บทที่ 4...2/2

“คนทำเลว คิดเลว เรื่องแค่นี้เดาได้ไม่ยากหรอก”

ใบหน้าหล่อเหลาของสมพงศ์บึ้งตึงใส่พันธิน “แกแส่อะไรด้วย”

คนถูกตะคอกใส่เลิกคิ้วจงใจทำหน้ากวนๆ กลับ ไม่รู้อรอินทุ์เคยหลงปลื้มคนแบบนี้ตอนเรียนมหา’ลัยเข้าไปได้ยังไง เธอไม่มีทางรู้หรอกว่าเขาถูกด่าในใจเป็นชุดอยู่ในตอนนี้ ทั้งที่เขาน่าจะโกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่กลับสังเวชใจแทน

“ถ้าคุณไม่อยากมีปัญหากับผมก็เชิญกลับไป มาถึงที่นี่ได้ก็น่าจะรู้ได้ไม่ยากว่าผมเป็นใคร บริษัทโฆษณาของคุณ ถ้าผมจะเทคโอเวอร์คงง่ายนิดเดียว”

สมพงศ์เบ้ปากมองพันธินตั้งแต่หัวจรดเท้า ‘มันพูดบ้าอะไร พลอยจะไปขายบริษัทให้มันทำไม เขาน่ะแฟน มันน่ะเป็นใคร’ ถึงเจ้านี่จะแต่งตัวดี สูทที่ใส่ก็น่าจะอาร์มานี่หรือไม่ก็เวอร์ซาเช่  แต่ของแบบนี้มันก๊อปกันได้

“อ้อ เงินซื้อไม่ได้ทุกอย่าง แค่เกือบทุกอย่าง คุณคิดว่าถ้าผมจะซื้อจริงๆ คิดว่าซื้อไม่ได้เหรอ บางทีผมคงต้องแวะไปคุยกับคุณแพรพลอยสักหน่อยเรื่องพฤติกรรมของคุณในวันนี้”

เรียวปากหนายิ้มเมื่อสมพงศ์มองไปที่บ้านหลังใหญ่ที่เขาเพิ่งเดินมาก่อนจะมองอรอินทุ์แล้วผงะเสียเอง คงรู้แล้วสินะว่ากำลังคุยอยู่กับใคร ก่อนหน้านี้อรอินทุ์อาจดูหัวเดียวกระเทียมลีบไม่มีแบ็คที่ไหน ตอนนี้เขานี่แหละแบ็ครายใหญ่ของเธอ

“วันนี้พี่แค่มาเยี่ยม เอาไว้พี่จะมาเยี่ยมใหม่”

สมพงศ์รีบปลดล็อคแทบจะกระโจนเข้าไปในรถ แล้วขับออกไปพร้อมเสียงหมาเห่าไล่ เขาลืมได้ยังไงว่าพ่อของอรอินทุ์เป็นคนสำคัญคนหนึ่งเอ็มไพร์ กรุ๊ป วันก่อนเบญญาเพิ่งให้เขาดูโปรเจคสำคัญของเอ็มไพร์ กรุ๊ป ที่กำลังจะทำแคมเปญโฆษณาเสียด้วย เขาไม่น่าพลาด ไม่น่าเลยจริงๆ

อรอินทุ์ถอนใจโล่งอก นึกว่าต้องขึ้นโรงพักอีกรอบแล้ว เธอหันไปยิ้มให้พันธินแล้วส่งนิ้วโป้งให้ทั้งสองข้าง ไม่คิดมาก่อนว่าเขาก็บลั๊ฟเก่งเหมือนกัน ความจริงแล้วเขาไม่ช่วยก็ได้ คราวนี้เธอเริ่มจะชอบพันธินเวอร์ชั่นแคร์โลกแล้วล่ะ ยัยเฉาก๊วยเข้าไปงี๊ดๆ ใส่เขาอย่างกับสาวๆ ที่กำลังขวัญเสีย

“นี่เอกสารค่ะคุณธิน” เธอยิ้มให้เขาแทนคำขอบคุณ

เขารับเอกสารมาหัวเราะชอบใจบางอย่าง พันธินเวอร์ชั่นแคร์โลกอย่างนั้นหรือ ที่เขาช่วยเธอก็เพราะอยากช่วย ไม่ได้สนใจโลกใบนี้สักหน่อย

“ถ้าอยู่คนเดียวจะกลัวหรือเปล่า”

“ก็ไม่เชิงค่ะ คุณธินรีบไปเถอะ เสียเวลาเพราะเรื่องของฉันมามากแล้ว เวลาของเศรษฐีกับยาจกมูลค่าน่าจะต่างกันเยอะ” เธอหัวเราะกลบเกลื่อน ถึงจะเก่งขนาดไหนยังไงก็ผู้หญิง ‘อีตานั่นจะกลับมาอีกหรือเปล่านะ’

“ไปด้วยกันเถอะ อยู่ที่นี่คนเดียวฉันก็ห่วงเธอเปล่าๆ เผื่อว่ามันกลับมาอีกจะทำยังไง”

“แต่ว่า…” อรอินทุ์ไม่แน่ใจ เขาไม่รู้สึกว่ามันแปลกๆ อย่างนั้นเหรอ ที่เธอตามเขาไปที่บริษัท

มือหนาคว้าข้อมือเล็กมาแล้วดึงแกมลากให้เดินตามมาด้วยกัน อรอินทุ์ยื้อพลางส่ายหน้า จนคนหวังดีต้องทำหน้าดุใส่

“ไปเถอะน่า ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมา ลุงอิชย์จะทำยังไง ให้ไปอยู่กับคุณตุล เธอคงอึดอัดใช่ไหมล่ะ”

อยากเถียง แต่มันจริง อรอินทุ์ขอไปหยิบของก่อนจะเดินตามพันธินไปที่บ้านของเขา เธอถูกพาไปนั่งรอในรถ ในขณะที่คนพามาเดินเข้าบ้านไปไม่ถึงห้านาทีก็เดินแกมวิ่งออกมา ตุลยาเดินมาเมียงมองที่รถ พอเห็นว่าเป็นเธอก็หน้าตึงเดินไปหาลูกเลี้ยงที่เดินมาถึงรถพอดี

“จะไปไหนกับเด็กนั่นหรือคะคุณธิน” ตุลยาปรายตามองคนในรถ

พันธินรู้โดยไม่ต้องฟังความคิด ตุลยาไม่ชอบอรอินทุ์เพราะเธอเป็นคนเดียวที่พ่อสั่งไว้ว่าห้ามกดใช้แบบสาวใช้ การเป็นลูกสาวของลุงอิชย์ก็เท่ากับเป็นหลานของพ่อด้วย

“ดูแลพ่อแทนผมด้วยนะครับ ผมช้ามากแล้ว ขอตัวนะครับ”  ร่างสูงรีบเข้ามาในรถ ปริญปิดประตูเสร็จก็เข้ามานั่งข้างคนขับ รถเคลื่อนออกไปทันที

ตุลยามองตามไม่ชอบใจตามเคย เธอไม่ได้ไม่ชอบอรอินทุ์เพราะการถูกยกให้สูงในฐานะหลานของสามี แต่เป็นเพราะ... เฮ้อ ช่างมันเถอะ

แม่เลี้ยงยังสาวเดินกลับเข้าไปในบ้าน เธียรกำลังรอภรรยายังสาวของเขา ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเอาแต่เก็บตัวเอง หมกมุ่นและทำงานยุ่งอยู่ตลอดเวลา  เขารู้การออกงานสังคม การซื้อของ หรือแม้การออกไปเที่ยวเป็นเพียงการเยียวยาความเหงาเท่านั้น

