บทที่ 629: นางอาจจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก

ทันทีที่หูเจียวเจียวได้ยินสิ่งที่หูชิงเกาพูด เธอก็ผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วหันไปมองเขาอย่างมีความสุข 

 

“พี่รอง ที่ท่านพูดเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า!?”

 

“มันเป็นเรื่องจริง พี่รองจะโกหกเจ้าไปเพื่ออะไร พี่เพิ่งเห็นกับตา—-”

 

ในระหว่างที่จิ้งจอกหนุ่มกำลังพูด เงาสีดำขนาดใหญ่ก็บดบังแสงที่ส่องลงมาจากท้องฟ้า

 

ก่อนที่หญิงสาวจะทันได้โต้ตอบ เธอก็ตกอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของใครบางคน

 

“เจียวเจียว ข้ากลับมาแล้ว”

 

เสียงทุ้มดังก้องอยู่ในหูของจิ้งจอกสาว แต่เสียงนั้นมันแหบแห้งเสียจนฟังดูไม่คุ้นหู 

 

ราวกับว่าอีกฝ่ายกักเก็บคำพูดนั้นเอาไว้หลายเดือนเพื่อที่จะมาพูดในวันนี้โดยเฉพาะ

 

“หลงโม่ เป็นเจ้าจริง ๆ!” หูเจียวเจียวได้ยินเสียงของหลงโม่และมั่นใจว่าเธอไม่ได้หูฝาดไปเอง

 

พอจิ้งจอกสาวเงยหน้าขึ้นก็ได้เห็นใบหน้าที่คมเข้ม เธอจึงรู้สึกสงบลง แล้วเธอยังเห็นบริเวณคางของเขาเริ่มมีหนวดขึ้นรกครึ้ม ซึ่งบ่งบอกว่าระหว่างที่เดินทางมังกรหนุ่มแทบไม่มีเวลาที่จะดูแลตัวเองด้วยซ้ำ

 

ดวงตาสีทองที่คุ้นเคยนั้นแฝงไปด้วยความเหนื่อยล้าและมีรอยคล้ำจาง ๆ อยู่ใต้ตา

 

เพื่อที่ตัวเองจะได้กลับถึงบ้านโดยเร็วที่สุด ชายหนุ่มเดินทางแบบไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว

 

ถึงแม้ว่าความเหน็ดเหนื่อยจะทำให้หน้าตาของเขาทรุดโทรมไปบ้าง แต่มันก็ยังไม่สามารถกลบรัศมีความหล่อเหลาของเขาไปได้อยู่ดี

 

ในเวลาเดียวกัน หูชิงเกาที่ยืนอยู่ด้านข้างเกาจมูกของตนพร้อมกับเม้มริมฝีปาก ก่อนจะกระซิบเบา ๆ ว่า

 

“เจ้าหมอนี่มันจะเร็วเกินไปแล้ว...”

 

วันนี้เขาเป็นเวรเฝ้ายามอยู่ที่ทางเข้าออกของเผ่า เมื่อเห็นมังกรดำบินมาไกลลิบ ๆ เขาก็รีบวิ่งมาแจ้งข่าวดีแก่น้องสาวที่บ้าน เดิมทีเขาคิดเอาไว้ว่าหลงโม่จะไปรายงานตัวกับหัวหน้าเผ่าก่อน

 

แต่ใครจะไปคาดคิดว่าเจ้านั่นจะตรงกลับบ้านมาเป็นอันดับแรก

 

หูชิงเกาไม่รู้เลยว่าภูตที่เฝ้าประตูแทบจะมองไม่ทันตอนที่มังกรหนุ่มบินอยู่เหนือหัวของพวกเขา

 

“เจียวเจียว ท้องของเจ้า…” หลงโม่ปล่อยมือและเพิ่งเห็นว่าพุงของภรรยาสาวใหญ่ขึ้น

 

“ข้าตั้งท้องลูกของเจ้า”

 

หูเจียวเจียวพูดด้วยรอยยิ้ม

 

“ของข้า... เจ้าท้องก่อนที่ข้าจะออกจากเผ่าไปหรือ!” ชายหนุ่มตกตะลึงพร้อมกับเบิกตากว้าง

 

นั่นหมายความว่าเจียวเจียวจะต้องท้องตั้งแต่วันที่เขาออกไปแล้ว

 

