204 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มีส่วนร่วมกับงานแสดงของเทพธิดา

204 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มีส่วนร่วมกับงานแสดงของเทพธิดา

“ว๊าาาาาา!!”

“ไอรา-ซามะ!!”

“มองมาทางนี้คร้าบ!!”

เสียงเชียร์เหมือนเสียงคำรามสะท้อนอยู่ในที่นี้

คนดูที่ตื่นเต้นกระโดดและพื้นสั่น

เมื่อผมมองไปข้างๆ มีฟูจิ-ยังและปีเตอร์ก็ตะโกนออกมาดังๆด้วย

“ทักกิ-โดโนะ มันเป็นเทพธิดา-ซามะ-เดสุ โซ! เทพธิดา-ซามะสดๆอยู่ใกล้มาก!” (ฟูจิ)

“ว้าว! การสถิตของเทพธิดา-ซามะนั้น…ช่างเป็นเวลาที่ดีที่มีชีวิตอยู่! ไม่ใช่ว่านั่นถูกเหรอ? น้อง?!” (ปีเตอร์)

“ช-ใช่…” (มาโกโตะ)

แต่ผมได้เจอกับท่านสบายๆนะ

งั้นมันหายากที่จะได้เจอท่าน หือห์…

ไอรา-ซามะได้สถิตลงมาที่เอสเธอร์-ซัง และร้องเพลงและเต้นอยู่ตรงกลางเวที

แต่…จะพูดมันยังไงดี…มันรู้สึกเหมือนกับเดจาวู

เหมือนผมเห็นสิ่งนี้มาหลายครั้งมาก่อน

“ทุกโคน~☆ สนุกกันมั้ย~~~?”

“โววววววววววว้!!”

ไอรา-ซามะได้ ‘คยาปี้!’ และขยิบตา และเสียงเชียร์ดังขึ้น

อุว้า…

รอยยิ้มที่สมบูรณ์แบบ

ท่าทางที่น่ารัก

และกระโปรงสั้นจิ๋ว ที่ไม่โชว์กางเกงใน ไม่ว่าเธอจะขยับมากแค่ไหน

(อา…มันเหมือนกันกับโนอาห์-ซามะ) (มาโกโตะ)

(ช่างหยาบคาย! ชั้นน่ารักกว่า!) (โนอาห์)

ท่านฟังอยู่

(ไอรา-จังสนใจโนอาห์จริงๆ) (เออร์)

จริงเหรอ เออร์-ซามะ?

(ใช่ ใช่ เธอพูดว่าเธอไม่ชอบความจริงที่โนอาห์ถูกเรียกว่าคนสวยหมายเลขหนึ่งของดินแดนสวรรค์) (เออร์)

(ฮึ่ม! ยังไงซะ แต่ตำแหน่งหมายเลขหนึ่งของชั้นไม่หวั่นไหวนะ!) (โนอาห์)

เข้าใจแล้ว…

ข้างบนเวทีที่พราวตา ที่ส่องส่วางไปด้วยแสงและสปอร์ตไลท์ เอสเธอร์-ซัง (ไอรา-ซามะ) ร้องเพลงที่ ฟังจับใจความไม่ได้ ด้วยเสื้อผ้าที่โบกสะบัด

“มันหลอกลวงนิดหน่อย…” (มาโกโตะ)

ผมพึมพำในเสียงที่ต่ำ และผมถูกจ้องจากด้านข้าง

“ทักกิ-โดโนะ…อย่าบอกชั้นนะว่านายมีแผนที่จะพูดไม่ดีกับไอรา-ซามะ? เมื่อชั้นเป็นพ่อค้าฝึกหัดที่ไม่มีเวลาจะนอน ชั้นเห็นการสถิตของไอรา-ซามะในประเทศแห่งการค้า และนั่น ได้เป็นเครื่องสนับสนุนหัวใจชั้น อย่าบอกชั้นนะว่านายจะพูดไม่ดี กับไอรา-ซามะที่สมบูรณ์แบบและโชคดีต่อหน้าชั้น ใช่มั้ย?!” (ฟูจิ)

“น้อง…แม้ว่านายเป็นน้อง ชั้นจะให้นายเรียนรู้ที่จะแยกแยะระหว่างสิ่งที่พูดได้และสิ่งที่พูดไม่ได้… ไอรา-ซามะเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจของชั้น แม้ว่าชั้นเป็นลูกชายของบอสมาเฟีย ชั้นอ่อนแอในการต่อสู้ และเพราะชั้นเป็นกึ่งสัตว์ สมองชั้นไม่ดีด้วย แม้ว่าเมื่อชั้นเทียบกับพี่ชายที่มีทักษะของชั้น เมื่อไหร่ก็ตามที่ชั้นเห็นร่างของไอรา-ซามะ หัวใจชั้นสะอาด ถ้านายพูดไม่ดีกับไอรา-ซามะที่สมบูรณ์แบบและโชคดี…ไม่มีทางที่นายจะทำอย่างนั้น ใช่มั้ย?!” (ปีเตอร)

พวกเขาทั้งสองคนพูดอย่างเร็วสุดยอด

“...ช-ชั้นดีใจมากที่ได้เจอไอรา-ซามะที่ ส-สมบูรณ์แบบและโชคดี” (มาโกโตะ)

““อุมุ!””

