58 สถานะปัจจุบันของดินแดน

58 สถานะปัจจุบันของดินแดน

【–มุมมอง เอเกอร์–】

ระหว่างเวลาที่เย็นที่สุดของปี เราทำให้ตัวเราอุ่นที่เตาผิงระหว่างที่ดื่มชา เพราะมีแค่สมาชิครอบครัวเราอยู่ที่นี่ เราไม่ต้องระวังมารยาท และทุกคนนอนไปรอบๆอย่างที่พวกเธอต้องการ ผมได้นอนอยู่บนหมอนตักของเมล และรับแก้วจากนนน่า ความรู้สึกของต้นขาของเมล บางทีเนื่องจากอายุของเธอ มันฟูๆเล็กน้อย และรู้สึกดีที่สุด

「อาา ช่างลามก」

ระหว่างที่นอนอยู่ที่ตักของเมล ผมกำหน้าอกของนนน่า ดั่งจะตำหนิผม เมลจูบผมที่หน้าผากและลูบผมของผม

ขณะที่เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ผมกำลังจะหลับงีบซักพัก แต่บางอย่างได้เด้งเข้ามาในหัวผม

「พี่ลืม!!!」

「นกย้าา!」

เมลและนนน่าได้ตกใจกับเสียงของผม คาร์ล่ากรี้ด มันดูเหมือนไม้แคะหูของเธอเข้าไปลึกเกินไป

「มีอะไรเหรอ?」

มีแค่ซีเลียที่ใจเย็น

「พ่อลืมเกี่ยวกับคนนั้น พ่อควรจะไปที่นั่นไม่นาน」

หน้าของซีเลียบิดเบี้ยว ผมได้ยินเธอจึ้ปากของเธอด้วย แต่เธอไม่สนิทกับชายคนนั้นจริงๆเหรอ?

「งั้นย้อก-」

「พ่อปล่อยให้อดอล์ฟไปที่ดินแดนแบบนั้น ชั้นต้องไปและตรวจผลของเขา」

ซีเลียกระพริบตาในความตกใจ

「อา….พ่อพูดเกี่ยวกับเรื่องนั้น พ่อพูดถูกแล้ว พ่อต้องไปเพื่อยืนยันนั่น」

「หืม? มีอะไรอื่นอีกเหรอ?」

「ไม่ ไม่มี มันไม่มี ถ้าพ่อจะไปงั้นหนูจะต้องเตรียมการ สำหรับม้า มันจะใช้ 3 วัน…ถ้าสองคนขี่ชวาร์ซ เราไปที่นั้นได้ใน 2 วัน?」

ซีเลียมีเจตนาเต็มที่ที่จะไปด้วยกันกับผม จากมาเรีย ครั้งสุดท้ายที่ผมไปรับเมลและปล่อยเธอไว้ข้างหลัง มันดูเหมือนเธอจะหงุดหงิดจริงๆ มันจะช่วยไม่ได้ทีอัลม่ากลัว

「พ่อจะพาซีเลียไปกับพ่อด้วยในเวลานี้ แต่พ่อก็อยากจะรับสมัครคนสำหรับกองทัพส่วนตัว อิริจิน่า หนูมาด้วย」

อิริจิน่าเป็นผู้บัญชาการของกองทัพส่วนตัว แต่ตอนนี้เธอเป็นแค่สมาชิกคนเดียว นอกจากเหวี่ยงหอกของเธอในสวน ไม่ควรจะมีหน้าที่อะไรที่เธอจะต้องทำ

「ปล่อยมันให้หนู! หอกหนูก็กลับมาแล้วด้วย ดังนั้นไม่มีอะไรที่ต้องกลัว!」

เหตุผลที่อิริจิน่ากำลังใจสูงเพราะหอกมรดกของเธอได้กลับมาแล้ว ผมคิดว่ามันหายไปกับไฟในวังหลวง แต่มันดูเหมือนทหารหยิบมันขึ้นมา และเมื่อผมได้ยินผมซื้อมันจากคำ 20 ทอง แม้มันเรียกว่าเป็นมรดกมันไม่มีบางอย่างแฟนซีหรือเครื่องประดับตกแต่งมัน ดังนั้นทหารได้ประหลาดใจจากจำนวนเงินและมอบมันให้ผมอย่างมีความสุข

「หนูก็จะไปด้วย」

คาร์ล่าฟื้นจากการทำหูเธอเจ็บและกระโดดขึ้นมา จากนั้นเธอได้ถูกจับโดยนนน่า

「ไม่ได้! ซีเลีย-ซังและอิริจิน่า-ซังทำงานอยู่ เธอแค่พยายามจะท้อง」

「แต่ตั้งท้องเป็นงานของภรรยาน้อย ไม่ใช่เหรอ? มันผิดตรงไหนล่ะ?」

「เธอควรจะช่วยชั้น ภรรยาหลวง ให้ตั้งท้องก่อน!」

「นี่มันทรราช! ถ้าชั้นตั้งท้องก่อน ชั้นเหวี่ยงอำนาจไปทั่วได้อย่างอิสระ」

ใครกันที่สอนอะไรที่ไม่จำเป็นให้กับเธอ…

「มันจะใช้เวลาอาทิตย์นึงเพื่อกลับมา ดังนั้นทำตัวดีๆแล้วรอ ครั้งนี้มันเป็นงานจริงๆ ถ้าพี่ทิ้งดินแดนไว้นานเกินไป พวกเค้าจะพูดอะไรบางอย่าง」

มีค่อนข้างไม่กี่คนในหมู่นูขุนนางดินแดนที่ทิ้งการบริหารจัดการให้เจ้าหน้าที่ตัวแทน ระหว่างที่อยู่ที่เมืองหลวงด้วยตัวเองด้วย แต่ในกรณีของผม มันก็เป็นภารกิจของผมที่จะรักษาสันติในบริเวณพื้นที่ ผมยังไม่ถูกมอบกองทัพอิสระด้วย แต่มันจะแย่ถ้าผมแม้แต่ยังไม่เห็นบริเวณพื้นที่เลย

「แล้วก็ มีที่นิดหน่อยที่ชั้นอยากจะไปใกล้กับเมืองหลวง ชั้นหวังพึ่งหนูสองคนกับการเตรียมการเดินทางนะ」

ที่ที่ผมจะไปคือช่างตีเหล็ก ผมมีแผนจะซื้อหอกใหม่ อันที่ลูซี่มอบให้ผมพังแล้ว มันทำให้ผมเศร้าเพราะหอกหัก แอ่งคู่มีความคมที่เหลือเชื่อ แต่เมื่อผมชักมันออกมา ใบมีดมันงดงามและมันเด่นเกินไป และถ้าผมอยากจะเหวี่ยงระหว่างที่ขี่ม้า มันไม่ยาวพอ
—————————————————————
「มันเป็นชั้น มันเสร็จรึยัง」

「ครับ ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ผมทำมันเสร็จด้วยความสำคัญสูงสุด」

หน้าของช่างตีเหล็กงุนงง ตรงข้ามกับคำพูดของเขา

「มีอะไร? นายไม่พอใจกับมันเหรอ?」

「ไม่ ฝีมือช่างบนหอกนั้นโอเค แต่มันโอเคจริงๆเหรอ?」

ช่างตีเหล็อกมอบหอกให้ผม; ระยะมันคือ 3ม. และหัวหอกที่ใหญ่และกว้างโดดเด่น ส่วนที่ผิดปรกติของหอกคือความหนาและวัสดุที่ใช้ เพิ่มเติมจากนั้น ทันทำมาจากเหล็กทั้งหมด ด้ามจับมีไม้และหนังยืดออกมาที่พื้นผิวเพื่อเลี่ยงความลื่น แต่ยกเว้นนั้น มันเป็นก้อนเหล็ก

「อย่างที่ท่านต้องการ มันทนทานนะรู้มั้ยครับ? หอกไหนๆที่ปะทะกับหอกนี้จะหัก และบนหลังม้าและแบบนั้น มันจะไม่งอเลยซักนิด」

ผมรับหอกมาจากเขา มันแม้แต่หนักกว่าหอกเดิม แตะความยาวของมันได้เปรียบเมื่อใช้บนหลังม้า และมันใหญ่ และหัวหอกที่หนักขยี้ศัตรูได้ มันเหมาะกับสไตล์การต่อสู้ของผมที่ถางศัตรูอย่างสมบูรณ์แบบ

ด้ามจับมันทำจากเหล็กทั้งหมด และกับใบมีดของศัตรูได้อย่างง่ายๆ ถ้าผมอยางจะทุบผู้คน งั้นมันก็ใช้เป็นกระบองได้ด้วย

「นี่โอเค เท่าไหร่」

「ผมใช่เหล็กค่อนข้างมาก มันก็ใช้เวลาด้วย ดังนั้น 40 ทอง…ประมาณนั้น」

มันแพง แต่มันไม่ใช่บางอย่างที่ผมจะเสียดาย โดยไม่ต่อราคาผมมอบถุงทองให้ช่างตีเหล็ก ที่ทำสีหน้าโล่งใจ เขาน่าจะกลัวว่าผมจะไม่พอใจและบ่น ลังเลที่จะให้เงินเขา เขาไม่คิดว่าเขาจะขายหอกนี่ให้ใครได้นอกจากผมด้วย คิดถึงจำนวนเหล็กที่ช่างตีเหล็กใช้ มันค่อนข้างเป็นการพนันสำหรับเขา

「ผมรู้ว่ามันค่อนข้างแปลกที่จะพูดหลังจากได้รับเงิน แต่ท่านไม่คิดว่ามันหนักเกินไปเหรอ? นำหนักมันเท่ากับหอกเจ็ดเล่มครึ่ง นักเรียนของผมเป็นไอโง่ที่โอ้อวดความแข็งแกร่งของเขา แต่แม้แต่เขา ก็แทบจะยกไม่ขึ้น…」

ผมจับหอกด้วยมือเดียวและเหวี่ยงมันกว้างๆ ผมเปลี่ยนเป็นจับมันด้วยสองมือและแทงอย่างรวดเร็วสองที เจ้าของร้านเปิดปากเขาด้วยความทึ่ง

「มันโอเค บางอย่างแบบนี้ไม่ใช่ปัญหา」

ผมแค่ต้องให้ชวาร์ซชินกับน้ำหนักมันภายหลัง แต่เขาไม่รู้สึกอะไรเมื่อซีเลียและผมขี่ด้วยกันระหว่างที่ใส่เกราะ ดังนั้นเขาควรจะโอเค

「นายทำได้ดี ชั้นอาจจะกลับมาลับหอก ชั้นจะหวังพึ่งนายสำหรับเรื่องนั้น」

「น-.....แน่นอน….」

ผมควรจะรีบและไปพบกับซีเลียและคนอื่นมีแค่เราสามคน ดังนั้นมันอาจจะดีที่จะให้ซีเลียนั่งตักและแหย่เธอ แต่ถ้าผมให้อิริจิน่านั่งด้วย มันน่าจะลำบากสำหรับชวาร์ซนะ
—————————————————————
【–มุมมอง ช่างตีเหล็ก–】

「บอส~ เกิดอะไรขึ้น บอสอยู่ตรงนั้นเหมือนไอโง่เลย」

นักเรียนพักเสร็จและสับสนเมื่อเขาเห็นช่างตีเหล็กตกตะลึง

「ไม่มีอะไรผิดไปกับชั้น สัตว์ประหลาดนั้นเหวี่ยงสิ่งนั้นด้วยมือเดียว」

「เออ๋ เจ้าของที่สั่งหอกสัตว์ประหลาดนั่นน่ะเหรอ? บอสกำลังจะพูกเกี่ยวกับฮีโร่จากการต่อสู้อะไรนั่นเหรอ?」

「ไอ้โง่! นั่นทำไมชั้นพูดว่าแม้แต่สมองของแกก็ทำมาจากกล้ามเนื้อ วิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์ พระเจ้าแห่งสงครามจากดาโทรห์น!」

「นั่นใช่แล้ว แต่มันไม่น่าเชื่อที่เค้าฟันทหารม้าหนักตาย 200 คน」

「ชั้นก็ไม่เชื่อข่าวลือนั่นเหมือนกัน แต่ถ้าเค้าเหวี่ยงสิ่งนั้นเหมือนกังหัน งั้นแม่ว่าจะมีกี่คนเข้ามาหาเค้า พวกเค้าจะจบเป็นกองศพ」

นักเรียนได้ประทับใจและส่งเสียง มันหายากสำหรับบอสบอสแหกคอกนี้จะรู้จักคนอื่น เขาเป็นตาแก่หัวดื้อที่จะพูดว่าเรื่องทั้งหมดเป็นคำโกหก

「มันน่าทึ่ง เอ๋?」

「เค้าอาจจะมาอีกครั้ง อย่าหยาบคายนะเว้ย! หัวและตัวของแกจะถูกฉีกออก」

ข่าวลือแพร่ไปในหมู่พลเมือง ผสมเรื่องแต่งกับเรื่องจริง
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】

「หนูได้รออยู่ ยังไงซะ ไปกันเถอะ!」

「ที่เป็นอาหารกล่องตอนเที่ยง เพราะเนื้อแห่งรสชาติทื่อ ทำไมไม่กินนี่สำหรับแค่คืนแรกล่ะ?」

ผมดึงซีเลียและอิริจิน่าไปด้วยกันกับผมบนการเดินทางเล็กๆ ผมขึ้นชวาร์ซพร้อมกับหอกใหม่ แต่เขาได้ต่อต้าน ดั่งจะพูดว่า ‘อ๊า มันหนัก’ แต่เมื่อมีซีเลียเติมเข้าไปในน้ำหนัก เขาเชื่อฟัง ในความจริงจริงๆ เขายังมีพลังงานออมไว้ ไม่ใช่เหรอ?
บางทีเขาอาจจะอยางลองให้อิริจิน่าขี่ด้วยเหมือนกัน?

พวกเรามุ่งหน้าไปทางใต้ ลงไปจากดินแดนโกลโดนเนีย ที่เราจะผ่านดินแดนของอีริชก่อน ดินแดนของผมได้เป็นเพื่อนบ้านที่ทิศใต้ของเขา และส่วนเหนือติดกัน อาณาจักเทรียมีการก่อสร้างดำเนินอยู่ และเตรียมการสำหรับทางหลวง แต่มีแค่ส่วนเดียวที่ซับซ้อน ผมไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่การก่อสร้างมันจะไปถึงข้างในดินแดนของผม

แล้วก็ สิ่งที่ผมกังวลมากที่สุดคือสีหน้าของชาวบ้าน ในดินแดนของอีริชมันดูไม่ดี เมื่อผมพูดกับเขาก่อนหน้า เขาไม่ได้พูดว่าเขาปกครองพวกชาวบ้านอย่างรุนแรงโดยเฉพาะ และเมื่อเทียบกับการปกครองของอาร์คแลนด์ที่หนัก มันควรจะค่อนข้างสบายๆ

ผมสงสัยดังนั้นผมอยากจะถามเขาอีกครั้ง เดชะบุญ รูปลักษณ์ของเรานั้นคือสำหรับการเดินทาง ดังนั้นเมื่อมองผ่านๆ เราไม่ได้ดูเหมือนลอร์ดศักดินาหรือขุนนาง แต่อาวุธที่ผมถือมันดูอันตรายสุดขีดนะ

「เฮ้~ นายมีเวลาหน่อยมั้ย?」

「....อะไร พวกนายคือใคร?」

ชายที่ดูเหมือนจะเป็นชาวนามาเพื่อคุยกับเรา อายุของเขาประมาณ 40 เขาไม่หนุ่มแล้ว แต่เขาก็ยังไม่แก่ด้วย มันดูเหมือนเขาปลูกอะไรบางอย่าง

「นายปลูกอยู่? กลางฤดูหนาวเนี่ยนะ?」

「มันคือมันฝรั่ง ถ้าชั้นปลูกมันตอนนี้ จะมีหลายลูกที่ไม่ออกมาดี แต่ถ้าเราโชคดีพอเราเก็บเกี่ยวมันได้ก่อนฤดูร้อน อย่างที่เราเป็นตอนนี้ เราอาจจะไม่รอดฤดูนี้」

「แปลกตรงนั้น การปลูกข้าวสาลีฤดูหนาวยังไม่เสร็จเลย」

ซีเลียชี้ออกมาอย่างเฉียบคม

「เราไม่มีมือพอ และเมื่อถึงเวลาที่พวกหนุ่มๆกลับมาจากสงคราม มันจะหนาวเกินไป เราจะพลาดเวลาที่จะหว่านเมล็ด」

หลังจากที่ชนะสงคราม ผมไม่ได้มีผลกับมันโดยตรง ดังนั้นผมไม่รู้ แต่หมู่บ้านในบริเวณนี้อาจจะมีผลกับการเข้าหาถนนได้น้อย

「มันไม่เหมือนว่าเรามอบอะไรให้พวกนั้นที่กลับมากินได้ เมื่อมีคนมากขึ้น เราทุกข์ทรมานมากขึ้น」

เข้าใจแล้ว พวกทหารที่กลับมาได้กินอาหารโดยที่ไม่ช่วยกับงานนา ผมพูดได้อย่างเดียวว่าจังหวะเวลามันแย่

「แต่ ภาษีเบากว่าเมื่อวันของอาร์คแลนด์มั้ย?」

มันเหมือนกับวิธีของอาร์คแลนด์มันทำเกินไปมากกว่า แต่แทนที่จะเป็นอีริชบังคับใช้กดหมายที่ดี จากที่ผมได้ยิน ประมาณ 60% นั้นดี และมากกว่า 80% เชื่อว่าเขาเป็นลอร์ดศักดินาที่ไม่ดี มากกว่านั้น ภาษีรายหัว การเกณฑ์ทหาร บริการแรงงานและภาระผูกพันหลายอย่างถูกบังคับใช้

ในโกลโดเนีย ภาษีรายหัว 40% นั้นปรกติ และถ้าจำเป็น การเกณฑ์ทหารนั้นถูกบังคับใช้ จำนวนของภาษีรายหัวมันค่อนข้างแฟร์เมื่อเทียบกับอาร์คแลนด์ ลอร์ดศักดินาในประเทศอื่นมือจำนวนที่ต่างกันไป แต่ค่อนข้างคล้ายๆกัน

ผมไม่เชื่อว่าอีริชไปไกลกว่าพื้นฐานด้วย ดังนั้น มันควรจะใกล้กับครึ่ง

「การจ่ายภาษีนั้นเบากว่าแน่นอน…แต่ค่าดูแลรักษาทางหลวง ค่าควบคุมน้ำท่วมและอะไรแบบนั้น ไม่ได้เปลี่ยนไปจริงๆในท้ายที่สุด」

ตาของซีเลียหรี่ลง การดูแลรักษาทางหลวงถูกทำโดยอาณาจักร มันไม่ใช่บางอย่างที่อีริชควรจะเก็บภาษี เขาไม่ได้พูดบางอย่างเกี่ยวกับการสร้างที่ควบคุมน้ำท่วมด้วย

ภาษีใหม่ไม่สามารถตัดสินได้โดยไม่ได้รับอนุญาติจากลอร์ดศักดินา อย่างไรก็ตาม ผมถูกยกเว้น เพราะผมมอบอำนาจทั้งหมดให้อดอล์ฟ

「การชำระภาษีในรูปแบบของสิ่งของ? หรือเงิน?」

「ถ้ามันไม่ใช่เงิน พวกเค้าจะไม่รับมัน มันไม่ได้มีพ่อค้ามาก ราคาเลยโดนกดและมันทำให้หลายๆสิ่งลำบากโดยไม่จำเป็น」

งันมันถูกตัดสินใจแล้ว พืชผักที่เปลี่ยนเป็นภาษีจัดสรรโดยตรงไปให้อาณาจักร หรือไปให้การดูแลรักษากองกำลัง มันหนักด้วย ดังนั้นมันไม่เหมือนกับว่าสินค้าเคลื่อนที่ได้ง่ายๆ ถ้ามีความไม่ยุติธรรมงั้นมันจะเป็นเพราะเงินได้เข้าไปในกระเป๋าบางคน

「แต่ เราควรจะเป็นคนที่พูดออกไปเหรอ?」

ซีเลียพูดถูก และนี่คือปัญหาของอีริชในดินแดนของเขาเอง เราไม่มีอำนาจอะไรที่นี่ ถ้ามันอยู่บนคำสั่งของอีริชที่ทำให้คนพวกนั้นทำความไม่ยุติธรรม งั้นเราทำอะไเกี่ยวกับมันไม่ได้ที่นี่
อิริจิน่าได้ยอมแพ้ในหลายทางและได้เล่นไปทั่วกับชวาร์ซ

ชาวนาพูดขึ้นมาเพราะคิดว่าความเงียบของเราน่าสงสัย

「งั้น พวกนายมาทำอะไร?」

「ราเฟน」

ที่ที่ผมมุงหน้าไปคือดินแดนของผมและเมืองที่ใหญ่ที่สุด ราเฟน แผนที่ที่ผมมอบให้อดอล์ฟมีวงกลมในบริเวณนั้น แม้ว่ามันใหญ่ที่สุด จำนวนประชากรมีแค่ประมาณ 400 และจำนวนประชากรของดินแดนของผมทั้งหมด 2000 คนตั้งแต่ทีแรก นี่เป็นกรณีที่ว่ามันเป็นบริเวณที่ใหญ่ที่ไม่มีอะไรอยู่รอบๆเลย

「ราเฟน? พวกนายและม้าดูน่าประทับใจ มันเลยจะไม่เป็นระยะที่ไกล…บนทางมันอาจจะมีที่กั้น ถ้านายไปติดกับมันงั้นมันอาจจะมีปัญหา」

「อะไร? ที่กั้น?」

เสียงของผมออกไปโดยไม่คิด ผมจำไม่ได้ว่ามีอะไรบางอย่างแบบนั้น และมันไม่เหมือนว่าอีริชสร้างมัน ผมคิดว่ามันคืออดอล์ฟชั่ววินาทีหนึ่ง แต่ถ้าเขาทำอะไรบางอย่างที่โง่มาก ผมจะโยนเขาทิ้งไปทันที

「ใช่ ขึ้นอยู่กับคนที่ผ่านไปและสินค้า พวกเขาต้องจ่ายค่าผ่านทาง และมันดูเหมือนพวกเค้าอาจจะหาเรื่องสู้หรือทำอะไรบางอย่างเหมือนการรีดไถ」

ผมคิดว่าเขาเตือนผมมันจะน่ารำคาญเพราะผมพาผู้หญิงที่สวยเป็นพิเศษมาด้วย

แต่นี่มันสมบูรณ์แบบ นี่มันดูเหมือนจะง่ายกว่าที่จะแก้ปัญหาเรื่องภาษี

เห็นผมยิ้ม ซีเลียจับหัวของเธอในมือเธอ อิริจิน่าคิดเกี่ยวกับอะไรบางอย่างและขนมปังแข็งคำหนึ่งถูกทิ้งไว้บนพื้น ผมไม่คิดว่ามันจริงแต่แม้ว่าเธอจะปลูกขนมปัง จะไม่มีอะไรโตขึ้นมานะ รู้มั้ย? ความมีเมตตาของเธอที่เธอทิ้งไว้ข้างหลังจะแค่เน่าและหายไป

เราพูดคำลากับชาวนาและตามทางหลวงมาซักพัก…แม้ว่าพูดนั่นมันเกรงใจ (มันเป็นทางที่บางคนได้ผ่านมาก่อน) เราเดินทางต่อไปและเหมือนที่เราบอก มีทหารถือหอกและรั้วไม้ธรรมดาถูกทิ้งไว้บนถนน

「หยุด! เพื่อที่จะผ่านตรงนี้ไป นายต้องจ่ายค่าผ่านทาง…นายต้องจ่ายหนึ่งเงิน」

มันดูเหมือนว่าเขายังไม่ได้ตัดสินใจจำนวน ในที่สุดผมก็ได้เข้ามาใกล้ เขาไม่ได้ดูเจ้าเล่ห์หรือน่าสงสัยเลย

「ชั้นไม่รู้ว่ามีค่าผ่านทางที่นี่」

「มันเป็นคำสั่งจากลอร์ดศักดินาใหม่! หุบปากแล้วทำมัน!」

「ผู้หญิงคนนั้นด้วย 1 เงิน แต่ถ้าเธอจ่ายไม่ได้เธอก็ผ่านได้ด้วยวิธีอื่นนะ…」

สีหน้าของซีเลียหายไป ถ้าทหารจับตัวของซีเลียงั้นคอของเขาจะถูกเฉือนทันที แต่ปัญหานี้จะไม่ถูกแก้แม้ว่าเธอฆ่าเขา

「ชั้นรู้จักลอร์ดศักดินาที่นี่ ไม่มีทางที่เค้าจะสร้างที่กั้น」

ทหารดูเหมือนจะตื่นตกใจชั่วเวลาหนึ่งแต่ฟื้นกลับมาทันที

「เราไม่ใช่ทหารจากวิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์แต่ทหารจากเคานต์ราดาห์ล เราถูกบอกให้เก็บภาษีพวกนั้นที่ผ่านดินแดน…ที่นี่」

เขาไม่รู้ว่าจะพูดยังไงกับผมหลังจากที่ได้ยินว่าผมเป็นคนรู้จักกับลอร์ดศักดินา มีขีดจำกัดในการโกหกเกี่ยวกับที่กั้นที่อยู่ปลายดินแดน

「ชั้นจะพูดนี่ครั้งเดียว นำชายที่สร้างที่กั้นนี้โดยไม่ได้รับอนุญาตออกมาเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่มีใคร งั้นบอกคนที่จุดยืนสูงที่สุดให้มา」

ทหานมองหน้ากันเอง แต่อย่างที่คาด ถ้าพวกเขาเรียกหัวออกมาพวกเขาจะถูกตะโกนใส่

「คนพวกนี้อวดดี!」

「ชั้นไม่ถือที่จะฆ่าพวกนายที่นี่นะ รู้มั้ย!?」

มีเสียงทื่อๆ หอกของผม…มันเป็นเสียงของด้ามจับของผมถูกแทงไปที่เพราะของทหาร

มันไม่ใช่ใบมีด และมันแค่พื้นผิวของเกราะที่ผมแทงดังนั้นตัวเขาไม่ได้รับแผลถึงชีวิต เขาแค่บินไปข้างหลัง เขาสลบหลังจากที่ม้วนประมาณ 5 ครั้ง

「เค้าพูดว่าเค้าจะพูดมันทีเดียว」

มันช่วยได้ที่ซีเลียพูดมัน เพราะผมเปิดปากไม่ได้อีกแล้ว ทหารอีกคนรีบไปเรียกหัวน้าของเขา
—————————————————————
「ชั้นเป็นอัศวินเอ็บโบ มีหน้าที่ที่จะดูที่กั้นของเคานต์ราดาห์ล! ขึ้นอยู่กับว่านายทำอะไร…」

「อะไร? พูดต่อ」

หัวหน้าที่ออกมาแข็งอยู่กับที่ เขาอาจจะจำหน้าผมได้ แต่ผมไม่รู้จักคนแบบนี้นะ

「นะ-นี่คือ….อืมคุณมีธุระอะไร….」

「ชั้นจะไปที่ดินแดนชั้น แต่มีที่กั้นนี้ มีอะไรอื่นนอกจากนั้นมั้ย?」

ผมถือหอกของผมแล้ว ซีเลียก็ชักดาบจากเอวของเธอด้วย อิริจิน่าก็ถือหอกด้วย ถ้ากลุ่มคนดื้อด้านออกมา ผมไม่มีปัญหาที่จะฆ่าพวกเขาซัก 10 คน

「เอ่อ..ยังไงซะ นี่เป็นคำสั่งจากเคานต์ราดาห์ลดังนั้น…」

「อย่างนั้นเหรอ? ชั้นสนิทกับเคานต์ มันง่ายที่ชั้นจะถาม รู้มั้ย? ชั้นถามบางอย่างแบบ ‘เคานต์ ดูเหมือนจะมีที่กันถูกสร้างที่นี่’ แค่นั้น ชั้นจะพูดตรงๆ ดังนั้นมันดีกับนายจริงๆเหรอ? อัศวินเฮ็บโบ ใช่มั้ย?」

「ไม่! นี่เป็นคำสั่งจากเจ้าหน้าที่ตัวแทน ดังนั้นชั้นพูดไม่ได้ว่าเคานต์รู้เกี่ยวกับมันมั้ย」

นี่มันช้า ผมเกี่ยวขาของอัศวินเฮ็บโบ และแทงก้นหอกบนหลังที่ล้มของเขา ชายนั้นดิ้นแต่เขาไม่ควรจะลุกขึ้นมาได้

「ไปไวๆ บอกคนที่สั่งมึงมาว่าจะไม่มีโอกาสที่สองอีก ครั้งต่อไปที่กูเห็นมึงอีกครั้ง กูจะขยี้มึงเหมือนขโมย เข้าใจมั้ย?」

พวกเขาแก้รั้วในพริบตา จากนั้นช่วยทหารที่ล้มขึ้นมา

นี่ควรจะแก้ปัญหาแล้ว ใช่มั้ย?

「พวกเค้าจะไม่ทำอะไรที่ไม่จำเป็นบนเขตแดนของดินแดนชั้น…แต่ชั้นเปลี่ยนภาษีของคนไม่ได้」

แต่เหนือสิ่งนั้น สิ่งต่างๆได้ซับซ้อนและมันค่อนข้างน่ารำคาญ ตั้งแตทีแรก มันเป็นดินแดนของอีริช ดังนั้นเขาจะทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับมันเจ้าหน้าที่รัฐบาลที่คอรัปชั้นนี้จะโผล่ขึ้นมา ไม่ว่าที่ไหนๆเหมือนแมลง แต่ผมไม่เหมาะกับงานที่ตำต้อยเหมือนการขยี้แมลงพวกนี้ทีละตัว

「แต่ส่วนนี้ของบริเวณ – มันเรียกว่าเป็นดินแดนของชั้นได้」

「ใช่…อย่างไรก็ตาม ครั้งต่อไป มันอาจจะเกิดขึ้นที่ดินแดนของเอเกอร์-ซามะ」

「พวกมันจะถูกเสียบถ้างั้น!」

อิริจิน่าตอบสนอง แม้อย่างนั้น ผู้หยิงเหล่านี้ค่อนข้างรุนแรง

ถ้าพวกเขาทำตามใจในดินแดนของผม ไม่มีใครจะพูดอะไรถ้าพวกเขาถูกฟันตาย

อย่างไรก็ตาม ผมไม่สบายใจนิดหน่อย สิ่งเดียวที่ผมรู้เกี่ยวกับดินแดนคือผมให้อดอล์ฟมาและมอบ 100 ทองให้เขา นอกจากนั้น ผมไม่ได้สนใจในการบริหารและสิ่งต่างๆในดินเดน ดังนั้นผมปล่ออยมันไว้ตามลำพังจริงๆ ถ้าผมไปที่นั่น มันไม่เหมือนว่าจะไม่มีพลเมืองเหลืออยู่ใช่มั้ย? ผมกังวลจนผมนอนตอนกลางคืนไม่ได้
—————————————————————
ผมนอนไม่หลับ ผมเลยมาหาอิริจิน่าตอนกลางคืน เรารีบเดินทาง ดังนั้นเมื่อมันมืด เราตั้งเต็นท์และนอน ผมขยับช้างๆเพื่อที่ผมจะไม่ปลุกซีเลีย และขึ้นไปบนอิริจิน่า

「อึนน…..เฮ้! ฮาร์ดเลตต์-โดโนะ พี่ทำอะไรดึกดื่น?」

โดยไม่พูดอะไรผมแหวกเสื้อของเธอออก นวดหน้าอกเธอและดูดหัวนม

「อึนนน! มันอะไรน่ะ จู่ๆ」

ผมไม่ตอบ ดันกางเกงเธอไปข้างๆและสอดใส่นิ้วเข้าไปในรู

「พะ-พี่อยากจะนอนกับหนูหรืออะไรบางอย่างเหรอ? พี่ทำมันกระทันหันจัง หนูยังไม่ได้อาบน้ำเลย」

มันจริงว่ามีกลิ่นตัวมาจากอิริจิน่าที่ไม่ได้อาบน้ำ แต่มันแค่ไม่กี่วัน มากกว่านั้น มันฤดูหนาว ดังนั้นมันไม่ใช่บางอย่างที่ทำให้ความใคร่ผมหายไป ผมตรวจดูว่าเธอเปียกแค่ไหน และเตรียมตัวเอง พวกเราทั้งสองคนไม่ได้นำเสื้อผ้าออกทั้งผม ผมแค่เลื่อนเสื้อของอิริจิน่าเพื่อเปิดหน้าอกของเธอ และเลื่อนกางเกงเธอไปถึงต้นขา สำหรับผม มีมีแค่ควยผมที่ออกมา

「โออ้!」

ผมกำลังจะแทงเธอ แต่คนที่ส่งเสียงคือผม ทันทีนั้น กางเกงของผมหล่นลงไปที่เข่าจากข้างหลัง และมือยืดออกไปที่ไข่ผม

「ซีเลียเหรอ? มีอะไร?」

「มันไม่มีอะไร พ่อใจร้าย เริ่มมันด้วยแค่สองคน」

ซีเลียกัดตูดผมเพราะเป็นการลงโทษ มันเจ็บอย่างลับๆแต่มันช่วยไม่ได้ที่นี่เกิดขึ้น มันยังหนาวอยู่ แต่พวกเราสามคนพันกันด้วยแค่ท่อนล้างของเราเปิดเผย ถ้าผมประกาศว่าผมจะเชื่อมต่อกับพวกเธอตอนนี้ งั้นมันจะรู้สึกซุกซน

ผมวางซีเลียไว้บนอิริจิน่าที่นอนหงายหน้าเรียงอวัยวะเพศเข้าด้วยกันและชื่นชมภาพนั้น ความต่างในตัวของพวกเธอนั้นชัดเจน และหน้าของซีเลียอยู่ตำแหน่งที่เหมาะสมที่เป็นตรงหน้าอกอิริจิน่าพอดี

「โออ้ แต่ซีเลียตัวบางนะ มันเป็นความสำเร็จที่น่าทึ่งที่เธอไปต่อสู้ด้วยตัวแบบนั้น」

อิริจิน่าลูบไล้ซีเลียทั้งตัวโดยไม่ยั้งมือ

「ได้โปรดหยุดนั่น! …แต่อิริจิน่า-ซังใหญ่นะ กล้ามเนื้อของพี่มันน่าทึ่งด้วย มันเหมือนขึ้นข้างบนเอเกอร์-ซามะเลย」

ดังรูว่าเธอพูดอะไร เธอหันกลับไปและมองดูผม ตอบว่า ‘แต่เอเกอร์-ซามะรู้สึกดีกว่ามากนะ!!’ แต่ผมจะไม่โกรธกับอะไรแบบนั้นนะ

「พวกเธอคนไหนอยากได้มันก่อน?」

「หนู!」

「แล้วถ้าเป็นหนูก่อนล่ะ?」

มาใส่ระหว่างกลางของพวกเธอเถอะ ผมใส่เข้าไปในระหว่างบริเวณที่อวัยวะเพศของพวกเธอเรียงกัน ตลอดทางไปถึงท้องพวกเธอแล้วเริ่มถู พวกเธอทั้งสองคนดิ้นก้นอย่างใจร้อน ระหว่างที่ผมนวดพวกเธอและถูแตดพวกเธอด้วยไม้เนื้อของผม

「อ๊าาา! มันรู้สึกดี!」

「โออ้! มันถูแตดหนู!」

น้ำหวานเริ่มออกมาจากทั้งสองรูของพวกเธอและเป็นทันทีที่ควยของผมเปียก จากนั้นผมใส่มันเข้าไปในซีเลียทั้งแบบนั้น ปลายของมันหน้ากว่าแม้แต่หมัดที่กำของเธอ ระหว่างที่แทงเข้าไปและแทงเข้าไป ควยได้ทำให้ท้องของเธอปูดขึ้นมาด้วยทรงของมัน มันจะไม่แปลกที่จะได้ยินเสียงครางของความรู้สึกดีแต่แทนที่จะอย่างนั้น ผมได้ยินเสียงต้อนรับ

「อ๊าาา! ของที่หนานั้นเข้ามาข้างใน หนูมีความสุขจังเลย!」

ซีเลียอาจจะมีความสุขที่เธอได้ลำดับความสำคัญที่เหนือกว่า และเธอส่ายสะโพกของเธอระหว่างที่เด้นไป ผมรู้สึกแย่ที่ปล่อยอิริจิน่าไว้คนเดียว ผมเลยใส่นิ้วเข้าไปและถูบางที่ที่มันดี ทั้งสองตูดดิ้น พวกเธอปล่อยเสียงครางและน้ำหวานของพวกเธอฉีดออกมา ผมมีความสุขกับการกระตุ้นข้างในของผมเธอซักพัก แต่ผมคิดอะไรบางอย่างดีๆออก

「อิริจิน่า ยกซีเลียขึ้น จากข้างหลัง」

「แบบนี้เหรอ?」

อิริจิน้าจับต้นขาทั้งสองและยกซีเลียขึ้นอย่างง่ายดาย ซีเลียดิ้น แต่โดนจับขา เธอขยับมากไม่ได้ เธอเลยยอมแพ้และมอบความไว้วางใจหลังของเธอสู่หน้าอกของอิริจิน่า ในท่านั้น เป็นอีกครั้งที่ผมแทงควยเข้าไปในช่องคลอดของซีเลีย ซีเลียได้ถูกยกขึ้น และกดระหว่างเรา ระหว่างที่ผมกระแทกควยผมเข้าไปในเธอ

「อุว้า! อย่าดันหนู มันจะเข้าลึกเข้าไปอีก!」

ผมเทียบการเคลื่อนไหวกับอิริจิน่าและแทงสะโพกของผมดั่งพยายามจะยกซีเลีย

「ไม่ว่าพี่จะเห็นมันกี่ครั้ง มันน่าทึ่ง ท้องของเธอเต็มและพี่บอกทรงของควยเค้าได้เลย…น้องมั่นใจว่าน้องไม่รู้สึกเจ็บเหรอ?」

「มันเจ็บแต่มันรู้สึกดี!」

ซีเลียตอบคำถามของอิริจิน่าด้วยสีหน้าที่ละลาย

มาปิดฉากซีเลียที่ทนทุกข์ทรมานเถอะ

「อิริจิน่า ใส่นิ้วเข้าไปในตูดของซีเลีย ทำมันช้าๆและอย่าทำเธอเจ็บ」

อิริจิน่าเมินเสียงกรีดร้องที่เงียบงันของซีเลีย และฝังนิ้วของเธอเข้าไปในตูดซีเลียและแม้ว่าผมบอกเธอให้ทำมันอย่างอ่อนโยน เธอทำมันค่อนข้างด้วยกัำลัง บางทีสาวตัวโตแบบนี้ควบคุมอะไรอย่างละเอียดอ่อนไม่ได้… จริงๆเหรอ ตอนนี้เธอใส่สามนิ้วเข้าไปกระทันหัน

「อ๊าาาาาาาาา–!!」

ควยโจมตีลึกเข้าไปในหีของเธอ นิ้วเข้าไปในตูดเธออย่างรุนแรง และผมขโมยริมฝีปากของเธอและจับหัวนมของเธอ ระหว่างที่อิริจิน่าจูบคอของเธอ การกระตุ้นทั้งหมดกลายเป็นเละเทะ ทำให้ซีเลียดิ้นอย่างคุ้มคลั่ง และกรีดร้องเหมือนสัตว์ประหลาดบางอย่าง

「อ๊าาาาาา–!! อ๊าาาา–!!」

ซีเลียครางผิดปรกติเหมือนสัตว์ป่า ผมคิดว่าน้ำที่อยู่บนผมคือฉี่ แต่มันเป็นการน้ำแตกของผู้หญิงจากการโดนทำพัง และหลังจากที่กรีดร้องซักพัก ซีเลียพิงผม และหลังจากที่จูบปากผม เธอสลบ เธอรักการจูบหลังจากการมีเพศสัมพันธ์ และเธอจะหามันจากผมอย่างแน่นอน จากนั้นเธอดูมีความสุข เมื่อเธอหลังหลังจากทำมัน

แม้อย่างนั้น การถึงจุดสุดยอดครั้งนี้มันน่าทึ่ง บางทีจุดอ่อนของเธออยู่ในตูด อย่างที่คาด ถ้าผมใส่ควยเข้าไปในนั้น ลำไส้ของเธอจะพัง ดังนั้นผมจะแค่แทงนิ้วของผมเข้าไปในนั้น

「โออ้ มหัศจรรย์ มันเป็นเสียงที่เหลือเชื่อ」

「โอ้ใช่ มันเป็นครั้งแรกที่เราโจมตีซีเลียด้วยกัน เธอตั้งใจกับมันด้วย ดังนั้นเธออยากจะทำมันกับเธอครั้งหน้ามั้ย?」

「มมมุ่ หนูไม่ชอบที่จะนอนด้วยกันกับผู้หญิง…แต่หนูจะทำตามถ้ามันเป็นคำสั่งของฮาร์ดเลตต์-โดโนะ」

มันอาจจะมหัศจรรย์ที่จะมองผู้หญิงสองคนลูบไล้กันระหว่างที่ดื่มแอลกอฮอล์ เมื่อผมมีอารมณ์ ผมจะใส่มันเข้าไปในพวกเธอ และมันจะอร่อยขึ้นสองเท่า

「พูดถึงแล้ว หนูยังไม่แตกเลย…ฮาร์ดเลตต์-โดโนะไม่ได้ดูเหมือนว่าจะปล่อยเมล็ดพันธุ์ของเค้าด้วยเหมือนกัน พี่จะมอบความเสน่หาให้หนูบ้างได้มั้ย?」

แน่นอนผมไม่มีคำคัดค้าน แต่ในอดีต ซีเลียจะกอดผมต่อหลังจากที่หมดสติ เธอหลับ ดังนั้นเธอไม่มีสติ แต่แขนขาของเธอรัดผมอย่างแน่น ช่วยไม่ได้ ผมเดาว่า มาทำมันทั้งแบบนี้เถอะ

ผมกอดซีเลียที่กอดผม และมีเซ็กส์กับอิริจิน่า ตอนแรก มันลำบาก แต่เมื่อรู้สึกว่าอุณภูมิของตัวผมสูงขึ้น ซีเลียละเมอและกระซิบ ‘หนูรักพ่อ’ และ ‘แทงหนูอีกได้โปรด’ ในหูของผม คำพูดเหล่านั้นทำให้ผมมีอารมณ์ ช่วยให้ผมปลดปล่อยออกไปมากกว่าปรกติ

ซีเลีย ที่เล็ก และอิริจิน่า ที่ใหญ่ มีความเข้ากันได้ที่ดี มีโอกาสสำหรับพวกเธอที่จะมุ่งหน้าไปสนามรบด้วยกันด้วย ผมคาดถึงการเล่นผสมผสานที่สนุกกับพวกเธอได้ ผมยกอิริจิน่าด้วยแขนข้างหนึ่ง พร้อมกับยิงเมล็ดพันธุ์ของผมเหมือนปืนฉีดน้ำ และนอนระหว่างที่จูบซีเลีย ที่โหยหาผมข้างบนท้องของผม
—————————————————————
วันต่อมา

「มันดูเหมือนพลเมืองกระจายกันดังนั้นเราไม่ต้องกังวล」

ซีเลียชี้ไปที่ข้างหน้าระหว่างที่นั่งบนหลังม้า ผ่าพันคอที่ห่อคอเธออยู่อย่างกระตือรือร้นเพื่อที่จะซ่อนรอยจูบรอบคอของเธอ

ในหมูบ้านที่อยู่ก่อนราเฟนนิดหน่อยชาวบ้านได้รวมตัวกันเพื่อทำบางอย่าง มันดูไม่เหมือนว่าพวกเขาทำนา แต่สำหรับหมู่บ้าน ค่อนข้างมีคนจำนวนมากที่เคลื่อนไหว

「ขอโทษมีซักนาทีนึงมั้ย」

「มีอะไร? นายเป็นนักเดินทางเหรอ?」

ผมถามผู้หญิงวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะเป็นคนช่วยทำนา

「บางอย่างแบบนั้น ชั้นมุ่งหน้าไปราเฟน งั้น เธอทำอะไรอยู่?」

「เราทำปุ๋ยหมักและดิน มันไม่เหมือนว่าเรารีบแต่ยังไงซะ เราทำมันเมื่อไหร่ที่เราทำได้」

ผมไม่รู้มากเกี่ยวกับงานนา แต่หมู่บ้านนี้ต่างไปจากที่ของอีริชและชาวบ้านร่าเริง แต่ทางภูมิศาสตร์ มันไม่ควรจะต่างกันมากกับดินแดนของอีริชนะ

「ส่วนเหนือดูเหมือนจะดิ้นรนอย่างไรก็ไม่รู้ หมู่บ้านนี้โอเคมั้ย?」

ผู้หญิงดูเหมือนจะลังเลที่จะพูดเกี่ยวกับสภาพของหมู่บ้าน หมู่บ้านเล็กๆแบบนี้เกลียดคนแปลกหน้า มีความจริงที่ว่าคนเก็บภาษีและนักสืบ อาจจะมาเยี่ยมเยียนพวกเขา เพื่อที่จะคุยกับพวกเขาส่วนตัวแบบนี้ด้วย

แต่อย่างที่คาด เธอน่าจะไม่คิดว่าผมเป็นคนเก็บภาษี เมื่อเห็นว่าผมพาผู้หญิงสองคนมา และถือหอกใหญ่แบบนี้ ผู้หญิงเริ่มพูด

「ยังไงซะ เรื่องของเรื่องก็คือ ไม่นานมานี้ เจ้าหน้าที่ตัวแทนลอร์ดศักดินาใหม่ได้มา และเขาบอกว่าเขาจะไม่เก็บภาษีฤดูใบไม่ผลินี้!」

「อะไร-!!」

ซีเลียตอบสนอง แต่มันจะทำให้สิ่งต่างๆซับซ้อนถ้าเธอตะโกน ผมเลยปิดปากเธอ

「มากกว่านั้น ภาษีสำหรับการเก็บเกี่ยวฤดูใบไม้ร่วงจะถูกลดเหลือ 20%! เมื่อทหารกลับมา ราคาอาหารเพิ่มขึ้น เป็นปรกติ ดังนั้นเราได้เก็บอาหารไว้สำหรับภาษี แต่เพราะเราได้ถูกบอกว่าเรากินได้ เราอยู่ได้แล้วตอนนี้」

「อะ-อะ-อะ-!! นึ่กก!」

ซีเลียอาละวาดหนักกว่าเดิม ผมเลยใส่นิ้วเข้าไปในปากเธอ

「แล้วก็มีงานแรงงานมากมายให้ทำ แต่มันดูเหมือนพวกเขาจะจ่ายเป็นทอง ถ้ามันไม่ใช่สำหรับทำงาน งั้นพวกผู้ชายจะไปที่ราเฟนทุกครั้งเมื่อเค้าอยาก และมีหลายอย่างให้ทำที่บ้านในฤดูหนาว」

เจ้าหน้าที่ตัวแทนของลอร์ดศักดินาเป็นอดอล์ฟแน่นอน หน้าของชาวบ้านร่าเริง จนพวกเขาเทียบไม่ได้เลยกับคนเหล่านั้นในดินแดนของอีริช พวกเขาไม่มีความประทับใจว่าอดอยาก ผมจะพูดว่าเขาทำได้ดี ไม่ใช่เหรอ?

「พูดถึงแล้ว หนุ่ม สาวคนนั้นดูเหมือนจะละลายแล้วนั้นแต่นายเริ่มนั่นในหมู่บ้านไม่ได้นะ?」

ก่อนที่ผมจะรู้ตัว นิ้วของผมได้กระตุ้นข้างในปากเธอ ซีเลียได้เชื่อฟังอย่างสิ้นเชิง แต่เธอไม่อยากกลับไปที่ม้าของเธอเอง มันช่วยไม่ได้ ผมให้เธอขี่ด้วยกันกับผม

「เอเกอร์-ซามะ…เอามันให้หนูได้โปรด…」

ซีเลียแกะเชือกที่กางเกงผมระหว่างที่ขี่ชวาร์ซและจับมือของผม นำมันไปที่หว่างขาของเธอ ก่อนอื่นเราต้องไปเจอกับอดอล์ฟในราเฟน จากนั้นเราคุยต่อจากนั้นได้ ผมกระตุ้นไปทั่วช่องคลอดของซีเลีย และเราขี่ม้าต่อไประหว่างที่เธอดิ้นในความเจ็บปวด
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 20 ปี ฤดูหนาว
(การนับอายุแบบดั้งเดิม)
สถานะ: วิสเคานต์อาณาจักรโกลโดเนีย ผูบัญชาการกองทัพอิสระทิศตะวันออก
ลอร์ดศักดินาของบริเวณทิศตะวันออกเฉียงใต้ของอาร์คแลนด์
สินทรัพย์: 795 ทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ)
อาวุธ:  แองคู่ (ดาบใหญ่) , หอกใหญ่สั่งทำ
อุปกรณ์:  ผ้าคลุมดำ (ต้องสาป), เกราะหนังธรรดา
ครอบครัว:  นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), ซู (ลูกสาว),
เมลิสซ่า, มาเรีย, ริต้า, คู, รู, แคทเธอรีน (เดินทาง)
คนรับใช้: เซบาสเตียน, มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์, นีน่า
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการกองทัพส่วนตัว),
ลีโอโพลต์ (ผู้บัญชาการกองทัพ), ชวาร์ซ (ม้า), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน)
คู่นอน: 39, คนที่ท้อง: 6

 

ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท
ขอบคุณสำหรับเงิน 30 บาท
เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 180/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord