บทที่ 191: เขาคงมีชีวิตได้อีกไม่นาน

หลังจากที่ผู้ชายทั้ง 2 วุ่นวายกันอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดพวกเขาก็ดับไฟได้สำเร็จก่อนที่หม้อจะถูกยกลงจากเตา

 

หูชิงหยวนมองไปที่เนื้อในหม้อด้วยสีหน้าไม่แน่ใจ “มันยังกินได้หรือเปล่า?”

 

จิ้งจอกหนุ่มเห็นเนื้อ 2 ชิ้นขนาดเท่าฝ่ามืออยู่ในหม้อ โดยส่วนด้านล่างไหม้เกรียมติดอยู่กับก้นหม้อ อีกทั้งข้างในไม่มีน้ำเหลือเลยสักหยด

 

ดูเหมือนว่ามังกรหนุ่มจะใช้ไฟแรงเกินไป แล้วช่วงจังหวะที่พวกเขาหันมาคุยกัน น้ำในหม้อก็เหือดแห้งไปจนหมด

 

“น่าจะได้…” 

 

หลงโม่ขมวดคิ้วพลางใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะทำการแงะเนื้อออกจากหม้อแล้วใส่กระเทียมลงไปคนให้เข้ากัน ทว่าในหม้อมันแห้งมาก เขาจึงเติมน้ำลงไปเพิ่ม

 

ในตอนท้าย เขาหยิบขวดสีเขียวเล็ก ๆ ออกมาจากถุงหนังสัตว์ของเขาเพื่อบีบมันใส่ลงในหม้อ เสร็จแล้วเขาก็ทำการคนส่วนผสมทุกอย่างให้เข้ากัน

 

ชายหนุ่มจำได้ว่าหูเจียวเจียวเทขวดนี้เป็นขั้นตอนสุดท้ายด้วย แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่อยู่ข้างในไม่ใช่สีเขียว…

 

แต่ใครจะไปสนกันล่ะ เพราะถึงอย่างไรมันก็ไปผสมกันในหม้ออยู่ดี

 

ในไม่ช้า เนื้อสับคั่วพริกสีดำปนเขียวก็ถูกเทออกจากหม้อ

 

หูชิงหยวนที่ได้เห็นหน้าตาอาหารฝีมือน้องเขยก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่ “ใครสอนให้เจ้าทำอาหารชนิดนี้?”

 

จู่ ๆ เขาก็มีลางสังหรณ์ไม่ดีกับเจ้าสิ่งนี้…

 

“เจียวเจียวสอนข้า” หลงโม่ตอบโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

 

เมื่อจิ้งจอกหนุ่มได้ยินชื่อของน้องสาวสุดที่รักก็รู้สึกโล่งใจและหยิบชามเนื้อสับคั่วพริกขึ้นมา

 

“ถ้าเจียวเจียวสอนเจ้ามาก็ค่อยสบายใจขึ้นหน่อย”

 

มังกรหนุ่มเป็นคนที่รอบคอบมาก เขาเตรียมช้อนขนาดใหญ่มาไว้ให้อีกฝ่ายด้วย 

 

บัดนี้หูชิงหยวนเม้มริมฝีปากมองไปที่อาหารสีเข้ม จากนั้นเขาตักเนื้อสีดำปนเขียวขึ้นมาแล้วยัดเข้าไปในปากตัวเอง

 

วินาทีนั้นรสเผ็ดร้อนแผ่ซ่านจากปลายลิ้นสู่เพดานปากและจมูก ก่อนจะพุ่งขึ้นสมองทันที!

 

ทันใดนั้นดวงตาของคนที่ได้ลิ้มลองอาหารก็เบิกกว้าง รูม่านตาของเขาขยายขึ้น และเส้นเลือดในขมับโป่งออก เขาพ่นเนื้อออกมาอย่างรวดเร็ว แต่รสชาติที่ยังคละคลุ้งอยู่ในปากของเขาไม่เพียงแค่ไม่จางหายไปเท่านั้น แต่ยังรุนแรงขึ้นอีกด้วย

 

“ถุย! แค่ก ๆๆ! นี่มันอะไรกัน...”

 

“ข้ารับไม่ไหวอีกแล้ว หลงโม่ นี่เจ้าพยายามจะวางยาข้าให้ตายใช่ไหม!?”

 

ตอนนี้รสชาติที่ติดอยู่ในปากของจิ้งจอกหนุ่มทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้เขากระโดดเหยง ๆ อยู่กับที่ ในขณะที่เขารู้สึกว่าหัวของตัวเองกำลังจะระเบิด

 

นี่ไม่ใช่สิ่งที่ภูตกินได้เลยสักนิด!

 

…

 

ณ บ้านของหูเจียวเจียว

 

หลงเหยาโผล่หัวออกมามองรอบ ๆ ประตูห้องครัว พอไม่เห็นใคร เขาจึงแอบเข้าไปคลำหาของบางอย่างที่มุมหนึ่ง

 

“ขวดของเสี่ยวเหยาอยู่ไหน ทำไมมันหายไป แปลกชะมัด...”

 

หลังจากที่เจ้าตัวเล็กควานหาอยู่นาน เขาก็ไม่พบสิ่งที่ตนซ่อนไว้ แล้วในที่สุดเขาก็ทำหน้าท้อแท้

 

ก่อนหน้านี้หลงเหยาเห็นว่าแม่จิ้งจอกกินมันพร้อมกับปลาชนิดหนึ่งซึ่งมันดูน่าอร่อยมาก เขาจึงแอบซ่อนเจ้าขวดนี้ไว้ในตอนที่นางเผลอ วันนี้เขามาที่นี่เพื่อจะแอบกินมัน แต่เขาไม่ได้คาดคิดว่ามันจะหายไปแล้ว

 

เด็กน้อยจำสิ่งที่แม่ของตนเรียกชื่อของมันได้

 

เจี้ยมั่ว*?

*เจี้ยมั่ว (芥末) วาซาบิ

 

เวลาต่อมา หลงเหยาที่หา ‘ขวด’ ไม่เจอเดินออกจากครัวด้วยความผิดหวัง โดยคิดว่าหูเจียวเจียวพบมันและนำกลับไปแล้ว

 

“พี่รองโกหกว่าที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด แต่ห้องครัวไม่ปลอดภัยเลย!”

 

หลงเหยาบ่นพึมพำด้วยความไม่พอใจ

 

…

 

“เจียวเจียว อาการบาดเจ็บของพวกเขาเป็นยังไงบ้าง?” คิ้วของคนเป็นหัวหน้าเผ่าขมวดแน่น

 

“เด็กมีเพียงอาการบาดเจ็บที่ภายนอก ไม่มีอะไรร้ายแรง แต่...” จิ้งจอกสาวเหลือบมองไปยังภูตที่โตเต็มวัยแล้วส่ายหัวเบา ๆ

 

“เขาบาดเจ็บสาหัสมาก ข้าทำได้แค่ช่วยห้ามเลือด มีบาดแผลฉกรรจ์บนหลังของเขา ผู้ชายคนนี้น่าจะถูกวางยาพิษ และข้าก็รักษาเขาไม่ได้”

 

ถ้าเป็นพิษงูก็ยังพอมีหนทางรักษา เพราะในมิติของเธอมีเซรุ่ม แต่แผลที่หลังของภูตชายไม่ได้ถูกงูกัด มันดูเหมือนถูกกรงเล็บข่วนเสียมากกว่า

 

บาดแผลบนร่างกายของชายหนุ่มยังสดอยู่ แต่พิษได้กระจายไปทั่วร่างแล้ว นี่แสดงให้เห็นว่าพิษนั้นรุนแรงแค่ไหน

 

“ไม่มีหนทางช่วยแล้วหรือ?” ใบหน้าของผู้นำสูงสุดเคร่งเครียดขึ้น เขาถามเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง

 

“เว้นแต่จะมีหมอผี” หูเจียวเจียวตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

เนื่องจากภูตชายมีอาการบาดเจ็บที่สาหัสเกินไป หัวหน้าเผ่าจึงไม่มีเวลาจัดการอีกฝ่ายอย่างเหมาะสม จึงได้แต่พาทั้งคู่มาวางไว้ในพื้นที่เปิดโล่งของเผ่า

 

ความจริงที่ว่าพวกเขาช่วยชีวิตภูตแปลกหน้าทั้ง 2 มาก็กลายเป็นข่าวที่แพร่ไปถึงหูของทุกคนในเผ่า แล้วภูตหลายคนก็มาเฝ้าดูพวกหูเจียวเจียว พอได้เห็นท่าทางอันน่าสังเวชของภูตที่บาดเจ็บ บางคนถึงขั้นไม่กล้ามองพวกเขาตรง ๆ ด้วยซ้ำ

 

“ข้าไม่รู้ว่าภูต 2 คนนี้มาจากไหน และพวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสได้ยังไง” ชายสูงวัยกล่าวพลางถอนหายใจ 

 

แต่สิ่งที่น่าเป็นห่วงมากกว่าก็คือ เขากังวลว่าผู้ร้ายที่ทำให้ภูตทั้ง 2 บาดเจ็บสาหัสจะเป็นอันตรายต่อคนในเผ่า

 

“ท่านผู้เฒ่า ให้ข้ารักษาบาดแผลของพวกเขาก่อน”

 

“อืม”

 

แม้ว่า 2 คนนี้จะมีบาดแผลตามตัว แต่พวกเขาไม่ได้เปลี่ยนร่างเป็นสัตว์ และอยู่ในร่างมนุษย์ หูเจียวเจียวทำได้เพียงแค่ทำความสะอาดบาดแผลให้ภูตหนุ่มก่อนจะทายาจินฉวง**เพื่อห้ามเลือด แต่เธอไม่สามารถทำอะไรกับบาดแผลขนาดใหญ่ที่หลังของเขาได้

**ยาจินฉวง (金疮药) เป็นยาโบราณที่มีลักษณะเป็นผง ช่วยในการรักษาบาดแผลและห้ามเลือด

 

โชคดีที่ผู้ชายคนนี้อยู่ในอาการโคม่าซึ่งง่ายต่อการหยิบจับสิ่งใดก็ตามโดยที่เธอไม่ต้องระแวงว่าจะถูกสงสัย 

 

ในขณะที่แขนและเข่าของเด็กผู้ชายมีรอยขีดข่วนลึก ส่วนหน้าผากมีเลือดออกมากกว่าที่อื่น จิ้งจอกสาวกำลังจะพันผ้าพันแผลให้เขาเพื่อป้องกันไม่ให้แผลติดเชื้อ

 

ทว่าก่อนที่เธอจะทันได้สัมผัสอีกฝ่าย เขาก็ลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน แล้วเบี่ยงตัวหลบมือของเธอไป

 

ดวงตาของเด็กหนุ่มมีสีดำแวววาวเผยให้เห็นถึงความรู้สึกหวาดระแวงและไม่ไว้ใจ อีกทั้งเขาตั้งท่าป้องกันตัวรวมถึงพร้อมที่จะโจมตีเธอได้ทุกเมื่อ

 

ถ้าหากจะเปรียบเทียบให้เห็นภาพ ตอนนี้เจ้าตัวเล็กเหมือนสัตว์ดุร้ายตัวหนึ่ง

 

เพียงแต่ว่าสัตว์ร้ายตัวนี้ยังเป็นเด็กอยู่ ท่าทางที่เขาแสดงออกจึงอาจจะไม่น่ากลัวสักเท่าไหร่

 

“อย่ากลัวไปเลย ข้าไม่ทำร้ายเจ้า ข้าแค่อยากช่วยเจ้าทำแผล แผลของเจ้ายังมีเลือดไหลอยู่” หูเจียวเจียวยกมือขึ้นโดยหันฝ่ามือไปทางเด็กตรงหน้าเพื่อแสดงให้เขาเห็นว่าเธอบริสุทธิ์ใจ

 

ถึงแม้ว่าเด็กหนุ่มจะได้ยินคำพูดของจิ้งจอกสาว แต่ความระแวดระวังในสายตาของเขาไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย เขาทำเพียงแค่มองเธออย่างสงสัย ซึ่งดวงตาสีดำคู่นั้นดูคล้ายราตรีที่มืดมิดไร้แสง

 

จากนั้นเขาก็มองไปรอบ ๆ ตัว ในไม่ช้าเขาก็พบกับผู้ชายคนหนึ่งที่นอนหมดสติอยู่

 

ภาพนั้นทำให้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งไปหาอีกคนและหมอบตัวลงพลางตวัดตาจ้องพวกภูตที่อยู่ใกล้ ๆ อย่างดุดันราวกับว่าใครก็ตามที่เข้ามาใกล้ เขาจะต่อสู้กับศัตรูจนตัวตาย

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นภาพที่เกิดขึ้นก็รู้สึกหมดหนทาง เด็กหนุ่มคนนี้หวาดระแวงเกินไป ฉะนั้นการขอให้เขาร่วมมือกับเธอคงจะเป็นไปได้ยาก

 

ขณะที่หญิงสาวลังเลว่าจะปล่อยให้ภูตในเผ่าจับเด็กคนนี้ออกไปก่อนดีหรือไม่ ทันใดนั้นชายที่นอนอยู่บนพื้นก็ส่งเสียงไอ

 

“แค่ก ๆ...”

 

พอเด็กผู้น่าสงสารได้ยินเสียงไอ เขาก็รีบหันขวับไปมองต้นเสียง ก่อนจะใช้มือทั้ง 2 ประคองศีรษะของชายผู้นั้น ยามนี้ใบหน้าที่ถูกชะโลมไปด้วยเลือดรวมถึงสิ่งสกปรกอาจจะทำให้มองเห็นเค้าเดิมของเจ้าตัวไม่ชัดเจน แต่มันไม่ยากที่จะสังเกตเห็นความประหม่าและความกังวลจากแววตาของเด็กหนุ่ม

 

ไม่กี่อึดใจต่อมา ชายที่นอนอยู่บนพื้นลืมตาขึ้นมองดูเด็กชายด้วยความยากลำบาก เมื่อเห็นว่าอีกคนยังมีชีวิตอยู่ เขาก็รู้สึกโล่งใจ ริมฝีปากของเขาซึ่งกลายเป็นสีคล้ำอมม่วงเนื่องจากพิษเผยรอยยิ้มแห้ง ๆ

 

“ชาง… เจ้าไม่เป็นไร... ไม่เป็นไรนะ...”

 

เด็กชายยังคงไม่พูดอะไร ขณะนี้เขาเอาแต่เกาะหนังสัตว์ที่ขาดวิ่นบนแขนของคนตัวโต กำปั้นเล็ก ๆ เปลี่ยนเป็นสีขาวจากแรงบีบที่มากเกินไป และรูม่านตาสีดำของเขาดูเหมือนจะมืดมนยิ่งขึ้น

 

ในเวลาเดียวกัน ชายผู้นั้นมองดูบาดแผลที่ได้รับการรักษาบนร่างกายของตนเองจึงเดาว่าภูตที่อยู่รอบ ๆ ช่วยชีวิตเขาไว้

 

ต่อมา ชายหนุ่มกวาดตาไปที่พวกหูเจียวเจียวแล้วพูดขอบคุณด้วยเสียงอันแผ่วเบา

 

“ขอบคุณที่ช่วยข้าไว้... ข้าชื่อหยินกู่ ส่วนเขาชื่อ... แค่ก ๆ!”

 

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบประโยค เขาก็ไออย่างรุนแรงอีกครั้งจนพ่นเลือดสีดำออกมาเต็มปากในขณะที่ร่างกายของเจ้าตัวกระตุก

 

อาการไม่สู้ดีของภูตชายส่งผลให้เด็กหนุ่มหน้าซีดเผือดพร้อมกับรีบช่วยพยุงคนตรงหน้า

 

“หยุดพูดได้แล้ว ตอนนี้ร่างกายของเจ้าอ่อนแอมาก เจ้าต้องพักผ่อนก่อน แล้วค่อยบอกข้าว่าเจ้าต้องการจะพูดอะไร” หูเจียวเจียวกล่าวแทรกขึ้นมา

 

แต่… ผู้ชายคนนี้คงจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน

 

เมื่อหัวหน้าเผ่าเห็นว่าชายหนุ่มตื่นขึ้นมาแล้ว เขาจึงสั่งให้คนในเผ่าพาอีกฝ่ายไปพักฟื้นในบ้านไม้ที่ไม่มีคนอยู่ ขณะเดียวกัน เด็กชายตัวน้อยก็เดินตามหลังคนเจ็บไปติด ๆ 

 

ทันทีที่ชายคนนั้นมาถึงสถานที่พัก บาดแผลของเขาก็มีเลือดไหลออกมาอีกครั้งเนื่องจากได้รับการกระทบกระเทือนจากการเคลื่อนย้าย สำหรับพิษที่เขาได้รับ แม้แต่ยาห้ามเลือดที่หูเจียวเจียวเอาออกมาจากมิติก็ใช้ไม่ได้ผล

 

หญิงสาวจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องช่วยประคับประคองอาการบาดเจ็บของเขาต่อไป

 

ทางด้านเด็กหนุ่มเนื้อตัวมอมแมม เขายืนอยู่ที่มุมประตูเพื่อเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของเธออย่างระแวดระวัง 

 

ในขณะนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีเสียงใสก้องกังวานดังขึ้นมาจากด้านหลังเขา

 

“เจ้าเป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่กับแม่ของข้า?”