น่ากลัว

งั้นพวกนี้คลั่งศาสนา หือห์

ผมส่งเสียงเชียร์ด้วย เพื่อที่จะไม่ถูกเปิดเผยว่าผมไม่ใช่แฟนคลับหรือผู้ศรัทธา

คอนเสิร์ตจบด้วยเสียงเชียร์ที่ค่อนข้างดัง

◇◇

ฟูจิ-ยังและปีเตอร์ดูเหมือนจะคลิกกันค่อนข้างดีหลังจากที่ได้ดูคอนเสิร์ตด้วยกัน

พวกเขาทั้งสองคนดื่มด้วยกัน

ถ้าเป็นแบบนี้ ฟูจิ-ยังน่าจะถูกเรียกว่าน้องในไม่นานด้วย

ผมก็ถูกชวนไปกับพวกเขาซักพักหนึ่ง แต่ผมหยุดที่จะกินยกที่สอง

ผมตามพวกเขาไม่ทัน

ผมมองดูท้องฟ้า

มันยังไม่เย็นเลย

งั้นตอนนี้ ทำอะไรดี

ที่ที่ผมมาโดยไม่ได้ตั้งใจ เป็นบ้านของออราเคิลเอสเธอร์-ซัง ที่ผมมาก่อนหน้า

เหตุผลคือเพื่อปรึกษาเกี่ยวกับภาพของอนาคตของซากุไร-คุง

นั่นคือแผน แต่บ้านของขุนนางใหญ่ของประเทศแห่งการค้ามียามมากมาย และพวกเขาไม่ได้ส่งบรรยากาศที่จะให้ผมได้เข้าไปง่ายๆ

แล้วก็…มันหลังคอนเสิร์ตเลย เธอต้องเหนื่อยแน่ๆ

งั้นมันเป็นไปไม่ได้ด้วยจังหวะเวลานี้ หือห์

คืดที่ผมคิด แต่…

“โอ้? ไม่ใช่คนนั้นเป็นฮีโร่มาโกโตะของโรเซสเหรอ?”

“เจเน็ต-ซัง?” (มาโกโตะ)

กัปตันของกองพลเพกาซัส เจเน็ต-ซัง เรียกผม ในชุดเกราะสีขาวและหมวกเกราะของเธอ

“ถ้าชั้นจำไม่ผิด การพักที่โรงพยาบาลของนาย…นั้นไม่จำเป็น ใช่มั้ย?” (เจเน็ต)

เธอหัวเราะคิกคัก

เจเน็ต-ซังได้มาเยี่ยมผมหลายครั้งในห้องที่โรงพยาบาล

เธอทึ่งที่ผมฝึกเวทมนตร์น้ำอยู่ทุกครั้งที่เธอมา

“งั้น อะไรที่มาโกโตะ ผู้ที่ไม่รับคำขอแต่งงานของชั้น แต่กลายเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ มีอะไรที่นี่ล่ะ?” (เจเน็ต)

น้ำเสียงของเจเน็ต-ซัง เป็นขวากหนามเล็กน้อย

“อืม ชั้นมาเพื่อพบกับออราเคิลเอสเธอร์-ซังน่ะ” (มาโกโตะ)

“หืมม… นายมีนัด ชั้นคิดว่า?” (เจเน็ต)

“ชั้นไม่มี” (มาโกโตะ)

“เอ๋? ไม่ได้นัด?” (เจเน็ต)

“งั้นมันก็ไม่ได้จริงๆ หือห์” (มาโกโตะ)

“แน่นอนว่าอย่างนั้น” (เจเน็ต)

เจเน็ต-ซังถอนหายใจลึกๆ

ดูเหมือนผมจะขาดสามัญสำนึก

“เอสเธอร์-ซามะเพิ่งเสร็จการสถิตของเทพธิดาของเธอแค่เมื่อกี้นี้เอง เธอน่าจะไม่รับการมาหาไม่ว่า—” (เจเน็ต)

“ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซามะอยู่ที่นี่มั้ย?!”

ชื่อของผมถูกเรียกในเสียงที่ดัง ตัดคำของเจเน็ต-ซัง

โอ้?

“ใช่ ผมอยู่ที่นี่” (มาโกโตะ)

ผมยกมือเพื่อให้พวกเขารู้

“เอสเธอร์-ซามะเรียกท่าน! ได้โปรดเข้ามาในบ้าน!”

““...””

เจเน็ต-ซังและผมมองหน้ากัน

“นายไม่ได้จัดเตรียมอะไรล่วงหน้า…ใช่มั้ย?” (เจเน็ต)

“ใช่ ชั้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจน่ะ” (มาโกโตะ)

“นายถูกเรียกชื่อ…” (เจเน็ต)

“แน่นอน…” (มาโกโตะ)

“งั้น มาเลยครับ! ด้วยกันกับพวกพ้องของท่าน!”

คนที่เหมือนพ่อบ้านเร่งผม

“ไปกันมั้ย เจเน็ต-ซัง?” (มาโกโตะ)

“ช-ชั้นด้วยเหรอ?!” (เจเน็ต)

“ชั้นจะไม่สบายใจคนเดียวน่ะ เห็นมั้ย…” (มาโกโตะ)

“...เห้อ ช่วยไม่ได้นะ” (เจเน็ต)

ผมเองก็เข้าใจว่าผมไม่มีเหตุผลที่นี่ แต่เจเน็ต-ซังตัดสินใจจะไปด้วยกันกับผม

ห้องที่เราถูกนำไปเป็นห้องรับแขกที่ไว้สำหรับพบปะ

ข้างในนั้น เอสเธอร์-ซัง มาพร้อมกับรูปลักษณ์ที่ต่างออกไปจากชุดที่โบกสะบัดก่อนหน้า เธอนั่งอยู่ที่นั่นด้วยชุดที่สง่างาม

มีอัศวินเรียงรายอยู่รอบๆ

“ยินดีต้อนรับ ฮีโร่ของโรเซส มันดูเหมือนลูกสาวคนโตของตระกูลวาเลนไทน์ก็อยู่ที่นี่ด้วย” (เอสเธอร์)

“ขออภัยสำหรับการมาหาที่กระทันหัน” (เจเน็ต)

“สวัสดี ไอ—เอสเธอร์-ซามะ” (มาโกโตะ)

“...”

ผมเกือบจะพูดว่า ‘ไอรา-ซามะ’ ที่นี่แล้ว

เอสเธอร์-ซังจ้องผมด้วยสายตาที่บอก ‘เฮ้ย!’

หลังจากนั้น เอสเธอร์-ซังสั่งให้คนคุ้มกันออกไป และมันจบที่มีแค่เราสามคนอยู่ในห้อง

“งั้นตอนนี้ บอกเหตุผลที่มาได้มั้ย?” (เอสเธอร์)

“เธอรู้ว่าเราจะมาที่นี่เหรอ?” (มาโกโตะ)

“เธอ…เธอคิดว่าชั้นเป็นใครกัน?” (เอสเธอร์)

ออราเคิลของเทพธิดาแห่งโชคชะตาที่มองเห็นอนาคตได้

เข้าใจแล้ว เธอบอกความจริงที่ว่าเราจะมาที่นี่ได้อย่างน้อยๆ

แต่ไอรา-ซามะอ่านอนาคตของการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจผิดนะ

“...ขออภัยสำหรับความผิดพลาดในการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจ” (เอสเธอร์)

“ครับ” (มาโกโตะ)

“อืม…ไม่ใช่ว่าบรรยากาศการสนทนามันแปลกไปนิดหน่อยเหรอ?” (เจเน็ต)

ไอรา-ซามะได้อ่านใจของผมด้วยตัวเธอเอง และพูดต่อ ดังนั้นมันเปลี่ยนเป็นการสนทนาที่ประหลาดไป

…ยังไงซะ โอเค

มาคุยต่อในหัวเรื่องที่ต่างออกไปเถอะ

“จริงๆแล้ว มันกี่ยวกับฮีโร่แห่งแสง…ซากุไร-คุงน่ะ” (มาโกโตะ)

“อ้าา งั้นมันเป็นเรื่องนั้นเอง” (ไอรา)

ขณะที่ผมพูด อย่าอ่านใจผมและตอบนั่นสิ! การสนทนามันจะแปลกนะ!

เจเน็ต-ซังที่อยู่ข้างผมมี ?? บนหน้าของเธอ

“มีเวทมนตร์หรืออุปกรณ์เวทมนตร์ที่อนุญาติให้ซากุไร-คุง ‘หยุดอนาคตของการตายหลังจากเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ฟื้นคืนชีพมั้ย’ หรือ ‘ยังรอดชีวิตแม้ว่าเค้าจะตาย’?” (มาโกโตะ)

“ไม่มี” (ไอรา)

“เข้า…ใจแล้ว” (มาโกโตะ)

เอสเธอร์-ซังตอบคำถามผมอย่างชัดเจน

ดูเหมือนมันไม่มีสมบัติศักดิ์สิทธิ์หรือเวทมนตร์ที่สะดวกที่นำคนกลับมาหลังจากความตายวางอยู่รอบๆ

