136 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับแม่มดสีแดง

136 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับแม่มดสีแดง

ภัยของหมู่บ้านคานันได้จากไป

คนสนิทของลอร์ดปีศาจ, ชูริ, และกองทัพของ 5,000 อันเดด

แม่ของลูซี่, โรซาลี เจ วอล์คเกอร์ กำจัดพวกเขาทั้งหมดด้วยตัวของเธอเอง

กำลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในประเทศแห่งไม้, แม่มดสีแดง

(ไม่ใช่เธอแข็งแกร่งเกินไปเหรอ?) (มาโกโตะ)

ฮีโร่ในตำนานที่กำจัดลอร์ดปีศาจด้วยแค่สองคน

พูดอีกอย่าง…ไม่ใช่ว่านั่นหมายถึงตราบใดที่เรามีแม่ของลูซี่, เราสามารถสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ได้อย่างไรก็ไม่รู้?

“อย่างที่คาดกับตัวชั้น!” (โรซาลี)

แม่มดสีแดงชมตัวเธอเอง ขณะที่เธอมาที่ที่เราอยู่

วิธีการพูดของเธอคล้ายกับลูซี่

นั่นแม่และลูกล่ะ

“เจ้าโงงงงงง่!”

*โป๊ง!*

เสียงที่ดังได้ถูกสร้างเมื่อหัวหน้าหมู่บ้านตีหัวโรซาลี-ซัง

“โอ้ย! พ่อทำอะไรน่ะ, พ่อ?!” (โรซาลี)

โรซาลี-ซังจับหัวของเธอแล้วประท้วง

“ชั้นคิดว่าลูกตาย! ทำชั้นกังวลนี่!” (โวลท์)

“นั่นใช่แล้ว, แม่!”

อ้า, ใช่ เมื่อเธอได้ถูกแทง, มันทำให้ผมช็อกจริงๆ

มันน่าจะแม้แต่เทียบก็ไม่ได้กับที่ครอบครัวของเธอรู้สึกในเวลานั้น

“ไม่มีทางที่หนูจะตายด้วยแค่นั้นหรอก” (โรซาลี)

โรซาลี-ซังหัวเราะอย่างเต็มใจ

หัวหน้า-ซังและพี่สาวของลูซี่ ได้จับหัวของพวกเขา

อย่างไรก็ตาม, แม้ว่าหัวน่าเป็นคนค่อนข้างอาวุโส, ไม่ใช่ว่าภาพลักษณ์ของโรซาลี-ซังเด็กไปหน่อยเหรอ

บางคนจะบอกได้มั้ยว่าพวกเขาเป็นพ่อและลูก?

จากใจผมเห็นได้แค่โรซาลี-ซังเป็นพี่สาวของลูซี่เท่านั้น

“เฮ้, ลูซี่” (มาโกโตะ)

ผมพูดกับเธอในเสียงที่เบา

“อะไร?” (ลูซี่)

“แม่เธออายุเท่าไหร่, ลูซี่?” (มาโกโตะ)

“ชั้นก็สนใจเรื่องนั้น!” (อายะ)

ซา-ซังกระโดดเข้ามาในการสนทนา

“อ้าา…ใช่ อืม, หม่าม๊าใช้สมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่ทำให้เธอตัวเด็ก ที่เธอเจอตอนเธอผจญภัย, ภาพลักษณ์ของเธอไม่ได้สะท้อนอายุเธอ เธออายุมากกว่า 200 ปี มาโกโตะ, นายต้องไม่ถูกหลอกโดยความเยาว์วัยปลอมๆของหม่าม๊านะ, โอเคมั้ย?” (ลูซี่)

“เหห๋ห์, 200, หือห์” (มาโกโตะ)

“เธอไม่ได้ดูเป็นแบบนั้นเลยซักนิด” (อายะ)

แต่ยังไงซะ, ผมไม่ได้เจอคนที่อายุ 200 ปีนะ

พวกเขาจะดูหน้าตาเป็นยังไงปรกติ?

มันจะเป็น 40-50 ปีในอายุของมนุษย์เหรอ?

