บทที่ 76: ข้าก็อยากใช้ตะเกียบเหมือนกัน

หูเจียวเจียวหั่นเนื้อเป็นชิ้นเล็ก ๆ ในชามแล้วค่อย ๆ ใช้ตะเกียบคีบกินทีละคำ

 

หลังจากวันอันแสนยุ่งเหยิง หญิงสาวก็รู้สึกหิวมากกว่าปกติ

 

เธอก้มหน้าก้มตากินอาหารของตัวเองจริงจังมากจนไม่ได้สังเกตเห็นว่าหลงโม่ที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่งมองมาที่เธออย่างสงสัย

 

ชายหนุ่มมองขาตุ๋นชิ้นโตตรงหน้าด้วยความเหลือเชื่อ ในอดีตผู้หญิงคนนี้เคยกินทุกอย่างที่มีในบ้านคนเดียว แต่วันนี้นางไม่เพียงแค่ทำอาหารให้เขาเท่านั้น

 

แต่นางยังแบ่งเนื้อครึ่งขาให้ลูก ๆ ได้กินกันทุกคนอีกด้วย

 

ผู้หญิงคนนี้เป็นบ้าอะไรไปถึงได้ทำสิ่งที่ผิดแปลกไปจากเดิม? นี่นางวางยาพิษไว้ในเนื้อหรือเปล่า?

 

ถัดมา มังกรหนุ่มกัดเนื้อกินคำใหญ่ แล้วก็ต้องมีสีหน้าประหลาดใจ

 

ทันทีที่เนื้อกรอบ ๆ นุ่ม ๆ ถูกส่งเข้าไปในปาก กลิ่นเนื้อหอมกรุ่นก็ลอยอบอวลไปเตะจมูกเขาทันที

 

แม่จิ้งจอกคนนี้ทำเนื้อแสนอร่อยได้อย่างไร?

 

จากนั้นหลงโม่ก็กัดกินเนื้อไม่หยุด และก่อนที่เขาจะรู้ตัว เขาก็กินเนื้อจนหมดขาแล้ว เมื่อมองไปที่กระดูกในมือ เขาก็รีบระงับความอยากที่จะแทะกระดูกเอาไว้โดยวางกระดูกลงบนจานเงียบ ๆ

 

หลังจากที่หูเจียวเจียวกินเนื้อเสร็จและส่งอาหารให้ลูกน้อยแล้ว จู่ ๆ เธอก็หันไปเห็นว่าชายหนุ่มนั่งตรงข้ามกับเธอด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง จากนั้นเขาก็หันมาประสานสายตากับเธออย่างนิ่งเฉย

 

“หืม เกิดอะไรขึ้น ทำไมเจ้าไม่กินเนื้ออีกล่ะ วันนี้เจ้าไม่ค่อยหิวหรือ?” เธอเอ่ยถามอีกฝ่ายทันที

 

คำถามนั้นทำให้ใบหน้าของคนถูกถามยิ่งมืดมนลงไปอีก เขามองไปที่ตะเกียบในมือของหญิงสาวนิ่ง จากนั้นก็ก้มลงมองช้อนในชามของตนเองที่เหมือนกับพวกเด็ก ๆ

 

“ชิ”

 

“ทำไมข้าถึงได้ใช้ของที่แตกต่างจากของเจ้า?” เสียงต่ำถามอย่างไม่พอใจ

 

เพราะว่าเขาถูกพวกภูตคนอื่นปฏิเสธมาตั้งแต่ยังเด็ก เขาจึงมักใช้เวลาส่วนใหญ่ตามลำพัง สำหรับภูตในเผ่า เขาคือสัตว์ร้ายในสายตาของพวกเขา ทำให้ชายหนุ่มไม่รู้ว่าจิ้งจอกสาวกับลูก ๆ กำลังใช้เครื่องมืออะไรกันบ้าง

 

เมื่อหลงโม่เห็นว่าหูเจียวเจียวมอบอุปกรณ์การกินแบบเดียวกับลูก ๆ ให้แก่ตน เขาก็รู้สึกอับอายขายหน้าขึ้นมาทันที

 

หรือผู้หญิงคนนั้นคิดว่าเขาควรจะได้ใช้ของแบบเดียวกับเด็ก ๆ?

 

หญิงสาวที่ได้ยินคำถามของชายหนุ่มผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็เข้าใจอะไรขึ้นมาได้ราง ๆ

 

กลายเป็นว่าเขาไม่อยากใช้ช้อน

 

“เจ้าอยากใช้เจ้าสิ่งนี้หรือ?” เธอหยิบตะเกียบในมือขึ้นมาแล้วถามอย่างไม่แน่ใจ

 

“อืม” หลงโม่พยักหน้าช้า ๆ

 

แต่หูเจียวเจียวเกิดความลังเลเล็กน้อย ก่อนจะหยิบแอบหยิบตะเกียบที่สะอาดคู่หนึ่งออกมาจากมิติ แล้วถามอีกครั้งอย่างไม่มั่นใจนักว่า “เจ้า... แน่ใจหรือว่าต้องการใช้เจ้านี่?”

 

เธอคิดว่าภูตอาจไม่รู้วิธีใช้ตะเกียบ

 

ทำไมพ่อหนุ่มวายร้ายตัวโตนี่ทำตัวเหมือนเด็ก ๆ ที่แสดงออกตามอารมณ์เช่นนี้? เขาเอาแต่ใจมาก แล้วเรื่องแค่นี้ก็ยังมาประท้วงอีก

 

“แน่นอน” หลงโม่ตอบยืนยันด้วยใบหน้าเย็นชา พลางหยิบตะเกียบจากมืออีกฝ่ายมา

 

เขาเห็นว่าหูเจียวเจียวเพิ่งใช้สิ่งนี้ มันจะเป็นไปได้อย่างไรถ้าเขาจะไม่สามารถเรียนรู้ถึงบางสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ก็ยังทำได้

 

ในเมื่อมังกรหนุ่มยังคงยืนกรานที่จะใช้ตะเกียบ จิ้งจอกสาวจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปล่อยเขาไป

 

พอชายร่างสูงได้ตะเกียบตามที่ตนต้องการ เขาก็เลียนแบบท่าทางการจับตะเกียบจากหญิงสาวโดยการใช้มือซ้าย 

 

ตอนนี้หลงโม่กับหูเจียวเจียวนั่งอยู่ตรงข้ามกัน มือขวาของเธอจึงอยู่ทางซ้ายของเขา

 

ทันทีที่ตะเกียบอยู่ในมือหนา นิ้วทั้ง 5 ของชายหนุ่มก็ดูเหมือนจะควบคุมมันไม่ได้ดั่งใจ และพวกมันก็แสดงท่าทางผิดรูปไปต่าง ๆ นานา แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร เขาก็ยังไม่สามารถควบคุมตะเกียบเอาไว้ได้เลย

 

นั่นทำให้เจ้าของใบหน้าคมคายขมวดคิ้วแน่น เขาใช้เวลาปรับตัวกับตะเกียบสักพักก่อนจะลองเอื้อมมือออกไปคีบผักในจาน

 

ในวินาทีนั้น เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะตะเกียบหรือว่าอาหารที่มันลื่นกันแน่ เขาลองคีบผักชิ้นนั้นนับ 10 ครั้งแต่ก็ยังไม่สามารถคีบมันกลับมากินได้เลย

 

“...”

 

ในเวลาเดียวกัน ลูก ๆ ก็รู้สึกทนดูสภาพอันน่าอนาถใจของพ่อไม่ได้อีกต่อไป

 

หลงจงจึงช่วยพ่อมังกรโดยการใช้ช้อนตักผักส่งไปให้ถึงชาม “ท่านพ่อ ท่านใช้ช้อนก็ได้นะ ถ้าทำแบบนี้ต่อไป ท่านจะไม่ได้กินอะไรแล้วเนื้อคงจะหมดไปซะก่อน”

 

สีหน้าของหลงโม่ยิ่งแย่ลงจนสังเกตได้ชัดเจน “เจ้าก็กิน ๆ เข้าไปเถอะ ไม่ต้องมาพูดมาก”

 

“จงเอ๋อ” หูเจียวเจียวรีบปิดปากของลูกชายคนที่ 3 พลางส่งยิ้มให้มังกรหนุ่มแหย ๆ “เด็ก ๆ แค่กลัวว่าเจ้าจะหิว เอาแบบนี้ดีไหม เดี๋ยวข้าคีบใส่ชามให้เจ้าเอง”

 

“ไม่ ข้าทำเองได้” ชายหนุ่มปฏิเสธด้วยใบหน้าที่มืดครึ้ม

 

ยามนี้ศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายของเขาถูกปลุกขึ้นมาอย่างเต็มที่ หลังจากนั้นเขาก็ยังคงใช้ตะเกียบอยู่เรื่อย ๆ พอเขาพบว่าไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหน ตนก็ใช้อุปกรณ์ในมือได้ไม่คล่องแคล่ว เขาจึงกำหมัดแน่นแล้วใช้ตะเกียบแทงเนื้อบนจาน

 

ปัก!

 

ตะเกียบคู่หนึ่งจมลงไปในเนื้อ ก่อนที่หลงโม่จะพลิกตะเกียบขึ้นมาเพื่อยัดเนื้อชิ้นแรกใส่เข้าปาก

 

ทันใดนั้นเอง สีหน้าของมังกรหนุ่มก็อ่อนลง ในที่สุดเขาก็สามารถค้นพบวิธีใหม่ในการกินเนื้อด้วยสิ่งของแปลกตานี้

 

ในขณะที่มองหลงโม่ที่ทำท่าทางเหมือนเด็กพึ่งหัดใช้ตะเกียบ หูเจียวเจียวก็ลองถือตะเกียบทิ่มเนื้อในชามของตัวเองดูบ้าง พร้อมกับเม้มริมฝีปากกลั้นยิ้มเอาไว้อย่างเต็มที่

 

เจ้าจอมวายร้ายก็มีมุมน่ารัก ๆ แบบนี้ด้วย!

 

นี่มันตลกเกินไปแล้ว!

 

“ฟุ ฮ่าๆๆๆๆ”

 

จิ้งจอกสาวทนไม่ไหวจึงเผลอหัวเราะออกมาเสียงดัง 

 

เมื่อเธอเห็นสายตาคมค้อนขวับมาจากอีกด้านหนึ่ง เธอก็รีบเอามือปิดปากแสร้งทำเป็นไอ และอธิบายว่า “อะแฮ่ม... ข้าแค่บังเอิญสำลักน้ำแกงแค่นั้นเอง”

 

แต่หลงโม่ยังคงจ้องมองเธอด้วยสายตาขุ่นเคืองนิ่ง

 

หูเจียวเจียวเลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกัดฟันอธิบายต่อไปว่า “ข้าไม่ได้ตั้งใจจะล้อเจ้า วิธีการของเจ้าดีมาก มันทำให้กินได้สะดวกมากขึ้น ข้าคิดว่าข้าควรเรียนรู้จากเจ้าให้มากกว่านี้”

 

ขณะที่พูดเธอก็ถือตะเกียบจิ้มเนื้อแล้วใส่เข้าปาก

 

“อื้ม~ วิธีนี้ทำให้กินเนื้อได้อร่อยกว่าจริง ๆ ด้วย!”

 

ยามที่หญิงสาวยัดเนื้อเข้าไปจนเต็มปาก เธอก็ยิ้มจนตาขีดเป็นเส้น

 

ทางด้านหลงโม่พ่นลมอย่างเย็นชา ก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น

 

ผู้หญิงคนนั้นจะต้องหัวเราะเยาะเขาอยู่แน่ ๆ

 

ในเวลาเดียวกัน เด็กทั้ง 5 คนก็รู้สึกว่าบรรยากาศบนโต๊ะกินข้าวไม่ค่อยปกติ พวกเขาจึงพากันก้มหน้าก้มตากินอาหารของตัวเองเพราะไม่มีใครอยากยั่วโมโหพ่อมังกรผู้น่าสะพรึงกลัวสักคน

 

เมื่อทุกคนกินข้าวเย็นเสร็จแล้ว  เหล่าเด็กน้อยทุกคนก็อาบน้ำและกลับไปเล่นกันอยู่ในบ้าน

 

ส่วนหูเจียวเจียวกำลังเก็บข้าวเก็บของเตรียมจะไปล้างจาน ในขณะที่หลงโม่ตั้งท่าจะเข้าไปช่วยเธอหลังจากทำความสะอาดลานบ้านเสร็จ แต่เขาก็ยังถูกอีกคนปฏิเสธ

 

“ข้าจะไปล้างจาน เจ้าไปดูแลลูกเถอะ แล้วก็รีบพักผ่อนเร็ว ๆ แผลจะได้ฟื้นตัว”

 

ครั้งนี้จิ้งจอกสาวเริ่มฉลาดขึ้นจึงหาเหตุผลมาอ้างกับเขา

 

ชายหนุ่มเลยโต้แย้งอะไรไม่ได้นอกจากต้องเดินเข้าไปในบ้าน

 

เวลานี้เด็กตระกูลหลง 5 คนกำลังนอนอยู่บนเตียงหญ้าพลางแอบฟังการเคลื่อนไหวของผู้เป็นพ่อและแม่ข้างนอก พอเห็นพ่อมังกรเดินเข้ามา เด็กทั้งหลายก็มีสีหน้าซับซ้อน

 

“ท่านพ่อ ทำไมท่านถึงมาที่ห้องนี้?” หลงหลิงเอ๋อเปิดปากถามอย่างสงสัย

 

ท่านพ่อไม่ควรไปนอนกับท่านแม่หรือ?

 

ตั้งแต่หูเจียวเจียวสร้างกระท่อมหลังใหม่ เธอก็นอนแยกจากลูกเพราะเด็ก ๆ ส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย พวกเขาเริ่มโตมากขึ้นแล้ว ถึงเวลาที่เด็กพวกนี้ควรจะนอนกันเองสักที

 

ดังนั้นเด็กทั้ง 5 คนจึงคิดว่าพ่อมังกรจะไปนอนที่กระท่อมเพื่ออาศัยอยู่กับแม่จิ้งจอก 

 

เมื่อหลงโม่ได้ยินคำพูดของหลงหลิงเอ๋อก็ขมวดคิ้ว

 

เป็นไปได้ไหมว่าหูเจียวเจียวอาศัยอยู่กับเด็ก ๆ แล้วกระท่อมด้านนอกถูกสร้างไว้ให้เขา?

 

พอคิดว่าตนเองและจิ้งจอกสาวไม่ได้อยู่ในห้องเดียวกันตั้งแต่คืนนั้น เขาก็กระแอมเบา ๆ ก่อนจะตอบอย่างใจเย็น “พ่อแค่มาดูพวกเจ้า”

 

เขาพูดจบแล้วก็เดินออกไปยังกระท่อมอีกหลัง

 

ในเวลานี้ หูเจียวเจียวกลับมาจากแม่น้ำแล้ว แต่เธอไม่เห็นหลงโม่ออกมาจากบ้านของลูก ๆ จึงเดินไปที่กระท่อมของตัวเอง

 

วันที่แสนยาวนานนี้ทำให้แม่จิ้งจอกรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าไปทั้งตัว หลังจากที่ล้างจานเสร็จ เธอก็แทบจะลืมตาไม่ขึ้น

 

เมื่อหญิงสาวเก็บข้าวของตรงลานบ้านไว้เป็นที่เป็นทาง เธอก็ยกมือขึ้นลูบเอวตรงที่รู้สึกเจ็บ ก่อนจะตักน้ำมาล้างไม้ล้างมือ จากนั้นเธอก็เข้าไปในกระท่อมหลังเล็กแล้วทิ้งตัวลงนอนพร้อมที่จะหลับพักผ่อน

 

แต่เธอไม่คาดคิดว่าขณะที่เธอเอนตัวลงนอนบนเตียงหญ้า เธอรู้สึกเหมือนกำลังทับร่างแข็ง ๆ อยู่

 

“อุก…”

 

ทันทีที่มีเสียงดังมาจากใต้ร่างของเธอ หูเจียวเจียวก็หายจากความง่วงงุนเป็นปลิดทิ้ง

 

“ใคร… ใครแอบเข้ามาในกระท่อมของข้า!?”