“ออราเคิลแห่งแสง…ไม่ หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์โนเอล ใช่เวทมนตร์ชุบชีวิตได้ เราไม่มีทางเลือกนอกจากจะให้เธออยู่ข้างเขาในการต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่” (ไอรา)

“งั้น มีแค่ทางเลือกเดียวที่เรามี หือห์…” (มาโกโตะ)

วิธีที่ฟูเรีย-ซังบอกมาก่อนหน้า

มันดูเหมือนแม้แต่ไอรา-ซามะก็ไม่มีวิธีที่สมบูรณ์แบบที่จะเลี่ยงมันได้

ฮ่าาา ช่างไร้ประ—

“สาวกของเทพมารมาโกโตะ เธอล้ำเส้นไปนะ” (ไอรา)

อุ้ปส์ ผมพูดมากไปนั่น

“ขออภัย” (มาโกโตะ)

“อืม…เอสเธอร์-ซามะ มาโกโตะ พวกนายคุยอะไรกันน่ะ ซักพักแล้ว…” (เจเน็ต)

ไม่ดีเลย เจเน็ต-ซังสับสน

เอสเธอร์-ซัง (ไอรา-ซามะ) ต้องคิดแบบเดียวกัน ท่านถอนหายใจเบาๆ

*เป๊าะ*

เธอดีดนิ้ว

ในทันใดนั้น บรรยากาศในห้องได้เปลี่ยนเป็นแปลก ดั่งมันได้หนืด

“เจเน็ต-ซัง?” (มาโกโตะ)

เจเน็ต-ซังข้างผมไม่แม้แต่จะกระพิบตาดั่งเธอหยุดเวลา

นี่มัน…

“มันเป็นบาเรียแยก มันน่าปวดหัว ดังนั้นชั้นสร้างที่ที่มีแค่เธอละชั้นรับรู้” (ไอรา)

เธอพูดดั่งมันไม่มีอะไรเลย แต่นั่นสมควรจะเป็นเวทมนตร์ระดับนักบุญ

“งั้นตอนนี้ เธอได้พูดอะไรตามใจมาซักพักแล้ว สาวกของโนอาห์ มาโกโตะ” (ไอรา)

น้ำเสียงของท่านเปลี่ยน

ท่านจ้องผมและใกล้เข้ามา

อุว้า ท่านโกรธ

นี่มันแย่แล้ว ผมต้องพูดบางอย่าง!

“ค-คอนเสิร์ตเมื่อกี้นี้สุดยอดไปเลย!” (มาโกโตะ)

ขาของไอรา-ซามะหยุดอยู่กับที่

“เธอ…ไปที่นั่นเหรอ?” (ไอรา)

“ครับ ผมเข้าร่วมด้วยกันกับเพื่อน” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว…และ มันเป็นยังไง?” (ไอรา)

สายตาที่โกรธลดลง

“ก-การร้องเพลงและเต้นของท่านนั้นดีที่สุดไปเลย! เพื่อนผมทั้งสองคนแม้แต่ร้องไห้แหน่ะ!” (มาโกโตะ)

มันจริงที่ว่าฟูจิ-ยังและปีเตอร์ร้องไห้! ผมไม่ร้อง!

“โอ้ ชั้น…ช่างซื่อสัตย์ ชั้นชอบคนซื่อสัตย์” (ไอรา)

ตาของเอสเธอร์-ซัง (ไอรา-ซามะ) ส่องสวางเป็นสีทองที่แปลกประหลาด และท่านวางมือไว้บนแก้มของผผม

เดี๋ยวสิ นี่มันตาเสน่ห์!

(ดะ-เดี๋ยวก่อนสินั่น! อย่าพยายามมาเสน่ห์ใส่มาโกโตะนะ!) (โนอาห์)

“จึ บาเรียระดับนักบุญกันตาของพระเจ้าของโนอาห์ไม่ได้” (ไอรา)

(เธอไม่ควรทำอย่างนั้นไอรา-จัง ชั้นได้จับจ้องมาโกะ-คุงก่อนนะ) (เออร์)

“แม้แต่เออร์-โอเน่ซามะก็อยู่นั่น…” (ไอรา)

โนอาห์-ซามะและเออร์-ซามะตัดเข้ามาในการสนทนา

มันได้เสียงดัง

“กลับมาที่หัวเรื่อง อนาคตของความตายเลี่ยงไม่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)

“สำหรับตอนนี้…ใช่ ชั้นคิดว่าอนาคตจะเปลี่ยนเมื่อราชาสัตว์ซากัตถูกกำจัด แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น เราต้องทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่กำลังจะกลับมา เราจำเป็นต้องให้ออราเคิลแห่งแสงโนเอลอยู่ข้างเค้าตลอดเวลาเพราะเธอใช้ชุบชีวิตได้” (ไอรา)

เข้าใจแล้ว…

“แต่แม้ว่าเราพูดเกี่ยวกับเวทมนตร์ชุบชีวิตของเจ้าหญิงโนเอล เธอเข้าร่วมในสงครามไม่ได้ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“...การต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่นั้นเป็นเรื่องที่ต่างออกไป ด้วยเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีสที่อยู่คนเดียว เราต้องใช้กำลังทั้งหมดของเรา ออราเคิลทั้งหมดจะถูกให้เข้าร่วมด้วยเหมือนกัน” (ไอรา)

“เอ๋?! แม้แต่เจ้าหญิงโซเฟียเหรอ?” (มาโกโตะ)

มันจะโอเคมั้ยเนี่ย…?

