บทที่ 4 เรามาลอง...

"ผมชื่อ.... เซบาสเธีย ธิพัฒน์เดชะไพศาล เรียกผม ว่าเซฟก็ได้ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"

" ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ ว่าแต่นามสกุลคุณคุ้นๆ นะคะ...เอ่อ...ใครนะนึกไม่ออก...เฮ้อออ...ฉันนึกไม่ออกสงสัย เครื่องดื่มสูตรพิเศษแก้วนี้จะเล่นงานฉันซะแล้วล่ะค่ะ ฮ่าๆๆ" ถึงจะคุ้นหูแต่ฉันนึกไม่ออกจริง ๆ และไม่อยากจะนึกให้ปวดหัวด้วย ฉันจึงเอ่ยบอกไปตาก็พลางมองหนุ่มหล่อตรงหน้าไป นี่ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จริง ๆ แม่จะจีบซะเลย คนอะไรหล่อชะมัด!

                    แล้วฉันก็หันมาจัดการเครื่องดื่มที่อยู่ในมือต่อ สงสัยฉันคงได้เป็นยัยขี้เมาเข้าจริง ๆ ซะแล้วเพราะตั้งแต่มาก็ไม่รู้ว่าแก้วที่เท่าไหร่แล้วที่พนักงานเสิร์ฟให้ พนักงานที่นี่ช่างดีจริง ๆ จัดให้อย่างต่อเนื่องบริการดีเยี่ยม

เวลาผ่านไปพร้อมสติสัมปชัญญะ ของฉันที่ค่อยๆ หายไปด้วย ส่วนคุณเซฟก็ช่างคุยจริงๆ แม้ฉันจะฟังรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง ตอบเขาบ้าง ไม่ได้ตอบเขาบ้าง เขาก็ยังมีเรื่องมาให้คุยได้มากมาย จนฉัน ค่อยๆ คลายความเศร้าในใจออกไป แล้วเขาก็ได้ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

หลังจากที่คุณเซฟกลับมาจากห้องน้ำ ไม่รู้อะไรดลใจหรือเครื่องดื่มสูตรพิเศษในมือทำพิษ ฉันถึงได้เอ่ยปากออกไปว่า

" คุณเซฟคะเอ...ลิซ อยากจา~~ชวนคุณเซฟ มาหาอารายยยตื่นเต้นๆ สนุกๆ ทำกันคุ๊ณ~~เซฟสนใจที่จะทำกับเอ..ลิซหม๊ายยยยคะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงยานครางจากความเมาพลางกระดกเครื่องดื่มที่อยู่ในมือ ลงคออย่างต่อเนื่อง

ความใจกล้าหน้าด้านฉายออกมาแทนสติที่หายไป ปฏิกิริยาแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนก็เกิดขึ้น มือที่เคยถือแต่แก้ว ตอนนี้มันกับเริ่มซุกซนกรีดกรายไปที่แก้มสากของเขาลากต่อไปที่คอหนาที่รับกับหน้าจนดูสมส่วนอย่างน่าประหลาดจนฉันมีความรู้สึกอยากจะกัดเข้าไปที่ซอกคอนั้น ฉันยังคงได้ใจเพราะท่าทีเขาก็ไม่ได้รังเกียจสิ่งที่ฉันทำอยู่เลย ฉันลูบไล้ต่อลงไปตามสาบกระดุมเสื้อมือของฉันสัมผัสได้ถึงร่องกล้ามแน่นของเขา และก่อนที่มันจะลงไปมากกว่านี้คุณเซฟก็ได้จับมือของฉันไว้ แล้วตอบกลับมาว่า

" คุณเอลิซ อยากจะทำอะไรที่มันตื่นเต้นหรอครับ ว่าแต่..คุณจะไหวหรอครับ " ใบหน้าหล่อมองฉันด้วยความสงสัย และแปลกใจว่าสภาพฉันเมาขนาดนี้ยังจะชวนเขาทำอะไรอีก

"หว๋ายยยสิค่ะ เอลิซไม่ได้มาวววขนาดนั้นสักหน่อยยย" ฉันพูดเสียงยานคาง ก่อนที่ฉันจะโน้มตัวลงไปกระซิบที่ข้างหูเขาเพื่อบอกสิ่งที่ฉันจะชวนเขาทำว่า

"เรามาลอง.........." หลังจากที่ฉันกระซิบข้างหูคุณเซฟถึงกับชะงักไปเลย แต่สีหน้าที่ตกใจของเขา ก็มีให้เห็นแค่แว็บเดียวเท่านั้นก่อนจะเปลี่ยนเป็นปกติดังเดิม จากนั้นสายตาคมก็จับจ้องมาที่ใบหน้าสวยหวานของฉันอย่างมีความหมาย แล้วถามกลับมาว่า

"คุณเอลิซมั่นใจจริงๆ แล้วใช่ไหมครับ"

"ค่ะ" ^-^

"ถ้างั้นตรงนี้คงไม่เหมาะที่เราจะทำตามที่คุณเอลิซบอก ผมว่าผมมีที่ที่เหมาะๆ เราไปกันเลยไหมครับ คุณเอลิซเดินไหวไหมครับหรือจะให้ผมอุ้มไป" เขามองมาที่ฉันอยากมีเลศนัย

"งั้นคงต้องรบกวนคุณเซฟแล้วล่ะค่ะ" ฉันพูดพร้อมส่งสายตาที่คิดว่าหวานหยดย้อยที่สุดให้กับเขา