มากกว่า 200 ปี, ถ้างั้น

มันแพ้ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ (1,000 ปี), แต่เธอค่อนข้างอายุมาก

ในทันทีที่ผมคิดเรื่องนั้น…

““?!””

สัญญานในตรวจจับได้เริ่มดัง

ซา-ซังและผมสั่น และมองไปด้านนอก

“โอ้ย โอ้ย โอ้ย! หม่าม๊า, หยุดนะ! หนูไม่ได้พูดอะไรเลย!” (ลูซี่)

“ลูซซซซซซซซซซี่~~? ชั้นบอกเธอมาตลอดเวลาว่าอายุของชั้นเป็นความลับกับทุกคน นอกจากครอบครัว, ใช่มั้ย?” (โรซาลี)

ลูซี่ได้โดนแซนวิชหมัดจากโลซาลี-ซัง

เธอใช้เทเลพอร์ต?

แล้วก็, นั่นดูเจ็บอ่ะ

“มาโกโตะ ถือว่าเป็นครอบครัว!” (ลูซี่)

“โอ้ชั้น, อย่างนั้นเหรอ?” (โรซาลี)

โรซาลี-ซังปล่อยเธอไป

เธอวางมือไว้บนคางของเธอ และมองลูซี่และผม

จากนั้น, เธอวางมือไว้บนท้องของลูซี่

“กี่เดือนแล้ว?” (โรซาลี)

“ทำไมงั้นล่ะ?!” (ลูซี่)

ทำไมครอบครัวของลูซี่กระโดดไปสรุปแบบนั้นตลอดเลย?

“เออ๋, เธอคือครอบครัว, ใช่มั้ย? ไม่ใช่เธอกลับมาที่บ้านเพราะเธอมีลูกเหรอ?” (โรซาลี)

“หนูยังไม่มี!” (ลูซี่)

“นั่นใช่แล้ว ลูซี่เป็นเด็กดี, เธอมาที่นี่เพื่อรายงานว่าเธอจะแต่งงาน”

พี่สาวสนับสนุนลูซี่

“เธอจะทำลูกตั้งแต่ตอนนี้, ใช่มั้ย?”

“ใช่ ใช่, พวกเธอจะมีหนึ่งเร็วๆนี้แหละ”

พวกเธอไม่สนับสนุนเลยซักนิด

มันไม่ได้โผล่มาปุ้บปั้บทันทีนะ

“ตั้งแต่ทีแรก, มาโกโตะและหนูไม่ได้อยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้น!” (ลูซี่)

ลูซี่ตะโกน

“““เอ๋?”””

หัวหน้า, โรซาลี-ซัง, และพี่สาวของลูซี่ทั้งหมดได้มอง{ผม} เหมือนกับจะพูดว่าพวกเขาเชื่อมันไม่ได้

“เฮ้, นาย, นายไม่ได้ทำอะไรกับลูซี่เหรอ?”

“เออ๋? เธอเจออะไรที่ขาดไปในลูกสาวของชั้นเหรอ?! เธอดูเหมือนชั้นและน่ารัก, ใช่มั้ยล่ะ?!” (โรซาลี)

“นายเป็นชายที่ไว้วางใจได้แฮ๊ะ!” (โวลท์)

ผู้หญิงใจครอบครัวของลูซี่เดินหน้ามากเกินไปในเรื่องมีเด็ก

และหลอดความสนิทของผมกับหัวหน้าหมู่บ้าน-ซังสูงขึ้น

นี่อะไรกัน?

“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง, ชั้นเหนื่อย ชั้นไปพักผ่อนได้รึยังอ่ะ?” (อายะ)

ซา-ซังจิ้มไหล่ของผมจากด้านหลังแล้วกระซิบใส่หูผม

“อ้า, ซา-ซัง, ขอโทษ เพราะทั้งหมดเราสำรวจมาทั้งคือ เธอพักผ่อนในห้องได้ ชั้นยังมีบางอย่างที่ต้องทำ” (มาโกโตะ)

จากใจผมก็ง่วงด้วย, แต่ผมต้องรายงานหัวหน้าหมู่บ้านเกี่ยวกับลูกน้องของราชาสัตว์

ผมได้คิดอย่างนั้น, แต่ซา-ซังพูดบางอย่างที่ประหลาดออกมา

“เออ๋, ชั้นอยากจะนอนด้วยกันกับนาย, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

“ซา-ซัง?!” (มาโกโตะ)

“อายะ?!” (ลูซี่)

ลูซี่และผมขึ้นเสียงของเรา, และโรซาลี-ซังและพี่สาวของเธอส่องแสง

“เฮ้ เฮ้, เธอมีความสัมพันธ์แบบไหนกับแฟนของลูซี่เหรอ? รักสามเส้าเหรอ?”

“ความจริงที่ว่าเธอนอนด้วยกัน ต้องหมายถึงอย่างเห็นได้ชัดว่า…เธออยู่ในความสัมพันธ์{แบบนั้น}, ใช่มั้ย?”

เฮ้ย เฮ้ย, พี่สาวและแม่…

ซา-ซังและผมไม่ได้อยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้นจริงๆ…

“ความสัมพันธ์ทางกาย~☆” (อายะ)

“เฮ้, ซา-ซัง?!” (มาโกโตะ)

‘โอ้ชั้น’, ผู้หญิงยิ้ม

“เจ้าเพลย์บอย!” หลอดความสนิทของหัวหน้า-ซังได้ลดลง

“อ-อ-อ-อายะ, เดี๋ยว! ตั้งแต่เมื่อไหร่?! ไม่ใช่ว่าเราสัญญากันว่าครั้งแรกจะเป็น {กับเราด้วยกันสามคน} เหรอ?!” (ลูซี่)

ด้วยเหตุผลบางอย่าง, ลูซี่รับมันอย่างซีเรียส, และเข้าประชิดซา-ซัง

พวกเราสามคนพร้อมกัน, เธอพูด นี่ไม่ใช่วิ่งมาราธอนนะ

หรือเหมือนกัน, ผมไม่ได้รู้จักสัญญานั่นเลยนะมากกว่า

เอ๋? นั่นคือแผนเหรอ?

ความคิดเห็นผมอยู่ตรงไหนล่ะนั่น?

“ฟุฟุ, งั้น, ทากัตซูกิ-คุง! ชั้นจะรอนายอยู่บนเตียง!” (อายะ)

ซา-ซังหายเข้าไปในห้องรับแขกหลังจากที่กวนน้ำให้ขุ่น

“เดี๋ยว, อายะ!” (ลูซี่)

ลูซี่ไล่ตามเธอไป

(เอ๋? พวกเธอทิ้งผมไว้นี่เหรอ?) (มาโกโตะ)

สายตาของทุกคนมารวมกันที่ผม

ในท้ายที่สุด, ผมคนเดียวรายงานผลของการสำรวจของเราในป่าปีศาจ

มีการตอบโต้มากมาย มันลำบาก

หลังจากนั้น, ผลกลับไปที่ห้องรับแขก, และร่วมในทันทีสู่การหลับลึก

◇◇

มันเป็นประมานกลางวันที่ผมตื่น

แน่นอนว่า, ซา-ซังและลูซี่ไม่ได้หลับอยู่ข้างผม

พวกเราอยู่กันคนละห้อง

เมื่อผมออกไป, บริเวณนี้เสียงดัง

“มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ?” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะ-นี่ซัง, พี่ตื่นแล้ว” (เลโอ)

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ, มีแขก” (เจเน็ต)

เมื่อผมมองไปที่ตำแหน่งที่เจเน็ต-ซังชี้, ผู้คนของหมู่บ้านได้ล้อมกึ่งมนุษย์ตัวใหญ่

“ฮีโร่ของประเทศแห่งไม้-ซามะ”

“โออ้, ช่างดูกล้าหาญ”

“ไม่มีความจำเป็นต้องกลัวลอร์ดปีศาจอีกต่อไป”

ผมยินเสียงพวกนั้น

“ฮีโร่ลมไม้, แมกซิมิเลียน ลากาวูลลิน, ได้มาถึงแล้ว”

“โออ้! พอมาคิดว่านายจะมาไกลถึงหมู่บ้านเล็กๆนี้, ชั้นดีใจจริงๆ” (โวลท์)