“ใช่ ทีแรกข้าคิดว่าเจ้าจะยังไม่กลับมาก่อนที่ข้าจะคลอดลูกเสียอีก ข้าไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าเจ้าจะกลับมาทัน” จิ้งจอกสาวรู้สึกมีความสุขมาก แล้วความคิดฟุ้งซ่านที่ผ่านมาทั้งหมดก็มลายหายไปทันที

 

“เจียวเจียว ข้าขอโทษ เจ้าคงทรมานมากในช่วงเวลาที่ข้าไม่อยู่ข้างกายเจ้า” ความรู้สึกผิดก่อขึ้นในใจของหลงโม่ เขารู้ว่ามันยากมากเวลาผู้หญิงที่อุ้มท้องต้องอยู่เพียงลำพัง

 

เมื่อหลายปีก่อนเขาไม่ได้อยู่กับภรรยาสาวระหว่างที่นางตั้งครรภ์ และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่เขาไม่ได้อยู่กับนาง เขานี่มันเป็นคู่ครองที่ไม่ได้เรื่องจริง ๆ!

 

“ข้าไม่ได้ลำบากเลย ช่วงเวลาที่เจ้าไม่อยู่ ท่านแม่อยู่ที่นี่เพื่อคอยดูแลข้า แล้วลูก ๆ ก็เป็นเด็กที่เชื่อฟังมาก เห็นไหมว่าข้าอ้วนขึ้นตั้งเยอะ” หูเจียวเจียวพูดพลางบีบหน้าท้องอ้วนกลมของตัวเอง

 

มังกรหนุ่มก้มลงมองและเห็นว่าจิ้งจอกสาวอ้วนขึ้นกว่าตอนที่เขาจากไปจริง ๆ

 

ตอนนี้นางดูนุ่มนิ่มอวบอิ่มเหมือนเต้าหู้ก้อนฟู

 

“ข้าสาบานว่าหลังจากนี้ข้าจะไม่ไปจากเจ้าอีก” หลงโม่ลูบแก้มภรรยาสาวเบา ๆ พร้อมกับพูดคำมั่นสัญญา

 

“เรื่องนี้ช่างมันก่อนเถอะ เจ้ารีบกลับมาแบบนี้ การแปลงร่างของเจ้าเป็นยังไงบ้าง สำเร็จไหม?”

 

หูเจียวเจียวจับมือของคนรักและคิดถึงคำถามที่สำคัญที่สุด

 

“สำเร็จ” ชายหนุ่มตอบเสียงทุ้มต่ำ

 

“เยี่ยมมาก แล้วความสามารถในการรักษาตัวเองของเจ้าฟื้นคืนกลับมาแล้วหรือยัง?” หญิงสาวถามคำถามสำคัญข้อต่อไป

 

“อืม ข้าหายดีแล้ว” หลงโม่พยักหน้าด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ในขณะที่เขาทอดสายตามองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความรักใคร่

 

สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือไม่เพียงแค่การแปลงร่างของหลงโม่จะเสร็จสมบูรณ์เท่านั้น แต่ด้วยพรจากสมบัติของเผ่ามังกร ความแข็งแกร่งของเขาได้ก้าวไปสู่ระดับใหม่แล้ว

 

แต่เรื่องพวกนี้ไม่สำคัญเลยเมื่อเทียบกับการได้พบหน้าเจียวเจียว

 

“ยอดไปเลย” หัวใจที่เคยหนักอึ้งของจิ้งจอกสาวในที่สุดมันก็เบาลง

 

ทางด้านหูหมินที่ถูกเมิน นางส่งเสียงขัดจังหวะบรรยากาศสีชมพูของสามีภรรยาคู่นี้

 

“เอาล่ะ พวกเจ้ายืนอยู่ตรงนี้มานานเกินพอแล้ว รีบพากันกลับเข้าไปในบ้านเร็วเข้า หลงโม่ ระหว่างการเดินทางนี้เจ้าก็คงไม่ค่อยได้พักผ่อนสักเท่าไหร่ เจ้ารีบไปพักผ่อนเถอะ” 

 

“ใช่ ท่านแม่พูดถูก!” หูเจียวเจียวยิ้มหวาน ก่อนจะดึงแขนสามีเข้าไปในบ้าน

 

แต่จังหวะที่เธอยกเท้าจะก้าวไปข้างหน้า จู่ ๆ เธอก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมา ก่อนที่เธอจะหมดสติไป

 

ในเวลานั้นมังกรหนุ่มเห็นจิ้งจอกสาวเซล้มมาด้านหลัง ใบหน้าของเขาถอดสีทันทีในขณะที่เขารีบเข้าไปรับตัวนางไว้

 

“เจียวเจียว!”