(นั่นใช่แล้ว นั่นทำไมเธอต้องปกป้องโซเฟีย-จัง โอเคมั้ย?) (เออร์)

“ข-เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ไม่ว่าอย่างไร เมื่อไหร่ที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะกลับมาล่ะ?

มันได้พูดว่า ‘มันจะกลับมา’ ‘มันจะกลับมา’ แต่มันไม่กลับมาซักที

“10 วัน” (ไอรา)

เอ๋?” (มาโกโตะ)

เอสเธอร์-ซัง (ไอรา-ซามะ) พูดมันโดยไม่ล่าช้า

10 วัน?!

“นั่นเร็วจริงๆ…” (มาโกโตะ)

ในที่สุด หือห์… เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีส

สงสัยจังว่าเขาเป็นคนแบบไหน

“แผนต่อไปจะไม่ได้ผลเหมือนครั้งที่แล้ว เพราะทั้งหมดชั้นได้ขยี้โบสถ์งูแล้ว” (ไอรา)

เอสเธอร์-ซัง (ไอรา-ซามะ) พูดมันอย่างอึดอัด

ใช่ ด้วยโบสถ์งูที่หายไปแล้ว ความแม่นยำของตาทิพย์จะเพิ่มขึ้น

งั้น…ครั้งต่อไปควรจะโอเค?

“ขอโทษที่ไม่ได้เจอกับความคาดหวังของเธอ มีธุระอะไรอื่นมั้ย?” (ไอรา)

เอสเธอร์-ซัง (ไอรา-ซามะ) ถามด้วยการกอดอก

อย่างอื่นเหรอ หือห์… ผมคิดว่าผมมี…

ใช่ มันยังมีหัวเรื่องสำคัญเหลือ!

“มันเกี่ยวกับฟูเรีย-ซะ…ออราเคิลแห่งความมืด” (มาโกโตะ)

“หืม? …อ้าา นายอยากจะทำบางอย่างเกี่ยวกับการเลือกปฏิบัติกับออราเคิลแห่งความมืดและกึ่งปีศาจเหรอ?” (ไอรา)

คุยกับท่านนั้นเร็ว

แต่เอสเธอ-ซัง (ไอรา-ซามะ) ทำหน้าเหมือนปวดหัว

“มัน…ไม่เหรอ?” (มาโกโตะ)

“หืมม ออราเคิลแห่งความมืดของ 1,000 ปีก่อนได้ทำเละเทะหลายอย่าง ดังนั้น…ชั้นควรทำยังไงดี ชั้นสงสัย” (ไอรา)

ออราเคิลแห่งความมืดเมื่อ 1,000 ปีก่อน แม่มดแห่งภัยพิบัติ

คนทรยศที่พูดว่าได้ไปอยู่ฝั่งเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

แต่ฟูเรีย-ซังไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเรื่องนั้น

(ไอรา-จัง ไม่ใช่มันจะถึงเวลาแล้วที่ให้เรื่อง 1,000 ปีก่อนผ่านไปแล้วผ่านไปเลยเหรอ?) (เออร์)

เย้ เออร์-ซามะใจดีจัง!

(ใช่ ใช่ ระหว่างที่เธอทำมัน เธอควรจะปล่อยผ่านไปแล้วผ่านไปเลยเรื่องของชั้นด้วย ใช่มั้ย? ชั้นอยากได้ผู้ศรัทธามากมาย รู้มั้ย~) (โนอาห์)

“(ไม่สำหรับโนอาห์)”

(เอ๋?!) (โนอาห์)

เออ๋ ทำไมล่ะ?

แม้ว่าผมได้คิดเกี่ยวกับขอเรื่องของโนอาห์-ซามะระหว่างที่ทำมันด้วย

“ออราเคิลของไนอา…แม่มดแห่งภัยพิบัติ ได้อาละวาดด้วยตัวของเธอเอง ดังนั้นมันจริงที่ว่าออราเคิลแห่งความมืดของยุคนี้ไม่เกี่ยวข้อง แต่ผู้ศรัทธาของโนอาห์…ได้ตามคำสั่งของโนอาห์! ฮีโร่ของชั้นเมื่อ 1,000 ปีก่อนได้ถูกฆ่าโดยสาวกของเธอ!” (ไอรา)

“แต่สถานการณ์เมื่อ 1,000 ปีก่อนต่างจากตอนนี้นะ” (มาโกโตะ)

“แต่เธอฟัง {อะไรก็ตาม} ที่โนอาห์-ซามะบอกเธอ ใช่มั้ย?” (ไอรา)

“ยังไงซะ ส่วนใหญ่น่ะ” (มาโกโตะ)

“งั้นก็ไม่ ผู้ศรัทธาของไนอานั้นไม่มีพิษมีภัยแม้ว่าจะปล่อยเธอไว้คนเดียว แต่โนอาห์…ทำเหมือนเธอไม่ขัด แต่เธอ {ล้างสมอง} คนอย่างสมบูรณ์ ดังนั้นผู้ศรัทธาของโนอาห์นั้นอันตราย นั่นทำไมเราต้องไม่อนุญาติให้โนอาห์เพิ่มจำนวนผู้ศรัทธา” (ไอรา)

หืมม…เข้าใจแล้ว

ผมคิดว่าผมจะได้อยู่กับสหายมากกว่านี้

“พูดถึงแล้ว ถ้าเธอได้อนุญาติให้เพิ่มจำนวนผู้ศรัทธาของโนอาห์ เธอจะชวนใคร?” (ไอรา)

ไอรา-ซามะควรจะรู้คำตอบของผม กระนั้นเธอถาม

“สำหรับตอนนี้ มันจะเป็น ลูซี่ ซา-ซัง และฟูจิ-ยัง” (มาโกโตะ)

“ลูกสาวของแม่มดสีแดง ฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศแห่งไฟ และพ่อค้าหมายเลขหนึ่งของประเทศแห่งน้ำ…ไม่” (ไอรา)

(นั่น…ใช่ เราไม่ควร) (เออร์)

เออ๋?! แม้แต่เออร์-ซามะ?!

(งก!) (โนอาห์)

เสียงของโนอาห์-ซามะสะท้อน

(แต่มันรู้สึกไม่ดีแล้วกับเรื่องออราเคิลแห่งความมืดและกึ่งปีศาจ ชั้นเลยคิดว่ามันได้เวลาที่จะปฏิบัติกับพวกเขาอย่างเท่าเทียมแล้ว) (เออร์)

“จริงเหรอ เออร์-ซามะ?!” (มาโกโตะ)

เย้!

“แต่อัลเธน่า-เน่ซามะเป็นคนตัดสินใจคนสุดท้าย” (ไอรา)

(มาโกะ-คุง ชั้นจะไปถามอัลเธน่า-เน่ซังกับไอรา-จัง) (เออร์)

“ขอบคุณมากครับ!” (มาโกโตะ)

นั่นโล่งใจ

ด้วยเรื่องนี้ ฟูเรีย-ซังและกึ่งปีศาจในลาโฟรเอจจะถูกช่วย…ผมหวังว่า

“งั้น นั่นทั้งหมด?” (ไอรา)

“ดูก่อนนะครับ” (มาโกโตะ)

อย่างอื่นเหรอ…อ้า ใช่

“นิสัยของท่านเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงต่อหน้าคนอื่นเลย ไอรา-ซามะ” (มาโกโตะ)

“อะ?! ไม่ใช่นั่นโอเคเหรอ?!” (ไอรา)

ไอรา-ซามะตอบสนองอย่างเกินจริงกับคำพูดผม

(ไอรา-จังพยายามจะสร้างตัวตนมากเกินไปนะ) (เออร์)

(มันเจ็บปวดที่ได้เห็น ดังนั้นหยุดมันได้แล้ว) (โนอาห์)

“มันโอเค! แค่ปล่อยชั้นไป เออร์-โอเน่ซามะ! แล้วก็ ชั้นไม่อยากได้ยินนั่นมาจากเธอนะ โนอาห์!” (ไอรา)

(ชั้นเป็นเทพธิดาที่สงบและเรียบร้อยนะ รู้มั้ย?) (โนอาห์)

จริงเหรอ?

ไม่ว่าอย่างไร ผมมีภาพที่สง่างามมากกว่าของไอรา-ซามะ

(เฮ้ เฮ้ มาโกะ-คุง ดูโซลบุคของเธอสิ) (เออร์)

“เออร์-ซามะ? โซลบุคของผม?” (มาโกโตะ)

(รายระเอียดสกิลถูกเขียนโดยไอรา-จัง) (เออร์)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ผมรีบตรวจส่วนสกิลของโซลบุค

ผู้ใช้เวทมนตร์น้ำ ประถม: สกิลที่อนุญาติให้เธอใช้เวทมนตร์น้ำระดับประถม มานาที่เธอมีต่ำ ดังนั้นมันช่วยไม่ได้ที่มันประถม! ฝึกให้หนักและทำเต็มที่!

“นี่…ถูกเขียนโดยไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)

“นั่นใช่แล้ว…มีปัญหาเหรอ? มันถูกบอกอยู่ในโซลบุคด้วย ใช่มั้ย?” (ไอรา)

จริง…

มันเขียนว่า ‘เขียนโดยเทพธิดาแห่งโชคชะตาไอรา’ ในตัวหนังสือเล็กๆ…

เข้าใจแล้ว งั้นมันก็เป็นความรู้ทั่วไปว่านิสัยของเทพธิดาแห่งโชคชะตาเป็นแบบนั้น หือห์

แม้ว่าเอสเธอร์-ซังตรงหน้าผมดูสง่างาม…

“มันโอเคแล้วน่า ใช่มั้ย? ชั้นจะแก้บาเรียแล้วนะ” (ไอรา)

ไอรา-ซามะกอดอกของเธอและ ‘ฮึ่ม’ ขณะที่เธอมองไปทางอื่น

“ครับ ขอบคุณมากที่บอกผมหลายอย่าง ไอรา-ซามะ” (มาโกโตะ)

ผมคุกเข่าและมอบคำขอบคุณ

หลังจากที่พูดว่า ‘เธอควรจะแสดงความนอบน้อมแบบนั้นตลอดเวลา’ ท่านดีดนิ้วของท่าน

“อ-เอ๋? เมื่อไหร่กันที่ชั้น…” (เจเน็ต)

เจเน็ต-ซังกระพิบตามากมาย

“ชั้นได้คุยกับเอสเธอร์-ซังเสร็จแล้ว ไปกันเถอะ เจเน็ต-ซัง” (มาโกโตะ)

“เอ๋? อะไร? …เมื่อไหร่?” (เจเน็ต)

ผมดึงมือของเจเน็ต-ซังที่สับสน

ผมทำบางอย่างที่ไม่ดี แม้ว่าจะพาเธอมาด้วย

“ยังไงซะ เอสเธอร์-ซัง ฝากทักทายไอรา-ซามะด้วย ขอบคุณมากครับ” (มาโกโตะ)

ผมพูดมันไปแล้ว แต่ผมพูดอีกครั้ง

“มันไม่มีอะไรรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับออราเคิลของประเทศแห่งความมืด รู้มั้ย? ยังไงซะ…ถ้าเธอมีปัญหาเรื่องอะไรก็ตามพึ่งชั้น” (ไอรา)

“ขอโทษที่รบกวน เอสเธอร์-ซามะ” (เจเน็ต)

“ผมจะมาใหม่อีกครั้ง โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

เอสเธอร์-ซัง (ไอรา-ซามะ) โบกมือของท่าน

เจเน็ต-ซัง และผมออกจากห้องมา

◇◇

“อืม…ทากัตซูกิ มาโกโตะ ไม่ใช่ว่านายใกล้ชิดกับเอสเธอร์-ซามะเหรอ?” (เจเน็ต)

“จริงเหรอ? มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่ก่อนหน้าแล้วนะ รู้มั้ย” (มาโกโตะ)

“ชั้นไม่คิดว่าเป็นแบบนั้นนะ…มีปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ โนเอล-เน่ซามะ นายพลทาริสก้า แม่มดสีแดง-ซามะ…นายมีทักษะในการนำคนที่มีอิทธิพลมาอยู่ข้างนายอย่างคาดไม่ถึง” (เจเน็ต)

เธอชมผมเหรอ?

“แต่มันดูเหมือนนายจะคิดกับชั้นแค่ผู้หญิงสะดวกใช้นะ” (เจเน็ต)

เธอจ้องผม

อ้า เธอโกรธ

“ป-ไปหาอะไรกินกัน! กินๆ!” (มาโกโตะ)

ผมเปลี่ยนหัวเรื่อง

“มมมมุ…ชั้นไม่ถือ” (เจเน็ต)

“ชั้นรู้ที่ดีๆ! ที่นี่” (มาโกโตะ)

ผมพูด แต่มันเป็นที่ที่ฟูจิยังจัดการ

เมื่อมีปัญหา มาหาฟูจิ-ยัง!

อ้า แต่เขาน่าจะยังดื่มกับปีเตอร์อยู่

โอ้ยังไงซะ นั่นโอเค

อาหารที่นั่นอร่อย

◇◇

“ยินดีต้อนรับ ทากัตซูกิ-ซามะ ขอบคุณที่อุดหนุนเรื่อยมา…เดี๋ยว ไม่ใช่ว่านั่นเจเน็ต วาเลนไทน์-ซามะเหรอ?!” (นีน่า)

หูของนีน่า-ซังได้ ‘ปิกอน’ ขณะที่เธอทำหน้าตกใจและยืนอยู่กับที่

อ่ะช่า เมื่อมาพูดถึงแล้ว เจเน็ต-ซังเป็นสาวชั้นสูง

ผมควรจะบอกพวกเธอก่อนหน้า

“เธอไม่ต้องถือชั้นหรอก” (เจเน็ต)

“ด-ได้เลย…ขอโทษสำหรับร้านเล็กๆ…เอาเลยแล้วมีความสุขกับเวลาที่นี่” (นีน่า)

นี่น่า-ซังทักทายสั้นๆ แล้วกระเถิบมาข้างผม

“ทากัตซูกิ-ซามะ! ทำไมทุกคนที่นายพามาเป็นราชวงศ์หรือขุนนางชั้นสูงล่ะ?! มากกว่านั้น ไม่จองเลย!” (นีน่า)

เธอตักเตือนผม

“ขอโทษ…พูดถึงแล้ว เธอเป็นคนที่ดูร้านเหรอ? เธอไม่ต้องเป็นคนทำนี่ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

นีน่า-ซังเป็นภรรยาของฟูจิ-ยัง ดังนั้นไม่ควรมีความจำเป็นต้องกดดันตัวเธอเองให้ทำงาน

“แทนที่จะเล่นบทขุนนาง ชั้นชอบเคลื่อนไหวร่างกายมากกว่า แล้วก็…สาวที่นายพามาเปลี่ยนทุกครั้งที่นายมา ทากัตซูกิ-ซามะ ชั้นจะเก็บมันไว้เป็นความลับจากซาซากิ-ซามะ และลูซี่-ซามะ โอเคมั้ย?” (นีน่า)

เธอขยิบตาให้ผมระหว่างที่ทึ่ง

ไม่ มันไม่ใช่อย่างนั้น…

“มีบางอย่างเกิดขึ้นเหรอ?” (เจเน็ต)

“ไม่ ไม่ มันไม่มีอะไร เจเน็ต-ซามะ!” (นีน่า)

“อยากสั่งอะไร เจเน็ต-ซัง?” (มาโกโตะ)

นีน่า-ซังและผมรีบหันไปหาเจเน็ต-ซัง

ที่ของฟูจิ-ยังเป็นสไตล์ที่กินโดยชนชั้นกลางในเขตขุนนาง

เจเน็ต-ซังต้องรู้สึกว่ามันพิเศษ เธอได้มอบไปรอบๆอย่างไม่พัก

“นี่เป็นที่หายากที่จะเห็นในเขตที่ 3 ที่ขุนนางใช้ชีวิตอยู่ มันเบาใจและเข้าง่ายจัง” (เจเน็ต)

“ใช่มั้ยล่ะ? เพื่อนของชั้นบริหารจัดการมันน่ะ” (มาโกโตะ)

“งั้นเป็นที่ที่นายมาบ่อย ชั้นจะเก็บมันไว้ในใจ โอเคมั้ย?” (เจเน็ต)

เจเน็ต-ซังยิ้มและดูเหมือนจะอยู่ในอารมณ์ดี

บางทีผมสามารถจะจ่ายเธอคืนสำหรับการพาไปบ้านของเอสเธอร์-ซังโดยไม่มีเหตุผลกับผม?

“ปรกติกินที่แบบไหนเหรอ เจเน็ต-ซัง?” (มาโกโตะ)

“ชั้นเคลื่อนไหวกับหน่วยของชั้นบ่อยน่ะ เห็นมั้ย ชั้นไม่ได้ไปที่บ้านของชั้นหลังๆเพราะมันเกร็ง…พวกเขาไม่เงียบเกี่ยวกับเรื่องแต่งงานและพ่อแม่ *พึมพำ*” (เจเน็ต)

“เอ๋? ชั้นไม่ได้ยินส่วนสุดท้ายน่ะ” (มาโกโตะ)

“มันโอเคที่จะไม่ได้ยินมัน!” (เจเน็ต)

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

หลังจากที่คุยกันซักพักและมีความสุขกับมื้ออาหาร…

“เฮ้ยา เปิดอยู่มั้ย?”

“ยินดีต้อนรับ~ เชิญนั่งได้ตามสบายเลยค่ะ!”

ลูกค้าที่มีเสียงดังเข้ามา

เสื้อแวววาวและผมสีบลอนด์ที่ฉูดฉาด

ช่างเป็นอัศวิน-ซังที่ฉูดฉาด…คือที่ผมคิดดอยู่บางๆ ในใจของผม ขณะที่อัศวินที่แวววาวเข้าหาโต๊ะเราด้วยตาที่คม

(...หืม?) (มาโกโตะ)

“เฮ้ย ฮีโร่ของโรเซส ทำไมนายอยู่ด้วยกันกับน้องสาวของชั้น?”

“น-นี่-ซามะ?!” (เจเน็ต)

“เก่ะห์” (มาโกโตะ)

เมื่อผมดูอย่างถูกต้อง…คนที่ยืนอยู่ที่นั่นเป็นกัปตันของอัศวินอากาศทิศเหนือ และฮีโร่สายฟ้า เกราลท์-ซัง

 

เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 0/200
กาแฟ 0/300
ค่าไฟ 0/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord