บทที่ 562: หยินเสวี่ยได้รับการปล่อยตัว

“นี่คืออะไรหรือ?” หยินชางทำหน้างุนงง

 

ดอกไม้?

 

ในขณะเดียวกัน หลงหลิงเอ๋อกำลังถือดอกไม้สีแดงที่เบ่งบานเต็มที่

 

ดอกไม้มีขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือของนาง มันมีรูปร่างคล้ายกับริมฝีปากของมนุษย์ ประกอบกับมีหนามแหลมสีดำงอกขึ้นรอบ ๆ กลีบของมันเหมือนฟัน

 

ถ้าไม่ได้สังเกตใกล้ ๆ ก็คงจะมองไม่ออกว่าดอกไม้ชนิดนี้ดูน่ากลัวแค่ไหน

 

เด็กหญิงเขย่าดอกไม้ในมือด้วยรอยยิ้มพร้อมกับอธิบายว่า

 

“ท่านป้าเฟิงเฉิงมอบมันให้ข้าก่อนที่ข้าจะเดินทางมาที่เผ่าเยว่หู”

 

“ดอกไม้ชนิดนี้เรียกว่าหมีฮ่วน หลังจากที่เอามันมาบดแล้วกินเข้าไป ภูตจะรู้สึกเคลิบเคลิ้มและมีอาการประสาทหลอน มันจะทำให้เรารู้ว่าคนคนนั้นหวาดกลัวอะไรมากที่สุด”

 

หยินชางที่ได้ยินสรรพคุณของดอกไม้หน้าตาแปลกประหลาดก็ทำหน้าเหลือเชื่อ 

 

“มีดอกไม้แบบนี้ด้วยหรือ?” 

 

เขาไม่เคยได้ยินเรื่องที่นางอธิบายมาก่อน 

 

“แน่นอน เผ่าของป้าเฟิงเฉิงมีดอกไม้ชนิดนี้ขึ้นอยู่มากมาย แต่เผ่าของนางอยู่ไกลจากเผ่าของเรา ตอนที่นางหนีออกมาจากเผ่า นางนำเมล็ดพันธุ์ติดตัวมาด้วยเพียงไม่กี่เมล็ดเท่านั้น” 

 

หลงหลิงเอ๋อกล่าวด้วยสีหน้าเสียดาย 

 

“แล้วข้าก็ได้ช่วยป้าเฟิงเฉิงปลูกดอกไม้ชนิดนี้ขึ้นมา นางจึงมอบให้ข้าเป็นของตอบแทน” 

 

เด็กหญิงรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองมากจึงเชิดหน้าขึ้นตามแรงอารมณ์

 

ภูตเผ่าพันธุ์เฟิงหลีเป็นเผ่าพันธุ์ที่หายากมาก มันไม่ใช่เรื่องแปลกตรงไหนที่พวกนางจะมีสมบัติอย่างไม้เท้าเฟิงหลีและยังมีพืชแบบนี้อยู่ในเผ่าด้วย 

 

“เราจะใช้เจ้าสิ่งนี้ล้วงความจริงจากปากของนางได้แน่นอน”

 

หยินชางมองไปที่หลงหลิงเอ๋อด้วยสายตาชื่นชม

 

เขาไม่คาดคิดเลยว่าอีกฝ่ายจะมีความคิดมากมายตั้งแต่อายุยังน้อยเช่นนี้ 

 

ขณะเดียวกัน คนตัวเล็กยกมือขาว ๆ โบกไปมาตรงหน้าคนตัวโตกว่าพลางพูดว่า

 

“เจ้าไม่ต้องกังวล เราจะต้องขอความช่วยเหลือจากท่านตาหลินก่อน เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครเห็นสิ่งที่เราทำ”

 

เวลาต่อมา ทั้ง 2 คนก็พากันไปหาหูหลิน

 

ขณะนี้ผู้เป็นหัวหน้าเผ่าเยว่หูกำลังตรวจดูพืชผลในไร่ พอเขาได้ยินสิ่งที่ทั้งคู่บอก เขาก็ขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วถามเสียงกระซิบว่า

 

“พวกเจ้ากำลังพูดเรื่องอะไรนะ? พวกเจ้าอยากจะให้ตาปล่อยหยินเสวี่ยไปงั้นหรือ?”