 

“เจ้าเป็นอะไรไป เจียวเจียว!?”

 

หูหมินเองก็มองภาพตรงหน้าอย่างเป็นกังวล “เกิดอะไรขึ้น เจียวเจียวเป็นอะไรไป?” 

 

“เจียวเจียวเป็นลม” หลงโม่เม้มริมฝีปากแน่น พร้อมกับที่หัวใจของเขาเต้นแรงจนเจ็บหน้าอกไปหมด

 

ชายหนุ่มรู้สึกราวกับว่าบางสิ่งที่สำคัญของเขากำลังจะขาดหายไป

 

จากนั้นร่างสูงก็รีบอุ้มหูเจียวเจียวขึ้นมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและถามแม่ยายว่า “ตอนนี้หลิงเอ๋ออยู่ที่ไหน?” 

 

ก่อนที่หญิงวัยกลางคนจะตั้งสติกลับมาได้ นางก็พูดออกไปโดยไม่รู้ตัว 

 

“นางอยู่ที่ถ้ำของหมอ ข้าจะรีบไปเรียกนางกลับมาเดี๋ยวนี้!” 

 

หูหมินพูดจบแล้วก็รีบไปหาหมอผีตัวน้อย

 

ส่วนหลงโม่ก็รีบพาหูเจียวเจียวกลับไปที่ห้อง

 

หลังจากนั้นไม่นาน หลงหลิงเอ๋อและลูก ๆ ทุกคนก็กลับมาถึงบ้าน

 

“ท่านแม่!”

 

เด็กหญิงตัวเล็กวิ่งเข้าห้องมาเป็นคนแรก ตามมาด้วยหลงเหยากับพี่น้องคนอื่น ๆ

 

เมื่อเด็กทั้ง 6 คนรู้ว่าแม่จิ้งจอกหมดสติไป พวกเขาก็รีบตรงกลับบ้านทันที

 

“ท่านพ่อ ให้ข้าตรวจดูอาการท่านแม่หน่อย” หลงหลิงเอ๋อเดินมาหยุดอยู่ที่ข้างเตียงแล้วขมวดคิ้วพูดกับผู้เป็นพ่อ

 

หลงโม่พยักหน้าและขยับหลบให้หมอผีตัวน้อยได้เข้าไปยืนอยู่ข้างกายหูเจียวเจียวแทน

 

ในเวลาเดียวกัน พวกเด็ก ๆ ก็มีท่าทีกระสับกระส่ายในขณะที่มองดูแม่จิ้งจอกที่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียง

 

“ก่อนหน้านี้ท่านแม่ยังสบายดีอยู่เลย นางไม่ได้มีอาการเจ็บป่วยตรงไหน แล้วทำไมจู่ ๆ นางถึงเป็นลมไปได้ล่ะ?” หลงจงพึมพำด้วยความสับสน ยามนี้ใบหน้าของเขาซีดขาวไม่ต่างจากกระดาษ

 

หลงเหยาเองก็จับมือหลงอวี้แน่น “ท่านแม่จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม เสี่ยวเหยาไม่อยากให้ท่านแม่เป็นลมหมดสติไปแบบนี้ หลังจากนี้เสี่ยวเหยาจะไม่ให้ท่านแม่ต้องทำงานหนักเพราะทำอาหารให้เสี่ยวเหยาอีก…” 

 

ดวงตาของลูกคนสุดท้องแดงก่ำ เขากลัวที่จะไปรบกวนการรักษาของหลงหลิงเอ๋อ เขาจึงพึมพำกับตัวเองเสียงเบามากจนแทบจะเหมือนเสียงยุงบิน

 

“ท่านแม่จะไม่เป็นไร” หลงเซียวตบไหล่ของคนตัวเล็กเบา ๆ ทว่าตัวเขาเองก็ตาแดงก่ำเหมือนกัน

 

ปัจจุบันบรรยากาศภายในห้องเงียบมากจนได้ยินเพียงแค่เสียงลมหายใจของพวกเขาเท่านั้น

 

หลังจากเวลาผ่านไปสักระยะหนึ่ง หมอผีตัวน้อยที่มีใบหน้าซีดเซียวก็วางมือของแม่จิ้งจอกไว้บนอกของตัวเอง

