บทที่ 1...2/3

          ภามขับรถเข้ามาจอดในโรงจอดรถ แต่พอเห็นว่ารถของป้านลินซึ่งเป็นพี่สาวของแม่มารออยู่ก่อนแล้ว ทำให้สีหน้าของเขาที่มักเรียบเฉยแสดงออกชัดเจนว่าตลกปนเบื่อหน่าย เหตุผลก็เพราะความที่เขายังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน ทำให้ป้านลินกลัวเขาจะขึ้นคานหรือมีแฟนที่ป้านลินไม่ถูกใจ ความที่ธีภพทำงานในวงการเพลงที่สาวๆ ตามกรี๊ดทั่วบ้านทั่วเมือง จึงยังมีแฟนตอนนี้ไม่ได้ ทำให้ตอนนี้ป้านลินคาดหวังแค่ภามที่ไม่มีวี่แววจะลงเอยกับใคร

          “ป้าลินมาน่ะ ภามจะไปทำงานต่อแล้วหรือ” เนตราถามแม้จะรู้ทันป้าหลานคู่นี้

          เสียงถอนใจของภามคือคำตอบที่ชัดเจน “ไปทำงานดีกว่าครับ ถ้าป้าลินจับคู่นัดบอดให้ผมอีก แม่ช่วยปฏิเสธให้ผมทีได้ไหม”

          เนตราหัวเราะชอบใจ ถ้าถึงขนาดภามเป็นฝ่ายถอย พี่สาวของนางย่อมไม่ธรรมดา คราวก่อนก็แบบนี้ทำเหมือนไม่ทำอะไรแล้ว ที่ไหนได้นัดจับคู่ให้ภามไปเจอแบบไม่ทันรู้ตัว ผลคือภามต้องนั่งฟังลูกสาวของใครสักคนพูดเรื่องการเลี้ยงแมว ภามชอบเลี้ยงแมวเหมือนกัน แต่เขาไม่ชอบคนพูดมากเกินไป ผลก็คือพี่นลินยังปิดจ๊อบไม่ได้

          “ภามน่าจะรู้ว่าแม่เคยห้ามเรื่องนี้ได้ที่ไหน”

          ภามเข้าใจดีเพราะแม่ก็ห้ามพี่สาวตัวเองไม่ได้เหมือนกัน พอแม่เข้าบ้านเรียบร้อยแล้ว เขาถึงขับรถกลับไปที่โรงแรมพริ๊นท์ตันทันที ป่านนี้โมกข์คงบ่นเขาแล้วที่ขับรถมาเองโดยที่ไม่รอบอดี้การ์ด ชายหนุ่มเพิ่งสบายใจว่าเนตราไม่ได้มีโรคแทรกซ้อนอะไร อาการโรคหัวใจไม่กำเริบ ที่หมดสติในวันนี้เพราะแม่ไปพบกับแดดที่แรงเกินไปเท่านั้น

แต่พอรู้ตัวว่าเขายังถูกป้านลินจับคู่ดูตัวอยู่ ความสบายใจก็หายวับ เขาคงจะแต่งงานสักวันแน่นอน เพียงแต่ตอนนี้ยังมีเรื่องให้เขาต้องสะสางก่อน ถ้ายังสะสางไม่ได้ เขาคงไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องแต่งงาน

          เสียงโมบายที่ประตูเข้าร้านดังขึ้นอีกครั้งในเวลาบ่าย หลังจากเมษามีเวลาได้พักอยู่หลังร้าน วันนี้มีลูกค้าเรื่อยๆ เพราะเป็นวันเสาร์ หญิงสาวยิ้มให้ลูกค้าคุ้นหน้าพลางยกมือไหว้  เนตราก็ยิ้มกว้างที่วันนี้คงไม่มาเสียเที่ยวแน่ๆ แต่ว่าคงต้องบอกเจ้าของสถานที่เสียก่อน

          “สวัสดีค่ะ คุณป้าสบายดีแล้วนะคะ” เมษาทักทายพลางเดินมายังโต๊ะที่ว่างและได้ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว

          เนตรานั่งลงพลางจับข้อมือของเมษาไว้ “ขอบคุณหนูเมษามากเลยนะคะที่ช่วยป้าในวันนั้น วันนี้ป้าเลยอยากตอบแทน แต่ว่าคงต้องขออนุญาตหนูเมษาก่อน”

          “อะไรหรือคะ แต่ว่าเมไม่ได้อยากได้อะไร คือว่าเกรงใจน่ะค่ะ” เมษาบอกไปตามตรง

          เนตรายิ้มชอบใจ “ไม่ได้สิคะ ป้าต้องทำอะไรสักอย่าง ไม่อย่างนั้นคงไม่สบายใจ ป้าขอส่งดอกไม้มาจัดร้านให้หนูเมษานะคะ”

          การมีดอกไม้สักช่อสองช่อในร้านก็คงทำให้สดชื่นดี  ถ้าเท่านี้คงไม่ทำให้เธอรู้สึกว่าได้มากเกินไป

          “ก็ได้ค่ะ แต่แลกกันนะคะ วันนี้เมขอเลี้ยงขนมคุณป้าเอง”

          “ถ้างั้นขอบัวลอยไข่หวานเหมือนเดิมค่ะ” เนตรารับข้อตกลงทันทีเพราะที่มาวันนี้นอกจากมาตอบแทนที่เมษาช่วยไว้แล้ว นางยังมาทานขนมด้วย

          “รอสักครู่นะคะ”

          เมษาเดินไปที่หลังเคาน์เตอร์เพื่อนำน้ำมาเสิร์ฟให้ลูกค้าก่อน หมิวยังไม่มาเพราะยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียน หญิงสาวหายไปจากหน้าร้านไม่ถึง 5 นาที พอกลับมาก็แทบทำขนมหลุดมือ ดอกไม้ที่คุณป้าคนนี้บอกหมายถึงยกมาทั้งสวนเลยกระมัง พนักงานสองคนกำลังขนกระถางดอกไม้ชนิดต่างๆ เข้ามาพร้อมชั้นวางเสร็จสรรพ แล้วทำการจัดดอกไม้ให้เหมือนกับเดินเข้ามาในสวนเล็กๆ กลิ่นหอมของกุหลาบและมะลิทำให้สดชื่นได้จริงๆ เธอยิ้มกว้าง เนตราก็ยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าเมษาชอบดอกไม้ที่นางเลือกมาด้วยตัวเอง

          “ขอบคุณสำหรับคำชมที่คุณป้าเขียนให้เมเมื่อคราวก่อนนะคะ” เมษาเอ่ยพลางวางถ้วยขนมบัวลอยให้คุณป้าที่ใจดีที่สุด “แต่ว่าดอกไม้เยอะจัง ถ้ายังไงเมขอจ่ายค่าดอกไม้...”

          “ค่าดอกไม้ก็บัวลอยถ้วยนี้ไงคะ” เนตราสูดกลิ่นกะทิหอมๆ ก่อนจะเอ่ยต่อไปว่า “สามีที่เสียไปหลายปีแล้วของป้ามีรสมือเหมือนหนูเมษามากจริงๆ ป้าทานขนมมาหลายร้าน เพิ่งเจอร้านของหนูเมษาที่ป้าชอบที่สุด” 

          “ดีใจจังค่ะ ขอบคุณนะคะที่ทำให้วันนี้เมมีความสุขมากกว่าเมื่อวาน”

          เนตราพยักหน้ายิ้มไปด้วย เมษาปลื้มใจจนอยากกอดคุณป้าคนนี้ แต่คงไม่ค่อยดีกระมังจะกลายเป็นเธอลามปามหรือเปล่าก็ไม่รู้ หญิงสาวขอตัวไปดูแลลูกค้าที่เพิ่งเข้ามา ลูกค้าหลายคนที่เข้ามาพากันถ่ายรูปดอกไม้ที่เนตราสั่งให้คนมาจัดให้ในร้านและด้านหน้า เนตราทานขนมจนหมดถ้วยแล้วจึงกลับ พอเมษาออกจากหลังร้านก็ไม่เห็นคุณป้าแสนใจดีคนนั้นแล้ว คราวหน้าเธอจะตักขนมให้ไปทานที่บ้าน หวังว่าเราจะได้พบกันอีก

          ภายในร้านเหลือลูกค้าอีกสองสามคน มีนายิ้มอย่างเป็นมิตรยามเดินผ่านเพื่อไปยังเคาน์เตอร์ที่เมษาน่าจะนั่งทำบัญชีของวันนี้อยู่ ส่วนน้องหมิวคงเช็คของในครัวอยู่กระมัง ปกติแล้วเมษาจะปิดร้านตอนสองทุ่ม แต่วันนี้ลูกค้ายังนั่งทานขนมกันอยู่เลยยังปิดร้านไม่ได้นั่นเอง

          “คิดถึงพี่เมจัง” มีนานั่งลงข้างๆ เมษาแล้วกอดพลางซบหน้ากับไหล่ของพี่สาว

          เมษาจับข้อมือของมีนาซึ่งพันผ้าอีลาสติกไว้มาดูอย่างทะนุถนอม

“ไหนว่าไม่ต้องห่วงไง ดูสิมีนเจ็บตัวมาอีกแล้ว ถ้าพ่อแม่ยังอยู่คงดุพี่แน่ๆ ที่ดูแลมีนไม่ดี”

          “พี่เมดีที่สุดแล้วต่างหาก มีนแค่ข้อมือเคล็ดเท่านั้นเอง อีกไม่กี่วันก็หายแล้วล่ะ” มีนาพูดจริงทุกอย่างก่อนจะทำเสียงอ้อนๆ “ตอนนี้อยากกินขนม เหลืออะไรให้มีนกินบ้าง”

          “มีบัวลอยกับขนมปังปิ้ง มีนมเย็นด้วย เดี๋ยวพี่เอามาให้นะ มีนนั่งเฉยๆ รอกินอย่างเดียวเข้าใจไหม”

          มีนาคลายกอดพลางพยักหน้ายอมทุกอย่าง เมษาส่ายหน้ายิ้มๆ ในความเป็นเด็กน้อยเวลาอยากทานขนมของน้องสาว 

          “ดอกไม้ในกระถางทั้งหมดนี่ใครให้มาเหรอพี่เม น่ารักจัง”

          ตั้งแต่เดินเข้ามาในร้านมีนารู้สึกได้ทันทีว่าได้กลิ่นหอมๆ จากดอกไม้ พอมองหาที่มาถึงเห็นว่ามีกระถางดอกไม้ที่เธอชอบเพราะมันหอมมาจัดไว้สวยๆ อยู่หน้าร้านและในร้าน เธอดูก็รู้ว่าตั้งใจจัดให้ออกมามีลูกเล่นน่าสนใจไม่ใช่วางไปอย่างนั้น

          “วันก่อนพี่ช่วยคุณป้าคนนึงไว้น่ะ แกเหมือนจะเป็นลม พี่เลยพาไปหาหมอที่คลินิกใกล้ๆ ร้านเรา วันนี้แกเลยมาหาแล้วขอจัดร้านให้สวยๆ พี่คิดว่าจะมาแค่สองสามกระถาง แต่มาจัดให้เสียสวยจนพี่เกรงใจ ขอจ่ายตังคุณป้าแกก็ไม่ยอม ขอแค่บัวลอยถ้วยเดียว แกบอกว่าชอบเพราะรสมือเหมือนสามีที่เสียไปเมื่อหลายปีก่อน” เมษาเล่าไปตามที่เจอมากับตัว

          “น่ารักจังคุณป้าคนนี้” มีนาฟังแล้วยิ้มตาม โลกใบนี้มันจะน่ารักถ้ามีแต่คนใจดี “บัวลอยของพี่เมก็อร่อยๆ จริง ใครกินต้องติดใจ”

          “ปากหวานแบบนี้ บอกมาเลยว่าวันเกิดอยากได้อะไร”

          มีนาฟังแล้วก็เพิ่งรู้ตัวว่าใกล้วันเกิดตัวเองแล้วนี่นา เมษาไม่เคยลืมวันเกิดของเธอเลยสักปี 

          “อยากให้พี่เมมีคนมาดูแลเร็วๆ”

          เมษาหัวเราะแทบลำลักน้ำที่กำลังดื่ม “มีนคงสมหวังยากแล้วล่ะ กินไปก่อนนะ เดี๋ยวกลับบ้านพร้อมกัน”

          หากถามว่าความฝันของมีนามีอะไรบ้าง หนึ่งในนั้นมีนาอยากให้เมษาได้พบคนที่รักและหวังดี อย่างที่เธอได้พบกับเขมินท์ เธอนึกภาพตัวเองไม่ออก หากวันหนึ่งแต่งงานไปแล้ว เมษาจะอยู่คนเดียวอย่างไร เธอคงทนเห็นพี่สาวอยู่คนเดียวในขณะที่เธอมีครอบครัวพร้อมพรั่งไม่ได้ เพราะฉะนั้นพรเดียวในวันเกิดปีนี้เธอขอให้เมษาได้พบคนที่จะทำให้ชีวิตพบแต่ความสนุกและมีความสุขไปตลอด...เพี้ยง

          มาต่อแล้วนะคะ ขอบคุณที่แวะเข้ามากันนะคะ

          บรรพตี