หัวหน้าต้อนรับฮีโร่

ฮีโร่ลมไม้แมกซิมิเลียน-ซังคือกึ่งมนุษย์

เขาเห็นได้ชัดว่าเป็นกึ่งมังกร

เขาน่าจะสูงมากกว่า 2 เมตร

เขามีกายที่แข็งแกร่งดูเหมือนผู้เล่นรักบี้, และไหล่ของเขามีดาบที่ใหญ่เท่าเขา

แล้วก็, ผิวของเขาปกคลุมไปด้วยสิ่งที่ดูเหมือนเกล็ดเล็กน้อย

งั้นนี่ก็คือกึ่งมังกร…

(เขาดูแข็งแกร่งอย่างบ้าคลั่ง…) (มาโกโตะ)

พูดถึงแล้ว, เขาได้อยู่ระดับ 4 ในการจัดระดับของฮีโร่ของทวีปทิศตะวันตก

มันดูเหมือนเขาได้ถูกเอาชนะโดยเกราลท์-ซังไปอย่างน่าเสียดาย ในการแข่งขัน

กึ่งมังกรเห็นได้ชัดว่าอ่อนแอกับสายฟ้า

แต่มีบางอย่างที่กวนใจผม

“เฮ้, ลูซี่, หมู่บ้านคานั้นถือว่าเป็นหมู่บ้านเล็กในประเทศแห่งไม้เหรอ?” (มาโกโตะ)

“นั่นใช่แล้ว มีอะไรสำคัญกับเรื่องนั้นเหรอ?” (ลูซี่)

มถามลูซี่ในเสียงที่เบา

ลูซี่บอกผมในขนาดของหมู่บ้านนี้มาก่อน

หมู่บ้านคานันมีไม่ถึง 1,000 คน

หมู่บ้านใหญ่เห็นได้ชั้ดว่ามีคนหลายพัน

“ทำไมฮีโร่และออราเคิลรวมตัวกันในหมู่บ้านนี้ล่ะ?” (อายะ)

ซา-ซังตามคำถามผม

“อ้าา, นั่น…” (ลูซี่)

“โออ้! นายเป็นฮีโร่ของโรเซส-โดโนะ?!” (แมก)

ฮีโร่ลมไม้, แมก-ซัง, มาที่เจ้าชายเลนเนิร์ดและผมด้วยรอยยิ้ม

“มันเป็นซักพักแล้วนะ, ฮีโร่ลมไม้, แมกซิมิเลียน-โดโนะ” (เลโอ)

“มันแน่นอนว่าเป็นซักพัก, ฮีโร่น้ำแข็ง, เจ้าชายเลนเนิร์ด แล้วก็, ยินดีที่ได้รู้จัก ฮีโร่ใหม่ของโรเซส, มาโกโตะ-โดโนะ ชั้นคือฮีโร่ลมไม้, แมกซิมิเลี่ยน” (แมก)

“ย-ยินดีที่ได้รู้จัก, ชั้นทากัตซูกิ มาโกโตะ” (มาโกโตะ)

มันดูเหมือนฮีโร่ลมไม้-ซังมาที่นี่เพื่อเจอฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ

เขาถามถึงการจับมือ

เขาใหญ่จริงๆจากใกล้ๆ!

โออ้, ช่างเป็นตัวตน…

นิสัยที่ขี้ขลาดของผมแสดงออกมาเล็กน้อย

“มาโกโตะ, สง่ากว่านี้หน่อยสิ” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุง, ทั้งสองคนเป็นฮีโร่นะ~” (อายะ)

“ชั้นไม่เก่งกับคนแปลกหน้าอ่ะ…” (มาโกโตะ)

ผมพบว่ามันยากที่จะพูด

“ลูซี่, มันเป็นซักพักแล้วนะ ชั้นมาเพื่อทักทายโรซาลี-ซามะภายหลังด้วย” (แมก)

“มันเป็นซักพักแล้วนะ, เซ็นไป!” (ลูซี่)

“ลู-จัง, เธอรู้จักเขาเหรอ?” (อายะ)

“เขาเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนของชั้น” (ลูซี่)

เธอได้บอกนั่น

ฮีโร่ลมไม้-ซังดูน่ากลัว, แต่เมื่อผมคุยกับเขา, เขาเป็นชายคนดีธรรมดา

เขาขยัน, เพื่อที่จะเติมเต็มหน้าที่ของเขาในฐานะฮีโร่, เขาได้ไปที่เขตศักดิ์สิทธิ์ในป่าตลอดเพื่อฝึก

เขาก็ดูเหมือนลาดตระเวนหมู่บ้านด้วย

ลูซี่และเขาคือรุ่นพี่และรุ่นน้องที่โรงเรียน

พูดถึงแล้ว, เขาเป็นประธานนักเรียน

…มีสภานักเรียนแม้แต่ในอิเซไก, หือห์

พวกเราได้มีการคุยสบายๆแบบนั้น

คืนนั้น, มีปาร์ตี้เพื่อต้อนรับฮีโร่ลมไม้

แต่ยังไงซะ, เพราะเรากำลังจะต่อสู้เพื่อหยุดการฟื้นคืนชีพของลอร์ดปีศาจ, เราได้แสดงการเพลาลง

เราไม่ได้ทำเสียงมาก, และการคุยไหลไปเรื่องที่เราจะทำอะไรในการต่อสู้วันมะรืนนี้

เพราะลอร์ดปีศาจจะสังเกตถ้านักรบของประเทศแห่งไม้ได้มารวมกันอยู่ในจุดเดียว, มีแค่วันของการต่อสู้ที่พวกเขาจะมารวมตัวกัน, และพวกเขาจะมุ่งหน้าไปที่หลุมฝังศพของหลอร์ดปีศาจทันทีในตอนนั้น

ผมได้รู้สึกไม่สบายใจ สงสัยว่าพวกเขาจะแสดงการประสานงานกันได้จริงๆมั้ยแบบนี้

แต่ประเทศแห่งไม้ได้ทำมันอย่างนี้จนถึงตอนนี้

ไม่มีผู้ปกครองที่ทรงพลัง, และมันคือการรวมของหมู่บ้านเล็กๆ

ออราเคิลแห่งไม้, ฮีโร่ลมไม้, หัวหน้า, เจ้าชายเลนเนิร์ด, และเจเน็ต-ซังได้คุยอยู่

ผมได้ฟังที่เขาคุยกันก่อนตอนแรก, แต่มันดูเหมือนว่าพวกเขาพูดเกี่ยวกับการเมือง แล้วมันทำให้ผมง่วง, ผมเลยออกมา

ถ้าเราหยุดการฟื้นคืนชีพของลอร์ดปีศาจได้อย่างปลอดภัย, มาเสริมพันธมิตรของประเทศแห่งไม้และประเทศแห่งน้ำเถอะ; นั่นคือการพูดแบบนั้นที่พวกเขาทำอยู่

เจเน็ต-ซังได้พูดว่าประเทศแห่งแสงจะเข้ารวมในโอกาสนั้นด้วย

เธอเป็นส่วนหนึ่งในขุนนางศักดิ์สิทธิ์ทั้งห้าของไฮแลนด์, ดังนั้นอาจจะมีสถานการณ์บางอย่างกับมัน

มันเป็นการคุยที่ซับซ้อน สำหรับฮีโร่คนธรรมดาแบบผม

ผมอยากได้อากาศตอนกลางคือบ้าง, ผมเลยออกมาข้างนอก

อากาสมันสะอาด, ท้องฟ้าและพระจันทร์ที่เกือบจะกลม

(มันเรียกว่า…จันทร์เพ็ญ?) (มาโกโตะ)

ผมควรจะถามซา-ซังภายหลัง

“สปิริต-ซัง, สปิริต-ซัง” (มาโกโตะ)

ด้วยการต่อสู้ของมะรืนอยู่ในใจ, ผมพยายามจะเรียกสปิริตของป่าที่ยิ่งใหญ่

จำนวนของสปิริตน้ำคือ…ค่อนข้างน้อย

(มันจะโอเคมั้ย…? คู่ต่อสู้ครั้งนี้ฟังดูเหมือนจะเก่งนะ) (มาโกโตะ)

ผู้ติดตามใกล้ชิดของราชาสัตว์, จินบาระ

คนสนิทของลอร์ดปีศาจ, เซเตค

และลอร์ดปีศาจะที่จะฟื้นคืนชีพ, ราชาอมตะ, ไบฟรอน

พูดจากใจแล้ว, ผมคิดว่ามันจะดีกว่าที่จะทิ้งนี่ไว้ให้แม่ของลูซี่

แต่ในฐานะทูตของประเทศแห่งน้ำและฮีโร่, ผมทำอย่างนั้นไม่ได้นะ

ระหว่างที่ผมฝึกท่ามกลางความยากที่จะมีสมาธิ, จู้บางคนก็ได้เรียกผม

“โอ้ชั้น, แฟนของลูซี่ ฝึกเวทมนตร์สปิริตอยู่เหรอ?”

“! สวัสดียามเย็นครับ” (มาโกโตะ)

โรซาลี-ซังได้ปรากฏตัวกระทันหัน

เธอเหมือนผีเลย

ผมสีบลอนด์เงาวับของเธอ ส่องสว่างอยู่ภายใต้แสงจันทร์

รอยยิ้มของเธอมีเสน่ดั่งกลางคืน ระหว่างที่เธอสไลด์ใกล้เข้ามาหาผม

“เฮฮ๋ห์, นายถูกชอบโดยสปิริตน้ำนะ” (โรซาลี)

“ใช่, คุณก็เห็นสปิริตได้ด้วย” (มาโกโตะ)

มือของแม่ของลูซี่จับแก้มผม

มือของเธอไม่ได้อุณหภูมิสูงเหมือนลูซี, และเธอมีมือธรรมดาที่งดงาม

มันทำให้หัวใจผมเต้นเร็วขึ้น

“เด็กที่ใช้เวทมนตร์สปิริต แม้แต่ภายในพวกเอลฟ์ ได้ลดลงหลังๆ, และมันน่าเบื่อ” (โรซาลี)

“ไม่มีมนุษย์ที่ใช้มันอีกแล้ว” (มาโกโตะ)

“ฟุฟุ, ตอนนี้เมื่อนายพูดถึงมัน, ใช่ เพราะทั้งหมดโบสถ์เทพธิดาไม่รับรู้เวทมนตร์สปิริต” (โรซาลี)

พูดสิ่งนี้, เธอดีดนิ้วของเธอแล้วมีพลุยิงขึ้นไป

“นั่นอะไรเมื่อกี้นี้?” (มาโกโตะ)

“ไม่ใช่ว่านายพูดว่านายเห็นสปิริตไฟเหรอ?” (โรซาลี)

“ผมเชี่ยวชาญในสปิริตน้ำ…” (มาโกโตะ)

“...นายเป็นคนแปลก พวกเค้าเป็นสปิริตที่อ่อนแอที่สุด” (โรซาลี)

นั่นคือแค่พวกเดียวที่ผมเห็น

แต่ผมเห็นสปิริตไปเมื่อจูบลูกสาวของคุณได้นะ

ผมพูดนั่นไม่ได้

“มะรืนนี้จะเป็นพระจันทร์เต็มดวง” (โรซาลี)

“ใช่, วันที่ลอร์ดปีศาจมีแผนจะฟื้นคืนชีพ” (มาโกโตะ)

พูดจากใจ, มันอยู่นอกเหนือความคาดหวังของผม

ผมคิดว่าลอร์ดปีศาจจะมาหลังจากนี้อีกนานซะอีก

โรซาลีดูไม่เหมือนว่าจะตระหนกเลยซักนิด

เธอไม่ประหม่าเหรอ?

“ปีศาจสูง, ชูริ, คือความผิดหวัง ชั้นหวังว่าลูกน้องราชาปีศาจ และอีกคนคนสนิทเซเตค จะท้าทายมากกว่านี้” (โรซาลี)

“...”

เธอเป็นพวกติดการต่อสู้

แน่นอนว่าเธอจะไม่ประหม่า

“แต่คนสนิทของราชาอมตะ, เซเตค, มีตาสาปให้กลายเป็นหินในตำนาน ชั้นตกใจว่านานออกมาจากนั่นได้อย่างโอเค” (โรซาลี)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

“หืม? นายไม่รู้เหรอ?” (โรซาลี)

ผมไม่รู้

ตาสาปให้กลายเป็นหินนั้นได้พูดว่าเป็นตาเวทมนตร์ที่ระดับสูงที่สุด

เซเตค-ซังมีตาที่อันตรายขนาดนั้น?

แต่…

“เซเตคไม่มีตา” (มาโกโตะ)

เบ้าตาของเขากลวง

“ชั้นเข้าใจแล้ว ตาสาปให้กลายเป็นหินของเค้ายังไม่กลับมา, หือห์…นั่นน่าเบื่อ” (โรซาลี)

“เค้าได้บอกว่าเค้าอยู่ในระห่วงฟื้นฟูกำลังเค้ากลับมา” (มาโกโตะ)

หมาป่าป่าเป็นเครื่องสังเวยกับสิ่งนั้น

“งั้น, ชั้นรอคอยกับมัน” (โรซาลี)

แม่มดสีแดงยิ้มอย่างกล้าหาญ

ช่างพึ่งพาได้

(ถ้าเซเตค-ซังมีตา, ชั้นจะวิ่งหนีเต็มความเร็ว) (มาโกโตะ)

ผมให้คำปฏิญานในหัวใจผม

“พูดถึงแล้ว, ชั้นได้ยินมาว่านายเป็นคนต่างโลก” (โรซาลี)

หัวข้อได้เปลี่ยน

“นั่นใช่แล้วครับ” (มาโกโตะ)

โรซาลี-ซังพูดกับผมด้วยความสนใจสูงส่งด้วยหน้าที่คล้ายกับลูซี่มาก

“มีพระจันทร์ในโลกของนายมั้ย?” (โรซาลี)

“แน่นอนครับ” (มาโกโตะ)

เธอถามอะไรน่ะจู่ๆ

“งั้นมันก็มี ว่าแต่, นายรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้มั้ย?” (โรซาลี)

เธอมองสายตาเป็นนัย, และพูดต่อไป

“มีโลกคู่ขนานหลายโลก, แต่มีแค่พระจันทร์เดียว” (โรซาลี)

“เฮฮ๋ห์…” (มาโกโตะ)

งัน, นั่นหมายถึงพระจันทร์ในโลกนี้คือดวงเดียวกันกับในโลกของผมเหรอ?

นั่นค่อนข้างโรแมนติกนะ

(ยังไงซะ…นั่นเป็นไปไม่ได้) (มาโกโตะ)

เพราะทั้งหมดผู้คนได้ไปถึงพระจันทร์ในโลกของผม

“อ้า, นายไม่เชื่อมันใช่มั้ย? มันคือความจริง เพราะทั้งหมดเมื่อชั้นไปที่โลกอื่น, ชั้นได้ผ่านพระจันทร์ตลอดเลย” (โรซาลี)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ไปที่โลกอื่น?

“คุณได้ไปที่โลกคู่ขนาน?” (มาโกโตะ)

“แน่นอน ทั้งหมดเพราะพ่อของลูซี่เป็นขุนนางของนรก” (โรซาลี)

เป็นอย่างงี้ไปได้ยังไง?

ลูซี่เป็นลูกครึ่งคนต่างโลก

ไม่ใช่เธอมีลักษณะตัวละครหลายอย่างมากเกินไปเหรอ?

“งั้น, คุณก็ไปที่โลกที่เราอยู่ได้ด้วย?” (มาโกโตะ)

“ถ้ามันแค่ไป, อ่ะได้ แต่โลกของนายไม่มีมานา, ใช่มั้ย?” (โรซาลี)

“มันเป็นโลกที่เราใช้เวทมนตร์ไม่ได้” (มาโกโตะ)

“งั้น, ชั้นไปได้, แต่ชั้นจะกลับมาไม่ได้ นั่นจะสร้างปัญหาให้ชั้น, ดังนั้นชั้นจะไม่ไป แต่ถ้านายพยายามมากๆ, นายกลับไปได้…น่าจะ” (โรซาลี)

(จ-จริงเหรอ…?!) (มาโกโตะ)

ความจริงที่ช็อก

“มาโกโตะ! นายจะกลับไปที่โลกดั้งเดิมเหรอ?”

“ทากัตซูกิ-คุง! นั่นจริงมั้ย?!”

ลูซี่และซา-ซังโผล่มา

พวกเธอฟังอยู่

ผมจะไม่กลับไปโลกเก่า

“โอ้, แฟนของนายมาแล้ว ยังไงซะ งั้น, ชั้นเดาว่ามันเป็นเวลาที่เด็กๆจะมีความสุขกับตัวเอง” (โรซาลี)

“ด-เดี๋ยว!” (มาโกโตะ)

เธอหายไปด้วยเทเลพอร์ต

อ้าา, เธอไปแล้ว

แต่ผมอยากให้เธอบอกผมมากกว่านี้ เกี่ยวกับเกราะสปิริต และการอัญเชิญสปิริตนะ

ผมจะหาเธอภายหลังแล้วให้เธอบอกผม

“เฮ้ เฮ้, มาโกโตะ, นายคุยกับหม่าม๊าเกี่ยวกับอะไรอยู่?” (ลูซี่)

“นายต้องไม่ยั่วยวนแม่ของลู-จังนะ, โอเคมั้ย?” (อายะ)

“ชั้นไม่ทำหรอก!” (มาโกโตะ)

เธอคิดถึงว่าผมเป็นเพลย์บอยหรือยังไงกัน

ผมคุยกับลูซี่และซา-ซังซักพัก, และจากนั้นทั้งสองคนบอกว่าพวกเธอง่วง และกลับไปที่ห้องของพวกเธอ

ผมอยากจะฝึกในเวทมนตร์อีกซักนิดมากกว่านี้อีกหน่อย, ดังนั้นผมเลยยังอยู่ที่นั่น

ผมมองดูพระจันทร์

(ผ่านดวงจันทร์แล้วไปที่โลกอื่น, หือห์…) (มาโกโตะ)

ผมได้ยินเรื่องที่น่าสนใจ

ดูเหมือนพระจันทร์จะพิเศษในโลกนี้

แต่เวทมนตร์แห่งความมืดถูกเกลียด, ดังนั้นผมไม่ได้ถูกสอนนั่นในวิหารเลยนะ

ครั้งต่อไป, ผมจะพยายามถามปาร์ตี้ของผมเพราะเรามีออราเคิลแห่งความมืด

ผมมได้ฝึกซักพัก…แล้วเงาเล็กกระโดดใกล้เท้าของผม

“น๊าา น๊าา”

“หืม? ซุย?” (มาโกโตะ)

ลูกน้องของผม (?) แมวดำเข้ามาใกล้เท้าผม

แต่ผมจำได้ว่าซุยได้ปลาตัวใหญ่ และได้เคี้ยวมันในปาร์ตี้นะ

ซุยนั่นอยู่ที่นี่ต้องหมายถึง…

“อัศวินของชั้น, นายทำอะไร?”

ความงามที่ไร้คู่ต่อสู่ที่ภาพเหมาะกับพระจันทร์

ฟูเรีย-ซังยืนอยู่ที่นั่น

“ชั้นอยู่ในระหว่างฝึกเวทมนตร์สปิริต, เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

ผมตอบระหว่างยังหันหลังอยู่

“นายเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของชั้น, ใช่มั้ย? ปกป้องชั้นมากกว่านี้หน่อยสิ” (ฟูเรีย)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

เธอบอกผมว่าพี่ชายของลูซี่ได้พยายามจะจีบเธอและมันน่าปวดหัว

ทั้งหมดเพราะฟูเรีย-ซังเป็นคนสวย!

มันธรรมชาติ!

“นาย…” (ฟูเรีย)

“อ้า, ใช่ ชั้นจะปกป้องเธอครั้งหน้า” (มาโกโตะ)

เธอโมโห

ระหว่างที่เราคุยกันเรื่อยๆ…

{ความเย็นวาบวิ่งผ่านสันหลังผม}

การปวดหัวอย่างหนัก และเสียงเตือนของตรวจจับดัง…

เงาสีดำโจมตีเรา

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord