chapter 0 Lead-in

ผมลืมตามาพร้อมกับความเจ็บปวดที่ประเดประดังเข้าสู่ร่างกาย ความทรงจำสุดท้ายที่ผมจำได้คือเสียงปืนที่ดังพร้อมกับความเจ็บปวด ก่อนที่ผมจะกวาดตาสำรวจร่างกาย 

“นี่เราตายแล้วยังงั้นหรอ”

สิ่งที่ผมกล่าวทำให้ผู้ที่ยืนอยู่ข้างเตียงยกยิ้ม แค่นั้นผมก็รับรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้มีผู้ที่ผมไม่ได้รับเชินเข้ามาในห้อง

ผมมองคนแปลกหน้าทั้งสองคนที่ยืนทำถ้าทางสบาย ๆ อยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะหันมองซ้ายขวา  ผมเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยที่แห่งนี้เป็นที่ที่ผมไม่คุ้นตา ความรู้สึกเจ็บแปลบที่ท้องทำให้ผมก้มหน้าลงไปมอง หัวสมองผมคำนวญอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่มันสามารถทำได้ เหตุการณ์บางอย่างเข้ามาสู่ความทรงจำ ใช่แล้วเรื่องทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นโดยที่ผมไม่ได้ตั้งตัวมาก่อน
ระหว่างที่ผมกำลังทำภารกิจในการจัดตาดูผู้ต้องสงสัยให้กับลุงเน็บ อ่อลุงเน็บก็คือเจ้านายของผม งานของผมมันมีความกับนักสืบ แต่มันออกจะเป็นงานนอกกฎหมายอยู่สักหน่อย แต่ว่าตอนนี้ช่างมันก่อน หนึ่งชายหนึ่งหญิงที่ยืนอยู่เบื้องหน้ามองมายังผมผมด้วยถ้าทางลำบากใจ ก่อนที่ผู้ชายจะกล่าวพร้อมกับยื่นมือมาทำความรู้จัก

“สวัสดีครับ คุณคืออเล็กซ์ นาคามูระใช่ไหม”

ผมพยักหน้ารับ ก่อนที่จะได้กล่าวอะไรตอบ  ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็กล่าวขึ้นมาเสียก่อน

“ผมชื่อจอน แอนเดอร์สัน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ มันอาจจะกะทันหันสำหรับคุณ แต่ว่าตอนนี้พวกเราอยากจะให้คุณเชื่อว่าพวกเราไม่ใช่ผู้ร้าย ไม่สิหากจะผู้ง่าย ๆ ตอนนี้พวกเราคือมิตรของคุณครับ”

ผมเริ่มรำคาญกับคำกล่าวของชายตรงหน้า

“ถ้ามีงานให้ผมทำพวกคุณสามารถติดต่อผ่านลุงเน็บได้เลยครับ ว่าแต่ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

จอน แอนเดอร์สสั่นศีรษะ ก่อนที่จะกล่าวต่อ

“คือเราต้องขอให้คุณไปกับพวกเราครับ”

“คงไม่ได้หรอกครับ อย่างแรกผมไม่รู้ว่าพวกคุณเป็นใคร อย่างที่สองตอนนี้ผมยังต้องทำงานให้กับลุงเน็บอยู่”

“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงเลยครับ ตอนนี้เราได้คุยกับคุณเน็บแล้วครับ หากคุณไม่เชื่อพวกเราสามารถโทรติดต่อกับคุณเน็บได้ครับ แต่ว่าตอนนี้พวกเรามีปัญหาสักหน่อย คือว่าตอนนี้พวกเรายังไม่สามารถพาคุณออกจากรัสเซียได้ครับ พวกเราต้องรอให้คุณอาการดีขึ้นเสียก่อน”

ผมงงกับสิ่งที่จอน แอนเดอร์กล่าว ก่อนที่ผมจะตอบเขาไปหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จอน แอนเดอร์ กลับกล่าวขึ้น

“พวกเราต้องการให้เธอไปอเมริกากับพวกเรา ส่วนเหตุผลนั้นพวกเราไม่สามารถบอกเธอในตอนนี้ได้ เข้าใจไหมคะ”

"ผมรู้ว่าตอนนี้คุณอาเล็กซ์อาจจะยังสงสัยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครับ แต่ว่าอีกไม่นานคุณจะเข้าใจครับ" ชายหนุ่มกล่าวก่อนที่ผมจะถามอะไรต่อนนั้น ผมก็รู้สึกง่วงอย่างประหลาด ผมมองไปยังแขนที่มีเข็มที่น่าจะเอาไว้สำหรับให้น้ำเกลือ ก่อนที่จะเข้าใจสติของผมก็เริ่มดับลงอีกครั้ง