126 ทากัตซูกิ มาโกโตะสำรวจ

126 ทากัตซูกิ มาโกโตะสำรวจ

ผมได้เปิดตาของผมในเตียง

แสงสี่ส้มอ่อนๆจากตะเกียงได้เข้ามาที่สายตาของผม

ผมมองไปรอบๆ

แสงที่เข้ามาจากม่านนั้นอ่อน

มีเกมและมังงะจำนวนหนึ่งได้วางอยู่ที่พื้น

ผมมีนิสัยที่จะขายเกมและมังงะทั้งหมดที่ผมได้เคลียร์หรืออ่านจบ

นั่นทำไมที่อยู่ในห้องของผมเป็นที่ผมยังไม่จบ

บ้างบนโต๊ะมีหนังสืออ้างอิงหลายเล่มและวัตถุดิบสำหรับการเรียนเรียงรายอยู่

ห้องที่ไร้รสชาติ

ภาพที่ผมเบื่อที่จะเห็นมันไปแล้ว

เข็มของนาฬิกาได้บอกผมว่ามัน 6:35

(...ชั้นควรจะเตรียมตัวไปโรงเรียน) (มาโกโตะ)

ผมได้ไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างไม่มั่นคง

ไม่มีใคร

พ่อแม่ของผมกลับมาเมื่อวานมั้ย?

พ่อแม่ของผมออกจากบ้านเช้าตรู่, และพวกเขาได้กลับมาบ้านหลังจากรถไฟเที่ยวสุดท้ายได้ออกนานแล้ว

…ไม่, พวกเขาส่วนใหญ่ไม่แม้แต่จะกลับมา

มีซองถูกทิ้งไว้ข้างบนโต๊ะ, และมีเงินอยู่ข้างใน

นั่นเป็นค่าขนมของผมอาทิตย์นี้

พูดอีกอย่าง, วันนี้คือวันจันทร์, หือห์

ผมไม่รู้สึกอยากจะอุ่นขนมปังที่ผมแม้แต่จำยังไม่ได้ว่าผมซื้อมา, และเพียงแต่กดปุ่มเปิดของรีโมทและเปิดทีวี

ข่าวเกี่ยวกับพรสวรรค์ที่ผมไม่ได้สนใจได้ออกมาทีละอย่างทีละอย่าง

ผมเปลี่ยนช่องแล้วดูพยากรณ์อากาศ

มันจะฝนตก

อาา…ช่างน่าปวดหัว

ผมต้องมีร่ม…ร่ม?

(...ชั้นไม่จำเป็นต้องมีร่ม) (มาโกโตะ)

ไม่จำเป็นซักอัน

ผมได้เกลียดฝนในอดีต, แต่ผมได้มาชอบมันหลังๆ

ทำไมล่ะ? เพราะว่า…

“มาโกโตะ! นายจะหลับอีกนานแค่ไหน?!”

ประตูผมได้ถูกเปิดกระทันหันด้วยเสียงปัง

ลูซี่ได้ใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลายของชินากาว่าเข้ามาด้วยการเข้าที่หยาบคาย

เฮ้ย, ถอดรองเท้าด้วย

“นี่, อาหารเช้าของนาย มันเป็นเวลาตื่น—มีอะไร? ทำไมนายทำหน้าที่ประหลาดแบบนั้น?” (ลูซี่)

ลูซี่ที่มากับผมแดงและหูเอลฟ์ใส่ชุดนักเรียนมันรู้สึกประหลาย มันทำให้ผมอยากจะหัวเราะ

มันใช้เวลาจนถึงตอนนี้ที่ผมสังเกตมัน

ดูเหมือนผมได้ฝันอยู่

“อะไร…นายทำหน้าประหลาดอย่างนั้นทำไม—ว้าย!” (ลูซี่)

ผมกอดลูซี่

เพราะยังไงมันก็คือความฝัน!

(นั่นโล่งใจ…ชั้นคิดว่าการไปต่างโลกเป็นแค่ความฝันซะอีก) (มาโกโตะ)

ผมกอดเธอแน่นๆ

“นายจะกอดชั้นอีกนานแค่ไหน?!” (ลูซี่)

“หืม?” (มาโกโตะ)

แรงกระแทกได้โจมตีหัวผม, และมันคืนผมไปที่ความเป็นจริงทันที

ลูซี่ที่ยังตั้งท่าอยู่ได้ตีหัวผมด้วยหน้าตาที่โกรธ, และ…{เจ้าหญิงโซเฟีย} ที่ผมกอดได้แข็งอยู่กับที่

“อ-อืม…ฮีโร่มาโกโตะ, มันถึงเวลานายตื่นแล้ว” (โซเฟีย)

ลมหายใจของเจ้าหญิงโซเฟียที่แดงฉานได้มาถึงหูผม

เดี๋ยว, ผมทำอะไรอยู่?!

“ข-ขออภัย!” (มาโกโตะ)

ผมได้รีบยกมือทั้งสองและปล่อยเจ้าหญิงโซเฟีย

“อืม งั้น, เราจะไปรอนายที่ห้องอาหาร…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียจากไปอย่างรีบพร้อมหน้าเธอที่ยังแดงอยู่

นี่มันแย่แล้ว ผมได้ล่วงละเมิดทางเพศคนเป็นอย่างแรกในตอนเช้าเลย

“เฮ้…ล้างหน้าที่น่าสงสารของนายหน่อยเป็นไง?” (ลูซี่)

ลูซี่ได้กอดอกโดยไม่ซ่อนความไม่พอใจของเธอ

แน่นอนว่า, เธอใส่ชุดปรกติของเธอ และไม่ใช่ชุดนักเรียน

(ลูซี่ในชุดนักเรียนนั้นลามกจัง) (มาโกโตะ)

แม้ว่าเธอไม่ได้โชว์เนื้อหนังมากเท่าชุดปรกติของเธอ

เป็นเพราะมันรู้สึกเหมือนคอสเพลย์

“มีอะไร, ชายตามองแบบนั้น? มันรู้สึกดีขนาดนั้นที่ได้กอดเจ้าหญิงโซเฟียเหรอ?” (ลูซี่)

นี่มันแย่แล้ว, เธออารมณ์เสีย

“มันไม่ใช่อย่างนั้น ชั้นคิดว่าเป็นเธอ ชั้นได้ทำพลาด” (มาโกโตะ)

มันโอเคที่จะอ้างแบบนั้นจริงๆเหรอ?

ไม่ใช่มันเป็นข้ออ้างของชายที่สิ้นหวัง? คือที่ผมคิด, แต่ปากผมพูดอย่างแรกที่อยู่ที่หัวที่ง่วงของผมออกไป

“เอ๋?! จ-จริงๆเหรอ? …ฮึ่ม, เห้อ, มาโกโตะ ช่วยไม่ได้” (ลูซี่)

ลูซี่แปรงผมของเธอเหมือนกับจะซ่อนความอายและ… นั่งบนเตียง?!

“ล-ลูซี่-ซัง?” (มาโกโตะ)

“นี่, นายจะไม่พลาดแล้วตอนนี้, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

พูดสิ่งนั้น, เธอโอบมือของเธอไปรอบคอผมและ…

“ลู-จัง, ทากัตซูกิ-คุง, สองคนทำไรกัน~?”

ตรวจจับอันตราย!

ซา-ซังได้ถือมีดทำครัวได้มองมาทางนี้!

แล้วก็ยังมีซุยที่หาวอยู่บนหัวของซา-ซังด้วย

นายควรจะเรียนรู้ที่จะมีความรู้สึกถึงอันตราย

“อาหารพร้อมแล้ว!” (อายะ)

“ด-ได้ อายะ, อย่าโกรธนะ~” (ลูซี่)

“เห้อ!” (อายะ)

“ชั้นบอกว่าชั้นขอโทษ!” (ลูซี่)

สาวสองคนได้ไปที่ห้องนั่งเล่น

(ลุกกันเถอะ…) (มาโกโตะ)

ผมล้างหน้าด้วยเวทมนตร์น้ำ, ใส่ชุดที่ผมตากอากาศไว้เมื่อคืน, ใส่เสื้อโค้ท, เช็ดมีดเบาๆด้วยผ้า, และอธิษฐานให้เทพธิดา 10 วินาที

เสร็จมันใน 40 วินาที

เตรียมตัวเสร็จแล้ว

ผมไปที่ห้องนั่งเล่นที่มันทำหน้าที่เป็นห้องอาหารด้วย

“สวัสดียามเช้า, ซา-ซัง” (มาโกโตะ)

“สวัสดียามเช้า, ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)

ซา-ซังได้ใส่ผ้ากันเปื้อนสีชมพูหันกลับมาด้วยรอยยิ้ม

เธอได้ยกโทษให้เราแล้ว

ผมเธอทำเป็นหางม้าอยู่, และผ้ากันเปื้อนได้ถูกในแบบที่มันเป็นริบบิ้นใหญ่

ดูเหมือนซา-ซังเป็นคนที่ทำผ้ากันเปื้อนนั้น

ช่างมีทักษะ

“นายสายนะ, อัศวินของชั้น!” (ฟูเรีย)

ฝูเรียซังได้ตีตะเกียบบนชามข้าว

ไปเรียนนั่นมาจากไหน

มันเป็นมารยาทที่ไม่ดี, ดังนั้นหยุดนั่นซะ

“......”

เจ้าหญิงโซเฟียมองมาทางนี่ชั่วครู่จากนั้นมองไปทางอื่นด้วยหน้าที่แดง

ผมควรจะขอโทษภายหลัง

(...ใช่, ชั้นชอบที่นี่มากกว่า) (มาโกโตะ)

ผมจะทำเต็มที่ในโลกนี้

◇◇

ผมไปที่เก้าอี้และมองไปที่อาหารที่เรียงรายอยู่ที่โต๊ะ

“เมนูของอาหารเช้าวันนี้คือ…” (อายะ)

ข้าวผัดในกระทะ

ปลาย่าง (ปลาแม่น้ำเนื้อสีขาว)

ไข่เจียว (มีสัตว์เหมือนไก่ในโลกนี้ด้วย)

ซุปมิโซะ

หัวไชเท้าดอง

(นี่มันญี่ปุ่นเหรอ)

ผู้มอบเครื่องปรุงเห็นได้ชัดว่าเป็นบริษัทฟูจิวาระ

แม่ง, ฟูจิ-ยัง

ดูเหมือนเขาจะเปิดร้านราเมงในอนาคตอันใกล้

ผมไปแน่นอนถ้านั่นได้เกิดขึ้น

“ฮีโร่มาโกโตะ, ซุปนี้มีรสชาติที่แปลกประหลาด” (โซเฟีย)

“เฮ้, อัศวินของชั้น, ชั้นจะใช้ไม้นี้ที่เรียกว่าตะเกียบยังไง?” (ฟูเรีย)

“ฟูริ, นั่นเป็นเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารของคนต่างโลก เราแค่ใช้ส้อมได้” (ลูซี่)

พวกเราได้มีความสุขไปกับอาหาร

“ขอโทษซา-ซัง, ที่ให้เธอทำอาหารอยู่ตลอดเวลา” (มาโกโตะ)

“มันโอเค ยังไงชั้นก็เป็นคนที่ทำอาหารเช้าให้น้องชายชั้นตลอดเวลา” (อายะ)

ผมเคารพสิ่งนั้นจริงๆ

แล้วก็, ซา-ซังในผ้ากันเปื้อนมันน่ารักกว่าปรกติสองเท่า

พูดถึงแล้ว, ถ้าพูดถึงทักษะการทำอาหารของสาวที่นอกจากซา-ซัง…

เจ้าหญิงโซเฟีย (ชัดเจนว่า) ไม่ทำอาหาร

ฟูเรีย-ซังไม่ถืออะไรที่หนักกว่าช้อน (เธอพูดเองเลย)

ลูซี่ย่างได้-และส่วนใหญ่มันจบที่ไหม้เกรียม

ผมเหรอ? ผมมีทักษะการทำอาหาร, แต่…ผมได้กินนอกบ้านตลอดเวลาตั้งแต่มาที่โลกนี้ และไม่ได้ทำอาหารเองเลย

(มันเป็นการช่วยได้มากจริงๆที่ซา-ซังอยู่ที่นี่) (มาโกโตะ)

ผมคิดสิ่งนั้นจากก้นบึ้งของหัวใจ

“ทากัตซูกิ-คุง, ชั้นจะทำซุปมิโซะให้นายทุกวันเลย, โอเค๊☆?” (อายะ)

“ได้, ชั้นรักมันเลยแหละ” (มาโกโตะ)

มันหายากที่ผมกินซุปมิโซะในตอนเช้าในโลกที่แล้ว

อาหารญี่ปุ่นในตอนเช้านั้นยอดเยี่ยมจริงๆ!

“...ด้วยเหตุผลบางอย่าง, ชั้นรู้สึกว่าชั้นไม่ควรปล่อยคำพูดเมื้อกี้ผ่านไปเฉยๆ” (โซเฟีย)

“...ชั้นก็รู้สึกเหมือนกัน, เจ้าหญิงโซเฟีย อายะ, มันมีความหมายแฝงอะไรฝังอยู่ในคำพูดที่เธอเพิ่งพูดเมื่อกี้?” (ลูซี่)

“เอออ๋~, มันไม่มีความหมายลึกๆนะ~” (อายะ)

อาา, แสงแดดอ่อนๆในยามเช้า, อาหารเช้าร้อนๆ, และการสนทนาที่สงบสุข

“ช่างรักษาใจ…” (มาโกโตะ)

“แต่เส้นด้ายแห่งโชคชะตาได้พันกันต่อหน้าต่อตาชั้นนะ…อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)

“...นั่นหมายความว่ายังไง, เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

“นี่มันน่าประทับใจ…” (ฟูเรีย)

เธอมองผมด้วยสายตาที่เย็นชา

หลังจากซักพัก

“เฮ้, มาโกโตะ, นายจะทำอะไรต่อจากนี้?” (ลูซี่)

ลูซี่ถามผมระหว่างกินไข่เจียวด้วยส้อมของเธอ

ด้วย ‘จากตอนนี้ไป’ เธอต้องหมายถึงวัตถุประสงค์ต่อไปของผม, ผมเดาว่า

“ชั้นได้ถูกมอบงานให้ไปที่ประเทศแห่งไม้และประเทศแห่งไฟเพื่อเจอฮีโร่ของพวกเค้า นั่นถูกมั้ย, โซเฟีย?” (มาโกโตะ)

“ใช่, นั่นถูกแล้ว, ฮีโร่มาโตะ แต่มีมอนสเตอร์แตกตื่น, ดังนั้น…” (โซเฟีย)

“ชั้นแนะนำให้นายไปที่ประเทศแห่งไม้ก่อน, อัศวินของชั้น {แต่มันแค่ความรู้สึกนะ}” (ฟูเรีย)

หืมม, มันเป็นฟูเรีย-ซังที่เห็นอนาคตได้, ดังนั้นผมมองข้ามนั่นไม่ได้

เมื่อพูดถึงประเทศแห่งไม้…

“ลูซี่, บ้านเกิดของเธอคือประเทศแห่งไม้, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“นั่นใช่แล้ว มันคือหมู่บ้านคานัน” (ลูซี่)

“หมู่บ้านคานั่น มันคือหมู่บ้านคานั่นนั่นที่แม่มดสีแดงอยู่เหรอ?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียตอบสนองกับคำพูดของลูซี่

“ใช่…” (ลูซี่)

“ลูซี่-ซัง, เป็นไปได้มั้ยว่าเธอเป็นคนรู้จักกับแม่มดสีแดง?” (โซเฟีย)

“เธอเป็นแม่ของชั้น…” (ลูซี่)

การตอบสนองของลูซี่นั้นไม่ดีเลย

“ฮีโร่มาโกโตะ, ไปที่ประเทศแห่งไม้ก่อน! ถ้าฮีโร่ลมไม้, ออราเคิลแห่งไม้, และแม่มดสีแดงได้เข้าร่วมฝั่งเรา, เราจะได้พวกที่พึ่งพาได้!” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียค่อนข้างตื่นเต้น

แต่มันกวนใจผมนิดหน่อย

“ทำไมเธอไม่พูดอะไรจนถึงตอนนี้, โซเฟีย-จัง?” (อายะ)

ใช่, นั่น

ผมได้ยินว่าการเดินทางทางเหนือได้อยู่ในการเตรียมการมาหลายปีโดยประเทศแห่งแสง

ไม่ใช่เรื่องแบบนั้นควรจะสรุปนานมาแล้วเหรอ?

“ออออุ…เกี่ยวกับเรียงนั้น…พวกเราส่งทูตไปหลายครั้งแล้ว, แต่พวกเค้าไม่อยู่ตลอดเลย…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพูดสลดใจ

“อ้าา, ทั้งหมดเพราะพวกเค้าเป็นพวกแปลก พวกเค้าน่าจะไม่อยู่วันนี้ด้วย” (ลูซี่)

“เธอใกล้ชิดกับฮีโร่ลมไม้และออราเคิลแห่งไม้เหรอ, นักเวท-ซัง?” (ฟูเรีย)

“ออราเคิลแห่งไม้คือวอล์คเกอร์, ดังนั้นเธอเป็นญาติ ฮีโร่ลมไม้ไปที่โรงเรียนเดียวกันชั้น เป็นรุ่นพี่” (ลูซี่)

เฮ้ย เฮ้ย, ลูซี่

จริงๆแล้วเธอมีคอนเนคชั่นมากมายเลย

แต่ผมมีความเฉลียวใจว่าเธอเป็นเลดี้ที่จุดยืนสูงนะ

“มันตัดสินแล้วถ้างั้น ลูซี่, ชั้นหวังพึงเธอในฐานะคนนำทางนะ” (มาโกโตะ)

“ยังไงซะ, ชั้นโอเคกับนั่น, แต่…เจ้าหญิงโซเฟีย, ชั้นไม่ได้เจอแม่ชั้นมาประมาณ 3 ปีแล้ว, มันเลยไม่มั่นใจว่าเราจะเจอเธอได้มั้ย เพราะทั้งหมดเธอได้เดินทางตลอด” (ลูซี่)

“ชั้นไม่ถือ เลโอจะมาที่นี่ในไม่กี่วันนี้ นายจะเดินทางในเวลานั้น” (โซเฟีย)

แล้วก็, มันได้ถูกตัดสินใจแล้ว

การคุยได้สรุป

“งั้นตอนนี้, ชั้นจะออกไปข้างนอกแป้ป เจ้าหญิง, ไปด้วยกันเถอะ” (มาโกโตะ)

“เอ๋? ชั้นเรอะ?” (ฟูเรีย)

“““?!”””

ฟูเรีย-ซัง, ที่มอบหนังปลาย่างให้แมวดำ, หันมาหาผมด้วยหน้าตาที่ตกใจ

ลูซี่, ซา-ซัง, และเจ้าหญิงโซเฟียได้มองมาตรงๆทางนี้

…อะไรล่ะ?

“ชั้นจะไปเจอสมาชิกโบสถ์งูที่เราจับได้ มาถามวัตถุประสงค์ของพวกเขากัน” (มาโกโตะ)

“ฮีโร่มาโกโตะ, เกี่ยวกับสมาชิกโบสถ์งูที่ถูกจับ, มันดูเหมือนเธอได้รับการฝึกพิเศษมา, และไม่ทำข้อมูลอะไรเล็ดออกมา -คือที่คนของโบสถ์ได้พูด…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพูดอย่างเสียใจ

“นั่นควรจะโอเค เราน่าจะพอทำได้ ไปกันเถอะ, เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

“ฮ่าาห์ แม้ว่านายเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของชั้น, นายเป็นคนใช้แรงงานทาสต่อเจ้าหญิงของนายเลยนะ” (ฟูเรีย)

“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

ยังไงซะ, ฟูเรีย-ซังต้องสนใจในวัตถุประสงของพวกเขาด้วยเช่นกัน

“ลู-จัง, เธอจะทำอะไรวันนี้?” (อายะ)

“หืมม, ไปบ่อน้ำพุร้อน, น่าจะ” (ลูซี่)

“นั่นฟังดูดีเลย! ชั้นจะไปด้วย!” (อายะ)

“งั้น, ชั้นจะไปเตรียมพร้อม~” (ลูซี่)

สาวสองคนดูเหมือนจะมีแผนของพวกเธอสำหรับวันนี้แล้ว

“ฮีโร่มาโกโตะ, ชั้นจะไปกับนายด้วย” (โซเฟีย)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนเจ้าหญิงโซเฟียจะมาด้วย

งั้น, ไปกันเถอะ

◇◇

พวกเรามาถึงที่วิหารแห่งน้ำ

คุกที่อยู่ใต้มัน

พวกเราทักทายยาม, และให้พวกเขาเปิดประตูไปที่ชั้นใต้ดิน

บันไดที่นำทางลงไป ไม่มีแสงมาก ต้นทางของแสงคือเทียนที่ส่องสว่างอย่างอ่อนแอตรงเท้าของเรา

“โซเฟีย, มันโอเคสำหรับเธอที่จะมาด้วยกันกับเราในที่แบบนี้เหรอ?” (มาโกโตะ)

“...ถ้ามันเพื่อหาข้อมูล เกี่ยวกับวัตถุประสงค์ของพวกเขา, ชั้นจะอยู่ด้วย” (โซเฟีย)

“ชั้นอยากจะไปแล้ว…” (ฟูเรีย)

ไม่ใช่เธอ, ฟูเรีย-ซัง

พวกเราได้มาถึงที่ห้องขัง

ผู้หญิงโบสถ์งูที่ถูกจับ

มียามยืนอยู่ข้างหน้าห้องขัง

“ชั้นเข้าไปได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“...ฮีโร่-ซามะ, ผู้หญิงคนนี้จะไม่พูดอะไร ให้มั่นใจว่าอย่าเข้าใกล้เกินไปล่ะครับ”

เขาเตือนผมขณะที่ผมเข้าไป

ผมได้ให้เจ้าหญิงโซเฟียยืนอยู่ข้างนอกห้องขัง

“...นายคือฮีโร่ของโรเซส, หึห์”

เธอมองผมอย่างเกลียดชัง…ผมได้รู้สึกเดจาวูจากสิ่งนี้

“ชั้นไม่มีอะไรจะบอกพวกเวรอย่างแก”

ผมสามารถรู้สึกเจตนาที่เข้มแข็งจากเธอได้

“เจ้าหญิง, ได้โปรด” (มาโกโตะ)

“จ้า จ้า” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังได้เข้าหาสาวโบสถ์งูอย่างไร้กังวล

“เอ๋? ไม่ใช่ว่ามันอันตรายเหรอ…?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียลนนิดหน่อย

“เฮ้, เธอ…” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังได้ยองลงและสบตากับผู้หญิงโบสถ์งู

“...เธอเป็นใค—”

“สาวที่ดี” (ฟูเรีย)

เธอพูดขณะที่เธอจับแก้มของผู้หญิงเบาๆ

ในทันทีนั้น, ผู้หญิงโบสถ์งูได้สั่น

“บอกความลับของเธอมาได้มั้ย?” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังส่งรอยยิ้มไปหาเธอและ…

“ได้~~~! ถั๋มชั้นได้ทุกอย่างเลย~~~!! โอเน่-ชามะะะะะ!”

นั่นเวทมนตร์เสน่ห์กษัตริย์

เธอได้ร่วงในทันที

““?!””

เจ้าหญิงโซเฟียและยามได้มองดูพวกเธอสองคนอย่างตกใจ

“เฮ้, ชั้นควรทำอะไรหลังจากนี้, อัศวินของชั้น?” (ฟูเรีย)

“ทำไมพวกเธอให้มอนสเตอร์โจมตีมักกาเรน?” (มาโกโตะ)

ผมถามผู้หญิง

“หือห์?! คนอื่นนอกจากโอเน่-ซามะไม่ควรจะมาพูดกับชั้น! นายเป็นมลภาวะกับหูชั้น! ไปตายซะ!!”

“......”

แต่ผมมีเวทมนตร์เสน่ห์ด้วยนะ…

เฮ้ย, ฟูเรีย-ซัง, อย่าหัวเราะสิ

“บอกชั้นได้มั้ย?” (ฟูเรีย)

“โอเน่-ซามะ! ชั้นได้ประทับใจที่พี่มาพูดกับชั้นนี่โลภมากอย่างนี้! ชั้นจะบอกพี่ทุกอย่าง! มันทั้งหมดเป็นคำสั่งจาก อาร์คบิชอปไอแซค! คำสั่งคือฆ่าฮีโร่ของโรเซสในมักกาเรน! นำความตายไปให้ทากัตซูกิ มาโกโตะ และสหายของเค้าที่ทำให้แผนของเราเสียหายในโฮรันและซิมโฟเนีย! มันกรดำมีอำนาจเต็มกับแผนนี้! ชั้นจะเป็นคนยืนยันว่ามักกาเรนได้ล่มสลาย, และรายงานกับโบสถ์งู -ผู้ส่งสาส์น!”

เธออธิบายทุกอย่างอย่างเร็วจริง

“...งั้นชั้นก็ไม่ใช่วัตถุประสงค์” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังพึมพำ

“มันเป็นชั้น, หึ้ห์” (มาโกโตะ)

ผมได้มีความรู้สึกว่ามันจะเป็นอย่างนั้น

ทั้งหมดเพราะการแค่มีฮีโร่ของโรเซสที่นี่ก็พอที่จะเพิ่มจำนวนประชากรของที่นี่

ผมปรกติแล้วจะเป็นคนแรกที่ตกเป็นเป้า

(อาร์คบิชอปไอแซค…ไอคนนั้น, ใช่มั้ย…?) (มาโกโตะ)

คนที่ทำให้ยักษ์ต้องห้ามอาละวาดในเมืองหลวงของประเทศแห่งน้ำ, ทำการโจมตีฆ่าตัวตายที่เมืองหลวงของประเทศแห่งแสง และเรียกฝูงของมอนสเตอร์

(ไอคนนี้มันเจ้าคิดเจ้าแค้นแฮ๊ะ…) (มาโกโตะ)

แผนของเขาใช้เวลาเตียมการ 10 ปี และได้ถูกขยี้, ดังนั้นมันไม่เหมือนว่าผมไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังไง

“โซเฟีย, มาตั้งแผนในอนาคตด้วยข้อมูลนี้ในใจเถอะ” (มาโกโตะ)

“อ-โอเค…ชั้นไม่คิดว่าเธอจะรั่วออกมาง่ายดายขนาดนี้นะ” (โซเฟีย)

ดูเหมือนเจ้าหญิงโซเฟียยังตกใจอยู่

ฟูเรียซังได้ยืดอกของเธออย่างภาคภูมิใจแล้วได้ ‘ฮึ่มฮึ่ม’

“ชั้นจะบันทึกการสนทนาเมื่อกี้นี้!”

ยามได้จดบันทึกอย่างเร่งรีบ

หลังจากนั้น, เราได้ถามคำถามจำหนึ่งเพิ่มกับผู้หญิง, แต่ เธอไม่มีข้อมูลมากกว่านี้

ดูเหมือนเธอได้อยู่ต่ำในลำดับชั้น

พวกเราได้ข้อมูลที่พวกเราต้องการ, เราเลยออกจากคุกและไปที่พื้นผิว

“ยังไงซะ งั้น, งานของชั้นเสร็จแล้ว, ใช่มั้ย?” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังได้ยืดตัวและกำลังจะจากไปที่ไหนซักแห่ง

“เดี๋ยว” (มาโกโตะ)

ผมต้องยืนยันอีกอย่างหนึ่ง

“เจ้าหญิง, ใช้จังหวะเดียวกันกับชั้น” (มาโกโตะ)

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord