โต๊ะ แล้วเข้ามาสวมกอดเจี๊ยบแฟนสาว เจ้าป๊อบก็เช่นกันมานั่งกอดเอวยัยป๊อบ

“ไม่มีอะไรหรอกพี่ เราคุยกันตามประสาสาวๆ” ยัยป๊อบตอบแทนเจี๊ยบ

“ว่าต่อไปจะกำราบพวกปลาไหล ผู้ชายอย่างพวกพี่ทั้งสองคนได้ยังไงก็เท่านั้น”

“ไอ้ป๊อบ ข้าว่าเผ่นเหอะ อยู่ไม่ได้แล้ว ไปหาแฟนใหม่กันดีก่า” พูดจบก็รีบเผ่นแน่บไปทันที

“รอด้วยพี่” ไอ้ป๊อบรีบปล่อยมือแฟนและวิ่งตามพี่ชายไปทันที

“จะไปไหนพี่ป๊อบ” เจี๊ยบวิ่งตามสาวป๊อบทันที

“จะหาแฟนใหม่ยังงั้นเหรอ อย่าอยู่เลย” เจี๊ยบกระโดดกอดคอแฟนทันที

“ย๊าก” ไม่รู้ว่าเจ้าป้อมกับเจ้าป๊อบจะรอดจากเงื้อมมือของสองสาวหรือเปล่า

<<<<<<<<< ---------- >>>>>>>>>

จบแล้วจร้า สำหรับชุดนี้ อิอิ ..

โปรดติดตามตอนต่อไปใน ตอนที่ 2 .. “ เปิดตำรารัก ตอน กวนกาละแม ” 

ตอนที่ 1 .. “ เปิดตำรารัก ตอน รักฉบับทะเล้น ”

 รวมเรื่องสั้น นิยายรัก นักศึกษา (Romance Fiction - นิยายรัก)  

รายชื่อตัวละครหลักในนิยายชุดนี้  1.ป๊อบ ชาย          2.ป๊อบ หญิง        3.ป้อม   4.เจี๊ยบ  5.ป๋อง   6.เดือน