บทที่ 40: อาบน้ำให้ลูก ๆ

“โอ๊ย! เจ้าห้า!”

 

เมื่อหลงเหยาได้ยินเสียงร้องอย่างโกรธเกรี้ยวของพี่สาม เขาก็บินไปหลบหลังหลงอวี้แล้วค่อย ๆ โผล่หัวเล็ก ๆ ออกมาจากไหล่ของพี่ชายคนโตพลางทำท่าแบบมีชัย

 

จากนั้นมังกรตัวน้อยก็แลบลิ้นพร้อมกับทำเสียงยั่วยุ “แบร่~”

 

การแสดงออกของเขาดูเหมือนต้องการจะพูดว่า 

 

ท่านพี่ลองพูดไม่ดีเกี่ยวกับท่านแม่ดูอีกครั้งสิ!

 

ทางด้านหลงจง เขารีบปรี่ไปจับเจ้าน้องชายตัวแสบทันที

 

อย่างไรก็ตาม หลงเหยาที่มีตัวเล็กกะทัดรัดนั้นเคลื่อนไหวได้รวดเร็วกว่า ในขณะที่เขาบินหนีไปรอบ ๆ ห้อง คนเป็นพี่ชายก็ไม่สามารถจับตัวเขาได้เลย

 

ระหว่างที่ทั้งคู่วิ่งไล่จับกัน บรรยากาศที่มืดมนภายในห้องก่อนหน้านี้หายไปทันที

 

จังหวะนั้นจู่ ๆ หลงเซียวก็พูดขึ้นมาว่า  “นางไม่เอาเนื้อไปให้อิงหยวนหรอก”

 

น้ำเสียงของพี่ชายคนรองหนักแน่นมาก ทำให้หลงเหยาบินมาเลียแก้มของเขาทันทีซึ่งบ่งบอกว่าอีกฝ่ายค่อนข้างพอใจกับคำพูดดังกล่าว

 

“...”

 

หลงเซียวเช็ดน้ำลายออกจากหน้าด้วยความขยะแขยง “น้องสาม ทักษะของเจ้าแย่ลงเรื่อย ๆ นะ แค่นี้ก็จับเสี่ยวเหยาไม่ได้”

 

ในตอนนั้นเอง ขณะที่หลงเหยาไม่ทันได้สนใจอะไร หลงจงก็พุ่งเข้าไปกดมังกรน้อยลงกับพื้น

 

“อ๊าาา~”

 

พี่สามจะฆ่าข้าแล้ว! ><

 

ภาพนั้นทำให้หลงหลิงเอ๋อกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ไหว แม้แต่หลงอวี้ที่เข้มงวดอยู่ตลอดยังเม้มริมฝีปากเล็กน้อย

 

มันคงจะดีถ้าเป็นแบบนี้ตลอดไป...

 

ในตอนที่พระอาทิตย์ยังไม่ทันขึ้นถึงกลางหัว หูเจียวเจียวก็กลับมาที่บ้านไม้พร้อมกับหนังสัตว์

 

เนื่องจากบนพื้นบ้านไม่มีส่วนไหนที่ไม่สกปรกเลย ด้วยความที่ว่าหญิงสาวไม่อยากให้หนังสัตว์เปื้อนฝุ่น เธอจึงยืนตะโกนอยู่กลางลานบ้าน

 

“เด็ก ๆ แม่กลับมาแล้ว!”

 

ถัดมา จิ้งจอกสาวก็นำหนังสัตว์เข้าไปวางตรงบริเวณที่มีหญ้าปูไว้

 

เมื่อเหล่าเด็กน้อยได้ยินเสียงแม่ พวกเขาก็รีบผละตัวออกจากการหยอกเย้ากันไปนั่งตัวตรง พลางมองไปที่ประตูด้วยสายตาหวาดระแวงปนคาดหวัง

 

พวกเขาเห็นหญิงสาวผู้สง่างามเดินเข้ามาพร้อมกับกองหนังสัตว์ที่สูงจนเกือบจะท่วมหัว ก่อนจะโยนมันลงพื้นเสียงดัง แล้วยกมือปาดเหงื่อที่ไหลลงมาบนหน้าผาก จากนั้นนางก็เอามือเท้าสะเอวยืนหอบด้วยท่าทางหมดเรี่ยวแรง 

 

ก่อนหน้านี้เด็กทั้ง 5 รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง แต่แล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้สายตาของทุกคนเปลี่ยนไป

 

นางกลับมาพร้อมกับหนังสัตว์จริง ๆ!

 

นางไม่ได้เอาเนื้อไปมอบให้อิงหยวน!

 

หลงเหยาเป็นคนแรกที่รีบกระดิกหางพุ่งเข้าไปหาผู้เป็นแม่ แล้วคลอเคลียอยู่ที่แก้มของอีกฝ่ายอย่างประจบประแจง

 

หลงหลิงเอ๋อก็ขยับตัวในเวลาที่ใกล้เคียงกัน นางวิ่งออกไปตักน้ำมายื่นให้แม่จิ้งจอกทันที

 

“ท่านแม่ กลับมาเหนื่อย ๆ ดื่มน้ำหน่อยเถอะ!”

 

ในตอนนั้นหูเจียวเจียวรู้สึกอบอุ่นอยู่ในหัวใจ เธอรับน้ำมาแล้วพูดชมเด็กสาว “ขอบคุณเจ้ามาก หลิงเอ๋อรู้ความจริง ๆ”

 

พอสาวน้อยได้รับคำชมจากผู้เป็นแม่ ใบหน้าของนางก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม 

 

ในขณะที่หลงอวี้กับหลงจงไม่ได้พูดอะไร แต่ท่าทางของพวกเขาเปลี่ยนไปในยามที่มองหูเจียวเจียว

 

ส่วนหลงเซียวแม้ว่าเขาจะมองไม่เห็น แต่เมื่อได้ยินปฏิกิริยาของหลงหลิงเอ๋อ เขาก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นอย่างที่เขาพูดจริง ๆ นั่นก็คือนางไม่ได้ทำอะไรโง่ ๆ ทำให้ใบหน้าที่เย็นชาและแข็งกระด้างของเขาอ่อนโยนขึ้น

 

ตอนนี้หญิงสาวหิวน้ำมากถึงขนาดที่ว่าดื่มน้ำเข้าไปชามใหญ่แล้วยังรู้สึกว่าไม่พอ เธอจึงใช้ชามใบเดิมตักน้ำในถังขึ้นมาดื่มเพื่อดับกระหายอีกครั้ง

 

ฉากนี้ทำให้เจ้าตัวเล็กทั้งหลายรู้สึกว่าเธอหมดแรงจริง ๆ และหัวใจของพวกเขาก็ตื้นตันมากขึ้น

 

หลังจากที่หูเจียวเจียวดื่มน้ำเสร็จแล้ว เธอก็ไม่ได้รั้งลูก ๆ ไว้ จึงปล่อยให้ทุกคนออกไปเล่นกันตามลำพัง แต่เธอก็ยังกำชับอีกฝ่ายว่าอย่าไปไหนไกล 

 

แล้วเด็ก ๆ ก็ไม่ได้ปฏิเสธเธอ ทว่า 5 พี่น้องไม่ได้ออกไปเล่นสนุก พวกเขากลับออกไปช่วยกันเก็บฟืนในป่าแทน

 

เมื่อลูกน้อยออกไปข้างนอก จิ้งจอกสาวก็นั่งพักอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นมาหยิบไม้กวาดไปทำความสะอาดลานบ้าน

 

ตอนนี้บริเวณลานบ้านเต็มไปด้วยฝุ่นและโคลน หลังจากเก็บกวาดเสร็จแล้ว หญิงสาวก็ใช้หนังสัตว์ที่ใช้ไม่ได้มาปูที่พื้น แล้วนำหนังสัตว์สะอาดมาทำเสื้อผ้า

 

เดิมทีหูเจียวเจียวชอบงานเย็บปักถักร้อยมาก ในฐานะคนที่เติบโตมาในชนบท การทำเสื้อผ้าขายออนไลน์ถือว่าเป็นงานเสริมอย่างหนึ่งของเธอ ดังนั้นการทำชุดหนังสัตว์ธรรมดา ๆ ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร

 

ต่อมา เธอนำกระดาษกับปากกาออกมาจากมิติ พอวาดแบบเรียบร้อยแล้ว เธอก็เริ่มตัดหนังสัตว์

 

ปัจจุบันลูก ๆ ทั้ง 4 สวมชุดกระโปรงหนังสัตว์กันทุกคน โดยที่ลูกชายจะเปลือยท่อนบน ส่วนลูกสาวจะมีเสื้อแขนกุดสวมไว้

 

หูเจียวเจียวคิดว่าพวกเขาควรจะมีเสื้อใส่ในฤดูหนาว ดังนั้นเธอจึงทำกระโปรงแบบชิ้นเดียว 4 ตัว แล้วทำเสื้อตัวสั้นอีก 4 ตัว จากนั้นก็ตัดเศษผ้าเป็นตัวอักษร 1-4 แล้วนำไปเย็บไว้บนชุดแต่ละตัวเพื่อสร้างความแตกต่าง 

 

ครั้งต่อไปที่เธอฟอกหนังด้วยตัวเอง เธอจะทำเสื้อผ้าอุ่น ๆ ให้เหล่าเด็กน้อย แล้วก็ทำเสื้อกันหนาวขนสัตว์ตัวยาว

 

หญิงสาวใช้ผ้าฝ้ายในมิติทำกางเกงขาสั้น 8 ตัวสำหรับให้ลูกใส่ปกปิดส่วนสำคัญ และทำผ้าคาดท้องเล็ก ๆ 2 เส้นสำหรับหลงหลิงเอ๋อ

 

ส่วนหลงเหยาไม่จำเป็นต้องสวมเสื้อผ้าที่ทำจากหนังสัตว์ ดังนั้นเธอจึงใช้เศษผ้าที่เหลือทำโบว์ให้เจ้าตัวเล็ก

 

หลังจากที่เวลาผ่านไป 3 ชั่วโมง ในที่สุดแม่จิ้งจอกก็ตัดเย็บเสื้อผ้าให้เด็กทั้ง 5 จนเสร็จ

 

หูเจียวเจียวมองไปที่ความสูงของดวงอาทิตย์ พลางประเมินว่าขณะนี้เป็นเวลาประมาณบ่าย 2 โมงซึ่งเป็นช่วงที่ร้อนที่สุดของวัน

 

แล้วยามนี้เป็นเวลาที่อาบน้ำได้สบายที่สุดด้วย

 

หญิงสาวจึงลุกขึ้นมาตั้งไฟต้มน้ำก่อนจะออกไปเรียกเด็ก ๆ กลับมาอาบน้ำล้างตัว

 

เมื่อลูก 5 คนกลับมาที่ลานบ้าน พวกเขาเห็นผู้เป็นแม่กำลังเทน้ำลงในวัตถุทรงกลมแปลกประหลาด

 

มันเป็นอ่างน้ำขนาดใหญ่ที่หูเจียวเจียวพบในมิติ

 

พอเธอเห็นว่าเด็ก ๆ กำลังเดินมาทางนี้ เธอก็ยิ้มและอธิบายว่า “กลับมาแล้วหรือ มานี่เร็ว นี่คืออ่างอาบน้ำที่แม่ขอให้คนอื่นช่วยทำมาวันนี้ แม่จะใช้มันอาบน้ำให้พวกเจ้า”

 

เด็กทั้ง 5 ที่ได้ยินดังนั้นต่างก็พากันยืนตัวแข็งทื่อ

 

อาบน้ำ?

 

หญิงชั่วคนนี้อยากจับพวกเราอาบน้ำ นี่นางกำลังทำบ้าอะไร!

 

หูเจียวเจียวทำเป็นไม่สนใจสีหน้าของเจ้าพวกตัวเล็ก ก่อนจะใช้มือทดสอบอุณหภูมิของน้ำ แล้วโบกมือเรียกหลงหลิงเอ๋อซึ่งเป็นคนที่พูดเก่งที่สุดให้มาหาตน

 

“หลิงเอ๋อ เจ้ามาอาบก่อน”

 

สาวน้อยไม่สามารถปฏิเสธแม่ผู้อ่อนโยนและเป็นมิตรของนางได้ ดังนั้นนางจึงวิ่งเข้าไปทันที

 

เนื่องจากอ่างน้ำตั้งอยู่หลังเตา มันจึงบดบังสายตาเด็กคนอื่น ๆ

 

ถัดมา หูเจียวเจียวช่วยเด็กสาวถอดชุดกระโปรงที่สกปรกออกจากตัว 

 

ปกติหลงหลิงเอ๋อเป็นคนที่มีบุคลิกร่าเริง แต่พออยู่ต่อหน้าผู้เป็นแม่ นางกลับขี้อายมาก ตอนนี้นางไม่ต่างจากกระต่ายขาวตัวเล็ก ๆ ที่ยืนอยู่ข้างอ่างอาบน้ำอย่างงุ่มง่าม 

 

หลังจากถอดเสื้อผ้าที่สกปรกออกแล้ว สาวน้อยก็ทดสอบอุณหภูมิของน้ำด้วยเท้าของตัวเอง พอสัมผัสได้ว่าน้ำนี้ไม่เย็นหรือไม่ร้อนเกินไป นางจึงก้าวลงไปในอ่างทันที 

 

ในระหว่างนั้นหูเจียวเจียวก็คอยจับมือเล็ก ๆ ของอีกคนเอาไว้ 

 

“นั่งลง เดี๋ยวแม่จะช่วยอาบน้ำให้เจ้าเอง”

 

หลงหลิงเอ๋อนั่งลงในอ่างน้ำตามคำสั่ง นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้อาบน้ำอุ่นจึงหรี่ตาลงด้วยความสบายใจ 

 

ที่แท้การอาบน้ำมันสบายอย่างนี้นี่เอง!

 

ในอดีตเด็กสาวเคยไปอาบน้ำที่แม่น้ำกับเหล่าพี่น้องของตน แต่น้ำในแม่น้ำนั้นเย็นมาก ส่งผลให้นางเกลียดการอาบน้ำ

 

ระหว่างที่ปล่อยให้ผู้เป็นแม่ทำความสะอาดร่างกายของตัวเอง นางก็ใช้มือกวักน้ำเล่นโดยไม่รู้ตัว ในขณะที่นางซึมซับความรู้สึกแปลกใหม่ที่ตนไม่เคยสัมผัสมาก่อนในชีวิตนี้

 

ทางด้านหูเจียวเจียวเมื่อมองไปที่ร่างเล็กของหลงหลิงเอ๋อ เธอก็รู้สึกเศร้าสร้อย เนื่องจากร่างของเด็กผู้หญิงคนนี้มีแต่หนังหุ้มกระดูก แล้วผิวก็คล้ำคล้ายกับมีโคลนพอกอยู่เป็นชั้น ๆ 

 

พอเห็นอย่างนั้นเธอจึงยื่นมือไปถูบริเวณที่มีรอยคล้ำดู ไม่นานผิวของเด็กสาวก็ขาวขึ้นมาทันตา

 

“...”

 

ปรากฎว่าเด็กน้อยคนนี้ไม่ได้มีผิวดำคล้ำ แต่แค่เนื้อตัวเต็มไปด้วยโคลนที่ไม่เคยถูกชะล้างออกเสียมากกว่า

 

จากนั้นหญิงสาวก็ตั้งใจขัดตัวให้สาวน้อย เวลาผ่านไปไม่นานน้ำในอ่างก็เปลี่ยนเป็นสีดำ ส่วนหลงหลิงเอ๋อก็เปลี่ยนจากตุ๊กตาดินเผาเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่มีผิวขาวเนียนนุ่ม

 

ตอนนี้ผมของหลงหลิงเอ๋อยาวไปจนถึงเอว แต่เพราะขาดการบำรุงจึงทำให้มันขมวดเป็นปม แล้วยังแห้งแตกปลายอีกด้วย หลังจากที่แม่จิ้งจอกขออนุญาตเจ้าของผมแล้ว เธอก็ใช้กรรไกรเล็มผมที่เป็นปมออก

 

พอเช็ดผมเช็ดตัวให้แห้ง เด็กสาวก็ได้สวมชุดหนังสัตว์ชุดใหม่ 

 

ในตอนนั้นหลงหลิงเอ๋อเดินวนไปรอบ ๆ อ่างน้ำอย่างมีความสุข ประกอบกับคอยก้มมองเสื้อผ้าที่สวมอยู่บนร่างกายเป็นระยะ ๆ

 

ชุดนี้แปลกมาก

 

แต่นี่คือสิ่งที่แม่ของนางทำให้ มันทำให้นางมีความสุขมาก!

 

นอกจากนี้นางยังมีเสื้อผ้าใหม่ให้ใส่ด้วย!

 

เมื่อหลงหลิงเอ๋อเดินออกมา เด็กหนุ่มที่เหลือก็พากันตกตะลึงมองไปที่เด็กสาวพร้อมกับอ้าปากค้าง 

 

“เจ้า เจ้าคือหลิงเอ๋อใช่ไหม?”

 

เด็กผู้หญิงผิวขาวเนียนคนนี้เป็นน้องสาวของพวกเขาจริง ๆ หรือ!?