ตุลยาเข้ามาสวมกอดสามีที่คนในวงสังคมพากันพูดลับหลังว่ามีสามีหรือมีพ่อกันแน่ แต่เธอไม่เคยเก็บมาใส่ใจ ไม่มีใครดีกับเธอเท่ากับเธียรอีกแล้ว ไม่ว่าอะไรที่เธออยากได้หรือไม่เคยได้ เพียงแค่เขาออกปาก ทุกอย่างจะมาอยู่ตรงหน้า เธอรู้มันอาจจะเป็นการชดเชย เขาทำงานยุ่ง เธอก็ยุ่งกับการใช้เงินไปเท่านั้นเอง

“มีอะไร ทำไมไม่พูดออกมา”

“ตุลจะขอไปเที่ยวยุโรปอาทิตย์หน้าค่ะ คุณอนุญาตไหมคะ” เธอขอ แม้จะรู้ว่าถ้าพรุ่งนี้เธอจะไปเขาก็คงไม่ขัดสักคำ

“ก็ไปสิ ตั้งแต่เกิดเรื่องเธอไม่ได้พักสมองเลย ตลอดมาเธอคงเหนื่อยที่ต้องดูแลฉันมามาก” เธียรพูดจากใจจริง เขาไม่เคยมีเวลาให้ใครนอกจากงาน เวลานี้เขาก็ยังทำงาน แม้ไม่ได้ไปที่บริษัทก็ตาม พันธินยังไม่ทำให้เขามั่นใจมากพอที่จะวางมือได้ทั้งหมดเหมือนครั้งก่อน

ตุลยาจูบที่หลังมือของสามี “ไม่หรอกค่ะ ตุลเป็นภรรยาของคุณนี่คะ”

“ขอบใจ ฉันรักเธอถึงได้มีเธอเพียงคนเดียวนะตุล อย่าทำอะไรให้ฉันเสียใจ เธอคงจำได้ว่าฉันขออะไรในวันที่เราแต่งงานกัน”

“รักและซื่อสัตย์ ตุลจำได้สิคะ”

ในตอนนั้นเธอให้คำสัญญาไม่ใช่เพราะบุญคุณที่เขาช่วยปลดหนี้ที่บ้านให้ แต่เขาเป็นคนเดียวที่เห็นคุณค่าของเธอ

มือเหี่ยวย่นลูบไหล่ภรรยา ที่ผ่านมาเขาคิดว่าถ้าทุกอย่างเข้าที่เข้าทางจะให้เวลากับตุลยามากขึ้น แต่พอเขามีเวลา ก็กลายเป็นคนแก่คนหนึ่งไปเสียแล้ว ในขณะที่เธอยังสาวและสวยมาก

“เดี๋ยวฉันจะดูแลเรื่องตั๋วเครื่องบินให้ ส่วนค่าใช้จ่าย...”

“ตุลมีพอแล้วค่ะ คุณให้ตุลมามากแล้วจริงๆ ตุลรักคุณมากนะ” น้ำตาของเธอไหล ทว่าพอเงยหน้าขึ้นมา ดวงหน้าสดใสก็ยิ้มให้สามีดังเดิม

เธียรยิ้ม ในชีวิตของเขาการไว้ใจใครสักคนเป็นเรื่องยากเพราะฉะนั้นเขาจึงมีคนใกล้ตัวที่ไว้ใจเพียงไม่กี่คน ตุลยาอาจมีข้อเสียหลายๆ อย่าง แต่ข้อดีของเธอก็คือรักเขาและซื่อสัตย์ เพราะฉะนั้นไม่ว่าอะไรที่ตุลยาดูเหมือนจะเกินไปในบางครั้ง เขาจะยอมให้และปล่อยผ่าน

อรอินทุ์เผลอหลับไปเพราะรถค่อนข้างติด ความที่เครียดและบ้าเล่นเกมมาหลายวันทำให้ง่วงกันบ้าง ไม่ได้แล้ว ขืนตกงานเกินเดือนตัวขี้เกียจคงเกาะตัวแน่นแน่ๆ เธอยืดแขนยืดขาแก้เมื่อย พันธินหลบแทบไม่ทัน แล้วดูเถอะพอตื่นขึ้นมาก็มองซ้ายมองขวาไปทั่ว ก่อนจะหันมามองเขา

“เรากำลังจะไปไหนหรือคะคุณธิน นี่ไม่ใช่ทางไปบริษัทนี่นา” มันคือถนนที่มุ่งหน้าไประยองชัดๆ

พันธินเงยหน้าจากเอกสารที่อ่านอยู่ ดูเหมือนปัญหาใหญ่ไม่น่าจะเป็นเรื่องเส้นทาง  ความคิดของเธอทำให้เขาเกือบหลุดขำ ควรแกล้งไม่รู้ดีไหม ที่ตื่นนี่เพราะอยากเข้าห้องน้ำหรอกรึ ถ้าพาไปไหนต่อไหนคงไม่รู้ตัว

“ฉันจะไปเปิดโรงแรมที่ระยอง ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันไม่ได้คิดไม่ดี ถ้าไม่เชื่อก็โทรไปถามพ่อของเธอก็ได้ แต่ถ้าให้ดีอย่าเพิ่งเล่าเรื่องนายสมพงศ์อะไรนั่น ลุงอิชย์เป็นความดัน เดี๋ยวจะไม่สบาย”

อรอินทุ์มองพันธิน ภายใต้หน้าหินของเขาซ่อนความอ่อนโยนเอาไว้อย่างนั้นหรือ เอาล่ะ เธอจะลืมๆ ไปก็ได้ว่าก่อนหน้านี้เขาทำตัวอย่างไรมาก่อน

“แล้วถ้าพ่อกลับมาแล้วไม่เห็นฉันล่ะคะ”

“ฉันจัดการให้แล้วตอนที่เธอหลับ สบายใจเถอะน่า” เรื่องนี้แก้ไม่ยากก็แค่ให้ รปภ. มาเฝ้าที่บ้านของลุงอิชย์ แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไปค้างที่ห้องพักกลางเมืองของเขา ส่วยเฉาก๊วยก็ฝากสาวใช้ไปดูแลสักคืน

คนสบายใจแล้วพยักหน้าหงึกๆ แต่ปัญหาของเธอนี่สิ ทำยังไงดี ทำไมต้องมาปวดเอาตอนนี้ด้วยนะ นั่นๆ ปั๊มน้ำมัน ใกล้แล้ว เธอบอกให้จอดรถสักหน่อยคงไม่เสียเวลามากหรอกมั้ง

“เดี๋ยวแวะปั๊มน้ำมันด้วยครับ” พันธินสั่ง

อรอินทุ์ยิ้มกว้าง อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ “ดีเลยค่ะ ฉันกำลังอยากเข้าห้องน้ำพอดี”

คนขับรถขับรถเข้าไปจอดปั๊มน้ำมันตามที่ได้รับคำสั่ง พันธินลงจากรถทันที อรอินทุ์ตามลงมาแล้วรีบไปเข้าห้องน้ำ ในขณะที่คนสั่งกลับเดินไปร้านสะดวกซื้อแล้วซื้อขนมที่เขาไม่กินมาวางทิ้งไว้ในรถ พออรอินทุ์กลับมาเขาก็ยื่นให้แล้วก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารต่อ คนรับทำหน้างง แต่ก็กินขนมสบายใจไป ตลกดีแฮะ เขาคงมั่วๆ ซื้อมา แต่ดันเป็นของชอบของเธอทั้งนั้น

การรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรก็มีเรื่องดีๆ เหมือนกันนะ

จะมา up เรื่อยๆ นะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านค่ะ

อัมราน_บรรพตี