บทที่ 173: ชิมเนื้อย่างที่หลงโม่ทำ

เสียงที่นุ่มนวลและมั่นคงของหลงโม่ดังเข้ามาในหูของหูเจียวเจียว ราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิที่พัดเข้าสู่หัวใจ แล้วความอบอุ่นนั้นก็แผ่ไปที่แขนขา

 

หญิงสาวก้มลงมองมือที่กำลังประสานกันพร้อมกับที่มีความประหลาดใจฉายผ่านดวงตาเรียวสวย

 

นี่เขาถือโอกาสนี้สารภาพรักกับเธอหรือเปล่า?

 

ไม่ใช่เพราะความรับผิดชอบหรือเพราะถูกบังคับ แต่เป็นเพราะเขาอยากดูแลเธอให้ดี

 

ทางด้านหูหมินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

 

ก่อนที่หูเจียวเจียวจะทันได้เคลื่อนไหว แม่ของเธอก็พูดต่อว่า

 

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าจะต้องรับผิดชอบอาหารที่เจียวเจียวและลูกกิน”

 

“...!” คนเป็นลูกสาวตกตะลึง

 

เธอไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าแม่จิ้งจอกเฒ่ามีความคิดที่อยากจะให้หลงโม่ทำอาหาร!

 

ถ้าจะให้เธอกินอาหารที่มังกรหนุ่มทำ เธอยอมกินเนื้อสัตว์ดิบ ๆ เสียดีกว่า!

 

“ท่านแม่ เขาทำอาหารไม่เป็น ให้ข้าทำเถอะ ข้าชอบทำอาหารมาก” หูเจียวเจียวเขย่าแขนหูหมินโดยพยายามให้อีกคนกลับคำตัดสินนี้

 

ไม่เพียงแค่นั้น ลูกน้อย 5 คนในครอบครัวของเธอไม่ใช่คนที่จู้จี้จุกจิกเรื่องกิน แต่พวกเขากลับพยายามหลีกเลี่ยงอาหารที่พ่อมังกรเป็นคนทำซึ่งมันแสดงให้เห็นว่าฝีมือการทำอาหารของอีกฝ่ายนั้นน่าสะพรึงกลัวแค่ไหน 

 

“ขนาดทำอาหารยังทำไม่เป็น แล้วเขาจะดูแลเจ้าได้ยังไง?”

 

หูหมินมีท่าทีแข็งกร้าว ก่อนจะหันไปพูดใส่หลงโม่ด้วยท่าทางไม่ไว้ใจ

 

“เจ้าทำอาหารไม่เป็นด้วยซ้ำ แบบนี้ข้าจะไว้ใจฝากเจียวเจียวไว้กับเจ้าได้ยังไงกัน!”

 

ยามนี้จิ้งจอกสาวแทบอยากจะร้องไห้ เธอที่ยืนอยู่ข้างหลังผู้เป็นแม่รีบส่ายหัวส่งสัญญาณให้มังกรหนุ่ม

 

ความคิดของหูเจียวเจียว: ช่วยบอกว่าไม่เห็นด้วยทีเถอะ!

 

สิ่งที่หลงโม่เข้าใจ: อย่าทำให้แม่ของนางผิดหวัง

 

ในตอนนั้นเอง ชายหนุ่มผงกหัวรับอย่างมั่นใจ

 

อย่างไรเสีย เขาก็เคยย่างเนื้อให้ลูกทั้ง 5 กินมาก่อน อีกทั้งเมื่อเร็ว ๆ นี้เขาได้ดูวิธีการทำอาหารของจิ้งจอกสาวทุกวัน ดังนั้นการทำอาหารจึงไม่น่าจะใช่เรื่องยากสำหรับเขา

 

ทางด้านหูเจียวเจียวถอนหายใจด้วยความโล่งอก และในขณะที่เธอกำลังจะชื่นชมยินดี เสียงของหลงโม่ที่ฟังดูมั่นใจมากก็ดังขึ้น

 

“ตกลง วันนี้ข้าจะทำอาหารให้ทุกคนเอง”

 

ยิ่งไปกว่านั้น เขากลัวว่าหญิงสาวจะเป็นกังวลจึงพูดเสริมอีกว่า

 

“ข้าจะตั้งใจทำ”

 

“???” หูเจียวเจียวนิ่งค้างไปชั่วครู่ก่อนจะส่งเสียงกู่ร้องในใจ

 

ไม่น้าาาาา!

 

…

 

บนบันได หลงเหยาที่ง่วงงุนตกใจจนหางของเขาตั้งชัน

 

ท่านพ่อเพิ่งพูดว่าอะไรนะ?

 

เขาอยากจะทำอาหารของวันนี้หรือ?

 

รูม่านตาสีแดงของเจ้าตัวเล็กขยายใหญ่ขึ้นด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ชัด พร้อมกับปากที่อ้ากว้าง โดยรวมแล้วความรู้สึกที่แสดงออกบนใบหน้าของเขามีแต่ความหวาดกลัว จากนั้นเจ้าตัวเล็กก็ยันตัวลุกขึ้นจากพื้นรีบวิ่งไปที่ห้องของพี่ ๆ

 

ในขณะที่วิ่งไป เด็กน้อยก็แหกปากตะโกนไม่ขาดสาย

 

“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว! พี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาม พี่สี่!”

 

“ท่านพ่อกำลังจะฆ่าพวกเรา!”

 

แต่ด้วยความที่เขาวิ่งเร็วจนเกินไปจึงเผลอสะดุดขาตัวเองล้มลงกับพื้น

 

บวกกับร่างกายของเด็กหนุ่มกลมไปทั้งตัวจึงกลิ้งไปบนพื้นหลายตลบก่อนที่เขาจะลุกขึ้นวิ่งต่อไป

 

ในหัวของหลงเหยาตอนนี้คิดที่จะหนีเอาชีวิตรอดให้ได้เพียงเท่านั้น

 

…

 

“ท่านแม่ ข้าคิดว่าควรลืมมันไปเสียดีกว่า” หูเจียวเจียวพูดเกลี้ยกล่อมพลางส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปที่พ่อจิ้งจอก

 

“เสี่ยวหมิน เจ้าให้ข้าทำดีกว่าไหม?”

 

หูเฉียงเข้าใจความหมายของลูกสาวในทันที และพูดกับภรรยาด้วยรอยยิ้ม

 

ตอนนี้เขาเริ่มประทับใจในตัวของหลงโม่และยินดีที่จะช่วยเหลืออีกฝ่ายต่อหน้าหูหมิน

 

มันก็แค่ทำอาหารเท่านั้น ซึ่งไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เพราะที่สำคัญกว่านั้นคือเขาจะหาเวลาสอนลูกเขยทำอาหารในอนาคต

 

ทางด้านหูเจียวเจียวแสดงท่าทางขอบคุณผู้เป็นพ่อ 

 

อย่างน้อยพ่อของเธอก็ยังคงเชื่อถือได้

 

ขณะเดียวกัน หูหมินเลิกคิ้วมองไปทางสามี “เจ้าหุบปากไปเลย! เจ้าไปเอาผลไม้มาให้ลูกกินเร็วเข้า!”

 

“ตกลง ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

 

พ่อจิ้งจอกพยักหน้ารับระรัว เขาแทบจะติดปีกบินเข้าไปในบ้านเพื่อหยิบผลไม้เลยด้วยซ้ำ 

 

“...” หูเจียวเจียวที่เห็นเช่นนั้นรู้สึกพูดไม่ออก

 

เธอขอถอนคำพูดของตัวเองเมื่อกี้นี้ทั้งหมด!

 

หลงโม่เองก็แยกไปที่ครัวเพื่อทำอาหาร จิ้งจอกสาวจึงตั้งท่าจะเข้าไปช่วยเขา แต่เธอกลับถูกหูหมินลากไปคุยอีกทาง เธอเลยได้แต่ภาวนาในใจเงียบ ๆ ว่าวันนี้คู่ของตนจะทำอาหารได้ดีเป็นพิเศษ

 

เมื่อพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า 

 

ในที่สุดมังกรหนุ่มก็ทำอาหารเสร็จ และทุกคนในครอบครัวก็มานั่งพร้อมหน้ากันอยู่ที่โต๊ะอาหารในสวนหลังบ้าน พลางมองดูเขาวางจานเนื้อย่างสีเข้มไว้บนโต๊ะ

 

แล้วคนอื่น ๆ ก็ทำหน้าสงสัย

 

เจ้าสิ่งนี้กินได้ใช่ไหม?

 

“หลงโม่ เจ้าทำอะไรน่ะ?” หูหมินมองดูชายหนุ่มนำเนื้อจานสุดท้ายมาวาง และก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไป

 

“เนื้อย่าง” หลงโม่ตอบแบบจริงจัง

 

เนื่องจากนี่เป็นอาหารชนิดเดียวที่เขารู้วิธีทำ

 

เมื่อหูเจียวเจียวกวาดตามองดูอาหารบนโต๊ะที่น่าขนลุก เธอก็ยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเอง เธอไม่สามารถทนมองสิ่งที่วางอยู่ตรงหน้าตนได้อีกต่อไป

 

ทางด้าน 4 พี่น้องตระกูลหู หูชิงซานผู้เป็นพี่ใหญ่รู้สึกว่าฉากนี้ช่างดูคุ้นเคย เขาจึงหันไปมองหน้าพี่น้องอีก 3 คนพลางถ่ายทอดคำพูดผ่านทางสายตา 

 

ทำไมเนื้อย่างจานนี้ถึงดูคล้ายกับเนื้อที่พวกเราทำเลยล่ะ?

 

ส่วนเด็กตระกูลหลงทั้ง 5 คนถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปากพร้อมกับทำสีหน้าเหมือนกับว่ากำลังประท้วงพวกผู้ใหญ่อยู่

 

“ท่านพ่อ ทำไมเนื้อย่างถึงเหมือนกับถ่านที่ท่านแม่ทำเลยล่ะ?” หลงเหยาใช้หางรูปสามเหลี่ยมค่อย ๆ เขี่ยเนื้อย่างตรงหน้า ซึ่งสัมผัสที่ได้รับนั้นมันแข็งมากจนเขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกมา

 

มันคล้ายกันมากจริง ๆ!

 

“ฮ่า ๆๆ อุ๊บ!” หูเจียวเจียวหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง เมื่อเธอนึกขึ้นมาได้ว่าไม่สมควร เธอก็รีบยกมือขึ้นปิดปาก กลั้นยิ้ม ก่อนจะอธิบายอย่างจริงจัง

 

“สีเนื้อสุกเกินไป มันออกเข้ม ๆ ไปหน่อย แต่ข้างในอาจจะอร่อยก็ได้”

 

จากนั้นหูเฉียงก็เป็นคนคอยช่วยบรรเทาบรรยากาศที่หนักอึ้ง “ใช่ พวกเจ้ามัวมองอะไรกันอยู่ กินเร็ว เรามาลองชิมฝีมือของเสี่ยวโม่กัน”

 

เขาพูดจบแล้วก็เป็นผู้นำในการหยิบเนื้อที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมากัดคำใหญ่

 

“เจียวเจียวพูดถูก แม้ว่าสีมันจะดูเข้มไปหน่อย แต่ถ้าเจ้าไม่ลองชิมดูก็ไม่รู้หรอก รสชาติจริง ๆ แล้ว... แอวะ!” 

 

รอยยิ้มบนใบหน้าของพ่อจิ้งจอกค่อย ๆ เลือนหายไป และเขาพยายามอย่างหนักที่จะกลืนเนื้อย่างในปาก แต่สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถทนต่อไปได้อีก จึงคายมันออกมา

 

“...” ยามนี้ทุกคนที่ได้เห็นสภาพของหูเฉียงนิ่งเงียบไปชั่วขณะ 

 

เขาคิดจริงหรือว่าคนอื่นจะเชื่อคำพูดของเขา!

 

“เสี่ยวหมิน เจ้าไม่ต้องกินดีกว่า เดี๋ยวท้องเสีย” ชายวัยกลางคนคายของเสียออกจากปาก และรีบพูดกับภรรยาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

 

เขาทำท่าเหมือนกับว่ามียาพิษอยู่ในเนื้อย่าง

 

ปฏิกิริยาของพ่อจิ้งจอกทำให้คิ้วของหลงโม่ขมวดแน่น

 

เนื้อย่างของเขาแย่ขนาดนั้นเลยหรือ?

 

เขาจำได้ว่าตอนที่หูเจียวเจียวทำอาหาร มันก็มีไฟลุกแบบนี้ เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าขั้นตอนทุกอย่างเหมือนกันหมด แล้วเขาพลาดตรงไหนไปกันแน่?

 

มังกรหนุ่มรู้สึกสับสนมากจึงหันไปหาลูกทั้ง 5 คน

 

พอเด็ก ๆ เห็นผู้เป็นพ่อหันหน้ามามองตนก็พากันตัวสั่น

 

“เช้านี้ข้ากินอิ่มเกินไป ข้ายังไม่หิวเลย” หลงอวี้มองไปทางอื่นและพูดเสียงเบาเหมือนกำลังพูดกับตัวเอง

 

“ใช่ ข้าก็ไม่หิวเหมือนกัน” หลงหลิงเอ๋อพยักหน้าเห็นด้วย

 

ทานด้านหลงเซียวเอื้อมมือไปแตะโต๊ะ แล้วขยับตัวให้ห่างเนื้อย่างก่อนจะทำท่าคว้าอากาศ 

 

ในขณะที่หลงจงโพล่งออกมาตามตรง “ข้าไม่กินถ่าน”

 

การแสดงออกของเด็กน้อย 4 คนส่งผลให้ใบหน้าของหลงโม่เข้มขึ้นเรื่อย ๆ และในที่สุดเขาก็จ้องมองไปที่ลูกชายคนสุดท้องนิ่ง

 

“เอิ่ม เอ่อ...” หลงเหยากระวนกระวายจนไม่สามารถพูดได้ชัดเจน จากนั้นเขาจับหางของตัวเองมาเป็นกำบังเหมือนกับผู้หญิงสมัยโบราณที่รีบปิดหน้าตนเองด้วยผ้าเช็ดหน้า

 

“เจ้าไม่หิวหรือ?”

 

พ่อมังกรถามขึ้นมาทันที

 

เจ้าตัวเล็กรีบส่ายหัวทันควัน “เปล่า เสี่ยวเหยาหิวมาก เสี่ยวเหยากินได้เยอะ!”

 

“งั้นก็รีบกินเถอะ” หลงโม่พูดพร้อมยื่นชิ้นเนื้อย่างให้เขาอย่าง 'อ่อนโยน'

 

“ฮือออ...ขอบคุณท่านพ่อ...”

 

หลงเหยารู้สึกสะเทือนใจจนเขาอยากจะร้องไห้ เขาหยิบเนื้อย่างขึ้นมาภายใต้สายตาที่อ่อนโยนของคนเป็นพ่อ ในไม่กี่อึดใจ เขาหลับตาลงพร้อมจะพลีชีพ

 

งั่ม! 

 

เขากัดเนื้อลงไปเต็มแรง

 

ปั้ก!

 

เพียงแค่ฟันน้อย ๆ กระทบเนื้อ ฟันซี่หนึ่งก็หลุดออกจากปากของเจ้าตัว!

 

บัดนี้มันปลิวไปในอากาศอย่างสวยงามก่อนจะตกลงบนโต๊ะพร้อมกับเสียงดังตุ๊บและหมุนไปมาหลายครั้ง…

 

ต่อมา หลงเหยาลืมตาขึ้นแตะฟันที่ว่างเปล่า จากนั้นเบ้าตาของเขาก็ชื้นทันที ประกอบกับปลายจมูกเปลี่ยนเป็นสีแดง จนในที่สุดเจ้าตัวเล็กก็ร้องไห้ออกมา

 

“โฮ ๆๆ...ฟันเสี่ยวเหยาหายไปแล้ว...”