บทที่ 39: อิงหยวนมีมลทิน

คำพูดของหูเจียวเจียวทำให้ใบหน้าของลู่ซุยซุยชะงักค้างไปพักหนึ่ง

 

นางรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร!?

 

“นี่เจ้า! หูเจียวเจียว อย่ามาพูดไร้สาระนะ เจ้ากำลังใส่ร้ายข้า!”

 

จิ้งจอกสาวกะพริบตาที่คมดั่งเหยี่ยว แล้วทำท่าเหมือนว่าคิดอะไรขึ้นมาได้ “อ่อ... งั้นเจ้าจะบอกว่าคำพูดของเจ้าเท่านั้นที่เป็นความจริงหรือ? ถ้าสิ่งที่ข้าพูดทั้งหมดเป็นแค่การใส่ร้าย จากนั้นเจ้าก็จะใช้โอกาสนี้ไปหาอิงหยวนลับหลังลู่เมี่ยนเอ๋อ เจ้าก็รู้ว่าตอนนี้อิงหยวนไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว แสดงว่าเขาสมควรถูกโยนเข้าไปในถ้ำหมื่นอสรพิษพร้อมกับโหวเสี่ยวเตียวสินะ!”

 

“หูเจียวเจียว! หุบปาก! พี่อิงหยวนกับข้าไม่ได้ทำแบบนั้น...”

 

เมื่อลู่ซุยซุยได้ยินว่าอิงหยวนกำลังจะถูกโยนเข้าไปในถ้ำหมื่นอสรพิษ นางก็ลุกลี้ลุกลนและเผยสีหน้าที่แท้จริงออกมา

 

พอชาวบ้านเห็นสิ่งนี้ ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ก็มองลู่ซุยซุยด้วยสายตาดูถูก พลางนึกถึงสิ่งที่อีกฝ่ายทำในยามปกติ พวกเขาก็แอบคิดอยู่ว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงดีกับลู่เมี่ยนเอ๋อมาก กลับกลายเป็นว่านางอยากจะใช้อีกฝ่ายเป็นข้ออ้างในการเข้าใกล้อิงหยวน!

 

หากคิดไตร่ตรองให้ดี ๆ ในอนาคตหากอินทรีหนุ่มถูกลู่ซุยซุยเข้ามาพัวพัน เขาจะถูกโยนเข้าไปในถ้ำหมื่นอสรพิษด้วย ซึ่งนั่นคงจะทำให้เขาต้องทุกข์ทรมานไปชั่วชีวิต

 

หลังจากนั้นก็ไม่มีใครกล้าพูดถึงหูเจียวเจียวกับโหวเสี่ยวเตียวในทางที่ไม่ดีอีกต่อไป

 

เมื่อหญิงสาวเห็นว่าแผนการบรรลุเป้าหมายแล้ว เธอก็ยิ้มพร้อมหันมาบอกลาโหวเสี่ยวเตียว ก่อนจะกลับบ้านทันที

 

ทว่าพอหญิงสาวเดินไปได้ไม่ไกล เสียงของลิงหนุ่มก็ดังมาจากข้างหลังเธออีกครั้ง

 

“หูเจียวเจียว รอเดี๋ยว!”

 

ขณะนั้นโหวเสี่ยวเตียวไม่สนใจแม้แต่จะแบกเนื้อมาด้วยและวิ่งมาหาเธออย่างเร่งรีบ

 

แม่จิ้งจอกหันกลับมามองคนเรียกอย่างสงสัย แล้วถามออกไปว่า “มีอะไรอีกไหม เนื้อพวกนั้นไม่พอหรือ?”

 

ถ้าอีกฝ่ายคิดว่าเนื้อที่เธอนำมาแลกนั้นน้อยไป เธอก็จะกลับไปเอาเนื้อมาให้เขาอีก

 

โหวเสี่ยวเตียวส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “พอแล้ว! แค่นี้ก็พอแล้ว! ข้าแค่จะมาบอกเจ้าว่าวันนี้ข้าจะไปล่า ข้าจะบอกหลงโม่ว่าครั้งหน้าให้เขาเอาเหยื่อมาส่งด้วยตัวเอง เพราะถ้าให้เขาฝากคนอื่นนำเหยื่อมาส่งให้เจ้า ข้า...เกรงว่าจะโดนขโมยเหยื่อไปอีก...”

 

คำพูดนั้นทำให้สีหน้าของหูเจียวเจียวชะงักค้างไปชั่วขณะ ดังนั้นในอีกไม่กี่วันเธอจะได้พบกับจอมวายร้ายแล้วสินะ?

 

เมื่อหญิงสาวนึกถึงมังกรดำกระหายเลือดในความฝัน ขนทั่วร่างกายของเธอก็ลุกชัน

 

ในเผ่าภูตไม่มีการหย่าร้างเหมือนคู่รักมนุษย์ มีแค่เพียงผู้ชายที่ถูกผู้หญิงทอดทิ้ง แต่เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องราวเลวร้ายขึ้น เธอไม่สามารถแยกจากหลงโม่ไปไหนได้ เธอต้องดูแลเขาอย่างดีที่สุดเพื่อป้องกันไม่ให้เขากลายร่างเป็นปีศาจร้ายที่ทุกคนต่างหวาดหวั่น

 

แล้วใบหน้าของหูเจียวเจียวก็เต็มไปด้วยความเศร้าโศกยามที่คิดถึงการใช้ชีวิตร่วมกับภูตมังกรที่ฆ่าคนได้ในพริบตา 

 

“หูเจียวเจียว เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?” เมื่อโหวเสี่ยวเตียวเห็นว่าสีหน้าของหญิงสาวดูไม่ค่อยดี เขาจึงถามด้วยความสงสัย

 

“ไม่เป็นไร ขอบคุณเจ้ามาก ข้าขอตัวกลับก่อน”

 

หูเจียวเจียวฝืนยิ้มให้อีกฝ่าย ก่อนจะเดินกลับบ้านอย่างเหม่อลอย

 

...

 

ลู่ซุยซุยโกรธมากที่ชาวบ้านพูดถึงตนในทางที่ไม่ดี ส่งผลให้นางยิ่งเพิ่มความเคียดแค้นในตัวภูตจิ้งจอกสาวมากขึ้นไปอีก

 

พอหญิงสาวกลับมาถึงบ้าน นางก็บังเอิญเจอลู่เมี่ยนเอ๋อที่กำลังออกมาตามหาอิงหยวน

 

หลังจากที่ทั้ง 2 คนครองคู่กัน ลู่เมี่ยนเอ๋อก็ย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านของอิงหยวนอย่างเป็นทางการซึ่งแน่นอนว่าเขาย้ายออกมาอยู่กับนางกันแค่ 2 คน 

 

เมื่อนางเอกของเรื่องเห็นท่าทางที่ไม่พอใจของลูกพี่ลูกน้อง นางก็ถามอย่างเป็นห่วงว่า “ซุยซุย เจ้าเป็นอะไรไป ใครรังแกเจ้า?”

 

ลู่ซุยซุยเงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธจนกัดฟันแน่น แต่พอนางเห็นลู่เมี่ยนเอ๋อ นัยน์ตาของนางก็มีประกายบางอย่างแล่นผ่าน จากนั้นนางก็เปลี่ยนสีหน้าไป

 

“พี่เมียนเอ๋อ ข้า ข้า...”

 

ก่อนที่หญิงสาวจะพูดจบ น้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้มดั่งสายฝน ราวกับว่านางรู้สึกผิดอย่างมาก

 

ลู่เมี่ยนเอ๋อผงะและรีบก้าวเข้าไปปลอบน้องสาว “อย่าร้อง ๆ เกิดอะไรขึ้น บอกข้าสิ ข้าจะหาทางช่วยเจ้าเอง”

 

“พี่เมี่ยนเอ๋อ ข้าขอโทษ... ข้าไม่ได้อยากจะรบกวนพี่อิงหยวนจริง ๆ ข้าแค่ต้องการช่วยพวกท่าน ฮึก... ถ้าท่านโกรธข้าก็ฆ่าข้าเถอะ ข้ายอมตายเพื่อพิสูจน์ตัวเอง”

 

จากนั้นลู่ซุยซุยก็ปิดหน้าร้องไห้อย่างน่าสงสาร

 

เมื่อลู่เมี่ยนเอ๋อได้ยินชื่อของคนรัก ดวงตาที่อ่อนโยนของนางก็เปลี่ยนเป็นจริงจังทันที “ซุยซุย เกิดอะไรขึ้น?”

 

“วันนี้ข้าบังเอิญเจอหูเจียวเจียวที่กำลังกวนใจพี่อิงหยวน พอนางรู้เข้า นางก็จงใจใส่ร้ายข้ากับพี่อิงหยวน ถึงกับขู่ว่าจะโยนพี่อิงหยวนเข้าไปในถ้ำหมื่นอสรพิษ”

 

หลังจากที่ลู่ซุยซุยร้องไห้สะอึกสะอื้น นางก็รีบอธิบายเรื่องราวต่าง ๆ ให้ลูกพี่ลูกน้องฟัง “ท่านพี่ ข้าไม่ได้…”

 

ลู่เมี่ยนเอ๋อมองว่าลู่ซุยซุยเป็นน้องสาวที่น่ารักของนางเสมอมา เมื่อนางได้ยินว่าอีกฝ่ายถูกใส่ร้ายเช่นนี้ นางจึงรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

 

“หูเจียวเจียวอีกแล้ว นางจะมากเกินไปแล้วนะ! นอกจากจะมายุ่งวุ่นวายกับอิงหยวนแล้ว นางยังกล้ามารังแกเจ้าอีก!”

 

“ไม่ต้องห่วง ข้าเชื่อเจ้า”

 

หญิงสาวที่กำลังร้องไห้ฟูมฟายลดสายตาลง ในระหว่างนั้นร่องรอยของความพึงพอใจก็ฉายผ่านดวงตาสีเข้มของนาง

 

ผู้หญิงโง่คนนี้เชื่อทุกอย่างที่ข้าพูดมาตลอด ช่างหลอกง่ายเสียจริง!

 

ต่อมา นางก็เงยหน้าขึ้นให้อีกฝ่ายเห็นใบหน้าของตนที่ยังคงเปื้อนน้ำตา ก่อนจะจับมือลู่เมี่ยนเอ๋อด้วยความเป็นห่วง “พี่เมี่ยนเอ๋อ ข้าไม่เป็นไรแล้ว แต่ว่าตอนนี้พี่อิงหยวนตกลงปลงใจกับท่านแล้ว หูเจียวเจียวยังกล้ามายั่วยวนเขาที่นี่อีก นางน่ารังเกียจสิ้นดี”

 

เมื่อลู่ซุยซุยพูดแบบนี้ ลู่เมี่ยนเอ๋อก็รู้สึกโกรธขึ้นมาเช่นกัน

 

“ข้าไม่คิดเลยว่าบทเรียนคราวก่อนที่สั่งสอนผู้หญิงคนนั้นไปจะยังไม่พอ คราวหน้าข้าไม่ปล่อยให้นางรอดไปได้แน่”

 

ขณะที่ทั้งคู่กำลังคุยกัน อิงหยวนก็กลับมาถึงบ้านพอดี

 

เมื่อชายหนุ่มเห็นใบหน้าเคร่งเครียดของภรรยาสาว เขาก็รีบเข้าไปถามทันทีว่า “เมี่ยนเอ๋อ เกิดอะไรขึ้น ใครทำให้เจ้าโกรธ? ข้าจะไปสั่งสอนพวกมันให้!”

 

ในเวลาเดียวกัน ความชื่นชมฉายแววในดวงตาของลู่ซุยซุย และนางก็เก็บซ่อนมันไว้ทันที ก่อนจะเล่าในสิ่งที่ตนพูดไปเมื่อกี้

 

พออิงหยวนได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดก็โกรธแค้นเช่นกัน คิ้วเรียวยาวของเขาขมวดเข้าหากันแน่น หลังจากนั้นเขาก็รีบเดินไปหาลู่เมี่ยนเอ๋อเพื่อเอาใจนาง

 

“เมี่ยนเอ๋อ นางเป็นคนเข้ามาก่อกวนข้าเอง ข้าก็รีบไล่นางออกไปทันทีเลย ข้าสาบานว่าไม่ได้พูดอะไรกับนางสักคำ เจ้าอย่าโกรธข้าเลยนะ”

 

“ถ้าเจ้าไม่พอใจ ข้าจะไปคุยกับนาง ถ้าไม่ได้ผล ข้าจะหาทางไล่นางออกจากเผ่าไปซะ!”

 

ท้ายที่สุดแล้ว เขาคงไม่สามารถปล่อยให้ผู้หญิงไร้ยางอายกับลูก ๆ อยู่อย่างเป็นสุขได้อีก

 

หลังจากที่ลู่เมี่ยนเอ๋อได้ยินคำพูดของอิงหยวน อารมณ์ขุ่นเคืองของนางก็ลดลง นางเม้มริมฝีปากสีชมพูของตัวเองก่อนจะพูดว่า ”ข้าไม่โกรธ แต่ข้าคิดว่าเราไม่จำเป็นจะต้องไปสนใจนางหรอก ถึงยังไงนางก็เป็นผู้หญิง ถ้านางถูกไล่ออกจากเผ่าไป นางคงเอาชีวิตตัวเองไม่รอด”

 

ทางด้านลู่ซุยซุยที่เห็นความสนิทสนมระหว่างคนทั้ง 2 ก็บิดชายเสื้อผ้าของตัวเองด้วยความอิจฉา โดยไม่รู้ว่าเล็บอันแหลมคมของนางข่วนเสื้อจนขาดเป็นรู

 

...

 

ที่บ้านไม้หลังเล็ก

 

เด็กทั้ง 5 คนกำลังนอนอยู่บนเตียงหญ้าในบ้านขณะที่พวกเขาสุมหัวคุยกันเสียงเบา 

 

“นางเอาเนื้อไปแล้ว นางคงจะเอามันไปให้อิงหยวนอีกแน่เลย” ใบหน้าของหลงจงมืดมน

 

หลงหลิงเอ๋อเอามือเท้าคางพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจ “ท่านแม่บอกว่านางจะไปหาเหล่าหนิวโถวเพื่อเอาเนื้อไปแลกกับหนังสัตว์ ไม่ใช่เอาไปให้อิงหยวน”

 

สีหน้าของหลงอวี้นั้นเข้มงวด แต่เขาพูดแบบไม่ลำเอียง “ก่อนหน้านี้พอนางได้เนื้อมา นางจะเอาไปมอบให้กับอิงหยวนทันที แต่ตอนนี้นางเอามันมาให้พวกเรากินก่อน ข้าว่า…”

 

เด็กสาวพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดเห็นของพี่ใหญ่

 

“ใช่แล้ว พี่สามแค่ไม่พอใจ ท่านคงไม่อยากให้ท่านแม่กลับไปเป็นคนนิสัยไม่ดีเหมือนเมื่อก่อนใช่ไหม?”

 

แม่คนปัจจุบันดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก อย่างน้อย ๆ แม่ก็ไม่ตี ไม่ดุ แถมยังให้กินนอนในบ้านไม้ด้วย ชั่วชีวิตนี้พวกเขาไม่เคยรู้สึกมีความสุขเท่านี้มาก่อน

 

“ฮึ่ม! เจ้าไม่คิดบ้างหรือว่าทำไมจู่ ๆ นางถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้” หลงจงพูดด้วยสีหน้าขุ่นเคือง “นางแค่พยายามจะทำให้อิงหยวนพอใจเท่านั้นแหละ พวกเจ้ามันโง่ คอยดูเถอะ ถ้าวันไหนอิงหยวนเกิดพอใจนางขึ้นมา นางคงจะทิ้งพวกเรากับท่านพ่อไปทันที”

 

เมื่อหลงหลิงเอ๋อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของนางก็แข็งทื่อ

 

เด็กคนอื่น ๆ ก็รู้สึกได้เช่นกันในยามที่นึกถึงความหลงใหลของหูเจียวเจียวที่มีต่ออิงหยวน

 

หลงจงพูดถูก ผู้หญิงสารเลวคนนั้นยอมทำทุกอย่างเพื่ออินทรีหนุ่มหล่อ

 

ในอดีตนางทุบตีทำร้ายร่างกายลูกตัวเองสารพัดเพื่อกำจัดพวกเขาไปให้พ้นทาง หากตอนนั้นท่านพ่อกลับมาไม่ทันเวลา ทุกคนคงตายไปนานแล้ว 

 

ทันใดนั้น จู่ ๆ หลงเหยาก็บินขึ้นไปในอากาศอย่างกะทันหัน ก่อนจะสอดหางเข้าไปในรูจมูกของหลงจงเพื่อแสดงความโกรธ