 

หลงหลิงเอ๋อกับหยินชางพยักหน้าพร้อมกัน

 

“ท่านตาหลิน นี่เป็นความคิดของข้าเอง” เด็กหนุ่มกังวลว่าอีกฝ่ายจะตำหนิเด็กหญิงที่ทำให้เขายุ่งยาก ดังนั้นเขาจึงรีบพูดรับความผิดไปก่อน

 

เขาบอกหูหลินว่าหยินเสวี่ยเป็นอาของตนและเขาต้องการค้นหาความจริงจากนาง

 

“ท่านตาหลิน มันจะไม่เป็นไรใช่ไหม พวกเราจะขอให้ท่านปล่อยตัวนางไม่นานหรอก เอาไว้วันหลังท่านค่อยหาเหตุผลขังนางเอาไว้อีกครั้งก็ได้” 

 

หลงหลิงเอ๋อถึงกับคิดวางแผนขั้นต่อไปไว้แล้วด้วยซ้ำ

 

ขณะที่พูดออดอ้อนนางก็ใช้มือเล็ก ๆ เขย่าแขนผู้เป็นตา พร้อมกับกะพริบตาปริบ ๆ

 

บัดนี้เด็กทั้ง 2 สบสายตาเว้าวอนผู้ใหญ่ด้วยความรู้สึกประหม่าเพราะพวกเขากลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่เห็นด้วย

 

ทันทีที่เด็กหญิงพูดจบ หูหลินก็ขมวดคิ้วแน่น ซึ่งท่าทางของเขาทำให้เด็กน้อย 2 คนใจสั่น

 

ในวินาทีถัดมา จิ้งจอกวัยกลางคนก็พูดว่า

 

“เอาล่ะ หลานรักของตา ข้างนอกแดดมันร้อนมาก พวกเจ้ารีบกลับบ้านไปก่อนเถอะ เดี๋ยวแดดจะเผาจนผิวไหม้เอา”

 

“เรื่องเล็กน้อยแค่นี้พวกเจ้าส่งคนมาแจ้งตาก็ได้ พวกเจ้าไม่จำเป็นจะต้องมาที่นี่เองหรอก”

 

ขณะที่หูหลินพูด เขาดันไหล่หลานทั้ง 2 ให้กลับบ้านไปก่อนแล้วทอดมองพวกเขาด้วยสายตารักใคร่

 

เดิมทีเขาเป็นคนปล่อยให้ภูตเผ่าไป๋ผีซึ่งเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกับหยินชางเข้าร่วมเผ่า

 

ไม่ว่าเด็กพวกนี้ต้องการจะทำอะไร เขาก็ไม่อาจเพิกเฉยในสิ่งที่อีกฝ่ายร้องขอได้

 

ในเวลาเดียวกัน หลงหลิงเอ๋อกับหยินชางตกตะลึง

 

“ท่านตาหลิน ท่านยอมรับปากแล้วใช่หรือไม่?” เด็กหญิงถามอย่างไม่แน่ใจ

 

เรื่องมันง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?

 

การแสดงออกของผู้เป็นตาทำให้นางตกใจมากจริง ๆ!

 

ก่อนจะมาหาท่านตา เด็กหญิงคิดข้ออ้างมานับ 108 ประโยค แต่กลับกลายเป็นว่านางไม่ได้ใช้มันเลยแม้แต่ประโยคเดียว

 

“ใช่ ตาจะยอมปล่อยหยินเสวี่ยคนนั้นไป” ผู้เป็นหัวหน้าเผ่าเยว่หูพยักหน้าด้วยรอยยิ้มพร้อมกับตบหน้าอกตัวเองให้ความมั่นใจ

 

“พวกเจ้าอยากจะทำอะไรก็ได้ในเผ่าเยว่หูนี้ ตาจะคอยสนับสนุนพวกเจ้าเอง ดังนั้นพวกเจ้าไม่ต้องกังวลอะไรทั้งสิ้น”

 

คำพูดของหูหลินทำให้เด็กทั้ง 2 ตกตะลึง แล้วพวกเขาก็รู้สึกสะเทือนใจมาก

 

ทำไมท่านตาหลินถึงดีกับพวกเขาขนาดนี้…

 

หลงหลิงเอ๋อกับหยินชางยังคงเป็นเด็ก มันทำให้พวกเขาไม่สามารถเข้าใจสภาพจิตใจของอีกฝ่ายได้ชัดเจน

 

เนื่องจากหูหลินไม่สามารถมีลูกเป็นของตัวเองได้อีกแล้ว ดังนั้นเขาจึงทุ่มเทความรักทั้งหมดให้กับหูเจียวเจียวและลูกของนาง

 

ด้วยความกังวลว่าหลาน ๆ จะถูกแดดเผา ผู้เป็นตาจึงรีบไล่ให้พวกเขากลับบ้านไป

 

เพราะแบบนี้ หลงหลิงเอ๋อกับหยินชางจึงทำตามขั้นตอนแรกของแผนสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี จากนั้นพวกเขาก็ไม่ได้ปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างสูญเปล่า พวกเขารีบกลับไปทำการบดดอกหมีฮ่วนต่อ

 

ในเวลาเดียวกัน หลังจากที่หูเจียวเจียวหมักเนื้อเสร็จแล้ว เธอก็หยิบต้มถั่วเขียวที่ทำเสร็จแล้วออกมาจากในครัว ก่อนจะแอบเอาน้ำแข็งจากในมิติมาใส่

 

ซึ่งมันเป็นเวลาพอดีกับที่พวกเด็ก ๆ กลับมาถึงบ้าน แม่จิ้งจอกจึงตักต้มถั่วเขียวใส่ชามมาให้พวกเขากิน

 

ยามนี้เหล่าเด็กน้อยเดินเรียงแถวกันมารับต้มถั่วเขียวและกำลังจะกินมัน

 

ทันใดนั้นหลงจงก็มองไปรอบ ๆ อย่างสงสัยก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมาว่า 

 

“อ้าว หลิงเอ๋อกับพี่หยินชางไปไหน ทำไมพวกเขาไม่อยู่ที่นี่?”

 

หลงอวี้เองก็สอดสายตามองไปรอบตัวเช่นกัน แต่ก็ไม่เห็นเงาของ 2 คนนั้น เขาจึงทำหน้างุนงง

 

“แปลกจัง ข้าก็เพิ่งเห็นกับตาตัวเองว่าพวกเขาเพิ่งมารับต้มถั่วเขียว แต่จู่ ๆ พวกเขาก็หายไปเฉยเลย” 

 

“ซู้ดดด~ งั่ม ๆ… พี่สี่คงออกไปข้างนอกแล้ว... แจ๊บ ๆ เพื่อรักษาคนที่เจ็บป่วยในเผ่า ช่วงนี้พี่สี่ทำงานหนักมาก!” หลงเหยาพูดเป็นระยะ ๆ ในขณะที่เขาสลับไปกินต้มถั่วเขียวด้วย

 

“อีกแล้วหรือ?” หลงจงมองไปที่ท้องฟ้าด้านนอกก่อนจะพบว่าตอนนี้เป็นเวลาบ่ายแล้ว

 

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

 

“ไม่ได้การล่ะ หลิงเอ๋อทำงานหนักมาก เราจะอยู่เฉย ๆ ที่บ้านไม่ได้!”

 

เขาจะแพ้ให้กับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ไม่ได้เด็ดขาด!

 

แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นน้องสาวของเขาเอง แต่มันคงจะเป็นเรื่องน่าอายมากหากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปถึงหูคนอื่น

 

หลงอวี้เองก็พยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะพูดเสียงจริงจังว่า

 

“เจ้าสามพูดถูก เราจะต้องยึดถือหลิงเอ๋อเป็นแบบอย่าง เจ้าสาม เดี๋ยวข้าออกไปกับเจ้าด้วย” 

 

“เสี่ยวเหยาไปด้วย เสี่ยวเหยาก็จะไปด้วย!” หลงเหยารีบยกแขนป้อมสั้นของตัวเองขึ้นเพราะกลัวว่าจะถูกพี่น้องคนอื่นทิ้งไว้ข้างหลัง

 

ทางด้านหลงเซียวไม่ได้พูดอะไร เขากำลังมองดูชาม 2 ใบที่หายไปจากบนโต๊ะอย่างสงสัย ก่อนจะมองไปยังพี่น้องที่กำลังมีอารมณ์ฮึกเหิมกันมาก

 

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เปิดปากพูด แต่เขาก็ยังเดินตามทุกคนไปเงียบ ๆ

 

พอหูเจียวเจียวกลับมาจากส่งต้มถั่วเขียวให้หลงโม่ เธอก็เห็นว่าห้องนั่งเล่นว่างเปล่า

 

ต้มถั่วเขียวที่อยู่ในชามถูกกินจนหมดเกลี้ยง แต่ก็ไม่มีวี่แววของพวกลูก ๆ อยู่ตรงนั้นเลย

 

“แปลกจัง เด็ก ๆ หายไปไหนกันแล้ว งานวันนี้ยังไม่เสร็จอีกหรือ...” แม่จิ้งจอกมองไปที่ชามเปล่าด้วยสีหน้างุนงง

 

...

 

อีกด้านหนึ่ง

 

หยินเสวี่ยกำลังขมวดคิ้วเพราะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

 

ทางด้านสามีของนางก็ถูกด่าพอจนหมดสภาพ พวกเขานั่งอยู่มุมหนึ่งของห้องในขณะที่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาสักคำ

 

พวกเขากลัวว่าตัวเองจะถูกภรรยาทุบตีหากเผลอไปพูดอะไรไม่เข้าหูนาง

 

แต่แล้วจู่ ๆ ประตูบ้านไม้ก็ถูกเปิดออก

 

บ้านไม้ที่มืดมนพลันสว่างไสวขึ้นมาในทันที หยินเสวี่ยกับคู่ของนางจึงรู้สึกแสบตาเพราะแสงที่สาดส่องเข้ามาแบบกะทันหัน 

 

พวกเขาทำได้เพียงยกมือขึ้นมาบังแสงแดดที่ส่องเข้ามาทางประตู 

 

แล้วทุกคนก็เห็นว่าคนเฝ้าประตูที่ยืนอยู่ตรงนั้นกำลังตะโกนเข้ามาข้างใน

 

“พวกเจ้าออกไปจากที่นี่ได้แล้ว รีบออกไปกันเร็วเข้า”

 

นั่นทำให้หญิงสาวตกตะลึง พร้อมกับที่สมองของนางหยุดทำงานไปชั่วขณะ

 

กว่านางจะกลับมารู้สึกตัวอีกทีก็ใช้เวลาอยู่พักหนึ่ง จากนั้นนางก็ถามออกมาอย่างไม่แน่ใจว่า

 

“ข้าไปได้แล้วหรือ? มันเป็นความจริงใช่ไหม? ข้าออกไปได้แล้ว?” 

 

“เจ้าจะไปหรือไม่ไป มัวแต่ชักช้าอยู่ได้ งั้นเจ้าก็อยู่ที่นี่ต่อไปเถอะถ้าไม่อยากไป” ภูตชายที่เฝ้าประตูพูดเร่งเร้าคนข้างในด้วยใบหน้าเย็นชา

 

“ไป! ข้าจะไป อย่าเพิ่งปิดประตู ข้ากำลังจะไปแล้ว…” หยินเสวี่ยพยุงตัวเองลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว

 

ตัวนางไม่ได้ออกจากกระท่อมสกปรกโสโครกหลังนี้มากกว่า 3 เดือนแล้ว

 

ปัจจุบันหยินเสวี่ยรู้สึกตื่นเต้นมากจนลนลานทำอะไรไม่ถูก นางได้แต่สั่งให้คู่ของตนไปเก็บข้าวของและรีบออกจากกระท่อมทันที

 

การกระทำทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นเร็วมากเพราะหญิงสาวกลัวว่าคนเฝ้าประตูจะเปลี่ยนใจไม่ยอมให้นางได้ออกไปอีก

 

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: บอกเลยว่าไว้ใจหลิงเอ๋อได้เสมอ เรื่องนี้ปล่อยให้น้องจัดการเอง หึ ๆ