บทที่ 172: คำสัญญาของหลงโม่

“ถูกต้อง พ่อไม่ได้โม้ ภูตหนุ่มบางคนในเผ่ายังไม่แข็งแกร่งเท่าพ่อเลย!” หูเฉียงพูดพร้อมกับอวดกล้ามเนื้อแขนของตน

 

หูหมินที่เห็นท่าทางของสามีก็ผลักเขาออกไปด้วยความรังเกียจ

 

“ไปเอาผลไม้มา เอาไปวางอยู่กับเหยื่อแบบนั้นมันจะติดกลิ่นคาวเอา”

 

“ตกลง” พ่อจิ้งจอกไม่ถือสา เขาเดินไปยกผลไม้เข้าไปในบ้านหินทันทีแบบอารมณ์ดี

 

หูเจียวเจียวเองก็อดยิ้มออกมาไม่ได้เช่นกัน

 

หากหูเฉียงเกิดในยุคปัจจุบัน เขาจะต้องเป็นสามีที่เอาใจภรรยาเก่ง เป็นคนบ้างานและคอยทำตามที่ภรรยาบอกอย่างเข้มงวดแน่นอน 

 

เจ้าของร่างเดิมได้รับการปรนเปรอที่ดีขนาดนี้ คนที่เอาใจนางที่สุดคงไม่พ้นพ่อจิ้งจอก ปกติตอนที่อยู่บ้าน เขาไม่เคยปล่อยให้หูหมินทำงาน และฝีมือการทำเนื้อย่างของเขาก็ดีที่สุดในครอบครัวเช่นกัน

 

แม่จิ้งจอกได้รับการดูแลอย่างทะนุถนอมจากสามีวันแล้ววันเล่าจนเป็นเวลาหลายปีไม่เคยเปลี่ยนแปลง

 

ด้วยเหตุนี้ หูหมินจึงคิดว่าผู้หญิงควรได้รับการปรนเปรอดังกล่าว

 

เวลาต่อมา หูเจียวเจียวจับมือของผู้เป็นแม่ นางอายุเกือบ 40 ปีแล้ว แต่ผิวนางยังคงดูเยาว์วัยเหมือนมือของสาวสะพรั่ง

 

“ท่านแม่ ข้ามีคำถาม” จิ้งจอกสาวขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบาอย่างสงสัย

 

“ผู้หญิงในเผ่ามีคู่หลายคน ทำไมท่านถึงมีคู่คนเดียวล่ะ?”

 

โดยทั่วไป หลังจากที่ภูตหญิงคลอดลูกแล้ว พวกนางจะเริ่มเลือกคู่ใหม่ เพราะเป็นเรื่องยากที่ภูตชายคนเดียวจะดูแลลูกพร้อมกับคู่ได้ดี

 

สาเหตุที่เจ้าของร่างเดิมไม่มีคู่ครองคนอื่นนอกจากหลงโม่เป็นเพราะนางหมกมุ่นอยู่กับอิงหยวนมากเกินไปจนดูถูกภูตคนอื่น

 

ทว่าตั้งแต่ที่หญิงสาวมาถึงโลกของภูต หูหมินก็มีแต่พ่อหูเฉียวเป็นคู่ครองเพียงคนเดียว

 

“สาวน้อย นึกยังไงเจ้าถึงถามเรื่องนี้ขึ้นมา ปกติเจ้าไม่เคยสนใจเรื่องของแม่ด้วยซ้ำ” หูหมินพูดพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะมองออกไปนอกบ้าน น้ำเสียงที่อ่อนโยนของนางเผยให้เห็นถึงความเศร้าโศก

 

“อันที่จริง นอกจากพ่อของเจ้าแล้ว แม่ก็เคยมีคู่มาก่อน แต่เกิดอุบัติเหตุระหว่างทางที่จะย้ายมายังเผ่า เขาไม่สามารถมาที่เผ่านี้กับเราได้”

 

หูเฉียงกับหูหมินหลบหนีจากเผ่าอื่นมาที่นี่เมื่อ 20 ปีที่แล้ว พวกเขาเป็นคู่รักในวัยเด็กและมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกัน หลังจากที่มาถึงเผ่าแห่งนี้ นางก็ไม่ได้หาคู่เพิ่มในเผ่าเพราะนางกำลังตั้งท้องกับเขา

 

“เขาตายแล้วหรือ?” หูเจียวเจียวรู้สึกแปลกใจ เธอไม่คิดว่าตนเองจะเคยมีพ่อเลี้ยงด้วย 

 

“แม่ไม่เห็นเขามาหลายปีแล้ว แม่เลยคิดว่าเขาคงตายไปแล้ว” แม่จิ้งจอกพยักหน้า

 

ด้วยเหตุนี้ หูเฉียงจึงกลัวว่านางจะเสียใจ เพราะฉะนั้นเขาจึงเชื่อฟังภรรยามาก

 

หูเจียวเจียวที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดเงียบไปครู่หนึ่ง

 

ปรากฏว่าพ่ออีกคนของเธออาภัพมาก เนื่องจากเขาเสียชีวิตระหว่างเดินทางหลบหนี

 

เมื่อหญิงสาวพิจารณาจากสีหน้าท่าทางของหูหมินแล้ว นางน่าจะมีความรู้สึกต่อเขาไม่มากก็น้อย ดังนั้นนางจึงไม่ต้องการหาคู่เพิ่มหลังจากที่เขาเสียชีวิต

 

โลกของภูตนี้เต็มไปด้วยอันตรายรอบด้าน บางทีก็จะมีเผ่าต่าง ๆ บุกโจมตีกันเองและแย่งชิงทรัพยากรในการเอาชีวิตรอด หากพวกเขาเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ภูตที่โชคดีจะยังคงสามารถหลบหนีได้ทัน แต่ก็ยังมีภูตโชคร้ายที่ถูกฆ่าตายระหว่างเกิดเหตุการณ์นั้น

 

เผ่าของพวกเขาเองก็ถูกสร้างขึ้นโดยกลุ่มภูตที่หลบหนีมาจากเผ่าอื่น

 

ดูเหมือนว่าในอนาคต แนวป้องกันของเผ่าจะต้องแข็งแกร่งขึ้นเพื่อป้องกันปัญหาเอาไว้ก่อนล่วงหน้า

 

หูเจียวเจียวครุ่นคิดอยู่ในใจ 

 

ในขณะที่แม่ลูกจิ้งจอกพูดคุยกัน หูเฉียงได้ยกถุงผลไม้ออกไปแล้ว และกำลังจะอุ้มหมูป่าไปที่แม่น้ำเพื่อจัดการกับมัน

 

“เจียวเจียว เสี่ยวหมิน พวกเจ้าคุยกันไปก่อนนะ ข้าจะไปจัดการเหยื่อแล้วเอามาย่างให้กิน เนื้อของเหยื่อตัวนี้น่าจะมีไขมันมากทีเดียว”

 

เนื่องจากภูตชอบกินเนื้อติดมัน โดยเฉพาะในฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาว เมื่อได้รับน้ำมันที่ชุ่มฉ่ำจากเนื้อสัตว์ พวกเขาจะสามารถกักเก็บไขมันได้

 

พ่อจิ้งจอกจงใจล่าเหยื่อตัวอวบอ้วนมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ

 

เมื่อผู้เป็นภรรยาได้ยินคำพูดของเขา นางก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ในทันที และรีบตะโกนบอกเขาว่า “เดี๋ยวก่อน เจ้าไม่จำเป็นต้องจัดการเหยื่อ ปล่อยเหยื่อไว้แบบนั้นแหละ”

 

หูเฉียงทำสีหน้างุนงง “แล้วจะให้ใครจัดการมันล่ะ?”

 

“ท่านพ่อไปพักผ่อนเถอะ ข้าจะทำให้เอง” หูเจียวเจียวรีบพูดขึ้นมา

 

เธอแค่ขอให้พ่อแม่จิ้งจอกมาทานอาหารเย็นร่วมกัน ไม่ใช่มาทำงานแบบนี้

 

“เจียวเจียวนั่งอยู่เฉย ๆ” หูหมินจับมือหญิงสาวอีกครั้งเพื่อป้องกันไม่ให้เธอสัมผัสเหยื่อ

 

จนถึงตอนนี้ พ่อกับลูกสาวก็ยิ่งรู้สึกสับสนมากขึ้น

 

นางกำลังจะทำอะไร?

 

ในเวลาเดียวกัน หลงเหยากำลังนอนเล่นอยู่บนบันได โดยยื่นหน้ามองลงมายังชั้นล่าง ขณะที่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

 

เด็กน้อยพึมพำเบา ๆ ว่า “ทำไมท่านยายถึงไม่ให้คนอื่นไปจัดการเหยื่อล่ะ แค่ดูเนื้อก็รู้สึกหิวแล้ว”

 

“เสี่ยวเหยาอยากเห็นมากกว่านี้!”

 

เจ้าตัวเล็กพึมพำกับตัวเองเสร็จแล้วก็ไถลตัวลงมานอนบนพื้นเหมือนลูกเสือ พร้อมกับมีน้ำลายไหลออกจากปากขณะจ้องมองที่หมูป่าตัวอ้วน

 

หลังจากที่เขาจ้องมองมันอยู่นาน เขาก็พลิกตัวกลับมาและสัมผัสท้องของตัวเองด้วยท่าทางงุนงง “เสี่ยวเหยาเฝ้าดูมานานแล้ว ทำไมถึงยังหิวอยู่...”

 

…

 

ที่ชั้นล่าง หูหมินจับมือหูเจียวเจียวพลางมองไปรอบ ๆ ราวกับกำลังมองหาบางสิ่ง

 

“หลงโม่อยู่ที่ไหน บอกให้เขาออกมาหน่อย แม่มีอะไรจะพูดกับเขา”

 

แม้ว่าจิ้งจอกสาวจะประหลาดใจ แต่เธอก็เดินไปที่สวนหลังบ้านและเรียกมังกรหนุ่มที่กำลังจัดของในโกดังอยู่

 

ส่วนหูเฉียงซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ เฝ้าดูภรรยาด้วยความสงสัยว่านางกำลังคิดจะทำอะไร

 

ทันทีที่หลงโม่เดินออกมา ดวงตาของหูหมินก็เปลี่ยนเป็นเครื่องตรวจจับสิ่งแปลกปลอมพลางมองเขาขึ้นลงตั้งแต่หัวจรดเท้า

 

จากนั้นนางก็ดึงหูเจียวเจียวไปไว้ข้างหลังตนและพูดอย่างเข้มงวดว่า

 

“เจียวเจียวของเราถูกประคบประหงมมาตั้งแต่ยังเด็ก ก่อนที่นางจะมาเป็นคู่กับเจ้า นางไม่เคยทำงานเลย ตั้งแต่นางมาอยู่กับเจ้า นางต้องตกระกำลำบาก นางไม่เพียงแค่ต้องดูแลลูก แต่นางยังต้องทำอาหารให้เจ้าอีก”

 

“ในฐานะผู้ชาย เจ้าดูแลคู่ของเจ้าประสาอะไร?”

 

ครั้งล่าสุดที่หญิงวัยกลางคนเห็นลูกสาวทำงานได้แบบคล่องแคล่วรวดเร็ว นางก็มีคำถามอยู่ในใจมาตลอด ตั้งแต่มังกรหนุ่มกลับมาอาศัยที่เผ่า จิ้งจอกสาวก็เป็นคนทำอาหารเองเสมอ

 

หัวอกคนเป็นแม่ผู้หวังจะปรนนิบัติลูกสาวเหมือนอยู่บนสรวงสวรรค์จะทนได้อย่างไร?

 

ทางด้านหลงโม่คิดว่าหูเจียวเจียวดูแลลูก ๆ ด้วยตัวคนเดียวมาตลอด 5 ปีที่ผ่านมา จึงตำหนิตัวเองทันทีว่า “มันเป็นความผิดของข้าเอง”

 

เมื่อหูหมินเห็นว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะปัดความรับผิดชอบเลย ใบหน้าของนางก็อ่อนลงเล็กน้อย

 

ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะไม่ได้เกินเยียวยาอย่างที่คิด 

 

ทันทีที่หูเจียวเจียวได้ยินอย่างนั้น เธอก็รู้ว่าแม่จิ้งจอกต้องกำลังเข้าใจผิดแน่

 

“ท่านแม่” เธอดึงเสื้อผ้าของหูหมินโดยต้องการจะอธิบายว่า “ที่จริงแล้ว หลงโม่ก็ทำมามากแล้วเหมือนกัน…”

 

ยกเว้นการทำอาหาร หลงโม่ก็เป็นคนดูแลงานเล็กและใหญ่ทั้งหมดในบ้านคนเดียว

 

“เจียวเจียว เจ้าอย่าพูดเลย” หญิงวัยกลางคนขัดจังหวะลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนจะมองไปที่ชายร่างสูง “เจียวเจียวของข้าเป็นคนอ่อนแอและถูกรังแกได้ง่าย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะรังแกนางได้”

 

“เจ้าแค่ตอบข้ามาที่นี่! วันนี้! ในอนาคตเจ้าจะดูแลเจียวเจียวให้ดีได้ไหม ถ้าเจ้าไม่ดูแลนางให้ดี ข้าจะพานางกลับไป เจียวเจียวของเราเป็นผู้หญิงที่ดี ผู้ชายส่วนใหญ่ในเผ่าอยากจะได้ตัวนางไปครองทั้งนั้น!”

 

เมื่อมังกรหนุ่มได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของเขาก็มืดลง

 

พากลับ?

 

หูเจียวเจียวเป็นคู่ของเขา และเขาจะไม่ยอมให้ภูตคนไหนมาแย่งนางไปเด็ดขาด!

 

แม้กระทั่งพ่อแม่ของนางด้วย!

 

ขณะนี้จิ้งจอกสาวมองดูใบหน้าที่เศร้าหมองของหลงโม่ แล้วอดรู้สึกกังวลขึ้นมาไม่ได้ เธอจึงรีบดึงมือของหูหมินเพื่อส่งสัญญาณให้นางหยุดพูด

 

ท่านแม่ นี่มันเจ้าจอมวายร้ายนะ!

 

ท่านต้องรู้ว่าหลงโม่เป็นภูตที่อ่อนไหวมาก สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือการถูกกดดัน

 

ถ้าเขาโกรธขึ้นมาจริง ๆ ทั้งครอบครัวจะต้องลงไปนอนในหลุมกันหมด

 

ทั้งที่เธออยากจะอยู่กับครอบครัวที่แสนดีและเอาใจใส่เธอตลอดไป เธอไม่อยากให้ทุกอย่างมันพังลงแบบนี้ 

 

เมื่อหูเจียวเจียวพยายามหยุดหูหมินไม่ให้พูดต่อ หลงโม่ก็ก้าวไปจับมือของเธอ ก่อนจะประสานมือเข้าด้วยกัน และมองไปที่แม่ยายอย่างแน่วแน่

 

“ตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าจะปฏิบัติต่อนางให้ดีที่สุด” หลงโม่ขมวดคิ้วพร้อมเอ่ยคำสัญญาด้วยน้ำเสียงที่ดังก้องเข้าไปในใจของทุกคน