Only one love รักนี้ แค่เธอ… คนเดียวเท่านั้นนะ [Yuri] Chapter 4

 

 

Chapter 4: ปลดปล่อยความเครียด วันเลือกชมรมของเด็กใหม่ ตอนแรก

 

สวัสดีค่ะ ฉัน มาการง รับหน้าที่เป็นผู้บรรยายตอนนี้นะคะ

 

เข้าสู่ต้นเดือนมิถุนายน การสอบกลางภาคของเทิมแรกผ่านพ้นไปแล้ว ฉันรู้สึกโล่งไปเปราะหนึ่ง แต่สิ่งที่จะตามมาก็คือ คะแนน นั่นเอง ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันไม่ค่อยอยากจะรู้สักเท่าไร

 

“ผ่านไปสักทีน้า เกลียดจริงๆ เลย การสอบเนี่ย” ฉันบ่นกับซินนามอนทันทีที่เจอหน้า วันนี้พวกเรามาโรงเรียนกันตามปกติ

 

“นั่นสินะ แต่ยังไง มาการงก็ผ่านอยู่แล้วนี่นา เชื่อฉันสิ”

 

“ขอให้เป็นแบบนั้นเถอะ เอ่อแล้ว… ช็อกโกล่าล่ะ” ฉันถามทันทีที่ไม่เห็นเพื่อนผมดำเจ้าของใบหน้าเรียบเฉยที่มักจะมาถึงรงเรียนก่อนใครเพื่อน

 

“ไปเข้าห้องน้ำ อีกสักพักจะตามมาจ้ะ” ซินนามอนตอบ

 

ไม่นาน ช็อกโกล่าก็เดินมาสมทบกับพวกเรา พร้อมกับเสียงออดเรียกให้เข้าแถวดังขึ้นพอดี พวกเราจึงเดินตามเพื่อนคนอื่นไปที่สนามฟุตบอลทันที

 

“อะไรนะ ให้เลือกชมรมงั้นเหรอ?” เสียงเซ็งแซ่ของเพื่อนหลายคนดังขึ้นหลังจากประกาศจบลง ฉันหันไปหาเพื่อนสนิททั้งสองที่กำลังนั่งมองหน้ากันไปมา ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นเบาๆ

 

“พวกเธอจะเลือกเข้าชมรมไหนกันเหรอ?” ได้รับการส่ายหน้าเป็นคำตอบ

 

“มาบอกเอาหลังสอบกลางภาคเนี่ยนะ โรงเรียนนี้ก็แปลก ทำไมไม่จัดให้เลือกชมรมตั้งแต่วันแรกก็ไม่รู้” ช็อกโกล่าบ่นอุบ ฉันพยักหน้าเห็นด้วย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

 

“ช่วยไม่ได้นี่นา ยังไงวันนี้พอถึงคาบว่างก็ลองๆ ไปเดินดูก็แล้วกัน รู้สึกว่าพวกพี่ๆ ม.ปลายคงมีชมรมกันหมดแล้วล่ะ” ซินนามอนตัดบท ก่อนที่จะมีการปล่อยแถวให้ขึ้นชั้นเรียนตามปกติ

 

เวลาเรียนแสนน่าเบื่อดำเนินมาเรื่อยๆ จนถึงเวลาพักกลางวัน ฉันและเพื่อนสนิททั้งสองเดินลงจากอาคารเรียนไปกินข้าวที่โรงอาหารเหมือนทุกวัน ระหว่างที่กำลังเดินอยู่ก็มีเสียงร้องเรียกจากด้านหลัง

 

“มาการง! รอเดี๋ยวจ้ะ” ฉันหันไปตามเสียงก็เจอเข้ากับวาฟเฟิลและคัสตาร์ดที่เดินมาด้วยกัน เมื่อเห็นดังนั้นฉันจึงเดินเข้าไปคุยด้วย

 

“อ้าว วาฟเฟิล คัสตาร์ด มีอะไรเหรอ?”

 

“วันนี้ตอนบ่ายมีเลือกชมรมนะ พวกเธอจะเข้าชมรมอะไรกัน?” คัสตาร์ดเป็นคนเปิดประเด็นขึ้น ฉันส่ายหน้าเช่นเดียวกับเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างหลัง

 

“ยังไม่รู้เลยจ้ะ แล้วคัสตาร์ดล่ะ” ซินนามอนถามกลับ

 

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ต้องไปดูที่บูธของแต่ละชมรมนะ” คัสตาร์ดตอบ ฉันพยักหน้าก่อนเอ่ยชวน

 

“พอถึงคาบสุดท้าย พวกเราลงไปด้วยกันไหมล่ะ?”

 

“เอาสิ” ช็อกโกล่าพยักหน้ารับ พวกเราเดินไปที่โรงอาหารด้วยกันก่อนจะคุยกันถึงเรื่องบูธของแต่ละชมรมไปด้วย ต่างคนต่างก็เล่าถึงข้อมูลของแต่ละชมรมที่ไปได้ยินมาไม่ว่าจะเป็นทั้งจากเพื่อนห้องอื่น หรือจากรุ่นพี่ที่รู้จักกัน โดยเฉพาะคัสตาร์ดที่เป็นคนชอบเข้าสังคมอยู่แล้ว จึงรู้จักรุ่นพี่เยอะกว่าใคร เธอเล่าถึงรุ่นพี่หลายคนที่ตั้งชมรมต่างๆ ขึ้นมา และรอคอยอย่างมีความหวังว่าจะมีรุ่นน้องม.ต้นมาเข้าชมรมของตนบ้าง ฉันฟังแล้วก็ชักเริ่มสนใจ

 

“เท่าที่ฉันได้ยินมานะ มีชมรมคอรัชด้วย ซินนามอนสนใจไหมล่ะ?” คัสตาร์ดเอ่ยขึ้นเมื่อพวกเราจองที่นั่งกินข้าวได้แล้ว

 

“ก็สนใจอยู่น้า ฉันก็ชอบร้องเพลงอยู่แล้วด้วย”

 

“เข้าเลยสิซินนามอน เธอร้องเพลงเพราะอยู่แล้ว เผื่อได้มีโอกาสแสดงในงานโรงเรียน ถ้าถึงวันนั้นเมื่อไหร่ฉันจะคอยเชียร์นะ” ฉันสนับสนุนเพื่อนสนิท ยังจำน้ำเสียงหวานใสของเพื่อนผมฟูได้ไม่ลืม

 

“นั่นสิน้า…” ซินนามอนเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนจะนั่งลงข้างช็อกโกล่า

 

“ไปซื้อข้าวกันก่อนเถอะ เดี๋ยวพวกฉันเฝ้าโต๊ะไว้ให้” ช็อกโกล่าเอ่ยขึ้น ฉันและพวกวาฟเฟิลจึงเดินออกมาเพื่อต่อคิวซื้อข้าวกลางวัน ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ ให้เพื่อนที่เหลือออกไปซื้อข้าวบ้าง

 

บทสนทนาบนโต๊ะอาหารยังคงเป็นเรื่องการเลือกชมรมที่จะมีขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ฉันก็เหมือนเพื่อนอีกหลายคนที่ยังไม่รู้ว่าจะเข้าชมรมอะไรดี ระหว่างที่ตักข้าวเข้าปากก็ใช้ความคิดไปด้วย พลันสมองก็นึกไปถึงสิ่งที่ฉันชอบทำในเวลาว่าง ฉันจึงเอ่ยขึ้นว่า “มีชมรมอะไรที่สอนวาดรูปบ้างหรือเปล่า?”

 

“น่าจะมีน้า” วาฟเฟิลตอบ “ชมรมศิลปะไงล่ะ”

 

“ถ้ามีก็ดีสิ ถ้าได้ทำในสิ่งที่รักคงจะดีไม่น้อยเลยเนอะ” ฉันพูดพร้อมรอยยิ้ม

 

“นั่นสินะ” ช็อกโกล่าพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะหันไปทางเพื่อนผมเขียวที่นั่งเงียบอยู่ “แล้ววาฟเฟิลล่ะ จะเข้าชมรมอะไร?”

 

“ฉันเหรอ” วาฟเฟิลพูดขึ้นเบาๆ “ถ้ามีชมรมที่เกี่ยวกับแฟชั่นหรือพวกการออกแบบคงดีเลยละจ้ะ เพราะฉันชอบออกแบบเสื้อผ้าน่ะ”

 

“จริงด้วย ฝีมือเย็บผ้าของวาฟเฟิลดีมากเลยล่ะ” คัสตาร์ดเสริมพร้อมเอ่ยชมไปในตัว

 

“แหม ไม่ขนาดนั้นหรอกจ้ะ” วาฟเฟิลยิ้มแหย ก่อนจะหันไปถามเพื่อนสนิทบ้าง “แล้วคัสตาร์ดล่ะ จะเข้าชมรมอะไรเหรอ?”

 

“ฉันน่ะเหรอ คงจะศิลปะหรือการแสดงนั่นแหละ” คัสตาร์ดตอบ

 

“อ้าว แล้วไม่สนใจชมรมกีฬาบ้างเหรอ?” ฉันเป็นฝ่ายถามบ้าง

 

“ทุกวันนี้เป็นนักวอลเลย์ของห้องก็เหนื่อยพอแล้ว ให้ฉันทำอย่างอื่นบ้างเถอะ” คัสตาร์ดตอบปัดรำคาญ ก่อนจะก้มหน้ากินข้าวต่อไป

 

พวกเรานั่งกินข้าวกันไปคุยกันไป เสียงออดเข้าเรียนก็ดังขึ้น ทุกคนจึงรีบนำจานข้าวไปเก็บและขึ้นห้องทันทีโดยไม่แวะเล่นที่ไหนอีก

 

เวลาเรียนในช่วงบ่ายดำเนินไปตามปกติ แต่จิตใจของทุกคนในห้องบัดนี้คงจดจ่ออยู่ที่การเลือกชมรมในคาบสุดท้าย ซึ่งกำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้านี้แล้ว

 

“เอาละ วันนี้เอาไว้แค่นี้” เสียงของคุณครูผู้สอนบอกเลิกคาบ พร้อมกับที่เสียงออดดังขึ้นพอดี ฉัน ซินนามอนและเพื่อนๆ เดินลงไปรวมกันกับเพื่อนห้องอื่นที่ลานกว้างหน้าตึกเรียน ยินเสียงเซ็งแซ่อยู่รอบตัว ใช่แล้ว เวลาที่รอคอยมาถึงแล้ว

 

“เราจะไปดูบูธไหนก่อนดีล่ะ” ฉันเอ่ยถามเพื่อนๆ ที่เดินตามหลังมา ตาก็มองไปที่บูธของชมรมที่อยู่ใกล้ๆ ซึ่งตกแต่งไปด้วยสายรุ้งสีฉูดฉาดดูเด่นสะดุดตา

 

“เธอมองอะไรน่ะมาการง” เสียงช็อกโกล่าถามอยู่ข้างตัว ฉันชี้มือไปที่บูธสายรุ้งก่อนพยักหน้าให้เดินเข้าไปดูด้วยกัน

 

“สายรุ้งนี่… ต้องเกี่ยวกับจินตนาการอะไรสักอย่างแน่ๆ” ช็อกโกล่าพึมพำก่อนจะเดินตามฉันไปที่บูธนั้น สิ่งที่พวกเราเห็นคือรุ่นพี่ม.ปลายหลายคนกำลังยืนต้อนรับรุ่นน้อง และยังมีเพื่อนรุ่นเดียวกับฉันยืนออกันอยู่หน้าบูธ ฉันพยายามมองป้ายที่ติดไว้เห็นตัวอักษรตัวใหญ่ๆ เขียนว่า “ชมรมวิทยาศาสตร์”

 

“ทะ… เธอจะเข้าเหรอช็อกโกล่า?” ฉันถามคนข้างๆ อย่างไม่แน่ใจ ขึ้นชื่อว่าวิทยาศาสตร์ก็ต้องมีการทดลอง ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันไม่ค่อยชอบ แต่ก็ไม่รู้สึกเกลียดเหมือนคณิตศาสตร์ เหลียวไปมองด้านหลังก็ไม่เห็นพวกเพื่อนที่เหลือแล้ว คงแยกย้ายกันไปดูแต่ละบูธแล้วค่อยมาเจอกันทีหลังละมั้ง

 

“ไปดูบูธอื่นเถอะ” ช็อกโกล่าหันมาก่อนจะคว้ามือฉันแล้วเดินออกจากตรงนั้นไป สัมผัสที่อบอุ่นของมือเรียวนั้นทำให้ฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆ แต่ก็เลือกที่จะทำเฉยเสีย ปล่อยให้มือของตัวเองถูกกุมไว้ด้วยมือของเพื่อนสนิทแต่โดยดี พวกเราเดินไปและมองบูธอื่นต่อไปเรื่อยๆ เจอทั้งชมรมที่น่าสนใจอย่างชมรมคหกรรม ชมรมฝึกศิลปะการต่อสู้ และชมรมกีฬา และที่สำคัญไปกว่านั้น…
 

 

“มาการงดูนั่น” ช็อกโกล่าชี้ไปที่บูธหนึ่ง ฉันมองตามก็เห็นบูธที่ตกแต่งได้แปลกตากว่าบูธอื่น ฉันเลือกที่จะไม่มองการตกแต่งของตัวบูธ และรีบมองหาชื่อชมรมทันที เมื่อเห็นชื่อก็รีบส่ายหน้ารัวๆ

 

“ไม่นะ! ฉันไม่เข้าเด็ดขาด” ฉันร้องเสียงหลง ช็อกโกล่าหัวเราะก่อนจะพูดว่า

 

“อย่างที่คาดไว้เลยว่าเธอต้องไม่มีทางเข้าแน่ๆ” ชมรมที่ฉันและช็อกโกล่ากำลังยืนมองอยู่คือ ชมรมคณิตศาสตร์ที่ฉันเกลียดเข้าไส้นั่นเอง แค่สอบก็แทบจะไม่อยากทำแล้ว ถ้าได้เข้าชมรมนี้จริงๆ คงไม่ต้องมานั่งแก้สมการ อ่านสูตรตรีโกณหรือแคลคูลัส และต้องได้นั่งทำโจทย์จนหัวหมุนแน่ๆ ให้ตายยังไงฉันก็ไม่มีวันเข้าชมรมนี้เด็ดขาด

 

“ไปที่อื่นเถอะ นะๆๆ” ฉันเขย่าแขนช็อกโกล่าเบาๆ ฝ่ายนั้นพยักหน้า ก่อนจะคว้ามือฉันไปกุมไว้อีกครั้ง

 

“จะ… จะจับไว้ทำไมเนี่ย?” ฉันถามอย่างไม่เข้าใจ และพยายามกลบเกลื่อนสีเลือดฝาดจางๆ ที่แก้มไม่ให้เพื่อนสนิทเห็น พร้อมกับภาวนาไม่ให้ใบหน้าของตัวเองร้อนไปมากกว่านี้ ทำไม แค่ช็อกโกล่าจับมือฉันไว้ ถึงได้รู้สึกอบอุ่นได้ขนาดนี้นะ?...

 

“ก็ถ้าฉันไม่จับมือเธอไว้” ช็อกโกล่าพูดพลางกระชับมือฉันให้แน่นขึ้น “พวกเราคงจะหากันไม่เจอแน่ๆ คนเยอะจะตาย” ฉันพยักหน้ารับ ก่อนจะต้องตกใจเมื่อช็อกโกล่าปล่อยมือและพูดขึ้นว่า

 

“หรือจะทำแบบนี้?” และเปลี่ยนมาควงแขนฉันแทน ฉันตกใจ ใบหน้าที่ร้อนอยู่แล้วเริ่มจะแดงขึ้นจนควบคุมไม่ได้ ไม่นะ ฉันต้องแสดงอาการให้เพื่อนสนิทเห็นไม่ได้เด็ดขาดเลย

 

“มะ… ไม่ ไม่เอา จับมือเหมือนเดิมก็ได้” ฉันรีบปฏิเสธแต่ก็ตะกุกตะกักเต็มที ช็อกโกล่ายิ้มขำก่อนจะกระชับมือฉันไว้อีกครั้ง และเดินดูบูธต่างๆ ต่อไป

 

“เราก็เดินมาตั้งนานแล้วน้า ยังไม่มีชมรมถูกใจเลย” ฉันบ่นกับช็อกโกล่าเบาๆ พวกเราเดินดูบูธไปเรื่อยๆ จนแทบจะทั่วบริเวณแล้ว แต่ก็ไม่เจอชมรมที่ถูกใจ หรืออยากเข้าเลยสักชมรมเดียว จนฉันถอดใจและคิดว่าคงเป็นคนไม่มีชมรม ไร้สังกัดเป็นแน่แท้ พลันสายตาก็ไปสะดุดกับบูธหนึ่งที่อยู่ห่างจากบูธของชมรมอื่นมาก จุดที่ฉันยืนอยู่คือภายในตึกเรียนซึ่งแทบไม่มีคนอยู่เลย แล้วบูธนี้มาอยู่ไกลสายตาของผู้คนได้ยังไงกัน คงไม่อยากเป็นจุดสนใจ หรือไม่ก็จำกัดจำนวนคนเข้าแน่ๆ ฉันหันมองหน้าช็อกโกล่าอย่างขอความเห็น ช็อกโกล่าไม่พูดอะไร ทำเพียงเดินนำฉันเข้าไปยังบูธดังกล่าวทันที

 

“สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับเข้าสู่บูธชมรมศิลปะนะคะ” เสียงหวานกังวานของใครคนหนึ่งดังมาจากในบูธ ฉันหันมองตามเสียงก็เห็นเด็กสาวร่างสูงเพรียว ส่วนสูงน่าจะมากกว่าช็อกโกล่าเล็กน้อย เดินออกมาหาพวกเรา เธอไว้ผมยาวเลยหัวไหล่ลงมาโดยรวบเป็นหางม้าไว้ข้างหนึ่ง มีรอยยิ้มเป็นมิตรประดับบนใบหน้า ก่อนจะผายมือเชื้อเชิญพวกเราให้เดินเข้าไปด้านใน

 

“พวกน้องอยู่ม.ไหนกันเอ่ย” เด็กสาวคนเดิมเอ่ยถามก่อนจะให้เพื่อนที่อยู่แถวนั้นลากเก้าอี้มาให้พวกเรานั่ง

 

“ม. 1 ห้อง C ค่ะ” ฉันตอบ

 

“อ๋อ พี่ชื่อแอปเปิ้ลพาย เรียกแอปเฉยๆ ก็ได้ อยู่ ม. 4 ห้อง E น้า เป็นหัวหน้าชมรมนี้จ้ะ” พี่แอปเปิ้ลพายแนะนำตัว ฉันส่งยิ้มให้พี่เขาก่อนจะแนะนำตัวบ้าง

 

“หนูชื่อมาการง ส่วนนี่ช็อกโกล่าเพื่อนหนูค่ะ”

 

“ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ” พี่เขายิ้มให้พวกเราอีกครั้ง ก่อนจะหันไปที่โต๊ะซึ่งมีพวกรูปการ์ตูนที่ถูกวาดด้วยมืออย่างสวยงาม ฉันมองอย่างสนใจและอดชื่นชมไม่ได้ เมื่อมองจนพอใจแล้วจึงเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

 

“นี่พวกพี่วาดกันเองเหรอคะเนี่ย?”

 

“ใช่แล้วจ้ะ พวกเราวาดกันเอง” รุ่นพี่ที่อยู่แถวนั้นเป็นผู้ตอบ

 

เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป ติดตามตอนหน้านะคะ

 

(ติดตามตอนต่อไป)