บทที่ 13: ให้เขานอนกับเมียเจ้า เฆี่ยนตีลูกเจ้า

คำพูดที่โหวเสี่ยวเตียวตอกหน้าหูเจียวเจียวทำให้เธอขมวดคิ้วมุ่น

 

เธอรู้ว่าร่างเดิมนั้นทำตัวไม่ดีกับลูกตัวเองแค่ไหน แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่เขาควรนำมาอ้างในการขโมยของของคนอื่น

 

อีกอย่างร่างกายนี้เป็นของเธอแล้ว ถ้าการกระทำของโหวเสี่ยวเตียวไม่ถูกเปิดโปง คนในเผ่าจะรังแกเธอเหมือนที่พวกเขารังแกเจ้าของร่างเดิมไปตลอด

 

“หลงโม่เป็นผัวของข้า ข้าให้กำเนิดลูกแก่เขา 5 คน ข้าไม่มีสิทธิ์ในเหยื่อที่เขาล่ามาได้เลยรึ หรือมันควรเป็นของเมียเจ้า? อย่าบอกนะว่าเมียเจ้าคลอดลูกของเขาออกมาเหมือนกัน”

 

หูเจียวเจียวโต้เถียงออกไปโดยไม่แสดงอาการกระดากอายเลยสักนิด

 

“นี่เจ้า! เจ้า!” โหวเสี่ยวเตียวหน้าแดงก่ำทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น แต่เขาก็เถียงเธอกลับไม่ได้สักคำ

 

“เจ้าเป็นอะไรไป รีบ ๆ ไปเอาเหยื่อของหลงโม่มาคืนข้าซะ” จิ้งจอกสาวพูดกระตุ้นพร้อมกับยืนเท้าสะโพก

 

แต่ว่าใบหน้าจิ้มลิ้มรูปไข่ของเธอทำให้ท่าทางที่พยายามจะปั้นให้ดุดัน นั้นกลับน่ารักน่าเอ็นดูไปเสียมากกว่า

 

“ข้าส่งเหยื่อกลับไปที่บ้านแล้ว ข้าเอามาคืนให้เจ้าไม่ได้หรอก” ชายหนุ่มพูดปัดความรับผิดชอบแบบคนพาล 

 

“ก็ได้ ๆ เจ้าจะไม่เอาเหยื่อมาคืนก็ได้ แต่ถ้าหลงโม่กลับมาเมื่อไหร่ ข้าจะให้เขาไปกินนอนอยู่บ้านเจ้า ไปสมสู่กับเมียเจ้า และเฆี่ยนตีลูกของเจ้า ในเมื่อเขาหาเลี้ยงครอบครัวของเจ้า มันก็สมควรแล้วที่เขาจะทำแบบนั้นถูกต้องไหม!” หูเจียวเจียวแสยะยิ้มมองโหวเสี่ยวเตียว 

 

จากนั้นเธอก็ปั้นหน้าเฉยเมยแล้วพูดต่อว่า “หากเจ้ายินดีรับหลงโม่ไปอยู่ที่บ้าน เจ้าก็เอาเหยื่อไปตามที่ต้องการได้เลย ข้าไม่สนหรอก”

 

“ไม่มีทาง! ข้าจะทำอย่างนั้นได้ยังไง!” โหวเสี่ยวเตียวตอบพร้อมกับเลิกคิ้วเพราะเขาไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด 

 

ทำไมเมียของเขาต้องไปมีอะไรกับหลงโม่ด้วย?

 

ผู้หญิงคนนี้มันไร้ยางอายจริง ๆ! นางกล้าผลักไสผัวของตัวเองไปให้ผู้หญิงคนอื่นอย่างหน้าไม่อาย

 

“ทำไมล่ะ? ในเมื่อเจ้าล่าได้ไม่เก่งเท่าเขา มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือที่จะปล่อยให้หลงโม่เลี้ยงดูลูกเมียของเจ้าไปพร้อมกับเจ้า”

 

หูเจียวเจียวเลิกคิ้วพลางตบมือเพื่อยืนยัน “ตกลงตามนี้เลยแล้วกัน เดี๋ยวข้าจะไปหาหลงโม่แล้วบอกให้เขากลับมาอาศัยอยู่ในเผ่า แต่ไปอยู่ที่บ้านเจ้านะ”

 

หลังจากนั้นเธอก็เดินออกไปนอกประตู

 

“อย่า อย่านะ! ช้าก่อน ข้าจะกลับไปเอาเหยื่อมาให้เจ้าเดี๋ยวนี้ อย่าไปนะ!”

 

เดิมทีโหวเสี่ยวเตียวกลัวผู้หญิงอันธพาลอย่างหูเจียวเจียวมาก นางเป็นคนประเภทที่สามารถทำในสิ่งที่นางพูดได้อย่างแน่นอน

 

ในเผ่าแห่งนี้ ทุกคนรู้จักหลงโม่ดีในฐานะสวะไร้ประโยชน์ เขาเป็นดาวหายนะ ชาวบ้านจึงรังเกียจเขา 

 

เมื่อคิดถึงว่าผู้ชายคนนี้จะต้องไปอยู่ที่บ้านของโหวเสี่ยวเตียว มันก็ทำให้เขารู้สึกหายใจไม่ออกแล้ว

 

ก่อนที่หูเจียวเจียวจะทันได้พูดอะไร ชายหนุ่มก็รีบคว้าเหยื่อที่อยู่บนพื้นแล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วราวกับว่ากลัวแม่จิ้งจอกจะเปลี่ยนใจทำตามที่พูด

 

เมื่อหญิงสาวมองไปที่แผ่นหลังไกล ๆ ของโหวเสี่ยวเตียว เธอก็เม้มปากกลั้นยิ้มเบา ๆ

 

เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับคนอย่างฉัน

 

ถ้าฉันไม่แกร่งมากพอ ฉันคงไม่อยู่เป็นโสดมาจนถึงตอนนี้หรอก!

 

หลังจากที่เด็ก 4 คนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ฟังบทสนทนาระหว่างผู้ใหญ่ทั้ง 2 แล้วก็มีสีหน้าโกรธแค้น

 

พวกเขาเข้าใจมาตลอดว่าโหวเสี่ยวเตียวเป็นคนดีมาก ในขณะที่คนอื่น ๆ ในเผ่าเรียกตนเองว่าไอ้เด็กเหลือขอ บางคนถึงขั้นไม่ให้ลูก ๆ ของตัวเองมาสุงสิงกับพวกเขา แต่ชายคนนี้มักจะแอบเอาอาหารมาให้ พี่น้องผอมโซ 5 คนจึงยังรอดมาได้จนถึงทุกวันนี้ 

 

ไม่มีใครคาดคิดเลยจริง ๆ ว่าอาหารทั้งหมดของพวกเขาถูกไอ้หน้าลิงคนนี้ขโมยไป!

 

แต่อย่างน้อยเขาก็ถือว่ายังรู้สึกผิดอยู่บ้างจึงกลับไปเอาเหยื่อมาคืน!

 

หลงหลิงเอ๋อจับกระโปรงหนังสัตว์ไว้แน่นด้วยมือทั้ง 2 ข้าง เมื่อนึกถึงบทสนทนาระหว่างหูเจียวเจียวกับพี่เสี่ยวเตียวเมื่อครู่ นางก็หันไปมองผู้เป็นแม่อย่างเว้าวอน

 

“ท่านแม่จะทิ้งท่านพ่อจริง ๆ หรือ?”

 

ในเผ่าแห่งนี้ ผู้ชายที่ถูกทอดทิ้งเท่านั้นที่สามารถหาคู่ใหม่ได้อีกครั้ง

 

ตอนนี้สาวน้อยเพิ่งมีชีวิตที่ดีขึ้นและยังคงมีความสุขกับการมีแม่ที่อ่อนโยนได้ไม่มากพอ หากท่านแม่จะทิ้งท่านพ่อ นั่นหมายความว่าหลังจากนี้นางอาจจะต้องไปอยู่ในป่ากับท่านพ่อ

 

แม้ว่าเด็กสาวจะชอบท่านพ่อที่ล่าสัตว์ได้ แต่นางก็ไม่อยากอยู่ในป่าที่รายล้อมไปด้วยอันตราย

 

“ถึงท่านแม่จะทิ้งท่านพ่อไปก็ไม่มีใครต้องการเขาอยู่ดี เจ้าจะกังวลไปทำไมในเมื่อสุดท้ายแล้วเหยื่อของท่านพ่อก็เป็นของเรา”

 

หลงจงเหลือบมองน้องสาวแล้วคลายความกังวลของนางได้ด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียว

 

“นั่นสินะ…ดีจัง...” หลงหลิงเอ๋อตบหน้าอกด้วยมือเล็ก ๆ พลางถอนหายใจยาว

 

เด็กทั้ง 2 ไม่เปิดโอกาสให้หูเจียวเจียวตอบอะไรด้วยซ้ำ

 

“อะแฮ่ม...” หญิงสาวแทบสำลักน้ำลายและไปไม่เป็นเลยทีเดียว 

 

พวกเจ้านี่สมกับเป็นลูกของวายร้ายจริง ๆ…

 

“แม่จะไม่ทอดทิ้งพ่อไปไหน เหมือนที่แม่จะไม่มีวันทอดทิ้งพวกเจ้า เราจะเป็นครอบครัวเดียวกันตลอดไป” เธอสัญญาด้วยสีหน้าจริงจัง

 

ตลกล่ะ!

 

ในหนังสือเป็นเพราะเจ้าของร่างเดิมไม่ชอบจอมวายร้าย เมื่อเขาถูกนางปฏิเสธ หลังจากนั้นเขาก็ถูกนางขับไล่ออกจากเผ่าไป

 

สิ่งแรกที่ต้วร้ายทำตอนที่แข็งแกร่งขึ้นก็คือการฆ่านาง!

 

ฉันไม่อยากดับอนาถเหมือนยัยคนเก่านะ!

 

“คนโกหก” หลงจงทำสีหน้าไม่ดีใส่เธอเหมือนเคย และพูดขัดจังหวะด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ท่านแม่ไม่ให้ท่านพ่ออยู่บ้านเพราะท่านไม่ชอบเขา ท่านกำลังโกหกเราอยู่ใช่ไหม?”

 

“...”

 

การที่มีลูกฉลาดเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่…

 

“เจ้าดูสิว่าบ้านของเรามันเล็กแค่ไหน ถึงพ่อเจ้าจะกลับมา แต่บ้านนี้ก็ไม่มีที่ให้เขานอนอยู่ดี ไว้รอแม่สร้างบ้านหลังใหญ่เสร็จก่อน ตอนนั้นแม่จะบอกให้พ่อเจ้ากลับมาอยู่ด้วยกัน”

 

นี่คือสิ่งที่เธอคิดเอาไว้

 

เมื่อเด็กหนุ่มผู้มีแผลเป็นครึ่งใบหน้าได้ยินคำพูดของแม่ใจยักษ์ สีหน้าของเขาก็ยิ่งน่าเกลียดขึ้น พร้อมกับที่ในใจของเขาคิดว่า 

 

นี่นางคิดว่าข้าโง่มากสินะ

 

“คนโกหก ตัวท่านสร้างบ้านเป็นหรือไง?”

 

ในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมา ผู้หญิงสารเลวคนนี้พยายามแสร้งทำเป็นคนดีมาตลอด นี่นางยังกล้าโกหกพวกเขาอีกหรือ เขาคิดเอาไว้แล้วว่าอีกฝ่ายไม่มีทางดีขึ้นแน่นอน  

 

“เจ้ารู้ได้ยังไงว่าแม่สร้างบ้านไม่เป็น?” หูเจียวเจียวเลิกคิ้วถาม

 

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าลูกชายคนที่ 3 ของบ้านคนนี้น่ารักทีเดียว

 

อืม... เธอคิดว่าเจ้าหนุ่มน้อยจะน่ารักกว่านี้ถ้าเขาไม่คอยยุยงพี่น้องคนอื่น ๆ ให้ฆ่าเธออยู่ตลอดเวลา

 

“ก็ท่านไม่เคยสร้างบ้านมาก่อน!” หลงจงเป็นคนที่ใจร้อนที่สุดในบรรดาลูก ๆ 5 คน เขาจึงโต้กลับด้วยความโมโห

 

“ถ้าอย่างนั้นแม่ที่ไม่เคยทำอาหารให้เจ้ามาก่อน แล้วเมื่อวานนี้นับว่าเป็นการทำอาหารให้พวกเจ้ากินหรือไม่?”

 

จิ้งจอกสาวพูดติดตลกใส่เจ้าตัวเล็ก

 

“นี่ท่าน! แต่ท่านมันจอมโกหก!” พอหลงจงเถียงไม่ชนะ เขาก็หันหน้าหนีไปด้วยความโกรธ 

 

ทางด้านหูเจียวเจียวแทบจะกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ไหว เมื่อเห็นท่าทางน่าเอ็นดูของเจ้าลูกชาย เธอจึงหยุดแกล้งเขาก่อนที่แก้มป่อง ๆ นั้นจะพองลมจนระเบิด

 

ขณะที่เธอโต้เถียงกับหลงจงนั้น ในที่สุด โหวเสี่ยวเตียวก็นำเหยื่อกลับมาคืนหลายตัว

 

หญิงสาวเห็นวัวสีดำที่มีน้ำหนักมากกว่า 300 กิโลกรัม 1 ตัว กวางซิกาโตเต็มวัย 2 ตัว และจิ้งจอกขาว 1 ตัว

 

ถ้าสังเกตดูดี ๆ จะเห็นว่าทั้งวัวดำและกวางซิกาถูกบางอย่างแทงเข้าที่ศีรษะจนตาย แล้วรอบ ๆ บาดแผลก็เกลี้ยงเกลา ไม่มีแม้แต่เศษเลือดกระเซ็นเปื้อนตัวพวกมันเลย ซึ่งนี่แสดงให้เห็นว่าฝีมือการล่าของหลงโม่นั้นเก่งกาจเพียงใด

 

จากนั้นสายตาของเธอก็จับจ้องไปที่จิ้งจอกสีขาวที่สภาพหัวเละและแขนขาหัก

 

“...”

 

เธอแน่ใจว่าสามีต้องจงใจทำแบบนี้

 

เมื่อเด็กทั้ง 5 เห็นเหยื่อตัวอ้วน ๆ วางกองอยู่หน้าลานบ้าน ดวงตาของพวกเขาก็เปล่งประกายสดใสด้วยความตื่นเต้น

 

ที่แท้ท่านพ่อมักจะส่งเหยื่อกลับบ้านมามากมาย ตอนนี้พวกเขามีเนื้อให้กินแล้ว ต่อไปนี้คนในครอบครัวจะไม่ต้องทนหิวอีก!

 

“แค่นี้หรือ?” หูเจียวเจียวถามพลางขมวดคิ้ว

 

ในนิยายมีส่วนที่บรรยายไว้ว่าหลงโม่มักจะส่งเหยื่อมากกว่า 10 ตัวกลับมาทุก ๆ ครึ่งเดือน ซึ่งทั้งหมดนี้ถูกโหวเสี่ยวเตียวเอาไป นี่เขายังกล้าเล่นลูกไม้กับเธออีกหรือ?

 

เมื่อหลงอวี้ได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของเขาก็ถมึงทึงก่อนจะจ้องมองไปที่ชายคนนั้น “ท่านซ่อนเหยื่อไว้กี่ตัว?”

 

เขาเชื่อเหตุผลที่คนเป็นแม่พูดโดยไม่รู้ตัว ถ้อยคำที่นางพูดออกมานั้นสมเหตุสมผลมากจนเขาเข้าใจว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับเรื่องนี้แน่นอน

 

“มันมีแค่นี้จริง ๆ เจ้าจะเอาอะไรอีก จะลองไปค้นบ้านข้าดูไหมล่ะ!”

 

โหวเสี่ยวเตียวพูดกับหูเจียวเจียวและลูกชายคนโตของนางด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

 

หลังจากพูดจบแล้วเขาก็หันหลังเดินออกไปจากบ้าน

 

หญิงสาวเห็นว่าท่าทางของอีกฝ่ายเหมือนไม่ได้โกหก แต่เธอแอบรู้สึกตะหงิด ๆ ในใจ

 

เหยื่อที่หลงโม่ล่ามาได้จะต้องมีมากกว่านี้ ถ้ามันไม่ได้อยู่ที่บ้านของโหวเสี่ยวเตียว แล้วมันไปอยู่ที่ไหนล่ะ?