 

“เป็นยังไงบ้าง?” หลงโม่รีบถามอย่างร้อนรนใจ

 

“ท่านแม่ นาง… นางสบายดี แต่ดูเหมือนนางจะไม่ฟื้นขึ้นมา” หลงหลิงเอ๋อพูดด้วยใบหน้าที่ขาวโพลน

 

เด็กหญิงได้ตรวจร่างกายของแม่จิ้งจอกทุกซอกทุกมุมแต่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติตรงไหน

 

มันเหมือนกับว่าแม่ของนางเพียงแค่หลับไปเท่านั้น

 

แต่จากท่าทางของทุกคนในห้อง แม้ว่าจะมีใครเดินมาเห็น พวกเขาก็มองออกว่าหูเจียวเจียวไม่ได้แค่หลับไปเหมือนที่หมอผีตัวน้อยพูด

 

“แล้วมันเกิดอะไรขึ้น? เจียวเจียวจะเป็นลมได้ยังไงในเมื่อร่างกายของนางไม่มีอะไรผิดปกติ?”

 

หูหมินไม่เข้าใจในสิ่งที่หลานสาวพูด นางเห็นเจียวเจียวล้มลงหมดสติด้วยตาของนางเอง คงไม่มีใครเผลอหลับกลางอากาศแบบนั้นแน่!

 

“หลิงเอ๋อ เจ้าแน่ใจหรือว่าร่างกายของนางปกติดี?” พ่อมังกรขมวดคิ้วถาม 

 

หลงหลิงเอ๋อพยักหน้าด้วยความมั่นใจ “ข้าแน่ใจ ร่างกายของท่านแม่ปกติดีทุกอย่าง”

 

ทันใดนั้นใบหน้าของหลงโม่ก็มืดมนลง คนคนหนึ่งที่มีร่างกายแข็งแรงจู่ ๆ จะหมดสติไปดื้อ ๆ ได้อย่างไร? สิ่งเดียวที่เขาคิดออกก็คือจิงหลิงมาพรากวิญญาณของนางไป

 

แต่เจียวเจียวไม่เคยได้สัมผัสกับจิงหลิงมาก่อนสักครั้ง แล้วทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้น?

 

ในขณะนั้นมังกรหนุ่มพยายามคิดหาเหตุผลมาหักล้างข้ออ้างต่าง ๆ จนทำให้ตัวเองเชื่อว่าจิ้งจอกสาวเพียงแค่หลับไป

 

แต่ทางด้านแม่จิ้งจอกวัยกลางคนยังคงไม่วางใจ นางรีบไปเรียกหมอให้มาตรวจลูกสาวของตัวเองอีกครั้ง

 

ทว่าแม้แต่หมอผีก็ยังหาสาเหตุไม่เจอ หมอธรรมดาก็คงไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่านี้เช่นกัน

 

คำตอบที่หูหมินได้รับก็เหมือนกับที่หลงหลิงเอ๋อบอกว่าร่างกายของหูเจียวเจียวไม่ได้ผิดปกติตรงไหน

 

ในเวลานี้ทั้งครอบครัวตระกูลหลงตกอยู่ในบรรยากาศหดหู่

 

พวกเขาวิตกกังวลมากว่าแม่จิ้งจอกจะเป็นอะไรไป แต่ก็ไม่มีใครสามารถช่วยอะไรได้ 

 

หลงโม่เองก็ทำได้เพียงอยู่เคียงข้างหูเจียวเจียวตลอดเวลาเท่านั้น เขาไม่ยอมอยู่ห่างจากนางแม้เพียงเสี้ยววินาทีเดียว

 

จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปกว่า 2 วัน หญิงสาวก็ยังคงไม่มีท่าทีว่าจะตื่น ซึ่งมันขจัดความคิดที่ว่า ‘เจียวเจียวแค่หลับไป’ ในหัวของชายหนุ่มไปจนสิ้น

 

ทันใดนั้นเองมังกรหนุ่มก็นึกอะไรขึ้นมาได้

 

เจียวเจียว… บางทีนางอาจจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก!

 

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: ม่ายยยย พ่ออุตส่าห์กลับมาแล้ว ได้โปรดฟ้าอย่ากลั่นแกล้งพ่อ ; - ;
ปล.พรุ่งนี้ลง 3 ตอนสุดท้ายแล้วนะคะ ยังไม่อยากให้จบเลย T_T