ตอนที่ 725 หากรักชีวิตจงอยู่ให้ห่างจากสกายวิง

“ในเมื่อตระกูลมูนวอร์ดกล้ามาแตะต้องคนของตระกูลสกายวิง ฉันก็ขอเป็นตัวแทนของตระกูลประกาศสงครามระหว่างตระกูล ถ้าหากในดินแดนนี้มีตระกูลมูนวอร์ดก็จะไม่มีตระกูลสกายวิงอีกต่อไป สงครามนี้จะจบลงก็ต่อเมื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งถูกทำลายโดยสมบูรณ์” เซี่ยจงไห่ส่งเสียงตะโกนร้องคำรามด้วยใบหน้าอันดุร้าย และคำประกาศของเขาก็เป็นเหมือนกับเหล็กแหลมที่ทิ่มแทงเข้าไปภายในจิตใจของทุกคน

ฉัวะ!

เซี่ยจงไห่สะบัดดาบของเขาตัดนิ้วก้อยข้างซ้ายออกจากมืออย่างกะทันหัน และทำให้เลือดสีแดงฉานพุ่งทะลักออกมาในทันที

“ในวันนี้ฉันขอใช้นิ้วก้อยของตัวเองเป็นหลักประกัน ว่าพวกเราจะไม่ยอมหยุดสงครามจนกว่าอีกฝ่ายจะถูกทำลาย!!” เซี่ยจงไห่ร้องคำรามออกมาอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่ดวงตาของเขาได้เปลี่ยนเป็นสีแดง

เซี่ยเฟยตกใจ!

มู่เฉียนหลิงตกใจ!

หลางจิวหลินตกใจ!

ทุกคนตกใจ!!

น้ำเสียงอันเย็นชาของชายชราคนนี้มีความเยือกเย็นจนแทรกซึมไปจนถึงไขกระดูก และถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นตระกูลมูนวอร์ด ซึ่งเป็น 1 ใน 9 ตระกูลชั้นยอด แต่ตระกูลสกายวิงก็กล้าที่จะประกาศสงครามเพียงเพื่อปกป้องสมาชิกตัวน้อย ๆ ภายในตระกูลเพียงแค่คนเดียว

นี่มันไม่ใช่แค่เรื่องบ้า ๆ ธรรมดาแล้ว แต่มันเป็นเรื่องบ้า ๆ ที่สุดแสนจะบ้ามากเลยต่างหาก!!

สกายวิงถูกขนาดนามว่าดาบคลั่งแห่งเผ่าเทพ และในคราวนี้ดาบคลั่งก็ได้ถูกชักออกมาจากฝักอีกครั้ง โดยเป้าหมายของมันก็คือตระกูลมูนวอร์ด

อึก!

เซี่ยเฟยกลืนน้ำลายลงไปอึกใหญ่ และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าชายชราที่ชื่อเซี่ยจงไห่คนนี้ดูเท่ในสายตาของเขามาก

คนทั่วไปมักจะคิดเสมอว่าเซี่ยเฟยคือคนบ้า แต่วันนี้เขาได้ตระหนักแล้วว่าเขาไม่ใช่คนบ้าเพียงคนเดียวในจักรวาล แต่มันยังมีคนบ้าอีกกลุ่มหนึ่งที่เรียกตัวเองว่าตระกูลสกายวิง

นี่คือตระกูลที่เย่อหยิ่งมากที่สุดในดินแดนกฎ ตระกูลที่ทำอะไรอย่างไร้เหตุผลโดยสิ้นเชิง แต่ถึงกระนั้นการเคลื่อนไหวของสกายวิงก็ทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความกดดัน จนทำให้เหล่าบรรดาผู้ชมถึงกับรู้สึกหายใจไม่ค่อยออก

เตี้ยวฉีผู้ซึ่งเป็นตัวแทนจากตระกูลสโนว์ดริฟท์รีบหยิบเข็มทิศมิติของตัวเองขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เธอจะรีบติดต่อกลับไปยังตระกูลด้วยอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

“สงคราม! สงครามมันเริ่มต้นขึ้นแล้ว!!” เตี้ยวฉีตะโกนออกไปเสียงดัง โดยไม่สนใจเลยว่าอีกฝั่งของหน้าจอจะเป็นใคร

“มีอะไร? ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จา” หญิงสาววัยกลางคนที่ทั่วทั้งใบหน้าถูกปกคลุมไปด้วยผ้าสีเขียวกล่าวถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ

“ตราอสูรคลั่งถูกทำลาย! เซี่ยเฟยคือคนของตระกูลสกายวิง! ตระกูลสกายวิงประกาศสงครามกับตระกูลมูนวอร์ดแล้ว!! ทุกอย่างมันจบแล้ว คนพวกนี้มันบ้ากันไปจนหมดแล้ว!!” เตี้ยวฉีร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก

“ตราอสูรคลั่ง!?” จู่ ๆ สตรีภายในจอภาพก็สะดุ้งขึ้นมาอย่างฉับพลัน เพราะเหล่าบรรดาสมาชิกในตระกูลขนาดใหญ่ต่างก็รู้ดีว่าตราสัญลักษณ์นี้มันมีความหมายว่าอะไร

นี่คือตราคำสั่งอันยิ่งใหญ่ของตระกูลสกายวิง และเมื่อไหร่ก็ตามที่ตรานี้ถูกทำลายทั่วทั้งดินแดนกฎก็จะตกอยู่ภายใต้ความโกลาหล

“รีบกลับมาเดี๋ยวนี้! ฉันอยากรู้ทุกอย่างโดยละเอียดว่าทำไมตระกูลสกายวิงถึงทำลายตราอสูรคลั่ง!!” ผู้หญิงในหน้าจอตะโกนกลับมาอย่างตื่นตระหนกด้วยเช่นกัน 

โดยเสียงบทสนทนาระหว่างสตรีทั้งสองคนนี้ก็ได้ดึงสติของเหล่าบรรดาราชากฎทั้งหมดกลับมาอีกครั้ง พวกเขาจึงรีบหยิบเข็มทิศมิติของตัวเองออกมา เพื่อรายงานสถานการณ์กลับไปยังตระกูลต้นสังกัดของตัวเอง

ในเวลาเดียวกันเซียงไป๋ก็หยิบตราของตระกูลมูนวอร์ดออกมาบีบด้วยความตื่นตระหนก ซึ่งตรานี้ก็เป็นเหมือนกับตราอสูรคลั่งของสกายวิง ซึ่งเป็นตราคำสั่งเอาไว้เรียกรวมสมาชิกในตระกูลเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการทำสงคราม

อย่างไรก็ตามมันก็ไม่มีใครสนใจการเคลื่อนไหวของเซียงไป๋เลย เพราะทุกคนต่างก็รู้ดีว่าตระกูลมูนวอร์ดถูกบังคับให้ต้องยอมรับการต่อสู้ สิ่งที่น่าสนใจจริง ๆ คือทางตระกูลสกายวิงที่เป็นฝ่ายประกาศสงครามต่างหาก

เหตุการณ์นี้ทำให้เซียงไป๋รู้สึกเสียหน้ามาก เพราะการที่เขาหยิบตราออกมาทำลายอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้ นั่นก็เพราะว่าเขาพยายามจะกอบกู้ชื่อเสียงของตัวเองกลับมาอีกครั้ง แต่น่าเสียดายที่มันไม่มีใครให้ความสนใจการกระทำของเขาเลย

“พวกเรากลับกันเถอะ ตอนนี้พวกเราไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้อีกแล้ว” เซียงอู๋เฉิงกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอันโกรธเกรี้ยว ขณะมองไปยังแขนขวาของตัวเองที่ถูกตัดขาด

คำพูดของชายชราเต็มไปด้วยอารมณ์แห่งความสิ้นหวัง ก่อนที่จักรพรรดิกฎทั้งสองคนจะเดินทางกลับไปด้วยความอัปยศ เพราะคนหนึ่งก็ถูกตัดแขนขวาให้ขาดออกจากร่าง ขณะที่อีกคนก็ถูกข่วนใบหน้าจนมีรอยแผลเป็นทางยาว

ทั้งเซี่ยเฟยและเซี่ยจงไห่ต่างก็ไม่ได้มีความคิดที่จะหยุดชายชราทั้งสองคนนั้นเอาไว้เลย เพราะท้ายที่สุดอีกฝั่งก็เป็นจักรพรรดิกฎทั้งสองคน ถ้าหากว่ามันเกิดการต่อสู้ขึ้นจริง ๆ ทางฝั่งของพวกเขาก็มีแต่จะเป็นฝั่งที่เสียเปรียบ

แววตาของเซี่ยเฟยค่อย ๆ ว่างเปล่าลงไปเรื่อย ๆ ซึ่งในตอนนี้เขาไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะตั้งสติเอาไว้ได้อีกต่อไป สาเหตุที่เขายังคงยืนหยัดมาได้จนถึงวินาทีนี้ นั้นก็เพราะว่าเขาไม่คิดที่จะยอมแพ้ แต่เมื่อวิกฤตได้คลี่คลายลงไปเป็นการชั่วคราวแล้ว เขาจึงเป็นลมล้มหมดสติลงไปด้วยความเหนื่อยล้า

—

ในระหว่างที่เซี่ยเฟยกำลังหมดสติ พายุที่มีเขาเป็นต้นเหตุก็กำลังโหมกระหน่ำไปทั่วทุกที่ แล้วมันก็ก่อให้เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่ขึ้นมาอย่างมากมาย

ณ หมู่บ้านที่เงียบสงบในทุ่งหญ้าแห่งหนึ่งที่มีบ้านเรือนหลายร้อยหลัง

จู่ ๆ หญิงชราคนหนึ่งก็รีบถีบประตูพุ่งตัวออกมาจากบ้านอย่างรุนแรง และถึงแม้ว่าผมของเธอจะหงอกขาว บนใบหน้าจะมีรอยย่นอยู่เป็นจำนวนนับไม่ถ้วน แต่ดวงตาของเธอกลับเป็นสีแดงก่ำและอารมณ์ของเธอก็เกือบจะเรียกได้ว่าบ้าคลั่งได้แล้ว

“ย่าจะไปไหน?”

“ช่วงนี้ป้าสุขภาพไม่ค่อยดีไม่ใช่เหรอ จะรีบเดินออกมานอกบ้านไปทำไม?”

เหล่าบรรดาลูกหลานที่พบหญิงชราต่างก็พยายามห้ามปรามด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล

“ตราอสูรคลั่งถูกทำลายแล้ว! ไม่ว่ายังไงฉันก็จะต้องกลับไป” หญิงชรามองขึ้นไปบนฟ้าพร้อมกับพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่แน่วแน่

“แม่! ตอนนี้แม่แก่มากแล้วนะ ไม่ใช่สาว ๆ เหมือนเมื่อก่อนแล้ว” ชายชราคนหนึ่งพยายามร้องขอและถึงแม้ว่าเขาจะดูแก่ชรามากเช่นกัน แต่เขาก็ยังเป็นลูกชายของหญิงชราคนนี้อยู่ดี

ผัวะ ๆ ๆ

หญิงชรายกไม้เท้าขึ้นมาตีหัวลูกชายของเธอ 3 ครั้ง ก่อนที่เธอจะร้องคำรามขึ้นมาด้วยความโกรธ

“ถึงแม้ว่าฉันจะตายแต่ฉันก็ต้องกลับไป ไม่ว่ายังไงฉันก็คือคนของตระกูลสกายวิง เมื่อไหร่ก็ตามที่ตราอสูรคลั่งถูกทำลาย ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิง, ผู้ชาย, เด็กเล็กหรือคนแก่จะต้องกลับไปรวมตัวกันโดยไม่มีข้อยกเว้น และนี่คือกฎของตระกูลที่จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง หลีกทางออกไปให้พ้น! อย่าเข้ามาขวางทางฉัน!!”

“แม่! แต่แม่แต่งงานแล้วนะ!! ตอนนี้แม่ไม่ใช่คนจากตระกูลสกายวิงอีกแล้ว” หญิงชราผู้ซึ่งเป็นลูกสะใภ้ของหญิงแก่คนนี้พยายามห้ามปรามด้วยเช่นกัน

ผัวะ ๆ ๆ

หญิงแก่ยังคงใช้ไม้เท้าฟาดเข้าใส่ลูกสะใภ้ของเธอเช่นเดิม และถึงแม้ว่าเธอจะอายุมากแล้วแต่เธอก็ยังคงมีความดื้อรั้นและไร้เหตุผล ซึ่งเป็นนิสัยประจำตัวของสมาชิกตระกูลสกายวิงอยู่เหมือนเดิม 

นอกจากนี้ถึงแม้ว่าเธอจะแต่งงานออกมานอกตระกูล แต่นิสัยเหล่านี้ก็ยังคงฝังอยู่ในพันธุกรรมของเธอชั่วนิรันดร์ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

ในความเป็นจริงตระกูลสกายวิงเป็นตระกูลที่มีกฎเกณฑ์น้อยมาก เพราะนอกเหนือจากคำสั่งรวมตัวกันที่นาน ๆ จะมีสักครั้งหนึ่งแล้ว ตระกูลแห่งนี้ก็แทบจะไม่มีกฏเกณฑ์ใด ๆ คอยบังคับสมาชิกในตระกูลของพวกเขาเลย

“ไอ้พวกไร้ประโยชน์! นี่พวกเอ็งไม่รู้หรือยังไงว่าตราอสูรคลั่งมันคืออะไร?” หญิงชราบ่นออกมาด้วยความหงุดหงิด

“ดูเหมือนว่าพวกเอ็งจะไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ สินะ... พวกเอ็งรู้ไหมว่าทำไมทั่วทั้งดินแดนกฎถึงรู้สึกหวาดกลัวตระกูลสกายวิงขนาดนี้?”

“สาเหตุที่ทุกคนหวาดกลัวตระกูลสกายวิง มันก็ไม่ใช่เพราะว่าพวกเราแข็งแกร่งกว่าตระกูลอื่นอะไรแบบนั้นเลย แต่พวกเราคือตระกูลที่สามัคคีและโหดเหี้ยมมากกว่าตระกูลอื่นต่างหาก ดังนั้นไม่ว่าใครที่กล้าแตะต้องสมาชิกในตระกูลของเรา พวกเราก็จะกวาดล้างศัตรูไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใครก็ตาม”

“ตอนนี้ตราอสูรคลั่งถูกทำลายแล้ว ตราบใดก็ตามที่ฉันยังมีลมหายใจ ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องกลับไปรวมตัวกันกับทุกคน” หญิงชรากล่าว ขณะที่ดวงตาของเธอยังคงจับจ้องมองไปทางกลุ่มดาวม้าขาวด้วยแววตาอันแน่วแน่

—

ณ ป่าดึกดำบรรพ์

ชายฉกรรจ์ผู้มีความสูงมากกว่า 2 เมตรและมีน้ำหนักไม่น้อยกว่า 300 กิโลกรัม กำลังจับจ้องมองไปยังผืนป่าตรงหน้าและส่งเสียงตะโกนขึ้นมาด้วยความดุร้าย

“ออกมาเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้นฉันจะพลิกแผ่นดินทั้งดาวเพื่อไล่ฆ่าแก!!”

เสียงร้องคำรามอันหยิ่งผยองนี้เกิดจากการที่ชายร่างใหญ่กำลังพยายามท้าทายอสูรเทวะให้ออกมาเผชิญหน้ากับเขา อย่างไรก็ตามด้วยกลิ่นอายที่เขาได้ปลดปล่อยออกมา มันก็ทำให้แม้แต่แมลงภายในป่าก็ไม่กล้าส่งเสียง เพราะพวกมันกำลังตัวสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว

“ยังไม่โผล่หัวมาอีกงั้นเหรอ?!” ชายฉกรรจ์พึมพำด้วยแววตาอันเย็นชา และเขาก็กำลังตั้งท่าจะพุ่งตัวเข้าไปในป่าเพื่อจัดการกับอสูรเทวะที่หลบซ่อนตัวอยู่

แต่ในทันใดนั้นเองการเคลื่อนไหวของเขาก็หยุดชะงักลงอย่างกะทันหัน ก่อนที่เขาจะรีบหยิบตรารูปมังกรออกมาพิจารณาอย่างระมัดระวัง และมันก็ทำให้เขาได้พบว่าทั่วทั้งตรากำลังลุกไหม้เปลวไฟ

“ตราอสูรคลั่งถูกเปิดใช้งานแล้ว!!”

แต่เดิมตรารูปมังกรนี้เป็นเพียงแค่ตราอันหมองคล้ำ แต่ตอนนี้ทั่วทั้งลำตัวของมังกรกลายเป็นสีแดงเผยให้เห็นลวดลายของมังกรที่สง่างาม

“แกโชคดีไปที่ฉันต้องรีบกลับไปหาตระกูล จำเอาไว้ฉันชื่อเซี่ยหม่างจากตระกูลสกายวิง สักวันฉันจะต้องกลับมาหาแกแน่” ทันทีที่พูดจบร่างของเขาก็หายตัวไปราวกับสายฟ้า ซึ่งหลังจากนั้นอีกไม่นานมันก็มีเสียงร้องคำรามดังออกมาจากภายในป่าด้วยความเจ็บปวด

แรดธารขาวผู้ซึ่งเป็นอสูรเทวะระดับ 3 กำลังถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เพราะการจากไปของอีกฝ่ายทำให้มันได้มีโอกาสกลับมาใช้ชีวิตอีกครั้ง

ปัจจุบันทั่วทั้งร่างกายของมันเต็มไปด้วยบาดแผลที่บาดลึกอย่างมากมาย ซึ่งถ้าหากว่าตราอสูรคลั่งไม่ได้ถูกทำลาย วันนี้ก็คงจะเป็นวันสิ้นชะตาชีวิตของมันแล้ว

อย่างไรก็ตามอสูรเทวะตัวนี้ก็หยุดชะงักเพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น ก่อนที่มันจะรีบหนีไปโดยไม่สนใจความเจ็บปวดบนร่างกาย เพราะมันพยายามจะทำยังไงก็ได้ให้อยู่ห่างจากสมาชิกของตระกูลสกายวิงให้ได้มากที่สุด

***************

วีรกรรมฉาวโฉ่ ดูจากนิสัยแล้วครอบครัวพี่เฟยจริงๆแหละ