บทที่ 188: ข้อตกลงระหว่างหลงโม่กับหูชิงหยวน

ขณะนี้หูเจียวเจียวยังคงตกตะลึงกับคำเรียก ‘ท่านพ่อ ท่านแม่’ ของหู่จิง แล้วก็ถูกนางลากมาที่มุมหนึ่ง

 

หญิงสาวเห็นอีกฝ่ายทำสีหน้าสำนึกผิด และจับมือเธอพร้อมกับพูดขอโทษ

 

“หูเจียวเจียว ข้าเคยเข้าใจเจ้าผิด แถมยังชอบโวยวายทำให้เจ้ากลัวเสมอ ข้าขอโทษจริง ๆ ข้าหวังว่าเจ้าจะยกโทษให้ข้า”

 

สมองของหูเจียวเจียวเหมือนลัดวงจรไป 3 วินาทีก่อนที่เธอจะเรียกสติตัวเองกลับมาได้อีกครั้ง

 

หญิงสาวไม่ได้คาดคิดว่าคนที่ดื้อรั้นอย่างหู่จิงจะเอ่ยปากขอโทษตน

 

บัดนี้คำขอโทษของภูตหญิงที่มีนิสัยก้าวร้าวทำให้หูเจียวเจียวเหมือนเห็นฉากต่อไปว่านางจะคุกเข่าลงอ้อนวอนตรงนั้นหากเธอไม่ให้อภัยอีกฝ่าย

 

ทางด้านเสือสาวกำลังพิจารณาเกี่ยวกับถ้อยคำที่จะพูดต่อไปเผื่อในกรณีที่จิ้งจอกสาวปฏิเสธคำขอของตัวเอง

 

“ไม่เป็นไร ข้าไม่ได้เก็บมาใส่ใจ” หูเจียวเจียวตอบ

 

ทว่าสิ่งที่หู่จิงคิดในหัวตอนนี้คือจะทำอย่างไรให้น้องสาวของคนรักยกโทษให้ แต่สมองของนางกลับไม่ประมวลผลว่าคนตรงหน้าเพิ่งพูดอะไรออกมา ดังนั้นนางจึงพูดต่อไปด้วยใบหน้าขมขื่น

 

“ข้ารู้ว่าเจ้าต้องเกลียดข้ามาก เจ้าสามารถทุบตีด่าทอข้าได้ ตราบใดที่มันทำให้เจ้าใจเย็นลง— เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”

 

เสือสาวยังพูดไม่จบประโยค นางก็เห็นว่าหูเจียวเจียวมองตนด้วยรอยยิ้ม ซึ่งมันทำให้นางยืนตกตะลึง และในที่สุดหญิงสาวก็รู้ตัวว่าคำพูดของอีกคนไม่เป็นอย่างที่จินตนาการไว้

 

“เจ้า... ไม่โกรธข้าหรือ?” หู่จิงกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ แล้วเอ่ยถามออกมาอย่างไม่แน่ใจ

 

“อืม” จิ้งจอกสาวพยักหน้า

 

“แล้วที่ข้ากับหูชิงหยวนตกลงปลงใจกัน เจ้าจะไม่คัดค้านใช่ไหม?”

 

“ทำไมข้าต้องคัดค้านด้วย?” หูเจียวเจียวถามกลับ ก่อนจะแสดงสีหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “ที่แท้ผู้หญิงที่พี่สี่ชอบคือเจ้านี่เอง”

 

ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่าทำไมหู่จิงถึงมาพร้อมกับหูชิงหยวน และเรียกผู้อาวุโสในบ้านฝ่ายชายว่าท่านพ่อท่านแม่ทันทีที่นางเข้าประตูมา

 

ตอนนี้เสือสาวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอับอาย นั่นไม่ใช่เพราะนางกับหูชิงหยวนตกลงปลงใจที่จะอยู่ด้วยกัน แต่เป็นเพราะท่าทางของน้องสาวของเขาต่างหาก

 

ในอดีต นางคิดอยู่เสมอว่าหูเจียวเจียวเป็นผู้หญิงที่เอาแต่ใจ อารมณ์ร้าย ไม่มีเหตุผลและเรื่องมาก แต่นางไม่คาดคิดว่าหลังจากได้สัมผัสตัวตนที่แท้จริงของอีกคน มันกลับไม่ได้เป็นอย่างที่นางจินตนาการไว้เลยสักนิด

 

ทันใดนั้นนางก็เข้าใจว่าทำไมท่าทีของลู่เมี่ยนเอ๋อที่มีต่อจิ้งจอกสาวถึงเปลี่ยนไปมาก มันเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้สมควรได้รับจริง ๆ

 

“ชิงหยวนกับข้าเป็นคู่กันแล้ว ในอนาคตถ้าเจ้าต้องการความช่วยเหลืออะไร เจ้ามาหาข้าได้เลยนะ”

 

ช่างเป็นเรื่องยากที่สาวห้าวอย่างหู่จิงจะหน้าแดงเวลาอยู่ต่อหน้าหูเจียวเจียว

 

เสือสาวตัดสินใจแล้วว่าในอนาคตตนจะปฏิบัติต่ออีกฝ่ายเหมือนเป็นน้องสาวของตัวเอง และจะทะนุถนอมนางเช่นเดียวกับหูชิงหยวน

 

“ตกลง” หูเจียวเจียวตอบพร้อมรอยยิ้ม “ต่อจากนี้ไปเจ้าจะเป็นพี่สะใภ้สี่ของข้า”

 

ถ้าพี่สี่ตกลงปลงใจกับหู่จิงได้ เขาจะไม่ถูกมารยาของหวงเยว่ทำลายชีวิตอีก นั่นแน่นอนว่าเธอจะไม่คัดค้านเรื่องนี้

 

พูดตามตรง นอกจากข้อเสียด้านบุคลิกของเสือสาวที่ดูดุร้ายราวกับสัตว์ป่าแล้ว นางเป็นคนใจดีมาก ซึ่งเห็นได้จากการที่นางไม่มีพ่อแม่คอยเลี้ยงดู แต่นางก็เต็มใจที่จะลุกขึ้นมาปกป้องเพื่อนสนิทอย่างลู่เมี่ยนเอ๋อ

 

หากทุกคนมองหญิงสาวคนนี้เพียงแค่มุมเดียวคงจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้

 

อย่างน้อยนางก็เป็นคนที่จริงใจและน่าคบหาคนหนึ่ง

 

“ไม่ ๆๆ เจ้าควรเรียกข้าว่าหู่จิง” คนเป็นพี่สะใภ้โบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน เนื่องจากนางไม่ใช่คนที่ชอบพิธีรีตองอะไร แถมพอถูกอีกฝ่ายเรียกแบบนั้นนางก็รู้สึกว่ามันแปลก ๆ ด้วย

 

มันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่านางกำลังใช้สถานะข่มหูเจียวเจียวอยู่

 

นางไม่เคร่งเรื่องยศฐาบรรดาศักดิ์อะไรสักเท่าไหร่ อีกทั้งครอบครัวของนางก็ไม่ได้สมบูรณ์ขนาดนั้น

 

“เจียวเจียว… เจียวเจียว” หูหมินที่ขยับมาอยู่ไม่ไกลกวักมือเรียกลูกสาว

 

หูเจียวเจียวจึงปลีกตัวออกไปหานาง “มีอะไรหรือท่านแม่?”

 

ยามนี้สีหน้าของหญิงวัยกลางคนนั้นแปลกมาก นางเหลือบมองหู่จิง 2-3 ครั้ง จากนั้นก็โน้มตัวเข้าไปใกล้หูของลูกสาว และถามเสียงกระซิบว่า

 

“เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น นางบอกอะไรเจ้า? แล้วทำไมนางถึงเรียกแม่ว่าท่านแม่? ใครคือท่านแม่ของนางกัน? ผู้หญิงคนนี้หัวสมองกระทบกระเทือนจนเลอะเลือนไปแล้วหรือ? แม้แต่แม่ของตัวเองยังจำไม่ได้...”

 

เนื่องจากหู่จิงมีชื่อเสียงในเรื่องอารมณ์รุนแรง และนางเคยขัดแย้งกับหูเจียวเจียวมาก่อน หูหมินเองก็ไม่ได้มีความประทับใจในตัวอีกฝ่าย นางรู้เพียงว่าผู้หญิงคนนี้เป็นแม่เสือสาวที่ไม่ควรมีเรื่องด้วย

 

เมื่อแม่จิ้งจอกวัยกลางคนเห็นหู่จิงในตอนนี้ นางก็คิดในแง่ลบว่าอีกคนกำลังมาหาเรื่องลูกสาวของตนเอง

 

ไม่ว่าจะมองอย่างไร ในสายตาของนางก็มองเป็นอื่นไม่ได้เลย!

 

ทางด้านหูเฉียง, หูชิงซานและลูกชายคนอื่น ๆ หันมามองหน้ากัน แต่แววตาของแต่ละคนกลับแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ขณะที่พวกเขากำลังจะอธิบายให้หูหมินฟัง หูเจียวเจียวก็ช่วยไขข้อสงสัยให้นางก่อน

 

“ท่านแม่ หู่จิงบอกว่านางตกลงปลงใจกับพี่สี่แล้ว”

 

“อ๋อ...” ผู้เป็นแม่พยักหน้า 

 

ไม่กี่อึดใจต่อมา รูม่านตาของนางก็ขยายออก “หา อะไรนะ! นางตกลงปลงใจกับใครนะ!”

 

เจ้าลูกชายคนที่ 4 ที่โง่เขลาของนางพบรักกับหู่จิงงั้นรึ!?

 

ลูกชายคนนี้ของนางไม่มีข้อดีอะไรเลย แต่ถ้าเขาได้เจอคู่ที่แข็งแกร่งกว่าตนทุกด้าน เขาจะไม่เป็นทุกข์ไปตลอดชีวิตหรือ?

 

“นางกับพี่สี่” หูเจียวเจียวพูดซ้ำ

 

“...” หูหมินกลอกตาพลางเซถอยไปข้างหลัง 3 ก้าว ในขณะที่ตนรู้สึกหน้ามืดจะเป็นลม

 

“ท่านแม่!” จิ้งจอกสาวที่อยู่ใกล้ที่สุดรีบเข้าไปพยุงนางไว้

 

“ท่านแม่เป็นอะไรไหม!?”

 

หู่จิงเองก็รีบเข้าไปช่วยแม่สามี แต่เมื่อหญิงวัยกลางคนเห็นเสือสาวเข้ามาใกล้ นางก็โบกมือปฏิเสธอีกคนอย่างลนลาน พร้อมกับยืนทรงตัวด้วยการช่วยเหลือของลูกสาว

 

“ไม่เป็นไร แม่สบายดี”

 

นางพูดขณะที่ผละออกจากหูเจียวเจียวและรักษาระยะห่างจากหู่จิงด้วยท่าทางเหมือนเห็นผี

 

“ท่านแม่...” เสือสาวเรียกผู้อาวุโสอีกครั้งด้วยสีหน้าเจ็บปวด นางรู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่ชอบตนเองเอามาก ๆ

 

“ช้าก่อน อย่าเพิ่งเรียกข้าแบบนั้น!” หูหมินยื่นมือออกมาขวางระหว่างหญิงสาวทั้ง 2 คน นางต้องการเวลาสักพักเพื่อยอมรับความจริงนี้

 

แม้ว่าในยามปกติแม่จิ้งจอกไม่เคยพูดหรือทำอะไรดี ๆ กับลูกชายทั้ง 4 แต่นางก็หวังว่าในอนาคตพวกเขาจะได้พบคู่ชีวิตที่ดี ดังนั้นเมื่อนางมองหู่จิงแว้บแรก นางก็เห็นแต่ความรุนแรงในครอบครัว แล้วเจ้าสี่จะทนได้อย่างไร!

 

หัวอกของคนเป็นแม่กำลังแตกสลาย เวลานี้นางต้องการใช้เวลาอยู่เงียบ ๆ ตามลำพังสักพัก

 

“เสี่ยวหมิน เจ้าอย่าคิดมากเลย เป็นเรื่องดีที่ชิงหยวนสามารถหาคู่ได้ แต่หู่จิงอาจจะไม่ค่อยถูกใจเจ้านัก... ” เมื่อหูเฉียงเห็นภรรยาเป็นเช่นนี้ เขาก็โน้มตัวไปปลอบนาง

 

เขาเอื้อมมือไปแตะมืออีกฝ่ายเบา ๆ

 

แต่เขาก็ถูกหูหมินสะบัดทิ้งไปทันที นางตวัดตาจ้องสามีเขม็ง จากนั้นก็หันไปมองหู่จิงตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะส่ายหัวพลางถอนหายใจ

 

“ช่างมันเถอะ” ทันใดนั้นแม่จิ้งจอกวัยกลางคนก็รู้สึกว่าสิ่งที่หูเฉียงพูดนั้นถูกต้อง บางทีอาจจะเป็นเพราะหูชิงหยวนโชคไม่ดี

 

อีกทั้งนางจำได้ว่าเสือสาวยังไม่เคยมีคู่มาก่อน

 

อย่างน้อยลูกชายคนที่ 4 ในครอบครัวของนางก็สามารถยืดอกอย่างภาคภูมิใจได้ว่าตนเป็นคู่คนแรกของหู่จิง!

 

เมื่อหูหมินคิดแบบนี้ จู่ ๆ นางก็รู้สึกอึดอัดน้อยลง

 

ครู่ต่อมา คนเป็นแม่สามีชำเลืองมองลูกสะใภ้อีกครั้งและยิ้มอย่างใจดี “หู่จิง ในอนาคตเราต้องฝากฝังชิงหยวนของเราไว้กับเจ้า เจ้าต้องปฏิบัติต่อเขาให้ดี”

 

ถ้านางมีท่าทางที่ไม่ดีต่อเสือสาว มันคงจะแย่มากหากนางกลับบ้านไปแล้วระบายทุกอย่างลงที่หูชิงหยวน ดังนั้นนางจึงต้องทำดีกับอีกฝ่ายให้มากขึ้น

 

ทางด้านหู่จิงพอได้ยินคำพูดของหูหมิน นางก็เผยรอยยิ้มกว้างและพยักหน้าซ้ำ ๆ “ท่านแม่ไม่ต้องกังวล ข้าจะดูแลเขาให้ดีที่สุดอย่างแน่นอน”

 

คำพูดของพวกนางคิดเห็นไปในทางเดียวกันว่าหูชิงหยวนจะต้องได้รับการดูแลเป็นอย่างดี 

 

ส่วนหูเจียวเจียวหลังจากได้เห็นภาพทั้งคู่ปรองดองกัน เธอก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

 

แต่ทำไมเธอถึงคิดว่าแม่ของตนยอมรับคู่ของพี่สี่ในฐานะคู่ครองเท่านั้น ไม่ใช่ในฐานะคู่รักที่แท้จริง…

 

…

 

อีกด้านหนึ่ง

 

“หลงโม่ ข้าคิดอย่างรอบคอบแล้ว... มันเป็นความผิดของข้าเองที่เยาะเย้ยเจ้ามาตลอด ข้าขออภัยเจ้าด้วย”

 

หูชิงหยวนโอบไหล่ของหลงโม่พลางบังคับให้อีกคนก้มศีรษะลงเพื่อฟังในสิ่งที่ตนพูด 

 

มังกรหนุ่มขมวดคิ้วและคิดว่าหูเจียวเจียวยังอยู่ใกล้ ๆ เขาจึงไม่ขัดขืนอะไรแล้วเดินตามพี่ชายของนางไปเรื่อย ๆ 

 

“ข้ามีข้อเสนอข้อหนึ่ง เพื่อชดเชยความผิดที่ข้าทำไปก่อนหน้านี้ ข้าจะทำสัญญากับเจ้า เจ้าสามารถทำทุกอย่างที่เจ้าต้องการได้เลย เจ้าสนใจไหม?” 

 

หูชิงหยวนตบหน้าอกของตัวเองพลางมองไปที่คู่ของน้องสาวด้วยท่าทางที่กล้าหาญ

 

เมื่อหลงโม่ได้ยินเช่นนี้ เขาดูเหมือนจะนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ แล้วแสงสีดำก็ส่องประกายในดวงตาสีทองที่ลึกล้ำ

 

ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสนใจ

 

“อะไรก็ได้งั้นรึ?”

 

“อะไรก็ได้!” จิ้งจอกหนุ่มพยักหน้ารับโดยไม่รู้เลยว่ากำลังเผชิญกับอะไร…